Είναι ο «στρασσερισμός» μπολσεβικισμός;

 

του Μαυρομετωπίτη

Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα όταν κάποιος ακούει το όνομα Στράσσερ δεν του έρχονται και πολλά στο μυαλό. Η πλήρης απουσία σοβαρής και κατατοπιστικής βιβλιογραφίας σε συνάρτηση με την έλλειψη φασιστικής και εθνικοσοσιαλιστικής παράδοσης συμβάλλουν στην κατάσταση άγνοιας στην όποια είναι αναγκασμένος να περιέλθει ο μέσος εθνικιστής όταν ξεκίναει τη διαδρομή του στα ιδεολογικο-πολιτικά μονοπάτια. Οι πιο μελετηροί και εκείνοι οι οποίοι πραγματικά ενδιαφέρονται θα προχωρήσουν μελετώντας και αφού αρχικά ριζοσπαστικοποιηθούν εν συνεχεία θα γνωρίσουν την αλήθεια γύρω από την ιστορία της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν ένας ανερμάτιστος και αμόρφωτος ανθρωποπολτός ακροδεξιών ζητωπατριωτών που απλώς θα επιβεβαιώνουν όλα τα αρνητικά αρχέτυπα που έχει κατασκευάσει η αριστέρα για τους εθνικιστές. 

Αυτή η ιδεολογική ένδεια φυσικά αφήνει ελέυθερο πεδίο σε όσους επιδιώκουν να μοχλεύσουν τον εθνικιστικό «χώρο» είτε εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, είτε προκειμένου να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες.  Διάφοροι αρλεκίνοι βρίσκουν την ευκαιρία να παριστάνουν τους «αρχηγίσκους» εκμεταλλευόμενοι την ελλιπή ιδεολογική μόρφωση του «χώρου» ενώ ακόμη χειρότερα βαλτοί πρακτορίσκοι επιχειρούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν τις γνήσιες εθνικιστικές ιδέες μετατρέποντας τες σε έναν «light» εθνικοπατριωτικό αχταρμά με οικονομικά και πολλές φορές κοινωνικά φιλελεύθερες θέσεις. Φυσικά για να φτάσουν εκεί πρέπει πρώτα να περάσουν από το πρώτο στάδιο το οποίο επιτάσσει την αχρήστευση κάθε ριζοσπαστικής φωνής, ικανής να αντισταθεί. Πως θα επιτευχθεί αυτο; Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον ολόκληρος ο εθνικισμός θα συρθεί πίσω από την ουρά της φιλελευθερής δεξίας: με την μόχλευση, την παραχάραξη και την αλλοτρίωση. Ο εθνικοσοσιαλισμός μετατρέπεται σε έναν οικονομικό φιλελευθερισμό με ρατσιστικό επίχρισμα (ρατσιστικό όχι με την έννοια του φυλετισμού αλλά του ιμπεριαλιστικού σοβινισμού) ο οποίος δεν πρόκειται να απειλήσει την ολιγαρχία του πλούτου αφού «δεν διεκδικούμε τίποτα από τους πλουσίους», δεν σκοπεύει να διαταράξει την ομαλή λειτουργία της ελέυθερης αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας και τέλος δεν επιδιώκει να αποδεσμέυσει την χώρα από υπερεθνικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ, ΕΕ και τα δυτικά κέντρα εξουσίας (στα οποία είμαστε υποταγμένοι από το 1821 και έπειτα) διότι «οι δυτικοί είναι φυλετικοί μας αδελφοί και οποιαδήποτε συμμαχία με τους υπανθρώπους Σλάβους, Αφρικανούς και Ασιάτες σημαίνει προδοσία της φυλής».[1] Το έκτρωμα το οποίο προκύπτει με όλες τις παραπάνω θέσεις δεν είναι εθνικοσοσιαλισμός σε καμία των περιπτώσεν. Είναι στείρα, καθαρή, γνήσια ακροδεξία και ως γνωστόν ο μεγαλυτερός εχθρός των ακροδεξιών είναι ο μπολσεβικισμός. Συνεπώς οτιδήποτε «χαλάει το παιχνίδι τους» και στέκεται εμπόδιο στον σχεδιασμό για την υποταγή στον καπιταλισμό και το σύστημα χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως «μπολσεβικικό» προκειμένου να βαρέσουν τα αντανακλαστικά του μέσου εθνικόφρονα που διακατέχεται από έναν στείρο και παρωχημένο αντικομμουνισμό. Οι ριζοσπαστικοί εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικοεπαναστάτες δεν θα έπρεπε να προβληματίζονται όταν κάποιος ακροδεξιός τους αποκαλεί «μπολσεβίκους» διότι με αυτό οι ακροδεξιοί εννοούν τον οποιονδήποτε τους χαλάει την «συστημική σούπα» την οποία «μαγειρεύουν». Ωστόσο οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την ιστορική και ιδεολογική αλήθεια για να αποφευχθούν περαιτέρω παρερμηνείες και να μπει φραγμός στο συντονισμένο σχέδιο χειραγώγησης του εθνικιστικού χώρου. 

Εκείνοι οι οποίοι συνήθως στον χώρο των εθνικιστών δαιμονοποιούνται ως μπολσεβίκοι είναι οι στρασσερικοί, όσοι δηλαδή παραμένουν μέχρι σήμερα πιστοί στις αρχές του αυθεντικού και γνήσιου επαναστατικού εθνικοσοσιαλισμού όπως αυτός συνέχιζε να εκφράζεται από τα αδέλφια Στράσσερ όταν το NSDAP για μικροπολιτικούς λόγους προχώρησε σε μία σειρά ιδεολογικών εκπτώσεων. Διότι δεν υπάρχει «αριστερός» και «δεξιός» εθνικοσοσιαλισμός. Υπάρχουν μονάχα οι συμβιβασμοί του Χίτλερ και της κομματικής νομενκλατούρας με την αντίδραση και τους μεγαλοβιομηχάνους. Πολλοί από αυτούς τους συμβιβασμούς σίγουρα ήταν απαραίτητοι για την επιβίωση του Κινήματος με βάση τα δεδομένα της Γερμανίας της εποχής αλλά οποιοσδήποτε επιθυμεί ο πολιτικός αγώνας του σήμερα να τους έχει ως εναρκτήριες αρχές είναι ή κοντόφθαλμος ή βαλτός. Ο «στρασσερισμός» λοιπόν διατηρεί μέχρι σήμερα τον ριζοσπαστισμό και τον έκδηλο επαναστατισμό ο οποίος είναι ικανός να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε προσπάθεια διάβρωσης της εθνικιστικής ιδεολογίας η οποία ανέκαθεν είχε σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Έτσι δεξιοί και ακροδεξιοί δούλοι του εχθρού βάλλουν εναντίον του «στρασσερισμού» αποκαλώντας τον «μπολσεβικισμό» αγνοωντας σκόπιμα ότι υπάρχει θεμελιώδης κοσμοθεωρητική διαφορά μεταξύ των δύο (ασχέτως αν συμπίπτουν σε ορισμένα ζητήματα) αλλά και ότι οι αδελφοί Στράσσερ πέρα από φανατικοί αντικαπιταλιστές ήταν και φανατικοί αντικομμουνιστές. 

Βλακώδης ισχυρισμός του μέσου ακροδεξιού κρετίνου 

Τι θα έπρεπε να γράφει

Πρώτα από όλα ο μαρξισμός είναι μια φιλοσοφία άκρως υλιστική η οποία ερμηνεύει την ιστορία μηχανιστικά και αιτιοκρατικά από την σκοπιά του «ιστορικού υλισμού». H κριτική των μαρξιστών εναντίον της καπιταλιστικής οικονομίας περιορίζεται στην άνιση κατανομή του πλούτου και η βασική τους επιδίωξη είναι αφότου η ανάπτυξη του καπιταλισμού φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο να επαναστατήσουν προκειμένου να διαχειριστούν οι ίδιοι τα υπάρχοντα μέσα ρυθμίζοντας την παραγωγή. Στον αντίποδα τα αδέλφια Στράσσερ είχαν μια ιδεαλιστική - μεταφυσική θεώρηση της ιστορίας ενώ ο αντικαπιταλισμός τους δεν ήταν απλά μια υλιστική ζηλοφθονία. Στο «Μανιφέστο του Μαύρου Μετώπου» ο Όττο Στράσσερ επιτίθετο στον φιλελεύθερο ρασιοναλισμό και τον υλισμό θεωρώντας ότι απέκοψε τον άνθρωπο από τις ρίζες του: «η φιλελεύθερη ορθολογιστική και υλιστική αντίληψη για τον πολιτισμό απέκοψε τον Γερμανό από την εσωτερική εστίαση στο πραγματικό νόημα της ζωής και γέννησε μια ανησυχία, μια αδιαφορία και μια διάθεση απελπισίας η οποία οδηγεί αναπόφευκτα κάθε κοινότητα στην αυτοκαταστροφή». Λίγο παρακάτω σημείωνε: «αυτός ο δεσπόζων υλισμός σε συνδυασμό με μια γκροτσέσκο υπερεκτίμηση του ανθρώπινου μυαλού και τον εφευρέσεων του, ειδικά όσον αφορά την τεχνολογία, έχει αποσυνδέσει την ζωή του Γερμανού από τις πηγές της ύπαρξης του που είναι η φύση, η ιστορία, η μοίρα και ο Θεός αφήνοντας μας ασταθείς, χωρίς ρίζες και χωρίς νόημα. Η διάλυση όλων των λαϊκών αρετών και η απώλεια κάθε θρησκευτικότητας ήταν μοιραίες συνέπειες που οδήγησαν στην άρνηση της ζωής». Κατά τον Όττο Στράσσερ η σοσιαλιστική επανάσταση έπρεπε να δείξει στο έθνος τον δρόμο για την επιστροφή πίσω στην λαϊκή θρησκευτική του παράδοση: «Αυτή η επανάσταση είναι λαϊκή, δηλαδή επιστρέφει στην ρίζα και την πηγή της ζωής του λαού. Γνωρίζει και επιβεβαιώνει την από την μοίρα δοσμένη λαϊκή ζωή μας, την γερμανική μας ζωή και βλέπει στο ξεδίπλωμα και την εκπλήρωση της το πραγματικό νόημα της ύπαρξης, το «Θέλημα του Θεού». Η αναβίωση της θρησκευτικότητας χωρίς εκκλησιαστικό δογματισμό είναι τόσο απαραίτητη για την επανάσταση μας όπως και η δέσμευση σε μια ιδεαλιστική κοσμοθεωρία ειναι βασικό συστατικό της συντηρητικής μας φύσης». Ο Γκρέγκορ Στράσσερ στο άρθρο του «Σκέψεις για τα καθήκοντα του Μέλλοντος» δήλωνε: «Και όμως δεν αρκεί να αλλάξουμε ένα σύστημα, να αντικαταστήσουμε ένα οικονομικό μοντέλο με ένα άλλο. Πάνω από όλα είναι απαραίτητη η ΑΛΛΑΓΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ! Το πνεύμα το οποίο πρέπει να υπερνικηθεί είναι το πνεύμα του υλισμού! Πρέπει να επιτύχουμε ένα εντελώς νέο είδος οικονομικής σκέψης, μίας σκέψης απελευθερωμένης από τις σημερινές αντιλήψεις που έχουν την ρίζα τους στο χρήμα, στο κέρδος και στην ψεύτικη επιτυχία! Χαρακτηριστικό του μαρξισμού, αυτού του ψεύτικου σοσιαλισμού, είναι ότι ο τρόπος σκέψης του είναι εντελώς ίδιος με αυτόν του καπιταλισμού. Για αυτόν τον λόγο επισημάνω εδώ και χρόνια πως αυτοί οι δύο (καπιταλισμός - μαρξισμός) είναι πνευματικά ενωμένοι απλώς φέρουν διαφορετικά σήματα...Η παραγωγή και η οικονομία έχουν μόνο τα εξής καθήκοντα: να καλύπτουν τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων, να απορρίπτουν τα αγαθά που οφείλουν την ζήτηση τους μόνο στην τεχνητή διέγερση και να απορρίπτουν την επιδιώξη του κέρδους». Μάλιστα στο ίδιο άρθρο τόνιζε: «αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η υψηλή παραγωγή αλλά η ανθρώπινη ψυχή». Παρακάτω υπογραμμίζει: «αν δεν ήξερα πως οι ψυχές των ανθρώπων «πεινούν» και «διψούν» τότε θα απεκόμιζα από τα βιβλία που διάβασα την εντύπωση ότι η ψυχή είναι τελικά νεκρή και έχει αντικατασταθεί από την «λογική», από τον ορθολογισμό που βρίσκει νόημα, σκοπό και περιεχόμενο μόνο στο μηχανικό, μόνο στο τεχνικό». Η ιδεολογική άβυσσος είναι εμφανέστατη. Από την μία ο μαρξιστικός μπολσεβικισμός του αθεϊσμού, του ορθολογισμού, της οικονομικής αιτιοκρατίας που επιδιώκει ένα κοσμικό κράτος το οποίο θα εργαλειοποιήσει τα υπάρχοντα καπιταλιστικά μηχανικά μέσα και από την άλλη ο στρασσερικός εθνικός σοσιαλισμός με μια ανεξάντλητη θρησκευτικότητα που απορρίπτει τον μηχανοποιημενό κόσμο και ζητά την επιστροφή στις ρίζες, στην ύπαιθρο στις πηγές της ζωής, στην Παράδοση. Ο στρασσερικός εθνικός σοσιαλισμός ως μια κατεξοχήν έκφραση του κοινοτικού τρόπου ζωής, ο μαρξικός «σοσιαλισμός» απλά ένα βιομηχανοποιημένο σύστημα σωστότερου διαμοιρασμού των πόρων.  Μάλιστα ο Όττο Στράσσερ θεωρούσε ότι όλα τα παραπάνω οφείλονται στο εγγένως φιλελεύθερο στοιχείο το οποίο περιέχει ο μαρξισμός, πράγμα στο οποίο δεν είχε καθόλου άδικο. [2]

Η πιο χαρακτηριστική διαφωνία μεταξύ στρασσερισμού - μαρξισμού στο ιδεολογικό πεδίο είναι η διαφορά εθνικισμού - διεθνισμού. Γνωστό τοις πάσι ότι ο μαρξισμός αποτελεί διεθνιστική ιδεολογία που δεν αναγνωρίζει εθνοφυλετικές διαφορές και επιθυμεί την ισοπέδωση των εθνών για χάρη της παγκόσμιας κομμουνιστικής επανάστασης. Από την άλλη ο στρασσερικός εθνικοσοσιαλισμός ως εκφραστής της οργανικότητας της εθνικής κοινότητας η οποία οφείλει να υιοθετήσει το σοσιαλιστικό και συντεχνιακό μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης προς συμφέρον όλων των μελών της χωρίς αυτό να συνεπάγεται την επιβολή σε άλλα έθνη, τον σοβινισμό και τις επεκτατικές τάσεις. Ο στρασσερισμός αναγνωρίζει τις διαφορές των φυλών και τις σέβεται αλλά δεν τις υποτιμά και ούτε τις ιεραρχεί. 

Μία τρίτη χαρακτηριστική διαφωνία μεταξύ στρασσερισμού - μαρξισμού είναι ότι στον μπολσεβικισμό το άτομο συνθλίβεται χωρίς να έχει αγαθά στην κατοχή του και χωρίς να διευθύνει το ίδιο την ζωή του αφού αποτελεί τον δούλο ενός υπερκράτους ενώ στον στρασσερισμό επιβάλλεται μια σοσιαλιστική προστασία της ατομικότητας. Το άτομο δεν αποτελεί ξεχωριστό ον αλλά οργανικό τμήμα του εθνικού συνόλου και οφείλει να λειτουργεί συμμορφωμένο με την σοσιαλιστική δομή της οικονομίας. Ο Όττο Στράσσερ επανατοποθέτησε το ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας αρνούμενος τον νομικό της πυρήνα και την μέχρι σήμερα θεσμικά διαμορφωμένη έννοια της χωρίς ωστόσο να ακυρώσει την ανεξαρτήσια του προσώπου και την αυτοδιαχείριση της ζωής του. Περισσότερα και αναλυτικότερα ΕΔΩ και ΕΔΩ. Για αυτό το σύστημα στο άρθρο του για τον Εθνικοσοσιαλισμό ο Γκρέγκορ Στράσσερ έλεγε: «Αυτό εγώ το ονομάζω ευτυχισμένο γάμο μεταξύ του προσωπικού εγωϊσμού του ανθρώπου (ο προσωπικός εγωϊσμός του ανθρώπου είναι κάτι απολύτως λογικό και μια τρομέρη κινητήρια δύναμη) και της ανάγκης διασφάλισης των συμφερόντων του συνόλου κατί το οποίο προκύπτει από την θεώρηση του έθνους ως μία κοινότητα της μοίρας, της ανάγκης και του ψωμιού!». Για τις μεγάλες βιομηχανίες τα αδέλφια Στράσσερ πρότειναν την διαβίβαση του μίσου ποσοστού των μετοχών στο κράτος και το εργατικό δυναμικό διατηρώντας όμως την διαχείριση και την διοίκηση σε ιδιωτικά χέρια. Στο πρόγραμμα που παρουσίασαν το 1926 στο Ανόβερο έλεγαν: «Η διοίκηση και η διαχείριση θα παραμείνουν εντελώς σε ιδιωτικά χέρια σύμφωνα με τους γενικούς κανόνες της εταιρείας. Η δομή της ιδιοκτησίας θα αντικατοπτρίζεται από το διοικητικό συμβούλιο όπου ο πρόεδρος των μετοχών του Ράιχ κατά κανόνα είναι ο πρόεδρος ή ο αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου». Τό πρόγραμμα έκλεινε με την προτροπή: «Για το οικονομικό πρόβλημα: Η συμφιλίωση της ανάγκης του συνόλου με τον προσωπικό εγωϊσμό που έχει τις ρίζες του στην ανθρώπινη φύση».

Η τελευταία πιο χαρακτηριστική και τρανταχτή διαφωνία μεταξύ στρασσερισμού - μπολσεβικισμού έχει να κάνει με την ισότητα και την ιεράρχηση των ανθρώπων. Για τους κομμουνιστές οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι και βασικός τους στόχος είναι να δημιουργηθεί μία κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχουν τάξεις και διακρίσεις. Σύμφωνα με τους μαρξιστές για να φτάσουν σε μία τέτοια πλήρη αταξική κοινωνία πρέπει πρώτα να περάσουν από μία σειρά σταδίων στα οποία θα είναι απαραίτητη η επιβολή ιεραρχίας και πειθαρχίας στις  μάζες μόνο που και πάλι εκείνοι οι οποίοι θα αναλάβουν να ηγηθούν θα είναι επιλεγμένοι από μία λαϊκή βάση η οποία θα λειτουργεί με μαζικοδημοκρατικές διαδικασίες. Από την άλλη οι αδελφοί Στράσσερ απέρριπταν αυτή την εξισωτική αντίληψη πιστεύοντας στις εγγενής διαφορές οι οποίες χωρίζουν τους ανθρώπους. Μάλιστα ένας από τους βασικούς λόγος για τον οποίον αντίμαχονταν το καπιταλιστικό σύστημα ήταν γιατί θεωρούσαν ότι καταστρατηγούσε την φυσική επιλογή. Ο καπιταλισμός θέτοντας ταξικά εμποδία σε όσους έχουν έμφυτες ικανότητες αλλά όχι την «κατάλληλη» κοινωνική θέση και τα απαραίτητα μέσα για να ανταγωνιστούν οικονομικά ισχυρότερους εμποδίζει την ανάδειξη μιας υγιούς και αληθούς αριστοκρατίας. Αντιθέτως θεμελιώνει μια αναξιοκρατία βασισμένη στη δύναμη του χρήματος και τον πλούτο. Στο «Μανιφέστο του Μαύρου Μετώπου» ο Όττο Στράσσερ έγραφε: «Η ουσία του σημερινού ταξικού συστήματος και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι η τεχνητή διαστρωμάτωση των ανθρώπων βασισμένη στην δύναμη του χρήματος δημιουργώντας έτσι ένα επιλεκτικό σύστημα στο οποίο η θέση που έχει κάποιος έρχεται σε αντίθεση με την φυσική του κλίση στις 97% περιπτώσεις. Αυτή η αφύσικη διαστρωμάτωση δημιουργεί ολοένα αυξανόμενες εντάσεις στον λαϊκό οργανισμό ο οποίος αναγκάζεται να επικεντρώνεται σε άσκοπες ενέργειες διασφαλίζοντας έτσι την συνέχιση της κατάστασης δουλείας του έθνους». Ο Γκρέγκορ Στράσσερ στο άρθρο του «Σκέψεις για τα καθήκοντα του Μέλλοντος» έλεγε: «Πρέπει να μάθουμε ότι η εργασία μετράει περισσότερο από την περιουσία και τα επιτεύγματα μετράνε περισσότερο από τον πλούτο. Η πιο απαίσια κληρονομιά του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι πως μας έμαθε να αξιολογούμε τα πάντα σύμφωνα με το χρήμα, τον πλούτο και την ιδιοκτήσια!...Αντιστεκόμαστε συνειδητά στην αποτίμηση των ανθρώπων σύμφωνα με την ιδιοκτησία και αντιπαραβάλλουμε την αξιολόγηση σύμφωνα με τα επιτεύγματα. Αυτή είναι η μόνη μορφή αξιολόγησης που γνωρίζουμε. Τοποθετούμε συνειδητά την εργασία υψηλότερα από την περιουσία. Εστιάζουμε στα επιτεύγματα, όχι στον πλούτο αλλά αναγνωρίζουμε την ευθύνη και όχι το μεγαλείο ως το επιστέγμασμα της ανθρώπινης προσπάθειας». Στο ίδιο άρθρο ο Γκρέγκορ Στράσσερ σημείωνε σχετικά με την ισότητα: «Ο αγώνας μας ενάντια στη μορφή της καπιταλιστικής οικονομίας είναι ταυτόχρονα ένας αγώνας ενάντια στο πνεύμα αυτής της μορφής οικονομίας που πρέπει να ξεριζωθεί από την καρδιά κάθε ατόμου. Έτσι και ο αγώνας μας ενάντια στην μορφή της κοινωνίας του παρόντος κράτους είναι επίσης αγώνας ζωής ή θανατού ενάντια πνεύμα της παρούσας μορφής κοινωνίας και κράτους: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ! Το πνεύμα της εθνικοσοσιαλιστικής μας ιδέας πρέπει να υπερισχύσει του πνεύματος του φιλελευθερισμού και της ψευδούς δημοκρατίας αν θέλουμε να υπάρξει ένα Τρίτο Ράιχ! Συνειδητοποίησαμε λοιπόν πως η ψευδής πίστη στην ισότητα των ανθρώπων είναι η θανάσιμη απειλή με την οποία ο φιλελευθερισμός καταστρέφει τους ανθρώπους και τα έθνη, τους πολιτισμούς και τα ήθη, παραβαίνοντας τα βαθύτερα επίπεδα της υπάρξης μας! Η φιλελεύθερη σκέψη ροκανίζει την βάση της ίδιας της ζωής, καταστρέφει το αίμα, καταστρέφει την ιερή τάξη που θεμελιώνεται στην απόσταση που δημιουργεί η ανισότητα! Διότι η ιεραρχία για την οποία μιλώ εδώ εξαρτάται αποκλειστικά από τα επιτεύγματα του ατόμου προς όφελος της κοινότητας. Πρέπει να απορρίψουμε με φανατικό ζήλο το συχνό ψέμα ότι οι άνθρωποι είναι «ίσοι» και «ίσοι ως προς την επιρροή τους στο κράτος και το μερίδιο τους στην εξουσία»! Οι άνθρωποι είναι άνισοι, είναι άνισοι εκ γενετής, γίνονται πιο άνισοι κατά την διάρκεια της ζωής και επομένως πρέπει να εκτιμώνται άνισα ως προς τις θέσεις που τους αναλογούν στην κοινωνία και στο κράτος! Αλλά αυτή η ανισότητα πρέπει να εδράζεται μόνο σε μία αρχή: στα επιτεύγματα που κατορθώνει κάποιος για το έθνος, την κοινωνία και το κράτος!». 

Την καλύτερη σύνοψη για τις ιδεολογικές - κοσμοθεωρητικές διαφορές τις οποίες χωρίζουν στρασσερισμό - μπολσεβικισμό έκανε ο ίδιος ο Γκρέγκορ Στράσσερ στο άρθρο του για τον Εθνικοσοσιαλισμό:

«Θα κάνουμε μερικές αναφορές για την σχέση μας με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό. Δεν διαφοροποιούμαστε από τον εβραιογενή μαρξισμό  μόνο λόγω του ένθερμου εθνικισμού μας αλλά και για έναν ακόμη πολύ βαθύτερο λόγο: την απόρριψη της υλιστικής κοσμοθεωρίας! Για εμάς η προσωπικότητα είναι το παν και για αυτό μισούμε από τα βάθη της ψυχής μας την αυταπάτη της μαζικής ομογενοποίησης που χαρακτηρίζει την μαρξιστική ιδεολογία. Ο σοσιαλισμός δεν είναι η κυριαρχία των μαζών και η ισοπέδωση των διαφορών στην απόδοση και τον μισθό. Αντιθέτως είναι η πρωσογερμανική έννοια της «υπηρεσίας προς το σύνολο» και η αναγνώριση ότι κάθε άτομο αποτελεί ένα μέρος, ένα βαθιά συνδεδεμένο μέρος αυτού του συνόλου. Ο φθόνος για την νόμιμα αποκτηθείσα ιδιοκτησία είναι τόσο ξένος για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές όπως και η μαρξιστική αντίθεση σε κάθε μορφή ηγεσίας. Βέβαια οφείλουμε να τονίσουμε πως η ιδιοκτησία δεν πρέπει να έχει αποκτηθεί από την λεηλασία των εθνικών περιουσιακών στοιχείων και η ηγεσία δεν πρέπει να απαρτίζεται από ανθρώπους που έχουν ως μόνο στόχο το κέρδος από τον οικονομικό θάνατο του εργάτη!»         

Ακολουθούν μερικές ακόμη αντικομμουνιστικές αναφορές από δύο κείμενα του Όττο Στράσσερ. Στην διακήρυξη αποχώρησης του από το NSDAP αναφέρει: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το ψεύτικο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας». ενώ στό «Μανιφέστο του Μαύρου Μετώπου» δηλώνει ότι η αντιπαλότητα με τον φιλελευθερισμό και την αντίδραση τον φέρνει κοντά με τους κομμουνιστές, ωστόσο αυτή η συμμαχία θα τελειώσει μόλις ανατραπεί το σύστημα και τότε θα επέλθει η σύγκρουση: «Το «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ» γνωρίζει ότι η αντίθεση του στα μέτωπα αυτά δημιουργεί ένα είδος άτυπης συμμαχίας μεταξύ αυτού και του Ερυθρού Μετώπου αλλά συνειδητοποιεί πως η συμμαχία αυτή θα τελείωσει την ημέρα που το σύστημα θα ανατραπεί και η πάλη ανάμεσα στο μαύρο και το κόκκινο θα κρίνει το μέλλον της Γερμανιας».

Κλείνοντας το άρθρο να τονίσουμε ότι δεν υπάρχει καμία διαμάχη μεταξύ «χιτλερικών» και «στρασσερικών». Η μόνη διαμάχη η οποία υπάρχει είναι μεταξύ εθνικοσοσιαλιστών και ακροδεξιών απλώς κάποιοι λειτουργούν ως δούρειοι ίπποι της ακροδεξιάς υπό τον μανδύα του χιτλερισμού. 

Σημειώσεις:

[1]: Είναι άλλο η Ευρώπη της παράδοσης, του κοινού πολιτισμού, των κοινών αντιλήψεων και του συγγενικού «αίματος» και άλλο η φιλελεύθερη Δύση της νεωτερικότητας όπως και οι υπερεθνικοί οργανισμοί τύπου ΝΑΤΟ, ΕΕ που όχι μόνο δεν προνοούν για τα ευρωπαϊκά έθνη αλλά αντιθέτως αποσκοπούν στην υποδούλωση και εξαφάνιση τους. Οι ακροδεξιοί πολλές φορές τα ταυτίζουν θέλοντας να παραμείνουμε δέσμιοι του δυτικού κεφαλαίου και των δυτικών κέντρων εξουσίας. 

[2]: Περισσότερα ΕΔΩ