«Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Il Secolo αποφάσισε να στείλει έναν εξαιρετικό δημοσιογράφο - τον Luciano Magrini - για ένα μήνα στη Ρωσία προκειμένου να αποκαλύψει στους Ιταλούς ότι στη «nella Russia bolscevika» τα πάντα έχουν αποτύχει, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του μπολσεβικισμού. Αυτές ήταν οι παραμονές του βραδινού φωτός, που έκαναν τα πάντα θολά, νυχτερινά, στον ιταλικό αέρα. Καταιγίδες στο τέλος του πολέμου. Το εκκρεμές της πολιτικής ταλαντεύτηκε από το ένα άκρο στο άλλο. Δεξιά-αριστερά, αριστερά-δεξιά, σαν δύο εχθρικά χέρια που δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν στην ολοκληρωμένη υπηρεσία ενός ενιαίου σώματος. Η Ρωσία ήταν επίσης ένα λυκοφώς. Οι πιο επιφανείς καταστροφολόγοι στη Δύση περιορίστηκαν στις επιφανειακές φόρμουλες: ασυμβίβαστο= ασιατικό αίνιγμα, σλαβικό χάος, απροσδιόριστη άβυσσος...
Ο Λένιν εμφανίστηκε σε μία πέτρα. Το κεφάλι του Λένιν λαξευμένο σε έναν βράχο. 1920. Η Δύση δεν είχε διάθεση για περισυλλογή. Η μπολσεβικική Ρωσία ήταν ένας νεός συναγερμός στην ισορροπία που προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν οι νικητές.
Η Δύση (Αγγλία, Γαλλία) οργάνωσε αστυνομικούς στρατούς καταστολής και έστειλε δημοσιογράφους και πολιτικούς που κουβαλούσαν μέσα τους όλες τις καλές προθέσεις, εκτός από εκείνη της κατανόησης (για παράδειγμα ο Γουέλς. Υπάρχει κάτι πιο βαθιά άχρηστο - θα λέγαμε ανόητο - από το ρωσικό όραμα του Γουέλς;). Η Δύση εφάρμοσε την τυπική της νοοτροπία - ορθολογιστική, φιλελεύθερη, εξατομικευτική, σκεπτικιστική, αισθησιακή - και βρήκε σε όλα τα άλλα ακριβώς αυτό: ένα αίνιγμα, ένα χάος. Ή όπως είπε ο Magrini της Il Secolo: μία αποτυχία του 1920.
Έχουν περάσει δέκα χρόνια. Η Αγγλία και η Γαλλία δεν έχουν αλλάξει πολύ στη συστατική, δυτική, ευρωπαϊκή νοοτροπία τους. Αντίστοιχα η Γαλλία, η Αγγλία (και οι δορυφόροι τους στην Κεντρική Ευρώπη) εξακολουθούν να είναι η Ευρώπη. Αλλά κάτι, κάτι τους έκανε να συνειδητοποιήσουν ότι παράλληλα με αυτή την Ευρώπη - ή μάλλον σύμφωνα με τον Οναμούνο: ενάντια σε αυτή την Ευρώπη - υπάρχει μία άλλη Ευρώπη, η οποία δεν πρέπει να θεωρείται λιγότερο βάρβαρη. Μία άλλη Ευρώπη η οποία έχει αρχίσει να απαιτεί, να φωνάζει, να ανεξαρτητοποιείται, να απειλεί. Η Germania - η οποία κηρύσσοντας το δυτικό numen σε αποσύνθεση, σκιαγραφεί σχέδια ηγεμονίας μαζί με την Ρωσία, ερμηνεύοντας τη Ρωσία, εκμεταλλευόμενη την Ρωσία. Σπένγκλερ, Κόρχερ, Κάιζερλινγκ...«Ευρασία». «Όπως η Ρώμη πειθάρχησε τον ασιατικό μεσσιανισμό στην καθολική ευγένεια, έτσι και η Γερμανία, θα αφομοιώσει, ρυθμίζοντας τον, τον νέο ανατολικό μεσσιανισμό, που μέσω της Ρωσίας θα φτάσει στη Δύση». Να γίνουμε η Νέα Ρώμη, μπροστά στο νέο ανατολικό μεσσιανισμό, η Ρώμη της νέας Βηθλεέμ που είναι η Μόσχα. Να βρούμε τον Άγιο Πέτρο που θα χτίσει πάνω στη πέτρα την ψυχή του Ιησού (Λένιν). Ένας τέτοιος ισχυρισμός αποτελεί ένα αναμφισβήτητο βήμα προς την κατεύθυνση της κατανόησης και της προσέγγισης της Ρωσίας. Βέβαια, είναι πολύ πιο ευγενικό και με περισσότερο ιστορικό, ανθρώπινο και βαθύ νόημα από το αόριστο σχέδιο ενός Μπριάν που ομοσπονδιοποιεί τα παλιά ευρωπαϊκά εθνή, τους εθνικούς ρομαντισμούς, τις καγκελαρίες και τα έθιμα. Paneuropa! Και η Ρωσία; Πανευρώπη σημαίνει Αγγλία, Γαλλία: η Δύση! Κάτι σαν την Κοινωνία των Εθνών: Αγγλία, Γαλλία, Δύση.
Όχι. Η Γερμανία είναι Ευρώπη, αλλά δεν είναι Δύση. Και πολύ πιο μακριά, η «μεγάλη Δύση» της Βόρειας Αμερικής δεν ενδιαφέρεται για την Ομοσπονδιακή Ευρώπη, μία γεροντική απομίμηση των δικών της ενωμένων πολιτειών, δεν ενδιαφέρεται για την Πανευρώπη που θα ύψωνε μόνο τείχη, εμπόδια και κακή διάθεση στη ζωτικότητα των Γιάνκηδων. Όπως η Γερμανία, έτσι και η Αμερική αισθάνεται την ιστορική βούληση μίας Νέας Ρώμης. Η Αμερική φιλοδοξεί και αυτή να επιτύχει την ενοποίηση Ανατολής και Δύσης. Ο μεσσιανικός κόσμος του προλεταριάτου και ο ορθολογιστικός και ψυχρός κόσμος του καπιταλισμού. Η «μηχανιστική κοινωνικοποίηση» της ανθρωπότητας είναι τελικά η υπέρτατη φιλοδοξία που θα ήθελε η Ρωσία. Η μπολσεβικική Ρωσία. Η Ρωσία των πενταετών πλάνων. Η καθαρή Ρωσία του Λένιν (ο Λένιν, λίγο πριν τον θάνατο του, χωρίς να μιλάει, διασκέδαζε ζωγραφίζοντας ουρανοξύστες. Το απώτερο όνειρο του, η ακριβής φόρμουλα της πολιτικής του, ήταν η «ηλεκτροδότηση της Ρωσίας». Να γίνει ο νέος Μεγάλος Πέτρος). Ο Μπριάν, ο Μακ Ντόναλντ δεν θα καταλάβει ποτέ την Ρωσία. Οι Γιάνκηδες και οι Ρώσοι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον (μίσος και θαυμασμός). Οι Γερμανοί και οι Ρώσοι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον (τεχνική και πνεύμα).
Αλλά αν η Γερμανία θέλει να είναι η Νέα Ρώμη του Μπολσεβικισμού και η Αμερική ο κόμβος της ενσωμάτωσης της, δεν θα μπορούσε να έχει την ίδια αξίωση και κάποιος άλλος; Δεν θα μπορούσε να παίζει τον ρόλο της νέας κοινωνικής Ρωμής του κόσμου η ίδια η Ρώμη, και με πρόσταγμα την «αιωνιότητα» της να αξιώνει μία νέα ρύθμιση των λαών, των νόμων, των εθίμων, των λατρευτικών εκδηλώσεων;
Όποιος κρίνει το «φασιστικό φαινόμενο» αλλιώς παρά ως ακριβής έκφραση αυτής της διαρκούς «ρωμαϊκής θέλησης για ενσωμάτωση», θα βρεθεί στην μεγαλύτερη των παρεξηγήσεων, την ανικανότητα. Ο «φασισμός» δεν έχει καμία σχέση με τον εθνικισμό. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο εθνικιστής είναι ένας Barres με τα προπύργια των νεκρών του. Ένας D'Annunzio με τα ανεκπλήρωτα Φιούμε του. Αν ο Φασισμός ήταν ένας «εθνικισμός», μία περιορισμένη, ρομαντική και μοντέρνα φόρμουλα, όπως όλοι οι εθνικισμοί, θα είχε χαθεί πρό πολλού. Και θα χαθεί μόλις περιορίσει το ρωμαιοκαθολικό, δηλαδή το οικουμενικό και κοινωνικό του νόημα, σε μία έννοια εθνικά οριοθετημένη. Αυτό είναι που υπογράμμισε ο Giorgio Pini στο έργο του «Civilta di Mussolini fra l'Oriente e l' Occidente» (Ο Πολιτισμός του Μουσολίνι μεταξύ Ανατολής και Δύσης). Αλλά πριν από τον Pini, κάποιοι από εμάς το είχαν ήδη πεί και προβλέψει.
Αν δεχτούμε το αξίωμα ότι το «ρωσικό φαινόμενο» είναι η αφετηρία όλων των νέων πολιτικών στο κόσμο, η εμπροσθοφυλακή της κοινωνικής δημιουργίας, η ενσωμάτωση στο κράτος ενός νέου ανθρωπίνου κέντρου, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Φασισμός δεν είναι παρά μία επείγουσα συνέπεια, μία ενεργός αντανάκλαση της Ρωσίας. Μία γοητεία από την κυριαρχία του θρησκευτικού συμπλέγματος που ξεχειλίζει από την ιερή Νέα Ρωσία, αυτό των δικαιωμάτων των ταπεινών, της αναγγελίας των βοσκών και των τεχνιτών.
Ο Ντούτσε του Φασισμού δεν είναι ούτε καθηγητής, ούτε τραπεζίτης, ούτε στρατηγός, ούτε νομικός, ο οποίος τίθεται επικεφαλής μίας παράταξης για να κάνει μία δήλωση. Αν ήταν αστός, θα είχε πέσει στο έδαφος εδώ και πολύ καιρό, πολύ πριν πέσουν ο ένας μετά τον άλλον οι γενάρχες δικτάτορες του αστικού κόσμου.
Ο Ντούτσε είναι ένας αγρότης και εργάτης, του οποίου η βαθιά εμμονή δεν είναι ο Βοναπάρτης (αστικός μύθος) αλλά ο Λένιν (εργατικός μύθος).
Ο «φασισμός» είναι η μόνη πολιτική που προσπάθησε ανοιχτά να ακολουθήσει πιο στενά την μέθοδο των Μπολσεβίκων, τη δικτατορική ηγεσία του ρωσικού προλεταριάτου.
Τα μαύρα πουκάμισα, η τρομοκρατία, η βία, οι κοινωνικές ανησυχίες, η αίσθηση της γεωργίας, του εργοστασίου, της ηλεκτροδότησης και της αναδιανομής της γης, της παραγωγικής οικονομίας, κλπ τι άλλο είναι παρά μπολσεβικικές ερμηνείες προσαρμοσμένες σε ένα αρχαίο, ιστορικό και πολιτισμένο κλίμα; (ο μαρξισμός γέννησε αυτό τον διθύραμβο: φασισμός - κομμουνισμός). Οι μεσοαστοί του κόσμου - ο δυτικός κατεδαφιστής - πιστεύουν οτί ο Φασισμός είναι το αντίθετο του κομμουνισμού. Ακριβώς όπως πιστεύουν ότι η Αμερική είναι το αντίθετο του Λένινγκραντ. Και ότι η Γερμανία δεν θα μπορέσει να αφομοιώσει την ασιατική βαρβαρότητα.
Γεγονός όμως είναι ότι η Γερμανία και η Αμερική έχουν φιλικές σχέσεις με την Ρωσία, ότι ο Ντούτσε είχε δημιουργήσει φιλικές σχέσεις με την Ρωσία πριν από τον Μπριάν. Οι συγγραφείς και οι δημοσιογράφοι της Ιταλίας βρίσκουν ζωηρή και γεμάτη σεβασμό υποδοχή στη Ρωσία. Υπάρχουν σχέδια για ένα Ιταλικό Ινστιτούτο στη Μόσχα και ένα αντίστοιχο ρωσικό στη Ρώμη, εκτός από αυτά που ήδη υπάρχουν στη Δυτική Ευρώπη. Ο σημερινός Ιτάλος απέχει πνευματικά από τον Λουτσιάνο Μαγκρίνι του 1920 όσο και από έναν Γάλλο από την Βενταμίλια. (Όσο για την σημερινή Ρωσία και την στάση της απέναντι στην σημερινή Ιταλία, δείτε την έξυπνη και βαθιά επαφή τους, όχι μόνο στέλνουν εργάτες στα ιταλικά εργαστήρια αλλά ο Γκόργκι αναθεματίζει τον Μπριάν από το Σορέντο σε απόλυτη συμφωνία με τον φασιστικό τύπο).
Υπάρχουν σήμερα περιοδικά στο Μιλάνο, όπως το Il Convegno, όπου παρακολουθούνται τα τελευταία νέα της σοβιετικής λογοτεχνίας. Συντάσσεται μία έκδοση με τίτλό «Ρωσία». Ειδικοί όπως ο Tomaso Napolitano, o Umberto Barbano, ο Ettore Lo Gatto, ο Odoardo Camba, ο Malatesta, ο Smurlo, ο Puccio, για να αναφέρουμε μόνο πρόσφατα άρθρα και βιβλία, αναφέρονται στη Νέα Ρωσία με κάτι που δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί η Ιταλία το 1920: κατανόηση, επιθυμία για ενσωμάτωση, ρωμαϊκή ενθάρρυνση για καθολικισμό αυτού του νέου Χριστιανισμού της Ανατολής...
Αφήνοντας στην άκρη ογκώδεις ιστορίες όπως αυτές του Μάριο Μαλατέστα ή του Ευγένιου Σμούρλο - επιστημονικού και όχι κοινωνικού ή ποιητικού χαρακτήρα - δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το απόλυτο όραμα της Ιταλίας για την Ρωσία - ανώτερο από αυτό του Τζιοβάνι Κομίσιο, του Λο Γκάτο, του Πούτσιο - είναι το σύντομο, αυθεντικό και βαθύ του Κούρτσιο Μαλαπάρτε, ο οποίος μόλις μπόρεσε, επέστρεψε στη Ρωσία για να ολοκληρώσει μία πληροφορία που ξεκίνησε στη Πολωνία κατά τη διάρκεια του πολέμου και διακόπηε μέχρι σήμερα λόγω τυχαίων συγκυριών.
«Intelligenza di Lenin» ονομάζει ο C.M το καλογραμμένο φυλλάδιο του: σαφές και άμεσο. Δεν έχει τίποτα από ρεπορτάζ, από άκομψη περιέργεια, από υλικές λεπτομέρειες, από κάρτ ποστάλ εφημερίδων. Δεν υπάρχει τίποτα για την chroniqueria ή για το ιστορικό των εφημερίδων. Ένα βιβλίο ύψους. Δεν κάνει ανακοινώσεις σε στήλες. Ούτε χάνεται σε διακηρύξεις ή κοινωνιολογικούς ψυχολογισμούς. Ο Wells δίνει την εντύπωση ενός διανοούμενου τουρίστα. Ένας Ντουχαμέλ, ένας ανατροπέας πνευματικών αινιγμάτων. Ένα Paquet, ενός τηλεγραφητή, ακριβές και χωρίς συναίσθημα. Ένας Alvarez del Vayo, καλής θέλησης. Ένας Panait Istrati, ενός αξιολύπητου πλαστογράφου.
Η "Intelligenza" του C.M δεν έχει καμία σχέση με εκείνη την άλλη παραδοσιακή δυτική που οι ίδιοι οι Ρώσοι έχουν ονομάσει "intellighenzia". Και ώς σύνοψη (της καθαρής πρωτοποριακής ποίησης) δίνει την λενινιστική φόρμουλα του σοβιετισμού: Σοβιετική δημοκρατία + εξηλεκτρισμός = κομμουνισμός.
Ολόκληρο το βιβλίο του C.M περιστρέφεται γύρω από την μορφή του Λένιν, σαν πάνω στις σανίδες ενός νέου νόμου της ζωής.
Αλλά, πάνω απ΄όλα, υπάρχει ένα που αποτελεί τον άξονα ολόκληρης της στροφής του. Αυτό - που με την σειρά του - αποτελούσε ολόκληρη την αξονική ισορροπία του ίδιου του Λένιν: όπου υπάρχει ελευθερία δεν υπάρχει κράτος. Και τα επακόλουθα του, οι ασυμβίβαστες λογικές του Ρώσου δικτάτορα: «η δημοκρατία μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με πολυβόλα». «Η επανάσταση είναι τέχνη, όπως λέει ο Μάρξ, αλλά στρατιωτική τέχνη». «Η ιστορία γράφεται στα χαρακώματα, όπου οι στρατιώτες βυθίζουν τις ξιφολόγχες στις κοιλιές των αξιωματικών». «Η προλεταριακή δικτατορία στηρίζεται άμεσα στη βία και όχι στο νόμο». «Τι άντρες οι Τσάροι - όπως ο Ιβάν ο Τρομερός - πραγματικοί άντρες φτιαγμένοι για την ταξική πάλη!». «Το βασικό πρόβλημα της επανάστασης είναι η εξουσία. Το κράτος δεν ανέχεται ούτε καν την συζήτηση περί ελευθερίας. Μόλις γίνεται λόγος για αυτή, το κράτος εξαφανίζεται». «Η καθαρή δημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο παρά φιλελεύθερη υποκρισία σχεδιασμένη να εξαπατά το προλεταριάτο». «Η έννοια της ελευθερίας δεν είναι προλεταριακή έννοια αλλά αστική». («Σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στις δυτικές δημοκρατίας» σχολιάζει ο C.M «όπου η εργατική τάξη έχει ελευθερία αλλά όχι εξουσία, στη Σοβιετική Ρωσία οι εργάτες έχουν εξουσία αλλά όχι ελευθερία. Γιατί ο στόχος της δικτατορίας τους δεν είναι η ελευθερία αλλά η εξουσία»).
Ο Λένιν δεν συναινούσε στην μουσική. Όχι όπως ο Ναπολέων, επειδή δεν την καταλάβαινε, αλλά επειδή τον μαλάκωνε, τον έκανε καλό. Τα πήγαινε καλά με τις γάτες, ήταν οι αγαπημένοι του σύντροφοι. Με τους φίλους του ήταν φιλικός, ευγενικός. Αλλά με τον αντίπαλο του, ήταν αδίστακτος, μέχρις εσχάτων.
«H βιογραφία ενός Λένιν» - γράφει ο C.M - «δεν θα μπορούσε να γραφτεί από έναν Strachey, έναν Maurois». Μία μέρα ο Λένιν χάιδεψε το κεφάλι ενός παιδιού: «Μόνο εσύ θα μπορούσες να συχγωρήσεις την σκληρότητα της ζωής μου». Ο ψυχρός βίαιος Λένιν. Με την σπειροειδή λογική του λαμπρού καιροσκοπισμού του.
«Ο ρωσικός λαός δεν είχει την δική του λογική» - λέει ο C.M - «μέσα από το παράθυρο που είχε ανοίξει ο Μέγας Πέτρος προς τη Δύση, προς την επιτηδευμένη Δύση, ο φιλελεύθερος άνεμος του Καντίντ είχε εισέλθει στη Ρωσία, η ήπια και απαλή ανάσα της Ευρώπης του δεκάτου ογδόου αιώνα, διεφθαρμένης από την φιλοσοφία, ανήσυχης και αισιόδοξης, ήδη φωτισμένης και περίεργης για το προμήνυμα της ελευθερίας».
Αλλά ο Λένιν ήρθε τελικά να δώσει μία λογική στον ρωσικό λαό, μία λογική με δύο πρόσωπα - αντιρωσική και αντιευρωπαϊκή. Ο ρωσικός λαός βρήκε τελικά στο πρόσωπο του Λένιν τον δικαιολογητή των ανοησιών του, των εγκλημάτων του, της πείνας του για βία, της δίψας του για ελευθερία. Αλλά συλλογική, ταξική ελευθερία. Ο Ρώσος δεν ξέρει πως να είναι μόνος του. Η ελευθερία και η δικαιοσύνη μίας τάξης έναντι των άλλων. Έναντι ποιών; Σε έναν συγκεκριμένα: την αστική τάξη. Οι ευγενείς δεν πολέμησαν ποτέ για την ελευθερία. Μόνο η αστική τάξη, της οποίας το τελευταίο οχυρό - η οικογένεια - διαλύεται μπροστά στην τριπλή επίθεση της μείωσης των κατοικιών - των δημοσιών κατοικιών - και της χειραφέτησης των γυναικών και των παιδιών. Η απαγόρευση της μοναξιάς, της απόστασης - αυτές οι ατομικές κατακτήσεις που πρόσφατα ο Jose Ortega y Gasset επιθυμούσε απέναντι στις μάζες: η ρωσική τάξη πραγμάτων.
Δεν υπάρχει χάος η ασιατικό αίνιγμα - η κομμουνιστική Ρωσία σήμερα είναι μία υπέροχη καθαρότητα γραμμών, τάξης, ιεραρχίας, συστήματος.
Μία λογική: αυτή του Λένιν, που συνεχίστηκε ηρωϊκά από τον Στάλιν, ενάντια στην ίδια την ΝΕΠ, ενάντια σε κάθε κουλαγκισμό. Μία τολμηρή, θυσιαστική και πειθαρχημένη τάξη στην εξουσία: η εργατική τάξη. Οι εξωτερικοί εχθροί της πολλοί. Οι σύγχρονοι: ο αγρότης, ο υπερβολικός γραφειοκράτης, η νωθρότητα του εργάτη.
Ένα θαυμάσιο βοηθητικό μέσο, το οποίο λειτουργεί ως διεγερτικό και ως υπολογιστής: η Ρωσίδα.
Και μία σχεδόν θεϊκή προσπάθεια να κυριαρχήσει στις μάζες, να τις δομήσει: «η μάζα είναι ένας πηλός» είπε ο Λένιν.
O C.M δεν υπαινίσσεται ούτε για μία στιγμή το γήινο. Το πολύ μία μικρή σύγκριση των ρωσικών εργατικών λεσχών με τους Ιταλούς εργάτες του Dopolavoro. Αλλά σε ολόκληρο το βιβλίο μία ψυχρή και βίαιη λαχτάρα: η λαχτάρα να συμμορφωθεί με έναν νέο μύθο, με έναν ήρωα: τον Λένιν. Η λαχτάρα να εισέλθει - ο Μαλαπάρτε με την νέα του Ιταλία - σε αυτό τον τιτάνιο, νεανικό ρυθμό της ανθρωπότητας. Να μπείτε μέσα, να διαβάσετε μέσα. Intellegere. Ναι: η ευφυία του Λένιν από κάποιον που φιλοδοξεί να ξεπεράσει την ίδια ευφυία με μία άλλη, προσαρμοσμένη σε ένα παλιότερο, πιο δυτικό κλίμα από αυτό της ευαγγελικής Ρωσίας. Πίσω από την τρυφερή και βίαιη τρυφερότητα του Curzio Malaparte, πίσω από αυτή την άμεση νοημοσύνη για την σλαβική Ιερουσαλήμ, ξεπροβάλει η ποντιφική λύκαινα της Ρώμς. Αχόρταγα!»
Διαβάστε επίσης:
Συγχαρητήρια για το κείμενο. Να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα ως είναι και να ξεκολλήσουν κάποιοι . Η ουσία της Τρίτης Θέσης δεν είναι μόνο γεωπολιτική δηλ ουτε ΗΠΑ ουτε Ρωσία μόνο Ευρωπη. Οπως το προσεγγίζουν κάποιοι αναπολώντας τον ΑΧ για Αρια φυλή κλπ. Είναι λάθος αυτό..γιατι η Τρίτη θέση είναι κα΄τι αλλο κατι παραπάνω. Θα μπορούσε, να το πω απλά, ο Φασισμός να ενσαρκωθεί μέσα από έναν Che Guevara. Χωρίς ταμπέλες, γιατί ουτε απόλυτα φασίστας είσαι ούτε απόλυτα αναρχικός, με μία μαζική λαική ροή, για το Εθνικοεπαναστατικό-απελευθερωτικό, αντι-ιμπεριαλιστκό, αντι-καπιταλιστικό, με κοινωνική δικαιοσύνη, κίνημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή