Η ακόλουθη ομιλία, δόθηκε από τον Γιόσεφ Γκέμπελς, το 1926, σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. Στόχος της ήταν η κινητοποίηση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών μαζών, των πιο επαναστατικών - ριζοσπαστικών τμημάτων της γερμανικής κοινωνίας αλλά και των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος, για την ένταξη τους στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Η ριζοσπαστική σοσιαλ-επαναστατική ιδεολογία των πρώτων ετών πολιτικής δραστηριότητας του Γκέμπελς είναι εμφανής, όπως επίσης οι εθνικομπολσεβικικές τάσεις και η πρωταρχική φύση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος που αποσκοπούσε στο τσάκισμα των καταπιεστικών όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών, την εθνική ελευθερία, την κοινωνική απελευθέρωση και την συμμαχία με την ΕΣΣΔ εναντίον των καπιταλιστικών δυτικών αστικών δημοκρατιών.
«...Ανάμεσα σε όλα τα πολιτικά κόμματα και τις οργανώσεις βλέπουμε να εκτείνεται το μεγάλο μπλόκ της συντήρησης, της αντίδρασης, το συντηρητικό μπλόκ που έχει τις ρίζες του στο σύστημα και θεωρεί καθήκον του την διατήρηση του υπάρχοντος συστήματος, του υπάρχοντος κράτους με περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά μέσα, αλλά σίγουρα με κάθε κόστος. Το μπλόκ αυτό εκτείνεται από τους Σοσιαλδημοκράτες μέχρι τους Εθνικοφιλελεύθερους και επιθυμεί να μείνει το κράτος όπως είναι σήμερα. Το καθένα από τα κόμματα αυτού του μπλόκ ισχυρίζεται ότι είναι έτοιμο για μεταρρυθμίσεις, κοινωνικές ή εθνικές. Το ένα κόμμα τις υποστηρίζει επιτακτικά και με ορμή, το άλλο πιο ταπεινά και ντροπαλά, το καθένα ανάλογα με την στάση του εκλογικού του σώματος. Άλλα βασικά όλοι συμφωνούν στην προστασία και θωράκιση του συστήματος: δημοκρατία, φιλελευθερισμός, καπιταλισμός! Πράγματα που τους είναι ιερά και απαραβίαστα!
Στα άκρα αυτού του συντηρητικού, κεντρόου μπλόκ βρίσκονται τα επαναστατικά κινήματα, που αναγνωρίζουν θεμελιωδώς και ξεκάθαρα: αν θέλουμε το Κράτος του Μέλλοντος, τότε δεν χρειάζεται μεταρρύθμιση αλλά μία πλήρης Επανάσταση! Το σύστημα της φιλελεύθερης καπιταλιστικής δημοκρατίας είναι ήδη τόσο σάπιο που δεν υπάρχει τίποτα μέσα του για επισκευή ή μεταρρύθμιση. Πρέπει να καταστραφεί ριζικά, να θρυμματιστεί πνευματικά και με όρους πολιτικής εξουσίας, έτσι ώστε μία νέα γενιά να μπορεί να χτίσει πάνω στα ερείπια του Παρελθόντος! Τα επαναστατικά αυτά κινήματα αναγνώρισαν την ουσία μίας συνεπούς αντιπολίτευσης που είναι αναγκαίο να στρέφεται όχι μόνο ενάντια στους υποστηρικτές αυτού του συστήματος, αλλά ενάντια στο ίδιο το σύστημα. Αυτή είναι η επαναστατική ιδέα των δύο πνευματικών κινημάτων που βρίσκουν την πολιτική τους έκφραση στο Κομμουνιστικό Κόμμα και το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα.
Όταν μιλάω για τον Χίτλερ ή τον Λένιν δεν αναφέρομαι σε αυτούς τους δύο άνδρες με την συμπτωματική ανθρώπινη ή πολιτική τους εμφάνιση. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό: μιλάω για αυτούς τους δύο άνδρες στον βαθμό που αποτελούν την ενσάρκωση, την αναπαράσταση μίας ιδέας που πιστεύω ότι όλοι μας μπορούμε να αποδεχτούμε ότι μας απασχολεί βαθιά. Προκείται για δύο άνδρες που ξεπερνούν τις παλιές ιδέες περί του Κράτους και πρωτοστατούν στην εμφάνιση μίας νέας. Αυτό είναι το ζητούμενο εδώ.
Τα πολιτικά μυαλά, οι σπουδαίοι άνδρες της Ιστορίας, δεν προκύπτουν τυχαία. Ο άνθρωπος και ο χρόνος συνδέονται βαθιά και αιτιακά. Ο χρόνος διαμορφώνει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος του δίνει απόλυτο νόημα και ερμηνεία. Αυτό ισχύει πάνω από όλα για το πολιτικό πρόσωπο. Δεν μπορεί να γίνει κατανοητό εκτός της εποχής του. Γεννιέται από την εποχή του, είναι παιδί της εποχής του, των ανθρώπων της, της Ιστορίας. Αντιπροσωπεύει τον χρόνο, τους ανθρώπους και την Ιστορία στην πιο ξεκάθαρη μορφή.
Ο Λένιν και ο Χίτλερ είναι παιδιά του συστήματος και έγιναν κατακτητές του συστήματος. Αν θέλουμε να τους κατανοήσουμε στην ουσία τους, πρέπει να εντοπίσουμε τις σκοτεινές κινητήριες δυνάμεις της εποχής τους, να αναγνωρίσουμε από που γεννήθηκαν για να καταλάβουμε προς τα που τραβάνε και οδεύουν. Τα πάντα στην Ιστορία, συμπεριλαμβανομένου του πολιτικού προσώπου, έχουν την ιστορική τους αιτία και μόνο από τις αιτίες μπορούμε να συμπεράνουμε τα ίδια τα πράγματα...
...O Λένιν - Ουλιάνοφ, γιός ξεπεσμένων Ρώσων μικρο - ευγενών, μεγάλωσε μέσα στις κακουχίες και την κοινωνική απελπισία της ήδη προλεταριοποιημένης ρωσικής διανόησης. Μαθαίνει για την πείνα από πρώτo χέρι. Δεν ήταν στα βιβλία, αλλά στην σκληρή ζωή, που έμαθε για τις κοινωνικές δυσκολίες, τις δικές του και των συνανθρώπων του. Γίνεται επαναστάτης σε νεαρή ηλικία και σύντομα μαρξιστής επαναστάτης. Σπουδάζει στα ρωσικά πανεπιστήμια και ταυτόχρονα παλεύει μέσα σε πικρές δυσκολίες. Αποκτά μία εικόνα για την κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας του και του λαού του και τρομοκρατείται από το φρικτό μέλλον που απειλεί αυτή την γιγάντια αυτοκρατορία του Τσάρου.
Κατά την διάρκεια των σπουδών του γίνεται «αχώριστος φίλος» της πείνας. Είναι μέλος της, ήδη εντελώς, προλεταριοποιημένης νεαρής ρωσικής διανόησης, η οποία είναι απόλυτα εχθρική προς το κράτος του Τσάρου. Ζεί σε μία χώρα όπου οι κοινωνικές αντιθέσεις φωνάζουν ως τον ουρανό. Σκεφτείτε αυτό: στην Ρωσία, πριν από τον πόλεμο, μπορούσατε να ταξιδέψετε για μία εβδομάδα στον Βόλγα, βλέποντας πάντα τις ίδιες τεράστιες περιουσίες, οι οποίες ανήκαν στον ίδιο ιδιοκτήτη, και στις άκρες αυτού του μικρού βασιλείου βρίσκονταν τα στενά, πληκτικά σπίτια στα οποία ζούσαν οι μισο - σκλαβωμένοι Ρώσοι εργάτες.
Ο Ρώσος χωρικός, το αμόρφωτο παιδί της φύσης. Νεανίζων αλλά ενήλικος, κοντά στην γή, αμόλυντος από τον δυτικό πολιτισμό, γεμάτος πίστη, θρησκευτικότητα, φανατισμό και μυστικισμό. Δεν έχει ακόμη αφυπνιστεί και τσακίζεται από την πείνα. Η μυρωδιά της γής και της βρωμίας περιβάλει αυτό τον άνθρωπο. Αποδέχεται την δουλεία του ως μοίρα, ως πεπρωμένο. Ήσυχα και υπάκουα, με μεγάλη ικανότητα να αντέχει τα βάσανα και τον πόνο.
Ο Ρώσος είναι ακόμη δεμένος από την μοίρα. Υπομένει τις κακουχίες της εποχής του, μισο - πρόθυμα, μισο - απρόθυμα, με μία θαμπή και άλυτη λαχτάρα για Γη και Ελευθερία. Σε αυτό τον λαό λείπει η ιδέα της ελευθερίας, όχι μόνο το κάλεσμα, αλλά η ίδια η ιδέα.
Θα υποδεχτεί και θα δεχτεί λαίμαργα ότι υπόσχεται ελευθερία, θα παραδοθεί σε αυτό με πάθος. Όποιος δείξει σε αυτόν τον λαό μία διέξοδο από τα προβλήματα θα είναι ο Σωτήρας του, ο Απόστολος του, ο Θεός του.
Έτσι αυτός ο λαός προσπάθησε να εισβάλει στο Κρεμλίνο και ο Τσάρος πυροβόλησε το κατάμεστο πλήθος. Όμως αυτός στέκεται σαν τοίχος και δεν ταλαντεύεται, ούτε υποχωρεί: «όλοι τώρα συλλογίζονται την πίστη τους στους δρόμους και τις αγορές» λέει ο Ντοστογιέφσκι, ο μεγαλύτερος Ρώσος στοχαστής.
Ο Λένιν μεγαλώνει ανάμεσα σε αυτόν τον Λαό. Θέλει να δείξει έναν τρόπο σε αυτόν τον Λαό και μία μέρα θα γίνει τα πάντα για αυτόν τον Λαό!
Υπέμεινε τις διώξεις και τους διωγμούς, παραμένοντας πιστός στην Ιδέα του. Περίμενε την μέρα. Ήρθε ο πόλεμος. Η Ρωσία θυσίασε ανθρώπινες μάζες για χάρη ενός δυτικοευρωπαϊκού φαντάσματος. Ο Λένιν περιμένει. Έρχεται ο Κερένσκι. Ο Κερένσκι σαρώνεται. Ήθελε να προσεταιριστεί τον Λένιν προσφέροντας του θέσεις, αξιώματα και χρήματα. Ο Λένιν του λέει όχι. Θέλει να είναι ο μόνος κυβερνήτης. Η πολιτική του δεν ανέχεται συμβιβασμούς.
Η ώρα του έφτασε το 1917. Η επανάσταση των μπολσεβίκων τον ανεβάζει στην ηγεσία του Κράτους, μίας κατεστραμμένης Ρωσίας μετά από έναν αιματηρό πόλεμο. Και αρχίζει το έργο της επανάστασης!
Θα τονίσω τα βασικά. Ο Λένιν ξεκινάει να λύσει το πιο φλέγον ζήτημα: το κοινωνικό ζήτημα. Επαναστατικοποιεί την οικονομία!
Στην Ρωσία, θα κάνουμε διάκριση μεταξύ αγροτικής και βιομηχανικής μεταρρύθμισης. Και οι δύο προχωρούν σε διαφορετικά στάδια, και οι δύο πρέπει να εξεταστούν ξεχωριστά. Το κοινωνικό ζήτημα, στην Ρωσία, συμπυκνώνεται ως επί το πλείστον στο αγροτικό ζήτημα. Το βιομηχανικό ζήτημα, που μας απασχολεί περισσότερο στην Γερμανία, ως βιομηχανοποιημένη χώρα, στην Ρωσία παίζει δευτερεύοντα ρόλο.
Πως αντιμετωπίζει ο Λένιν το αγροτικό ζήτημα; Απαλλοτριώνει όλη την γη και την παραχωρεί στον Ρώσο αγρότη ως ιδιοκτησία. Όχι άμεσα. Τον υποχρεώνει να μισθώνει την γη για 99 χρόνια. Αλλά ο Ρώσος αγρότης, σήμερα, θεωρεί την γη ως ιδιοκτησία του. Με αυτή την πράξη, ο Λένιν χαστουκίζει το μαρξιστικό δόγμα στο πρόσωπο. Αυτό απαιτεί την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Ο Λένιν θυσιάζει τον Μάρξ και ενδίδει στην επιμονή του Ρώσου αγρότη στο δικό του έδαφος.
Υπό την πίεση 90 εκατομμυρίων αγροτών, ο Λένιν καταδεικνύει την βασική μη πρακτικότητα του μαρξισμού στην αγροτική μεταρρύθμιση.
Ο Λένιν εκπληρώνει αυτό που ο Ρώσος αγρότης είχε φανταστεί στον μπολσεβικισμό: του δίνει γη και έδαφος. Έτσι ο Λένιν καθιστά τον αγρότη πραγματικό φορέα του νέου συστήματος. Ο χωρικός, που έλαβε ελευθερία και ιδιοκτησία από το νέο κράτος, είναι πλέον έτοιμος να προστατεύσει αυτό το νέο κράτος, το Κράτος Του, με το οποίο είναι πλέον στενά δεμένος.
Και όσο και αν ο Ρώσος αγρότης μισεί τον Εβραίο, ειδικά τον Σοβιετικό Εβραίο, είναι παθιασμένος υποστηρικτής της αγροτικής μεταρρύθμισης και αγαπά ένθερμα την χώρα του, την γη του, το έδαφος του.
Εξακολουθεί να παραμένει μυστήριος ο λόγος για τον οποίον ο Ρώσος αγρότης στράφηκε εναντίον του Λευκού Στρατού; Όταν οι «Λευκοί» προχώρησαν στην αρχή, οι αγρότες τους υποδέχτηκαν με αγαλλίαση. Άλλωστε οι Μπολσεβίκοι είχαν απαιτήσει αμέτρητες αιματηρές θυσίες από τους Ρώσους αγρότες. Πίσω από τους «Λευκούς» όμως βρίσκονταν οι φυγάδες, οι παλιοί γαιοκτήμονες που πλέον ζούσαν στο Παρίσι, στο Βερολίνο και στο Λονδίνο. Το σύνθημα τους ήταν: «Κάτω οι Σοβιετικοί! Κάτω η αγροτική μεταρρύθμιση!». Φυσικά ο Ρώσος αγρότης στράφηκε ενάντια στον Λευκό Στρατό: «Κάτω τα εβραϊκά Σοβιέτ! Ζήτω η αγροτική μεταρρύθμιση του Λένιν!». Αυτό το σύνθημα σηματοδότησε την κατάρρευση της αντιμπολσεβικικής εξέγερσης.
Πρίν από εκατό χρόνια, όταν η Πρώσια βρισκόταν σκλαβωμένη, ο βαρόνος vom Stein είπε: «Για να εξευγενιστεί ένα έθνος πρέπει να δοθεί πολιτική ανεξαρτησία, ελευθερία και περιουσία στο καταπιεζόμενο τμήμα που δεν έχει δικαίωμα ψήφου». Τελικά έγιναν οι ανάλογες ενέργειες και πραγματοποιήθηκε η χειραφέτηση των αγροτών. Η Πρωσία αφυπνίστηκε και ελευθερώθηκε!
Ο Λένιν απέρριψε τις θεωρίες του Μάρξ στην πράξη. Ακολούθησε το παράδειγμα του vom Stein, όπως αναφέρθηκε ρητά παραπάνω η περίπτωση της αγροτικής μεταρρύθμισης.
Έτσι η αγροτική μεταρρύθμιση του Λένιν ήταν μία πραγματική λύση για το κοινωνικό ζήτημα το οποίο απειλούσε τον Ρώσο αγρότη!
...Τα πρώτα τραγούδια της «Σειρήνας» της «ιερής σταυροφορίας κατά του μπολσεβικισμού» ακούγονται ήδη στο εθνικό στρατόπεδο. Η αστική τάξη τα διατυμπανίζει στην εθνικιστική νεολαία για να την αναγκάσει να πολεμήσει την Ρωσία για τους δικούς της εγωϊστικούς σκοπούς....Ο επόμενος μεγάλος παγκόσμιος αγώνας είναι προ των πυλών. Και σε αυτόν τον παγκόσμιο αγώνα η γερμανική νεολαία θα εγκαταλείψει τις αίθουσες διαλέξεων και τα εργοστάσια για να παρέχει μισθοφορικές υπηρεσίες στον πιο πικρό εχθρό στο όνομα της ελευθερίας, του πολιτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...
...Βλέπουμε την Ρωσία όχι ως πρόβλημα του Παρόντος αλλά ως πρόβλημα του Μέλλοντος που ενσωματώνεται στο ευρύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Αν η Ρωσία ξυπνήσει ο κόσμος θα δεί ένα θαύμα! Εμείς οι νέοι Γερμανοί αισθανόμαστε αυτό το θαύμα με τα ένστικτα των ανθρώπων του Παρόντος. Δεν είμαστε αιθεροβάμονες ονειροπόλοι που βλέπουμε την μοναδική ελπίδα της Γερμανίας για το μέλλον σε αυτό το θαύμα. Το καθήκον μας είναι να μην αφήσουμε τίποτα, απολύτως τίποτα, έτσι ώστε όταν συμβεί αυτό το επερχόμενο θαύμα να το αντιμετωπίσουμε ως ισότιμος έταιρος ή να ταχθούμε στο πλευρό του. Η Ρωσία θα γνωρίσει μία αφύπνιση, πιο τρομερή από αυτή του πολέμου. Αυτή η αφύπνιση θα φέρει ένα σοσιαλιστικό, εθνικό κράτος, το οποίο η νέα γενιά, σε όλες τις χώρες, λαχταρά διακαώς, συνειδήτα ή ασυνείδητα.
...O Kάρλ Μάρξ περιέγραψε εύλογα και σωστά τα αίτια της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η εκβιομηχάνιση των ευρωπαϊκών λαών οδηγεί στην προλεταριοποίηση, όλο και περισσότερο, τις υπόλοιπες, τάξεις και τα μέσα παραγωγής συγκεντρώνονται στα χέρια λίγων. Σύμφωνα με τον Μάρξ τα μέσα παραγωγής αποσπόνται σιγά - σιγά από τους εργαζομένους. Αναπτύσσονται δύο τάξεις. Η τάξη του εκμεταλλεύομενου εργαζομένου και του εκμεταλλευτή εργοδότη. Αυτές οι δύο τάξεις πρέπει να δώσουν μία σκληρή μάχη μεταξύ τους. Και έτσι το σύνθημα του μαρξισμού είναι: ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο!
...Αυτή είναι η πολιτική εξέλιξη της Ευρώπης. Αυτό είναι το σύστημα της «ισότητας και της αδελφότητας» του οποίου την πτώση προβλέπουμε και επιθυμούμε. Όλοι όσοι συνέβαλαν σε αυτό το σύστημα, ήταν συνένοχοι, από τους Σοσιαλδημοκράτες, μέχρι τους Εθνικοφιλελεύθερους. Κανένα από αυτά τα κόμματα δεν θα μπορέσει να φέρει την ελευθερία στην Γερμανία. Όλοι θα σαρωθούν από την επερχόμενη κατάρρευση του συστήματος. Η τελική μάχη για το Κράτος του Μέλλοντος δεν θα είναι ανάμεσα σε αυτούς και σε εμάς, αλλά ανάμεσα σε αυτούς που βρίσκονται σε απόλυτη, πικρή και συνεπή αντίθεση με αυτό το κράτος, δηλαδή μεταξύ κομμουνισμού και εθνικοσοσιαλισμού. Αυτή η μάχη εκτυλλίσεται με ξεκάθαρη ιστορική συνέπεια. Θα διεξαχθεί στο γερμανικό έδαφος και θα κρίνει την τελική μοίρα της Γερμανίας...
...Εξάλλου, βασικά, θέλουμε το ίδιο πράγμα: στόχος μας είναι η Ελευθερία. Το θέμα είναι μόνο η δύσκολη ερώτηση: πως επιτυγχάνουμε την Ελευθερία και πως αυτή μοιάζει; Δεν γίνεται να έχουμε και οι δύο δίκιο. Έχουμε δύο θεμελιωδώς διαφορετικές πολιτικές κοσμοθεωρίες: η μία είναι σωστή και η άλλη λάθος. Αλλά έχουμε και οι δύο, πάντα και για πάντα, δίκιο όσον αφορά τον καπιταλισμό.
Η θέληση για ελευθερία αναδύεται μέσα από το σύστημα που καταρρέει. Βρίσκει την μορφή της στις θεμελιωδώς νέες ιδέες: τον μπολσεβικισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό! Και οι δύο διατρανώνουν την απόλυτη πεποίθηση ότι θα φέρουν την ελευθερία σε έναν ολόκληρο κόσμο, αφού πρώτα τον ανατρέψουν. Ο Μπολσεβικισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός ενσωματώνονται σε δύο ανθρώπους που καθοδηγούν τις αποφασισμένες μειοψηφίες στην θέληση για το Μέλλον: τον Χίτλερ και τον Λένιν!
Σημείωση «ΜΑΥΡΩΝ ΛΕΓΕΩΝΩΝ»: Εδώ όταν ο Γκέμπελς μιλάει για τον μαρξισμό εννοεί την Σοσιαλδημοκρατία, η οποία είχε την ίδια μαρξιστική αφετηρία με τα μετέπειτα κομμουνιστικά κόμματα. Για όποιον δεν το γνώριζει κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες ήταν ένα μέχρι την διάσπαση του 1919. Οπότε με την αναφορά στον «μαρξισμό», ο Γκέμπελς, εννοεί την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση η οποία αποδέχτηκε τους καταπιεστικούς, ασφυκτικούς όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών, ικανοποιώντας έτσι τον ληστρικό καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό των Δυτικών Δυνάμεων, αλλά και πρόδοσε τα σοσιαλιστικά αιτήματα με τα οποία ήρθε στην εξουσία, «συνθηκολογώντας» εν τέλει με την αστική τάξη και αποδεχόμενη την καπιταλιστική οικονομία που εξαθλίωνε μέχρι θανάτου την γερμανική εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ωστόσο ο πραγματικός μαρξισμός, τα επαναστατικά Κομμουνιστικά Κόμματα της εποχής, ήταν αναμφίβολα σοσιαλιστικά και δυνητικός σύμμαχος των Εθνικοσοσιαλιστών στον αντικαπιταλιστικό και αντι - ιμπεριαλιστικό, εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
..Ωστόσο ήξεραν (οι Σοσιαλδημοκράτες), όπως όλοι, ότι η Γερμανία ήταν περικυκλωμένη από καπιταλιστές εχθρούς που μισούν ένα σοσιαλιστικό κράτος όπως την πανούκλα, ακόμη και αν είναι χτισμένο σε μέτρια πρότυπα. Για να προστατεύσουν αυτό το κράτος (οι Σοσιαλδημοκράτες), για να προστατεύσουν τον σοσιαλισμό, είχαν τα απαραίτητα μέσα εξουσίας, όπλα, φανατισμό και θέληση. Ως σοσιαλιστές, ως ηγέτες των εργατών, έπρεπε να είχαν σε ημερήσια διατάξη την διατήρηση αυτών των μέσων εξουσίας. Η 9η Νοεμβρίου θα είχε ιστορική σημασία αν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, ως απόστολοι της, καλούσαν τον Λαό να αγωνιστεί για το σοσιαλιστικό κράτος. Αντίθετα κατέστρεψαν τα όπλα, την θέληση και τον φανατισμό, κατέστρεψαν συστηματικά κάθε προσπάθεια και κάθε ένστικτο αντίστασης. Γιατί; Γιατί δεν ήθελαν επανάσταση με αυτή την έννοια, γιατί δεν ήθελαν τον σοσιαλισμό, δεν τους επιτρεπόταν να τον θέλουν. Γιατί τα όπλα, η θέληση και ο φανατισμός θα είχαν στραφεί μελλοντικά εναντίον εκείνων, που μετά τις 9 Νοεμβρίου, παραχάραξαν τον σοσιαλισμό, έβλεπαν σε αυτόν μόνο ένα βολικό τρόπο για την απόλυτη κυριαρχία του καπιταλισμού, εκείνοι οι «ηγέτες του μαρξισμού» που τελικά αναδείχθηκαν σε τυμβωρύχοι του σοσιαλισμού.
...Πόσο απεριόριστα βάναυσες έγιναν οι συνέπειες αυτής της προδοσίας, για εκείνους για τους οποίους οι «εκπρόσωποι» του λαού προσποίηθηκαν ότι έκαναν την 9η Νοεμβρίου, δηλαδή για τους Γερμανούς εργάτες; Πόσο αδίστακτη και ανόητη είναι η φράση ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι εφικτός σε μία κατεστραμμένη οικονομία; Πόσο συχνά μας έπειθαν ο Scheidemann και ο Ebert ότι οι κοινωνικοποιήσεις θα αναβάθμιζαν την οικονομία και το κράτος και θα τα καθιστούσαν πιο παραγωγικά;
Γιατί δεν έκαναν κοινωνικοποιήσεις όταν είχαν την δύναμη να το κάνουν, όταν αυτές ήταν απαραίτητες για να διασφαλιστεί η ύπαρξη του λαού; Επειδή δεν ήθελαν κοινωνικοποιήσεις - δεν τους επιτρεπόταν να θέλουν!
Αυτό είναι το έγκλημα του μαρξισμού κατά του έθνους, το έγκλημα του μαρξισμού κατά της γερμανικής εργατικής τάξης. Προδοσία της εθνικής ιδέας. Προδόσια της ιδέας του σοσιαλισμού. Αυτό είναι το νόημα της 9ης Νοεμβρίου, όπου ο μαρξισμός παραδόθηκε στους άρχοντες και τους κυρίους, στο κεφάλαιο και τις ύαινες της ασυγκράτητης εκμετάλλευσης...
...Το κοινωνικό ζήτημα δεν είναι ζήτημα αστικού οίκτου, αλλά ζήτημα σοσιαλιστικής, κρατικής αναγκαιότητας. Γνωρίζουμε ότι για αυτές τις αρχές, θα πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στην συμπαγή πλειοψήφια της Γερμανίας. Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε δεν είναι ο δρόμος της κάλπης, αλλά ένας δρόμος σταθερής ανατροπής, ένας δρόμος επανάστασης! Θέλουμε αυτή την επανάσταση για να κάνουμε την Γερμανία εθνικά ελεύθερη, μία εθνική επανάσταση που θα εδραιώσει για πάντα την κοινωνική επανάσταση...
...Μπορεί να μας προσβάλουν και να μας βρίζουν. Γνωρίζουμε ένα πράγμα: σήμερα δεν υπάρχει κανένα κέρδος από το να σκέφτεσαι και να παλεύεις για την Ελευθερία! Ο κόσμος μπορεί να γελάει μαζί μας, να γελάει με αυτή την μειονότητα που ξεδιπλώνει την σημαία της Ελευθερίας σε μία χώρα των πλειοψηφιών και σε μία περίοδο βίαιης κατάρρευσης. Όμως η Ιστορία γράφεται μόνο από την αποφασισμένη μειοψήφια που καθοδηγείται από την ριζοσπαστική βούληση για Ελευθερία, για Ανανέωση! Μπορεί κανείς να γελάει με τους νέους που είναι εξοργισμένοι με τους ηλικιωμένους. Είμαστε περήφανοι που συναντάμε την νεολαία στις τάξεις μας. Για εμάς η νεότητα δεν συνεπάγεται από μόνη της το λάθος και η ηλικία δεν είναι από μόνη της αρετή. Θέλουμε να ενθαρρύνουμε τον νεανικό ακτιβισμό και να κοινοποιήσουμε ότι η νεολαία έχει αυτό το μεγάλο καθήκον να ολοκληρώσει το έργο της Ελευθερίας. Δεν δίνουμε δεκάρα για την «εμπειρία» και την «φωτισμένη σοφία» των γηρατειών. Αυτό που ζούμε δεν έχει να κάνει με την εμπειρία, δεν έχει καμία σχέση με την σοφία. Η κατάρρευση ενός μεγαλειώδους λαού είναι τόσο τερατώδης και τόσο τρομερή που επηρεάζει τους πάντες, μικρούς και μεγάλους, με την ίδια βαρβαρότητα. Κανένας από τους ζωντανούς δεν βίωσε προηγουμένως αυτό που ζούμε εμείς σήμερα! Αλλά οι νέοι βρίσκονταν πάντα στην μέση. Έγιναν άνδρες, τόσο νωρίς, σε αυτά τα τελευταία χρόνια...
...Η βαθύτερη δύναμη ενός απελευθερωτικού κινήματος δεν προέρχεται από την ψυχρή λογική, αλλά από την Θέληση, από το Πάθος, που μία μέρα θα κατακλείσει τους ανθρώπους σαν ηφαιστειακή δύναμη και θα σαρώσει οτιδήποτε είναι άκαρδο και δειλό. Είμαστε τόσο τρομερά σκλαβωμένοι που καμία λογική και καμία στατιστική δεν μπορεί να μας απελευθερώσει. Το μόνο πράγμα που μπορεί να μας ελευθερώσει είναι η Θέληση για Ελευθερία και η απόφαση να υποτάξουμε κάθε σκέψη, συναίσθημα και δράση σε αυτή την Θέληση!»
Διαβάστε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου