Ο Γκρέγκορ Στράσσερ για τον Εθνικοσοσιαλισμό

 

Το ακόλουθο άρθρο του Γκρέγκορ Στράσσερ δημοσιεύθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1925, περίπου έξι μήνες μετά την επανίδρυση του NSDAP και την απελευθέρωση του Χίτλερ από την φυλακή του Λάντσμπεργκ. Δεν είναι βέβαιο το που εμφανίστηκε για πρώτη φορά. Πιθανότατα στο Nationalsozialistische Briefe του οποίου ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν αρχισυντάκτης.  Το άρθρο θεωρήθηκε τόσο σημαντικό που ανατυπώθηκε και επανακυκλοφόρησε αρκετές φορές αργότερα ενώ συμπεριλαμβάνεται στο ιδεολογικό έντυπο του 1928 «Ελευθερία και Ψωμί» (Freiheit und Brot) αλλά και στο βιβλίο που έγραψε ο Γκρέγκορ το 1932 «Αγώνας για την Γερμανία» (Kampf um Deutschland). Το άρθρο είναι απροκάλυπτα αντικαπιταλιστικό και υποστηρίζει την δέσμευση για ριζική οικονομική αναδιάρθρωση. 

ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΑΤΡΙΔΑ"

«Με το σχέδιο Ντόουζ, η πρόθεση του ελεγχόμενου από Εβραίους αμερικανοαγγλικού κεφαλαίου να χρησιμοποιήσει την εθνική οικονομία της Γερμανίας ως μια γιγαντιαία επιχειρήση άντλησης κερδών, την γερμανική βιομηχανία ως ένα μεγάλο εργαστήριο για τα κεφάλαια της Wallstreet και να μετατρέψει έναν εργατικό λαό 60 εκατομμυρίων σε έναν τεράστιο στρατό ανυπεράσπιστων μισθωτών σκλάβων θα υλοποιηθεί άμεσα μέσα στα επόμενα χρόνια.  

Έν όψει αυτών των εξελίξεων καλούμαστε να θέσουμε τους στόχους μας ξεκάθαρα και ανοιχτά. Μόνο έτσι οι ιδέες μας θα αποκτήσουν δύναμη και θα ασκήσουν έλξη αφού βασίζονται στην λαχτάρα ενός προδομένου και εξαπατημένου λαού. 

Εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές είμαστε σοσιαλιστές, πραγματικόι Γερμανοί Εθνικοί Σοσιαλιστές! Απορρίπτουμε την χυδαιοποίηση της έννοιας «σοσιαλισμός» και την υποβάθμιση της χρησιμοποιώντας την λέξη «κοινωνικός μεταρρυθμιστής». Αυτή η διαφορετική διατύπωση δεν είναι παρά μία υποκριτική προσπάθεια να κρυφτούν τα πιο κραυγαλέα ελλατώματα του καπιταλιστικού συστήματος ή στην καλύτερη μια απόπειρα συμπονετικών και έντιμων ανθρώπων να θεραπεύσουν τις πληγές που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα σκεπάζοντας τες. Είμαστε σοσιαλιστές, όχι κοινωνικοί μεταρρυθμιστές και δεν διστάζουμε να πάρουμε επάνω μας το στίγμα που προκαλεί αυτή η λέξη μιας και ο μαρξισμός την έχει διαστρεβλώσει τόσο φοβερά. 

Tι σημαίνει εθνικοσοσιαλισμός και γιατι μας αντιπροσωπεύει;

Πιστεύουμε ότι ένα έθνος είναι μια κοινότητα της μοίρας! Μία κοινότητα της μοίρας είναι μια κοινότητα της ανάγκης και μια κοινότητα της ανάγκης είναι κοινότητα του ψωμιού! [1]

Το εθνικό κίνημα[2] αναγνωρίζει το έθνος ως κοινότητα της μοίρας και κοινότητα αναγκών αλλά σιωπά με την υπόδειξη ότι ολά αυτά σημαίνουν και κοινότητα του ψωμιού. «Κοινότητα ψωμιού» σημαίνει ότι η γη, το έδαφος και οι φυσικοί πόροι είναι ιδιοκτησία ολόκληρου του λαού, ολόκληρου του έθνους! Αυτό αντιτίθεται στην μαρξιστική παραπλανητική φράση «ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής» καθότι στην κοινότητα του ψωμιού δεν αναγνωρίζεται μία τάξη ως κυριαρχή, ούτε καν η εργατική, αλλά το έθνος ως σύνολο. 

Οι αιώνες κυριαρχίας του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος (που όπως όλα τα συστήματα είχε την χρησιμότητα του στην εποχή του μαζί με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του αλλά πλέον ήρθε η ώρα να παρέλθει και να αντικατασταθεί με κάτι άλλο) και μιας καθαρά εμπορoκρατικής οικονομικής σκέψης είχαν ως αποτέλεσμα η κοινή λογική να γίνει τόσο ανισσόροπη και συχνά να φαντάζει αδιανόητο ή τουλάχιστον ανέφικτο να επιθυμούμε την εθνική ιδιοκτησία στην γη και τα μέσα παραγωγής. Μια ματιά στην ιστορία όμως θα καταδείξει πως αυτή η μορφή διαχείρισης ήταν κάποτε κυρίαρχη και πως για εκατοντάδες χρόνια η γη μας καλλιεργούνταν με την μορφή επικαρπιών[3] ενώ οι συντεχνιακοί συνεταιρισμοί παραγωγών θεωρούνταν μια ακόμη μορφή επιβολής. Όλο αυτό δείχνει ότι μία οικονομική τάξη όπως την διεκδικούμε εμείς δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα τρελό αποκύημα της φαντασίας.                                                                                

Όμως αυτό που μας έκανε, σοσιαλιστές δεν είναι η γνώση των παλαίων μορφών οικονομικής οργάνωσης αλλά η αίσθηση μιας βαθιάς, εσωτερικής δικαιοσύνης και μίας επιτακτικής αναγκαιότητας. Το 85% του λαού μας είναι εργάτες και μισθωτοί και αυτό το 85% του λαού αποκλείεται από την ιδιοκτησία του εδάφους που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, αποκλείεται από την απόλαυση των υλικών αγαθών του έθνους στο οποίο η δική τους εργασία δίνει ζωή και αξία. 

Αυτό το 85% του γερμανικού έθνους δεν έχει καμία σχέση με την μητρική του γη και τα εθνικά μέσα παραγωγής. Έτσι το έθνος δεν αποτελεί «κοινότητα του ψωμιού» και για αυτό εκεινό το 85% παραμένει δύσπιστο, κοροϊδευτικό ή και απορριπτικό αν κανείς θέλει να του ξεκαθαρίσει ότι αποτελεί μέρος αυτής της κοινότητας της μοίρας και των αναγκών! Εκείνο που θέλουμε δεν είναι τίποτε άλλο από το να ενσωματώσουμε αυτό το 85% στον εθνικό οργανισμό, να τους δείξουμε φανερά και να τους καταστήσουμε σαφές ότι τόσο ο πλούτος, όσο και οι συμφορές του έθνους είναι δικός τους πλούτος και δικές τους συμφορές αφού αποτελούν δικαιωματικά μέλη αυτού του συλλογικού οργανισμού. 

Αυτό το οποίο ζητάμε είναι μία επανάσταση, μια οικονομική επανάσταση! Σίγουρα! Θέλουμε την οικονομική επανάσταση όπως την ήθελε και την διεξήγαγε κάποτε ο Freiher vom Steim που αγωνίστηκε για την εθνική απελευθέρωση του λαού του! Η μεγαλύτερη χειραφέτηση της αγροτιάς δεν ήταν άλλη από την επανάσταση, μία επανάσταση την οποία οι φεουδάρχες της εποχής χαρακτήρισαν ως μπολσεβικική και ανατρεπτική για το κράτος όπως ακριβώς κάνουν και οι σημερινοί καπιταλιστικοί κύκλοι με τις εθνικοσοσιαλιστικές μας απαιτήσεις. Μόνο μέσω της οικονομικής επανάστασης, της χειραφέτησης των αγροτών και της υιοθέτησης από το κράτος ενός νέου συστήματος γύρω από την ιδιοκτησία θα απελευθερωθεί ο λαός μας. Πρέπει να πράξουμε ακριβώς όπως έπραξε η Πρωσία το 1812 και η Γερμανία το 1870. Είναι βαθύτερη πεποίθηση μας ότι μόνο μέσω της απελευθέρωσης του «τέταρτου στρώματος»[4]  και της ενσωμάτωσης της γερμανικής εργατικής δύναμης στον εθνικό οργανισμό η Γερμανία του 1918 θα γίνει μια ελεύθερη Γερμανία στο εγγύς μέλλον και μια Μεγάλη Γερμανία στο μακρινό μέλλον! 

Θα κάνουμε μερικές αναφορές για την σχέση μας με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό. Δεν διαφοροποιούμαστε από τον εβραιογενή μαρξισμό  μόνο λόγω του ένθερμου εθνικισμού μας αλλά και για έναν ακόμη πολύ βαθύτερο λόγο: την απόρριψη της υλιστικής κοσμοθεωρίας! Για εμάς η προσωπικότητα είναι το παν και για αυτό μισούμε από τα βάθη της ψυχής μας την αυταπάτη της μαζικής ομογενοποίησης που χαρακτηρίζει την μαρξιστική ιδεολογία. Ο σοσιαλισμός δεν είναι η κυριαρχία των μαζών και η ισοπέδωση των διαφορών στην απόδοση και τον μισθό. Αντιθέτως είναι η πρωσογερμανική έννοια της «υπηρεσίας προς το σύνολο» και η αναγνώριση ότι κάθε άτομο αποτελεί ένα μέρος, ένα βαθιά συνδεδεμένο μέρος αυτού του συνόλου. Ο φθόνος για την νόμιμα αποκτηθείσα ιδιοκτησία είναι τόσο ξένος για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές όπως και η μαρξιστική αντίθεση σε κάθε μορφή ηγεσίας. Βέβαια οφείλουμε να τονίσουμε πως η ιδιοκτησία δεν πρέπει να έχει αποκτηθεί από την λεηλασία των εθνικών περιουσιακών στοιχείων και η ηγεσία δεν πρέπει να απαρτίζεται από ανθρώπους που έχουν ως μόνο στόχο το κέρδος από τον οικονομικό θάνατο του εργάτη!         

Εδώ έρχεται το κρίσιμο σημείο για όσους προβάλλουν αντιρρήσεις κατά του εθνικοσοσιαλισμού. Πιστεύει κανείς σοβαρά πως ένας ικανός Γενικός Διευθυντής θα ήταν λιγότερο ικανός αν οι μετοχές της εταιρείας που ηγείται ανήκουν στο κράτος, την τοπική κοινότητα και το εργατικό δυναμικό της επιχείρησης αντί να ανήκουν σε μια εγχώρια ή ξένη εβραϊκή τράπεζα; Και γιατί ένας χωρικός να δουλεύει με λιγότερη προθυμία την γη που ανήκει σε αυτόν, τα παιδιά του και τα εγγόνια του όταν ξέρει ότι σε περίπτωση που η οικογένεια του πεθάνει η γη του δεν θα περάσει στα χέρια μιας κτηματομεσητικής εταιρείας αλλά στον τόπο καταγωγής του, στο έθνος του; Και γιατί θεωρείται αδικία να απαιτείται μίσθωση του εδάφους - που είναι ιδιοκτησία ολόκληρου του έθνους και το οποίο θα κληθεί να υπερασπιστεί ολόκληρο το εθνος - από εκείνους που τους εμπιστεύθηκε το έθνος να το καλλιεργούν για την υπόλοιπη ζωή τους, αυτοί και οι αρσενικοί απογόνοι τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προς το ζην;    

Αυτό εγώ το ονομάζω ευτυχισμένο γάμο μεταξύ του προσωπικού εγωϊσμού του ανθρώπου (ο προσωπικός εγωϊσμός του ανθρώπου είναι κάτι απολύτως λογικό και μια τρομέρη κινητήρια δύναμη) και της ανάγκης διασφάλισης των συμφερόντων του συνόλου κατί το οποίο προκύπτει από την θεώρηση του έθνους ως μία κοινότητα της μοίρας, της ανάγκης και του ψωμιού!      

Ήταν τρομερή εμπειρία για μένα όταν ένας από τους οπλίτες μου (σ.σ εννοεί το 1ο Βαυαρικό Σύνταγμα Πυροβολικού στο οποίο ήταν υπαξιωματικός κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου) μου είπε κατά την διάρκεια μιας συζήτησης γύρω από την έννοια της Πατρίδας εκεί έξω στο πεδίο: «Τι σημαίνει Πατρίδα; Είναι η γη που ανήκει στον πατέρα μου και κάποια μέρα θα περάσει σε μένα; Είναι η γη που μου δίνει την ευκαιρία να την δουλέψω και που με θρέφει κατά τον ίδιο τρόπο που εγώ πέρασα τα τελευταία τρία χρόνια υπερασπιζόμενος την; Όμως ούτε εγώ, ούτε ο πατέρας μου είχαμε ποτέ κάποιο κομμάτι γης δικό μας και η θέληση μας να δουλέψουμε ποτέ δεν μας προστάτεψε από την φτώχεια στην οποία για μήνες ή βδομάδες αναγκαζόμασταν να υποβληθούμε. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να θυσιάσω την υγεία μου, ίσως και την ζωή μου για μια τέτοια πατρίδα».         

Αυτά τα λόγια ενός ταπεινού οπλίτη δείχνουν το βάθος και τον πυρήνα της λεγομένης αντεθνικής στάσης της εργατικής τάξης, δείχνουν το βάθος και τον πυρήνα της γερμανικής δυστυχίας και ταυτόχρονα δείχνουν τον μοναδικό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην σωτηρία. Eίναι μια πλάνη, μια πλάνη χάριν της οποίας η Γερμανία έχασε τον πόλεμο, μια πλάνη η οποία θα εμποδίζει την επιτυχία κάθε εθνικού έργου η άποψη πως ένας λαός 60 εκατομμυρίων θα μπορούσε να αναγκαστεί να κάνει τις ατελείωτες θυσίες που απαιτεί ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας απλώς και μόνο μέσω της έξαρσης του πατριωτισμού και της εθνικής υπερηφάνειας ενώ ταυτόχρονα παραμελείται κάθε σταθερή έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης και κάθε σταθερή αντίληψη του λαού μας ως συνόλου του οποίου θα πρέπει να καλύπτονται οι ανάγκες. Η κατάσταση του έθνους πρέπει να είναι η ενσάρκωση της επιθυμίας του λαού και η οικονομία του να βασίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη.      

Οι λέξεις παραμένουν λέξεις και ανεξάρτητα από το πόσο ένθερμα έχουν εκφραστεί από μία εθνική καρδιά πρέπει να προκαλούν συναισθήματα για να αποδείξουν την αξία τους. Τα συναισθήματα παραμένουν συναισθήματα και ανεξάρτητα από την ειλικρινή και παθιασμένη δύναμη που εμπεριέχουν πρέπει να διεγείρουν δράση για να αποδειχθούν αποτελεσματικά. Το εθνίκο συναίσθημα το οποίο επικαλούμαστε πρέπει να εμπνεύσει την απελευθέρωση του γερμανικού εργατικού δυναμικού! Τότε μόνο ο λαός μας θα είναι αρκετά δυνατός για να αναλάβει τις θυσίες που απαιτεί ο αγώνας για την εθνική μας απελευθέρωση!» 

Σημειώσεις:

[1]: Οι όροι «Κοινότητα της Μοίρας» (Schicksalsgemeinschaft), «Κοινότητα της Ανάγκης» (Notgemeinschaft) και «Κοινότητα του Ψωμιού» (Brotgemeinschaft) ήταν συνθήματα που χρησιμοποιούνταν αρκετά συχνά από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Μια «Κοινότητα της Μοίρας» συνεπαγόταν μια κοινότητα ανθρώπων των οποίων οι δεσμοί βασίζονταν στο κοινό πεπρωμένο. Μια «Κοινότητα της Ανάγκης» συνεπαγόταν ένα έθνος το οποίο συγκεντρώνει κοινές εμπειρίες. Μια «Κοινότητα του Ψωμιού» συνεπαγόταν ότι ακριβώς εννοεί ο Γκρέγκορ Στράσσερ στο άρθρο του δηλαδή μια κοινότητα με υλικές απαιτήσεις και οικονομικές σχέσεις τις οποίες καλείται να εκπληρώσει μέσω της αλληλοβοήθειας και της συλλογικής ιδιοκτησίας των πόρων. 

[2]: Λέγοντας «εθνικό κίνημα» ο Γκρέγκορ εννοεί το ευρύτερο εθνικιστικό κίνημα στην Γερμανία την εποχή της Βαϊμάρης που συμπεριλάμβανε κόμματα, συνδέσμους και παραστρατιωτικές οργανώσεις. Ουσιαστικά εδω καυτηριάζει την αποδοχή του φιλελεύθερου - καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου από τις εθνικιστικές οργανώσεις της εποχής κατί που ισχύει δυστυχώς μέχρι τις μέρες μας στον δυτικό κόσμο. 

[3]: Με τον όρο «επικαρπία» μεταφράζεται στα ελληνικά ο αγγλικός όρος «entail» που βρίσκεται σε όλα τα κείμενα των αδελφών Στράσσερ όταν αναφέρονται στην μορφή ιδιοκτησίας την οποία προκρίνουν. Οι Όττο και Γκρέγκορ Στράσσερ ήθελαν κατ΄ ουσίαν μια μορφή ιδιοκτήσιας στην οποία ο διαχειριστής δεν θα ήταν τόσο ιδιοκτήτης όσο επιστάτης της «περιουσίας» η οποία του δόθηκε από το έθνος. Ο διαχειριστής της «επικαρπίας» εκτελούσε το χρέος του προς την κοινότητα παρέχοντας τις υπηρεσίες του ενώ παράλληλα φρόντιζε για την προσωπική του ανέλιξη και τον βιοπορισμό του. H «ιδιοκτησία του» δεν ηταν ιερή και απαραβίαστη αφού δεν ανήκε σε αυτόν αλλά σε ολόκληρο το «εθνικό σώμα» το οποίο του την παραχωρούσε ως κληροδότημα προκειμένου ο «κάτοχος» να καλύψει τις ανάγκες του στα πλαίσια της δημιουργικής ασχολίας και της υπευθυνότητας. Είναι ένα άψογο μοντέλο το οποίο συνδυάζει την ευθύτητα του ατόμου επί της επικαρπίας του και την εθνικοποιημένη οικονομία απορρίπτοντας τόσο τον «κρατικό σοσιαλισμό» του μαρξισμού όσο και τον ατομισμό του φιλελευθερισμού. Περισσότερα και πιο κατανοητά σχετικά με το θέμα ΕΔΩ και ΕΔΩ

[4]: Με τον όρο «τέταρτο στρώμα» οι εθνικοσοσιαλιστές εννοούσαν την εργατική τάξη. «Πρώτο στρώμα» ήταν οι καπιταλιστές μεγαλοϊδιοκτήτες, «δεύτερο στρώμα » οι κληρικοί, «τρίτο στρώμα»  οι μεσοαστοί - μικροαστοί και τέταρτο οι εργαζόμενοι. 

ΠΗΓΗ

Το Μανιφέστο του «Μαύρου Μετώπου»

Στις 2 Οκτωβρίου 1931 οι οπαδοί του Όττο Στράσσερ συγκεντρώθηκαν στο Castle Lauenstein στην Άνω Φραγκονία για το δεύτερο συνέδριο της «Αγωνιζόμενης Κοινότητας Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών» γνωστή ως KGRNS. Το KGRNS αν και νέο κίνημα είχε περάσει ήδη από σαράντα κύματα. Η αναστάτωση που προκλήθηκε από την εξέγερση των S.A τον Μάρτιο του 1931 (γνωστή και ως Εξέγερση του Στέννες) και οι επακόλουθες μηχανορραφίες του Bάλτερ Στέννες με τον Χέρμαν Έρχαρντ δημιούργησαν μια σειρά διχασμών στην οργάνωση που είχαν ως αποτέλεσμα την αποχώρηση πολλών ριζοσπαστικών μελών. Το δεύτερο συνέδριο, επομένως, ήταν κατά βάση μια ανασύνταξη και μια προσπάθεια να καθοριστεί μια σαφή πορεία για το μέλλον μετά το πέρας της ιδεολογικής σύγχυσης. Το αποτέλεσμα του συνεδρίου ήταν μια επίσημη δήλωση των αρχών του κινήματος μέσω ενός μανιφεστού. Το «Μαύρο Μέτωπο» προοριζόταν να γίνει ένας νέος πολιτικός συνασπισμός, μια οργάνωση - ομπρέλα (υπό την ηγεσία του KGRNS) των διαφόρων εθνικοεπαναστατικών δυνάμεων της Γερμανίας της εποχής. Στο συνέδριο παραβρέθηκαν αντιπρόσωποι του «UNSKD», του «Wehrwolfbund», του «Bund Oberlan», του «Bundische Reichschaft» καθώς και εκπρόσωποι των λογοτεχνικών περιοδικών «Die Tat» (το περιοδικό αυτό αργότερα θα γινόταν το φερέφωνο του Καγκελαρίου Κουρτ φον Σλάιχερ, περισσότερα ΕΔΩ) και «Widerstand» (το περιοδικό το οποίο εξέδιδε ο εθνικομπολσεβίκος Ernst Niekitsch). Όλοι οι παραπάνω, οι οποίοι συνυπέγραψαν το μανιφέστο, είχαν ως κοινά στοιχεία τα αντικαπιταλιστικά, αντικοινοβουλευτικά, αντικομμουνιστικά αλλά και αντιχιτλερικά ιδεώδη. Στην πραγματικότητα η συνεργασία αυτή δεν προχώρησε ποτέ πέραν από την συγγραφή κάποιων κοινών άρθρων και τις περιστασιακές συναντήσεις. Ακολουθεί το μανιφέστο μεταφρασμένο στα ελληνικά:

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

Το πρόγραμμα δράσης της «Αγωνιζομένης Κοινότητας Επαναστατών 

Εθνικοσοσιαλιστών» όπως διακηρυχθήκε στο δεύτερο συνέδριο που 

πραγματοποίηθηκε στο κάστρο Lauenstein στις 2 - 4 Οκτωβρίου 1931

«Το σύστημα του φιλελευθερισμού πεθαίνει μέσα από τις τρομερές του κρίσεις! 

Το φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός, δεν είναι πλέον σε θέση να εξασφαλίσει τα τρόφιμα, τον ρουχισμό και την στέγη του γερμανικού λαού όπως αποδεικνύεται από τα τρομερά δεινά που υποφέρουν οι λαϊκές μάζες, την φτώχεια του προλεταριάτου και την καταστροφή της αγροτιάς. 

Η φιλελεύθερη κοινωνική και πολιτική τάξη πραγμάτων, το αστικό ταξικό κράτος και η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορούν πλέον να εκπληρώσουν την οργανική ένωση και την ομοιόμορφη ανάπτυξη των δυνάμεων του γερμανικού λαού η οποία βάζει τέλος στην εσωτερική αστάθεια και οδηγεί σε επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική. Μόνο με βάσει τα παραπάνω είναι δυνατή η επίτευξη και η διεκδίκηση της εθνικής ελευθερίας.

Η φιλελεύθερη ορθολογιστική και υλιστική αντίληψη για τον πολιτισμό έχει αποκόψει τον Γερμανό από την εσωτερική εστίαση στο πραγματικό νόημα της ζωής και έχει γεννήσει μια ανησυχία, μια αδιαφορία και μια διάθεση απελπισίας η οποία οδηγεί αναπόφευκτα κάθε κοινότητα στην αυτοκαταστροφή. 

Ο βασικός νόμος της καπιταλιστικής οικονομικής τάξης είναι η αποδοχή της «ιερότητας της ιδιοκτησίας» και το βασικό δόγμα της καπιταλιστικής οικονομικής πολιτικής είναι η ενσωμάτωση στην διεθνή παγκόσμια οικονομία που κινείται από τον χρυσό. Όσο στέκονται όρθιοι οι βασικοί πυλώνες του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή στην σημερινή κατάσταση της Γερμανίας. 

Η ουσία του σημερινού ταξικού συστήματος και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι η τεχνητή διαστρωμάτωση των ανθρώπων βασισμένη στην δύναμη του χρήματος δημιουργώντας έτσι ένα επιλεκτικό σύστημα στο οποίο η θέση που έχει κάποιος έρχεται σε αντίθεση με την φυσική του κλίση στις 97% περιπτώσεις. Αυτή η αφύσικη διαστρωμάτωση δημιουργεί ολοένα αυξανόμενες εντάσεις στον λαϊκό οργανισμό ο οποίος αναγκάζεται να επικεντρώνεται σε άσκοπες ενέργειες διασφαλίζοντας έτσι την συνέχιση της κατάστασης δουλείας του έθνους.

Αυτός ο δεσπόζων υλισμός σε συνδυασμό με μια γκροτσέσκο υπερεκτίμηση του ανθρώπινου μυαλού και τον εφευρέσεων του, ειδικά όσον αφορά την τεχνολογία, έχει αποσυνδέσει την ζωή του Γερμανού από τις πηγές της ύπαρξης του που είναι η φύση, η ιστορία, η μοίρα και ο Θεός αφήνοντας μας ασταθείς, χωρίς ρίζες και χωρίς νόημα. Η διάλυση όλων των λαϊκών αρετών και η απώλεια κάθε θρησκευτικότητας ήταν μοιραίες συνέπειες που οδήγησαν στην άρνηση της ζωής. 

Έχοντας επίγνωση όλων αυτών των γεγονότων μαζί με τις αιτίες και τις συνέπειες τους το «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ» επιδιώκει τα εξής: 

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ που θα ανατρέψει το οικονομικό και πολιτιστικό σύστημα του σημερινού κράτους και θα δημιουργήσει μια νέα τάξη βασισμένη στην εθνική κοινότητα, μια τάξη της οποίας η αριστοκρατία εκδηλώνεται μέσω των δικών της μορφών οικονομίας, κράτους και πολιτισμού. 

Αυτή η επανάσταση είναι σοσιαλιστική, δηλαδή αρνείται την ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας στην γη, τους φυσικούς πόρους, τα μέσα παραγωγής και επιβεβαιώνει τη γερμανική μορφή της επικαρπίας που είναι εξίσου εχθρική τόσο προς τον δυτικό καπιταλισμό όσο και προς τον ανατολικό μπολσεβικισμό. Ταυτόχρονα απαιτεί την αποσύνδεση της γερμανικής σοσιαλιστικής, λαϊκής οικονομίας από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, κάτι που θα έχει ως αυτονόητη συνέπεια την απόκτηση ενός ανεξάρτητου νομίσματος που θα λειτουργεί μέσα σε μία σχεδιασμένη γερμανική οικονομία. Στόχος αυτής της οικονομίας θα είναι η κάλυψη των αναγκών του γερμανικού λαού. Η κάλυψη αυτών των αναγκών απαιτεί τον εξαγροτισμό του πληθυσμού μέσω της επανεγκατάστασης του, την επίτευξη αυτάρκειας και το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο. 

Αυτή η επανάσταση είναι εθνική, δηλαδή παλεύει εσωτερικά για ένα οργανικό, συντεχνιακό κράτος και εξωτερικά για την εθνική ελευθερία της Γερμανίας. Η εσωτερική αναδιοργάνωση είναι απαραίτητη προϋπόθεση του εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου που θα σπάσει βίαια της αλυσίδες των Βερσαλλιών και του σχεδίου Γιανγκ που έχουν υποδουλώσει την Γερμανία. Μόνο επιτυγχάνοντας την εθνική της ελευθερία η Γερμανία θα μπορέσει να ζήσει ειρηνικά με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, απολαμβάνοντας μια ειρήνη που θα σέβεται την φύση και την ιδιοσυστασία των αλλών λαών των οποίων ο εθνικισμός αναγνωρίζει καταρχάς τα ίδια δικαιώματα στην ζωή και την ανάπτυξη. Η εσωτερική σύσταση αυτού του οργανικού γερμανικού κράτους πρέπει να βασίζεται στην αυτοδιοίκηση των συντεχνιών και να απέχει τόσο από τον φασιστικό αυταρχισμό, όσο και από τον ανώνυμο κοινοβουλευτισμό. 

Αυτή η επανάσταση είναι λαϊκή, δηλαδή επιστρέφει στην ρίζα και την πηγή της ζωής του λαού. Γνωρίζει και επιβεβαιώνει την από την μοίρα δοσμένη λαϊκή ζωή μας, την γερμανική μας ζωή και βλέπει στο ξεδίπλωμα και την εκπλήρωση της το πραγματικό νόημα της ύπαρξης, το «Θέλημα του Θεού». Η αναβίωση της θρησκευτικότητας χωρίς εκκλησιαστικό δογματισμό είναι τόσο απαραίτητη για την επανάσταση μας όπως και η δέσμευση σε μια ιδεαλιστική κοσμοθεωρία ειναι βασικό συστατικό της συντηρητικής μας φύσης. 

Το «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ» αποζητά έτσι μια γερμανική επανάσταση που θα είναι: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΛΑΪΚΗ.

Για τον λόγο αυτόν θα αγωνιστούμε αμείλικτα εναντίον του Συστήματος ανεξαρτήτως αν πρόκειται για την άσπρη - μαύρη - κόκκινη σημαία της Συντηρητικής Αντίδρασης ή την μαύρη - κόκκινη - χρυσή σημαία της φιλελεύθερης αντίδρασης. Το «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ» γνωρίζει ότι η αντίθεση του στα μέτωπα αυτά δημιουργεί ένα είδος άτυπης συμμαχίας μεταξύ αυτού και του Κόκκινου Μέτωπου αλλά συνειδητοποιεί πως η συμμαχία αυτή θα τελείωσει την ημέρα που το σύστημα θα ανατραπεί και η πάλη ανάμεσα στο μαύρο και το κόκκινο θα κρίνει το μέλλον της Γερμανιας. 

Βαθιά εμποτισμένο με την πίστη στο πεπρωμένο και γαλβανισμένο από τις θυσίες των εκατομμυρίων θυμάτων του Μεγάλου Πολέμου και των Freikorps κατά την διάρκεια της μεταπολεμικής αναταραχής το «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ» ορκίζεται να ηγηθεί και να κερδίσει αυτόν τον αγώνα.

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ !

ΖΗΤΩ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ !

ΠΗΓΗ

Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP

Στις 4 Ιουλίου 1930 οι αναγνώστες της ημερησίας εφημερίδας του Βερολίνου «Der Nationale Sozialist»  διάβασαν έναν εντυπωσιακό τίτλο: «Oι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP!». Ο τίτλος αφορούσε ένα άρθρο που έγραψε ένα από τα πιο σημαίνοντα στελέχη του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, ο Όττο Στράσσερ, και το συνυπέγραφαν οι πιο πιστοί ακτιβιστές συμμάχοι του. Το άρθρο περιέγραφε λεπτομερώς την συλλογική δυσαρέσκεια για την τακτική και την ιδεολογία του NSDAP και το σκεπτικό πίσω από την παραίτηση του Όττο Στράσσερ από το Κόμμα. Η σύγκρουση των δύο πόλων εντός του ίδιου κινήματος είχε ξεκινήσει ουσιαστικά από την μέρα που o Όττο Στράσσερ εισήλθε στο Κόμμα το 1925. Ως πρώην Σοσιαλδημοκράτης και φύσει ανυπότακτος ο Όττο ήταν εξ΄ αρχής πρωταγωνιστής στην προσπάθεια εισαγωγής ενός νέου προγράμματος (περισσότερα ΕΔΩ) που θα έθετε περιορισμούς στην εξουσία του Χίτλερ και θα κατεύθυνε τους εθνικοσοσιαλιστές στην απόκτηση μιας προλεταριακής βάσης. Η δημοσίευση του κειμένου «Οι 14 θέσεις της Γερμανικής Επανάστασης» (το κείμενο στα ελληνικά ΕΔΩ) στα τέλη Ιουλίου του 1929 θεωρήθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ, ως περαιτέρω πρόκληση ενάντια στην καθιερωμένη στρατηγική του, όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η απόφαση του 'Οττο να εκδώσει στο Βερολίνο την εφημερίδα «Der Nationale Sozialist» αφού αποτελούσε απευθείας αμφισβήτηση των εντολών του Χίτλερ και κάλεσμα σε ανοιχτό ανταγωνισμό με την «Der Angriff» την εθνικοσοσιαλιστική εφημερίδα της οποίας την έκδοση είχε επιμεληθεί ο Γιόσεφ Γκέμπελς. Εξαγριωμένος ο Γκέμπελς ζήτησε την επέμβαση του Χίτλερ. Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια επαναπροσέγγισης μεταξύ Χίτλερ - Στράσσερ στο Hotel Sanssouci ήρθε η επίσημη εντολή του Φύρερ του NSDAP στις 30 Ιουνίου που καλούσε στην αποπομπή όλων των επαναστατών από το Κόμμα. Ο Όττο ήλπιζε ότι με το άρθρο του θα κατάφερνε να πείσει όσους ήταν απογοητευμένοι με την στάση που είχει λάβει το NSDAP να τον ακολουθήσουν. Περίπου 5.000 εθνικοσοσιαλιστές τον συνόδευσαν στην νέα του κίνηση με τους περισσότερους να ήταν πρώην μέλη της «Νεολαίας Χίτλερ» αλλά και στελέχη των «Ταγμάτων Εφόδου» (Sturmabteilung), κανένας όμως αξιωματικός τους, ενώ ακόμη και ο Γκρέγκορ γύρισε την πλάτη στον αδελφό του (οι δύο τους δεν θα μιλούσαν ξανά μέχρι το 1933). Έτσι ο Όττο ίδρυσε το «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ» και ξεκίνησε τον δικό του αυτόνομο εθνικοσοσιαλιστικό αγώνα. Ακολουθεί μεταφρασμένο στα ελληνικά το κείμενο που δημοσίευσε στις 4 Ιουλίου 1930:

ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΟ NSDAP 

«Αναγνώστες, κομματικοί σύντροφοι, φίλοι! Για μήνες παρακολουθούσαμε την εξέλιξη του NSDAP με βαθιά και αυξανόμενη ανησυχία και αναγκαζόμαστε να σημειώσουμε πως: όλο και πιο συχνά και σε ολοένα και πιο κρίσιμα θέματα το Κόμμα παραβίασε την Ιδέα του Εθνικοσοσιαλισμού.

Σε πολυάριθμα ζητήματα εξωτερικής, εσωτερικής και κυριώς οικονομικής πολιτικής, το Κόμμα υιοθέτησε μια θέση που δεν συμβιβαζόταν με τα «25 σημεία» που θεωρείται αποκλειστικό πρόγραμμα του Κόμματος. Ακόμη πιο πικρή ήταν η εντύπωση της αυξανόμενης αστικοποίησης του Κόμματος, η υπεροχή των τακτικισμών έναντι των αρχών, όσο και η συνεχόμενη γραφειοκρατικοποίηση του μηχανισμού του με απότελεσμα τα συμφέροντα του Κινήματος να θεωρούνται αυτοσκοπός και να τοποθετούνται υπεράνω των συμφερόντων της Ιδέας. 

Aντιλαμβανόμαστε τον Εθνικοσοσιαλισμό ως ένα συνειδητά αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα, του οποίου ο εθνικισμός περιορίζεται στην διατήρηση και διαφύλαξη της ζωής και της ανάπτυξης του γερμανικού έθνους χωρίς τάσεις κυριαρχίας σε άλλους λαούς και χώρες. Για εμάς λοιπόν η απόρριψη του παρεμβατικού πολέμου εναντίον της Ρωσίας που επιθυμεί ο διεθνής καπιταλισμός και ο δυτικός ιμπεριαλισμός είναι φυσικό αίτημα που απορρέει τόσο από τις ιδέες μας όσο και από τις ανάγκες της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Θεωρήσαμε λοιπόν ότι η στάση της ηγεσίας του Κόμματος η οποία γινόταν όλο και πιο δεκτική στον παρεμβατικό πόλεμο ήταν αντιφατική με την Ιδέα και επιζήμια για τις απαιτήσεις της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής.

Για εμάς η στήριξη προς τον αγώνα του ινδικού λαού για την απελευθέρωση του από την αγγλική κυριαρχία και την καπιταλιστική τυραννία είναι μια ανάγκη που προκύπτει από το γεγονός ότι οποιαδήποτε αποδυνάμωση των δυνάμεων των Βερσαλλιών είναι επωφελής για την γερμανική εξωτερική πολιτική, αλλά και από την ενστικτώδη συμπάθεια μας προς κάθε καταπιεσμένο λαό που αγωνίζεται ενάντια στους εκμεταλλευτές του. Είναι αναγκαία συνέπεια της εθνικιστικής μας ιδέας ότι το δικαίωμα εκπλήρωσης της εθνικής ταυτότητας που διεκδικούμε για τον εαυτό μας είναι επίσης δικαίωμα όλων των άλλων λαών και εθνών. Η φιλελεύθερη έννοια της «ευεργεσίας μέσω του εκπολιτισμού» είναι άγνωστη σε εμας. Θεωρήσαμε επομένως πως η θέση που έλαβε η πολιτική ηγεσία του Κόμματος, δηλαδή η ανοιχτή υποστήριξη στον βρετανικό ιμπεριαλισμό εναντιόν του απελευθερωτικού αγώνα των Ινδών, ήταν τόσο αντιφατική με τα απτά συμφέροντα της Γερμανίας όσο και με τις ιδεολογικές προϋποθέσεις του εθνικοσοσιαλισμού. 

Aντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό σε όλη του την φύση ως ένα Παγγερμανικό Κίνημα του οποίου η εσωτερική αποστολή είναι η δημιουργία ενός Λαϊκού Γερμανικού Κράτους και όχι η διατήρηση των μεμονωμένων κρατιδίων που έχουν προκύψει απο δυναστικούς, θρησκευτικούς ή και αυθαίρετους λόγους (επεμβάσεις του Ναπολέωντα) μέσω των οποίων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η ενσωμάτωση των ενιαίων εθνικών δυνάμεων που είναι απαραίτητη για την απελευθέρωση και την αυτοεκτίμηση της Γερμανίας. Η διατήρηση και η επέκταση της εξουσίας των κρατιδίων που κηρύχθηκε ως καθήκον του εθνικοσοσιαλισμού από την κομματική ήγεσία είναι εχθρική προς τα συμφέροντα του έθνους και της μεγάλης γερμανικής ενοποίησης. 

Αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα στο οποίο δεν υπάρχουν περιθώρια για την κληρονομική μοναρχία όσο και για οποιοδήποτε άλλο προνόμιο που δεν βασίζεται στην πρόοδο του έθνους. Αντιλαμβανόμαστε και θα συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως ένα επαναστατικό κίνημα το οποίο δημιουργεί ρήγμα τόσο με ένα αυταρχικό κράτος που βασίζεται σε ψευδείς βάσεις όσο και με την δημοκρατία φροντίζοντας να αντικαταστήσει και τα δύο με ένα οργανικό εταιρικό κράτος (Standestat). Ως εκτούτου θεωρήσαμε την ασάφεια στο ζήτημα μοναρχίας - ρεπουμπλικανισμού που σκόπιμα διατηρούσε η ηγεσία του Κόμματος ως βάρος και την υπερβολική λατρεία για το φασιστικό αυταρχικό κράτος που εμφανιζόταν όλο και πιο έντονη από την πλευρά των επισήμων αρχών του Κόμματος ως απόλυτο κίνδυνο για το Κίνημα και αμαρτία για την Ιδέα. 

Πάνω από όλα υποστηρίξαμε και θα εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η μεγάλη αντίθεση στον διεθνή καπιταλισμό. Ότι εφαρμόζει στην πράξη την ιδέα του σοσιαλισμού - που έχει μολυνθεί από τον μαρξισμό - ως την κοινωνική οικονομία ενός έθνους που λειτουργεί προς όφελος του συνόλου. Ότι καταργεί το σύστημα διακυβέρνησης που τοποθετεί το χρήμα υπεράνω της εργασίας κάτι το οποίο αναπόφευκτα αποτρέπει την ανάπτυξη της λαϊκής ψυχής και τον σχηματισμό μιας αληθινής εθνικής κοινότητας.

Για εμάς σοσιαλισμός σημαίνει μια οικονομία βασισμένη στις πραγματικές ανάγκες του έθνους. Την συμμετοχή του συνόλου των εργαζομένων στην ιδιοκτησία, την διαχείριση και τα κέρδη της οικονομίας, καταργώντας έτσι το μονοπώλιο στην ιδιοκτησία του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος και πάνω από όλα καταργώντας το μονοπώλιο της διοίκησης που στις μέρες μας είναι συνυφασμένο με την κατοχή ιδιοκτησίας. Συνεπώς θεωρήσαμε ότι η όλο και πιο μπερδεμένη διατύπωση της σοσιαλιστικής μας βούλησης και οι όλο και πιο πολλές ελαφρύνσεις που έγιναν στις σοσιαλιστικές απαιτήσεις του προγράμματος (π.χ στο σημέιο 17) ήταν προσβολή κατά του πνεύματος του εθνικοσοσιαλισμού για αυτό εδώ και χρόνια τονίζουμε έντονα τις σοσιαλιστικές μας απαιτήσεις.

Επομένως αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως εξίσου εχθρικό τόσο απέναντι στην καπιταλιστική αστική τάξη όσο και απέναντι στον διεθνή μαρξισμό και θεωρούμε καθήκον να τους υπερβούμε και τους δύο. Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου ορθολογισμού και με τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας. Ως εκτούτου η μονόπλευρη κραυγή της ηγεσίας «κατά του μαρξισμού» ήταν ένα ημίμετρο και ήμασταν ολοένα και περισσότερο ανήσυχοι ότι πίσω από αυτό κρύβεται μια συμπάθεια για την αστική τάξη με την οποία δεν είχαμε και δεν έχουμε τίποτα κοινό.

Αυτές οι θεμελιώδεις ανησυχίες ενισχύθηκαν, υπογραμμίστηκαν και επισημάνθηκαν μέσω των αμφιβολιών μας για τις τακτικές που έχει ακολουθήσει η ηγεσία του NSDAP.

Πάντα με γέμιζε λύπη και ανησυχία το γεγονός ότι ενώ ο Αδόλφος Χίτλερ μιλούσε συχνά στους κορυφαίους κύκλους των επιχειρηματιών και των καπιταλιστών για τους σκοπούς και τα σχέδια του εθνικοσοσιαλισμού ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να κάνει το ίδιο με τους κύκλους των εργατών και των αγροτών. Η προκύπτουσα εντύπωση που λάβαμε ήταν πως ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν πιο κοντά στους κύκλους των καπιταλιστών και αυτό μας φάνηκε βαρύ ειδικά όταν έπρεπε να πούμε στον ευατό μας με ειλικρίνεια ότι η σοσιαλιστική μας βούληση αποκλείει κάθε συμβιβασμό με εκείνους τους κύκλους για τους οποίους η διατήρηση των καπιταλιστικών προνομίων τους ήταν και είναι πάντα πιο σημαντική από την επίτευξη των εθνικών στοχων. 

Για τους ίδιους λόγους αντιμετωπίσαμε με αυξανόμενη ανησυχία την στενή σχέση της ηγεσίας με τον Χούγκενμπεργκ, το Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα και τους Χαλυβδόκρανους (Stahlhelm) διότι όλες αυτές οι εξελίξεις ακόμη και αν θα μπορούσαν να είναι τακτικά βιώσιμες κατά περίπτωση, φαίνονται κατάλληλες μόνο για να δώσουμε μια λανθασμένη εντύπωση για τον χαρακτήρα μας. [1]

Ως θεμελίωδη αρχή του επαναστατικού χαρακτήρα του εθνικοσοσιαλισμού, υποστηρίξαμε και εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε, την απόρριψη κάθε μορφής πολιτικού συμβιβασμού ή συνασπισμού, αφού κάθε συνασπισμός εξυπηρετεί  μόνο την διατήρηση του υπάρχοντος σύστηματος της εθνικής δουλείας και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Θεωρούμε ότι ο εθνικοσοσιαλισμός και η αποστολή του, που είναι η πραγματοποίηση της Γερμανικής Επαναστάσης, είναι αδύνατον να εκπληρωθεί με το σύνθημα «Εντός του Κράτους»[2] ένα σύνθημα το οποίο πολεμήσαμε μόλις δύο χρόνια πριν με όλη την επαναστατική μας θέληση.

Η απόφαση της ηγεσίας του Κόμματος να συγκυβερνήσει με τα αστικά κόμματα στην Θουριγγία έχει κλόνισει περισσότερο από όλα την πεποίθηση μας για τη φύση και την αποστολή του εθνικοσοσιαλισμού, όπως αναμφίβολα αυτή εκφράστηκε από το κομματικό πρόγραμμα. Οι τότε διαμαρτυρίες μας, έμειναν αναπάντητες από την ηγεσία. 'Ετσι το NSDAP βρέθηκε στην ίδια θέση με το SPD όταν αποφάσισε το 1918 να ενώσει τις δυνάμεις του με τους εχθρούς της οικονομικής και πολιτικής του βούλησης, προδίδωντας έτσι αναπόφευκτα τους πολιτικούς του στόχους. Τις ίδιες ζοφερές συνέπειες είχε όπως φαίνεται και το NSDAP αφού ενέκρινε τις αυξήσεις στα ενοίκια στη Θουριγγία. 

Η διακήρυξη ότι ο κίνδυνος κρατικής δίωξης καθιστά τέτοιες θυσίες αναγκαίες δεν είναι μόνο εσφαλμένη - όπως δείχνουν οι διώξεις στην Πρωσία και την Βαυαρία - αλλά κυρίως υπονομεύει το θάρρος και τον χαρακτήρα του κινήματος αφού με αυτό το δειλό επιχείρημα κάθε προδοσία μπορεί να δικαιολογηθεί. Ενώ για εμάς όλες οι τακτικές απορρέουν από τις αρχές της Ιδέας, η ηγεσία του Κόμματος εγκατέλειψε τις αρχές της Ιδέας για τις τακτικές.

Παράλληλα με την αστικοποίηση του Κόμματος υπήρξε και μια γραφειοκρατικοποίηση του η οποία πήρε σχεδόν τρομακτικές διαστάσεις. Η συμπεριφορά και η στάση όχι μόνο της ανωτάτης ηγεσίας των S.A αλλά και των πολιτικών λειτουργών του Κόμματος είναι ασυμβίβαστη με τους εσωτερικούς κανόνες ενός επαναστατικού κινήματος όσο και με τις απαιτήσεις ενός σωστού χαρακτήρα. Η άμεση και έμμεση υλική εξάρτηση όλων των λειτουργιών του Κόμματος από τον Φύρερ δημιούργησε μια ατμόσφαιρα βυζαντινής ατιμίας που κατέστησε αδύνατη την αναπάραστση οποιασδήποτε άλλης γνώμης και οδήγησε σε μια υλική και ιδεολογική διαφθορά την οποία κάθε σύντροφος είδε με αυξανόμενη πικρία. Τα διάφορα λάθη που έγιναν κατά την επίλυση προσωπικών διαφορών εντός του Κόμματος έχουν εδώ την βαθύτερη αιτία τους.  

Παρατηρήσαμε αυτήν την εξέλιξη στους θεμελιώδεις τακτικούς και οργανωτικούς τομείς του Κόμματος με αυξανόμενη ανησυχία και θεωρήσαμε τους ευατούς μας ως τους πιο βαθιά ανυποχώρητους και αποφασισμένους, κάτι που μαρτυρούν οι πέντε τόμοι του Nationalsozialistische Briefe[3] όσο και η στάση που κρατήσαμε παρά την πίεση και την δελεαστικότητα των προτάσεων. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε να αλλάξουμε για ευκαιριακούς λόγους και αρκετά συχνά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ερωτήματα όπως αν έπρεπε να εκφράσουμε δημόσια την αντίθεση μας στις ιδιαίτερα σοβαρές παραβιάσεις της ηγεσίας του Κόμματος. Ο λόγος που δεν το κάναμε μέχρι τώρα ήταν επειδή πιστεύαμε οτί παρότι η ηγεσία έχει απαρνηθεί ανοιχτά τα «25 σημεία» το επαναστατικό πνεύμα συνεχίζει να υπάρχει στις τάξεις των S.A και κυρίως της Νεολαίας και ότι εν τέλει αυτό θα επικρατήσει έναντι της υφέρπουσας αστικής νοοτροπίας και της γραφειοκρατικοποιήσης. 

Αυτή μας η ελπίδα πλέον έχει καταστεί αδύνατη λόγω των βουλήσεων της ηγεσίας του Κόμματος. 

Στην επιστολή που έστειλε ο Αδόλφος Χίτλερ την 30η Ιουνίου στον Γκαουλάιτερ του Βερολίνου καλούσε να υπάρξει μια ανελέητη εκκαθάριση των «μπολσεβίκων των σαλονιών» από το Κόμμα. [4]

Παράλληλα με αυτό το αίτημα διατάχθηκε η αποπομπή των συντρόφων που θεωρούνται σοσιαλιστές - επαναστάτες. 

Έτσι το NSDAP αποσυνδέθηκε από τους στόχους και τα αιτήματα της Γερμανικής Επανάστασης αλλά και από τα σοσιαλιστικά σημεία του προγράμματος του. 

Ως ανυποχώρητοι ομολογητές του Εθνικοσοσιαλισμού και ένθερμοι αγωνιστές της Γερμανικής Επανάστασης απορρίπτουμε κάθε στρέβλωση του επαναστατικού μας χαρακτήρα, της σοσιαλιστικής μας βούλησης και των εθνικιστικών αρχών μας. Από εδώ και στο εξής παραμένουμε εκτός του NSDAP. 

Επαναστατικοί Εθνικοσοσιαλιστές 

ΟΤΤΟ ΣΤΡΑΣΣΕΡ

Bruno Ernst Buchrucker, Kurt Brandt Τομέας Neukölln

Herbert Blank, Rudolf Manske Τομέας Neukölln 

E. Mossakowsky Συντάκτης του N.S. Pressekonferenz

Alfred Raeschke Αρχηγός του Τομέα Neukölln  

Rudolf Raeschke Τομέας Neukölln 

Friedrich Reich Τομέας Friedenau

Richard Schapke Τέως ηγέτης της Νεολαίας

Χίτλερ και Γκαουλάιτερ  Μακλεμβούργου - Λούμπεκ

Ewald Stephan Τοπικό Γκρούπ Brieselang

Karl Vogt Τομέας Britz

Horst Wauer Τομέας Friedenau

Wattering, Alfred Wildies Τομέας Neukölln

G. Zawacki Τομέας Pankow 

Paul Brinkmann Toπικό Γκρούπ Lehnitz

Bernhard Eger Τομέας Friedenau

Paul Gallus Τομέας Lichterfelde - Lankwitz 

E. Gaudek Τοπικό Γκρούπ Brieselang

Alfred Grieksch Franke Τοπικό Γκρούπ Potsdam

Friedrich Hermann Τομέας Wilmersdorf

Albert Jacubeit Τομέας Friedenau 

Kaumm Τομέας Neukölln

Willem Korn

Αρχηγός των NS-Führer Schools

του Βραδεμβούργου

Günter Kubier

Γκαουλάιτερ Βραδεμβούργου

Σημείωσεις 

[1]: To Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα ήταν ένα δεξιό, αντιδραστικό, μοναρχικό κόμμα στην Γερμανία της Βαϊμάρης. Επικεφαλής του ήταν o μεγαλοκαπιταλιστής, πρώην στέλεχος του Εθνικοφιλελεύθερου Κόμματος, Alfred Hugenberg ο οποίος ήλεγχε μεγάλο μέρος του γερμανικού τύπου. Οι «Χαλυβδόκρανοι» (Stahlhelm) γνωστοί ως «Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten» ήταν η παραστρατιωτική πτέρυγα του Γερμανικού Εθνικού Λαϊκού Κόμματος. O Χίτλερ συνεργάσθηκε και με τους δύο σχηματίζοντας το περίφημο «Μέτωπο του Χάρτσμπουργκ». 

[2]: Το σύνθημα «Εντός του Κράτους» είχαν υιοθετήσει οι «Χαλυβδόκρανοι» προκειμένου να υποστηρίξουν οτί η επαναστατική ανατροπή του συστήματος της Βαϊμάρης ήταν αδύνατη επομένως έπρεπε να ακολουθηθούν νόμιμες στρατηγικές και συνταγματικά μέσα. 

[3]: Το «Nationalsozialische Briefe» μεταφρασμένο ως «Εθνικοσοσιαλιστικά Γράμματα» ιδρύθηκε απο τον Γκρέγκορ Στράσσερ το 1926 και ήταν το περιοδικό που εξέφραζε την «αριστερή» τάση του Κόμματος.

[4]: Τον όρο «μπολσεβίκοι των σαλονιών» χρησιμοποιούσε υποτιμητικά ο Αδόλφος Χίτλερ όταν ήθελε να αναφερθεί στους σοσιαλιστές του Κόμματος προκείμενου να καταδείξει ότι δεν έχουν κανέναν ακτιβισμό και καμία προσφορά παρά συζητούν ως «ψευδο-διανοούμενοι» την επανάσταση στα σαλόνια. Η επιστολή που αναφέρει ο Όττο ήταν η επίσημη διακήρυξη της διαγραφής του από το Κόμμα η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Der Angriff» στις 3 Ιουλίου και την οποία μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.

ΠΗΓΗ

Το πρόγραμμα των αδελφών Στράσσερ

Στις 5 Ιανουαρίου 1926, συγκλήθηκε στο Ανόβερο μια συνάντηση μεταξύ των μελών της «Εθνικοσοσιαλιστικής Ομάδος Εργασίας», μιας ένωσης επιφανών εθνικοσοσιαλιστών απο την Βόρεια και Δυτική Γερμανία συμπεριλαμβανομένων προσωπικοτήτων όπως ο Γκέμπελς, ο Ρόμπερτ Λέι, ο Pfeffer von Salomon και τα αδέλφια Γκρέγκορ και Όττο Στράσσερ. Αυτό που ένωνε τους συγκεκριμένους εθνικοσοσιαλιστές ήταν η πίστη τους στον εθνικοσοσιαλισμό ως αντικαπιταλιστική δύναμη και η πεποίθηση τους ότι το NSDAP είχε πάρει λάθος κατεύθυνση. Στο Ανόβερο η ομάδα κυκλοφόρησε ένα έγγραφο το οποίο ήλπιζε ότι θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων: το προσχέδιο ενός προγράμματος που θα αντικαθιστούσε τα ξεπερασμένα «25 σημεία» του 1920 και θα ανέφερε πιο ρητά τις αντικαπιταλιστικές αρχές του Κόμματος. Θεωρήθηκε επίσης ότι η δέσμευση του Χίτλερ σε ένα πιο συγκεκριμένο πρόγραμμα θα θέσει όρια στον ρόλο του ως Φύρερ. Το προσχέδιο του προγράμματος γράφτηκε κυρίως από τον Γκρέγκορ Στράσσερ και βασίστηκε στις ιδέες της Ομάδος Εργασίας και κάποιες αναθεωρήσεις κειμένων του Όττο και του Γκέμπελς. Το πρόγραμμα της Ομάδος Εργασίας επικρίθηκε ως «ήπιο» και ότι δεν είχε volkish πνεύμα ένω η ύπαρξη του δημιούργησε αναταραχή στο Κόμμα. Ο Χίτλερ βλέποντας την εξουσία του να απειλείται κάλεσε μια συνάντηση στο Μπάμπεργκ στις 14 Φεβρουαρίου 1926 όπου το προτεινόμενο πρόγραμμα απορρίφθηκε. Τα «25 σημεία» χαρακτηρίστηκαν «απαραβίαστα» και το Fuhrerprinzip (Αρχή του Αρχηγού) σταθερά εδραιωμένο. Ακολουθεί η μετάφραση του προτεινόμενου στο Μπάμπεργκ νέου προγράμματος για πρώτη φορά στα ελληνικά: 

ΣΧΕΔΙΟ ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Έθνος είναι μία Κοινότητα της Μοίρας, της Ανάγκης και του Ψωμιού

                                                          

                                               

α) Χαρακτηρισμός του Εθνικοσοσιαλισμού ως μια εντελώς νέα και ολοκληρωμένη άποψη της πολιτικής οικονομίας (σύνθεση ενός πολιτικά δημιουργικού εθνικισμού και ενός σοσιαλισμού που εγγυάται την υποστήριξη και την ανάπτυξη του ατόμου).

β) Προυπόθεση για την υλοποίηση αυτού του σπουδαίου έργου είναι η εθνική δικτατορία. Μοιραία και αιτιώδης η διασύνδεση μεταξύ της οικονομικής χειραφέτησης των Γερμανών εργαζομένων και της πολιτικής χειραφέτησης του γερμανικού λαού.

            

ΙΙ. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ           

α) Επιστροφή στα σύνορα του 1914 συμπεριλαμβανομένων και των αποικιών. Ενοποίηση όλης της Γερμανικής Κεντρικής Ευρώπης σε ένα Μεγάλο Γερμανικό Ράιχ (Αυστρία, Σουδητία και Νότιο Τιρόλο).

β) Δασμολογική ένωση με την Ελβετία, την Ουγγαρία, την Δανία, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.

γ) Αποικιακή κατοχή τμημάτων της Κεντρικής Αφρικής (πρώην γερμανικές αποικίες, Κονγκό, πορτογαλικές αποικίες και τμήματα γαλλικών αποικιών).

δ) Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ως ευρωπαϊκή ένωση εθνών με ενιαίο νομισματικό σύστημα. Προετοιμασία για δασμολογική ένωση με την Γαλλία και άλλα ευρωπαϊκά κράτη, διαφορετικά δημιουργία καθεστώτος ευνοουμένου έθνους (most favoured nation).

ΙΙΙ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

                                                      

Α. Ράιχ

1) Πρόεδρος του Ράιχ με επταετή θητεία (ο πρώτος πρόεδρος θα είναι δικτάτορας) και ευρείες εξουσίες συγκρίσιμες με του Αμερικανού Προέδρου. Οι εξουσίες αυτές θα είναι:

• Ορισμός των προέδρων των επιμέρους περιφερειών
• Διορισμός των Υπουργών
• Σύναψη συνθήκης ειρήνης και κήρυξη πολέμου σε συνεργασία με τον εκάστοτε Yπουργό

2) Καγκελάριος του Ράιχ ο οποίος ηγείται των επιμέρους υπουργείων και είναι υπεύθυνος στον Πρόεδρο του Ράιχ και σε κάποιο βαθμό στο Επιμελητήριο Επιχειρήσεων του Ράιχ (σε περίπτωση απουσίας δύο ψήφων εμπιστοσύνης που το Υπουργικό Συμβούλιο οφείλει να λάβει σε διάστημα ενός έτους οι υπουργοί πρέπει να παραιτηθούν).

3) Εθνικό Συμβούλιο το οποίο θα απαρτίζεται από τους (12-14)  προέδρους των επιμέρους περιφερειών και το Προεδρείο του Επιμελητηρίου Επιχειρήσεων του Ράιχ (οι πέντε πρόεδροι των επαγγελματικών επιμελητηρίων) υπό την προεδρεία του Προέδρου του Ράιχ. Οι υπουργοί έχουν μόνο συμβουλευτικό ρόλο.

4) Το Επιμελητήριο Επιχειρήσεων του Ράιχ θα αποτελείται από 100 εκπροσώπους των μεμονωμένων επαγγελματικών επιμελητηρίων και 10 εκπροσώπους (καθηγητές πανεπιστημίων, εκπρόσωποι χριστιανικών δογμάτων και άλλα εξαιρετικά άτομα) τους οποίους θα έχει επιλέξει ο Πρόεδρος. Οι αντιπρόσωποι εκλέγονται με μυστική γενική ψηφοφορία όπως συμβαίνει στα επιμέρους επαγγελματικά επιμελητήρια και η θητεία τους θα διαρκεί 5 έτη. Το Επιμελητήριο Επιχειρήσεων του Ράιχ έχει δικαιώματα ενημέρωσης, παρεμβολής και πρωτοβουλίας. Όλοι οι λογαριασμοί πρέπει να υποβάλλονται σε αυτό. Εάν ένας νόμος απορριφθεί (πάντα αρκεί απλά μία ψηφοφορία) η κυβέρνηση μπορεί να θέσει αυτό τον νόμο σε ισχύ, αλλά εάν μετά από έναν χρόνο αυτός ο νόμος απορριφθεί ξανά, η κυβέρνηση οφείλει να τον αποσύρει. 

Β. Διαχείριση

1) Διαίρεση του εδάφους του Ράιχ σε 12-14 περιφέρειες σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ιστορικές και φυλετικές τους παραδόσεις, τους οικονομικούς και θρησκευτικούς δεσμούς τους. 

2) Πλήρης ενοποίηση στρατού, δικαιοσύνης και μεταφορών, ενιαίες πολιτικές γύρω από την χρηματοδότηση, ενιαίες πολιτικές για πολιτιστικά ζητήματα (σ.σ εννοώντας εδώ ότι δεν θα ανήκουν στην εξουσία της εκάστοτε περιφέρεια αλλά του Κράτους).

3) Οι Προέδροι των Περιφερειών διορίζονται από τον Πρόεδρο του Ράιχ για την περίοδο των 5 ετών και λογοδοτούν αποκλειστικά σε αυτόν. Ένας Περιφερειακός Πρόεδρος δικαιούτε να προσφύγει στο Εθνικό Συμβούλιο κατά του παροπλισμού του ή της απόλυσης του. Κατά μία έννοια είναι επίσης υπεύθυνος ενώπιον του Περιφερειακού Επιμελητηρίου Επιχειρήσεων της περιοχής του το οποίο μπορεί να αποσύρει την εμπιστοσύνη του. Εάν αυτή η εμπιστοσύνη δεν εκφράζεται σε δύο ξεχωριστές ψήφους κατά την διάρκεια ενός έτους ο Περιφερειακός Πρόεδρος πρέπει να ανακληθεί χωρίς δικαίωμα προσφυγής στο Εθνικό Συμβούλιο. Ο Περιφερειακός Πρόεδρος είναι επίσης επικεφαλής της τοπικής κυβέρνησης η οποία δεν έχει Υπουργεία αλλά ένα είδος περιφερειακού προεδρείου.

4) Περιφερειακό Επιμελητήριο των Επιχειρήσεων: αποτελείται 50 εκπροσώπους των επαγγελματικών επιμελητηρίων της περιοχής και 5 εκπροσώπους που ορίζονται από τον Πρόεδρο της Περιφέρειας. Η δομή του είναι παρόμοια με εκείνη του Επιμελητηρίου του Ράιχ. Έχει δικαιώματα πληροφόρησης, παρεμβολής και πρωτοβουλίας αλλά μόνο μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων που ανατίθεται στις περιφερειακές κυβερνήσεις.

Γ. Εκλογικό Σύστημα

1) Εκλογές για τον Πρόεδρο του Ράιχ: Το Εθνικό Συμβούλιο και το Επιμελητήριο Επιχειρήσεων του Ράιχ επιλέγουν το καθένα 5 υποψηφίους. Τα δύο όργανα ψηφίζουν ξεχωριστά κάποιον από τον κατάλογο. Εάν κάποιος λάβει παραπάνω από τις μισές ψήφους και στα δύο όργανα εκλέγεται. Ομοίως αν ένας υποψήφιος λάβει τουλάχιστον το 1/3 των ψήφων του Επιμελητηρίου του Ράιχ. Εάν δεν ισχύσουν τα παραπάνω τότε θα διεξαχθούν επιλεκτικές ψηφοφορίες μεταξύ αυτών που έχουν λάβει τις περισσότερες ψήφους εώς ότου ένας υποψήφιος αναδειχθεί νικητής.

IV. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

                                                           

Α. Αγροτική Πολιτική

1)  Η Γη και το έδαφος είναι περιουσία του Έθνους! (Τα κτήρια υπολογίζονται ως περιουσιακά στοίχεια. Τα περιουσιακά στοιχεία μένουν στην ιδιωτική ιδιοκτησία).

2) Οι σημερινές ιδιοκτησίες εώς και 1.000 Morgen (επίπεδο παραγωγικότητας Bonitat I) μπορούν να παραμείνουν κληρονομικά εκμεταλλεύσιμες εφόσον υπάρχει ένας άνδρας κληρονόμος στην οικογένεια που είναι πρόθυμος και ικανός να συνεχίσει τις κληρονομικές υποχρεώσεις.

3) Εκμεταλλεύσεις μεγαλύτερες από 1.000 Morgen πρόκειται να χωριστούν σε μικρές εκμεταλλεύσεις 50 εώς 200 Morgen αφού ο κάθε Γερμανός υπήκοος που εργαζόταν εκεί αποζημιωθεί με 2 Morgen (γενναιόδωρος αναδασμός Γης).

4) Τα Κρατικά Αγροκτήματα δεν πρόκειται να διαιρεθούν, αντιθέτως, πρέπει να συσταθούν ως πρότυπα αγροκτήματα τα οπόια θα διαχείριζονται διαχειριστές χωρίς μίσθωση υπό τον έλεγχο των Περιφερειακών Επιμελητηρίων. 

5) Οι νεοσυσταθείσες μικρές εκμεταλλεύσεις πρόκειται να μισθώνονται μόνο για λογαριασμό του Ράιχ.

6) Καμία κληρονομική ιδιοκτησία δεν δύναται να πωληθεί ή να υποθηκευτεί.

7) Τα ποσά μίσθωσης θα αξιολογούνται από το Επαρχιακό Γεωργικό Επιμελητήριο, το Περιφεριακό Επιμελητήριο Γεωργίας και το Γεωργικό Επιμελητήριο του Ράιχ ενώ θα καθορίζονται από το Υπουργείο Γεωργίας και θα είναι πληρωτέα σε είδος.

8) Οι περιφερειακές κυβερνήσεις μπορούν να παραχωρούν μόνο νεοσύσταστες ή μη χρησιμοποιούμενες εκμεταλλεύσεις σε εκπαιδευμένους αγρότες που προτείνει το Επαρχιακό Γεωργικό Επιμελητήριο. Ομοίως η περιφερειακή κυβέρνηση δικαιούτε, μετά από σύσταση του Επαρχιακού Γεωπονικού Επιμελητηρίου, να αποσύρει την έγκριση αν υπάρχει κακή διαχείριση ή αυτοπροκληθέντα χρέη μίσθωσης. Το θιγόμενο μέλος μπορεί να καταφύγει στο Υπουργείο Γεωργίας όπου μετά απο διαβούλευση με το Περιφερειακό Επιμελητήριο Γεωργίας και το Γεωργικό Επιμελητήριο του Ράιχ θα λαμβάνεται η τελική απόφαση. 

9) Τα στεγαστικά δάνεια χορηγούνται μόνο από κρατικά γραφεία δανειοδότησης που έχουν συσταθεί σε κάθε περιοχή από το Περιφερειακό Γεωργικό Επιμελητήριο. Τα ανώτατα επιτόκια δανεισμού καθορίζονται από τις περιφερειακές κυβερνήσεις με βάση τις προτάσεις του Περιφερειακού Γεωργικού Επιμελητηρίου.

10) Γεωργικοί εργάτες: εάν μετά την κατάτμηση των μεγάλων εκμεταλλεύσεων εξακολουθούν να χρειάζονται γεωργικοί εργάτες για τις υπόλοιπες μεγάλες εκμεταλλεύσεις (συμπεριλαμβανομένων γεωργικών εργατών για τους μεγάλους κρατικούς τομέις) αυτοί θα συνδεθούν με το έδαφος το οποίο φροντίζουν μέσω της χορήγησης 2 Morgen χωρίς μίσθωση αλλά παραχωρημένα για όλη την περιόδο κατά την οποία θα απασχολούνται στην περιοχή.

Β. Βιομηχανική Πολιτική 

1) Όλες οι επιχειρήσεις που κατά την προηγούμενη μέρα απασχολούσαν είκοσι ή περισσότερους υπαλλήλους θα μετατραπούν σε ανώνυμες εταιρείες. 

2) Το Υπουργείο Οικονομικών του Ράιχ χωρίζει τις βιομηχανίες σε 2 κατηγορίες: 

• Βασικές βιομηχανίες (τράπεζες, βιομηχανίες εξοπλισμών, χημικές βιομηχανίες, βιομηχανίες ηλεκτρισμού)

• Μη ουσιώδεις βιομηχανίες (βιομηχανίες μεταποίησης, βιομηχανίες εξαγωγών, κλπ)

3) Για όλες τις ανώνυμες εταιρείες που ανήκουν στην ομάδα 2α το 51% και για όλες όσες ανήκουν στον ομάδα 2β το 49% θα περάσουν στο ευρύ κοινό. Η εξουσία θα μεταβιβαστεί στο ευρύ κοινό με τις ακόλουθες διανομές:

•  Ομάδα 2α: Ράιχ 30%, εργατικό δυναμικό 10%, Περιφέρεια 6% και επαρχία 5%

•  Ομάδα 2β: Ράιχ 30%, εργατικό δυναμικό 10%, Περιφέρεια 5% και επαρχία 4%

4) Οι εργαζόμενοι σε κάθε μία απο αυτές τις βιομηχανικές επιχειρήσεις πρέπει να ομαδοποιηθούν σε ένα σωματείο εργαζομένων (Werkgemeinschaft) το οποίο θα λάβει το 10% τους αποθέματος της εταιρείας.

Αν ένας υπάλληλος αποχωρήσει χάνει το παραπάνω προνόμιο.

5) Η διοίκηση και η διαχείριση θα παραμείνουν εντελώς σε ιδιωτικά χέρια σύμφωνα με τους γενικούς κανόνες της εταιρείας. Η δομή της ιδιοκτησίας θα αντικατοπτρίζεται από το διοικητικό συμβούλιο όπου ο πρόεδρος των μετοχών του Ράιχ κατά κανόνα θα είναι ο πρόεδρος ή ο αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου.

6) Το Υπουργείο Οικονομικών του Ράιχ είναι υπεύθυνο για όλα τα αποθέματα που ανήκουν στο Ράιχ και ειδικοί οικονομικόι φορείς είναι υπεύθυνοι για όσα αποθέματα ανήκουν στις περιφέρειες. Οι κρατικές μετοχές μπορούν κατά σύμβαση να εκπροσωπούνται είτε από το Ράιχ, είτε από τις περιφέρειες αλλά όχι από άλλες οντότητες.

Γ. Πολιτική Εμπορίου και μικρών επιχειρήσεων

1) Οι επιχειρήσεις ή τα άτομα που απασχολούν λιγότερους απο 20 υπαλλήλους πρέπει να ομαδοποιηθούν βάσει ειδικού νόμου σε υποχρεωτικές συντεχνίες.

2) Η φορόλογηση αυτών των αυτοδιοικούμενων φορέων θα λάβει την μορφή εφάπαξ ποσού το οποίο οι συντεχνίες θα μοιράσουν και θα επιβάλλουν στα μεμονωμένα μέλη τους. 

3) Το εφάπαξ ποσό θα καθοριστεί από τις περιφερειακές κυβερνήσεις, υπολογιζόμενο με βάση τις οδηγίες του Ράιχ και τα φορολογικά στοιχεία. Οι αντιρρήσεις μπορούν να γίνουν από τα σχετικά επαγγελματικά επιμελητήρια προς το Υπουργείο Οικονομικών του Ράιχ, το οποίο έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. 

4) Από τα έσοδα από αυτόν τον εφάπαξ φόρο τα 4/7 ανήκουν στο Ράιχ, τα 2/7 στην περιφέρεια, το 1/7 στην επαρχία.

5) Τα ελεύθερα επαγγέλματα φορολογούνται με αυτοαξιολόγηση. Τα ποσά φορολογίας βασίζονται στις κατευθυντήριες γραμμές του Ράιχ και τα διαχειρίζονται οι τοπικές κυβερνήσεις. Η κατανομή του φορολογικού εισοδήματος που προκύπτει είναι 4/7 στο Ράιχ, 2/7 στην Περιφέρεια, 1/7 στην επαρχία.

Δ. Δημοσιονομική Πολιτική (άμεση φορολόγηση της πηγής κέρδους στο πλαίσιο της παραγωγικής διαδικασίας)

1) Έσοδα από την συμμετοχή του Ράιχ και των κρατιδίων στην βιομηχανία.

2) Έσοδα από την μίσθωση των γεωργικών εκμεταλλεύσεων.

3) Έσοδα από τις εφάπαξ πληρωμές των συντεχνιών του εμπορίου. 

4) Ατομικοί φόροι (βλέπε τι ισχύει για τα ελεύθερα επαγγέλματα)

5) Φόροι πολυτελείας (ως άμεσοι φόροι του Ράιχ)

•  Φόροι ποτών (μπύρα, κρασί, μπράντι, αφρώδης οίνος)
•  Φόροι καπνού  
•  Φόροι αυτοκινήτων (ειδικός φόρος για οδική χρήση)

6) Τιμολόγια (υψηλά τιμολόγια προστασίας - έσοδα αποκλειστικά στο Ράιχ).

7) Φόροι κληρονομιάς (εξαιρούνται οι άμεσοι απόγονοι).

8) Όλοι οι άλλοι φόροι καταργούνται. 

9) Όλοι οι οι φορολογικοί νόμοι πρέπει να εγκριθούν από το Επιμελητήριο Επιχειρήσεων του Ράιχ και το Περιφερειακό Επιμελητήριο Επιχειρήσεων. 

Ε. Δόμη και χαρακτήρας των συντεχνιών 

1) Οι διάφορες βασικές επαγγελματικές ομάδες πρέπει να συγκροτήσουν Επαρχιακά Επιμελητήρια, Περιφερειακά Επιμελητήρια και το Επιμελητήριο του Ράιχ (Για παράδειγμα το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Γεωργίας: το εκλογικό σώμα αποφασίζει για την άμεση σύνθεση και εκλογή του Επαρχιακού και Περιφερειακού Επιμελητήριου ενώ το Υπουργείο Εσωτερικών για την σύνθεση του Γεωργικού Επιμελητηρίου του Ράιχ).

2) Θα δημιοργηθούν τα ακόλουθα επιμελητήρια:  

α) Επιμελητήριο Γεωργίας

β) Επιμελητήριο Βιομηχανίας και Εμπορίου 

γ) Επιμελητήριο Εργασίας

δ) Επιμελητήριο Δημοσίων Υπαλλήλων και Υπαλλήλων

ε) Επιμελητήριο Ελεύθερων Επαγγελμάτων

3) Κάθε μέλος του σχετικού επαγγέλματος που έχει γερμανική υπηκοότητα, πολιτικά δικιώματα και είναι 21 ετών, θα έχει δικαίωμα ψήφου. Δικαίωμα εκλογής έχει κάποιος στην ηλικία των 25 υπό τους ίδιους όρους. Οι εκλογές διεξάγονται κρυφά σύμφωνα με  αναλογική εκπροσώπηση.

4) O αριθμός των αντιπροσώπων θα είναι 30 στα επαρχιακά επιμελητήρια, 50 στα περιφερειακά επιμελητήρια και 100 στα επιμελητήρια του Ράιχ.

5) Από τα παραπάνω επαγγελματικά επιμελητήρια πρέπει να σχηματιστεί ένα μεικτό επιμελητήριο για κάθε επαρχία, κάθε περιφέρεια και για ολόκληρο το Ράιχ: το Επαρχιακό Επιμελητήριο των Επιχειρήσεων, το Περιφερειακό Επιμελητήριο των Επιχειρήσεων και το Επιμελητήριο Επιχειρήσεων του Ράιχ.

5) Ο αριθμός των εκπροσώπων που θα εκλεγούν για τα Επιμελητήρια των Επιχειρήσεων ορίζεται ως εξής:

• 30 για τα Επαρχιακά Επιμελητήρια των Επιχειρήσεων
• 50 για κάθε Περιφερειακό Επιμελητήριο των Επιχειρήσεων
• 100 για το Επιμελητήριο Επιχειρήσεων του Ράιχ     

Για κάθε Περιφερειακό Επιμελητήριο των Επιχειρήσεων 5 από τα 50 μέλη διορίζονται από τον Περιφερειακό Πρόεδρο και στο Επιμελητήριο Επιχειρήσεων του Ράιχ 10 μέλη διορίζονται από τον πρόεδρο του Ράιχ. 

6) Η κατανομή του αριθμού των αντιπροσώπων στα επιμέρους επαγγελματικά επιμελητήρια καθορίζεται από τις υποκειμενικές οικονομικές συνθήκες, τον αριθμό των ατόμων που έχουν δικαίωμα ψήφου στις διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες, τον επίσημο αριθμό που ορίζεται από το Υπουργείο Εσωτερικών του Ράιχ και τις περιφερειακές κυβερνήσεις. Δεν πρέπει ποτέ ένα επαγγελματικό επιμελητήριο να αποτελείται από περισσότερα από τα μισά μέλη ενός Επιμελητηρίου των Επιχειρήσεων.

7) Καθήκοντα των Επαρχιακών Επιμελητηρίων των Επιχειρήσεων: τα καθήκοντα των Eπαρχιακών Επιμελητηρίων των Επιχειρήσεων είναι διοικητικής φύσης. Κύριο καθήκον είναι η παρατήρηση και ο έλεγχος της επίδρασης των νομικών μέτρων στην οικονομική ζωή. Λειτουργούν συμβουλευτικά προς τους υπαλλήλους καθώς και έχουν το δικαίωμα διερεύνησης καταγγελιών σχετικά με τον καθορισμό των φόρων και την μεσολάβηση για όλες τις διοικητικές καταγγελίες.  Ιδιαίτερη σημασία έχουν τα αγροτικά επαγγελματικά επιμελητήρια.                                                                                                                                                                                                                                                 

Ζ. Διαίρεση Παραγωγής

1) Γεωργία

α) Υποχρεωτική συνένωση των αγροτών σε τοπικούς συναιτερισμούς και αυτών των  συναιτερισμών σε επαρχιακούς συναιτερισμούς ύπο την επίβλεψη του Γεωργικού Επιμελητηρίου.                             

β) Απαγόρευση ελεύθερης πώλησης αγροτικών προϊόντων. Πώληση μόνο στον συναιτερισμό.

γ) Συνένωση των μελών των επαγγελμάτων μεταποίησης (κρεοπωλεία, μυλωνάδες, αρτοποιοί, κλπ) σε υποχρεωτικές συντεχνίες.

δ) Σύναψη συμβάσεων άμεσης παράδοσης μεταξύ των συναιτερισμών των παραγωγών και τους συναιτερισμούς των άμεσων καταναλωτών (consumers cooperative). 

ε) Όλες οι συμβάσεις παράδοσης πρέπει να εγκριθούν έντός της περιοχής από την δημοτική αρχή, και εντός της επαρχίας από την επαρχιακή αρχή και εντός της περιφέρειας από την περιφερειακή αρχή. Σε περίπτωση διαφωνίας πρέπει να υπάρξει προσφυγή στο Επαρχιακό ή στο Περιφερειακό Επιμελητήριο των Επιχειρήσεων.

ζ) Οι συμβάσεις αγοράς με φορείς εκτός της επαρχίας μπορούν να γίνουν μόνο μέσω του κεντρικού συνεταιρισμού της περιφέρειας.

2) Βιομηχανία

Είναι καθήκον του Υπουργείου Οικονομικών του Ράιχ να συνενώσει παρόμοιες επιχειρήσεις σε οργανώσεις καρτέλ αλλά χωρίς την χρήση γενικού νομικού καταναγκασμού. Η συνεχής εποπτεία του εκσυγχρονισμού της τεχνικής κατάστασης σε συνδυασμό με την δυνατότητα διακοπής ζημιογόνων επιχειρήσεων είναι επίσης ευθύνη του Υπουργείου Οικονομικών του Ράιχ. 

                

V. ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ                     

1. Εβραϊκό Πρόβλημα

α) Όλοι οι Εβραίοι που μετανάστευσαν μετά την 1η Αυγούστου 1914 θα απελαθούν εντός 6 μηνών.

β) Όλοι όσοι εχουν ασπαστεί την θρησκεία του Μωϋσή και όλοι όσοι κατάγονται από τέτοια άτομα πρέπει να κηρυχτούν αλλοδαπόι. Στις μικτές καταγωγές ο πατέρας έχει καθοριστική σημασία. 

γ) Όλοι οι Εβραίοι όπως και όλοι οι αλλοδαποί πρέπει να αντιμετωπίζονται από κάθε άποψη σύμωνα με τον γερμανικό νόμο περί μετανάστευσης (συγκεκριμένα δεν έχουν ούτε δικαίωμα ψήφου, ούτε δικαίωμα εκλογής, επιπλέον δεν μπορούν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι).

δ) Για τους αλλοδαπούς φοιτητές θα καθοριστεί ένας αριθμός ποσόστωσης.

2. Εκκλησία και σχολείο 

α) Προστασία και ενθάρρυνση των δύο χριστιανικών δογμάτων από το κράτος. 

β) Μπορούν να συνυπάρχουν ομολογιακά και μη θρησκευτικά σχολεία. Επιβάλλεται να υπάρχει τουλαχίστον ένα μη θρησκευτικό σχολείο σε κάθε περιοχή. Η ακριβής σχέση μεταξύ των δύο τύπων σχολείων όπως και μεταξύ των σχολείων των δύο χριστιανικών δογμάτων μεταξύ τους, είναι θέμα της περιφερειακης κυβέρνησης και των ποσοστών των μαθητών. 

γ) Δομή του σχολείου: κοινό οκτατάξιο δημοτικό σχολέιο και προαγωή στο γυμνάσιο μόνο των κατάλληλων μαθητών. Σχολεία δύο τύπων: Gymnasium και Oberrealschule ή οι προκαταρκτικές τους μορφές Progymnasium και Realschule. Tα σχολεία θα διδάσκουν αγγλικά αντί για ελληνικά και ισπανικά αντί για γαλλικά. Προστασία και ενθάρρυνση των δύο χριστιανικών δογμάτων από το κράτος. Mετά τα Progymnasium και Realschule ακολουθεί:

• Προαγωγή στο Gymnasium ή στο Oberrealschule
• Kολλέγιο κατάρτισης εκπαιδευτικών (3 χρόνια)
• Εμπορικό κολλέγιο (3 χρόνια)
• Γεωπονική κολλέγιο
• Επαγγελματικό Σχολείο (3 έτη)           

Η αποδοχή στο κολλέγιο κατάρτισης εκπαιδευτικών να είναι δυνατή μόνο μετά την παρακολούθηση προπαρασκευαστικού σχολείου τριών τάξεων αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι μαθητές μπορούν να γίνουν δεκτοί στο πανεπιστήμιο ή την επαγγελματική σχολή μόνο μετά την αποφοίτηση τους από το Gymnasium ή το Oberrealschule.

δ)  Δωρεάν φοίτηση σε όλα τα σχολεία συμπεριλαμβανομένου του πανεπιστημίου και πολλά υλικά μελέτης δωρεάν. 

3.  Τύπος

α)  Εκτός από το προηγούμενο Reichsanzeiger (η επίσημη κρατική εφημερίδα του γερμανικού Ράιχ) θα εμφανιστεί επίσης ένα επίσημο κρατικό ενημερωτικό δελτίο. Το ίδιο θα συμβεί σε κάθε περιφέρεια και κάθε επαρχία όπου θα το εκδίδουν οι τοπικοί υπάλληλοι.

β)  Οι επίσημες ανακοινώσεις θα επιτρέπεται να εμφανίζοντα μόνο στις δύο αυτές επίσημες εφημερίδες.

γ)  Ιδιωτικές εφημερίδες είναι επίσης ελεύθερες να εμφανίζονται.

δ)  Οι ιδιοκτήτες τους και οι συντάκτες τους πρέπει να είναι πολίτες του Γερμανικού Ράιχ.

ε) Όλα τα άρθρα πρέπει να υπογράφονται από τον συγγραφέα (δεν υπάρχει ασυλία για τους βουλευτές). 

4.  Δικαιοσύνη 

Εκτεταμένη μεταρρύθμιση και επιστροφή στην γερμανική νομική αντίληψη (ο άνθρωπος είναι το επίκεντρο και όχι τα πράγματα). Βασική αρχή είναι: λίγοι νόμοι αλλά καλοί και με αυστηρή εφαρμογή. 

                             

                           VI. ΔΙΑΦΟΡΑ                                 

1. Νομίσματα

Δύο είδη νομισμάτων:

α) Εγχώριο νόμισμα είναι το Arbeitmarks 

β) Ξένο νόμισμα θα είναι το Goldmark που θα χρησιμεύσει ως ενιαίο νόμισμα της Τελωνειακής Ένωσης της Κεντρικής Ευρώπης. Εάν είναι δύνατον επίσης θα χρησιμεύσει ως ενιαίο νόμισμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. 

2. Μισθοί

Επιθυμητό να πραγματοποιείται μεγάλο μέρος της πληρωμής σε είδος. 

α) Αυτό θα ισχύει ιδιαίτερα για τους δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι θα λαμβάνουν ομοιόμορφα, σε όλες τις κατηγορίες, δελτία τροφίμων τα οποία θα γίνονται δεκτά σε κάθε κατάστημα και τα οποία θα μπορούν να εξαργυρωθούν από το κράτος. Οι χρηματικές πληρωμές για τους δημοσίους υπαλλήλους θα υπάρχουν μόνο ως πρόσθετο όφελος.

β) Η αύξηση του αριθμού των μελών της οικογένειας θα αυξήσει αυτόματα και τον βασικό μισθό μέχρι την μέρα που τα παιδιά θα εγκαταλείψουν το σχολείο.

γ) Ένα παρόμοια σύστημα αμοιβών πρέπει επίσης να επιδιωχθεί για όλους τους άλλους εργαζόμενους. Για αυτό τον λόγο πρόκειται να υπάρχει παρουσία του Υπουργείου Οικονομικών στα εποπτικά συμβούλια της βιομηχανίας.

3. Ασφάλιση 

Καταρχήν εξαγορά του 51% των ασφαλιστικών εταιρειών όπως αναφέρεται στο IV.B.3

α) Υποχρεωτική ασφάλιση γήρατος: σε περίπτωση ανικανότητας προς εργασία, χορηγείται ο επίσημος βασικός μισθός σε είδος (δελτία τροφίμων) και το ένα τρίτο των ταμειακών αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων της Ομάδας 1. Είναι δυνατές εθελοντικές επιβαρύνσεις για την αύξηση του μπόνους μετρητών.

β) Εθελοντική ασφάλεια ζωής, ασφάλεια ατυχήματος και άλλες ασφάλειες είναι διαθέσιμες με την όσο το δυνατό μεγαλύτερη κρατική υποστήριξη.

4. Δημόσιες Υπηρεσίες

Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα διατηρήσουν τα προνόμια τους, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος κρατικής σύνταξης (πλήρης βασικός μισθός και το ένα τρίτο των ταμειακών αποδοχών). Θα υπάρχει ωστόσο στενότερη οικονομική διαχείριση και απονομή δικαιοσύνης.

            

             VII. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ                   

1) Για το πρόβλημα της εξωτερικής πολιτικής: Η οργανική ρύθμιση και η φυλετική ενοποίηση του γερμανικού έθνους σε ένα Μεγάλο Γερμανικό Ράιχ. Αυτό το Μεγάλο Γερμανικό Ράιχ θα είναι ο υποκινητής της ευρωπαϊκής τελωνειακής ένωσης και η κυρίαρχη δύναμη στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. 

2) Για το εγχώριο πρόβλημα: Ο διαχωρισμός της εξουσίας μεταξύ συγκεντρωτισμού και φεντεραλισμού με την εισαγωγή ενός οργανικά δομημένου συντεχνιακού συστήματος στην θέση του τεχνητού κοινοβουλευτισμού.

3) Για το οικονομικό πρόβλημα: Η συμφιλίωση της ανάγκης του συνόλου με τον προσωπικό εγωϊσμό που έχει τις ρίζες του στην ανθρώπινη φύση:

 

α) Στην γεωργία μέσω της υλοποίησης της ιδέας της κληρονομικής ιδιοκτησίας.

β) Στην βιομηχανία μέσω της εκτεταμένης μεταβίβασης των μέσων παραγωγής στο ευρύ κοινό. Και στις δύο περιπτώσεις σύντηρηση της ιδιωτικότητας της επιχείρησης και της ιδιοκτησίας.

Αυτή η ισχυρή σύνθεση χαοτικών και ανταγωνιστικών πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων μαζί με την χρήση τους για το καλό του έθνους και της ανθρωπότητας είναι το προκαθορισμένο ιστορικό μέλλον της Γερμανίας.

    

ΠΗΓΗ