Εισαγωγή:
Το κείμενο που ακολουθεί (το οποίο είναι αναδημοσίευση από το ιστολόγιο ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ) αποτελεί μεταφρασμένο απόσπασμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ «Germany Tomorrow» και εκθέτει την αντίληψη του συγγραφέα γύρω από τον θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας. Εν ολίγοις ο Όττο Στράσσερ, φιλοσοφικός θεμελιώτης των ιδεών του στρασσερισμού, αρνείται τον θεσμό της ιδιοκτησίας στον νομικό της πυρήνα δηλαδή στην υποτιθέμενη «ιερότητα» της και την δυνατότητα να την χρησιμοποιεί ο καθένας όπως επιθυμεί αλλά παράλληλα δεν συμφωνεί με την μαρξιστική θέση του ισοπεδωτισμού και του βάρβαρου εξισωτισμού μέσω της πλήρους επιβολής του «κρατικού σοσιαλισμού» που κράταει τους εργάτες σε μια κατάσταση προλεταριοποιήσεως, μόνο που αυτή τη φορά αντί να είναι σκλάβοι των καπιταλιστών είναι των κομισάριων του κομμουνιστικού κόμματος. Αντιπαραβάλλει την έννοια της «επικαρπίας» (στα αγγλικά ορίζεται ως entail) μια λέξη άγνωστη στο ευρύ κοινό η οποία στα λεξικά περιγράφεται ως το δικαίωμα κάποιου να χρησιμοποιεί ιδιοκτησία που ανήκει στην υψηλή κυριότητα κάποιου άλλου. Ακριβώς έτσι ο όρος νοηματοδοτείται και από το ακόλουθο κείμενο που περιγράφει μια ιδανική κατάσταση όπου η ιδιοκτησία της γης, του ορυκτού πλούτου και των μέσων παραγωγής ανήκει στο έθνος το οποίο την παραχωρεί ως κληροδότημα μέσω του κράτους σε μεμωνομένα άτομα τα οποία με την σειρά τους έχουν χρέος να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελος του εθνικού συνόλου ενώ καμία «ιερότητα» δεν αποτρέπει την ανα πάσα στιγμή αποστέρηση της αφού η «ιδιοκτησία» του κατόχου δεν ανήκει σε αυτόν αλλά στην εθνική κοινότητα. Κατά βάση είναι μια κρατική φεουδαρχία όπου το Κράτος είναι ο απόλυτος φεουδάρχης που εκχωρεί δικαιώματα εκμετάλλευσης. Ο Όττο Στράσσερ κατανοώντας ότι η ανθρώπινη φύση έχει την ανάγκη της υπευθυνότητας, της ανεξαρτησίας και της δημιουργικής ασχολίας προκρίνει αυτή τη λύση ως μια πλήρη απόρριψη του μαρξιστικού «κρατικού σοσιαλισμού» αναγνωρίζοντας ότι μόνο έτσι θα επιτευχθεί η πολυπόθητη αποπρολεταριοποίηση των Γερμανών και η υπέρβαση του καπιταλισμού μέσα στα πλαίσια του εθνικοσοσιαλισμού. Ο «κάτοχος» φροντίζει για τον βιοπορισμό του, την δημιουργική του εργασία και χαίρει της ανεξαρτησίας του ενώ παράλληλα εργάζεται προς όφελος του λαού του χωρίς να μπορεί να πράξει ασύδοτα όπως του επιτρέπει το καπιταλιστικό σύστημα. Έτσι αχρηστεύεται τόσο ο φιλελεύθερος ατομισμός, όσο και ο μαρξισμός ενώ συνδυάζεται η εθνικοποιημένη οικονομία με την ευθύτητα του προσώπου επί της «επικαρπίας» του:
Ο ΣΤΡΑΣΣΕΡΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ
Καπιταλιστική Οικονομική Νομοθεσία.
«Η καπιταλιστική οικονομική νομοθεσία η οποία θεσπίζει ότι «η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή», ότι «το άτομο μπορεί να διαθέσει όπως θέλει την ιδιοκτησία του» επίσης υπονομεύθηκε πλήρως από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918). Στις καρδιές των ανθρώπων εξαπλώθηκε το συναίσθημα ότι υπήρχε κάτι το θεμελιωδώς άδικο σε ένα σύστημα το οποίο αποκήρυξε την ηθική απαίτηση για εξασφάλιση έναντι της εξαθλίωσης και της πείνας και το οποίο επέφερε ή διατήρησε ένα αντικοινωνικό διαχωρισμό του πληθυσμού σε μια τάξη εκμεταλλευτών και μια τάξη εκμεταλλευομένων, αποκλείοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών από οποιοδήποτε μερίδιο στην περιουσία, την διακυβέρνηση και την προκοπή του έθνους.
Σε κάθε άτομο έγινε ξεκάθαρο, ότι ένα τέτοιο απεριόριστο δικαίωμα από την πλευρά του ιδιοκτήτη «να κάνει ότι θέλει με την ιδιοκτησία του» συγκρουόταν με τα ζωτικά συμφέροντα του λαού και ότι δεν μπορούσε να υπάρξει οποιαδήποτε εσωτερική δικαιολόγηση ενός τέτοιου δικαιώματος, τη στιγμή που όλο το έθνος καλούνταν να χύσει το αίμα του για την υπεράσπιση αυτής της «ιδιοκτησίας».
Αυτές οι εμπειρίες κατέστησαν αδύνατη την εκ νέου αναγνώριση από το Γερμανικό λαό της καπιταλιστικής νομοθεσίας που αφορούσε την «ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας». Είναι αποφασιστικής σημασίας σε αυτό το θέμα η διάκριση ανάμεσα στα προϊόντα που μπορούν να αυξηθούν σε ποσότητα όσο επιθυμούμε και σε αυτά που δεν μπορούν, λόγω της μονοπωλιακής ή ολιγοπωλιακής τους φύσης.
Αφού η ίδια η ύπαρξη ενός λαού εξαρτάται από αγαθά τα οποία υπάρχουν σε περιορισμένη ποσότητα (καλλιεργήσιμη γη, ορυκτός πλούτος και -με κάποιες επιφυλάξεις- τα μέσα παραγωγής γενικά), ο λαός ως σύνολο εξαρτάται ευθέως από τους ιδιοκτήτες αυτών των αγαθών. Αν το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία επί των μονοπωλίων, θεωρηθεί έγκυρο, όπως συμβαίνει στον καπιταλισμό, τότε τα άτομα στα οποία «ανήκουν» τα μονοπώλια μπορούν να καθορίζουν τη ζωή ή το θάνατο εκατομμυρίων συμπατριωτών τους. Η οικονομική δύναμη η οποία συσσωρεύεται με αυτόν τον τρόπο στους ιδιοκτήτες των μονοπωλίων είναι η ουσιώδης κατάρα του καπιταλισμού και απαραιτήτως συμπεριλαμβάνει τη σκλαβιά της εξαρτώμενης πλειοψηφίας του πληθυσμού, μια σκλαβιά που ακτινοβολείται από το οικονομικό πεδίο στο πολιτικό και το οικονομικό.
Κανένα κράτος, όσο οξύνοες και έντιμοι κι αν είναι αυτοί που το διοικούν, δεν μπορεί να διασφαλίσει αποτελεσματικά τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του μη έχοντος πληθυσμού, δηλαδή αυτών που η ίδια η ζωή τους εξαρτάται από την πρόσβαση και τη χρήση των μονοπωλίων, αν το νομικό σύστημα της χώρας αναγνωρίζει την ατομική ιδιοκτησία επί αυτών των μονοπωλίων, με τους ιδιοκτήτες να χρησιμοποιούν κατά τη θέλησή τους την περιουσία τους.
Επομένως ηθικοί και οικονομικοί λόγοι συνδυάζονται και επάγουν στους ανθρώπους στις μέρες μας την αποκήρυξη, όσον αφορά τα μονοπώλια, των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού που απορρέουν από την αρχή ότι: «η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή».
Θεμελιωδώς διαφορετική είναι, σε θέμα αρχής, η ιδιοκτησία των προϊόντων των οποίων η ποσότητα μπορεί να αυξηθεί πρακτικά απεριόριστα, δηλαδή τα καταναλωτικά αγαθά οποιουδήποτε είδους. Η ιδιοκτησία τους (και θα δούμε μετά πως αυτό εφαρμόζεται και στο χρήμα) δεν δημιουργεί καμιά οικονομική ισχύ επί των μη εχόντων, αφού οι τελευταίοι δεν εξαρτώνται από προϊόντα που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να αυξηθεί η ποσότητά τους και έτσι δεν εξαρτώνται από τους κατόχους αυτών των προϊόντων.
Ατομική Ιδιοκτησία.
Ο μετασχηματισμός της οικονομικής πολιτικής μέσω της εδραίωσης της αυτάρκειας, μέσω του κρατικού μονοπωλίου στο εξωτερικό εμπόριο και μέσω της υιοθέτησης εγχώριου συναλλαγματικού προτύπου, τα οποία εντάσσονται στον περιεκτικό όρο της «σχεδιασμένης οικονομίας», θεωρούνται σήμερα ως απαραίτητα από πολυάριθμες ομάδες στη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη. Αλλά αυτή η θεωρητική αναγνώριση της «σχεδιασμένης οικονομίας» θα παραμείνει στείρα για όσο αυτές οι ομάδες εξακολουθούν να συνδέονται με την κυρίαρχη καπιταλιστική οικονομική νομοθεσία η οποία διακηρύττει ότι «η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή».
Ως εκ τούτου ο εθνικοσοσιαλιστής πρέπει σε αυτό το σημείο να επιμείνει με την μέγιστη δυνατή έμφαση, στην κατάργηση του κυρίαρχου οικονομικού νόμου της ατομικής ιδιοκτησίας[1], καθώς η κατάργησή της αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για μια ευφυή και αποτελεσματική «σχεδιασμένη οικονομία».
Αυτός που υπερασπίζεται γενικά τη διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας, στο έδαφος, στον ορυκτό πλούτο, και στα μέσα παραγωγής γενικότερα, όχι μόνο απαρνιέται τον Γερμανικό σοσιαλισμό αλλά επίσης υπερασπίζεται αυτό που καθιστά τη σχεδιασμένη οικονομία ανέφικτη όσο διακαώς και να την επιθυμεί θεωρητικά.
Το παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει χωρίς άλλη φασαρία από την ίδια τη φύση του ισχυρισμού του ιδιοκτήτη ότι έχει το δικαίωμα «να κάνει ότι θέλει με την περιουσία του», ισχυρισμός ο οποίος σχηματίζει τον πυρήνα της νομικής υπόστασης της «ατομικής ιδιοκτησίας». Όσο ο ιδιοκτήτης της γης, του ορυκτού πλούτου που βρίσκεται στο υπέδαφος, και των μέσων παραγωγής γενικότερα, μπορεί να κάνει ότι τον ευχαριστεί με την «ιδιοκτησία» του, όσο ο αγρότης μπορεί να καλλιεργεί ή όχι τα χωράφια του κατά το δοκούν, όσο ο ιδιοκτήτης ενός ανθρακωρυχείου μπορεί να εξορύσσει κάρβουνο ή όχι κατά πως επιθυμεί, όσο ο εργοστασιάρχης μπορεί να θέτει το εργοστάσιό του σε λειτουργία ή να το αφήνει σε αδράνεια ανάλογα με την επιθυμία του, τόσο η σχεδιασμένη οικονομία θα είναι ανέφικτη (για να μην αναφέρουμε το προνόμιο του ιδιοκτήτη να πουλήσει την ιδιοκτησία του σε ένα ξένο άτομο,επιχείρηση ή κράτος κάτι που θα επέφερε μοιραίο πλήγμα στη Γερμανική σχεδιασμένη οικονομία).
Για τους παραπάνω λόγους, καθώς και για ηθικούς λόγους που έχουν ήδη καθοριστεί, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στο έδαφος[2], στον ορυκτό πλούτο και στα μέσα παραγωγής γενικά είναι η κύρια απαίτηση του Γερμανικού σοσιαλισμού και αποτελεί προϋπόθεση για μια σχεδιασμένη εθνική οικονομία.
Η ίδια απαίτηση εγείρεται από όλους τους Μαρξιστές, και μέχρις αυτού του σημείου είναι σοσιαλιστές, παρά το γεγονός ότι η αποτελεσματικότητα και η καρποφορία αυτής τους της απαίτησης εμποδίζεται και θα εμποδίζεται από τον φιλελεύθερο διεθνισμό τους. Το θεωρώ σκόπιμο να σταθούμε πάνω στην ταυτότητα της απαίτησης σε αυτό το θέμα, όπως αυτή εγείρεται, τόσο μεταξύ των Εθνικοσοσιαλιστών, όσο και μεταξύ των Μαρξιστών, θεωρώντας την ως ένα προοίμιο της επιμονής μας στις διαφορές, όσον αφορά τις δομικές μεθόδους, ανάμεσα στο Γερμανικό σοσιαλισμό και τον Μαρξισμό.
Επικαρπία.
Αυτές μας οι διαφορές βασίζονται πάνω στη διαφορετική μας άποψη για τη φύση των ανθρώπων και ειδικότερα των Γερμανών. Η βιολογική και ιστορική εμπειρία αποκλείει τη δυνατότητα, όχι μόνο οποιασδήποτε αλλαγής στην ανθρώπινη φύση, αλλά ακόμα και την πρόθεση για αλλαγή. Η πολιτική μας αποστολή είναι λοιπόν να μελετήσουμε την ανθρώπινη φύση των Γερμανών και να της επιτρέψουμε να εκφραστεί μέσα από τους οικονομικούς και κοινωνικούς μας φορείς.
Δεν πρέπει να επιβάλουμε μια οικονομική θεωρία στους Γερμανούς, αλλά αντίθετα πρέπει να συναχθεί μια οικονομική θεωρία μέσα από τη φύση των Γερμανών, και ειδικότερα πρέπει να σχηματίσουμε ένα οικονομικό σύστημα υπό το οποίο οι Γερμανοί να ζήσουν και να αναπτυχθούν (αν σε ότι ακολουθεί ασχολούμαστε αποκλειστικά με τους Γερμανούς, είναι κυρίως για να περιορίσουμε το πεδίο μας, και όχι από κάποια αλαζονική προκατάληψη).
Πρώτα απ’ όλα επιμένω ότι οι Γερμανοί έχουν ένα πόθο για το δικό τους ιδιαίτερο ύφος, για ανεξαρτησία, για τη χαρά της υπευθυνότητας και της δημιουργίας. Η έλλειψη δυνατοτήτων για την ικανοποίηση αυτού του πόθου αποτελεί την αιτία για την έλλειψη στέγης, τη δυσαρέσκεια και την απώλεια σκοπού ύπαρξης των σύγχρονων Γερμανών. Υποφέρει, με μια λέξη, από τον προλεταριακό χαρακτήρα της ζωής του, την έλλειψη υπαρχόντων, από την απελπιστική προοπτική των γηρατειών του και από την εξάρτησή του στο παρόν. Η από-προλεταριοποίηση των Γερμανών πρέπει από εδώ κι εμπρός να είναι το κύριο έργο του Γερμανικού σοσιαλισμού.
Αυτή η από-προλεταριοποίηση είναι δυνατή μόνο βρίσκοντας υπάρχοντα για όλους τους Γερμανούς. Μόνο η κατοχή υπαρχόντων μπορεί να δώσει αυτή την ανεξαρτησία σκέψης και ανάπτυξης, αυτή τη σφραγίδα της δημιουργικής ενέργειας και την αίσθηση υπευθυνότητας η οποία μπορεί πραγματικά και αληθινά να ικανοποιήσει ένα Γερμανό. Αυτό μας φέρνει σε δύο φαινομενικά αντικρουόμενες απαιτήσεις του Γερμανικού σοσιαλισμού:
– Κανείς Γερμανός δεν πρέπει πλέον να έχει ατομική ιδιοκτησία σε έδαφος, ορυκτό πλούτο, και μέσα παραγωγής.
– Όλοι οι Γερμανοί να έχουν ιδιοκτησία στα παραπάνω.
Η διαφυγή από τη φαινομενική αντίφαση ανάμεσα στις δύο απαιτήσεις του Γερμανικού σοσιαλισμού μπορεί να γίνει με κάτι το οποίο πρώτοι εμείς υπερασπιστήκαμε,την εισαγωγή της «επικαρπίας». Το έθνος, δηλαδή όλο το σώμα του Γερμανικού λαού, η ευρύτερη κοινότητα, είναι ο μόνος ιδιοκτήτης του εδάφους, των πρώτων υλών,του ορυκτού πλούτου και των μέσων παραγωγής γενικά, και το δικαίωμα για την εκμετάλλευσή τους εκχωρείται σε μεμονωμένους Γερμανούς ως «επικαρπία» ανάλογα με το αν είναι ικανοί και άξιοι αυτού. Για να κάνουμε αυτή την απαίτηση κατανοητή πρέπει να κάνουμε μια περιληπτική διάκριση ανάμεσα στην «ατομική ιδιοκτησία» [Eigentum] και την «κατοχή» [Besitz].
Το να έχει κάποιος κάτι ως ατομική ιδιοκτησία σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει με αυτό, να το πουλήσει, να το τραυματίσει ή να το καταστρέψει ανάλογα με τη θέλησή του. Το να έχει κάποιος «κατοχή» ενός πράγματος σημαίνει επικαρπία, ότι σε κάποιον δίνεται το δικαίωμα να το χρησιμοποιεί, να το εκμεταλλεύεται, αλλά υπόκειται στη θέληση και την επίβλεψη ενός άλλου, του ουσιαστικού ιδιοκτήτη, του οποίου «ατομική ιδιοκτησία» είναι αυτό.
Ο ιδιοκτήτης του συνόλου της Γερμανικής εθνικής οικονομίας δεν θα είναι άλλος από εδώ και εμπρός από την ευρύτερη κοινότητα, το έθνος συνολικά. Αλλά το έθνος, ή η οργανωτική του μορφή, δηλαδή το κράτος, δεν θα διοικεί αυτή την οικονομία το ίδιο, αλλά θα την παραδώσει κατακερματισμένη με τη μορφή «επικαρπίας» προς εκμετάλλευση από μεμονωμένους Γερμανούς ή ομάδες Γερμανών. Το σύνθημα της επικαρπίας σχηματίζει τον πυρήνα του Γερμανικού σοσιαλισμού.
Μόνο η επικαρπία θα καταστήσει δυνατό το συνδυασμό της γενικής ευημερίας με τα ατομικά προνόμια κάτι το οποίο αποτελεί άλλο ένα στόχο του Γερμανικού σοσιαλισμού, καθώς συμμορφώνεται με τις αναφαίρετες απαιτήσεις της ανθρώπινης φύσης. Μη ανεκτό, λόγω του εξαιρετικά ανεπτυγμένου ατομισμού των Γερμανών και αναμφισβήτητα και των άλλων Ευρωπαίων, θα ήταν ένα οικονομικό ή κοινωνικό σύστημα το οποίο θα αντιστρατεύεται το προσωπικό κίνητρο του Γερμανού ή θα περιορίζει την ελευθερία του.
Το μοιραίο ελάττωμα του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, είναι ότι τα μονοπώλια και η γραφειοκρατία, που συνεχώς αυξάνουν, έχουν αποστερήσει από τις μάζες τη δυνατότητα να έχουν δική τους ζωή, να προοδεύσουν και να αποκτήσουν υπάρχοντα. Αυτή η προλεταριοποίηση με τα φρικτά οικονομικά της φαινόμενα και τα φρικτά πολιτιστικά της ελαττώματα δεν μπορεί να ξεπεραστεί με την παγκοσμιοποίηση της προλεταριακής έλλειψης υπαρχόντων. Η από-προλεταριοποίηση είναι απολύτως αναγκαία για τη θεραπεία αυτού του καρκίνου του καιρού μας. Εννοώ την εκχώρηση υπαρχόντων σε όλους τους εργαζόμενους της κοινότητας, είτε ως άτομα είτε ως συντεχνίες. Αυτό θα καταστεί εφικτό μέσω της επικαρπίας, η οποία για αιώνες αποτελούσε την νομοθετημένη μορφή του Γερμανικού και του Ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος και η οποία μέσω της αποδοτικής έντασης που δημιουργείται ανάμεσα στην ατομική θέληση και στο κοινοτικό πνεύμα, αντιπροσωπεύει το Γερμανικό και γενικότερα δυτικό τρόπο διευθέτησης των πραγμάτων …».
[1]: Όχι γενικά αλλά με την έννοια που αναφέρεται στην εισαγωγή.
[2]: Και η αντικατάσταση της με επικαρπίες.
Το δεύτερο μέρος ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου