Το ακόλουθο άρθρο του Όττο Στράσσερ εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1929 στο NS-Briefe και συμπηκνώνει μέσα σε 14 θέσεις την ουσία του Στρασσερισμού και του Επαναστατικού Εθνικοσοσιαλισμού, προσαρμοσμένου στις ανάγκες της Γερμανίας της εποχής. Το άρθρο, ιδίως λόγω των θέσεων του όσον αφορά την οικονομική πολιτική, στάθηκε αφορμή για μία ακόμη αντιπαράθεση μεταξύ του Όττο και του Αδόλφου Χίτλερ βάζοντας έτσι το «λιθαράκι» για την τελική ρήξη των δύο ανδρών.
ΟΙ 14 ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
«Ι. Η Γερμανική Επανάσταση αρνείται ενώπιον του Θεού και του κόσμου τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις «συνθήκες ειρήνης» των Βερσαλλιών και του Αγίου Στεφάνου, συνθήκες που βασίστηκαν στο ψέμα περί «ενοχής της Γερμανίας» και επιβλήθηκαν μέσω της ωμής βίας. Η «Γερμανική Επανάσταση» θα διεξάγει αδιάκοπο και φανατικό πόλεμο με όλα της τα μέσα εώς ότου καταφέρει την ολοκληρωτική κατάργηση αυτών των υπαγορευμένων συνθηκών και όλων των υπόλοιπων συμφωνιών που εξαρτώνται από αυτές.
ΙΙ. Η Γερμανική Επανάσταση διακηρύσσει την ελευθερία του γερμανικού έθνους εντός ενός ισχυρού γερμανικού κράτους, το οποίο θα εμπεριέχει όλους τους γερμανικούς πληθυσμούς της Κεντρικής Ευρώπης και το οποίο από το Μέμελ μέχρι το Στρασβούργο και από το Έουπεν μέχρι την Βιέννη θα αγκαλιάζει όλους τους Γερμανούς της Πατρίδας και των αλύτρωτων εδαφών. Ένα κράτος το οποίο λόγω του μεγαλείου του και των ικανοτήτων του θα αποτελεί την ραχοκοκκαλιά και την καρδιά της Λευκής Ευρώπης.
ΙΙΙ. Η Γερμανική Επανάσταση αρνείται να κυριαρχεί και να εκμεταλλεύται ξένους λαούς και ξένα έθνη. Δεν ζητά τίποτα παραπάνω από έναν επαρκή ζωτικό χώρο για το αναζωογονημένο γερμανικό έθνος και σε περίπτωση που η εκπλήρωση αυτού του βαθύτερου φυσικού δικαιώματος της ζωής συγκρούεται με το ίδιο δικαίωμα των άλλων λαών και εθνών, τότε η Γερμανική Επανάσταση αναγνωρίζει την απόφαση του πολέμου ως την θέληση της μοίρας.
IV. Η Γερμανική Επανάσταση διακηρύσσει ότι μοναδικός σκοπός του κράτους είναι να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του έθνους και να τις μεταχειριστεί ομοιόμορφα προκειμένου να εξασφαλιστεί η ζωή και η πρόοδος του έθνους. Δέχεται κάθε μέσο που προάγει αυτόν τον σκοπό και αρνείται οτιδήποτε τον εμποδίζει.
V. Ως εκ τούτου η Γερμανική Επανάσταση απαιτεί την πιο σκληρή χρήση της ισχυρής κεντρικής εξουσίας ενάντια σε κάθε ανατρεπτική και διαβρωτική πολιτική, κομματική ή θρησκευτική οργάνωση. Το συγκεντρωτικό κράτος του γερμανικού έθνους θα περικλείει σε μία ισχυρή ενότητα όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες αναπτύσσονται από τις περιφερειακές και τοπικές ιδιαίτερες παραδόσεις.
VI. Ως μία κατάλληλη προέκταση των υψηλών καθηκόντων του κράτους, η Γερμανική Επανάσταση παρέχει τα περιθώρια για την ελεύθερη ανάπτυξη της επαγγελματικής αυτοδιοίκησης η οποία έχει ανασταλεί και κατασταλεί από το άψυχο φιλελεύθερο κράτος. Προτιμά την οργάνωση σε επαγγελματικά επιμελητήρια από τον τεχνητό κοινοβουλευτισμό και πάνω από όλα προτιμά την προσωπική ευθύνη της ηγεσίας από την ανευθυνότητα της ανώνυμης μάζας.
VII. Η Γερμανική Επανάσταση διακηρύσσει ότι το γερμανικό έθνος είναι μία Kοινότητα της Μοίρας αλλά αναγνωρίζει ότι μία Κοινότητα της Μοίρας δεν αποτελεί μόνο Κοινότητα Αναγκών αλλά και Κοινότητα του Ψωμιού. Επομένως επιβεβαιώνει όλες τις απαιτήσεις που απορρέουν από αυτή την αναγνώριση σύμφωνα με τη θεμελιώδη αρχή: «το συλλογικό συμφέρον υπεράνω του ατομικού». [1]
VIII. Επομένως η Γερμανική Επανάσταση απορρίπτει το ατομικιστικό οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού και θεωρεί την ανατροπή του προϋπόθεση της επιτυχίας της. Με την ίδια αποφασιστικότητα η Γερμανική Επανάσταση επιβεβαιώνει το συντεχνιακό οικονομικό μοντέλο του σοσιαλισμού, αναγνωρίζοντας ωστόσο, ότι σκοπός κάθε οικονομικού συστήματος είναι αποκλειστικά η ικανοποίηση των αναγκών του έθνους και όχι ο πλουτισμός ή τα κέρδη.
ΙΧ. Η Γερμανική Επανάσταση διακηρύσσει το ανώτατο δικαίωμα της στην ιδιοκτησία όλης της γης και των ορυκτών πόρων. Οι μεμονωμένοι ιδιοκτήτες γης είναι μισθωτές και υπόλογοι στο έθνος και στο κράτος, αφού το έθνος ως σύνολο υπερασπίζεται την γη.
Χ. Επί τη βάσει του ίδιου δικαιώματος, η Γερμανική Επανάσταση διακηρύσσει το δικαίωμα όλων των εργαζομένων να συμμετέχουν στην ιδιοκτησία, τα κέρδη και τη διαχείριση της οικονομίας του έθνους την οποία υπηρετούν. Το προσωπικό μερίδιο στην περιουσία, τα κέρδη και την διαχείριση καθορίζεται ανάλογα με την απόδοση και την ευθύνη. Η Γερμανική Επανάσταση γνωρίζει και αναγνωρίζει ότι το ατομικό συμφέρον αποτελεί μία τρομερή κινητήρια δύναμη αλλά επιθυμεί να το ενσωματώσει σε έναν ευρύτερο μηχανισμό για το καλό του έθνους.
ΧΙ. Η Γερμανική Επανάσταση δεν βλέπει το καλό του έθνους ούτε στη συσσώρευση υλικών αγαθών, ούτε στην απεριόριστη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου αλλά αποκλειστικά στην ανάκτηση και την διατήρηση της υγείας, εκείνου του από του Θεού δοσμένου οργανισμού, του Έθνους. Μόνο έτσι μπορεί το γερμανικό έθνος να εκπληρώσει το καθήκον που του ανέθεσε η μοίρα.
ΧΙΙ. Η Γερμανική Επανάσταση αντιλαμβάνεται αυτό το καθήκον ως την εκδίπλωση της μοναδικότητας του λαϊκού χαρακτήρα και ως εκ τούτου παλεύει με κάθε μέσο ενάντια στον φυλετικό εκφυλισμό και τις ξένες επιρροές, θέλοντας έτσι να εξασφαλίσει την εθνική ανανέωση και την αγνότητα του γερμανικού πολιτισμού. Αυτός ο αγώνας στρέφεται ιδιαίτερα εναντίον των Εβραιών που σε συμμαχία με τις δυνάμεις τους διεθνούς ελευθεροτεκτονισμού και του υπερ-Μοντανισμού καταστρέφουν - εν μέρει καθοδηγούμενοι από την φύση τους - την γερμανική ψυχή.
ΧΙΙΙ. Η Γερμανική Επανάσταση μάχεται, επίσης, εναντίον των κανόνων του Εβραιο-Ρωμαϊκού δικαίου τους οποίους φιλοδοξεί να αντικαταστήσει με τον γερμανικό νόμο που έχει ως άξονα τον άνθρωπο και την τιμή του και ο οποίος συνειδητά επιβεβαιώνει και εκτιμά την ανισότητα του ανθρώπου. Αυτή η γερμανική νομοθεσία αναγνωρίζει ως πολίτες μόνο τους εθνοσυντρόφους και τα προσμετράει όλα σύμφωνα με το καλό του συνόλου.
XIV. Η Γερμανική Επανάσταση ανατρέπει την κοσμοθεωρία της Γαλλικής Επανάστασης και σχηματίζει την φυσιογνωμία του 20ου αιώνα. Είναι εθνικιστική ενάντια στην υποδούλωση του γερμανικού λαού, είναι σοσιαλιστική ενάντια στην τυραννία των χρημάτων, είναι λαϊκή ενάντια στην καταστροφή της γερμανικής ψυχής. Για χάρη του έθνους η Γερμανική Επανάσταση δεν υποχωρεί από καμία μάχη, δεν θεωρεί καμία θυσία υπερβολική, κανέναν πόλεμο πολύ αιματηρό γιατί η Γερμανία πρέπει να ζήσει! Έτσι εμείς οι νέοι νιώθουμε τους χτύπους της καρδιάς της Γερμανικής Επανάστασης να πάλλονται μέσα μας και οι στρατιώτες της πρώτης γραμμής ατενίζουν το μέλλον που έρχεται. Ταπείνα και υπερήφανα στον ρόλο των εκλεκτών να αγωνιστούμε, να κερδίσουμε την μάχη του 20ου αιώνα και ικανοποιημένοι να απολαύσουμε τον καρπό του αγώνα μας: το Τρίτο Ράιχ!»
[1]: Οι όροι «Κοινότητα της Μοίρας» (Schicksalsgemeinschaft), «Κοινότητα της Ανάγκης» (Notgemeinschaft) και «Κοινότητα του Ψωμιού» (Brotgemeinschaft) ήταν συνθήματα που χρησιμοποιούνταν αρκετά συχνά από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Μια «Κοινότητα της Μοίρας» συνεπαγόταν μια κοινότητα ανθρώπων των οποίων οι δεσμοί βασίζονταν στο κοινό πεπρωμένο. Μια «Κοινότητα της Ανάγκης» συνεπαγόταν ένα έθνος το οποίο συγκεντρώνει κοινές εμπειρίες. Μια «Κοινότητα του Ψωμιού» συνεπαγόταν μια κοινότητα με υλικές απαιτήσεις και οικονομικές σχέσεις τις οποίες καλείται να εκπληρώσει μέσω της αλληλοβοήθειας και της συλλογικής ιδιοκτησίας των πόρων.
Διαβάστε επίσης:
.jpg)
.jpg)
