Ο Ρυθμός της Ιστορίας

 

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ «Germany Tomorrow». Σε αυτό ο Όττο αναπτύσσει μια κυκλική αντιλήψη για την Ιστορία και παρουσιάζει μια δική του άποψη για την Άνοδο και την Πτώση των Πολιτισμών που έρχεται να συμπληρώσει αυτή του Σπένγκλερ. Κατά τον Όττο ο ιστορικός κύκλος απαρτίζεται από περιοδούς περιορισμών, επιφυλακτικότητας και σταθερότητας τις οποίες διαδέχονται περιόδοι του απεριόριστου και των εξάψεων. Οι πρώτες χαρακτηρίζονται από την συνεκτικότητα, την συγκράτηση και την πειθαρχημένη οργάνωση του βίου και οι δεύτερες από τον ατομικισμό, την παρόρμηση και τον καταναλωτισμό. Στις πρώτες κυριαρχεί η Παράδοση και η ιδέα του Εμείς, στις δεύτερες ο φιλελευθερισμός και η ιδέα του Εγώ. Στις πρώτες κυριαρχεί ο συντηρητισμός με όλες του τις εκφάνσεις στους διάφορους τομείς της ζωής, στις δεύτερες ο φιλελευθερισμός που εξαπολύει την μολυσματική του παράλυση σε όλους τους τομείς της ζωής. Άξιο αναφοράς είναι οτί θεωρεί τον σοσιαλισμό αναπόσπαστο στοιχείο του συντηρητισμού. Την θεώρηση του αυτή την ονόμασε «Νόμο της Τριαδικής Πολικότητας». 

ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 

«Από τις προηγούμενες διατριβές θα έχει καταστεί σαφές ότι αποδεχόμαστε την εγκυρότητα, του έξοχα διατυπωμένου από τον Oswald Spengler, νόμου για την άνοδο και την πτώση του πολιτιστικού κύκλου - σε αυτή την περίπτωση του δυτικού πολιτιστικού κύκλου - και ότι εντοπίζουμε εντός αυτού τον μεγάλο νόμο της κίνησης όλης της οργανικής ζωής, τον νόμο της γέννησης, της ωριμότητας και του θανάτου. 

Ως κάτι ουσιαστικά νέο συμπληρώνουμε αυτόν νόμο της κίνησης, που είναι συγκρίσιμος με την κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο, με έναν δεύτερο νόμο της κίνησης - τις εκδηλώσεις του οποίου περιέγραψα εγώ ο ίδιος αρκετά χρόνια πριν, δίνοντας του το όνομα του «Νόμου της Τριαδικής Πολικότητας». Η λειτουργία του μπορεί να συγκριθεί με την περιστροφή της Γης γύρω από τον δικό της άξονα.

Η εμπειρική μελέτη της πορείας της ανάπτυξης εντός του δυτικού πολιτιστικού κυκλού παρουσιάζει ορισμένες κανονικότητες, οι οποίες με μία πιο προσεκτική εξέταση μπορούν να συστηματοποιηθούν ακολούθως. Διακρίνουμε εποχές περιορισμού ή σταθερότητας που εναλλάσονται με εποχές του απεριόριστου ή της επανάστασης. Η μελέτη των ημερομηνιών δείχνει ότι μία τέτοια εποχή διαρκεί από 140 εώς 150 χρόνια και ακολουθεί μία άλλη εποχή που διαρκεί περίπου τo ίδιο. Χωρίς να υπερβώ τα όρια αυτής της εισαγωγικής εργασίας, μπορώ να επισημάνω ότι οι τρεις τελευταίες φάσεις της μετάβασης ήταν: 1789 - 1799 η μεγάλη γαλλική επανάσταση, 1640 - 1649 η Αγγλική Επανάσταση υπό τον Κρόμγουελ, περίπου το 1500 όπου ξεκίνησε η ισχυρή επάνασταση που ονομάζουμε Μεταρρύθμιση (η Αμερική είχε ανακαλυφθεί λίγα χρόνια πριν). Πηγαίνοντας πιο πίσω στην ευρωπαϊκή ιστορία φτάνουμε σε τομές όπως το 1350 (Hansa, Golden Bull, κλπ), το 1200 κλπ. Ο Χέρμπερτ Μπλάνκ στο βιβλίο του «Schleicher? - Hitler? - Cromwell?» το οποίο εκδόθηκε από τις Verlag Linders στην Λειψία το 1932, κάνει μια λεπτομέρη αναφορά του «Ρυθμού της Ιστορίας». 

Αν μελετήσουμε πιο προσεκτικά τις ιδέες και τις μορφές αυτών των διαφόρων εποχών ανακαλύπτουμε το αξιοσημείωτο γεγονός πως έχουμε να κάνουμε μόνο με δύο αντικρουόμενες ιδέες, δύο αντίθετους πόλους ανάμεσα στους οποίους το εκρεμμές της ιστορίας ταλαντεύεται ασταμάτητα: την ιδέα του περιορισμού και την ιδέα του απεριόριστου ή μπορούμε να πούμε τον συντηρητισμό και τον φιλελευθερισμό. 

Μεταφέροντας στην οργανική ζωή αυτές τις δύο ιδέες και την αλλαγή από την μία στην άλλη αναγνωρίζουμε εύκολα τις δύο κύριες δυνάμεις της οργανικής ζωής: την ώθηση για αυτοσύντηρηση και την ώθηση για συντήρηση του είδους[1]. Η πρώτη τοποθετεί στο κέντρο του σύμπαντος τον ευατό, το Εγώ και η δεύτερη την κοινότητα των ομοίων προσώπων, το Εμείς. Η πρώτη είναι το χώμα στο οποίο αναπτύσσεται η ιδέα του Εγώ, η δεύτερη είναι το χώμα στην οποία αναπτύσσεται η ιδέα του Εμείς. 

Είναι περιττό να εξηγήσουμε γιατί ταυτίζουμε την ιδέα του Εγώ με τον φιλελευθερισμό και γιατί ταυτίζουμε την ιδέα του Εμείς με τον συντηρητισμό, αφού μετά από όσα ειπώθηκαν είναι προφανές ότι απορρίπτουμε την προσπάθεια να βαθμολογηθούν οι αντίστοιχες αξίες καθώς κάτι τέτοιο για εμάς θα ήταν μη οργανικό. Όπως δεν μπορείς να πεις ότι η μέρα είναι πιο πολύτιμη από την νύχτα ή η νύχτα από την μέρα αφού η μία καθορίζει την άλλη και οι δυό τους αποτελούν απλώς τους πόλους του εκρεμμούς της περιστροφής της Γης, έτσι δεν μπορείς να πεις ότι η ιδέα του Εγώ αξίζει περισσότερο από την ιδέα του Εμείς ή η ιδέα του Εμείς αξίζει περισσότερο από την ιδέα του Εγώ και ότι ο φιλελευθερισμός είναι προτιμότερος από τον συντηρητισμό ή ο συντηρητισμός ειναι προτιμότερος από τον φιλελευθερισμό αφού ο ένας καθορίζει τον άλλο και δεν είναι παρά οι πόλοι ανάμεσα στους οποίους η ζωή ταλαντεύεται στην πορεία της από την ζωή μέχρι τον θάνατο. Μία απλή σύγκριση μπορεί να κάνει ευκολότερη την κατανόηση αυτής της διττής αιώνιας νομοτέλειας. Στα πλαίσια του νόμου αυτού, από τον σπόρο της μηλιάς εώς τη μηλιά και το νεκρό ξύλο, εκπληρώνεται κάθε χρόνο ο ρυθμός του καλοκαιριού και του χειμώνα - ένας ρυθμός του οποίου οι μορφές έκφρασης καθορίζονται κυρίως από τον νόμο της ηλικίας. 

Αποδεικνύουμε, επομένως, πως οι «ιδέες» του συντηρητισμού και του φιλελευθερισμού αντικαθιστούν συνεχώς η μία την άλλη στην όψη ενός πολιτιστικού κύκλου, καθορίζοντας τις σκέψεις και τα αισθήματα των ανθρωπίνων όντων και ως εκ τούτου καθορίζοντας τις μορφές της ζωής τους. 

Σύμφωνα με τον τρισδιάστατο χαρακτήρα της οργανικής ζωής στο σώμα, το μυαλό και την ψυχή (το υλικό επίπεδο αντιπροσωπεύει την σχέση των ανθρώπων με τα αντικείμενα, το πνευματικό επίπεδο την σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους και το ψυχικό επίπεδο την σχέση των ανθρώπων με τον Θεό) κάθε μία από αυτές τις ιδέες εκδηλώνεται ταυτόχρονα και ισότιμα στα τρία επίπεδα της ζωής. Σε μία εποχή οπού κυριαρχεί η ιδέα του Εμείς παρατηρούμε τον περιορισμό, τον συντηρητισμό, μία οικονομία στην οποία επικρατεί η ίδεα του Εμείς, μια κοινωνική τάξη η οποία χαρακτηρίζεται από την ιδέα του Εμείς και μία καλλίεργεια της ιδέας του Εμείς. Αντιστρόφως όταν η ιδέα του Εγώ είναι κυρίαρχη παρατηρούμε μία οικονομία στην οποία κυριαρχεί η ιδέα του Εγώ, μια κοινωνία της ιδέας του Εγώ και μία καλλίεργεια της ιδέας του Εγώ. 

Στην σημερινή γλώσσα (σχετικά με την φθίνουσα πλεον «ιδέα του Εγώ» που αποτελεί χαρακτηριστικό του φιλελευθερισμού) μιλάμε για «καπιταλισμό» όταν ο φιλελευθερισμός επικρατεί στο υλικό οικονομικό επίπεδο, μιλάμε για «ατομικισμό» όταν ο φιλελευθερισμός επικρατεί στο πνευματικό - κοινωνικό επίπεδο και μιλάμε για «υλισμό» όταν ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί πολιτιστικά και στο επίπεδο της ψυχής (δηλ. σε θρησκευτικό επίπεδο). 

Αυτή η τριάδα του καπιταλισμού, του υλισμού και του ατομικισμού είναι οι ευδιάκριτες μορφές του φιλελευθερισμού που υπάρχουν στο φθίνον στάδιο του δυτικού πολιτιστικού κύκλου. 

Σε αντίθεση με αυτή τη τριάδα του φιλελευθερισμού, η ιδέα του Εμείς, του συντηρητισμού, εκδηλώνεται εξίσου στα τρία επίπεδα της ζωής ως «σοσιαλισμός» στο οικονομικό επίπεδο, ως «εθνικισμός» στο πνευματικό - κοινωνικό επίπεδο και ως «λαϊκός ιδεαλισμός» στο ψυχικό - πολιτιστικό επίπεδο.

Αυτή η τριάδα του σοσιαλισμού, του εθνικισμού και του λαϊκού ιδεαλισμού είναι αυτό που διακρίνουμε ως μορφές συντηρητισμού που υπάρχουν στο ανερχόμενο στάδιο του δυτικού πολιτιστικού κύκλου. 

Όταν καταλάβουμε απόλυτα αυτή τη βασική άποψη θα γίνει πολύ πιο εύκολα αντιληπτός ο χαρακτήρας της Γαλλικής Επανάστασης ως νίκη του φιλελευθερισμού και αυτός της Αγγλικής Επανάστασης ως νίκη του συντηρητισμού. Διότι γνωρίζουμε ότι περίπου από το 1500 η φιλελεύθερη ιδέα γινόταν κυριάρχη και ότι περίπου το 1350 μια συντηρητική εποχή ξεκινούσε - και τα διαφορετικά λεξιλόγια που χρησιμοποιήθηκαν σε εκείνες τις παλιές μέρες ή οι διάφορες μορφές που εξαρτήθηκαν από τις διάφορες φάσεις ωρίμανσης δεν είναι πλεον σε θέση να κρύψουν τις βασικές ιδέες. 

Ο «Νόμος της Τριαδικής Πολικότητας» όχι μόνο μας δίνει μια εξ΄ολοκλήρου νέα ερμηνεία και εκτίμηση του παρελθόντος αλλά μας παρέχει μία εκτίμηση του παρόντος και μία ερμηνεία του μέλλοντος. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι καιροί εκπληρώνονται γιατί η κυρίαρχη εποχή του φιλελευθερισμού και οι μορφές του (καπιταλισμός, ατομικισμός, υλισμός) πλησιάζουν στο τέλος τους και γιατί από το 1914 το εκρεμμές του ρολογιού της μοιράς ταλαντεύεται προς μία νέα εποχή όπου ο συντηρητισμός θα κυριαρχήσει με τις μορφές του σοσιαλισμού, του εθνικισμού και του λαϊκού ιδεαλισμού, των οποίων την ισχυρή εξέγερση και έκρηξη αποκαλούμε γερμανική επανάσταση. 

Θα ήθελα να καταστήσω σαφές ότι η αποδοχή αυτών των φιλοσοφικών θεμελίων δεν πρέπει να θεωρείται ως μια προ-έγκριση των πολιτικών και οικονομικών πραγματειών που θα ακολουθήσουν. Αλλά το θεώρησα και το θεωρώ ως υποχρέωση μου, ως ζήτημα προσωπικής ευπρέπειας, να αναφερθώ, έστω συνοπτικά, στις βαθύτερες πηγές από τις οποίες εγώ ο ίδιος άντλησα τις εποικοδομητικές μορφές τις οποίες πρόκειται να εξηγήσω, παρόλο που άλλοι μπορεί να επιθυμούν να μελετήσουν αυτές τις μορφές για οπορτουνιστικούς λόγους ή μπορεί να φτάσουν στα ίδια αποτελέσματα με πολύ διαφορετικούς τρόπους. 

Εν πάσει περιπτώσει θα ήθελα να επιμείνω στο ότι είναι μέγιστης σημασίας για όλους όσους θέλουν παίξουν ενεργό ρόλο να έχουν μία ιγιή και ενοποιημένη φιλοσοφική άποψη (που για άλλους μπορεί να φαίνεται μία απλή υπόθεση) - πολύ περισσότερο επειδή η ποικιλομορφία της ζωής θα παρουσιάζει συνεχώς νέα καθήκοντα «εκτός των σχεδίων» και επειδή η αντιμετώπιση αυτών (συνειδητά ή ασυνείδητα) θα διευκολύνεται από τα νερά που αντλούνται από τα βαθιά πηγάδια της φιλοσοφίας. 

Σημειώσεις: 

[1]: Εδώ ο Στράσσερ ανεφέρεται στην άποψη που εξέφρασε ο Κάρολος Δαρβίνος ότι ο άνθρωπος διακατέχεται από δύο ένστικτα: την αίσθηση της αυτοσυντήρησης και παράλληλα τον αλτρουϊσμό. Στα αγγλικά οι δύο όροι περιγράφονται ως self-preservation impulse και impulse to help αντίστοιχα. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο Όττο θεωρεί το πρώτο χαρακτηριστικό στοιχείο του φιλελευθερισμού και το δεύτερο χαρακτηριστικό στοιχείο του συντηρητισμού. 

Είναι ο «στρασσερισμός» μπολσεβικισμός;

 

του Μαυρομετωπίτη

Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα όταν κάποιος ακούει το όνομα Στράσσερ δεν του έρχονται και πολλά στο μυαλό. Η πλήρης απουσία σοβαρής και κατατοπιστικής βιβλιογραφίας σε συνάρτηση με την έλλειψη φασιστικής και εθνικοσοσιαλιστικής παράδοσης συμβάλλουν στην κατάσταση άγνοιας στην όποια είναι αναγκασμένος να περιέλθει ο μέσος εθνικιστής όταν ξεκίναει τη διαδρομή του στα ιδεολογικο-πολιτικά μονοπάτια. Οι πιο μελετηροί και εκείνοι οι οποίοι πραγματικά ενδιαφέρονται θα προχωρήσουν μελετώντας και αφού αρχικά ριζοσπαστικοποιηθούν εν συνεχεία θα γνωρίσουν την αλήθεια γύρω από την ιστορία της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν ένας ανερμάτιστος και αμόρφωτος ανθρωποπολτός ακροδεξιών ζητωπατριωτών που απλώς θα επιβεβαιώνουν όλα τα αρνητικά αρχέτυπα που έχει κατασκευάσει η αριστέρα για τους εθνικιστές. 

Αυτή η ιδεολογική ένδεια φυσικά αφήνει ελέυθερο πεδίο σε όσους επιδιώκουν να μοχλεύσουν τον εθνικιστικό «χώρο» είτε εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, είτε προκειμένου να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες.  Διάφοροι αρλεκίνοι βρίσκουν την ευκαιρία να παριστάνουν τους «αρχηγίσκους» εκμεταλλευόμενοι την ελλιπή ιδεολογική μόρφωση του «χώρου» ενώ ακόμη χειρότερα βαλτοί πρακτορίσκοι επιχειρούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν τις γνήσιες εθνικιστικές ιδέες μετατρέποντας τες σε έναν «light» εθνικοπατριωτικό αχταρμά με οικονομικά και πολλές φορές κοινωνικά φιλελεύθερες θέσεις. Φυσικά για να φτάσουν εκεί πρέπει πρώτα να περάσουν από το πρώτο στάδιο το οποίο επιτάσσει την αχρήστευση κάθε ριζοσπαστικής φωνής, ικανής να αντισταθεί. Πως θα επιτευχθεί αυτο; Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον ολόκληρος ο εθνικισμός θα συρθεί πίσω από την ουρά της φιλελευθερής δεξίας: με την μόχλευση, την παραχάραξη και την αλλοτρίωση. Ο εθνικοσοσιαλισμός μετατρέπεται σε έναν οικονομικό φιλελευθερισμό με ρατσιστικό επίχρισμα (ρατσιστικό όχι με την έννοια του φυλετισμού αλλά του ιμπεριαλιστικού σοβινισμού) ο οποίος δεν πρόκειται να απειλήσει την ολιγαρχία του πλούτου αφού «δεν διεκδικούμε τίποτα από τους πλουσίους», δεν σκοπεύει να διαταράξει την ομαλή λειτουργία της ελέυθερης αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας και τέλος δεν επιδιώκει να αποδεσμέυσει την χώρα από υπερεθνικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ, ΕΕ και τα δυτικά κέντρα εξουσίας (στα οποία είμαστε υποταγμένοι από το 1821 και έπειτα) διότι «οι δυτικοί είναι φυλετικοί μας αδελφοί και οποιαδήποτε συμμαχία με τους υπανθρώπους Σλάβους, Αφρικανούς και Ασιάτες σημαίνει προδοσία της φυλής».[1] Το έκτρωμα το οποίο προκύπτει με όλες τις παραπάνω θέσεις δεν είναι εθνικοσοσιαλισμός σε καμία των περιπτώσεν. Είναι στείρα, καθαρή, γνήσια ακροδεξία και ως γνωστόν ο μεγαλυτερός εχθρός των ακροδεξιών είναι ο μπολσεβικισμός. Συνεπώς οτιδήποτε «χαλάει το παιχνίδι τους» και στέκεται εμπόδιο στον σχεδιασμό για την υποταγή στον καπιταλισμό και το σύστημα χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως «μπολσεβικικό» προκειμένου να βαρέσουν τα αντανακλαστικά του μέσου εθνικόφρονα που διακατέχεται από έναν στείρο και παρωχημένο αντικομμουνισμό. Οι ριζοσπαστικοί εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικοεπαναστάτες δεν θα έπρεπε να προβληματίζονται όταν κάποιος ακροδεξιός τους αποκαλεί «μπολσεβίκους» διότι με αυτό οι ακροδεξιοί εννοούν τον οποιονδήποτε τους χαλάει την «συστημική σούπα» την οποία «μαγειρεύουν». Ωστόσο οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την ιστορική και ιδεολογική αλήθεια για να αποφευχθούν περαιτέρω παρερμηνείες και να μπει φραγμός στο συντονισμένο σχέδιο χειραγώγησης του εθνικιστικού χώρου. 

Εκείνοι οι οποίοι συνήθως στον χώρο των εθνικιστών δαιμονοποιούνται ως μπολσεβίκοι είναι οι στρασσερικοί, όσοι δηλαδή παραμένουν μέχρι σήμερα πιστοί στις αρχές του αυθεντικού και γνήσιου επαναστατικού εθνικοσοσιαλισμού όπως αυτός συνέχιζε να εκφράζεται από τα αδέλφια Στράσσερ όταν το NSDAP για μικροπολιτικούς λόγους προχώρησε σε μία σειρά ιδεολογικών εκπτώσεων. Διότι δεν υπάρχει «αριστερός» και «δεξιός» εθνικοσοσιαλισμός. Υπάρχουν μονάχα οι συμβιβασμοί του Χίτλερ και της κομματικής νομενκλατούρας με την αντίδραση και τους μεγαλοβιομηχάνους. Πολλοί από αυτούς τους συμβιβασμούς σίγουρα ήταν απαραίτητοι για την επιβίωση του Κινήματος με βάση τα δεδομένα της Γερμανίας της εποχής αλλά οποιοσδήποτε επιθυμεί ο πολιτικός αγώνας του σήμερα να τους έχει ως εναρκτήριες αρχές είναι ή κοντόφθαλμος ή βαλτός. Ο «στρασσερισμός» λοιπόν διατηρεί μέχρι σήμερα τον ριζοσπαστισμό και τον έκδηλο επαναστατισμό ο οποίος είναι ικανός να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε προσπάθεια διάβρωσης της εθνικιστικής ιδεολογίας η οποία ανέκαθεν είχε σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Έτσι δεξιοί και ακροδεξιοί δούλοι του εχθρού βάλλουν εναντίον του «στρασσερισμού» αποκαλώντας τον «μπολσεβικισμό» αγνοωντας σκόπιμα ότι υπάρχει θεμελιώδης κοσμοθεωρητική διαφορά μεταξύ των δύο (ασχέτως αν συμπίπτουν σε ορισμένα ζητήματα) αλλά και ότι οι αδελφοί Στράσσερ πέρα από φανατικοί αντικαπιταλιστές ήταν και φανατικοί αντικομμουνιστές. 

Βλακώδης ισχυρισμός του μέσου ακροδεξιού κρετίνου 

Τι θα έπρεπε να γράφει

Πρώτα από όλα ο μαρξισμός είναι μια φιλοσοφία άκρως υλιστική η οποία ερμηνεύει την ιστορία μηχανιστικά και αιτιοκρατικά από την σκοπιά του «ιστορικού υλισμού». H κριτική των μαρξιστών εναντίον της καπιταλιστικής οικονομίας περιορίζεται στην άνιση κατανομή του πλούτου και η βασική τους επιδίωξη είναι αφότου η ανάπτυξη του καπιταλισμού φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο να επαναστατήσουν προκειμένου να διαχειριστούν οι ίδιοι τα υπάρχοντα μέσα ρυθμίζοντας την παραγωγή. Στον αντίποδα τα αδέλφια Στράσσερ είχαν μια ιδεαλιστική - μεταφυσική θεώρηση της ιστορίας ενώ ο αντικαπιταλισμός τους δεν ήταν απλά μια υλιστική ζηλοφθονία. Στο «Μανιφέστο του Μαύρου Μετώπου» ο Όττο Στράσσερ επιτίθετο στον φιλελεύθερο ρασιοναλισμό και τον υλισμό θεωρώντας ότι απέκοψε τον άνθρωπο από τις ρίζες του: «η φιλελεύθερη ορθολογιστική και υλιστική αντίληψη για τον πολιτισμό απέκοψε τον Γερμανό από την εσωτερική εστίαση στο πραγματικό νόημα της ζωής και γέννησε μια ανησυχία, μια αδιαφορία και μια διάθεση απελπισίας η οποία οδηγεί αναπόφευκτα κάθε κοινότητα στην αυτοκαταστροφή». Λίγο παρακάτω σημείωνε: «αυτός ο δεσπόζων υλισμός σε συνδυασμό με μια γκροτσέσκο υπερεκτίμηση του ανθρώπινου μυαλού και τον εφευρέσεων του, ειδικά όσον αφορά την τεχνολογία, έχει αποσυνδέσει την ζωή του Γερμανού από τις πηγές της ύπαρξης του που είναι η φύση, η ιστορία, η μοίρα και ο Θεός αφήνοντας μας ασταθείς, χωρίς ρίζες και χωρίς νόημα. Η διάλυση όλων των λαϊκών αρετών και η απώλεια κάθε θρησκευτικότητας ήταν μοιραίες συνέπειες που οδήγησαν στην άρνηση της ζωής». Κατά τον Όττο Στράσσερ η σοσιαλιστική επανάσταση έπρεπε να δείξει στο έθνος τον δρόμο για την επιστροφή πίσω στην λαϊκή θρησκευτική του παράδοση: «Αυτή η επανάσταση είναι λαϊκή, δηλαδή επιστρέφει στην ρίζα και την πηγή της ζωής του λαού. Γνωρίζει και επιβεβαιώνει την από την μοίρα δοσμένη λαϊκή ζωή μας, την γερμανική μας ζωή και βλέπει στο ξεδίπλωμα και την εκπλήρωση της το πραγματικό νόημα της ύπαρξης, το «Θέλημα του Θεού». Η αναβίωση της θρησκευτικότητας χωρίς εκκλησιαστικό δογματισμό είναι τόσο απαραίτητη για την επανάσταση μας όπως και η δέσμευση σε μια ιδεαλιστική κοσμοθεωρία ειναι βασικό συστατικό της συντηρητικής μας φύσης». Ο Γκρέγκορ Στράσσερ στο άρθρο του «Σκέψεις για τα καθήκοντα του Μέλλοντος» δήλωνε: «Και όμως δεν αρκεί να αλλάξουμε ένα σύστημα, να αντικαταστήσουμε ένα οικονομικό μοντέλο με ένα άλλο. Πάνω από όλα είναι απαραίτητη η ΑΛΛΑΓΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ! Το πνεύμα το οποίο πρέπει να υπερνικηθεί είναι το πνεύμα του υλισμού! Πρέπει να επιτύχουμε ένα εντελώς νέο είδος οικονομικής σκέψης, μίας σκέψης απελευθερωμένης από τις σημερινές αντιλήψεις που έχουν την ρίζα τους στο χρήμα, στο κέρδος και στην ψεύτικη επιτυχία! Χαρακτηριστικό του μαρξισμού, αυτού του ψεύτικου σοσιαλισμού, είναι ότι ο τρόπος σκέψης του είναι εντελώς ίδιος με αυτόν του καπιταλισμού. Για αυτόν τον λόγο επισημάνω εδώ και χρόνια πως αυτοί οι δύο (καπιταλισμός - μαρξισμός) είναι πνευματικά ενωμένοι απλώς φέρουν διαφορετικά σήματα...Η παραγωγή και η οικονομία έχουν μόνο τα εξής καθήκοντα: να καλύπτουν τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων, να απορρίπτουν τα αγαθά που οφείλουν την ζήτηση τους μόνο στην τεχνητή διέγερση και να απορρίπτουν την επιδιώξη του κέρδους». Μάλιστα στο ίδιο άρθρο τόνιζε: «αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η υψηλή παραγωγή αλλά η ανθρώπινη ψυχή». Παρακάτω υπογραμμίζει: «αν δεν ήξερα πως οι ψυχές των ανθρώπων «πεινούν» και «διψούν» τότε θα απεκόμιζα από τα βιβλία που διάβασα την εντύπωση ότι η ψυχή είναι τελικά νεκρή και έχει αντικατασταθεί από την «λογική», από τον ορθολογισμό που βρίσκει νόημα, σκοπό και περιεχόμενο μόνο στο μηχανικό, μόνο στο τεχνικό». Η ιδεολογική άβυσσος είναι εμφανέστατη. Από την μία ο μαρξιστικός μπολσεβικισμός του αθεϊσμού, του ορθολογισμού, της οικονομικής αιτιοκρατίας που επιδιώκει ένα κοσμικό κράτος το οποίο θα εργαλειοποιήσει τα υπάρχοντα καπιταλιστικά μηχανικά μέσα και από την άλλη ο στρασσερικός εθνικός σοσιαλισμός με μια ανεξάντλητη θρησκευτικότητα που απορρίπτει τον μηχανοποιημενό κόσμο και ζητά την επιστροφή στις ρίζες, στην ύπαιθρο στις πηγές της ζωής, στην Παράδοση. Ο στρασσερικός εθνικός σοσιαλισμός ως μια κατεξοχήν έκφραση του κοινοτικού τρόπου ζωής, ο μαρξικός «σοσιαλισμός» απλά ένα βιομηχανοποιημένο σύστημα σωστότερου διαμοιρασμού των πόρων.  Μάλιστα ο Όττο Στράσσερ θεωρούσε ότι όλα τα παραπάνω οφείλονται στο εγγένως φιλελεύθερο στοιχείο το οποίο περιέχει ο μαρξισμός, πράγμα στο οποίο δεν είχε καθόλου άδικο. [2]

Η πιο χαρακτηριστική διαφωνία μεταξύ στρασσερισμού - μαρξισμού στο ιδεολογικό πεδίο είναι η διαφορά εθνικισμού - διεθνισμού. Γνωστό τοις πάσι ότι ο μαρξισμός αποτελεί διεθνιστική ιδεολογία που δεν αναγνωρίζει εθνοφυλετικές διαφορές και επιθυμεί την ισοπέδωση των εθνών για χάρη της παγκόσμιας κομμουνιστικής επανάστασης. Από την άλλη ο στρασσερικός εθνικοσοσιαλισμός ως εκφραστής της οργανικότητας της εθνικής κοινότητας η οποία οφείλει να υιοθετήσει το σοσιαλιστικό και συντεχνιακό μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης προς συμφέρον όλων των μελών της χωρίς αυτό να συνεπάγεται την επιβολή σε άλλα έθνη, τον σοβινισμό και τις επεκτατικές τάσεις. Ο στρασσερισμός αναγνωρίζει τις διαφορές των φυλών και τις σέβεται αλλά δεν τις υποτιμά και ούτε τις ιεραρχεί. 

Μία τρίτη χαρακτηριστική διαφωνία μεταξύ στρασσερισμού - μαρξισμού είναι ότι στον μπολσεβικισμό το άτομο συνθλίβεται χωρίς να έχει αγαθά στην κατοχή του και χωρίς να διευθύνει το ίδιο την ζωή του αφού αποτελεί τον δούλο ενός υπερκράτους ενώ στον στρασσερισμό επιβάλλεται μια σοσιαλιστική προστασία της ατομικότητας. Το άτομο δεν αποτελεί ξεχωριστό ον αλλά οργανικό τμήμα του εθνικού συνόλου και οφείλει να λειτουργεί συμμορφωμένο με την σοσιαλιστική δομή της οικονομίας. Ο Όττο Στράσσερ επανατοποθέτησε το ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας αρνούμενος τον νομικό της πυρήνα και την μέχρι σήμερα θεσμικά διαμορφωμένη έννοια της χωρίς ωστόσο να ακυρώσει την ανεξαρτήσια του προσώπου και την αυτοδιαχείριση της ζωής του. Περισσότερα και αναλυτικότερα ΕΔΩ και ΕΔΩ. Για αυτό το σύστημα στο άρθρο του για τον Εθνικοσοσιαλισμό ο Γκρέγκορ Στράσσερ έλεγε: «Αυτό εγώ το ονομάζω ευτυχισμένο γάμο μεταξύ του προσωπικού εγωϊσμού του ανθρώπου (ο προσωπικός εγωϊσμός του ανθρώπου είναι κάτι απολύτως λογικό και μια τρομέρη κινητήρια δύναμη) και της ανάγκης διασφάλισης των συμφερόντων του συνόλου κατί το οποίο προκύπτει από την θεώρηση του έθνους ως μία κοινότητα της μοίρας, της ανάγκης και του ψωμιού!». Για τις μεγάλες βιομηχανίες τα αδέλφια Στράσσερ πρότειναν την διαβίβαση του μίσου ποσοστού των μετοχών στο κράτος και το εργατικό δυναμικό διατηρώντας όμως την διαχείριση και την διοίκηση σε ιδιωτικά χέρια. Στο πρόγραμμα που παρουσίασαν το 1926 στο Ανόβερο έλεγαν: «Η διοίκηση και η διαχείριση θα παραμείνουν εντελώς σε ιδιωτικά χέρια σύμφωνα με τους γενικούς κανόνες της εταιρείας. Η δομή της ιδιοκτησίας θα αντικατοπτρίζεται από το διοικητικό συμβούλιο όπου ο πρόεδρος των μετοχών του Ράιχ κατά κανόνα είναι ο πρόεδρος ή ο αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου». Τό πρόγραμμα έκλεινε με την προτροπή: «Για το οικονομικό πρόβλημα: Η συμφιλίωση της ανάγκης του συνόλου με τον προσωπικό εγωϊσμό που έχει τις ρίζες του στην ανθρώπινη φύση».

Η τελευταία πιο χαρακτηριστική και τρανταχτή διαφωνία μεταξύ στρασσερισμού - μπολσεβικισμού έχει να κάνει με την ισότητα και την ιεράρχηση των ανθρώπων. Για τους κομμουνιστές οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι και βασικός τους στόχος είναι να δημιουργηθεί μία κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχουν τάξεις και διακρίσεις. Σύμφωνα με τους μαρξιστές για να φτάσουν σε μία τέτοια πλήρη αταξική κοινωνία πρέπει πρώτα να περάσουν από μία σειρά σταδίων στα οποία θα είναι απαραίτητη η επιβολή ιεραρχίας και πειθαρχίας στις  μάζες μόνο που και πάλι εκείνοι οι οποίοι θα αναλάβουν να ηγηθούν θα είναι επιλεγμένοι από μία λαϊκή βάση η οποία θα λειτουργεί με μαζικοδημοκρατικές διαδικασίες. Από την άλλη οι αδελφοί Στράσσερ απέρριπταν αυτή την εξισωτική αντίληψη πιστεύοντας στις εγγενής διαφορές οι οποίες χωρίζουν τους ανθρώπους. Μάλιστα ένας από τους βασικούς λόγος για τον οποίον αντίμαχονταν το καπιταλιστικό σύστημα ήταν γιατί θεωρούσαν ότι καταστρατηγούσε την φυσική επιλογή. Ο καπιταλισμός θέτοντας ταξικά εμποδία σε όσους έχουν έμφυτες ικανότητες αλλά όχι την «κατάλληλη» κοινωνική θέση και τα απαραίτητα μέσα για να ανταγωνιστούν οικονομικά ισχυρότερους εμποδίζει την ανάδειξη μιας υγιούς και αληθούς αριστοκρατίας. Αντιθέτως θεμελιώνει μια αναξιοκρατία βασισμένη στη δύναμη του χρήματος και τον πλούτο. Στο «Μανιφέστο του Μαύρου Μετώπου» ο Όττο Στράσσερ έγραφε: «Η ουσία του σημερινού ταξικού συστήματος και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι η τεχνητή διαστρωμάτωση των ανθρώπων βασισμένη στην δύναμη του χρήματος δημιουργώντας έτσι ένα επιλεκτικό σύστημα στο οποίο η θέση που έχει κάποιος έρχεται σε αντίθεση με την φυσική του κλίση στις 97% περιπτώσεις. Αυτή η αφύσικη διαστρωμάτωση δημιουργεί ολοένα αυξανόμενες εντάσεις στον λαϊκό οργανισμό ο οποίος αναγκάζεται να επικεντρώνεται σε άσκοπες ενέργειες διασφαλίζοντας έτσι την συνέχιση της κατάστασης δουλείας του έθνους». Ο Γκρέγκορ Στράσσερ στο άρθρο του «Σκέψεις για τα καθήκοντα του Μέλλοντος» έλεγε: «Πρέπει να μάθουμε ότι η εργασία μετράει περισσότερο από την περιουσία και τα επιτεύγματα μετράνε περισσότερο από τον πλούτο. Η πιο απαίσια κληρονομιά του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι πως μας έμαθε να αξιολογούμε τα πάντα σύμφωνα με το χρήμα, τον πλούτο και την ιδιοκτήσια!...Αντιστεκόμαστε συνειδητά στην αποτίμηση των ανθρώπων σύμφωνα με την ιδιοκτησία και αντιπαραβάλλουμε την αξιολόγηση σύμφωνα με τα επιτεύγματα. Αυτή είναι η μόνη μορφή αξιολόγησης που γνωρίζουμε. Τοποθετούμε συνειδητά την εργασία υψηλότερα από την περιουσία. Εστιάζουμε στα επιτεύγματα, όχι στον πλούτο αλλά αναγνωρίζουμε την ευθύνη και όχι το μεγαλείο ως το επιστέγμασμα της ανθρώπινης προσπάθειας». Στο ίδιο άρθρο ο Γκρέγκορ Στράσσερ σημείωνε σχετικά με την ισότητα: «Ο αγώνας μας ενάντια στη μορφή της καπιταλιστικής οικονομίας είναι ταυτόχρονα ένας αγώνας ενάντια στο πνεύμα αυτής της μορφής οικονομίας που πρέπει να ξεριζωθεί από την καρδιά κάθε ατόμου. Έτσι και ο αγώνας μας ενάντια στην μορφή της κοινωνίας του παρόντος κράτους είναι επίσης αγώνας ζωής ή θανατού ενάντια πνεύμα της παρούσας μορφής κοινωνίας και κράτους: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ! Το πνεύμα της εθνικοσοσιαλιστικής μας ιδέας πρέπει να υπερισχύσει του πνεύματος του φιλελευθερισμού και της ψευδούς δημοκρατίας αν θέλουμε να υπάρξει ένα Τρίτο Ράιχ! Συνειδητοποίησαμε λοιπόν πως η ψευδής πίστη στην ισότητα των ανθρώπων είναι η θανάσιμη απειλή με την οποία ο φιλελευθερισμός καταστρέφει τους ανθρώπους και τα έθνη, τους πολιτισμούς και τα ήθη, παραβαίνοντας τα βαθύτερα επίπεδα της υπάρξης μας! Η φιλελεύθερη σκέψη ροκανίζει την βάση της ίδιας της ζωής, καταστρέφει το αίμα, καταστρέφει την ιερή τάξη που θεμελιώνεται στην απόσταση που δημιουργεί η ανισότητα! Διότι η ιεραρχία για την οποία μιλώ εδώ εξαρτάται αποκλειστικά από τα επιτεύγματα του ατόμου προς όφελος της κοινότητας. Πρέπει να απορρίψουμε με φανατικό ζήλο το συχνό ψέμα ότι οι άνθρωποι είναι «ίσοι» και «ίσοι ως προς την επιρροή τους στο κράτος και το μερίδιο τους στην εξουσία»! Οι άνθρωποι είναι άνισοι, είναι άνισοι εκ γενετής, γίνονται πιο άνισοι κατά την διάρκεια της ζωής και επομένως πρέπει να εκτιμώνται άνισα ως προς τις θέσεις που τους αναλογούν στην κοινωνία και στο κράτος! Αλλά αυτή η ανισότητα πρέπει να εδράζεται μόνο σε μία αρχή: στα επιτεύγματα που κατορθώνει κάποιος για το έθνος, την κοινωνία και το κράτος!». 

Την καλύτερη σύνοψη για τις ιδεολογικές - κοσμοθεωρητικές διαφορές τις οποίες χωρίζουν στρασσερισμό - μπολσεβικισμό έκανε ο ίδιος ο Γκρέγκορ Στράσσερ στο άρθρο του για τον Εθνικοσοσιαλισμό:

«Θα κάνουμε μερικές αναφορές για την σχέση μας με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό. Δεν διαφοροποιούμαστε από τον εβραιογενή μαρξισμό  μόνο λόγω του ένθερμου εθνικισμού μας αλλά και για έναν ακόμη πολύ βαθύτερο λόγο: την απόρριψη της υλιστικής κοσμοθεωρίας! Για εμάς η προσωπικότητα είναι το παν και για αυτό μισούμε από τα βάθη της ψυχής μας την αυταπάτη της μαζικής ομογενοποίησης που χαρακτηρίζει την μαρξιστική ιδεολογία. Ο σοσιαλισμός δεν είναι η κυριαρχία των μαζών και η ισοπέδωση των διαφορών στην απόδοση και τον μισθό. Αντιθέτως είναι η πρωσογερμανική έννοια της «υπηρεσίας προς το σύνολο» και η αναγνώριση ότι κάθε άτομο αποτελεί ένα μέρος, ένα βαθιά συνδεδεμένο μέρος αυτού του συνόλου. Ο φθόνος για την νόμιμα αποκτηθείσα ιδιοκτησία είναι τόσο ξένος για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές όπως και η μαρξιστική αντίθεση σε κάθε μορφή ηγεσίας. Βέβαια οφείλουμε να τονίσουμε πως η ιδιοκτησία δεν πρέπει να έχει αποκτηθεί από την λεηλασία των εθνικών περιουσιακών στοιχείων και η ηγεσία δεν πρέπει να απαρτίζεται από ανθρώπους που έχουν ως μόνο στόχο το κέρδος από τον οικονομικό θάνατο του εργάτη!»         

Ακολουθούν μερικές ακόμη αντικομμουνιστικές αναφορές από δύο κείμενα του Όττο Στράσσερ. Στην διακήρυξη αποχώρησης του από το NSDAP αναφέρει: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το ψεύτικο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας». ενώ στό «Μανιφέστο του Μαύρου Μετώπου» δηλώνει ότι η αντιπαλότητα με τον φιλελευθερισμό και την αντίδραση τον φέρνει κοντά με τους κομμουνιστές, ωστόσο αυτή η συμμαχία θα τελειώσει μόλις ανατραπεί το σύστημα και τότε θα επέλθει η σύγκρουση: «Το «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ» γνωρίζει ότι η αντίθεση του στα μέτωπα αυτά δημιουργεί ένα είδος άτυπης συμμαχίας μεταξύ αυτού και του Ερυθρού Μετώπου αλλά συνειδητοποιεί πως η συμμαχία αυτή θα τελείωσει την ημέρα που το σύστημα θα ανατραπεί και η πάλη ανάμεσα στο μαύρο και το κόκκινο θα κρίνει το μέλλον της Γερμανιας».

Κλείνοντας το άρθρο να τονίσουμε ότι δεν υπάρχει καμία διαμάχη μεταξύ «χιτλερικών» και «στρασσερικών». Η μόνη διαμάχη η οποία υπάρχει είναι μεταξύ εθνικοσοσιαλιστών και ακροδεξιών απλώς κάποιοι λειτουργούν ως δούρειοι ίπποι της ακροδεξιάς υπό τον μανδύα του χιτλερισμού. 

Σημειώσεις:

[1]: Είναι άλλο η Ευρώπη της παράδοσης, του κοινού πολιτισμού, των κοινών αντιλήψεων και του συγγενικού «αίματος» και άλλο η φιλελεύθερη Δύση της νεωτερικότητας όπως και οι υπερεθνικοί οργανισμοί τύπου ΝΑΤΟ, ΕΕ που όχι μόνο δεν προνοούν για τα ευρωπαϊκά έθνη αλλά αντιθέτως αποσκοπούν στην υποδούλωση και εξαφάνιση τους. Οι ακροδεξιοί πολλές φορές τα ταυτίζουν θέλοντας να παραμείνουμε δέσμιοι του δυτικού κεφαλαίου και των δυτικών κέντρων εξουσίας. 

[2]: Περισσότερα ΕΔΩ

Χιτλερισμός εναντίον Στρασσερισμού

 

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το κεφάλαιο «Χιτλερισμός εναντίον Στρασσερισμού» του βιβλίου του Όττο Στράσσερ «Ο Χίτλερ και Εγώ». Στο εν λόγω βιβλίο ο Όττο Στράσσερ παρουσιάζει αναλυτικά την σχέση που ανέπτυξε με τον Αδόλφο Χίτλερ, τις παρατηρήσεις του γύρω από την προσωπικότητα του, τα αίτια που οδήγησαν στην ρήξη των δύο ανδρών και την όλη προσπάθεια διαφυγής του από την εκδικητική μανία του Φύρερ του Τρίτου Ράιχ. Στο συγκεκριμένο τμήμα παρατίθενται οι ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στους δύο πόλους του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και γίνεται μια ενδότερη παρουσίαση των απόψεων που χαρακτήριζαν την λεγόμενη «αριστερή» τάση του NSDAP. Να τονιστεί ότι το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να ανακινήσει κάποια ανώφελη διαμάχη μεταξύ «Χιτλερικών και «Στρασσερικών» αφού για εμάς δεν υπάρχουν παρά μόνο εθνικοσοσιαλιστές και ακροδεξιοί. Το αν κάποιοι φορούν το προσωπείο του εθνικοσοσιαλιστή για να χύσουν ακροδεξιό δηλητήριο είναι άλλο θέμα. Κύριος σκοπός του άρθρου είναι να καταδείξει τις αληθινές ιδέες του «στρασσερισμού» πέρα από την προπαγάνδα και την διαστρέβλωση που επικρατεί. Μάλιστα υπάρχουν ορισμένες θέσεις του Όττο οι οποίες δεν μας βρίσκουν σύμφωνους. Μια από αυτές είναι η επιθυμία του να καταστρέψει τον Πρωσσισμό. Για εμάς, όπως και για τους περισσότερους εθνικοσοσιαλιστές, το πρωσικό μιλιταριστικό πνεύμα το οποίο έλκει την καταγωγή του από την Αρχαία Σπάρτη και τον δωρικό τρόπο ζωής είναι αναπόσπαστο στοιχείο της κουλτούρας μας. Αν και πρέπει να επισημανθεί ότι είναι άλλο το πρωσικό στρατοκρατορικό πνεύμα και άλλο η διεφθαρμένη, μοναρχο-δεξιά, πρωσική κληρονομική αριστοκρατία που επέβαλε την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» και εν τέλει κατέστρεψε και το ίδιο το καθεστώς:

ΧΙΤΛΕΡΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΤΡΑΣΣΕΡΙΣΜΟΥ 

«Αρχικά δημιουργήσαμε μια δεκαπενθήμερη επιθεώρηση που προοριζόταν μόνο για τα στελέχη του Κόμματος. Την ονομάσαμε «Εθνικοσοσιαλιστικά Γράμματα». 

Το δεύτερο βήμα ήταν να επεξεργαστούμε ένα οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό πρόγραμμα. Στον οικονομικό τομέα ήμασταν αντίθετοι στον μαρξισμό και τον καπιταλισμό. Προβλέψαμε μια νέα ισορροπία στη βάση της «κρατικής φεουδαρχίας». Το Κράτος επρόκειτο να γίνει ο μοναδικός ιδιοκτήτης της γης την οποία θα μίσθωνε σε ιδιώτες (για το τι εννοεί ο Στράσσερ πατήστε ΕΔΩ και ΕΔΩ). Όλοι θα ήταν ελεύθεροι να κάνουν ότι επιθυμούσαν με την γη τους αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να την πουλήσει ή να την υπενοικιάσει αφού η ιδιοκτησία θα ανήκε στο κράτος. Με αυτό τον τρόπο ελπίζαμε να καταπολεμήσουμε την προλεταριοποίηση και να αποκαταστήσουμε το αίσθημα ελευθερίας στους συμπολίτες μας. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος αν δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητος. 

Προτείναμε την εθνικοποίηση μόνο του πλούτου που δεν μπορούσε να πολλαπλασιαστεί κατά βούληση, δηλαδή της γης και της βιομηχανίας. 

Στον πολιτικό τομέα απορρίψαμε την ολοκληρωτική ιδέα υπέρ του φεντεραλισμού. Η Βουλή θα αποτελείται από εκπροσώπους των επιχειρήσεων αντί για εκπροσώπους των κομμάτων. Αυτές τις χωρίσαμε σε πέντε ομάδες: εργάτες, αγρότες, υπαλλήλους και αξιωματούχους, βιομηχάνους και ελεύθερους επαγγελματίες (περισσότερα ΕΔΩ). Πολιτικά η Γερμανία θα ήταν αποκεντρωμένη και χωρισμένη σε καντόνια σύμφωνα με το ελβετικό μοντέλο. Η Πρωσία θα έχανε την Ρηνανία, την Έσση, το Ανόβερο, τη Σαξονία και το Σλέσβιχ-Χόλσταιν. Όλες οι παραπάνω περιοχές θα γίνονταν αύτονομα καντόνια. Η διοίκηση κάθε καντονίου από τον κυβερνήτη μέχρι τον πιο ταπεινό αχθοφόρο θα ήταν αποκλειστικά στα χέρια των ιθαγενών της περιοχής. 

Η ευημερία της χώρας θα εξασφαλιζόταν από την εθνικοποίηση της βαριάς βιομηχανίας και την διανομή των μεγάλων κτημάτων ως κρατικά φέουδα. 

Το πρόγραμμα μας προέβλεπε την καταστροφή του πρωσικού μιλιταρισμού. Με το νέο σύνταγμα θα υπήρχε είτε ένας μικρός επαγγελματικός στρατός είτε μια πολιτοφυλακή στα πρότυπα της Ελβετίας. 

Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής φυσικά απαιτούσαμε ισότητα μεταξύ των εθνών και την παύση του εξοστρακισμού της Γερμανίας. Δεν είχαμε εδαφικές απαιτήσεις και προσβλέπαμε στην διεξαγωγή έντιμων δημοψηφισμάτων στις αμφισβητούμενες περιοχές. Περαιτέρω αποζητούσαμε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, βασισμένη στις ίδιες αρχές με αυτές της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, η οποία θα οδηγούσε στον αφοπλισμό των ευρωπαϊκών εθνών, σχηματίζοντας ένα στέρεο μπλοκ στο οποίο κάθε χώρα θα διατηρούσε την αυτοδιοίκηση της, τα έθιμα της και την θρησκεία της. Η κατάργηση των δασμολογικών τειχών θα δημιουργούσε ένα είδος ευρωπαϊκής αυτάρκειας με το ελέυθερο εμπόριο να επικρατεί παντού στην Ήπειρο μας. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξίσου επιθυμητό στον οικονομικό και στον πολιτιστικό τομέα. 

Ο πόλεμος του 1914 ήταν το αποτέλεσμα της προοδευτικής αποσύνθεσης των παλαιών οικονομικών και πολιτιστικών αρχών. Η ανασυγκρότηση, κατά την γνώμη μας, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με βάση μια νέα τάξη πραγμάτων που θα αποκαθιστούσε την αρμονία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, ατόμου και κοινότητας. Η λέξη «αρμονία» απέρριπτε κάθε έννοια δικτατορίας. Δεν θα υπήρχε δικτατορία ούτε ταξική, ούτε φυλετική. Η αρμόνια επίσης επρέπε να αποκατασταθεί και μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού, του λαού και της θρησκείας. Όλα τα ψυχολογικά προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί στις αρχές του αιώνα ήταν απότοκα του υλισμού και της θεοποίησης της τεχνολογίας με άμεσο αποτέλεσμα μια βαθύτατη αποθάρρυνση.  Με λίγα λόγια η αρμονία σε κάθε τομέα ήταν ο πρωταρχικός και θεμελιώδης στόχος μας. Η αρμονία επιτρέπει την ενότητα μεταξύ διαφορετικών στοιχείων και είναι εχθρός της τυποποίησης. 

Είχα προσπαθήσει πολλές φορές να πείσω τον Χίτλερ αλλά οι ιδέες μου ήταν πολύ ξένες για την νοοτροπία του. Για αυτόν αρμονία σήμαινε ομοιομορφία, στήλες ανδρών και γυναικών που βαδίζουν με το βήμα της χήνας δίνοντας τον ίδιο χαιρετισμό και φωνάζοντας τα ίδια λόγια».