Χιτλερισμός εναντίον Στρασσερισμού

 

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το κεφάλαιο «Χιτλερισμός εναντίον Στρασσερισμού» του βιβλίου του Όττο Στράσσερ «Ο Χίτλερ και Εγώ». Στο εν λόγω βιβλίο ο Όττο Στράσσερ παρουσιάζει αναλυτικά την σχέση που ανέπτυξε με τον Αδόλφο Χίτλερ, τις παρατηρήσεις του γύρω από την προσωπικότητα του, τα αίτια που οδήγησαν στην ρήξη των δύο ανδρών και την όλη προσπάθεια διαφυγής του από την εκδικητική μανία του Φύρερ του Τρίτου Ράιχ. Στο συγκεκριμένο τμήμα παρατίθενται οι ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στους δύο πόλους του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και γίνεται μια ενδότερη παρουσίαση των απόψεων που χαρακτήριζαν την λεγόμενη «αριστερή» τάση του NSDAP. Να τονιστεί ότι το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να ανακινήσει κάποια ανώφελη διαμάχη μεταξύ «Χιτλερικών και «Στρασσερικών» αφού για εμάς δεν υπάρχουν παρά μόνο εθνικοσοσιαλιστές και ακροδεξιοί. Το αν κάποιοι φορούν το προσωπείο του εθνικοσοσιαλιστή για να χύσουν ακροδεξιό δηλητήριο είναι άλλο θέμα. Κύριος σκοπός του άρθρου είναι να καταδείξει τις αληθινές ιδέες του «στρασσερισμού» πέρα από την προπαγάνδα και την διαστρέβλωση που επικρατεί. Μάλιστα υπάρχουν ορισμένες θέσεις του Όττο οι οποίες δεν μας βρίσκουν σύμφωνους. Μια από αυτές είναι η επιθυμία του να καταστρέψει τον Πρωσσισμό. Για εμάς, όπως και για τους περισσότερους εθνικοσοσιαλιστές, το πρωσικό μιλιταριστικό πνεύμα το οποίο έλκει την καταγωγή του από την Αρχαία Σπάρτη και τον δωρικό τρόπο ζωής είναι αναπόσπαστο στοιχείο της κουλτούρας μας. Αν και πρέπει να επισημανθεί ότι είναι άλλο το πρωσικό στρατοκρατορικό πνεύμα και άλλο η διεφθαρμένη, μοναρχο-δεξιά, πρωσική κληρονομική αριστοκρατία που επέβαλε την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» και εν τέλει κατέστρεψε και το ίδιο το καθεστώς:

ΧΙΤΛΕΡΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΤΡΑΣΣΕΡΙΣΜΟΥ 

«Αρχικά δημιουργήσαμε μια δεκαπενθήμερη επιθεώρηση που προοριζόταν μόνο για τα στελέχη του Κόμματος. Την ονομάσαμε «Εθνικοσοσιαλιστικά Γράμματα». 

Το δεύτερο βήμα ήταν να επεξεργαστούμε ένα οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό πρόγραμμα. Στον οικονομικό τομέα ήμασταν αντίθετοι στον μαρξισμό και τον καπιταλισμό. Προβλέψαμε μια νέα ισορροπία στη βάση της «κρατικής φεουδαρχίας». Το Κράτος επρόκειτο να γίνει ο μοναδικός ιδιοκτήτης της γης την οποία θα μίσθωνε σε ιδιώτες (για το τι εννοεί ο Στράσσερ πατήστε ΕΔΩ και ΕΔΩ). Όλοι θα ήταν ελεύθεροι να κάνουν ότι επιθυμούσαν με την γη τους αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να την πουλήσει ή να την υπενοικιάσει αφού η ιδιοκτησία θα ανήκε στο κράτος. Με αυτό τον τρόπο ελπίζαμε να καταπολεμήσουμε την προλεταριοποίηση και να αποκαταστήσουμε το αίσθημα ελευθερίας στους συμπολίτες μας. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος αν δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητος. 

Προτείναμε την εθνικοποίηση μόνο του πλούτου που δεν μπορούσε να πολλαπλασιαστεί κατά βούληση, δηλαδή της γης και της βιομηχανίας. 

Στον πολιτικό τομέα απορρίψαμε την ολοκληρωτική ιδέα υπέρ του φεντεραλισμού. Η Βουλή θα αποτελείται από εκπροσώπους των επιχειρήσεων αντί για εκπροσώπους των κομμάτων. Αυτές τις χωρίσαμε σε πέντε ομάδες: εργάτες, αγρότες, υπαλλήλους και αξιωματούχους, βιομηχάνους και ελεύθερους επαγγελματίες (περισσότερα ΕΔΩ). Πολιτικά η Γερμανία θα ήταν αποκεντρωμένη και χωρισμένη σε καντόνια σύμφωνα με το ελβετικό μοντέλο. Η Πρωσία θα έχανε την Ρηνανία, την Έσση, το Ανόβερο, τη Σαξονία και το Σλέσβιχ-Χόλσταιν. Όλες οι παραπάνω περιοχές θα γίνονταν αύτονομα καντόνια. Η διοίκηση κάθε καντονίου από τον κυβερνήτη μέχρι τον πιο ταπεινό αχθοφόρο θα ήταν αποκλειστικά στα χέρια των ιθαγενών της περιοχής. 

Η ευημερία της χώρας θα εξασφαλιζόταν από την εθνικοποίηση της βαριάς βιομηχανίας και την διανομή των μεγάλων κτημάτων ως κρατικά φέουδα. 

Το πρόγραμμα μας προέβλεπε την καταστροφή του πρωσικού μιλιταρισμού. Με το νέο σύνταγμα θα υπήρχε είτε ένας μικρός επαγγελματικός στρατός είτε μια πολιτοφυλακή στα πρότυπα της Ελβετίας. 

Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής φυσικά απαιτούσαμε ισότητα μεταξύ των εθνών και την παύση του εξοστρακισμού της Γερμανίας. Δεν είχαμε εδαφικές απαιτήσεις και προσβλέπαμε στην διεξαγωγή έντιμων δημοψηφισμάτων στις αμφισβητούμενες περιοχές. Περαιτέρω αποζητούσαμε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, βασισμένη στις ίδιες αρχές με αυτές της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, η οποία θα οδηγούσε στον αφοπλισμό των ευρωπαϊκών εθνών, σχηματίζοντας ένα στέρεο μπλοκ στο οποίο κάθε χώρα θα διατηρούσε την αυτοδιοίκηση της, τα έθιμα της και την θρησκεία της. Η κατάργηση των δασμολογικών τειχών θα δημιουργούσε ένα είδος ευρωπαϊκής αυτάρκειας με το ελέυθερο εμπόριο να επικρατεί παντού στην Ήπειρο μας. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξίσου επιθυμητό στον οικονομικό και στον πολιτιστικό τομέα. 

Ο πόλεμος του 1914 ήταν το αποτέλεσμα της προοδευτικής αποσύνθεσης των παλαιών οικονομικών και πολιτιστικών αρχών. Η ανασυγκρότηση, κατά την γνώμη μας, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με βάση μια νέα τάξη πραγμάτων που θα αποκαθιστούσε την αρμονία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, ατόμου και κοινότητας. Η λέξη «αρμονία» απέρριπτε κάθε έννοια δικτατορίας. Δεν θα υπήρχε δικτατορία ούτε ταξική, ούτε φυλετική. Η αρμόνια επίσης επρέπε να αποκατασταθεί και μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού, του λαού και της θρησκείας. Όλα τα ψυχολογικά προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί στις αρχές του αιώνα ήταν απότοκα του υλισμού και της θεοποίησης της τεχνολογίας με άμεσο αποτέλεσμα μια βαθύτατη αποθάρρυνση.  Με λίγα λόγια η αρμονία σε κάθε τομέα ήταν ο πρωταρχικός και θεμελιώδης στόχος μας. Η αρμονία επιτρέπει την ενότητα μεταξύ διαφορετικών στοιχείων και είναι εχθρός της τυποποίησης. 

Είχα προσπαθήσει πολλές φορές να πείσω τον Χίτλερ αλλά οι ιδέες μου ήταν πολύ ξένες για την νοοτροπία του. Για αυτόν αρμονία σήμαινε ομοιομορφία, στήλες ανδρών και γυναικών που βαδίζουν με το βήμα της χήνας δίνοντας τον ίδιο χαιρετισμό και φωνάζοντας τα ίδια λόγια».