Ο Στρασσερισμός για την ατομική ιδιοκτησία (Μέρος Β)

 

Το μέρος Α ΕΔΩ

Εισαγωγή:

Στο πρώτο μέρος το οποίο μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ καταδείξαμε την νέα μορφή που ήθελε να αποδώσει ο Όττο Στράσσερ στην ατομική ιδιοκτησία μετατρέποντας την σε «επικαρπία» σε ένα σύστημα κρατικής φεουδαρχίας όπου το κράτος ως εκπρόσωπος της εθνικής κοινότητας είναι ο απόλυτος φεουδάρχης-ιδιοκτήτης που εκχωρεί δικαιώματα εκμετάλλευσης σε μεμονωμένα άτομα. Τα μέσα παραγωγής, ο ορυκτός πλούτος και η γη βρίσκονται στην ιδιοκτησία του έθνους το οποίο την παραχωρεί ως κληροδότημα σε «κατόχους» υπό την προϋπόθεση πως αυτοί θα τα χρησιμοποιήσουν για την κάλυψη των αναγκών του εθνικού συνόλου. Το σύστημα της «επικαρπίας» εκφράζει την απόρριψη του Όττο Στράσσερ προς τον μαρξιστικό «κρατικό σοσιαλισμό» και την υιοθέτηση μιας πολιτικής αποπρολεταριοποιήσεως των Γερμανών στα πλαίσια του εθνικοσοσιαλισμού. Ο Όττο αναγνώριζε ότι ο άνθρωπος έχει την ανάγκη της ανεξαρτησίας, της δημιουργικής ασχολίας, της υπευθυνότητας αλλά και της προσωπικής φροντίδας του βιοπορισμού του και έτσι ζητούσε την ευθύτητα του ατόμου επί της επικαρπίας του. Στο παρόν κείμενο το οποίο είναι μεταφρασμένο τμήμα από το ιδεολογικό του μανιφέστο «Germany Tomorrow» και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το εθνικοσοσιαλιστικό ιστολόγιο «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ» (μπορείτε να το βρείτε πρωτότυπο ΕΔΩ) ο Όττο εκφράζει την αποδοκιμασία του προς τον μαρξιστικό «κρατικό σοσιαλισμό» όπου οι εργάτες απελευθερώνονται από τους καπιταλιστές και υποδουλώνονται σε μία κομμουνιστική γραφειοκρατία η οποία σχηματίζει μια νέα διοικούσα-άρχουσα τάξη. Πιστεύει πως ο αληθινός σοσιαλισμός θα επιτευχθεί μόνο μέσα από την ελευθερία του εργαζομένου και τη φυσική ενασχόληση του προσωπού με την «περιουσία» του (υπό την έννοια της επικαρπίας όπως δόθηκε στο προηγούμενο μέρος) και έτσι καλεί σε μία σοσιαλιστική προστασία της ατομικότητας. 

ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

«Αυτή η συστηματοποιημένη μέθοδος «επικαρπίας» αφορά επιπλέον και μια εμφατική απόρριψη οποιασδήποτε μορφής κρατικού καπιταλισμού, που αποκαλείται ευφημιστικά κρατικός σοσιαλισμός.

Η ανάγκη για την αποκήρυξη πρέπει να εξηγηθεί λεπτομερώς, ιδιαιτέρως επειδή όχι μόνο οι Μαρξιστές αλλά και πολλοί μη-Μαρξιστές οι οποίοι εργάζονται για την «εθνική κατευθυνόμενη οικονομία» φιλοδοξούν στον κρατικό καπιταλισμό, ή, όπως προτιμούν να λένε, τον κρατικό σοσιαλισμό.

Εφόσον αυτό θα περιελάμβανε και τη μεταφορά όλων των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας στην κοινότητα, αντιπροσωπευόμενη απ’ το κράτος, έρχεται σε πλήρη αρμονία με τους σκοπούς του γερμανικού σοσιαλισμού.

Όμως, όταν μιλάμε για τη συνέχιση λειτουργίας των επιχειρήσεων απ’ το κράτος ή τα όργανά του, οι Γερμανοί σοσιαλιστές (σ.σ εννοεί τους εθνικοσοσιαλιστές) εναντιώνονται παθιασμένα σε μια τέτοια μέθοδο, διότι με αυτόν τον τρόπο η πνευματική αποπρολεταριοποίηση, η ανάπτυξη της δημιουργικής ενέργειας κι η υποστήριξη της απόλαυσης στην υπευθυνότητα θα εξασθένιζαν ακόμη περισσότερο απ’ όσο έχουν εξασθενίσει στο ατομικό καπιταλιστικό σύστημα. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι εκείνοι οι οποίοι θα έπρατταν το έργο τους θα ήταν ακόμη περισσότερο υπό τον ζυγό του εργοδότη τους.

Κατά τη γνώμη μου, η μεγάλη κατάρα του προλεταριακού βίου είναι η έλλειψη ή η διαρκής καταστολή της λαχτάρας για ανεξαρτησία, κι ως εκ τούτου θεωρώ πως η πνευματική αποπρολεταριοποίηση πρέπει να είναι ο βασικός στόχος ώστε να παρέχει ανεξαρτησία στους εργάτες στις πόλεις αντί να υπονομεύσει την ανεξαρτησία των αγροτών και των μελών της μεσαίας τάξης μέσω της προλεταριοποίησής των.

Επιπλέον, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν την αυξημένη υπεξουσιότητα όλων των «χεριών» -σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και προσωπικό επίπεδο- όταν το κράτος γίνεται εκτός από εργοδότης τους και το μόνο δικαστήριο στο οποίο θα προσφύγουν. Υπό τον ατομικό καπιταλισμό το κράτος πρέπει πάντα να είναι αρκούντως αμερόληπτο στη συμπεριφορά του προς τον εργοδότη, κι αυτό ωφελεί τον εργάτη (εφόσον ο εργάτης ο οποίος έχει να παραθέσει κάποιο παράπονο, είναι σε κάθε περίπτωση ισότιμος με κάθε άλλον εργάτη, όντας φορολογούμενος και στρατιώτης).

Όμως, στον κρατικό καπιταλισμό δεν υπάρχει αυτή η αμεροληψία εφόσον ο εργοδότης και το κράτος είναι ένα και το αυτό, η ίδια αρχή.

Γνωρίζω ότι οι ριζοσπαστικοί Μαρξιστές προσπαθούν να ακυρώσουν αυτό το επιχείρημα επισημαίνοντας ότι το δικό τους «κράτος» αποτελεί δικτατορία του προλεταριάτου, στην οποία δεν μπορεί να υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ εργαζομένου και κράτους. Ωστόσο, για όσο θα υπάρχει η γραφειοκρατία, δεν θα υπάρχει αγνή δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά μόνο η επικράτηση μιας τάξης, της τάξης των ανωτέρων υπαλλήλων, επί της μεγάλης μάζας του εργαζόμενου λαού, η οποία είναι κατά πολύ περισσότερο υποτελής στην ταξική κυριαρχία της γραφειοκρατίας απ’ όσο είναι σήμερα υποτελής στην ταξική κυριαρχία των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής στο καπιταλιστικό σύστημα.

Καθοριστικά υπέρ του σχεδίου «επικαρπίας» μας είναι η λαϊκή αντίληψη ότι η ύπαρξη χιλίων ανεξάρτητων αγροτών συμβάλλει ένα εκατομμύριο φορές στην ευημερία του λαού περισσότερο, από ότι χίλιοι αγροτικοί εργάτες στη δούλεψη του κράτους. Μ’ άλλα λόγια, ο κρίσιμος στόχος του γερμανικού σοσιαλισμού πρέπει να είναι να κάνει τον αριθμό των οικονομικώς ανεξάρτητων ατόμων όμοιο με τον αριθμό των πολιτών οι οποίοι υπάρχουν στην πραγματικότητα, εμπνεόμενοι από την επιθυμία για ανεξαρτησία.

Η αποκήρυξη του κρατικού καπιταλισμού και του κρατικού σοσιαλισμού είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του γερμανικού σοσιαλισμού. Στο παρόν σημείο ο γερμανικός σοσιαλισμός δίνει έκφραση εξίσου στον αγνώς συντηρητικό σκεπτικισμό της οργάνωσης και στη λαϊκή απέχθεια για τη γραφειοκρατεία, καθώς επίσης ομολογεί την πίστη του στην ατομικότητα, η οποία απειλείται εξίσου από την κυριαρχία της μάζας κι απ’ την κομματική δικτατορία. Θα επανέλθουμε σ’ αυτό όταν θα αναλύσουμε το Κράτος.

Οι Φασίστες κι οι Κομμουνιστές ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο στη δοξολογία του κράτους, στην καταστολή της οικονομικής και της προσωπικής ανεξαρτησίας, στον υπερβολικό εκθειασμό της εξουσίας και της επιτυχίας της οργάνωσης, των τάξεων, του σχεδιασμού και -ως τελευταία προϋπόθεση- της αστυνομίας.

Ακριβώς στον οικονομικό τομέα πρέπει να στοχεύουν επίτηδες οι Γερμανοί σοσιαλιστές για την ύψιστη ανεξαρτησία και την αυτονομία όλων των ικανών μελών του πληθυσμού και στο σύστημά τους, όσοι δεν καταφέρνουν να φτάσουν στην ατομική οικονομική αυτονομία θα αποκτούν -μέσω της δημιουργίας συνεταιρισμών- ένα σημαντικό μέτρο αυτής της ανεξαρτησίας το οποίο αποτελεί το μόνο χώμα στο οποίο μπορεί να αναπτυχθεί ένας σταθερός χαρακτήρας.

Σ΄ αυτή τη λαϊκή (μη-οικονομική) μέλλουσα κατάσταση οι Γερμανοί σοσιαλιστές υποτάσσουν σκοπίμως κάθε άποψη του τύπου «ό,τι έχει μεγαλύτερο κέρδος», «το μεγαλύτερο καλό από το μεγαλύτερο νούμερο» κλπ.»