«Για τη φύση του καπιταλισμού» του Όττο Στράσσερ

 

Το ακόλουθο άρθρο του Όττο Στράσσερ πρωτοδημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 1927 στο εθνικοσοσιαλιστικό θεωρητικό περιοδικό «Nationalsozialistiche Briefe». Εκείνη τη περίοδο ο Όττο Στράσσερ έγραφε τα άρθρα του χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Ulrich von Hutten». Οι κύριες θέσεις οι οποίες διατυπώνονται είναι η υπεράσπιση της αυτάρκειας έναντι της οικονομικής εξάρτησης και η έκκληση για μία οικονομία προσανατολισμένη στην εκπλήρωση των εθνικών αναγκών και όχι στην αύξηση του κέρδους, θέσεις οι οποίες θεωρεί ότι αντιβαίνουν στη φύση και την ουσία του καπιταλιστικού συστήματος.

ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

«Είναι ίσως αναπόφευκτο - και επομένως διπλά λυπηρό - το γεγονός ότι οι όροι γίνονται όλο και πιο διφορούμενοι όσο πιο συχνά χρησιμοποιούνται, όπως ακριβώς τα νομίσματα φθείρονται όλο και περισσότερο όσο περνούν από όλο και περισσότερα χέρια. Οποιοσδήποτε κάνει τη χρήση ενός όρου, μπορεί να μεταφέρει αυτόν τον όρο μόνο μέσα από την αντίληψη της δικής του νόησης, σχεδόν «όπως τον καταλαβαίνει». Καθώς λοιπόν οι όροι αποκτούν δημοτικότητα, τότε η σαφήνεια τους χάνεται. 

Κανένας όρος δεν έχει διαστρεβλωθεί περισσότερο από τους όρους «σοσιαλισμός» και «καπιταλισμός», οι οποίοι προσδιορίζουν δύο αμοιβαία εχθρικά συστήματα. Και τι δεν αποκαλείται «σοσιαλιστικό» στις μέρες μας; Πρώτα και κύρια, υπάρχουν οι μαρξιστές και των δύο τάσεων, οι σοσιαλδημοκράτες και οι «σοσιαλδικτάτορες» (γνωστοί ως «κομμουνιστές»). Δίπλα σε αυτούς υπάρχει ο «Σοσιαλισμός του Μετώπου», ο «Νεανικός Σοσιαλισμός»[1] και πάνω από όλα ο δικός μας «Εθνικοσοσιαλισμός»! 

Αυτός ο εθισμός στον αυτοπροσδιορισμό ως «σοσιαλιστής», εκφράζει την αίθηση - συνειδητά ή ασυνείδητα - ότι κάτι νέο υπάρχει εδώ, κάτι σημαντικό από το οποίο όλοι θέλουν να έχουν μερίδιο, τουλάχιστον κατ΄όνομα. 

Από την άλλη μεριά ο όρος «καπιταλισμός» δεν είναι λιγότερο ασαφής, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό συμβαίνει ως μία ανάγκη να κρυφτεί η τρομερή απέχθεια την οποία γεννάει αυτό το σύστημα - και αυτό είναι επίσης σημαντικό ως μέτρο σύγκρισης της στάσης ζωής αυτού του συστήματος, μέσω της οποίας γίνονται έκδηλα τα παρόντα πνευματικά ρεύματα - καθώς επίσης και για να αποδείξει την ακινδυνότητα του, την αναγκαιότητα του και τα ωφέλιμα αποτελέσματα του. Μία ολόκληρη επιστήμη (που ήδη καταδεικνύει τη διπροσωπία της με τη χρήση του ονόματος «εθνική οικονομία») εργάζεται εδώ παραποιώντας τον όρο «καπιταλισμός» και εξισώνοντας τον με την προσωπική ικανότητα και τη φυσική «ανάπτυξη», κάνοντας τη μετάβαση από την ατομική επιχείρηση στην οικονομία της αγοράς, από εκεί στην εθνική οικονομία και από εκεί στη παγκόσμια οικονομία, καθιερώνοντας τον καπιταλισμό ως τη μόνη δυνατή και τέλεια μορφή οικονομίας. Συνεπώς αυτός ο υπερβολικός αριθμός των λεγόμενων «ορισμών» έχει σκοπό να αποσπάσει τη προσοχή από την αλήθεια του θέματος, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί ποτέ η ουσία του καπιταλισμού. 

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι ζωτικής σημασίας εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές να αναγνωρίσουμε και να οριοθετήσουμε ξεκάθαρα την ουσία του καπιταλισμού. Για να μπορέσουμε να εκθέσουμε στη συνέχεια με αδιάσειστα επιχείρηματα το τι είμαστε και γιατί είμαστε - και γιατί πρέπει να είμαστε - θανάσιμοι εχθροί του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, διότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φέρουμε είς πέρας το εθνικό μας καθήκον. 

Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει δύο πολύ καλούς ορισμούς του καπιταλιστικού συστήματος από τους θεωρητικούς του εθνικοσοσιαλισμού, οι οποίοι, παρά τη συντομία τους, εκφράζουν την ουσία του καπιταλισμού. Ο πρώτος είναι η διατύπωση του Δόκτωρος Rosikat[2] «ο καπιταλισμός είναι η κυριαρχία της ιδιοκτησίας πάνω στην εργασία» και ο δεύτερος αυτός του Γκρέγκορ Στράσσερ «ο καπιταλισμός είναι η οργάνωση της σπανιότητας προκειμένου να επιτευχθεί το μέγιστο δυνατό κέρδος» (σ.σ ο συγκεκριμένος ορισμός αναλύεται πιο κάτω).

Όσο δελεαστικό και αν είναι το να επιλέξω μία παρόμοια συνοπτική διατύπωση, δεν θα ακολουθήσω αυτή τη διαδρομή και θα φροντίσω να καταστήσω ξεκάθαρη την ουσία του καπιταλισμού. Παράλληλα θα ξεχωρίσω μερικά χαρακτηριστικά του  γνωρίσματα τα οποία είναι απαραίτητα για την κατανόηση του. Με αυτό τον τρόπο η ουσία του θα γίνει πολύ πιο ευδιάκριτη από ότι μέσω ενός σύντομου και ως εκ τούτου ανεπαρκούς ορισμού. 

Για δεκαετίες οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι από την άκρα αριστερά εώς την άκρα δεξιά, από τους κομμουνιστές μαρξιστές (και τους δημοκρατικούς μαρξιστές επίσης) εώς τους μεγαλοκαπιταλιστές της βαριάς βιομηχανίας πρόεκριναν την άυξηση των εξαγωγών ως βασικό καθήκον της οικονομίας. Ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο και την επάνασταση η έκφραση «μόνο η αύξηση των εξαγωγών μπορεί να μας σώσει» έγινε η κατευθυντήρια αρχή κάθε οικονομολόγου και πολιτικού, κυρίως των μαρξιστών και των συνδικάτων. 

Η αναδιάταξη της εθνικής οικονομίας γύρω από τις εξαγωγές, η ώθηση για αύξηση των εξαγωγών, η προτίμηση της βιομηχανίας για εξαγωγές αντί για εγχώρια διάθεση των προϊόντων - αυτά αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλισμού! 

Οι σημερινές γενιές, οι οποίες έχουν ανατραφεί με το καθαρά καπιταλιστικό πνεύμα, δεν αντιλαμβάνονται το πόσο αφύσικη είναι η ιδέα ότι ο σκοπός μίας εθνικής οικονομίας (Volkswirtschaft) είναι να επιτελεί εργασία για τους άλλους. Η ίδια η λέξη «εθνική οικονομία» έχει συγκεκριμένο περιέχομενο που οδηγεί σε ένα συγκεκριμένο καθήκον: την εγγύηση της ζωής του Έθνους! Τίποτα άλλο! 

Ο εθνικά καταστροφικός χαρακτήρας αυτής της ώθησης προς τις εξαγωγές γίνεται αμέσως εμφανής όταν κάποιος εξετάσει τις συνέπειες μίας τέτοιας οικονομικής δομής: οι εξαγωγές καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής οικονομίας και επομένως ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας εξαρτάται από παράγοντες που βρίσκονται εκτός της επιρροής μας. Αυτό οδηγεί στην εξάρτηση από ξένες χώρες σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, μία εξάρτηση τόσο ισχυρή που μπορεί να παραλύσει την οικονομική και πολιτική ζωή. Για να μην αναφέρουμε τον επίσης τεράστιο κίνδυνο να παρασυρθούμε στη παραμέληση της ευημερίας του Έθνους, παράγωντας προϊόντα τα οποία δεν έχουν ζωτική σημασία, με μόνο σκοπό την επιδίωξη του κέρδους. 

Και αυτό μας φέρνει στο δεύτερο ουσιαστικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού: ο μεγαλύτερος στόχος είναι το κέρδος και μάλιστα το όλο και περισσότερο κέρδος! Στο καπιταλιστικό σύστημα είναι όχι μόνο θεμιτό αλλά και αναπόφευκτο να δαπανώνται εκατομμύρια για το χτίσιμο κινηματογραφικών μεγάρων, τα οποία μπορούν να εγγυηθούν ένα κέρδος 30%, αντί να αποξηραίνονται έλη τα οποία μπορούν να προσφέρουν μόνο ένα πενιχρό κέρδος 3% ή 4%. Στο καπιταλιστικό σύστημα είναι θεμιτό και αναπόφευκτο ο μεγαλογαιοκτήμονας να προσλαμβάνει Πολωνούς μετανάστες ως εργάτες οι οποίοι κοστίζουν ελάχιστα τρόφιμα και ασήμαντους μισθούς, αντί να απασχολεί Γερμανούς εργάτες οι οποίοι θα κοστίσουν καλύτερη τροφή και μεγαλύτερους μισθούς. Όλα αυτά, όπως προανέφερα, έχουν τη ρίζα τους στο ουσιώδες χαρακτηριστικό του καπιταλισμού: την αναγνώριση του κέρδους ως του μοναδικού σκοπού και καθήκοντος! 

Είναι επομένως καπιταλιστικό, στο μέγιστο βαθμό, το να ζητάμε πλεονάζουσα εργασία με σκοπό την αύξηση της παραγωγής έναντι της μείωση του κόστους παραγωγής. Ο όγκος παραγωγής πρέπει να σταθμίζεται από έναν και μόνο φυσικό παράγοντα: τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας· και το κόστος παραγωγής πρέπει να έχει μόνο ένα μέτρο: το ισοζύγιο δαπανών και εσόδων χωρίς τις καπιταλιστικές απαιτήσεις κέρδους. Οι ώρες εργασίας του λαού θα πρέπει να καθορίζονται αποκλειστικά από την ικανότητα εκπλήρωσης των εθνικών απαιτήσεων μέσω της εξισορρόπησης δαπανών και εσόδων. Αν η εκπλήρωση αυτών των απαίτησεων μπορεί να συμβεί με 5 ώρες τη μέρα τότε αρκούν 5 ώρες εργασίας. Αν σε περιόδους δυσκολιών χρειάζονται 10 ώρες τη μέρα, τότε θα πρέπει να εργαστεί κανείς 10 ώρες. Αλλά πάντα και μόνο προς κάλυψη των αναγκών του δικού μας Έθνους! Αντ΄αυτού ο καπιταλισμός επιβάλει πολλές ώρες εργασίας προς συμφέρον της αύξησης των κερδών, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν την εθνική ευημερία και την υγεία του λαού. Μία ακόμη ιερή έκφραση της καπιταλιστικής οικονομίας είναι ο όρος «οικονομική κρίση»! Τον βλέπει κανείς να χρησιμοποείται καθημερινά με αινιγματική ασάφεια σε εφημερίδες της «Δεξιάς» και της «Αριστεράς». Οικονομολόγοι κάθε βαθμίδας δηλώνουν ότι τέτοιες κρίσεις - βιομηχανικές κρίσεις, ευρωπαϊκές κρίσεις, παγκόσμιες κρίσεις - πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Και έχουν δίκιο γιατί όντως έτσι γίνεται στο καπιταλιστικό σύστημα. 

Γιατί τι είναι μία κρίση; Κρίση σημαίνει σπανιότητα! Σπανιότητα προσφοράς (και επομένως περίσσεια ζήτηση) ή σπανιότητα ζήτησης (και επομένως περίσσεια προσφορά). Και στις δύο περιπτώσεις επικρατεί η αβεβαιότητα και οι τεράστιες διαφορές στις τιμές. Ο λόγος της κρίσης είναι πάντοτε οι διαφορές στις τιμές. Γιατί κάθε κρίση είναι ανθρωπογενής. Είναι συνειδητά και εσκεμμένα «οικονομικά φαινόμενα». Αυτές οι ελλείψεις οργανώνονται για χάρη του κέρδους, γιατί το καπιταλιστικό σύστημα θεωρεί αυτονόητο ότι πχ τα σιτηρά αγοράζονται από μεγάλους ομίλους και παρακρατούνται εώς ότου η υπερμεγέθης ζήτηση οδηγήσει σε αντίστοιχη αύξηση στις τιμές και συνεπώς αποφέρει περισσότερα κέρδη. Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα θεωρεί αυτονόητο το ότι ένα διεθνές καρτέλ σιδήρου θα ελαχιστοποιήσει τη παραγωγή σιδήρου, δημιουργώντας έτσι μία τεχνητή έλλειψη που θα επιτρέψει «υψηλότερες τιμές». Ακριβώς το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα θεωρεί απολύτως λογικό το να εισάγει φτηνό αργεντίνικο κρέας, απορρίπτοντας τη γερμανική αγορά και καταστρέφοντας τη γερμανική γεωργία. Όλα αυτά είναι η ουσία του καπιταλισμού: η απόκτηση και η παραγωγή κέρδους! 

Η θέληση για χρήμα είναι έτσι η κινητήρια δύναμη του καπιταλιστικού συστήματος. Το χρήμα είναι ο μεγάλος κυρίαρχος, το χρήμα είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων και η κατοχή χρημάτων ή πολύτιμων αντικειμένων το μέσο αξιολόγησης των ανθρώπων! Αυτό μας οδηγεί στη «ψυχή του καπιταλισμού», στη θεμελιώδη πηγή της ύπαρξης του. Κάθε άτομο που τοποθετεί το χρήμα στο κέντρο της σκέψης του, που βλέπει τα υπάρχοντα του ως αντικείμενο των προσπαθειών του, που βλέπει το κέρδος ως απόδειξη των ικανοτήτων του, καθένας που αποτιμά την αξία των συνανθρώπων του ανάλογα με τα χρήματα τους ή τα τιμαλφή τους είναι καπιταλιστής και επομένως εχθρός μας! 

Γιατί γνωρίζουμε - και όλα τα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού τα οποία αναφέρονται εδώ το καταδεικνύουν με εντυπωσιακή σαφήνεια - οτί η ουσία του καπιταλιστικού συστήματος αποτελεί, αναπόφευκτα, εχθρό της ζωής του Έθνους, καθώς στη φύση της εθνικής ζωής βρίσκεται η θέληση για ζωή, η οποία ακολουθεί πάντα τα συμφέροντα του συνόλου και εκπληρώνει πάντα τον μεγάλο νόμο της διατήρησης του είδους. «Ελευθερία και Ψωμί» λοιπόν και όχι «Εκμετάλλευση και Κέρδος».

[1]: Ο «Σοσιαλισμός του Μετώπου» (Frontsozialismus) ήταν ένας όρος που συνδέθηκε με τα εθνικιστικά κινήματα εκτός NSDAP, ιδιαίτερα με τους Stahlhelm. Η εκτίμηση για ορισμένα στοιχεία του σοσιαλισμού που είχε ενσταλάξει σε πολλούς εθνικιστές η στρατιωτική θητεία στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί όπου οι στρατιωτικές στολές λειτουργούσαν ως ισοπεδωτής των κοινωνικών διαφορών και η αδελφότητα των χαρακωμάτων εξαφάνιζε τις τάξεις, εξελίχθηκε με το καιρό στη θεωρητική σύλληψη ενός οργανικού, συντεχνιακού κράτους. Ο «Νεανικός Σοσιαλισμός» (Jungsozialismus) ήταν ένα δυναμικό και νεολαιίστικο κίνημα το οποίο αποπειράθηκε να επανερμηνεύσει τη Σοσιαλδημοκρατία. Οι Jungsozialisten προσπάθησαν να ξεφύγουν από αυτό που έβλεπαν ως υπερβολικά υλιστικό, φιλελεύθερο και ορθολογιστικό σοσιαλισμό των παλαιότερων γενεών, επιδιώκοντας την ανάπτυξη μίας νέας μορφής σοσιαλισμού η οποία θα αντλούσε κληρονομία εκτός του παραδοσιακού εργατικού κινήματος. Οι Jungsozialisten ήταν μία πολυποίκιλη ομάδα η οποία συμπεριελάμβανε θρησκευόμενους σοσιαλιστές, σοσιαλιστές της αγοράς (market socialists) και αριστερούς εθνικιστές. 

[2]: Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ο Erich Rosikat ήταν ο ειδικός του NSDAP σε αγροτικά ζητήματα. Υπηρέτησε επίσης ως αναπληρωτής Gauleiter της Σιλεσίας και ως τοπικός ηγέτης του Breslau. Ο Rosikat συνδέθηκε με την «αριστερή πτέρυγα» του NSDAP και αποχώρησε από το Κόμμα το 1927 λόγω της δυσαρέσκειας του προς τον Χίτλερ, υποστηρίζοντας ότι ο Χίτλερ είχε μετατρέψει τον εθνικοσοσιαλισμό από σοσιαλιστικό σε «φασιστικό» κίνημα (σ.σ εννοούσε τον συμβιβασμό του Ιταλικού Φασισμού με το κεφάλαιο, τη μοναρχία, την εκκλησία και γενικά το κατεστημένο). Μετά το 1930 έγινε μέλος του «Μαύρου Μετώπου» του Όττο Στράσσερ. 

ΠΗΓΗ

«Το καπιταλιστικό σκλαβοπάζαρο» του Γκρέγκορ Στράσσερ

 

Το άρθρο το οποίο ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Γκρέγκορ Στράσσερ «Kampf um Deutschland» (Αγώνας για τη Γερμανία). Πρωτοδημοσιεύθηκε στις 23 Αυγούστου 1926 και εκθέτει το πρόβλημα της ανεργίας το οποίο δημιούργησε και διαιώνισε ο καπιταλισμός στη Βαϊμαρική Γερμανία. Παράλληλα ονοματίζει τους Εβραίους και τους αντιμετωπίζει ως εχθρούς, αναγνωρίζοντας τον κυριαρχικό τους ρόλο στο καπιταλιστικό και τραπεζικό σύστημα. 

ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΟ 

Δημοσιεύθηκε στις 23 Αυγούστου 1926

«"Ζήτω η ελευθερία! Ζήτω η Γερμανία! Ζήτω τα επιτεύγματα της επανάστασης!" Είσαι εξοικειωμένος με αυτά τα συνθήματα Γερμανέ εργάτη; Δεν τα αναγνωρίζεις από τις εφημερίδες, που ιδιαίτερα αυτές τις μέρες της «συνταγματικής γιορτής»[1], τυπώνονται στα πρωτοσέλιδα τους με μεγάλα γράμματα για να σε ξεσηκώσουν και να σε συνεπάρουν; Ναι, πράγματι, στις άνετες αίθουσες των Εβραίων συντακτών, στις μεγάλες αίθουσες των συνδικάτων, υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον για τέτοια συνθήματα. Στη χλιδή και την άνεση μπορεί κανείς άνετα να μιλάει για δημοκρατία και ελευθερία.

Ωστόσο θα ήθελα να σου δείξω μια άλλη εικόνα, μία εικόνα που οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ήδη, μία είκονα που σου εμπνέει φόβο γιατί και εσύ τη γνωρίζεις μέσα από την άθλια εμπειρία: την αντικειμενική ύπαρξη της ανεργίας! Μία κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι ζουν με κουρελιασμένα ενδύματα, χλωμοί, απογοητευμένοι, πεινασμένοι και βασανισμένοι. Στέκονται σε ουρές με τις ώρες μόνο για να ακούσουν ένα ζοφερό «όχι» πρωτού προλάβουν καλά-καλά να επιδείξουν τα έγγραφα τους. Εκεί στέκονται μέλη κάθε ηλικιακής ομάδος, κάθε επαγγέλματος, άνθρωποι που βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια ψυχικής και σωματικής δυσφορίας και το μόνο που ζητάνε είναι δουλειά, ένα πενιχρό εισόδημα για να μπορέσουν να αγοράσουν ψωμί για τον ευατό τους και τα παιδιά τους.  Δεν θέλουν τίποτα άλλο παρά δουλειά για να μπορέσουν να απαλλαγούν από τις φρικτές κακουχίες που συνθλίβουν τη ψυχή και το σώμα τους. Είναι τόσο κουρασμένοι, τόσο καταπονημένοι που δεν σκέφτονται πια καθόλου να βρούν έναν σταθερό μισθό, ούτε μια άνετη απασχόληση. Δεν αντιλαμβάνονται πλεον τον ευατό τους ως ανθρώπινο όν, ως ολοκληρωμένη ύπαρξη που έχει αναφέρετο δικαίωμα να ζεί, να βοηθάει τα παιδιά του να ζούν, να απολαμβάνει ευτυχία και λιακάδα, να χαρίζεί στα παιδιά του ευτυχία και λιακάδα. Αντίθετα το μόνο που θέλουν είναι απλά μια εργασία, τίποτα άλλο παρά μόνο μερικά πενιχρά κέρδη. 

Αυτό είναι ένα σκλαβοπάζαρο, χίλιες φορές χειρότερο από τις βάρβαρες αγορές της αρχαιότητας, γιατί εκεί τουλάχιστον κάθε σκλάβος έβρισκε δουλειά, κάθε σκλάβος έβρισκε ψωμί και ρούχα για τον ευατό του και τα παιδιά του, κάθε σκλάβος έβρισκε ένα κατάλυμα, κάθε σκλάβος αποτελούσε αντικείμενο αξίας για τον αφέντη του. Αλλά στις ουρές των ανέργων κάποιος μπορεί να περιμένει μέρες χωρίς να λάβει δεκάρα, η οικογένεια του μπορεί να πεινάει και να ζει σε «τρύπες» και όλα αυτά στο όνομα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της Επανάστασης και των «επιτευγμάτων» της! 

Άνεργε γιατί συνεχίζεις να το ανέχεσαι αυτό; Εργαζόμενε που εξακολουθείς να εργάζεσαι μέχρι σήμερα, εργαζόμενε που δεν έχεις απολυθεί για αυτό τον μήνα, δημόσιε υπάλληλε που προς το παρόν δεν σε έχουν ακόμη απολύσει, γιατί συνεχίζετε να ανέχεστε το γεγονός ότι περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Γερμανοί, αδελφοί και αδελφές σας, αναγκάζονται να πουλάνε τους ευατούς τους στο σκλαβοπάζαρο; Γιατί συνεχίζετε να ανέχεστε το γεγονός ότι περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια ηλικιωμένοι γονείς, ταλαιπωρημένες γυναίκες και μικρά παιδιά, μαραζώνουν εξευτελιστικά, συντετριμμένοι από την πείνα, νικημένοι πνευματικά από την απελπισία και τις ατελείωτες κακουχίες; Γιατί ανέχεστε το γεγονός ότι εκατομμύρια απασχολούνται αποκλειστικά σε ωρίαια βάση για μήνες και χρόνια, λαμβάνοντας χρήματα τα οποία επαρκούν μόνο για να κρατήσουν μακριά την πιο μαύρη δυστυχία και να καθυστερήσουν την σωματική και πνευματική καταρράκωση; 

Γιατί ανέχεστε το γεγονός ότι όλοι εσείς, δεκαπέντε εκατομμύρια Γερμανοί εργάτες που μαζί με τους άμεσα εξαρτώμενους σας αποτελείτε το 85% του γερμανικού πληθυσμού, περνάτε κάθε ώρα της ζωής σας και κάθε στιγμή της ύπαρξης σας σε ένα οδυνηρό άγχος για την επόμενη μέρα; Οι ψυχές σας είναι γεμάτες με αγωνιώδη ανησυχία για το εάν αύριο, την επόμενη μέρα της πληρωμής ή την πρώτη ημέρα του επόμενου μήνα θα μπορείτε ακόμη να αγοράζετε ψωμί, θα μπορείτε να έχετε ακόμη ρούχα, θα μπορείτε να έχετε ακόμη μία στέγη! 

Γιατί ανέχεστε τον τρομερό φόβο του γήρατος, που χρόνο με τον χρόνο σας μαστίζει όλο και περισσότερο με την ερώτηση: «τι θα γίνει με εμένα όταν δεν θα μπορώ πλέον να εργαστώ;». Γιατί ανέχεστε όλες οι μεγάλες χαρές της ζωής - η δημιουργία οικογένειας, το να μεγαλώνεις υγιή και χαρούμενα παιδία - να δηλητηριάζονται από την τυρρανία ενός εκμεταλλευτικού συστήματος που σας αντιμετωπίζει σαν σκλάβους; Γιατί υπομένετε όλες οι μικρές χαρές της ζωής - ήσυχες ονειροπολήσεις στο δάσος, παιχνίδια για τα παιδιά σας - να καθίστανται απρόσιτα σε εσάς λόγω της δύναμης του χρήματος; 

Γιατί ανέχεστε την ύπαρξη αυτής της σκλαβιάς που αφαιρεί κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που εμποδίζει όλες τις χαρές της ζωής και που μεταμορφώνει τη ζωή από ένα τραγούδι δοξολογίας στον Θεό, τους αιώνιους νόμους της Φύσης και τα αθάνατα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, σε ένα τραγούδι μίσους προς έπαινο του Διαβόλου, έναν πονηρό ύμνο πόνου και απελπισίας, δυστυχίας, φρίκης και θανάτου; 

Γιατί το ανέχεστε αυτό αδέλφια; 

Γιατί σας λένε ψέματα και σας εξαπατούν και η όραση σας θόλωσε ώστε να μην αναγνωρίζετε τον αληθινό εχθρό που ευθύνεται για όλη σας τη δυστυχία! Επειδή τα μυαλά και οι καρδιές σας είναι δηλητηριασμένα για να χτυπάτε ο ένας τον άλλον: οι άνεργοι εναντίον εκείνων που έχουν ακόμη δουλειά, ο εργάτης εναντίον του υπαλλήλου γραφείου, ο κάτοικος της πόλης εναντίον του αγρότη, ο  αγρότης εναντίον του δημοσίου υπαλλήλου και πάει λέγοντας. Γιατί υποκινείστε ο ένας εναντίον του άλλου: κομμουνιστές εναντίον σοσιαλδημοκρατών, και οι δύο ενάντια στην αστική τάξη, Reichsbanner εναντίον Stahlhelm, Κόκκινο Μέτωπο εναντίον volkish. Γιατί; Δεν είναι όλοι αυτοί εθνοσύντροφοι σας, άνθρωποι που μοιράζονται επίσης τις ίδιες συμφορές και την ίδια σκλαβιά; Δεν βρίσκεται το ίδιο μαστίγιο πάνω από όλους μας, η ίδια μάστιγα δυστυχίας; 

Γιατί ανέχεστε να σας λένε ψέματα και να σας εξαπατούν; Ή δεν είναι ψέμα και δόλος το να μιλάς για «ελευθερία», να κομπάζεις για «δημοκρατία», να χαίρεσαι για τα «κατορθώματα της Επανάστασης» και την ίδια στιγμή ο γερμανικός λαός να αποτελεί έναν λαό σκλάβων που στριμώχνεται μαζικά στα σκλαβοπάζαρα της ανεργίας; 

Γιατί ανέχεστε να σας λένε ψέματα και να σας εξαπατούν έτσι;

Γιατί είστε τυφλοί και θέλετε να παραμείνετε τυφλοί, γιατί δεν θέλετε να βλέπετε αυτά που σας δείχνουμε και δεν θέλετε να ακούτε αυτά που σας λέμε! Αυτά που σας δείχνουμε με λόγια και εικόνες και αυτά που σας λέμε με άρθρα, ομιλίες και συγκεντρώσεις. 

Μόλις αναγνωρίσετε πως είστε σκλάβοι, μόλις συνειδητοποιήσετε πως η «ελευθερία», η «δημοκρατία» και τα «επιτεύγματα της Επανάστασης» είναι απλά χυδαία εβραϊκά ψέματα που σκοπό έχουν να σας αποτρέψουν από την εξέγερση εναντίον του κράτους - δυνάστη, μόλις καταλάβετε ότι τα εβραϊκά ψέματα και οι πλάνες του Ιουδαϊσμού σας έχουν στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου, τότε η όραση σας θα καθαρίσει σταδιακά και θα έχετε τη δύναμη να αναγνωρίσετε τον εχθρό. Τότε οι καρδιές σας θα ελευθερωθούν από το κάλυμα του δεκαετούς ψεύδους, του βδελυρού αυτού δόλου, και θα διαπιστώσετε ότι είμαστε ένα Έθνος, σκλαβωμένο από την ίδια δύναμη και αλυσοδεμένο από τα ίδια δεσμά! 

Μόνο μαζί μπορούμε να σπάσουμε τις αλυσίδες μας, βάζοντας μπροστά το σύνθημα:

Κάτω η σκλαβιά του καπιταλισμού! Κάτω το εκμεταλλευτικό και παρασιτικό Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα! Κάτω μαζί με τους ηγέτες τους, τους εκπροσώπους τους και τους πιστούς ακολούθους τους: τον δηλητηριώδη Ιουδαϊσμό! 

Ζήτω η Εθνική Επανάσταση! Ζήτω η Σοσιαλιστική Επανάσταση! Ζήτω ο κοινός τους στόχος:

Ένα κοινό μέτωπο της εθνικής παραγωγικής εργασίας, όλων των Γερμανών παραγωγικών εθνοσυντρόφων, ενώμενο με το επερχόμενο σωτήριο Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος!»

[1]: Εννοεί την «Ημέρα του Συντάγματος» (Verfassungstang) η οποία εορταζόταν επίσημα στη Βαϊμάρη της Γερμανίας στις 11 Αυγούστου, την ημέρα που θεσπίστηκε το σύνταγμα από τον Πρόεδρο Έμπερτ το 1919. 

ΠΗΓΗ

Ο Έρνστ Ρέμ για το «στρατιωτικό πνεύμα»

 

«Είναι ψέμα ότι ο πόλεμος διδάσκει στους ανθώπους να μισούν. Οι στρατιώτες που στέκονται στο μέτωπο με τα όπλα τους - όσο τρομερά και αν είναι αυτά τα όπλα - δεν μισούν ο ένας τον άλλον. Κάνουν το καθήκον τους όπως τους διέταξαν οι ηγέτες των εθνών τους. Το μίσος που δηλητηρίασε την ανθρωπότητα επινοώντας ιστορίες μίσους για τον Γερμανό στρατιώτη, δεν διαδόθηκε από εκείνους που στάθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του στα χαρακώματα. Αυτές οι δηλητηριώδεις συκοφαντίες δεν προέκυψαν από τη πρώτη γραμμή, εκεί όπου η κυριαρχία της ανάγκης, του θανάτου και του κινδύνου, δημιούργησαν έναν αόρατο δεσμό μεταξύ των μαχητών, όποια στολή και αν αυτοί φορόυσαν.

Αντιθέτως: ο Γερμανός στατιώτης είναι περήφανος που βλέπει στο πρώην εχθρό του της πρώτης γραμμής, τον πιο δίκαιο και απροκατάληπτο κριτή του. 

Όταν κάποιος στέκεται καθημερινά πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, τότε η εξωτερική εμφάνιση ξεθωριάζει σε μία ασημαντότητα και οτιδήποτε είναι άχρηστο εξαφανίζεται. Μόνο το γνήσιο, το αληθινό και το ανδρικό διατηρούν την αξία τους. Το μίσος που οι άλλοι διασκόρπιζαν στο εξωτερικό δεν βρήκε θέση στη καρδιά του στρατιώτη γιατί απλά δεν το ένιωθε, γιατί είδε ότι όσοι βρίσκονταν στην άλλη πλευρά υπέφεραν τις ίδιες τραγωδίες, εκτελούσαν το ίδιο καθήκον και αντιμετώπιζαν τον ίδιο θάνατο. Ήταν απλά καθρέφτες του ευατού του! Δεν μισεί κανείς αυτό στο οποίο αντανακλάται, διότι τότε θα πρέπει να μισεί τον εαυτό του. 

Δεν υπάρχει πιο αληθινός χαρακτήρας από αυτόν της πρώτης γραμμής. Η πείνα και η δίψα, η βροχή και ο παγετός, η ταλαιπωρία και οι κίνδυνοι, οι πληγές και ο θάνατος αφαιρούν κάθε προσποιητή μάσκα και αναγκάζουν τον άνδρα να αντιμετωπίσει την κάθε πρόκληση: δείξε αυτό που είσαι! Κάτω από αυτόν τον ανελέητο προβολέα τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί και όλες οι σκέψεις των ανδρών στρέφονται αναπόφευκτα στο ουσιώδες.

Αλλά ο στρατιώτης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου διαπίστωσε ότι υπήρχαν δυνάμεις οι οποίες καθόριζαν τη μοίρα του - τη ζωή και τον θάνατο του - χώρις όμως να τον συνδράμουν. Συνειδητοποίησε ότι ο στρατιώτης της άλλης πλευράς, τον οποίον ο νόμος της αυτοσυντήρησης υποχρεώνε να σκοτώνει, δεν ήταν παρά ένα εργαλείο σε χέρια δυνάμεων που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει. Αναγνώρισε ότι όσο και να σκοτώνει τον αντίπαλο πολεμιστή, ξανά και ξανά, ο πόλεμος θα συνεχίσει να μαίνεται. 

Καθώς ο στρατιώτης συλλογιζόταν και έψαχνε για τη πραγματική αιτία του πολέμου, σταδιακά του καταστήθηκε σαφές οτί αυτός που με ιδρώτα και αίμα έφερε το βάρος όλης αυτής της τραγωδίας δεν ήταν παρά ένα πιόνι. 

Ο στρατιώτης αντιλήφθηκε την πικρή αλήθεια: 

Ο στρατιώτης βαδίζει, πολεμά και σκοτώνεται. Αυτό είναι το καθήκον του και η μοίρα του και πάντα έτσι θα είναι. Ο πόλεμος υπακούει στους δικούς του νόμους. Το καθήκον του στρατιώτη είναι να κάνει τον πόλεμο όσο πιο σκληρό και ανελέητο γίνεται και αυτός είναι ο μόνος ανθρωπιστικός τρόπος, γιατί όσο πιο γρήγορα τελειώσει ο πόλεμος, τόσο πιο γρήγορα θα υπάρξει ειρήνη. Το αίμα το οποίο χύνεται δεν αποτελεί κηλίδα ντροπής για τον στρατιώτη. 

Ο στρατιώτης δεν έχει καμία επιρροή στην αιτία του πολέμου. Η λύση δία της δύναμης των όπλων μεταξύ εθνών, ο πόλεμος, είναι η έσχατη λύση της πολιτικής και κατά συνέπεια αποτελεί επέκταση της. Την πολιτική την αναλάμβαναν πάντοτε άλλοι και όχι ο στρατιώτης που πρέπει να πλήρωσει το τίμημα με το αίμα του. 

Οι πολιτικοί και οι διανοουμενίστικοι κύκλοι, που για τα συμφέροντα των οποίων αναγκαστήκαμε να σύρουμε το ξίφος, δεν στάθηκαν στο πλευρό του στρατιώτη στο πεδίο της μάχης. Κάθονταν στα σπίτια, τα κοινοβούλια και τις αναπαυτικές πολυθρόνες των υπουργείων. Τραβούσαν τα καλώδια, μετακινούσαν τις φιγούρες, υπολόγιζαν και έκαναν δουλειές. Στις καρδιές τους δεν υπήρχε παρά η ψυχρότητα για την εκτέλεση των επιχειρηματικών ή πολιτικών συμφερόντων τους η οποία ανατέθηκε στον στρατιώτη. 

Εναντιόν όλων αυτών επαναστάτησε ο στρατιώτης! 

Το στρατιωτικό πνεύμα είναι μία νοοτροπία που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συνδεθεί με τη χρήση των όπλων! Γιατί το στρατιωτικό πνεύμα σημαίνει να υπερασπίζεσαι τα πράγματα μέχρι τέλους. 

Αν οι πολιτικοί, οι μεγαλομεσίτες, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι ιδιοκτήτες του πετρελαίου και οι εφοπλιστές, όλων εκείνων των οποίων τα συμφέροντα κληθήκαμε να υπερασπιστούμε στα πεδία των μαχών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν τοποθετήσει τους ευατούς τους μπροστά και ήταν αρκετά θαρραλέοι ώστε να ρισκάρουν τη ζωή τους για τους σκοπούς τους, τότε ο στρατιώτης θα το εκτιμούσε αυτό. 

Αλλά το γεγονός ότι δεν το έκαναν, ότι προκάλεσαν τον κόσμο να υποφέρει τη τρομέρη αυτή δυστυχία για τεσσεράμιση χρόνια ενώ οι ίδιοι απολάμβαναν την ειρηνική τους ησυχία έκανε το αίτημα του στρατιώτη ηθικό δικαίωμα:

«Ο στρατιώτης ο οποίος θα πολεμήσει και θα πεθάνει για μία πολιτική πρέπει να έχει λόγο στην απόφαση αυτής της πολιτικής».

Αν οι πολιτικές υπαγορεύονταν από τους στρατιώτες, οι οποίοι θα γνώριζαν ότι αν η πολιτική ήταν λανθασμένη τότε οι πρώτοι οι οποίοι θα βίωναν τα αποτελέσματα της θα ήταν οι ίδιοι, η ανθρωπότητα θα γλίτωνε από τρομερές δυστυχίες και θα διοικούνταν με μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης. 

Μπορούμε όλοι να θυμηθούμε πως η αναταραχή υπέρ του πολέμου γινόταν μεθοδικά χρόνο με το χρόνο. Το αποτέλεσμα ήταν μία δηλητηρίαση της διεθνούς κοινής γνώμης με συνέπεια - όπως παραδέχτηκε ένας εκ των κορυφαίων πολιτικών στον κόσμο - τα έθνη να σκοντάψουν στο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν ήταν οι στρατιώτες που κινητοποιήθηκαν υπέρ του πολέμου γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι θα έπρεπε να παίξουν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα. Κάθε πόλεμος, ακόμη και ένας πετυχημένος πόλεμος, απαιτεί τρομακτικές θυσίες και ο άνθρωπος που πρέπει να κάνει αυτές τις θυσίες δεν θα προκαλέσει ποτέ έναν άσκοπο πόλεμο. 

Ο στρατιώτης που φέρει όπλα, που σκοτώνει ή σκοτώνεται μαζί τους και που κερδίζει ή χάνει με τιμή ξέρει ότι κάθε πόλεμος πρέπει να τελειώσει κάποια μέρα και ότι μία κατάσταση εχθρότητας δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. 

Όσοι πολεμούν με τιμή μπορούν εξίσου να συμβιβαστούν με τιμή!»

Πηγή: Why SA? 

'Ερνστ Ρέμ: Ενάντια στην Αντίδραση

 

«Δεν καταφεύγουμε στην εσφαλμένη πεποίθηση ότι ο μαρξισμός έχει πλέον πεθάνει επειδή έχουν καταστραφεί οι δομές του. Γνωρίζουμε καλά ότι διάφορα κομμουνιστικά στοιχεία προσπαθούν ξανά και ξανά να οργανωθούν σε μικρές ομάδες αλλά από την άλλη με χαρά παρατηρούμε ότι στη ανεξέλεγκτη εισροή εντός των εργατικών μας οργανώσεων εκτός από τις πολλές εκατοντάδες χιλιάδων αξιοπρεπών, έντιμων Γερμανών εργατών συμμετέχουν επίσης εκατοντάδες χιλιάδων πρώην αδιόρθωτων μαρξιστών που πλέον βρήκαν τον δρόμο προς τη σβάστικα. Τα τρομοκρατικά στοιχεία είναι αριθμητικά και διανοητικά εντελώς ασήμαντα και θα βρεθούν - μόλις αποκτήσουν έναν επαρκή αριθμό έτσι ώστε να καταστούν αξιόλογα - σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης έτσι ώστε να έχουν την ευκαιρία να σκεφτούν περισσότερο τα άκαρπα όνειρα τους και ίσως γίνουν κάποια στιγμή χρήσιμα μέλη της εθνικής κοινότητας. Όσο για τους φορείς του μαρξισμού που ήρθαν σε εμάς γιατί θέλουν να κρυφτούν κάπου, θα καταλάβουν μέρα με τη μέρα ότι δεν υπάρχει χώρος για τη μαρξιστική ιδεολογία και τις ιδέες του ταξικού πολέμου στην όλο και πιο σταθεροποιημένη κοινωνικά και οικονομικά Γερμανία. Ο μαρξισμός έπαψε επιτέλους να αποτελεί κίνδυνο για την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία Το γερμανικό εθνικό σώμα έχει ήδη αποκτήσει ανοσία ως προς αυτόν. Τα SA και η Πολιτική Αστυνομία φροντίζουν οι εναπομείναντες σπόροι του δηλητηρίου είτε να απομονωθούν είτε να απορροφηθούν. 

Ωστόσο η αντίδραση ακόμη ζει. Συχνά οι έννοιες αντίδραση και μοναρχία ταυτίζονται παρότι η προέλευση της κάθε μίας υποδηλώνει ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που η αντίδραση για εξυπηρετικούς λόγους γράφει τη λέξη «μοναρχία» στην ασπίδα της. Aν ο γερμανικός λαός ήθελε να δώσει στον ευατό του και πάλι έναν μονάρχη τότε, μάλλον θα έπρεπε να το κάνει ενάντια στην αντίδραση. Επιπλέον πιστεύω ότι το γερμανικό στέμμα εδράζεται επί του πεδίου της μάχης και τολμώ να αμφιβάλλω για το αν ο γερμανικός λαός είναι πρόθυμος να παλέψει για αυτό. Επομένως θεωρώ τη μοναρχική αντίδραση εντελώς ασήμαντη.

Η αντίδραση είναι περισσότερο μία διανοητική κατάσταση η οποία γαντζώνεται απεγνωσμένα από το προηγούμενο και το παρελθοντικό και προσπαθεί να το διατηρήσει και να του ξαναδώσει χρηστικότητα σε μία περίοδο εντελώς παραλλαγμένων συνθηκών. Μία κυβέρνηση μπορεί εξίσου να είναι αντιδραστική και να κυβερνάει με παλιές μεθόδους επί της πιο ανεπτυγμένης εθνικής κοινότητας. 

Μετά την εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση, τέτοιοι αντιδραστικοί κύκλοι έχουν καρφιτσώσει πάνω στα παλτό τους τη σβάστικα και εξακολουθούν να μας διαβεβαιώνουν συνεχώς ότι ήταν εθνικόφρονες σε όλη τους τη ζωή. Όμως εμείς δεν κάναμε εθνική αλλά εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση και δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στον όρο σοσιαλιστική. Όσοι έχουν συνδυάσει τον σοσιαλισμό με την εθνική τους σκέψη μπορούν να συνεχίσουν να βαδίζουν μαζί μας. Όσοι όμως πιστεύουν ότι για χάρη τους θα κάνουμε τη παραμικρή παρέκκλιση από τη σοσιαλιστική μας επιθυμία πλανώνται πλάνη οικτρά. Η αντίδραση και η επανάσταση είναι θανάσιμοι εχθροί. Δεν υπάρχουν γέφυρες μεταξύ τους γιατί η μία αποκλείει την άλλη.

Το νέο γερμανικό σύνταγμα αντιμετωπίζει αυτούς τους κύκλους με μία ακατανόητη πραότητα και δεν έχει φροντίσει να συντρίψει ανελέητα τους φορείς και τους λακέδες του παλαιού συστήματος. Δυστυχώς σήμερα βρίσκονται σε επίσημες θέσεις άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης. Δεν θεωρούμε τυχαίο το γεγονός ότι ενσωματώθηκαν στο καθεστώς παρότι οι απόψεις τους έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Παρόλα αυτά είναι σίγουρο ότι θα τους σπάσουμε το κεφάλι και θα τους αντιμετωπίσουμε ανελέητα αν τολμήσουν να ασκήσουν τις αντιδραστικές απόψεις τους. 

Εφόσον οι αντιδραστικές δυνάμεις δεν μπορούν παλέψουν ανοιχτά γιατί γνωρίζουν ότι θα ηττηθούν, μεταμφιέζονται σε εθνικοσοσιαλιστές και λειτουργούν κρυφά και ως εκ τούτου προδοτικά! Προσπαθούν με πανουργία και μέγιστη προσοχή να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους που είναι η αναχαίτιση της επανάστασης. «Ειρήνη και τάξη» είναι το σύνθημα τους και αυτό είναι που τους καθιστά απόλυτα ευθυγραμμισμένους με το στρατόπεδο των υλιστών. 

Για τους αντιδραστικούς και τους υλιστές, δεδομένης της διανοητικής τους στάσης, η έννοια της επανάστασης πρέπει να είναι βασανιστική σαν αρρώστια. Έτσι και εμείς στον αντίποδα αρρωσταίνουμε μόλις σκεφτόμαστε αυτούς. Αυτούς τους οποίους επειδή τους λείπει το θάρρος και η δύναμη για πάλη στον δικό τους χλοοτάπητα, προσπαθούν να χύσουν το δηλητήριο τους σταγόνα - σταγόνα στα γρανάζια του εθνικοσοσιαλισμού. Όμως όταν οι δόσεις του δηλητηρίου ισοδυναμούν με μικρές σταγόνες τότε είναι μεμονωμένες και εντελώς ακίνδυνες. Αν όμως αφεθεί ελεύθερο το δηλητήριο του υλισμού και της αντίδρασης να δράσει ανεμπόδιστα τότε εγείρεται ο μεγάλος κίνδυνος το πνεύμα τους αγώνα μας να παραποιηθεί από τους θανάσιμους εχθρούς της επανάστασης. 

Τα SA στέκονται ως ακλόνητο προπύργιο ενάντια στην αντίδραση και τον υλισμό γιατί σε αυτά ενσαρκώνονται όσα συνιστούν την έννοια της επανάστασης. Ο μαχητής με το καφέ πουκάμισο ανέκαθεν βαδίζει στο δρόμο της επανάστασης μέχρι να πραγματωθεί ο τελικός του στόχος: ο Εθνικοσοσιαλιστής Άνθρωπος εντός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κράτους!»

Πηγή: The National Socialist Revolution and the SA

Διαβάστε επίσης: Τα SA και η Γερμανική Επανάσταση