Το άρθρο το οποίο ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Γκρέγκορ Στράσσερ «Kampf um Deutschland» (Αγώνας για τη Γερμανία). Πρωτοδημοσιεύθηκε στις 23 Αυγούστου 1926 και εκθέτει το πρόβλημα της ανεργίας το οποίο δημιούργησε και διαιώνισε ο καπιταλισμός στη Βαϊμαρική Γερμανία. Παράλληλα ονοματίζει τους Εβραίους και τους αντιμετωπίζει ως εχθρούς, αναγνωρίζοντας τον κυριαρχικό τους ρόλο στο καπιταλιστικό και τραπεζικό σύστημα.
ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΟ
Δημοσιεύθηκε στις 23 Αυγούστου 1926
«"Ζήτω η ελευθερία! Ζήτω η Γερμανία! Ζήτω τα επιτεύγματα της επανάστασης!" Είσαι εξοικειωμένος με αυτά τα συνθήματα Γερμανέ εργάτη; Δεν τα αναγνωρίζεις από τις εφημερίδες, που ιδιαίτερα αυτές τις μέρες της «συνταγματικής γιορτής»[1], τυπώνονται στα πρωτοσέλιδα τους με μεγάλα γράμματα για να σε ξεσηκώσουν και να σε συνεπάρουν; Ναι, πράγματι, στις άνετες αίθουσες των Εβραίων συντακτών, στις μεγάλες αίθουσες των συνδικάτων, υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον για τέτοια συνθήματα. Στη χλιδή και την άνεση μπορεί κανείς άνετα να μιλάει για δημοκρατία και ελευθερία.
Ωστόσο θα ήθελα να σου δείξω μια άλλη εικόνα, μία εικόνα που οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ήδη, μία είκονα που σου εμπνέει φόβο γιατί και εσύ τη γνωρίζεις μέσα από την άθλια εμπειρία: την αντικειμενική ύπαρξη της ανεργίας! Μία κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι ζουν με κουρελιασμένα ενδύματα, χλωμοί, απογοητευμένοι, πεινασμένοι και βασανισμένοι. Στέκονται σε ουρές με τις ώρες μόνο για να ακούσουν ένα ζοφερό «όχι» πρωτού προλάβουν καλά-καλά να επιδείξουν τα έγγραφα τους. Εκεί στέκονται μέλη κάθε ηλικιακής ομάδος, κάθε επαγγέλματος, άνθρωποι που βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια ψυχικής και σωματικής δυσφορίας και το μόνο που ζητάνε είναι δουλειά, ένα πενιχρό εισόδημα για να μπορέσουν να αγοράσουν ψωμί για τον ευατό τους και τα παιδιά τους. Δεν θέλουν τίποτα άλλο παρά δουλειά για να μπορέσουν να απαλλαγούν από τις φρικτές κακουχίες που συνθλίβουν τη ψυχή και το σώμα τους. Είναι τόσο κουρασμένοι, τόσο καταπονημένοι που δεν σκέφτονται πια καθόλου να βρούν έναν σταθερό μισθό, ούτε μια άνετη απασχόληση. Δεν αντιλαμβάνονται πλεον τον ευατό τους ως ανθρώπινο όν, ως ολοκληρωμένη ύπαρξη που έχει αναφέρετο δικαίωμα να ζεί, να βοηθάει τα παιδιά του να ζούν, να απολαμβάνει ευτυχία και λιακάδα, να χαρίζεί στα παιδιά του ευτυχία και λιακάδα. Αντίθετα το μόνο που θέλουν είναι απλά μια εργασία, τίποτα άλλο παρά μόνο μερικά πενιχρά κέρδη.
Αυτό είναι ένα σκλαβοπάζαρο, χίλιες φορές χειρότερο από τις βάρβαρες αγορές της αρχαιότητας, γιατί εκεί τουλάχιστον κάθε σκλάβος έβρισκε δουλειά, κάθε σκλάβος έβρισκε ψωμί και ρούχα για τον ευατό του και τα παιδιά του, κάθε σκλάβος έβρισκε ένα κατάλυμα, κάθε σκλάβος αποτελούσε αντικείμενο αξίας για τον αφέντη του. Αλλά στις ουρές των ανέργων κάποιος μπορεί να περιμένει μέρες χωρίς να λάβει δεκάρα, η οικογένεια του μπορεί να πεινάει και να ζει σε «τρύπες» και όλα αυτά στο όνομα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της Επανάστασης και των «επιτευγμάτων» της!
Άνεργε γιατί συνεχίζεις να το ανέχεσαι αυτό; Εργαζόμενε που εξακολουθείς να εργάζεσαι μέχρι σήμερα, εργαζόμενε που δεν έχεις απολυθεί για αυτό τον μήνα, δημόσιε υπάλληλε που προς το παρόν δεν σε έχουν ακόμη απολύσει, γιατί συνεχίζετε να ανέχεστε το γεγονός ότι περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Γερμανοί, αδελφοί και αδελφές σας, αναγκάζονται να πουλάνε τους ευατούς τους στο σκλαβοπάζαρο; Γιατί συνεχίζετε να ανέχεστε το γεγονός ότι περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια ηλικιωμένοι γονείς, ταλαιπωρημένες γυναίκες και μικρά παιδιά, μαραζώνουν εξευτελιστικά, συντετριμμένοι από την πείνα, νικημένοι πνευματικά από την απελπισία και τις ατελείωτες κακουχίες; Γιατί ανέχεστε το γεγονός ότι εκατομμύρια απασχολούνται αποκλειστικά σε ωρίαια βάση για μήνες και χρόνια, λαμβάνοντας χρήματα τα οποία επαρκούν μόνο για να κρατήσουν μακριά την πιο μαύρη δυστυχία και να καθυστερήσουν την σωματική και πνευματική καταρράκωση;
Γιατί ανέχεστε το γεγονός ότι όλοι εσείς, δεκαπέντε εκατομμύρια Γερμανοί εργάτες που μαζί με τους άμεσα εξαρτώμενους σας αποτελείτε το 85% του γερμανικού πληθυσμού, περνάτε κάθε ώρα της ζωής σας και κάθε στιγμή της ύπαρξης σας σε ένα οδυνηρό άγχος για την επόμενη μέρα; Οι ψυχές σας είναι γεμάτες με αγωνιώδη ανησυχία για το εάν αύριο, την επόμενη μέρα της πληρωμής ή την πρώτη ημέρα του επόμενου μήνα θα μπορείτε ακόμη να αγοράζετε ψωμί, θα μπορείτε να έχετε ακόμη ρούχα, θα μπορείτε να έχετε ακόμη μία στέγη!
Γιατί ανέχεστε τον τρομερό φόβο του γήρατος, που χρόνο με τον χρόνο σας μαστίζει όλο και περισσότερο με την ερώτηση: «τι θα γίνει με εμένα όταν δεν θα μπορώ πλέον να εργαστώ;». Γιατί ανέχεστε όλες οι μεγάλες χαρές της ζωής - η δημιουργία οικογένειας, το να μεγαλώνεις υγιή και χαρούμενα παιδία - να δηλητηριάζονται από την τυρρανία ενός εκμεταλλευτικού συστήματος που σας αντιμετωπίζει σαν σκλάβους; Γιατί υπομένετε όλες οι μικρές χαρές της ζωής - ήσυχες ονειροπολήσεις στο δάσος, παιχνίδια για τα παιδιά σας - να καθίστανται απρόσιτα σε εσάς λόγω της δύναμης του χρήματος;
Γιατί ανέχεστε την ύπαρξη αυτής της σκλαβιάς που αφαιρεί κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που εμποδίζει όλες τις χαρές της ζωής και που μεταμορφώνει τη ζωή από ένα τραγούδι δοξολογίας στον Θεό, τους αιώνιους νόμους της Φύσης και τα αθάνατα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, σε ένα τραγούδι μίσους προς έπαινο του Διαβόλου, έναν πονηρό ύμνο πόνου και απελπισίας, δυστυχίας, φρίκης και θανάτου;
Γιατί το ανέχεστε αυτό αδέλφια;
Γιατί σας λένε ψέματα και σας εξαπατούν και η όραση σας θόλωσε ώστε να μην αναγνωρίζετε τον αληθινό εχθρό που ευθύνεται για όλη σας τη δυστυχία! Επειδή τα μυαλά και οι καρδιές σας είναι δηλητηριασμένα για να χτυπάτε ο ένας τον άλλον: οι άνεργοι εναντίον εκείνων που έχουν ακόμη δουλειά, ο εργάτης εναντίον του υπαλλήλου γραφείου, ο κάτοικος της πόλης εναντίον του αγρότη, ο αγρότης εναντίον του δημοσίου υπαλλήλου και πάει λέγοντας. Γιατί υποκινείστε ο ένας εναντίον του άλλου: κομμουνιστές εναντίον σοσιαλδημοκρατών, και οι δύο ενάντια στην αστική τάξη, Reichsbanner εναντίον Stahlhelm, Κόκκινο Μέτωπο εναντίον volkish. Γιατί; Δεν είναι όλοι αυτοί εθνοσύντροφοι σας, άνθρωποι που μοιράζονται επίσης τις ίδιες συμφορές και την ίδια σκλαβιά; Δεν βρίσκεται το ίδιο μαστίγιο πάνω από όλους μας, η ίδια μάστιγα δυστυχίας;
Γιατί ανέχεστε να σας λένε ψέματα και να σας εξαπατούν; Ή δεν είναι ψέμα και δόλος το να μιλάς για «ελευθερία», να κομπάζεις για «δημοκρατία», να χαίρεσαι για τα «κατορθώματα της Επανάστασης» και την ίδια στιγμή ο γερμανικός λαός να αποτελεί έναν λαό σκλάβων που στριμώχνεται μαζικά στα σκλαβοπάζαρα της ανεργίας;
Γιατί ανέχεστε να σας λένε ψέματα και να σας εξαπατούν έτσι;
Γιατί είστε τυφλοί και θέλετε να παραμείνετε τυφλοί, γιατί δεν θέλετε να βλέπετε αυτά που σας δείχνουμε και δεν θέλετε να ακούτε αυτά που σας λέμε! Αυτά που σας δείχνουμε με λόγια και εικόνες και αυτά που σας λέμε με άρθρα, ομιλίες και συγκεντρώσεις.
Μόλις αναγνωρίσετε πως είστε σκλάβοι, μόλις συνειδητοποιήσετε πως η «ελευθερία», η «δημοκρατία» και τα «επιτεύγματα της Επανάστασης» είναι απλά χυδαία εβραϊκά ψέματα που σκοπό έχουν να σας αποτρέψουν από την εξέγερση εναντίον του κράτους - δυνάστη, μόλις καταλάβετε ότι τα εβραϊκά ψέματα και οι πλάνες του Ιουδαϊσμού σας έχουν στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου, τότε η όραση σας θα καθαρίσει σταδιακά και θα έχετε τη δύναμη να αναγνωρίσετε τον εχθρό. Τότε οι καρδιές σας θα ελευθερωθούν από το κάλυμα του δεκαετούς ψεύδους, του βδελυρού αυτού δόλου, και θα διαπιστώσετε ότι είμαστε ένα Έθνος, σκλαβωμένο από την ίδια δύναμη και αλυσοδεμένο από τα ίδια δεσμά!
Μόνο μαζί μπορούμε να σπάσουμε τις αλυσίδες μας, βάζοντας μπροστά το σύνθημα:
Κάτω η σκλαβιά του καπιταλισμού! Κάτω το εκμεταλλευτικό και παρασιτικό Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα! Κάτω μαζί με τους ηγέτες τους, τους εκπροσώπους τους και τους πιστούς ακολούθους τους: τον δηλητηριώδη Ιουδαϊσμό!
Ζήτω η Εθνική Επανάσταση! Ζήτω η Σοσιαλιστική Επανάσταση! Ζήτω ο κοινός τους στόχος:
Ένα κοινό μέτωπο της εθνικής παραγωγικής εργασίας, όλων των Γερμανών παραγωγικών εθνοσυντρόφων, ενώμενο με το επερχόμενο σωτήριο Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος!»
[1]: Εννοεί την «Ημέρα του Συντάγματος» (Verfassungstang) η οποία εορταζόταν επίσημα στη Βαϊμάρη της Γερμανίας στις 11 Αυγούστου, την ημέρα που θεσπίστηκε το σύνταγμα από τον Πρόεδρο Έμπερτ το 1919.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου