Όταν ο «φυλετισμός» οδηγεί... στην ακροδεξιά

 

Με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία αναρτάται το παρόν άρθρο το οποίο έχει σκοπό να εκθέσει ένα γενικότερο φαινόμενο το οποίο παρατηρείται τελευταία στον «εθνικοσοσιαλιστικό» αλλά και ευρύτερο εθνικιστικό χώρο. Κυρίως  ανιχνεύεται μεταξύ κάποιων φερόμενων ως «φυλετικά συνειδητοποιημένων εθνικοσοσιαλιστών» που όμως εν τοις πράγμασι αποτελούν την πιο σιχαμερή και επίκινδυνη μορφή ακροδεξιάς. Από το 1945 και μετά η Δεξιά και το μακρύ της χέρι η ακροδεξιά είχαν ως κύριο σκοπό η Ελλάδα να παραμείνει δέσμια των ΗΠΑ  και του ΝΑΤΟ. Η εξωτερική πολιτική της χώρας μας υπαγορευόταν από τις σκοτεινές σιωνιστικές γωνίες της Ουάσιγνκτον και οι «εθνικόφρονες» εκτελούσαν πιστά. Ποιος ξεχνάει τις ξεκαθάρα ανθελληνικές πολιτικές που εφάρμοσαν οι «πατριώτες» στο Θρακικό ζήτημα - οι οποίες έσπρωξαν τους Πομάκους στην αγκαλιά της Τουρκίας - στο όνομα της εξουδετέρωσης του βουλγαρικού κομμουνιστικού κινδύνου; Ποιος ξεχνάει την πρόσκληση του Τίτο στην Θεσσαλονίκη και τις συζητήσεις που έγιναν μαζί του για το ανύπαρκτο «μακεδονικό ζήτημα», απλώς επειδή έτσι απαίτησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, την περίοδο που η Γιουγκοσλαβία είχε έρθει σε ρήξη με την ΕΣΣΔ και για την καπιταλιστική Δύση η πρόσδεση της τελευτάιας στο άρμα της ήταν πιο σημαντική από ποτέ; Από την ημέρα που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος δεν έχει υπάρξει ούτε μία στιγμή ανεξάρτητο. Απλώς από την αγγλική κηδεμονία πέρασε στην αμερικανική. Οι δεξιοί και ακροδεξιοί φρόντιζαν πάντοτε να διασφαλίζουν αυτή την κατάσταση δουλείας. Από το 1945 μέχρι το 1991 το έκαναν με την επίφαση του αντικομμουνισμού. Σήμερα που η Σοβιετική Ένωση δεν υφίσταται και συνεπώς το ΝΑΤΟ δεν έχει λόγο ύπαρξης ανακάλυψαν πιο δόλια μέσα. Ένα από αυτά είναι ο «ναζισμός» και ο «φυλετισμός». Οι δυτικοί πλέον δεν είναι απλά οι σύμμαχοι μας και οι υπερασπιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας ενάντια στο κόκκινο φασισμό αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Είναι οι φυλετικοί μας αδελφοί με τους οποίους δεν πρέπει να μας χωρίσει ποτέ τίποτα! Η Ελλάδα δεν «ανήκει στη Δύση» επείδη είναι μέρος του «ελεύθερου» καπιταλιστικού κόσμου αλλά επειδή μοιράζεται δεσμούς αίματος με τους υπόλοιπους Λευκούς και δεν επιτρέπεται να πας κόντρα στη φυλή. Mόνο που αυτό δεν είναι φυλετισμός αλλά ψευδο-φυλετισμός. Και είναι ψευδο-φυλετισμός γιατί η Δύση για την οποία μιλάει η ναζιστικοφανής ακροδεξιά είναι η Δύση της πολιτικής ορθότητας, του φιλελευθερισμού, του πολιτιστικού μαρξισμού, του καταναλωτισμού, της ελεύθερης αγοράς και της τραπεζοκρατίας. «Αξίες» οι οποίες δεν έχουν σχέση με τους Ευρωπαίους και τους ινδοευρωπαϊκούς λαούς, «αξίες» οι οποίες δεν ξεπήδησαν από «ευρωπαϊκά» μυαλά αλλά αντι-αξίες οι οποίες έχουν την ίδια εβραϊκή μήτρα, αυτή που γέννησε και τον άπατρι και άεθνο κομμουνισμό. Όλη αυτή η διαστροφή προσέβαλε σαν μολυσματική παράλυση τους Λευκούς λαούς και πρώτους από όλους τους Αμερικάνους οι οποίοι βέβαια δεν είχαν, δεν έχουν και δεν θα αποκτήσουν ΠΟΤΕ καμία σχέση με την Ευρώπη και την ηπειρωτική κουλτούρα για την οποία θα στέκουν πάντα ξένοι. Από το 1945 η διαστροφή αυτή επιβλήθηκε από τις δυνάμεις του Κακού, τις οποίες ενσάρκωναν οι μπολσεβίκοι και οι πλουτοκράτες, με την δύναμη των όπλων. Όταν λοιπόν σήμερα μιλάμε για Δύση εννοούμε αυτή την Δύση. Την Δύση του μεταμοντερνισμού, της νεωτερικότητας και του καπιταλισμού. Οι πραγματικά συνειδητοποιημένοι φυλετιστές απορρίπτουν αυτή τη «Δύση». Και την απορρίπτουν γιατί αποτελεί την πλήρη άρνηση της Ευρώπης! Το αριανικό κοσμοείδωλο του ηρωϊσμού, του ιδεαλισμού και του κοινοτισμού, ένα κοσμοείδωλο εκ διαμέτρου αντίθετο της σημερινής «δυτικής» κουλτούρας, είναι αυτό που αληθινά ενσαρκώνουν οι Ευρωπαϊκοί λαοί. Αυτές τις αξίες γέννησε ο Λευκός άνθρωπος και αυτές καλείται να επαναφέρει. Πως θα επαναφερθούν; Με τη σύγκρουση και μόνο με τη σύγκρουση! Όπως με την σύγκρουση και την βία προσπάθησε να τις επαναφέρει ο Αδόλφος Χίτλερ κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου ισοπεδώνοντας ολόκληρες πόλεις σαν το Ρότερνταμ και το Λονδίνο! 

«Ο Λατινοαμερικάνος αντάρτης ανταποκρίνεται πολύ καλύτερα στο όραμα μας για τον κόσμο από τον Ισπανό υποτελή των ιερέων και των ΗΠΑ, ο πολεμικός λαός του Βόρειου Βιετνάμ με το σπαρτιατικό, νηφάλιο, ηρωϊκό του ύφος βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη μας για την ζωή από το ιταλικό, το γαλλικό και το δυτικογερμανικό σύστημα. O Παλαιστίνιος τρομοκράτης είναι πολύ πιο κοντά στα όνειρα μας για εκδίκηση από τον Ιουδαίο ή Ιουδαϊζον Άγγλο»

Αυτά έγραφε κάποτε ο τιτάνιος Ιταλός φασιστής Franco Freda στο έργο του «Η αποσύνθεση του Συστήματος» και δεν είχε καθόλου άδικο. Οι συμμαχίες με τα έθνη τα οποία αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση, τον λιμπεριαλισμό και τον πολιτιστικό μαρξισμό, ασχέτως της φυλετικής ομάδος στην οποία ανήκουν, είναι το εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον! Και αυτό δεν μας καθιστά προδότες της φυλής μας! Η εκφυλισμένη «Δύση» είναι αυτή που σκοτώνει την φυλή μας και ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών λαών είναι η καταστροφή της. Να γίνει συντρίμμια και να χτιστεί από την αρχή. Και αυτό το κατάλαβε καλύτερα και πρώτα από όλους ο ίδιος ο Χίτλερ όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Καλύτερα από όλους το κατάλαβαν και άλλοι μεταπολεμικοί εθνικοσοσιαλιστές σαν τον Jean Thiriart και τον Ernst Remer οι οποίοι ζητούσαν συμμαχία με την ΕΣΣΔ για να τσακίσουν τον ατσάλινο βραχνά των ΗΠΑ που είχε καθίσει πάνω από την Ήπειρο μας και αναγνώριζαν ως τον Νούμερο 1 εχθρό.  Συνεπώς όταν ακούτε ή βλέπετε διάφορους «περίεργους» να σας μιλούν για τους Μογγόλους Ρώσους και τους «υπάνθρωπους» Άραβες να κρατάτε μία πισινή. Ο εχθρός έχει τον τρόπο του να παρεισφρύει παντού!

Ακολουθούν μερικά τραγικά παραδείγματα του τι ακριβώς εννοούμε

Για του λόγου το αληθές ορίστε οι ιδεολογικές αναφορές του συγκεκριμένου

Φιλελευθερισμός: μια διαχρονική φυλετική νόσος

 

Ακολουθεί αναδημοσίευση ενός καταπληκτικού αντιφιλελεύθερου εθνικιστικού κειμένου από τον εθνικοσοσιαλιστικό ιστότοπο «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ». 

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΝΟΣΟΣ

Εισαγωγή

Ο σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να αποκαλύψει τα δεκάδες διαφορετικά πρόσωπα με τα οποία ο φιλελεύθερος ιός προσβάλει τα υγιή κύτταρα του έθνους. Ο φιλελευθερισμός είναι ένα διαχρονικό ιδεολόγημα της εκφυλισμένης και διεστραμμένης άρχουσας τάξης, η οποία μετά την βιομηχανική επανάσταση και την κυριαρχία των μεγαλοαστών (έμποροι, βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες) ποδηγετείται οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά από τους Ιουδαίους κεφαλαιοκράτες οι οποίοι άλλωστε και χρηματοδότησαν με τα τεράστια αποθεματικά τους, την μετάβαση από την αγροτική στην βιομηχανική κοινωνία. Στην εν λόγω άρχουσα τάξη πάλεψε για να χωρέσει, στριμώχτηκε και τελικά κατάφερε να εισέλθει και η παλιά «αριστοκρατία», αγωνιζόμενη να διατηρήσει τα ταξικά της προνόμια και εκμεταλλευόμενη τις θέσεις κλειδιά που κατείχε στον εκάστοτε κρατικό μηχανισμό.

Η ταξική αλαζονεία, η δειλία και η αναλγησία των «αριστοκρατών» αναμίχθηκε βιολογικά και ιδεολογικά με την απάτη του περιπλανώμενου Ιουδαίου εμποράκου και αργυραμοιβού. Το κράμα που προέκυψε από την αλαζονική σκληρότητα και την τοκογλυφία ονομάστηκε φιλελευθερισμός και πήρε πάμπολλες μορφές τόσο μέσα από την δεξιά κοσμοθεωρία στο σύνολό της, όσο και μέσα από τον Μαρξισμό ο οποίος αποτελεί ένα κατά βάση φιλελεύθερο δόγμα, όπως θα αποδείξουμε, όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό.

Το γεγονός ότι η ακροδεξιά εμφανίζεται συχνά αντιφιλελεύθερη δεν πρέπει να θολώνει την κρίση μας, καθώς ουδέποτε η ακροδεξιά υπήρξε οικονομικά αντιφιλελεύθερη. Παρά το ότι οι ακροδεξιοί δηλώνουν συχνά μερικώς κι όχι ολικώς οικονομικά φιλελεύθεροι, εξακολουθούν να νοσούν από τον φιλελευθερισμό, τον οποίο όπως θα αποδείξουμε υποστηρίζουν στην καταπιεστικότερη μορφή του.

Οι μορφές του φιλελευθερισμού – Οικονομικός φιλελευθερισμός

O φιλελευθερισμός εμφανίζεται με πολλές και συχνά αντιφατικές μεταξύ τους μορφές. Οι εσωτερικές αντιφάσεις του φιλελευθερισμού τον κατατάσσουν στα προπαγανδιστικά ιδεολογήματα κι όχι στις ιδεολογίες, διότι μια ιδεολογία οφείλει να είναι αυτοσυνεπής. Αντίθετα όταν μια θεωρία αναιρεί τον ίδιο της τον εαυτό προσαρμοζόμενη στις προπαγανδιστικές ανάγκες της στιγμής δεν είναι ιδεολογία αλλά προπαγανδιστικό ιδεολόγημα. Επίσης ο φιλελευθερισμός σπάνια εμφανίζεται αυτούσιος με το πρόσωπο μιας ολοκληρωμένης πολιτικής θεωρίας, διότι αυτό του το πρόσωπο είναι απεχθέστατο για τον λαό! Αντίθετα οι φιλελεύθεροι συνήθως διασκορπίζονται ως μικρόβια μέσα σε άλλες πολιτικές θεωρίες και ιδεολογίες και τις μολύνουν με τα μιμίδιά τους. Με αυτόν το τρόπο κατάφεραν να μολύνουν ακόμα και την μόνη αντιφιλελεύθερη στην ουσία της ιδεολογία, τον Εθνικοσοσιαλισμό. Στόχος του άρθρου επίσης είναι να αποκαλυφθεί το κρυμμένο πρόσωπο του φιλελευθερισμού όπου αυτό βρίσκεται, καθώς και να αποκαλυφθούν οι εννοιολογικές του αντιφάσεις.

Τυπικά, ο φιλελευθερισμός ως ιδεολόγημα εμφανίζεται ως οικονομικός, πολιτικός, κοινωνικός και πολιτιστικός. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός στην πράξη είναι ο συνδυασμός των καπιταλιστικών όρων παραγωγής και διανομής του πλούτου με την πλήρως απελευθερωμένη αγορά εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών. Έχουμε αναπτύξει πλήρως την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση που επιφέρει ο καπιταλισμός και η «ελεύθερη» αγορά στην πράξη σε παλαιότερα άρθρα και δεν θα επανέλθουμε εδώ σε αυτό το θέμα. Ο ιδεολογικός πυρήνας του οικονομικού φιλελευθερισμού, βρίσκεται στο δικαίωμα του ατόμου όχι μόνο να κατέχει αλλά και να διαχειρίζεται τα μέσα παραγωγής και πλουτισμού που διαθέτει όπως επιθυμεί, μεγιστοποιώντας το ατομικό του όφελος ανεξαρτήτως από τις εθνικές και κοινωνικές συνέπειες των αποφάσεών του ή των λαθών του.

Ταυτόχρονα όμως απαιτεί ο φιλελευθερισμός από το Έθνος εντός του οποίου αναπτύσσεται η καπιταλιστική δραστηριότητα, να κατοχυρώσει νομικά το δικαίωμα του κεφαλαιοκράτη να μεγιστοποιεί το προσωπικό του όφελος ακόμα και εις βάρος του συμφέροντος των εργαζομένων ή εις βάρος των ανταγωνιστών του οι οποίοι δεν διαθέτουν αντίστοιχη οικονομική επιφάνεια. Δηλαδή ο οικονομικός φιλελευθερισμός απαιτεί να κατοχυρωθεί το δικαίωμα μιας κατηγορίας πολιτών, εις βάρος των δικαιωμάτων των άλλων επικαλούμενος τις αρχές του οικονομικού ανταγωνισμού. 

Το κεντρικό σύνθημα του φιλελευθερισμού «ο καθένας λαμβάνει ανάλογα με τις δυνατότητές του» συγκαλύπτει το πραγματικό του νόημα που είναι «ο καθένας λαμβάνει ανάλογα με τα κεφάλαιά του». Ενώ ο φιλελευθερισμός ξεκινά υποτίθεται με βάση το δικαίωμα της πλήρους ατομικής ελευθερίας, στον οικονομικό τομέα, καταλήγει στην επιβίωση του οικονομικά και πολιτικά ισχυρότερου. Φυσικά όταν τεθεί το ζήτημα της ένοπλης εθνικής ή ταξικής πάλης του λαού απέναντι στο κεφάλαιο, ο φιλελευθερισμός πάλι επικαλείται το «θεϊκό» απόλυτο δικαίωμα του ατόμου στην κατοχή και διαχείριση κεφαλαίου, καθώς δεν συμφέρει την άρχουσα τάξη να συγκρουστεί ένοπλα με τις μάζες.

Με λίγα λόγια ο οικονομικός φιλελευθερισμός μιλά για ατομικά δικαιώματα όταν πρόκειται για την εργοδοσία και για δαρβινική επιλογή όταν πρόκειται για τους εργαζόμενους και τον λαό γενικότερα. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν αποτελεί ιδεολογία αλλά ταξικό ιδεολόγημα.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τη σχέση του φιλελευθερισμού με το κράτος. Καταρχήν να σημειώσουμε ότι ο φιλελευθερισμός αυτοαναιρείται και σε αυτό το θέμα. Παρά το γεγονός ότι το φιλελεύθερο ιδεολόγημα θεωρεί πλήρως αναρμόδιο και ανίκανο το κράτος να αναλάβει τον έλεγχο της οικονομίας, της αγοράς ή ακόμα και της εκπαίδευσης των πολιτών, απορρίπτει σε όλες του τις πολιτικές μορφές -πλην του αναρχισμού- την κατάργηση του κράτους!

Ο λόγος είναι φυσικά ότι το φιλελεύθερο κράτος εξασφαλίζει με την δύναμη της βίας την ταξική καταπίεση του λαού από την άρχουσα τάξη. Έτσι το ιδανικό φιλελεύθερο κράτος είναι μικρό, ευέλικτο αλλά πανίσχυρο στο να επιβάλει την ταξική του πολιτική. Πρόκειται για ένα ιδιωτικοποιημένο κράτος όπου το έργο των δημοσίων υπηρεσιών θα κατανέμεται, με το αζημίωτο φυσικά, σε μιζαδόρους εργολάβους κάθε τύπου. Έτσι θα ελαχιστοποιείται το εργατικό κόστος και το κόστος επαρκών υπηρεσιών στον λαό και θα μεγιστοποιούνται τα κεφαλαιοκρατικά κέρδη.

Οι εργολάβοι θα αναλαμβάνουν τα πάντα, την υγεία, την παιδεία, την είσπραξη φόρων, την δημόσια τάξη ακόμα και μέρος του έργου των ενόπλων δυνάμεων. Όμως παντού θα υπάρχει ένας στενός πανίσχυρος κεντρικός κρατικός πυρήνας ο οποίος θα μοιράζει τις εργολαβίες κλέβοντας τους φόρους των λαϊκών στρωμάτων.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις σοβαρές δουλειές τις κάνει πάντα και μόνο ένα καλό κράτος. Ένα λοιπόν τέτοιο κράτος θα πρέπει να κλέβει τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους ανέργους αποδίδοντας τον ιδρώτα και το αίμα τους στην άρχουσα τάξη. Η κρατική καταστολή και η είσπραξη των φόρων είναι πολύ σημαντικά για τους φιλελεύθερους για να τα αφήσουν στο έλεος των εργολάβων γι αυτό και έχουν ανάγκη έναν μικρό ισχυρό κεντρικό μηχανισμό ο οποίος θα εφαρμόζει την ταξική πολιτική τους.

Πολιτικός φιλελευθερισμός

Κύρια έκφραση του πολιτικού φιλελευθερισμού αποτελεί η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Στην πλήρως απελευθερωμένη «αγορά» πολιτικών ιδεών και προγραμμάτων, όλοι έχουν τυπικά το δικαίωμα να διεκδικήσουν μια θέση στο κοινοβούλιο όπως όλοι έχουν το δικαίωμα να γίνουν τραπεζίτες ή βιομήχανοι! Φυσικά στην πράξη οι μόνοι που έχουν ελπίδα κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και προοπτική εξουσίας, είναι αυτοί οι κομματικοί μηχανισμοί που διαθέτουν τεράστια κεφάλαια για να διεξάγουν πολιτικό αγώνα και να διαφημιστούν, δηλαδή τα πολιτικά όργανα της άρχουσας τάξης.

Η λεγόμενη «ελευθερία του καταναλωτή» -δηλαδή το δικαίωμα των διαφημιστικών εταιρειών να χειραγωγούν μέσω του ψεύδους τους πολίτες που δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά όλων των αγαθών ή υπηρεσιών που καταναλώνουν- μετονομάζεται σε ελευθερία της ψήφου και τελικά παίρνει την μορφή του καθολικού δικαιώματος στην επιλογή του διατιθέμενου πολιτικού προϊόντος κατά την εκλογική διαδικασία.

Ο πολιτικός φιλελευθερισμός φέρει κι αυτός ασφαλώς τις εσωτερικές αντιφάσεις του φιλελευθερισμού. Έτσι ενώ η αστική δημοκρατία καυχάται ότι δεν διώκει το φρόνημα, επιδίδεται σε ένα κυνήγι μαγισσών όταν τα φρονήματα ενός μέρους του λαού αμφισβητούν την απόλυτη κυριαρχία του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού. Τότε επιστρατεύονται εγκλήματα γνώμης για τους αναθεωρητές ιστορικούς, ψηφίζονται αντιρατσιστικοί νόμοι για τους εθνικιστές και θεσπίζεται ως ιδιώνυμο αδίκημα ο κομμουνισμός.

Κοινωνικός φιλελευθερισμός

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, ο λεγόμενος και σοσιαλφιλελευθερισμός, έχει δύο σκέλη. Το ένα σκέλος του είναι οικονομικό και το άλλο που είναι και το ουσιώδες είναι ο πολιτιστικός Μαρξισμός. Στο οικονομικό του σκέλος, υιοθετεί κρατικές πολιτικές που να απαλύνουν τις επιπτώσεις του καπιταλισμού, όπως πχ η επιδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ή η επιδότηση της απασχόλησης των νέων εργαζομένων κλπ.

Δηλαδή ο σοσιαλφιλελευθερισμός ο οποίος είναι η κύρια αφήγηση της σύγχρονης κεντροαριστεράς, αποδέχεται πλήρως τις αρχές του οικονομικού φιλελευθερισμού και του καπιταλιστικού συστήματος που αυτός παράγει, απλά προσπαθεί να απαλύνει τις επιπτώσεις του με κάποια δήθεν αντισταθμιστικά οφέλη, σε αντίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό που τα θεωρεί άχρηστο κόστος για την άρχουσα τάξη.

Ουσιαστικά ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι ακόμα πιο ύπουλος από τον νεοφιλελευθερισμό, καθώς προσπαθεί να καταστείλει την λαϊκή οργή μοιράζοντας στο λαό ψίχουλα από αυτά που του κλέβει το κεφάλαιο και το φιλελεύθερο κράτος. Στο ιδεολογικό επίπεδο, ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι απολύτως αυτοαναιρούμενος αφού από την μια ευαγγελίζεται την κοινωνική ισότητα και την απελευθέρωση του ατόμου από την κοινωνική καταπίεση ενώ από την άλλη υποστηρίζει ένα οικονομικό σύστημα που ο ίδιος παραδέχεται ότι παράγει ανισότητα και καταπίεση! Σχιζοφρένεια ή πολιτικός χαφιεδισμός; Μάλλον το δεύτερο.

Ως προς το δεύτερο σκέλος του κοινωνικού φιλελευθερισμού, ο οποίος αποτελεί έκφραση του πολιτιστικού Μαρξισμού, ο φιλελευθερισμός τους εκφράζει μια αρρωστημένη και χυδαία ελευθεριότητα βασισμένη σε πλήρως αντεπιστημονικές και διεστραμμένες θεωρήσεις της πραγματικότητας. Βασικές αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού είναι η θεώρηση της φυλής και του φύλου -δηλαδή της βιολογικής πραγματικότητας- ως κοινωνικές κατασκευές καθώς και η σχετικοποίηση κάθε αισθητικής και ήθους. Τα αιτήματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού στο κοινωνικό πεδίο είναι ο γάμος των ομοφυλόφιλων και η υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, η προώθηση με την βία της πολυπολιτισμικότητας και της πολυφυλετικότητας, η νομιμοποίηση της χρήσης και της εμπορίας των ναρκωτικών και άλλα παρόμοια, με το πρόσχημα της ισότητας και της διασφάλισης της ατομικής ελευθερίας.

Κάποιος ίσως να διερωτάται γιατί η άρχουσα τάξη εμμένει στην προώθηση τέτοιων αιτημάτων στην κοινωνία, αφού από την πολυφυλετικότητα προκύπτει άμεσο οικονομικό συμφέρον για τους κεφαλαιοκράτες καθώς εξευτελίζουν τις εργατικές αμοιβές, αλλά από την προώθηση του εκφυλισμού δεν φαίνεται να προκύπτει κάποιο άμεσο οικονομικό συμφέρον. Η απάντηση είναι ότι τόσο στην πολιτική και την κοινωνία όσο και στη ζωή γενικότερα, τα όντα τείνουν να αναπαράγουν τον εαυτό τους και την αυτοεικόνα τους. Η άρχουσα τάξη ήταν και είναι έκφυλη, γι αυτό και όχι μόνο αναπαράγει αλλά προσπαθεί και να επιβάλει την κοινωνική διαστροφή! Γι αυτό λέμε ότι ο φιλελευθερισμός είναι ένα ιδεολόγημα που έχει παραχθεί από μια αντίστροφη βιολογική επιλογή και μεταδίδεται ενδημικά σαν μια ψυχοσωματική φυλετική ασθένεια.

Στο δεύτερο μέρος του άρθρου μας, θα αναφερθούμε στον πολιτιστικό φιλελευθερισμό και θα αποδείξουμε τις φιλελεύθερες καταβολές του Μαρξισμού, της αστικής δεξιάς και της ακροδεξιάς. Επίσης θα εξηγήσουμε πως εννοιολογικά και πολιτικά, ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο επαναστατικός Φασισμός είναι τα μόνα αυθεντικά λαϊκά και αντιφιλελεύθερα κινήματα του περασμένου αιώνα. Τέλος θα διερευνήσουμε κατά πόσο ο Χιτλερισμός υπήρξε πολιτικά αντιφιλελεύθερος ή αν τελικά διέσωσε τον φιλελευθερισμό από την επαναστατική μανία των εθνικοσοσιαλιστών και θα προτείνουμε αντιφιλελεύθερες μορφές πάλης απέναντι στην πανώλη που διασπείρουν οι εγκάθετοι της άρχουσας τάξης.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Πολιτιστικός και εκπαιδευτικός φιλελευθερισμός

Ο πολιτιστικός φιλελευθερισμός εστιάζει στην ελευθεριότητα της τέχνης ως μέσο αυτοέκφρασης του δημιουργού της. Πρόκειται για μια τέχνη η οποία συνήθως δεν εμπεριέχει κανένα ιδανικό ή ανώτερη ηθική αξία, αλλά απλώς εκφράζει ένα κουβάρι από ψυχολογικά συμπλέγματα, αγωνίες και προβληματισμούς του «δημιουργού» της. Με την «λογική» των φιλελεύθερων, η ατομική έκφραση στην τέχνη είναι υπέρτατο αγαθό και υπερισχύει του κοινού ήθους και των θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων του λαού. Επομένως κατά αυτούς δεν πρέπει να αντιδρούμε στην καλλιτεχνική προαγωγή της πορνείας, της ομοφυλοφιλίας, της παιδεραστίας κλπ ή στην διαπόμπευση εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων, ηρώων, Αγίων κλπ διότι τους περιορίζουμε το δικαίωμα να εκφράσουν ελεύθερα την ανωμαλία τους!

Στην πραγματικότητα ο πολιτιστικός φιλελευθερισμός αποτελεί μια έκφραση της διαστροφής της φιλελεύθερης ψευτοδιανόησης, η οποία στοχεύει στην αλλοίωση του ήθους και στην κάμψη των φυσιολογικών αντιστάσεων στον εκφυλισμό, των λαϊκών στρωμάτων. Χορηγός φυσικά όλων αυτών των «καλλιτεχνών» είναι η οικονομική ολιγαρχία με την οποία διατηρούν στενές σχέσεις και «επαφές».

Ο εκπαιδευτικός φιλελευθερισμός, αρνείται ευθέως το δικαίωμα του επίσημου κράτους να διαμορφώνει την εκπαιδευτική πολιτική και να καθορίζει την μορφή και το περιεχόμενο της σχολικής γνώσης. Προωθεί τη διαφοροποίηση στους στόχους και τις μεθόδους υλοποίησης των αναλυτικών προγραμμάτων ανά περιφέρεια, με σκοπό δήθεν την καλύτερη προσαρμογή τους στις τοπικές κοινωνίες. Ουσιαστικά ο εκπαιδευτικός φιλελευθερισμός αποτελεί το όχημα με το οποίο θα αποδομηθεί η εθνική και θρησκευτική διαπαιδαγώγηση, ξεκινώντας από τις περιοχές με μεγάλο αριθμό «μειονοτικών» μαθητών. Με τον όρο «μειονοτικοί» δεν εννοούμε τις αναγνωρισμένες μειονότητες, αλλά όλους όσους είναι συγκεντρωμένοι σε μια ορισμένη περιοχή (πχ Κυψέλη) και είναι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι.

Αν πχ το κέντρο της Αθήνας έχει μεγάλο αριθμό Αφρικανών μουσουλμάνων, είναι λογικό για τους φιλελεύθερους όλα τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων και των Ελληνόπουλων για λόγους διαπολιτισμικότητας, να διδάσκονται πχ την Αφρικανική ιστορία και τα βασικά στοιχεία της ισλαμικής θρησκείας. Φυσικά σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων θα παίζουν πάντα και οι κατά τόπους ΜΚΟ, δηλαδή οι εκτός κρατικής ιεραρχίας τοποτηρητές των εγχώριων και ξένων αφεντικών.

Επίσης ο εκπαιδευτικός φιλελευθερισμός έχει και ένα οικονομικό σκέλος, την προσαρμογή των αναλυτικών προγραμμάτων των σχολείων στην ντόπια αγορά εργασίας, έτσι ώστε να μπορούν τα σχολεία να τραβήξουν χορηγίες από επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή. Μην φανταστεί βέβαια κανείς ότι οι κεφαλαιοκράτες επιχειρούν να ωφεληθούν άμεσα οικονομικά από αυτό. Πρόκειται για άλλη μια τεχνική επιβολής και ολοκληρωτικού ελέγχου της νεολαίας από τους φιλελεύθερους έτσι ώστε να εμπεδώνεται από μικρή ηλικία στους πολίτες η υπακοή και η υποταγή σε όσους έχουν το χρήμα!

Μάρξιστες φιλελεύθεροι

Μέχρι στιγμής αποφύγαμε να ορίσουμε τον φιλελευθερισμό και αρκεστήκαμε στο να τον περιγράψουμε, έτσι ώστε ο αναγνώστης να σχηματίσει μια απτή εικόνα του φιλελεύθερου ιδεολογήματος. Όμως η κατανόηση της φιλελεύθερης φύσης της αστικής δεξιάς και ιδιαίτερα του Μαρξισμού, απαιτούν επαρκείς θεωρητικές γνώσεις επί του θέματος. Θα ορίσουμε τον φιλελευθερισμό και την άκρως αντίθετή του ιδεολογία, τον συντηρητισμό, όπως τις ορίζει ο μεγάλος θεωρητικός του Εθνικοσοσιαλισμού και της Συντηρητικής Επανάστασης, Otto Strasser.

Συντηρητική είναι μια ιδεολογία που μετατρέπει το Εμείς, δηλαδή την κοινότητα ομοίων ατόμων, σε κέντρο του σύμπαντος ενώ φιλελεύθερη είναι μια ιδεολογία που στο επίκεντρό της θέτει το Εγώ. Ο συντηρητισμός είναι η ιδεολογία του καθήκοντος ενώ ο φιλελευθερισμός η ιδεολογία της ελευθεριότητας. Υπό αυτήν την έννοια και μόνο δηλώνουμε βαθύτατα συντηρητικοί!

Ας ξεκινήσουμε με τον πιο «παράδοξο» ισχυρισμό μας, δηλαδή ότι ο Μαρξισμός είναι μια κατά βάση φιλελεύθερη ιδεολογία. Το παράδοξο έγκειται στο ότι οι κομμουνιστές αναφέρονται συνεχώς στο λαό, στην κοινότητα κλπ δηλαδή σε κάτι που ομοιάζει περισσότερο με το Εμείς παρά με το Εγώ. Όμως για τον Μαρξισμό η κοινότητα απλά αποτελεί ένα μέσο για την ατομική υλική ευμάρεια και για την απελευθέρωση από κάθε κοινωνικό περιορισμό. Η κρατικοποίηση των πάντων υποτίθεται ότι θα μεγιστοποιήσει την παραγωγή πλούτου και θα την διανείμει δίκαια στους συντελεστές της. Δηλαδή με βάση τον Μαρξισμό, οι εργάτες θεωρητικά θα μεγιστοποιήσουν τα μερίδιά τους από τα κέρδη ακριβώς όπως κάνουν στον καπιταλισμό οι μέτοχοι. Η παραγωγή πλούτου προς όφελος συνολικά της κοινότητας, ή του Έθνους γενικότερα, ανεξαρτήτως ατομικών απολαβών είναι κάτι άγνωστο στην θεωρία του Μαρξισμού.

Στόχος του Μαρξιστή είναι η μεγιστοποίηση των ατομικών απολαβών μέσα από την συμμετοχή σε ένα κοινωνικό σύνολο. Τα υγιή συναισθήματα που δένουν ένα σύνολο, όπως πχ η αγάπη, η δοτικότητα ή ο ηρωισμός, είναι απλά παράγωγα του υλικού κέρδους. Επομένως η Μαρξιστική «ομάδα» εμφανίζεται συνεκτική μόνο με βάση το κέρδος. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μαρξισμός δεν αναγνωρίζει ως αυθύπαρκτες τις αξίες της φυλής, του Έθνους, της οικογένειας και της πατρίδας και τους προσδίδει μόνο κερδοσκοπική αξία! Άλλωστε και η ταξική πάλη όπως περιγράφεται από τον Μαρξ, έχει καθαρά ατομικιστικό χαρακτήρα αφού οι συμμετέχοντες σε αυτήν μάχονται απλά για να αποκομίσουν μεγαλύτερα προσωπικά οφέλη.

Ο Μαρξιστής παλεύει για το προσωπικό του όφελος ακριβώς όπως και ο κεφαλαιοκράτης, μόνο που ο κεφαλαιοκράτης χρησιμοποιεί την δύναμη του χρήματος ενώ ο Μαρξιστής την δύναμη των λαϊκών μαζών. Μάλιστα ο Μαρξ δεν κατηγορεί τους καπιταλιστές ως ανήθικους, απλά καταδικάζει τον καπιταλισμό ως σύστημα, αφού θεωρεί ότι ο οποιοσδήποτε στη θέση τους θα έκανε το ίδιο.

Τελικά ο Μαρξισμός συνοψίζεται στο ρητό: «Όλοι μαζί μπορούμε να κερδίσουμε περισσότερα, ο καθένας για τον εαυτό του», ενώ ο καπιταλισμός στο ρητό: «Ο καθένας μόνος του μπορεί να κερδίσει περισσότερα για τον εαυτό του».

Εδώ φυσικά αναφερόμαστε μόνο στην θεωρία του Μαρξισμού -ανεξάρτητα από το ότι στην πράξη ο Μαρξισμός το μόνο που έφερε ήταν μια έρημο από πείνα και κρατική καταπίεση- διότι αποδεικνύουμε της φιλελεύθερες καταβολές της Μαρξιστικής θεωρίας χωρίς να μας απασχολούν οι πρακτικές του Μαρξισμού. Επίσης εδώ δεν σκοπεύουμε να αποκαλύψουμε τα φιλελεύθερα Μαρξιστικά ψεύδη περί ανυπαρξίας της φυλής, της πατρίδας και της οικογένειας, καθώς το έχουμε κάνει πολλές φορές σε παλαιότερα άρθρα και δεν θέλουμε να επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια.

Στο θέμα των ηθικών αξιών και της οικογένειας, ο Μαρξισμός είναι η πλέον φιλελεύθερη ιδεολογία. Η οικογένεια θεωρείται από τον Μαρξισμό ως απόρροια της ανάγκης για μεταβίβαση της ιδιοκτησίας και της ανάγκης των γονέων για εργατικό δυναμικό! Δηλαδή με βάση την θεωρία του Μαρξισμού, πρόκειται για ένα ταξικό κατασκεύασμα που αντανακλά την δομή του οικονομικοκοινωνικού συστήματος. Κατά τον Μαρξισμό, μέσα από την οικογένεια οι γονείς προσπαθούν να αποκομίσουν το μέγιστο οικονομικό όφελος. Ο πατέρας να μεταβιβάσει την ιδιοκτησία του όταν δεν θα είναι σε θέση να εργαστεί και η μητέρα να σταθεροποιήσει την κοινωνική της θέση και κατά συνέπεια να διασφαλίσει την επιβίωσή της.

Όσον αφορά το Έθνος και την φυλή, αυτά για τον Μαρξ είναι κοινωνικά κατασκευάσματα της αστικής τάξης καθώς σχετίζονται με την προστασία και την διατήρηση της ιδιοκτησίας και μπορεί να εξυπηρετούν μόνο ταξικά -δηλαδή εγωιστικά- συμφέροντα. Για τον Μαρξισμό, το κέρδος, είναι το μόνο αποδεκτό συνεκτικό στοιχείο σε ένα σύνολο, ακριβώς όπως και για τους καπιταλιστές.

Πόσο πιο εγωιστική και ως εκ τούτου φιλελεύθερη να γίνει μια θεωρία;

Ως προς τον βιολογικά προκαθορισμένο ρόλο των δύο φύλων και την φυσιολογική σεξουαλικότητα, ο Μαρξ βέβαια δεν προχώρησε τόσο όσο η σχολή της Φρανκφούρτης, της οποίας οι θεωρητικοί ισχυρίζονται ότι το φύλο και η σεξουαλικότητα είναι κοινωνικές κατασκευές. Όμως ο Μαρξ με το να θεωρεί ότι η ανατροφή των παιδιών πρέπει να ανατίθεται στην κοινότητα συνολικά και όχι στους γονείς καθώς και με την θεώρηση της οικογένειας ως μια οικονομικό-κοινωνική και όχι βιολογική δομή, έβαλε τα θεμέλια του πολιτιστικού Μαρξισμού, τον οποίο οι Ιουδαίοι της σχολής της Φρανκφούρτης απλά επέκτειναν.

Δεξιοί και ακροδεξιοί φιλελεύθεροι

Η αστική δεξιά αποδέχεται καταρχήν τον οικονομικό φιλελευθερισμό, οποίος είναι και θεμέλιος λίθος του πολιτικού της προγράμματος. Στο επίκεντρο της αστικής δεξιάς βρίσκεται σαφέστατα το «Εγώ» ενώ το «Εμείς» επίτηδες αποκτά μια μη απτή και σχεδόν μεταφυσική έννοια. Η λέξη φυλή σκόπιμα απορρίπτεται ως «ρατσιστική» ενώ το Έθνος για την αστική δεξιά είναι οτιδήποτε εκτός από τον λαό, δηλαδή την ζώσα φυλετική πραγματικότητα. Το Έθνος για την δεξιά είναι οι πρόγονοι, η γλώσσα, η θρησκεία, η πατρίδα γενικά και αόριστα, τα μνημεία και η ιστορία μας. Τι κοινό έχουν όλα αυτά; Αποκλείεται να ζητήσουν καλύτερο μεροκάματο! Η νεκροφιλία της δεξιάς προέρχεται ακριβώς από την φοβία της ταύτισης του εργαζόμενου λαού με το Έθνος.

Τονίζουμε ότι όταν μιλάμε για αστική δεξιά και ακροδεξιά, δεν εννοούμε τον απλό συντηρητικό δεξιό ή ακροδεξιό αλλά την αστική ψευτοδιανόηση και τους ακροδεξιούς ψευτοϊδεολογικούς ταγούς του «χώρου».

Η ακροδεξιά καταρχήν δέχεται τον οικονομικό φιλελευθερισμό και επομένως είναι σαφώς φιλελεύθερη. Όμως δεν αποδέχεται θεωρητικά, τα άλλα είδη φιλελευθερισμού. Αυτή ακριβώς η αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού και η άρνηση του πολιτικού φιλελευθερισμού είναι που κάνει την ακροδεξιά θιασώτη της καταπιεστικότερης μορφής φιλελευθερισμού, καθώς χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία ως ταξικό όργανο της κεφαλαιοκρατίας εις βάρος του λαού με το πρόσχημα του αντιμπολσεβικισμού. Ακόμα και η ελάχιστη ελπίδα ανατροπής της άρχουσας τάξης μέσα από ένα πολιτικά φιλελεύθερο καθεστώς, καταπνίγεται από την κρατική βία της ακροδεξιάς.

Επίσης ο οικονομικός φιλελευθερισμός της ακροδεξιάς, με την φτώχεια και την καταπίεση που επιφέρει, οδηγεί στην προλεταριοποίηση του λαού και επομένως στην ηθική του εξαθλίωση, ανοίγοντας τον δρόμο για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό και τον μπολσεβικισμό.

Μια τέτοια φιλελεύθερη πρώην κομμουνίστρια και κατόπιν ακροδεξιά ήταν και παρέμεινε μέχρι τον θανάτό της, η Σίτσα Καραΐσκάκη. Το επόμενο απόσπασμα από το «ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο» είναι χαρακτηριστικό δείγμα της σκέψης τόσο της ίδιας όσο και της φιλελεύθερης ακροδεξιάς που εκφράζει. Γράφει λοιπόν: «Όσο ο άνθρωπος διάγει μια γήινη ζωή, τόσο καθοδηγείται από την αυτοσυντήρηση και το ατομικό του ενδιαφέρον (δηλαδή συμφέρον καμουφλαρισμένο με μια πιο ήπια λέξη)».

Και συνεχίζει:

Η φυσική πείνα και το φυλετικό ένστικτο είναι καταστάσεις τις οποίες αισθάνεται και ζει το άτομο, είναι ανάγκες τις οποίες πρέπει να ικανοποιήσει το ίδιο. (πλήρης ταύτιση της Σίτσας με το φιλελευθερισμό του Τζήμερου και του Κυριάκου Μητσοτάκη… Οι φτωχοί και οι άνεργοι με βάση την παραπάνω λογική είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, ενώ οι καπιταλιστές απολαμβάνουν τους καρπούς του ιδρώτα τους… Βέβαια η ίδια η Σίτσα ικανοποίησε τα βασικά της ένστικτα, με το να παντρευτεί έναν πλούσιο κομμουνιστή (!), κάτι το οποίο δεν θα μας ενοχλούσε ιδιαίτερα αν δεν προσπαθούσε να μας καθοδηγήσει ιδεολογικά.)

Μάλιστα παρακάτω υποστηρίζει ότι η ατομικότητα είναι ο δρόμος που επιλέγει η φύση για να δημιουργήσει.

Επιλέξαμε την Σίτσα ως παράδειγμα φιλελεύθερης ακροδεξιάς διότι κάποιοι την προβάλλουν ως εθνικοσοσιαλίστρια. Προφανώς είναι αδύνατο να έχει σχέση ο φιλελεύθερος ατομικισμός της, με τον Εθνικοσοσιαλισμό που αποτελεί πνευματικό παιδί της Συντηρητικής Επανάστασης και αποθέωση του «Εμείς»!

Διαβάστε επίσης:

«Ο Ρυθμός της Ιστορίας»

«Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός»

«Είναι ο στρασσερισμός μπολσεβικισμός»

Εθνικοσοσιαλισμός ενάντια στον ελιτισμό

 

Με αφορμή κάποιες ελιτιστικές παρεκτροπές οι οποίες παρατηρούνται τελευταία στον «εθνικοσοσιαλιστικό χώρο» αναδημοσιεύεται τμήμα ενός αξιόλογου άρθρου το οποίο αναρτήθηκε για πρώτη φορά στον ιστότοπο Resist to Exist. Το άρθρο περιέχει αναφορές από την «Πολιτεία» του Πλάτωνα, η οποία για πολλούς προσιδιάζει αρκετά σε ένα ιδανικό εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς. Σαν θεωρία ο εθνικοσοσιαλισμός παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με την πλατωνική φιλοσοφία ενώ για ακραιφνείς εθνικοσοσιαλιστές ιδεολόγους όπως και για κρατικούς αξιωματούχους του Τρίτου Ράιχ ο Έλληνας φιλόσοφος αποτελούσε σημείο αναφοράς. Στο ακόλουθο κείμενο παρουσιάζεται η απόρριψη του Πλάτωνα για κάθε μορφή ελιτισμού, εγωϊσμού και ματαιοδοξίας. Το ακριβώς ίδιο ισχύει και για τον εθνικοσοσιαλισμό ο οποίος είναι φύσει ριζοσπαστικός, επαναστατικός και έχει ως κεντρικό σκοπό τον αγώνα υπέρ του συνόλου. Συνεπώς ο οποιοσδήποτε διαπνέεται από αστική έπαρση και φιλελεύθερη αντικοινωνική αλαζονεία η οποία τον εμποδίζει να ασχοληθεί με την «ηλίθια πλέμπα» δεν έχει καμία σχέση μαζί του. Μόνο ως προβοκάτσια και υπηρεσία στον εχθρό μπορεί να λογιστεί η προσπάθεια να αποσυρθούν νέοι άνθρωποι από τον αγώνα και να αρκεστούν στην «καλλιέργεια του ευατού τους». Ο Πλάτωνας πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια τα εξήγησε καλύτερα από όλους:

ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

«Το γεγονός ότι πραγματεύσεις των Αρχαίων Ελλήνων παραμένουν πάντα επίκαιρες αποδεικνύεται περίτρανα από το παρακάτω κείμενο. Ο Πλάτωνας, συζητώντας με τον Γλαύκο, έχοντας ήδη περιγράψει την ιδανική για εκείνα τα χρόνια πολιτεία, συνδιαλέγεται το ζήτημα της διοίκησης αυτής της πόλης.

«Τότε; Δεν είναι φυσικό, είπα εγώ, και δεν συνάγεται κατανάγκην από όσα έχουμε πει ότι άνθρωποι αμόρφωτοι, δίχως καμιά εμπειρία της αλήθειας, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να διοικήσουν ικανοποιητικά μια πολιτεία ούτε, επίσης, άνθρωποι αφημένοι να περνούν ως το τέλος τη ζωή τους μελετώντας; Οι πρώτοι επειδή δεν έχουν θέσει ένα στόχο προς τον οποίο θα πρέπει να κατατείνουν όλες οι πράξεις τους -οι ιδιωτικές και οι δημόσιες- οι δεύτεροι επειδή από δική τους προαίρεση δεν πρόκειται να ασχοληθούν με τίποτε πρακτικό, καθώς θα νομίζουν ότι έχουν μεταφερθεί -ζωντανοί ακόμη- στα νησιά των μακάρων!

Δίκιο έχεις, είπε.».

Ο Πλάτων αποκλείει, αρχικά, από την διοίκηση της πόλης τους απαίδευτους. Οι απαίδευτοι άνθρωποι, εκτός του ότι δεν έχουν την ικανότητα να αναλάβουν ένα τέτοιο βάρος, είναι ευτυχισμένοι με την εξασφάλιση των βασικών υλικών τους αναγκών, αδιαφορώντας για την πνευματική καλλιέργεια και τα κοινά. Είναι προφανές πως ένας άνθρωπος χωρίς παιδεία και μια σαφή φιλοσοφία ζωής δεν μπορεί να οργανώσει τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και στρατιωτικά ζητήματα μίας πόλης/έθνους.

Επόμενο βήμα του Πλάτωνα είναι να αποκλείσει από εν δυνάμει βασιλείς τους «βιβλιοφάγους» της εποχής του. Αυτή η μικρή ομάδα ανθρώπων είχε αφιερώσει, όπως μας λέει, τη ζωή της στην διαρκή απόκτηση γνώσεων. Για τον Πλάτωνα, αυτοί, παρ’ όλο που είναι πιο ικανοί για την ανάληψη της αρχής αποκλείονται μαζί με τους απαίδευτους μιας και οικειοθελώς δεν ασχολούνται με τα πρακτικά ζητήματα της ζωής και κατά συνέπεια της πόλης. «Ὅτι ἑκόντες εἶναι οὐ πράξουσιν» καθώς έχουν την εντύπωση ότι ζουν στα νησιά των Μακάρων! Απολαμβάνουν τις πνευματικές ηδονές που τους προσφέρουν οι ατελείωτες (θεωρητικά) γνώσεις τους, αδιαφορώντας προκλητικά για τους Συμπολίτες τους.

Είναι εναργές πως σε όλη την ιστορία του ανθρώπου οι ανόητοι αποτελούσαν το αμόνι και πλούσιοι το σφυρί της τύχης του κοινωνικού συνόλου και αυτό δεν δύναται να αλλάξει.

Παράλληλα, όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την ύπαρξη ανθρώπων που έχουν γνωρίσει ένα μέρος της αλήθειας, αλλά που πλέον φυγοπονούν στον ζεστό τους καναπέ. Σε αυτούς πέφτουν και οι μεγαλύτερες ευθύνες κατά των Πλάτωνα, καθώς παρ’ όλο που μπορούν να βγάλουν τους συμπολίτες τους από την λήθη, προτιμούν να κρύβονται και να μην κοπιάζουν. Θεωρούν ντροπή και ηθική έκπτωση την ενασχόληση με την λαϊκή βάση και τα προβλήματα που απασχολούν την δημόσια ζωή. Θεωρούν ξεπεσμένους τους ανθρώπους που υπολείπονται σε γνώσεις. Θλιβερούς πληβείους που αυτοί οι «ελιτιστές» απαξιούν να «διδάξουν»!

Φροντίζουν να αποφεύγουν τις ψυχικές, κοινωνικές και νομικές φθορές της ενεργής συμμετοχής με την πολιτική και αντ’ αυτού τρέφουν τον υπέρμετρο εγωισμό τους με όλο και περισσότερα βιβλία. Κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλο, κηρύττοντας το «ποίημα» της καταστροφής με την ματαιόδοξη ελπίδα να βγουν αληθινοί! Ετσι ώστε στο τέλος, πάνω απ’ τα συντρίμμια του ελληνισμού, να πουν εμφατικά: «Σας τα έλεγα Εγώ!»…

Δεδομένου, λοιπόν, πως μόνο ένας πεπαιδευμένος πολιτικός ηγέτης μπορεί να καθοδηγήσει ορθά ένα έθνος, ο φιλόσοφος τονίζει ότι, οι ικανότεροι των νέων πρέπει να τεθούν υπό πνευματικές και ψυχικές δυσκολίες, προκειμένου να λάβουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση.

Η ανώτερη παιδεία που θα αποκομίσουν δεν θα τους επιφέρει ούτε υλικά αγαθά, ούτε κάποιου άλλου είδους ευχαρίστηση. Αντιθέτως, θα τους δεσμεύσει σε μια ζωή που θα υπηρετεί το σύνολο της κοινωνίας. Γιατί η πραγματική ευδαιμονία του (υγιούς) ατόμου επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την ευημερία του συνόλου!

«Το έργο λοιπόν, είπα εγώ, που έχουμε να επιτελέσουμε εμείς, οι θεμελιωτές της πόλης, είναι να υποχρεώσουμε όσους από τη φύση τους είναι προικισμένοι κατά τον καλύτερο τρόπο να προσεγγίσουν εκείνο το μάθημα που προηγουμένως το χαρακτηρίσαμε ως το μέγιστο: να αντικρύσουν το Αγαθό και να βγάλουν εκείνη την ανηφοριά, και σαν ανέβουν και το κοιτάξουν αρκετά, να μην τους επιτρέψουμε αυτό που τώρα επιτρέπεται.

Δηλαδή ποιο;

Το να μένουν, είπα εγώ, εκεί και να μη θέλουν να κατέβουν πάλι δίπλα σ’ εκείνους τους δεσμώτες και να μοιραστούν μαζί τους τούς κόπους και τις τιμές, είτε αυτές είναι τιποτένιες είτε οι σπουδαιότερες.

Μα τότε, είπε, δεν θα τους αδικήσουμε και δεν θα τους κάνουμε να ζουν χειρότερα, ενώ μπορούν να ζήσουν καλύτερα;

Ξέχασες πάλι, είπα εγώ, φίλε μου, ότι το νόμο δεν τον ενδιαφέρει πώς μια ορισμένη τάξη στην πόλη θα γίνει ιδιαίτερα ευτυχισμένη, αλλά αναζητεί τρόπους ώστε η ευτυχία αυτή να πραγματοποιηθεί για όλη την πόλη συνενώνοντας αρμονικά τους πολίτες με την πειθώ αλλά και τον εξαναγκασμό, κάνοντάς τους να δίνουν ο ένας στον άλλο την ωφέλεια που μπορεί καθένας από αυτούς να προσφέρει στο σύνολο και πλάθοντας ο ίδιος ο νόμος τέτοιους άνδρες στην πόλη όχι για να τους αφήνει έπειτα να τραβούν κατα ‘κει που αρέσει στον καθένα αλλά για να τους χρησιμοποιεί ο ίδιος για την ενίσχυση της ενότητας της πόλης.

Σωστά, είπε· το είχα ξεχάσει.

Σκέψου ακόμη, Γλαύκων, ότι δεν πρόκειται να αδικήσουμε τους φιλοσόφους που θα βγάλει η πόλη μας αλλά θα τους πούμε σωστά πράγματα υποχρεώνοντάς τους να φροντίζουν τους άλλους και να τους προσέχουν. Θα τους πούμε δηλαδή ότι εύλογα στις άλλες πόλεις οι φιλόσοφοι όπως αυτοί δεν συμμετέχουν σε βαριά καθήκοντα· γιατί ξεφυτρώνουν από μόνοι τους χωρίς τη σκόπιμη δράση της μιας ή της άλλης πολιτείας, και είναι δίκαιο ό,τι φυτρώνει από μόνο του, χωρίς να χρωστά σε κανέναν την τροφή του, να μην έχει και τη διάθεση να πληρώσει σε κάποιον για τη διατροφή. Εσάς όμως σας αναστήσαμε προς το δικό σας αλλά και το δικό μας το συμφέρον, κάτι σαν οδηγητές και βασιλιάδες σ’ ένα σμήνος μέλισσες, και σας έχουμε δώσει παιδεία πιο καλή και πιο ολοκληρωμένη από εκείνων την παιδεία και σας έχουμε κάνει και στα δύο, στην πολιτική όσο και στη φιλοσοφία, πιο δυνατούς. Ας κατεβείτε λοιπόν, καθένας με τη σειρά του, στον τόπο που μένουν οι άλλοι κι ας συνηθίσετε μαζί μ’ εκείνους κι εσείς να βλέπετε τις σκιές· γιατί όταν το συνηθίσετε, θα διακρίνετε χίλιες φορές καλύτερα απ’ όσο οι δεσμώτες εκεί στη σπηλιά και θα αναγνωρίζετε τα είδωλα ένα προς ένα, τι λογής είναι και ποιανού πράγματος αποτελούν είδωλο, διότι εσείς έχετε δει την αλήθεια των όμορφων, των δίκαιων, των αγαθών πραγμάτων. Κι έτσι θα ‘ναι αληθινή η ζωή που θα ζήσουμε, εμείς κι εσείς, στην πόλη, κι όχι ένα όνειρο, όπως είναι τώρα στις περισσότερες πολιτείες όπου οι άνθρωποι πολεμούν ο ένας τον άλλο για σκιές και ξεσηκώνονται να αρπάξουν την εξουσία, λες και είναι τάχα η εξουσία κανένα μεγάλο καλό. Ενώ, βέβαια, η αλήθεια είναι τούτη: Σε μια πολιτεία όπου όσοι πρόκειται να ασκήσουν εξουσία έχουν ελάχιστα τη διάθεση να εξουσιάζουν, τα πράγματα σ’ αυτή την πολιτεία θα πηγαίνουν περίφημα και δεν θα υπάρχει καμιά αναταραχή, ενώ όπου οι άρχοντες θα έχουν την αντίθετη διάθεση, θα είναι και η κατάσταση των πραγμάτων η αντίθετη.

Βεβαίως, είπε».

«Ξέρεις εσύ, είπα, κανέναν άλλο τρόπο ζωής που να περιφρονεί τα πολιτικά αξιώματα εκτός από τον τρόπο της ζωής του αληθινού φιλοσόφου;

Μα το Δία όχι, είπε εκείνος.

Ωστόσο είναι ανάγκη στην εξουσία να μην ανέρχονται άνθρωποι που έχουν έρωτα για αυτήν· διαφορετικά οι αντίζηλοί τους θα τους πολεμήσουν.

Ασφαλώς.

Ποιους άλλους λοιπόν θα αναγκάσεις να αναλάβουν τη φύλαξη της πόλης παρά εκείνους που έχουν στοχαστεί όσο κανένας άλλος με ποια μέσα κυβερνιέται καλύτερα η πολιτεία και έχουν δοκιμάσει κι άλλες τιμές και έναν τρόπο ζωής καλύτερον από του πολιτικού ηγέτη;

Κανέναν άλλο, είπε.».

Η μεγάλη διαφορά φυσικά με το σήμερα είναι πως ο Πλάτωνας μιλάει για πραγματικούς φιλοσόφους. Για πραγματικούς Αρίστους οι οποίοι, είτε από υπεροψία, είτε από έλλειψης εθνικής συνείδησης, αποφεύγουν τον συγχρωτισμό με το λαό. Παραμένουν στο «βουνό» ιππεύοντας τον κάλαμο. Πόσα συγγράμματα έγραψαν και πόσες σχολές ίδρυσαν οι σημερινοί «ινστρούχτορες»; Πόσες «αλήθειες» ανακάλυψαν;

Εκ του καναπέως προσπαθούν να παρακινήσουν κόσμο να τους ακολουθήσει. Ονειρεύονται και επιδιώκουν αρχηγίες και πρωτιές, αντίθετα με τους αληθινούς φιλοσόφους για τους οποίους μιλάει ο Πλάτων, γι’ αυτό και στρέφονται εναντίον των ανθρώπων της δράσης. Γιατί η δική τους ιδανική «πρωτιά» και «κίνημα» δεν βρίσκεται στον δρόμο, αλλά εντός της θαλπωρής ενός «ζεστού» chatroom ή μιας webcam… Εκεί, παπαγαλίζοντας λόγια σοφών, συναγωνίζονται για τα διαβάσματα τους ως συλλέκτες ιδεών. Μετατρέποντας την Γνώση σε ύλη!

«Η Γνώσης είναι Φωτιά! Γεννιέται στον πόλεμο και στα ανοιχτά μυαλά. Κατακτάται μέσα από θυσίες και μάχες εσωτερικές, που μονάχα οι γενναίοι γνωρίζουν απ’ αυτές. Απαιτεί ανάβαση σε ψηλά βουνά, μα και κατάβαση σε βαθύ τρομακτικά! Η Γνώση δεν είναι για δειλούς γι’ αυτό και το πολύ το διάβασμα είναι για χαζούς. Το καθισιό είναι για σκλάβους και νεκρούς. Για ανθρώπους των «σπηλαίων» σαν αυτούς -τους τάχα ξυπνητούς!»

ΠΗΓΗ

Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός

 

O Όττο Στράσσερ ήταν αντικομμουνιστής. Όμως ο αντικομμουνισμός του διέφερε από τον σημερινό ακροδεξιό αντικομμουνισμό. Ο Όττο Στράσσερ δεν στρεφόταν εναντίον του μαρξισμού επειδή θα μας «στερούσε την ατομική ιδιοκτησία» ή απλά επειδή ο Μάρξ ήταν Εβραίος αλλά διότι διαγίγνωσκε εντός του εγγενώς φιλελεύθερο στοιχείο που τον καθιστούσε μία ακατάλληλη μορφή σοσιαλισμού. Ήδη από την διακήρυξη της αποχώρησης του από το NSDAP  σημείωνε: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας» και δεν είχε καθόλου άδικο. Και ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός είναι δύο ιδεολογίες με κοινή αφετηρία, αυτή του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, δύο ιδεολογίες οι οποίες έχουν ως επίκεντρο το άτομο και δύο ιδεολογίες οι οποίες προτάσσουν τις ίδιες φιλοσοφικές αρχές, αυτές του υλισμού, του ορθολογισμού, του διεθνισμού και της ισότητας. Κάνοντας μια περιγραμματική ανάλυση, για τους μαρξιστές το «άτομο» καθορίζεται από το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες με την σειρά τους αποτελούν αντίκρισμα των ταξικών σχέσεων παραγωγής. Ο αγώνας που δίνουν διαμέσου της ταξικής πάλης για την «κοινωνική απελεύθερωση» έχει ως τελικό σκόπο την πλήρη «ελευθερία» του ατόμου (κατάλυση θεσμού οικογένειας, διάλυση εθνικής ταυτότητας, κατάργηση μορφών ιεραρχίας κτλ)  και το μέγιστο δυνατό υλικό όφελος για αυτό. Το φιλελεύθερο στοιχείο είναι λοιπόν εμφανές! Το κείμενο που ακολουθεί είναι αποσπάσμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ Germany Tomorrow και καταδεικνύει ακριβώς όλα τα παραπάνω, δηλαδή ότι ο μαρξισμός αποτελεί μία εξέλιξη του φιλελευθερισμού και για αυτό η σύγκρουση μαζί του είναι αναπόφευκτη. Ενδεικτικό για τον τρόπο σκέψης του Όττο Στράσσερ είναι το κείμενο ΕΔΩ στο οποίο ταυτίζει τον συντηρητισμό με την «ιδέα του Εμείς» και τον φιλελευθερισμό με την «ιδέα του Εγώ». 

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

«Μου φάνηκε επίσης απαραίτητο να ξεκινήσω το Τρίτο Μέρος με μια σαφή δήλωση των φιλοσοφικών θεμελίων του γερμανικού σοσιαλισμού, έτσι ώστε να μπορέσω νε εξηγήσω από νωρίς την εσωτερική και θεμελιώδης αντίθεση του γερμανικού σοσιαλισμού με τον διεθνή μαρξισμό - ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να γίνεται υπαινιγμός συνέχεια. Για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές, φυσικά δεν τίθεται θέμα για το αν ο μαρξισμός είναι εφεύρεση του «Εβραίου Μάρξ» ειδικά σχεδιασμένη να οδηγήσει τους Γερμανούς εργάτες σε λάθη ή ακόμη και στη φτώχεια. Για εμάς ο μαρξισμός είναι ένας σοσιαλισμός εξίσου φιλελεύθερος και αλλότριος, ένα δόγμα του οποίου οι φιλελεύθεροι παράγοντες το καθιστούν αναγκαστικά ακατάλληλο για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού (δηλαδή συντηρητικού) μέλλοντος και του οποίου το πρόγραμμα θα συμπαρασυρθεί από την πτώση του φιλελευθερισμού. 

Αυτό ισχύει τόσο για τον συνταγματικό μαρξισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, όσο και για τον επαναστατικό μαρξισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Κάτι το οποίο φαίνεται από το γεγονός ότι το Σ.Κ.Γ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας) δεν είναι λιγότερο εχθρικό προς τον εθνικοσοσιαλισμό από το Κ.Κ.Γ (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας). 

Αρχικά δεν υπήρχε τίποτα «λαθεμένο» με αυτό τον φιλελεύθερο αλλοτριωτισμό. Οφειλόταν απλώς στο γεγονός ότι η λαχτάρα για το σοσιαλισμό άρχισε να βρίσκει έκφραση στην εποχή οπού κυριαρχούσε η «ιδέα του Εγώ», δηλαδή ο φιλελευθερισμός. Υπό αυτές τις συνθήκες ο σοσιαλιστικός αγώνας των εργατών έπρεπε είτε να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη ήττα (όπως ηττήθηκαν στον Αγροτικό Πόλεμο του 1525 καθώς και τότε κυριαρχούσε ο φιλελευθερισμός)[1] είτε να προσαρμοστεί στις κρατούσες φιλελεύθερες ιδέες. 

Χάρη στον Μάρξ, τον Ένγκελς, τον Κάουτσκι κλπ (όλοι τυπικά φιλελεύθεροι και λόγω της καταγωγής τους και λόγω της φύσης τους) ο σοσιαλισμός πήρε τη φιλελεύθερη πορεία προς την αλλοτρίωση, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις σχέσεις του με τη Διεθνή, τις τακτικές του ταξικού πολέμου και την υλιστική φιλοσοφία του. 

Για αυτό το λόγο και μόνο για αυτόν θα είναι αδύνατο για το μαρξισμό να έχει διαμορφωτικό ρόλο στις επερχόμενες εξελίξεις και για αυτό το λόγο η παρακμή του φιλελευθερισμού θα τον συμπαρασύρει. 

Ο συγγραφέας άφησε σκόπιμα τις παραπάνω παραγράφους όπως ακριβώς γράφτηκαν το 1931 για να δείξει πως η αλήθεια των όσων έγραφε τότε έχει επιβεβαιωθεί από τα μεταγενέστερα γεγονότα. Η καταστροφή των μαρξιστικών κομμάτων στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία - εν μέρει επίσης στην Ισπανία - γίνεται κατανοητή μόνο όταν αντιληφθούμε ότι αποτελεί τη μοιραία συνέπεια της εξασθένισης της φιλελεύθερης ιδέας και των συναφών μορφών της. Ούτε οι διαφορές στη στρατηγική που μετήλθαν οι δύο κύριες τάσεις του μαρξισμού, ο κομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε ακόμη οι διαφορές στη τακτική που άσκησε ο μαρξισμός στους έσχατους αγώνες του στη Γερμανία και την Αυστρία στάθηκαν ικανοί να τον σώσουν από την μοίρα του. 

Επιπλέον αν αναλογιστούμε τη θέση των μαρξιστικών κομμάτων στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, παρατηρούμε ότι ούτε στην επαναστατική, ούτε στη μεταρρυθμιστική του μορφή ο μαρξισμός διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα ευρωπαϊκά γεγονότα. Σε αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο ρόλος τον οποίον εξακολουθούν να διαδραματίζουν τα διάφορα μαρξιστικά κόμματα είναι ανάλογος της προσκόλλησης τους στο έθνος ενώ οι πολυάριθμες και ευπρόσδεκτες προσπάθειες αναπροσαρμογής του μαρξισμού, εκκινούν αναγκαστικά από την ανανεωμένη προσέγγιση μεταξύ έθνους και εργατών. 

Ωστόσο, εν όψει του γεγονότος ότι το «Πολεμήστε τον Μαρξισμό» έχει καταστεί ένα επίκαιρο σύνθημα, μου φαίνεται δίκαιο και αξιοπρεπές να επισημάνω το πόσα το μαρξιστικό εργατικό κίνημα έχει πετύχει για λογαριασμό του ευρύτερου λαού και των μαζών και ιδιαίτερα να τονίσω τη σημασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων. 

Όμως η γνώση και η παραδοχή των άνω πραγμάτων καθιστά ακόμη πιο αναγκαίο να διερευνήσουμε το γιατί ο μαρξισμός ήταν μία πολιτική αποτυχία και εδώ δεν θα σταθώ στη μαρξική θεωρία αλλά στη πολιτική πρακτική των μαρξιστικών κομμάτων. Αυτή είναι που πάνω από όλα πρέπει να διατηρηθεί στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των ερευνών που θα ακολουθήσουν»

Σημειώσεις:

[1]: Ο Γερμανικός Αγροτικός Πόλεμος ήταν αγροτική ταξική εξέγερση που έλαβε χώρα στη Γερμανία το 1525. Ο Ένγκελς απέδωσε την αποτυχία της εξέγερσης στον θεμελιώδη συντηρητισμό της.