Ακολουθεί αναδημοσίευση ενός καταπληκτικού αντιφιλελεύθερου εθνικιστικού κειμένου από τον εθνικοσοσιαλιστικό ιστότοπο «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ».
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΝΟΣΟΣ
Εισαγωγή
Ο σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να αποκαλύψει τα δεκάδες διαφορετικά πρόσωπα με τα οποία ο φιλελεύθερος ιός προσβάλει τα υγιή κύτταρα του έθνους. Ο φιλελευθερισμός είναι ένα διαχρονικό ιδεολόγημα της εκφυλισμένης και διεστραμμένης άρχουσας τάξης, η οποία μετά την βιομηχανική επανάσταση και την κυριαρχία των μεγαλοαστών (έμποροι, βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες) ποδηγετείται οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά από τους Ιουδαίους κεφαλαιοκράτες οι οποίοι άλλωστε και χρηματοδότησαν με τα τεράστια αποθεματικά τους, την μετάβαση από την αγροτική στην βιομηχανική κοινωνία. Στην εν λόγω άρχουσα τάξη πάλεψε για να χωρέσει, στριμώχτηκε και τελικά κατάφερε να εισέλθει και η παλιά «αριστοκρατία», αγωνιζόμενη να διατηρήσει τα ταξικά της προνόμια και εκμεταλλευόμενη τις θέσεις κλειδιά που κατείχε στον εκάστοτε κρατικό μηχανισμό.
Η ταξική αλαζονεία, η δειλία και η αναλγησία των «αριστοκρατών» αναμίχθηκε βιολογικά και ιδεολογικά με την απάτη του περιπλανώμενου Ιουδαίου εμποράκου και αργυραμοιβού. Το κράμα που προέκυψε από την αλαζονική σκληρότητα και την τοκογλυφία ονομάστηκε φιλελευθερισμός και πήρε πάμπολλες μορφές τόσο μέσα από την δεξιά κοσμοθεωρία στο σύνολό της, όσο και μέσα από τον Μαρξισμό ο οποίος αποτελεί ένα κατά βάση φιλελεύθερο δόγμα, όπως θα αποδείξουμε, όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό.
Το γεγονός ότι η ακροδεξιά εμφανίζεται συχνά αντιφιλελεύθερη δεν πρέπει να θολώνει την κρίση μας, καθώς ουδέποτε η ακροδεξιά υπήρξε οικονομικά αντιφιλελεύθερη. Παρά το ότι οι ακροδεξιοί δηλώνουν συχνά μερικώς κι όχι ολικώς οικονομικά φιλελεύθεροι, εξακολουθούν να νοσούν από τον φιλελευθερισμό, τον οποίο όπως θα αποδείξουμε υποστηρίζουν στην καταπιεστικότερη μορφή του.
Οι μορφές του φιλελευθερισμού – Οικονομικός φιλελευθερισμός
Τυπικά, ο φιλελευθερισμός ως ιδεολόγημα εμφανίζεται ως οικονομικός, πολιτικός, κοινωνικός και πολιτιστικός. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός στην πράξη είναι ο συνδυασμός των καπιταλιστικών όρων παραγωγής και διανομής του πλούτου με την πλήρως απελευθερωμένη αγορά εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών. Έχουμε αναπτύξει πλήρως την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση που επιφέρει ο καπιταλισμός και η «ελεύθερη» αγορά στην πράξη σε παλαιότερα άρθρα και δεν θα επανέλθουμε εδώ σε αυτό το θέμα. Ο ιδεολογικός πυρήνας του οικονομικού φιλελευθερισμού, βρίσκεται στο δικαίωμα του ατόμου όχι μόνο να κατέχει αλλά και να διαχειρίζεται τα μέσα παραγωγής και πλουτισμού που διαθέτει όπως επιθυμεί, μεγιστοποιώντας το ατομικό του όφελος ανεξαρτήτως από τις εθνικές και κοινωνικές συνέπειες των αποφάσεών του ή των λαθών του.
Ταυτόχρονα όμως απαιτεί ο φιλελευθερισμός από το Έθνος εντός του οποίου αναπτύσσεται η καπιταλιστική δραστηριότητα, να κατοχυρώσει νομικά το δικαίωμα του κεφαλαιοκράτη να μεγιστοποιεί το προσωπικό του όφελος ακόμα και εις βάρος του συμφέροντος των εργαζομένων ή εις βάρος των ανταγωνιστών του οι οποίοι δεν διαθέτουν αντίστοιχη οικονομική επιφάνεια. Δηλαδή ο οικονομικός φιλελευθερισμός απαιτεί να κατοχυρωθεί το δικαίωμα μιας κατηγορίας πολιτών, εις βάρος των δικαιωμάτων των άλλων επικαλούμενος τις αρχές του οικονομικού ανταγωνισμού.
Το κεντρικό σύνθημα του φιλελευθερισμού «ο καθένας λαμβάνει ανάλογα με τις δυνατότητές του» συγκαλύπτει το πραγματικό του νόημα που είναι «ο καθένας λαμβάνει ανάλογα με τα κεφάλαιά του». Ενώ ο φιλελευθερισμός ξεκινά υποτίθεται με βάση το δικαίωμα της πλήρους ατομικής ελευθερίας, στον οικονομικό τομέα, καταλήγει στην επιβίωση του οικονομικά και πολιτικά ισχυρότερου. Φυσικά όταν τεθεί το ζήτημα της ένοπλης εθνικής ή ταξικής πάλης του λαού απέναντι στο κεφάλαιο, ο φιλελευθερισμός πάλι επικαλείται το «θεϊκό» απόλυτο δικαίωμα του ατόμου στην κατοχή και διαχείριση κεφαλαίου, καθώς δεν συμφέρει την άρχουσα τάξη να συγκρουστεί ένοπλα με τις μάζες.
Με λίγα λόγια ο οικονομικός φιλελευθερισμός μιλά για ατομικά δικαιώματα όταν πρόκειται για την εργοδοσία και για δαρβινική επιλογή όταν πρόκειται για τους εργαζόμενους και τον λαό γενικότερα. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν αποτελεί ιδεολογία αλλά ταξικό ιδεολόγημα.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τη σχέση του φιλελευθερισμού με το κράτος. Καταρχήν να σημειώσουμε ότι ο φιλελευθερισμός αυτοαναιρείται και σε αυτό το θέμα. Παρά το γεγονός ότι το φιλελεύθερο ιδεολόγημα θεωρεί πλήρως αναρμόδιο και ανίκανο το κράτος να αναλάβει τον έλεγχο της οικονομίας, της αγοράς ή ακόμα και της εκπαίδευσης των πολιτών, απορρίπτει σε όλες του τις πολιτικές μορφές -πλην του αναρχισμού- την κατάργηση του κράτους!
Ο λόγος είναι φυσικά ότι το φιλελεύθερο κράτος εξασφαλίζει με την δύναμη της βίας την ταξική καταπίεση του λαού από την άρχουσα τάξη. Έτσι το ιδανικό φιλελεύθερο κράτος είναι μικρό, ευέλικτο αλλά πανίσχυρο στο να επιβάλει την ταξική του πολιτική. Πρόκειται για ένα ιδιωτικοποιημένο κράτος όπου το έργο των δημοσίων υπηρεσιών θα κατανέμεται, με το αζημίωτο φυσικά, σε μιζαδόρους εργολάβους κάθε τύπου. Έτσι θα ελαχιστοποιείται το εργατικό κόστος και το κόστος επαρκών υπηρεσιών στον λαό και θα μεγιστοποιούνται τα κεφαλαιοκρατικά κέρδη.
Οι εργολάβοι θα αναλαμβάνουν τα πάντα, την υγεία, την παιδεία, την είσπραξη φόρων, την δημόσια τάξη ακόμα και μέρος του έργου των ενόπλων δυνάμεων. Όμως παντού θα υπάρχει ένας στενός πανίσχυρος κεντρικός κρατικός πυρήνας ο οποίος θα μοιράζει τις εργολαβίες κλέβοντας τους φόρους των λαϊκών στρωμάτων.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις σοβαρές δουλειές τις κάνει πάντα και μόνο ένα καλό κράτος. Ένα λοιπόν τέτοιο κράτος θα πρέπει να κλέβει τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους ανέργους αποδίδοντας τον ιδρώτα και το αίμα τους στην άρχουσα τάξη. Η κρατική καταστολή και η είσπραξη των φόρων είναι πολύ σημαντικά για τους φιλελεύθερους για να τα αφήσουν στο έλεος των εργολάβων γι αυτό και έχουν ανάγκη έναν μικρό ισχυρό κεντρικό μηχανισμό ο οποίος θα εφαρμόζει την ταξική πολιτική τους.
Πολιτικός φιλελευθερισμός
Κύρια έκφραση του πολιτικού φιλελευθερισμού αποτελεί η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Στην πλήρως απελευθερωμένη «αγορά» πολιτικών ιδεών και προγραμμάτων, όλοι έχουν τυπικά το δικαίωμα να διεκδικήσουν μια θέση στο κοινοβούλιο όπως όλοι έχουν το δικαίωμα να γίνουν τραπεζίτες ή βιομήχανοι! Φυσικά στην πράξη οι μόνοι που έχουν ελπίδα κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και προοπτική εξουσίας, είναι αυτοί οι κομματικοί μηχανισμοί που διαθέτουν τεράστια κεφάλαια για να διεξάγουν πολιτικό αγώνα και να διαφημιστούν, δηλαδή τα πολιτικά όργανα της άρχουσας τάξης.
Η λεγόμενη «ελευθερία του καταναλωτή» -δηλαδή το δικαίωμα των διαφημιστικών εταιρειών να χειραγωγούν μέσω του ψεύδους τους πολίτες που δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά όλων των αγαθών ή υπηρεσιών που καταναλώνουν- μετονομάζεται σε ελευθερία της ψήφου και τελικά παίρνει την μορφή του καθολικού δικαιώματος στην επιλογή του διατιθέμενου πολιτικού προϊόντος κατά την εκλογική διαδικασία.
Ο πολιτικός φιλελευθερισμός φέρει κι αυτός ασφαλώς τις εσωτερικές αντιφάσεις του φιλελευθερισμού. Έτσι ενώ η αστική δημοκρατία καυχάται ότι δεν διώκει το φρόνημα, επιδίδεται σε ένα κυνήγι μαγισσών όταν τα φρονήματα ενός μέρους του λαού αμφισβητούν την απόλυτη κυριαρχία του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού. Τότε επιστρατεύονται εγκλήματα γνώμης για τους αναθεωρητές ιστορικούς, ψηφίζονται αντιρατσιστικοί νόμοι για τους εθνικιστές και θεσπίζεται ως ιδιώνυμο αδίκημα ο κομμουνισμός.
Κοινωνικός φιλελευθερισμός
Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, ο λεγόμενος και σοσιαλφιλελευθερισμός, έχει δύο σκέλη. Το ένα σκέλος του είναι οικονομικό και το άλλο που είναι και το ουσιώδες είναι ο πολιτιστικός Μαρξισμός. Στο οικονομικό του σκέλος, υιοθετεί κρατικές πολιτικές που να απαλύνουν τις επιπτώσεις του καπιταλισμού, όπως πχ η επιδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ή η επιδότηση της απασχόλησης των νέων εργαζομένων κλπ.
Δηλαδή ο σοσιαλφιλελευθερισμός ο οποίος είναι η κύρια αφήγηση της σύγχρονης κεντροαριστεράς, αποδέχεται πλήρως τις αρχές του οικονομικού φιλελευθερισμού και του καπιταλιστικού συστήματος που αυτός παράγει, απλά προσπαθεί να απαλύνει τις επιπτώσεις του με κάποια δήθεν αντισταθμιστικά οφέλη, σε αντίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό που τα θεωρεί άχρηστο κόστος για την άρχουσα τάξη.
Ουσιαστικά ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι ακόμα πιο ύπουλος από τον νεοφιλελευθερισμό, καθώς προσπαθεί να καταστείλει την λαϊκή οργή μοιράζοντας στο λαό ψίχουλα από αυτά που του κλέβει το κεφάλαιο και το φιλελεύθερο κράτος. Στο ιδεολογικό επίπεδο, ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι απολύτως αυτοαναιρούμενος αφού από την μια ευαγγελίζεται την κοινωνική ισότητα και την απελευθέρωση του ατόμου από την κοινωνική καταπίεση ενώ από την άλλη υποστηρίζει ένα οικονομικό σύστημα που ο ίδιος παραδέχεται ότι παράγει ανισότητα και καταπίεση! Σχιζοφρένεια ή πολιτικός χαφιεδισμός; Μάλλον το δεύτερο.
Ως προς το δεύτερο σκέλος του κοινωνικού φιλελευθερισμού, ο οποίος αποτελεί έκφραση του πολιτιστικού Μαρξισμού, ο φιλελευθερισμός τους εκφράζει μια αρρωστημένη και χυδαία ελευθεριότητα βασισμένη σε πλήρως αντεπιστημονικές και διεστραμμένες θεωρήσεις της πραγματικότητας. Βασικές αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού είναι η θεώρηση της φυλής και του φύλου -δηλαδή της βιολογικής πραγματικότητας- ως κοινωνικές κατασκευές καθώς και η σχετικοποίηση κάθε αισθητικής και ήθους. Τα αιτήματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού στο κοινωνικό πεδίο είναι ο γάμος των ομοφυλόφιλων και η υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, η προώθηση με την βία της πολυπολιτισμικότητας και της πολυφυλετικότητας, η νομιμοποίηση της χρήσης και της εμπορίας των ναρκωτικών και άλλα παρόμοια, με το πρόσχημα της ισότητας και της διασφάλισης της ατομικής ελευθερίας.
Κάποιος ίσως να διερωτάται γιατί η άρχουσα τάξη εμμένει στην προώθηση τέτοιων αιτημάτων στην κοινωνία, αφού από την πολυφυλετικότητα προκύπτει άμεσο οικονομικό συμφέρον για τους κεφαλαιοκράτες καθώς εξευτελίζουν τις εργατικές αμοιβές, αλλά από την προώθηση του εκφυλισμού δεν φαίνεται να προκύπτει κάποιο άμεσο οικονομικό συμφέρον. Η απάντηση είναι ότι τόσο στην πολιτική και την κοινωνία όσο και στη ζωή γενικότερα, τα όντα τείνουν να αναπαράγουν τον εαυτό τους και την αυτοεικόνα τους. Η άρχουσα τάξη ήταν και είναι έκφυλη, γι αυτό και όχι μόνο αναπαράγει αλλά προσπαθεί και να επιβάλει την κοινωνική διαστροφή! Γι αυτό λέμε ότι ο φιλελευθερισμός είναι ένα ιδεολόγημα που έχει παραχθεί από μια αντίστροφη βιολογική επιλογή και μεταδίδεται ενδημικά σαν μια ψυχοσωματική φυλετική ασθένεια.
Στο δεύτερο μέρος του άρθρου μας, θα αναφερθούμε στον πολιτιστικό φιλελευθερισμό και θα αποδείξουμε τις φιλελεύθερες καταβολές του Μαρξισμού, της αστικής δεξιάς και της ακροδεξιάς. Επίσης θα εξηγήσουμε πως εννοιολογικά και πολιτικά, ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο επαναστατικός Φασισμός είναι τα μόνα αυθεντικά λαϊκά και αντιφιλελεύθερα κινήματα του περασμένου αιώνα. Τέλος θα διερευνήσουμε κατά πόσο ο Χιτλερισμός υπήρξε πολιτικά αντιφιλελεύθερος ή αν τελικά διέσωσε τον φιλελευθερισμό από την επαναστατική μανία των εθνικοσοσιαλιστών και θα προτείνουμε αντιφιλελεύθερες μορφές πάλης απέναντι στην πανώλη που διασπείρουν οι εγκάθετοι της άρχουσας τάξης.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
Πολιτιστικός και εκπαιδευτικός φιλελευθερισμός
Ο πολιτιστικός φιλελευθερισμός εστιάζει στην ελευθεριότητα της τέχνης ως μέσο αυτοέκφρασης του δημιουργού της. Πρόκειται για μια τέχνη η οποία συνήθως δεν εμπεριέχει κανένα ιδανικό ή ανώτερη ηθική αξία, αλλά απλώς εκφράζει ένα κουβάρι από ψυχολογικά συμπλέγματα, αγωνίες και προβληματισμούς του «δημιουργού» της. Με την «λογική» των φιλελεύθερων, η ατομική έκφραση στην τέχνη είναι υπέρτατο αγαθό και υπερισχύει του κοινού ήθους και των θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων του λαού. Επομένως κατά αυτούς δεν πρέπει να αντιδρούμε στην καλλιτεχνική προαγωγή της πορνείας, της ομοφυλοφιλίας, της παιδεραστίας κλπ ή στην διαπόμπευση εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων, ηρώων, Αγίων κλπ διότι τους περιορίζουμε το δικαίωμα να εκφράσουν ελεύθερα την ανωμαλία τους!
Στην πραγματικότητα ο πολιτιστικός φιλελευθερισμός αποτελεί μια έκφραση της διαστροφής της φιλελεύθερης ψευτοδιανόησης, η οποία στοχεύει στην αλλοίωση του ήθους και στην κάμψη των φυσιολογικών αντιστάσεων στον εκφυλισμό, των λαϊκών στρωμάτων. Χορηγός φυσικά όλων αυτών των «καλλιτεχνών» είναι η οικονομική ολιγαρχία με την οποία διατηρούν στενές σχέσεις και «επαφές».
Ο εκπαιδευτικός φιλελευθερισμός, αρνείται ευθέως το δικαίωμα του επίσημου κράτους να διαμορφώνει την εκπαιδευτική πολιτική και να καθορίζει την μορφή και το περιεχόμενο της σχολικής γνώσης. Προωθεί τη διαφοροποίηση στους στόχους και τις μεθόδους υλοποίησης των αναλυτικών προγραμμάτων ανά περιφέρεια, με σκοπό δήθεν την καλύτερη προσαρμογή τους στις τοπικές κοινωνίες. Ουσιαστικά ο εκπαιδευτικός φιλελευθερισμός αποτελεί το όχημα με το οποίο θα αποδομηθεί η εθνική και θρησκευτική διαπαιδαγώγηση, ξεκινώντας από τις περιοχές με μεγάλο αριθμό «μειονοτικών» μαθητών. Με τον όρο «μειονοτικοί» δεν εννοούμε τις αναγνωρισμένες μειονότητες, αλλά όλους όσους είναι συγκεντρωμένοι σε μια ορισμένη περιοχή (πχ Κυψέλη) και είναι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι.
Αν πχ το κέντρο της Αθήνας έχει μεγάλο αριθμό Αφρικανών μουσουλμάνων, είναι λογικό για τους φιλελεύθερους όλα τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων και των Ελληνόπουλων για λόγους διαπολιτισμικότητας, να διδάσκονται πχ την Αφρικανική ιστορία και τα βασικά στοιχεία της ισλαμικής θρησκείας. Φυσικά σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων θα παίζουν πάντα και οι κατά τόπους ΜΚΟ, δηλαδή οι εκτός κρατικής ιεραρχίας τοποτηρητές των εγχώριων και ξένων αφεντικών.
Επίσης ο εκπαιδευτικός φιλελευθερισμός έχει και ένα οικονομικό σκέλος, την προσαρμογή των αναλυτικών προγραμμάτων των σχολείων στην ντόπια αγορά εργασίας, έτσι ώστε να μπορούν τα σχολεία να τραβήξουν χορηγίες από επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή. Μην φανταστεί βέβαια κανείς ότι οι κεφαλαιοκράτες επιχειρούν να ωφεληθούν άμεσα οικονομικά από αυτό. Πρόκειται για άλλη μια τεχνική επιβολής και ολοκληρωτικού ελέγχου της νεολαίας από τους φιλελεύθερους έτσι ώστε να εμπεδώνεται από μικρή ηλικία στους πολίτες η υπακοή και η υποταγή σε όσους έχουν το χρήμα!
Μάρξιστες φιλελεύθεροι
Μέχρι στιγμής αποφύγαμε να ορίσουμε τον φιλελευθερισμό και αρκεστήκαμε στο να τον περιγράψουμε, έτσι ώστε ο αναγνώστης να σχηματίσει μια απτή εικόνα του φιλελεύθερου ιδεολογήματος. Όμως η κατανόηση της φιλελεύθερης φύσης της αστικής δεξιάς και ιδιαίτερα του Μαρξισμού, απαιτούν επαρκείς θεωρητικές γνώσεις επί του θέματος. Θα ορίσουμε τον φιλελευθερισμό και την άκρως αντίθετή του ιδεολογία, τον συντηρητισμό, όπως τις ορίζει ο μεγάλος θεωρητικός του Εθνικοσοσιαλισμού και της Συντηρητικής Επανάστασης, Otto Strasser.
Συντηρητική είναι μια ιδεολογία που μετατρέπει το Εμείς, δηλαδή την κοινότητα ομοίων ατόμων, σε κέντρο του σύμπαντος ενώ φιλελεύθερη είναι μια ιδεολογία που στο επίκεντρό της θέτει το Εγώ. Ο συντηρητισμός είναι η ιδεολογία του καθήκοντος ενώ ο φιλελευθερισμός η ιδεολογία της ελευθεριότητας. Υπό αυτήν την έννοια και μόνο δηλώνουμε βαθύτατα συντηρητικοί!
Ας ξεκινήσουμε με τον πιο «παράδοξο» ισχυρισμό μας, δηλαδή ότι ο Μαρξισμός είναι μια κατά βάση φιλελεύθερη ιδεολογία. Το παράδοξο έγκειται στο ότι οι κομμουνιστές αναφέρονται συνεχώς στο λαό, στην κοινότητα κλπ δηλαδή σε κάτι που ομοιάζει περισσότερο με το Εμείς παρά με το Εγώ. Όμως για τον Μαρξισμό η κοινότητα απλά αποτελεί ένα μέσο για την ατομική υλική ευμάρεια και για την απελευθέρωση από κάθε κοινωνικό περιορισμό. Η κρατικοποίηση των πάντων υποτίθεται ότι θα μεγιστοποιήσει την παραγωγή πλούτου και θα την διανείμει δίκαια στους συντελεστές της. Δηλαδή με βάση τον Μαρξισμό, οι εργάτες θεωρητικά θα μεγιστοποιήσουν τα μερίδιά τους από τα κέρδη ακριβώς όπως κάνουν στον καπιταλισμό οι μέτοχοι. Η παραγωγή πλούτου προς όφελος συνολικά της κοινότητας, ή του Έθνους γενικότερα, ανεξαρτήτως ατομικών απολαβών είναι κάτι άγνωστο στην θεωρία του Μαρξισμού.
Στόχος του Μαρξιστή είναι η μεγιστοποίηση των ατομικών απολαβών μέσα από την συμμετοχή σε ένα κοινωνικό σύνολο. Τα υγιή συναισθήματα που δένουν ένα σύνολο, όπως πχ η αγάπη, η δοτικότητα ή ο ηρωισμός, είναι απλά παράγωγα του υλικού κέρδους. Επομένως η Μαρξιστική «ομάδα» εμφανίζεται συνεκτική μόνο με βάση το κέρδος. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μαρξισμός δεν αναγνωρίζει ως αυθύπαρκτες τις αξίες της φυλής, του Έθνους, της οικογένειας και της πατρίδας και τους προσδίδει μόνο κερδοσκοπική αξία! Άλλωστε και η ταξική πάλη όπως περιγράφεται από τον Μαρξ, έχει καθαρά ατομικιστικό χαρακτήρα αφού οι συμμετέχοντες σε αυτήν μάχονται απλά για να αποκομίσουν μεγαλύτερα προσωπικά οφέλη.
Ο Μαρξιστής παλεύει για το προσωπικό του όφελος ακριβώς όπως και ο κεφαλαιοκράτης, μόνο που ο κεφαλαιοκράτης χρησιμοποιεί την δύναμη του χρήματος ενώ ο Μαρξιστής την δύναμη των λαϊκών μαζών. Μάλιστα ο Μαρξ δεν κατηγορεί τους καπιταλιστές ως ανήθικους, απλά καταδικάζει τον καπιταλισμό ως σύστημα, αφού θεωρεί ότι ο οποιοσδήποτε στη θέση τους θα έκανε το ίδιο.
Τελικά ο Μαρξισμός συνοψίζεται στο ρητό: «Όλοι μαζί μπορούμε να κερδίσουμε περισσότερα, ο καθένας για τον εαυτό του», ενώ ο καπιταλισμός στο ρητό: «Ο καθένας μόνος του μπορεί να κερδίσει περισσότερα για τον εαυτό του».
Εδώ φυσικά αναφερόμαστε μόνο στην θεωρία του Μαρξισμού -ανεξάρτητα από το ότι στην πράξη ο Μαρξισμός το μόνο που έφερε ήταν μια έρημο από πείνα και κρατική καταπίεση- διότι αποδεικνύουμε της φιλελεύθερες καταβολές της Μαρξιστικής θεωρίας χωρίς να μας απασχολούν οι πρακτικές του Μαρξισμού. Επίσης εδώ δεν σκοπεύουμε να αποκαλύψουμε τα φιλελεύθερα Μαρξιστικά ψεύδη περί ανυπαρξίας της φυλής, της πατρίδας και της οικογένειας, καθώς το έχουμε κάνει πολλές φορές σε παλαιότερα άρθρα και δεν θέλουμε να επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια.
Στο θέμα των ηθικών αξιών και της οικογένειας, ο Μαρξισμός είναι η πλέον φιλελεύθερη ιδεολογία. Η οικογένεια θεωρείται από τον Μαρξισμό ως απόρροια της ανάγκης για μεταβίβαση της ιδιοκτησίας και της ανάγκης των γονέων για εργατικό δυναμικό! Δηλαδή με βάση την θεωρία του Μαρξισμού, πρόκειται για ένα ταξικό κατασκεύασμα που αντανακλά την δομή του οικονομικοκοινωνικού συστήματος. Κατά τον Μαρξισμό, μέσα από την οικογένεια οι γονείς προσπαθούν να αποκομίσουν το μέγιστο οικονομικό όφελος. Ο πατέρας να μεταβιβάσει την ιδιοκτησία του όταν δεν θα είναι σε θέση να εργαστεί και η μητέρα να σταθεροποιήσει την κοινωνική της θέση και κατά συνέπεια να διασφαλίσει την επιβίωσή της.
Όσον αφορά το Έθνος και την φυλή, αυτά για τον Μαρξ είναι κοινωνικά κατασκευάσματα της αστικής τάξης καθώς σχετίζονται με την προστασία και την διατήρηση της ιδιοκτησίας και μπορεί να εξυπηρετούν μόνο ταξικά -δηλαδή εγωιστικά- συμφέροντα. Για τον Μαρξισμό, το κέρδος, είναι το μόνο αποδεκτό συνεκτικό στοιχείο σε ένα σύνολο, ακριβώς όπως και για τους καπιταλιστές.
Πόσο πιο εγωιστική και ως εκ τούτου φιλελεύθερη να γίνει μια θεωρία;
Ως προς τον βιολογικά προκαθορισμένο ρόλο των δύο φύλων και την φυσιολογική σεξουαλικότητα, ο Μαρξ βέβαια δεν προχώρησε τόσο όσο η σχολή της Φρανκφούρτης, της οποίας οι θεωρητικοί ισχυρίζονται ότι το φύλο και η σεξουαλικότητα είναι κοινωνικές κατασκευές. Όμως ο Μαρξ με το να θεωρεί ότι η ανατροφή των παιδιών πρέπει να ανατίθεται στην κοινότητα συνολικά και όχι στους γονείς καθώς και με την θεώρηση της οικογένειας ως μια οικονομικό-κοινωνική και όχι βιολογική δομή, έβαλε τα θεμέλια του πολιτιστικού Μαρξισμού, τον οποίο οι Ιουδαίοι της σχολής της Φρανκφούρτης απλά επέκτειναν.
Δεξιοί και ακροδεξιοί φιλελεύθεροι
Η αστική δεξιά αποδέχεται καταρχήν τον οικονομικό φιλελευθερισμό, οποίος είναι και θεμέλιος λίθος του πολιτικού της προγράμματος. Στο επίκεντρο της αστικής δεξιάς βρίσκεται σαφέστατα το «Εγώ» ενώ το «Εμείς» επίτηδες αποκτά μια μη απτή και σχεδόν μεταφυσική έννοια. Η λέξη φυλή σκόπιμα απορρίπτεται ως «ρατσιστική» ενώ το Έθνος για την αστική δεξιά είναι οτιδήποτε εκτός από τον λαό, δηλαδή την ζώσα φυλετική πραγματικότητα. Το Έθνος για την δεξιά είναι οι πρόγονοι, η γλώσσα, η θρησκεία, η πατρίδα γενικά και αόριστα, τα μνημεία και η ιστορία μας. Τι κοινό έχουν όλα αυτά; Αποκλείεται να ζητήσουν καλύτερο μεροκάματο! Η νεκροφιλία της δεξιάς προέρχεται ακριβώς από την φοβία της ταύτισης του εργαζόμενου λαού με το Έθνος.
Τονίζουμε ότι όταν μιλάμε για αστική δεξιά και ακροδεξιά, δεν εννοούμε τον απλό συντηρητικό δεξιό ή ακροδεξιό αλλά την αστική ψευτοδιανόηση και τους ακροδεξιούς ψευτοϊδεολογικούς ταγούς του «χώρου».
Η ακροδεξιά καταρχήν δέχεται τον οικονομικό φιλελευθερισμό και επομένως είναι σαφώς φιλελεύθερη. Όμως δεν αποδέχεται θεωρητικά, τα άλλα είδη φιλελευθερισμού. Αυτή ακριβώς η αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού και η άρνηση του πολιτικού φιλελευθερισμού είναι που κάνει την ακροδεξιά θιασώτη της καταπιεστικότερης μορφής φιλελευθερισμού, καθώς χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία ως ταξικό όργανο της κεφαλαιοκρατίας εις βάρος του λαού με το πρόσχημα του αντιμπολσεβικισμού. Ακόμα και η ελάχιστη ελπίδα ανατροπής της άρχουσας τάξης μέσα από ένα πολιτικά φιλελεύθερο καθεστώς, καταπνίγεται από την κρατική βία της ακροδεξιάς.
Επίσης ο οικονομικός φιλελευθερισμός της ακροδεξιάς, με την φτώχεια και την καταπίεση που επιφέρει, οδηγεί στην προλεταριοποίηση του λαού και επομένως στην ηθική του εξαθλίωση, ανοίγοντας τον δρόμο για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό και τον μπολσεβικισμό.
Μια τέτοια φιλελεύθερη πρώην κομμουνίστρια και κατόπιν ακροδεξιά ήταν και παρέμεινε μέχρι τον θανάτό της, η Σίτσα Καραΐσκάκη. Το επόμενο απόσπασμα από το «ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο» είναι χαρακτηριστικό δείγμα της σκέψης τόσο της ίδιας όσο και της φιλελεύθερης ακροδεξιάς που εκφράζει. Γράφει λοιπόν: «Όσο ο άνθρωπος διάγει μια γήινη ζωή, τόσο καθοδηγείται από την αυτοσυντήρηση και το ατομικό του ενδιαφέρον (δηλαδή συμφέρον καμουφλαρισμένο με μια πιο ήπια λέξη)».
Και συνεχίζει:
Η φυσική πείνα και το φυλετικό ένστικτο είναι καταστάσεις τις οποίες αισθάνεται και ζει το άτομο, είναι ανάγκες τις οποίες πρέπει να ικανοποιήσει το ίδιο. (πλήρης ταύτιση της Σίτσας με το φιλελευθερισμό του Τζήμερου και του Κυριάκου Μητσοτάκη… Οι φτωχοί και οι άνεργοι με βάση την παραπάνω λογική είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, ενώ οι καπιταλιστές απολαμβάνουν τους καρπούς του ιδρώτα τους… Βέβαια η ίδια η Σίτσα ικανοποίησε τα βασικά της ένστικτα, με το να παντρευτεί έναν πλούσιο κομμουνιστή (!), κάτι το οποίο δεν θα μας ενοχλούσε ιδιαίτερα αν δεν προσπαθούσε να μας καθοδηγήσει ιδεολογικά.)
Μάλιστα παρακάτω υποστηρίζει ότι η ατομικότητα είναι ο δρόμος που επιλέγει η φύση για να δημιουργήσει.
Επιλέξαμε την Σίτσα ως παράδειγμα φιλελεύθερης ακροδεξιάς διότι κάποιοι την προβάλλουν ως εθνικοσοσιαλίστρια. Προφανώς είναι αδύνατο να έχει σχέση ο φιλελεύθερος ατομικισμός της, με τον Εθνικοσοσιαλισμό που αποτελεί πνευματικό παιδί της Συντηρητικής Επανάστασης και αποθέωση του «Εμείς»!
Διαβάστε επίσης:
Εξαιρετικός ο Σπάρτακος, μακάρι να έγραφε πιο συχνα...
ΑπάντησηΔιαγραφή