Το παρακάτω άρθρο με τίτλο «Το Κοινωνικό Κράτος» δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από τον Γκότφριντ Φέντερ στις 24 Μαΐου 1919, στην εφημερίδα του Ντήτριχ Έκαρτ «Auf gut Deutsch». Ο χαρακτηρισμός του ως εθνικοσοσιαλιστικό κείμενο θα μπορούσε ενδεχομένως να θεωρηθεί εκτεταμένος, δεδομένου ότι δημοσιεύθηκε περίπου δύο ή τρείς μήνες πριν ο Φέντερ ενταχθεί επίσημα στο «Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (DAP). Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το έργο του Φέντερ «Μανιφέστο για την Κατάργηση της Δουλείας του Τόκου» το οποίο γρήγορα αποτέλεσε βασικό έγγραφο του εθνικοσοσιαλιστικού οικονομικού δόγματος, γράφτηκε πριν καν υπάρξει το DAP. Το ακόλουθο άρθρο είναι από πολλές απόψεις εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό του πρώιμου, προ - χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού, ενώ παρουσιάζει περισσότερες ομοιότητες με τον εθνικοσοσιαλισμό του Ρούντολφ Γιάνγκ και του Αυστρο-σουδετο-πολωνικού DNSAP παρά με την μαχητική, αυταρχική ιδεολογίας που αναπτύχθηκε αργότερα από την επιρροή του Χίτλερ. Ο Φέντερ ζητά ένα εθνικιστικό, αντικαπιταλιστικό κράτος στο οποίο η πολιτική εκπροσώπηση πραγματοποιείται μέσω ενός συντεχνιακού συστήματος, αξιοσημείωτα δημοκρατικού. Ο Φέντερ αφήνει να εννοηθεί ότι εκτός από τις γυναίκες δικαίωμα ψήφου θα έχουν ακόμη και τα παιδιά. Αν και αυτό το σύστημα δεν υιοθετήθηκε από το NSDAP ως πιθανό μοντέλο, το «Κοινωνικό Κράτος» εξακολουθεί να αποτελεί μία συναρπαστική απόδειξη του ότι η δικτατορία και ο εθνικοσοσιαλισμός δεν ήταν απαραίτητα συνυφασμένες έννοιες στα μάτια των συντρόφων του Κινήματος.
ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
«Η παλιά μορφή διακυβέρνησης έχει καταρρεύσει. Τι θα πάρει την θέση της; Αυτό είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα του μέλλοντος: το δημοκρατικό - κοινοβουλευτικό τέρας της Βαϊμάρης, άψυχο όπως είναι, τώρα που οι ψευδαισθήσεις έχουν καταπέσει, φαίνεται να έχει φτάσει στο τέλος των ημέρων του. Η συνθήκη ειρήνης που επέβαλε η Αντάντ είναι το φρικτό καμπανάκι κινδύνου που έχει διαλύσει τα σοσιαλιστικά όνειρα. Που είναι η ειρήνη και η κατανόηση που μας υποσχόταν ο κύριος Scheidemann; Που είναι η οικονομική ειρήνη που μας υποσχέθηκε ο κύριος Erzberger; Που είναι η «Κοινωνία των Εθνών», που είναι η παγκόσμια επανάσταση του κύριου Eisner; Που είναι το εργατικό κράτος στο οποίο η παραγωγή θα διπλασιαστεί; Που είναι η ανώτερη ηθική και γενικότερα που μπορούμε να δούμε κάποιου είδους ανασυγκρότηση;
Επιβάρυνση και έλλειψη, μόνο αυτά χαρακτηρίζουν πλέον τον Λαό μας. Η Ιστορία θα καταριέται ξανά και ξανά τους Γερμανούς επαναστάτες που πρόδωσαν τον Λαό τους, που με την κοντόφθαλμη μεγαλομανία τους πρώτα έκλεψαν από έναν γενναίο λαό την πίστη και την επιθυμία για νίκη και μετά με την δειλή πονηριά του δολοφόνου μαχαίρωσαν πισώπλατα τον στρατό κατά την διάρκεια των κρίσιμων ημέρων, για να αρπάξουν μία εξουσία που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Γιατί είναι πολύ σημαντικό το να γκρεμίσεις έναν ταλαντευόμενο γίγαντα, το να ξεριζώσεις μία δυναστεία που έχει ήδη χάσει την σχέση της με τον Λαό της. Είναι πολύ διαφορετικό το να ανατρέψεις με επανάσταση μία κρατική υπηρεσία που δεν έχει πλέον καμία ζωτικότητα. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το να επιδεικνύεις επαναστατική δύναμη όταν το καθήκον σου επιτάσσει να εμπνεύσεις στους θανάσιμα τραυματισμένους μία νέα ζωτικότητα και να προετοιμάσεις έναν νέο και σθεναρό πολιτικό οργανισμό.
Που πήγε η επαναστατική δύναμη των Γερμανών επαναστατών; Που είναι η γαλλική, η αγγλική, η ιταλική επανάσταση; Που είναι η παγκόσμια επανάσταση; Οι κύριοι Ebert, Scheidemann, Erzberger, Eisner, Hoffman δεν κράτησαν καμία από τις υποσχέσεις τους, καμία απολύτως. Γιατί; Γιατί δεν τους καθοδηγεί καμία νέα αντίληψη σχετικά με το κράτος, γιατί το μόνο που πιστεύουν είναι ότι η νέα μορφή διακυβέρνησης θα έπρεπε να είναι στην καλύτερη περίπτωση μία μορφή ταξικής κυριαρχίας ή ακόμη χειρότερα ένα σύστημα κοινοβουλευτικού συμβιβασμού. Επειδή απέχουν τόσο από το αληθινό σοσιαλιστικό κράτος που δεν μπορούν να βρούν το θάρρος να χτυπήσουν το καπιταλιστικό σύστημα, γιατί δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι ήταν ο Παγκόσμιος Πόλεμος: η τελική μάχη με τις διεθνείς καπιταλιστικές δυνάμεις στην προσπάθεια τους για παγκόσμια κυριαρχία.
Είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε ποιά από τα ελαττώματα του παλιού κράτους πρέπει να αποφύγουμε. Θα τα απαριθμήσω:
Η ανεύθυνη διεκδίκηση του θεϊκού δικαίωματος επί Γης από το Στέμμα. Το γεγονός ότι ο στρατός και το ναυτικό καθώς και οι ανώτατες δημόσιες υπηρεσίες ελέγχονται από τον κυρίαρχο ηγεμόνα. Η ανεπαρκής εκπροσώπηση του Λαού στο κοινοβούλιο, που εμπλεγμένο σε αποκρουστικές κομματικές διαμάχες έχασε κάθε αίσθηση των συμφερόντων του Λαού. Τέλος, μία Σοσιαλδημοκρατία που αποκτούσε ζωή μονάχα από την υποκίνηση των εργαζομένων εναντίον των εργοδοτών τους. Αυτά ήταν ίσως τα πιο σημαντικά ελαττώματα στην πολιτική ζωή του Λαού μας, πριν από την κατάρρευση. Καθήκον μας είναι να τα αποφύγουμε. Η «Επανάσταση» έχει τελειώσει τις καταχρήσεις της προηγούμενης μορφής διακυβέρνησης - όπως την ανευθυνότητα του θεϊκού δικαιώματος, τον υπερβολικό και εσφαλμένο μιλιταρισμό και την γραφειοκρατία. Το πιο βαθύ όμως ελάττωμα, ο απελπιστικός κοινοβουλευτισμός, αναπτύσσεται δυναμικά και αρχίζει να συνενοείται με τις δυνάμεις του καπιταλισμού. Προφανώς, το αίτημα της «επανάστασης» για χειραφέτηση της εργασίας από την διεθνή οικονομική υποδούλωση που προκαλεί η «Διεθνής του Χρυσού», θα ηττηθεί και η οικονομική υποταγή της δημιουργικής εργασίας στην σκλαβιά των μαμωνιστικών δυνάμεων θα εδραιωθεί σταθερά.
Το Νέο Κράτος πρέπει επομένως να έρθει σε ριζική ρήξη με όλες τις αρχές της δυτικής δημοκρατίας. Πρέπει, συγκεκριμένα, να έρθει σε ρήξη με τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τις κοινοβουλευτικές κλίκες, και πάνω από όλα, δεν πρέπει να συνδυάζει πολιτικούς και οικονομικούς τύπους λαϊκής εκπροσώπησης σε ένα ενιαίο κοινοβουλίο. Πρέπει να προβαίνει σε αυτόν τον βασικό διαχωρισμό με ένα σύστημα δύο επιμελητηρίων. Μία Βουλή του Λαού η οποία θα εκπροσωπεί τα πολιτικά συμφέροντα ολόκληρου του Λαού, και ένα Κεντρικό Συμβούλιο που θα εκπροσωπεί τα οικονομικά συμφέροντα του εργαζόμενου πληθυσμού.
Το πιο σημαντικό σε αυτή την αναδιοργάνωση είναι η υιοθέτηση ενός εντελώς νέου εκλογικού συστήματος, που θα στηθεί σε νέα θεμέλια τα οποία θα αναλυθούν παρακάτω.
Η ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Το καλό του Λαού είναι ο ύψιστος νόμος, το μόνο καθοδηγητικό άστρο για τους εκπρόσωπους του Λαού. Δεν μπορεί να τεθεί ζήτημα θέσπισης κατευθυντήριων γραμμών για τους ανώτατους ηγέτες του Κράτους. Οι κατευθυντήριες γραμμές περιλαμβάνονται στην προαναφερθείσα αρχή.
Πιο σημαντική είναι η μορφή εκλογής των βουλευτών, η οποία πρέπει να βασιστεί σε ευρύτερη βάση, στο μοντέλο της πυραμίδας, για την είσοδο στο επόμενο υψηλότερο στάδιο.
Στο Νέο Κράτος, κάθε πρόσωπο θα έχει το δικαίωμα να εκπροσωπείται. To όριο στην ψήφο με την ελάχιστη ηλικία των είκοσι χρονών είναι εντελώς αδικαιολόγητο και ως εκ τούτου πρέπει να καταργηθεί. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι κάθε άτομο ικανό να είναι εκλέκτορας, αν και θα έχει δικαίωμα εκπροσώπησης.
Κατά συνέπεια, εκλέκτορας είναι κάποιος που μπορεί να αποδείξει ότι έχει οριστεί νόμιμα ή εθελουσίως ως εκπρόσωπος από πέντε, συνήθως δέκα άτομα. Αυτή η εκχώρηση είναι εδαφικά περιορισμένη, στον τόπο της κύριας κατοικίας, και ισχύει μόνο μία φορά. Επίσης κάθε πρόσωπο, μπορεί να ορίσει μόνο ένα άλλο πρόσωπο ως αντιπρόσωπο του. Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω ένα πρακτικό παράδειγμα:
Μία μικρή πόλη, περίπου 6.000 κατοίκων, συγκεντρώνει κατάλογο των εκλογέων της. Κάθε μέλος του πληθυσμού είναι τότε ελεύθερο να ενταχθεί, κατά την κρίση του, σε ομάδες των πέντε εώς δέκα ατόμων. Η οικογένεια θα διορίσει τον πατέρα ή την μητέρα, τον ενήλικο γιό ή την ενήλικη κόρη, ως έμπιστο δηλαδή ως εκλέκτορα της. Οι υπηρέτες και οι υπηρέτριες θα συγκεντρώνονται σε ομάδες των δέκα ατόμων και θα επιβεβαιώνουν με υπογραφή εκείνον που τους φαίνεται πιο κατάλληλος. Οι εκλέκτορες (περίπου 600 σε μία πόλη 6.000 κατοίκων) διορισμένοι κατά τον προαναφερθέν τρόπο, θα συγκεντρωθούν συγκεκριμένες ημέρες για να εκλέξουν από τις τάξεις τους, τους Λαϊκούς Συμβούλους. Σε αντίθεση με την τρέχουσα μέθοδο των εκλογών της μίας ημέρας, η νέα εκλογική διαδικασία θα λαμβάνει χώρα σε αρκετά μακρό χρονικό διάστημα, έτσι ώστε εκείνοι που συναντιούνται μηχανικά, να έχουν χρόνο να μιλήσουν και να διαλέξουν από ανάμεσα τους εκείνον που φαίνεται πιο κατάλληλος. Μία τέτοια εκλογική διαδικασία έχει ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα έναντι οποιουδήποτε άλλου συστήματος γενικών εκλογών. Αφενός ανοίγει μία πολύ ευρύτερη βάση για την λαϊκή εκπροσώπηση απ΄ότι προηγουμένως και περιλαμβάνει όλα τα φυσικά πρόσωπα, αφ΄ετέρου μειώνει την ομάδα των πραγματικών εκλογέων αυξάνοντας πολύ σημαντικά την τιμή του να είσαι ψηφοφόρος και αποκλείοντας άτομα που είναι ακατάλληλα λόγω ηλικίας, προσωπικής κλίσης, ενδιαφερόντων ή αναξιοπιστίας.
Οι Λαϊκοί Σύμβουλοι, που ορίζονται από τους εκλογείς, θα είναι το κατώτερο νόμιμο όργανο διοίκησης. Καθένας από αυτούς αντιπροσωπεύει 100 άτομα που του έδωσαν την εμπιστοσύνη τους, για τα οποία είναι υπεύθυνος και με τα οποία βρίσκεται σε στενή επαφή μέσω των εκλεκτόρων.
Φαίνεται ξεκάθαρα, ότι με αυτόν τον τρόπο η επιλογή θα είναι πολύ προσεκτική. Ελάχιστος χώρος μένει για τις μηχανορραφίες των φιλόδοξων πολιτικών. Η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των εκλογέων και των εκλεγμένων είναι πολύ στενή. Έτσι το αίσθημα ευθύνης των εκλεγμένων αυξάνεται σημαντικά.
Οι Λαϊκοί Συμβούλοι, ανά κάθε περίφερεια, συγκεντρώνονται με την σειρά τους σε συνεδριάσεις. Εκεί γνωρίζονται μεταξύ τους, ενώνονται ξανά σε ομάδες των δέκα ατόμων και εκλέγουν τους Περιφερειακούς Συμβούλους. Αντίστοιχα με τον αριθμό των κατοίκων στις περιφέρειες τους, οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι αποτελούν τους τοπικούς πολιτικούς εκπροσώπους του Λαού. Έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν κυβερνητικά όργανα, περιφερειακές αρχές καθώς και το καθήκον να αναφέρουν παράπονα στους Κυβερνητικούς Συμβούλους. Από την άλλη πλευρά, έχουν καθήκον να ανακοινώνουν όλα τα σημαντικά πολιτικά διατάγματα και κυβερνητικά ψηφίσματα στους Λαϊκούς Συμβούλους, προκειμένου να αφυπνίσουν στους εκλογείς τους την πολιτική κατανόηση και να επιτύχουν την συμμετοχή στην πολιτική ζωή ολόκληρου του λαού. Αυτό το Περιφερειακό Συμβούλιο, που αποτελείται ανάλογα με το μέγεθος της περιφέρειας από 60 έως 100 ή περισσότερους Περιφερειακούς Συμβούλους, αντιπροσωπεύει έτσι 1.000 άτομα ανά σύμβουλο, άρα 60 έως 100.000 ή περισσότερους κατοίκους. Σε αυτές τις περιφερειακές συνεδριάσεις οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι γνωρίζονται και πάλι καλύτερα. Και πάλι, πρέπει να σχηματίσουν ομάδες των δέκα, για να αναθέσουν σε καποίον από τις τάξεις του το αξίωμα του Κυβερνητικού Συμβούλου.
Οι Κυβερνητικοί Σύμβουλοι συνεδριάζουν στις πρωτεύουσες κάθε περιφέρειας για μεγάλες χρονικές περιόδους. Πρέπει να εκπροσωπούν τα πολιτικά συμφέροντα της περιοχής τους. Ασκούν ανάλογο έλεγχο στην κυβέρνηση και τις περιφερειακές αρχές. Με ανάλογο τρόπο, οι Κυβερνητικοί Σύμβουλοι, καθένας από τους οποίους λαμβάνει υποστήριξη από 10.000 άτομα, συνέρχονται σε ομάδες των δέκα και εκλέγουν αντιπροσώπους στο Συμβούλιο των Λαϊκών Βουλευτών. Κάθε ένας από αυτούς τους βουλευτές είναι επομένως ο άμεσος ομιλητής και ο υπεύθυνος εκπρόσωπος 100.000 ατόμων. Έτσι το Συμβούλιο των Λαϊκών Βουλευτών στη Βαυαρία θα είχε 67 άτομα, που αντιστοιχεί σε πληθυσμό 6,7 εκατομμυρίων. Αυτό το Συμβούλιο των Λαϊκών Βουλευτών είναι το ανώτατο νόμιμο όργανο διοίκησης. Ψηφίζει τους νόμους και διορίζει από τις τάξεις του, ή αν κρίνει σκόπιμο από έξω, έναν λαϊκό πρόεδρο ή προέδρους, προικισμένους με εξαιρετικές εξουσίες, που εκπροσωπούν τη χώρα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Αυτή η οργανική δομή λαϊκής εκπροσώπησης δεν είναι καθόλου δυσκίνητη. Αντίθετα, επειδή είναι φυσική και γηγενής, είναι η αληθινή έκφραση μίας κοινωνικής κινητικότητας που βασίζεται στην εμπιστοσύνη. Σίγουρα, αυτού του είδους η εκλογική διαδικασία, δεν μπορεί να ολοκληρωθεί σε μία μέρα, όπως συμβάινει με την τωρινή. Η εκλογή και η οικοδόμηση αυτού του νέου πολιτικού σωμάτος μπορεί να γίνει αργά αλλά σταθερά. Θα περάσουν αρκετοί μήνες μέχρι να εκλεγούν όλοι οι Λαϊκοί Σύμβουλοι, Περιφερειακοί Σύμβουλοι και Κυβερνητικοί Σύμβουλοι. Ωστόσο οι διαδικασίες ψηφοφορίας δεν πρέπει να είναι χρονικά περιορισμένες. Παρά την χαρακτηριστική εκκεντρικότητα των Γερμανών, δεκά θα μπορέσουν να ορίσουν από τις τάξεις τους έναν κατάλληλο εκπρόσωπο.
Πρέπει να αφεθεί στον μεμονωμένο αναγνώστη να αναλογιστεί την πολύ σαφή και απλή δομή αυτής της πρότασης και να συνειδητοποιήσει τα πλεονεκτήματα της. Ειδικά σε σύγκριση με τα σοβαρά μειονεκτήματα του σημερινού εκλογικού συστήματος. Ασφαλώς, δεν υποστηρίζω ότι αυτή η πρόταση θα οδηγήσει στην επιλογή των πιο ικανών πολιτικών ηγετών, αλλά σε κάθε περίπτωση θα οδηγήσει στον αποκλεισμό όλων των άεργων κουτσομπόληδων και πολιτικών τσαρλατάνων.
ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Όπως υποδηλώνει το όνομα του, το Κεντρικό Συμβούλιο είναι το κεντρικό όργανο που συζητά για τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας. Η εργασία ολόκληρου του εργαζόμενου πληθυσμού, βρίσκει την έκφραση της στο σώμα αυτό. Σε αυτό βρίσκονται οι αρμόδιοι ειδικοί εκπρόσωποι των εργοδοτών και των εργαζομένων όλων των κλάδων των επιχειρήσεων και των επαγγελμάτων. Είναι επομένως ένα κορπορατιστικό σώμα, μία οργάνωση που δεν εκπροσωπεί πολιτικά αλλά οικονομικά συμφέροντα.
Όλα τα επαγγέλματα πρέπει να εκπροσωπούνται στο Κεντρικό Συμβούλιο και κάθε επάγγελμα πρέπει να έχει έναν εκπρόσωπο των εργοδοτών και των εργαζομένων. Εδώ ο αριθμός των ψήφων δεν είναι το σημαντικό, αλλά ότι κάθε επάγγελμα μπορεί να μιλήσει μέσω των εκπροσώπων του. Ο σφετερισμός της εξουσίας από ορισμένες επαγγελματικές ομάδες θα αποτραπεί δίνοντας το δικαίωμα αρνησικυρίας σε κάθε σύμβουλο. Ούτε θα είναι καθήκον του Κεντρικού Συμβουλίου να εκδίδει αυστηρές αποφάσεις για τις επιμέρους επαγγελματικές ομάδες, ακόμη κι αν του ζητηθεί. Έργο του Κεντρικού Συμβουλίου είναι, πρώτα απ' όλα, να επιβλέπει με ολοκληρωμένο τρόπο ολόκληρη την παραγωγική διαδικασία, να ελέγχει την παραγωγή, να ερευνά τι χρειάζεται και, πέρα από αυτό, να ρυθμίζει την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας. Μαζί με αυτό, πρέπει να υπάρξει μεγάλης κλίμακας ρύθμιση της εργασίας και παροχή απασχόλησης. Οι μισθολογικές συμφωνίες καθώς και όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με τους μισθούς βρίσκονται επίσης στα χέρια του Κεντρικού Συμβουλίου.
Το Κεντρικό Συμβούλιο θα προκύψει από Περιφερειακά Συμβούλια, τα οποία με τη σειρά τους θα έχουν προκύψει από τα συμβούλια των εργαζομένων, των αγροτών, των επιχειρήσεων, των επαγγελμάτων κ.λπ., εντός των επιμέρους επιχειρηματικών και επαγγελματικών ομάδων κάθε περιφέρειας.
Και εδώ, για λόγους απλούστευσης, είναι σκόπιμο εάν όχι κάθε άτομο να λειτουργεί ως εκλέκτορας, τουλάχιστον πέντε μέλη του επαγγέλματος να επιλέγουν έναν μόνο εκλέκτορα.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με περίπου 600.000 εκλέκτορες που θα επιλέξουν τους εργατικούς συμβούλους, τους αγροτικούς συμβούλους, τους συμβούλους των δημοσίων υπαλλήλων, τους βιομηχανικούς συμβούλους, τους εμπορικούς συμβούλους, κλπ για την περιφέρειά τους. Αυτοί, ανά επαρχία, θα συγκεντρώνονται στις μεγαλύτερες πόλεις και κωμοπόλεις, στο βαθμό που αυτές είναι τα οικονομικά κέντρα των αντίστοιχων επαρχιών. Αν πούμε ότι η Βαυαρία έχει περίπου 60 τέτοια οικονομικά κέντρα, τότε πρέπει να εκλεγούν περίπου 6.000 Επαρχιακοί Σύμβουλοι για ολόκληρη τη Περιφέρεια. Αν σε ορισμένες περιοχές (για παράδειγμα σε αγροτικές περιοχές) υπάρχουν λιγότερες επαγγελματικές ομάδες, τότε φυσικά ο αριθμός αυτός μειώνεται. Οι Επαρχιακοί Σύμβουλοι συνεδριάζουν σε αυτές τις πόλεις. Ενώνονται εκεί όχι με αριθμούς αλλά με βάση τα επαγγέλματά τους, και κάθε ομάδα εκλέγει έναν εκπρόσωπο στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι συναντώνται με τη σειρά τους στην πρωτεύουσα της Περιφέρειας για να εκλέξουν το Κεντρικό Συμβούλιο. Πάλι κάθε επαγγελματικός κλάδος ενώνεται και επιλέγει έναν εκπρόσωπο στο Κεντρικό Συμβούλιο. Έτσι το Κεντρικό Συμβούλιο εκλέγεται με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που προτείνεται για το Συμβούλιο των Λαϊκών Βουλευτών.
Πρέπει να τονιστεί ξανά, ότι το Κεντρικό Συμβούλιο, είναι η έκφραση της εργατικής κοινότητας του Λαού. Μόνο οι καλύτεροι θα έχουν θέση και ψήφο σε αυτό. Ωστόσο, κάθε επαγγελματικός κλάδος θα εκπροσωπείται. Η στενότερη συνεργασία θα επιφέρει εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Θα λειτουργεί κοινωνικά εμποδίζοντας την κυριαρχία των ειδικών συμφερόντων των επιμέρους επαγγελματικών ομάδων και θα ενθαρρύνει την καλύτερη ενσωμάτωσή τους στο σύνολο. Αυτές είναι οι γενικές αρχές για τη δόμηση του συστήματος των συμβουλίων και για την ριζοβόληση τους μέσα στο σύνταγμα.
Νομίζω ότι αυτές οι γενικές κατευθυντήριες γραμμές για το νέο σύνταγμα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι το προτεινόμενο νέο σύστημα με τις δύο Βουλές δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη ατυχία μας: τον κοινοβουλευτισμό των δυτικών δημοκρατιών.
Η Βουλή του Λαού είναι η εικόνα της πολιτικής ζωής ολόκληρου του λαού. Το Κεντρικό Συμβούλιο, είναι η δημόσια έκφραση της εργασίας του. Και στις δύο αίθουσες, μόνο οι καλύτεροι από τα διάφορα τμήματα του πληθυσμού, μόνο οι πιο έμπειροι από τις επιμέρους επαγγελματικές ομάδες, θα μπορούν να ακουστούν.
Θα ήθελα να ολοκληρώσω με μια εικόνα που σχεδιάστηκε για να δείξει ότι η δομή του κράτους δεν μπορεί να μοιάζει με κτίριο, αλλά μάλλον με δέντρο, δηλαδή με μια ζωντανή, οργανική δομή. Οι παρομοιώσεις από την οικοδομική βιομηχανία που είναι πολύ συνηθισμένες στις ομιλίες που ασχολούνται με την «ανοικοδόμηση» του κράτους είναι εντελώς παραπλανητικές. Γιατί ακόμα κι αν όλες οι συγκρίσεις είναι τελικά κάπως χαζές, η συνήθης σύγκριση του συντάγματος με ένα κτίριο παραβλέπει πάρα πολύ το πιο ουσιαστικό στοιχείο, δηλαδή ότι ένας λαός είναι ένας ζωντανός οργανισμός και ένα κτίριο είναι μια νεκρή κατασκευή.
Αυτές οι σκέψεις γίνονται πολύ σαφείς αν συγκρίνει κανείς την αγαπημένη εικόνα ενός ερειπωμένου χωραφιού που πρέπει να ανακατασκευαστεί, με ένα κατεδαφισμένο σπίτι που πρέπει να ανακατασκευαστεί. Το σπίτι δεν μπορεί να ξαναχτιστεί από τα κατεδαφισμένα του μέρη. Αντίθετα, ένα δέντρο, όσο κακομεταχειρισμένο κι αν είναι, ακόμα κι αν τα μεγάλα κλαδιά του σχιστούν, ακόμα κι αν κάποιες από τις ρίζες του χαθούν, μπορεί να ξαναζωντανέψει. Αλλά με το δέντρο όπως και με έναν λαό, αυτή η ανανέωση πρέπει να αναπτυχθεί από την εσωτερική ζωτικότητα του οργανισμού. 'Ενας άρρωστος οργανισμός δεν μπορεί να βοηθηθεί ούτε απ΄έξω, ούτε με τεχνητές κατασκευές. Η θεραπεία πρέπει να έρθει από μέσα. Μέλημα της τέχνης της διακυβέρνησης πρέπει να είναι να βρει τις ζωτικές προϋποθέσεις για μια οργανική ανανέωση σε ένα νέο σύνταγμα που να εγγυάται σε κάθε μέλος του λαού την πιο ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του στο πλαίσιο της κοινότητας, με βάση τη σαφή συνειδητοποίηση ότι αυτή η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του (με την αριστοκρατική έννοια) βρίσκει το φυσικό της οργανικό όριο στα ανώτερα συμφέροντα της εθνικής κοινότητας».
