Ενόψει της εορτής της Αναστάσεως αναρτάται από το ιστολόγιο ένα κείμενο πολιτικο-θρησκευτικού περιεχομένου το οποίο περιέχει αποσπάσματα από το έργο «Christuskreuz und Hakenkreuz» του ηγέτη του κινήματος των «Γερμανών Χριστιανών» Gerhard Hahn. Οι «Γερμανοί Χριστιανοί» αποτελούσαν ένα κίνημα εντός της Λουθηρανικής Γερμανικής Εκκλησίας το οποίο είχε στόχο να γεφυρώσει τον Εθνικοσοσιαλισμό με τον Χριστιανισμό. Να τονιστεί ότι μέσω αυτού του κειμένου οι «ΜΑΥΡΕΣ ΛΕΓΕΩΝΕΣ» δεν λαμβάνουν κάποια θρησκευτική θέση ούτε τάσσονται υπέρ του Χριστιανισμού:
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ
«Ο Σταυρός του Χριστού και η Σβάστικα δεν χρειάζεται να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους και δεν πρέπει να το κάνουν, τουναντίον μπορούν και πρέπει να σταθούν μαζί. Το ένα δεν πρέπει να κυριαρχεί πάνω στο άλλο, αλλά το καθένα να διατηρεί την δική του σημασία και σπουδαιότητα.
Ο Σταυρός του Χριστού δείχνει προς τον Ουρανό και μας νουθετεί: Θυμηθείτε ότι είστε Χριστιανοί βασταζόμενοι από την αιώνια αγάπη του Ουράνιου Πατέρα, ελεύθεροι μέσω της Πίστης στον Κύριο Ιησού Χριστό και αγιασμένοι με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Η σβάστικα όμως δείχνει τον κόσμο ως θεϊκό δημιούργημα και μας νουθετεί: Θυμηθείτε ότι είστε Γερμανοί, γεννημένοι στη γερμανική επικράτεια από γονείς γερμανικού αίματος, γεμάτοι από γερμανικό πνεύμα και γερμανική ουσία, διαμορφωμένοι σύμφωνα με τη γερμανική φύση.
Και τα δύο μαζί όμως, ο Σταυρός του Χριστού και η Σβάστικα μας νουθετούν: Θυμηθείτε ότι είστε Γερμανικός Χριστιανικός Λαός και θα πρέπει να γίνετε όλο και περισσότερο και να παραμείνετε έτσι».
Ανόβερο, Πάσχα 1934. Gerhard Hahn, Πρόεδρος Επαρχιακού Εκκλησιαστικού Συμβουλίου.
«...Ως επί το πλείστον εμείς οι «Γερμανοί Χριστιανοί» ξεπηδήσαμε μέσα από τον γερμανικό αγώνα για ελευθερία, κάποιοι πολεμώντας για χρόνια στην πρώτη γραμμή, στούς δρόμους και τις συναθροίσεις. Μέρα νύχτα βαδίζαμε στο πλευρό των συντρόφων μας με τα καφέ πουκάμισα δεχόμενοι το μίσος του κόκκινου όχλου του «σατανικού» μπολσεβικισμού και των αστών συμμάχων τους. Εμείς οι «Γερμανοί Χριστιανοί» προήλθαμε από την μάχη για την ζωή ή τον θάνατο του λαού μας, την θυσία της γερμανικής νεολαίας, από τους 300 τάφους πάνω στους οποίους έλαμψαν τα άγραφα λόγια του Ιησού: «Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτόν που δίνει τη ζωή του για τους φίλους του». Προήλθαμε από μία εποχή ακούραστου, ανιδιοτελούς αγώνα για τους Γερμανούς εθνοσυντρόφους μας και για την ψυχή του γερμανικού λαού, με πικρό πόνο στις καρδιές μας γιατί δεν γίναμε αποδεκτοί από πολλούς που εφέραν αξιώματα και ευθύνες μέσα στην Εκκλησία. Η έλλειψη κατανόησης ήταν το λιγότερο που συναντήσαμε, εμείς οι πάστορες που τολμήσαμε να κάνουμε το ανήκουστο, να φορέσουμε τα καφέ πουκάμισα και να δραστηριοποιηθούμε στην «πολιτική» (κανείς δεν έβλεπε οτί ο αγώνας μας ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από τις πολιτικές του παρελθόντος και ότι το Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα ήταν κόμμα μόνο κατά την μορφή αλλά εσωτερικά ήταν, παραμένει και θα συνεχίσει να παραμένει το ξέσπασμα της αληθούς λαϊκής κοινότητας). Ως Χριστιανοί, βάλαμε τους ευατούς μας στην μέση του Χιτλερικού Γερμανικού απελευθερωτικού κινήματος επειδή ήμασταν πεπεισμένοι ότι ο Θέος μας κάλεσε σε αυτό και το απαίτησε από εμάς. Πόσοι εθνικοσοσιαλιστές τότε, κατά την διάρκεια της μάχης ενάντια στον Σατανά του Μπολσεβικισμού, περίμεναν μια ξεκάθαρη θέση από την Εκκλησία, από αυτούς που έφεραν αξιώματα και ευθύνες εντός της. Αλλά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων περιμέναμε μάταια. Αντιθέτως, κατηγορήθηκαμε ως ειδωλολάτρες ή απορριφθήκαμε επειδή η γλώσσα μας ήταν πολύ «ωμή» και επειδή το μίσος των αντιπάλων μας, μας ενέπλεκε σε καυγάδες με γροθιές και όπλα σχεδόν καθημερινά. Υιοθετούσαν την άποψη του εβραϊκού τύπου και εν μέρει του αστικού τύπου που πάντα με ενθουσιασμό ισχυριζόταν ότι οι εθνικοσοσιαλιστές έφταιγαν για αυτές τις αναταραχές και τους καυγάδες! Θυμάμαι πως μετά από μία από εκείνες τις αιματηρές Κυριακές στην Αλτόνα, ένας πάστορας μου είπε χαρακτηριστικά: «Λοιπόν, γιατί πηγαίνεις εκεί αφού οι Κόκκινοι δεν σε θέλουν;». Ταράχτηκα από την τρομερή αυτή έλλειψη κατανόησης που δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι περνώντας από τους «κόκκινους δρόμους» όπου ζούσαν Γερμανοί εργάτες τους δείχναμε ότι τους ανήκουμε, ακόμη και αν στις ταράστες καραδοκούσαν κτηνώδεις και άγριοι δολοφόνοι.
Ακολουθήσαμε τον δικό μας μοναχικό δρόμο, προχωρώντας μπροστά, αφήνοντας τους ευατούς μας να κατηγορηθούν ως ταραχοποιοί και φασαριόζοι ή ακόμη και βλάσφημοι όταν διακηρύξαμε ότι: «Βλέπουμε στον Αδόλφο Χίτλερ τον Φύρερ που μας έστειλε ο Θεός»(σήμερα όλοι το βλέπουν αυτό και μάλλον δεν αποτελεί πλέον βλασφημία!). Αλλά τότε; Πόσο συχνά δεχόμουν επιθέσεις όταν κήρυττα στις συναθροίσεις ότι ο Σταυρός του Χριστού και η σβάστικα πρέπει να σταθούν μαζί!...Ωστόσο πολεμήσαμε ακόμη και αν συχνά η Εκκλησία δεν μας καταλάβαινε και προχωρούσαμε στον δύσκολο δρόμο μας επειδή νιώθαμε υποχρεωμένοι ως Χριστιανοί απέναντι τους Γερμανούς αδελφούς και τις Γερμανές αδελφές μας. Ήταν η πίστη μας που μετέτρεπε σε ιερό καθήκον την μάχη για τον Χίτλερ. Είδαμε με τρομακτική σαφήνεια και χωρίς καμία αμφιβολία ότι ο εχθρός του γερμανικού λαού, ο μπολσεβικισμός, ήξερε πολύ καλά πως θα μπορούσε να δημιουργήσει μία Σοβιετική Γερμανία μόνο χωρίζοντας και απομακρύνοντας τον Γερμανό από την Πίστη του και τον Θέο του, καταστρέφοντας, εξολοθρεύοντας ή γελοιοποιώντας κάθε τι ιερό. Ο μπολσεβικισμός είχε εξαπολύσει μία σατανική εκστρατεία στα πεδία της οικονομίας, του πολιτισμού, των τεχνών, της ψυχαγωγίας και του Τύπου. Η μάχη μπορούσε να κριθεί μόνο στο πεδίο της μάχης όπου στεκόταν ο Χίτλερ. Έτσι λοιπόν σταθήκαμε στο πλευρό του. Υπήρχαν μόνο λίγοι από εμάς, από το «βασίλειο της Εκκλησίας», που σταθήκαμε ανοιχτά στο πλευρό του Χίτλερ ως πιστοί και μαχητές. Εμείς οι παλαιοί αγωνιστές ευχαριστούμε τον Θεό με περηφάνια που μας κάλεσε και άνοιξε τις καρδιές μας στο κάλεσμα του.
Από εκεί προήλθαμε εμείς οι «Γερμανοί Χριστιανοί» και κανείς δεν πρέπει να το ξεχάσει. Τότε θα καταλάβει ο οποιοσδήποτε ότι οι «Γερμανοί Χριστιανοί» δεν μπορούν να περιορίσουν την δραστηριότητα τους στην διόρθωση μερικών μικροαστοχιών της εκκλησιαστικής ζωής αλλά οφείλουν να επαναδιαμορφώσουν ολόκληρη την σχέση μεταξύ εκκλησίας και λαού. Έτσι το πρωταρχικό μας αίτημα είναι:
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΣΒΑΣΤΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ
Με άλλα λόγια: Η εκκλησία πρέπει να επιβεβαιώσει χωρίς επιφυλάξεις την γερμανική λαϊκή κοινότητα που αναπτύσσεται από τον εθνικοσοσιαλισμό και ταυτόχρονα πρέπει να κάνει ότι μπορεί για να αναπληρώσει όσα παραμελήθηκαν ή αγνοήθηκαν στο παρελθόν!
Η εκκλησία πρέπει να επιβεβαιώσει χωρίς επιφυλάξεις το ολοκληρωτικό κράτος του Αδόλφου Χίτλερ, το τελευταίο προπύργιο εναντίον του Σατανά του Μπολσεβικισμού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αν δεν υπήρχε ο Χίτλερ θα είχαμε από καιρού βυθιστεί στον μπολσεβικισμό και πιθανότατα δεν θα είχαμε πλέον εκκλησίες και υπουργούς.
Η εκκλησία πρέπει να επιβεβαιώσει χωρίς επιφυλάξεις τον Φύρερ των Εθνικοσοσιαλιστών, τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Καγκελάριο του Γερμανικού Ράιχ ο οποίος αναμένει από την εκκλησία να συμβάλλει στην οικοδόμηση του Τρίτου Ράιχ καθώς ο ίδιος έχει διακηρύξει ότι το NSDAP, το οποίο πλέον αποτελεί το κράτος, πρόκειται να σταθεί στα θεμέλια του Θετικού Χριστιανισμού. Είναι καθήκον της εκκλησίας να δημιουργήσει και να παρέχει αυτά τα θεμέλια. Αν θέλει η εκκλησία να αποτελεί πραγματικά λαϊκή εκκλησία τότε πρέπει να προβεί σε αυτή την απόλυτη επιβεβαίωση.
...H εκκλησία στέκεται εδώ κάτω από τον Σταυρό του Χριστού!
Ο γερμανικός λαός στέκεται εκεί, αφυπνισμένος, κάτω από το σύμβολο της σβάστικας!
Τις προηγούμενες δεκαετίες οι ανατρεπτικές δυνάμεις του φιλελευθερισμού, του υλισμού και του μπολσεβικισμού αποξένωσαν εκατομμύρια εθνοσυντρόφους από το γερμανικό έθνος. Οφείλεται αναμφίβολα στην χάρη του Θεού που ο Φύρερ μας Αδόλφος Χίτλερ επανασύνδεσε στο έθνος τους Γερμανούς εθνοσυντρόφους και τον Γερμανό εργάτη.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, οι ίδιες σατανικές δυνάμεις αποξένωσαν εκατομμύρια εθνοσυντρόφους μας από την Ευαγγελική Εκκλησία. Είναι ιερό καθήκον και επίσημος στόχος του κινήματος της πίστης μας, των «Γερμανών Χριστιανών», να ξανακερδίσουμε τον εθνοσύντροφο και τον Γερμανό εργάτη, με τη βοήθεια του Θεού, στην Ευαγγελική Εκκλησία. Για να το κάνουμε αυτό, θέλουμε και πρέπει να ακολουθήσουμε ένα διαφορετικό, αλλά παλαιό μονοπάτι, δηλαδή το μονοπάτι του Μαρτίνου Λούθηρου που οδηγεί σε μια βαθιά σύνδεση εκκλησίας και ανθρώπων, του Χριστιανισμού και της γερμανικής φύσης.
Ο σταυρός του Χριστού και η σβάστικα δεν πρέπει και δεν μπορούν να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους. Ταυτίζονται! Κάποιος πρέπει να μας κάνει να κοιτάξουμε προς την αιωνιότητα νουθετώντας μας: «Να θυμάστε ότι είστε Χριστιανοί». Ο άλλος να μας δείχνει προς το παρόν και μας νουθετεί: «Να θυμάστε ότι είστε Γερμανοί!».
Και οι δύο μαζί μας επισημαίνουν: Να θυμάστε ότι είστε Γερμανοί Χριστιανοί!
...Το ξέσπασμα του έθνους σημαίνει και το ξέσπασμα της εκκλησίας. Τα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες ώρες είναι η μαρτυρία αυτού του γεγονότος. Η βαθύτερη επιθυμία μας είναι αυτό το σημαντικό ξέσπασμα να οδηγήσει την εκκλησία μας σε μια πορεία πίστης και δύναμης που δεν θα ανακόπτεται χάρη στην πεποίθηση της τελικής νίκης. Είναι η μεγάλη μας τύχη και το ιερό μας καθήκον στην ζωής να συμμετάσχουμε σε αυτή την πορεία! Στόχος μας: Να δώσουμε στο παλιό ευαγγέλιο μία νέα ισχύ για τη νέα Γερμανία!
Το ευαγγέλιο ήταν ο ήλιος που έλαμπε στην εκκλησία μας. Θα πρέπει να συνεχίσει να λάμπει, καθαρός και αγνός. Ο Ιησούς Χριστός παραμένει ο πυρήνας και το άστρο στην διακήρυξη της εκκλησίας μας: Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες, σήμερα και αύριο! Ολόκληρη η Αγία Γραφή, ο θησαυρός της εκκλησίας μας, παραμένει η πηγή μας. Η δικαίωση μέσω της πίστης στις έννοιες του Λούθηρου παραμένει το λάβαρο κάτω από το οποίο στεκόμαστε. Ευχόμαστε μια νέα θεολογία που θα έχει τα μάτια ανοιχτά στη νέα γνώση γύρω από τη θεϊκή δημιουργία, η οποία μπορεί να συμπεριληφθεί με τους όρους άνθρωπος, εθνότητα, φυλή. Ταυτόχρονα, θέλουμε μια θεολογία που να παραμένει πιστή στη θεμελιώδη ομολογία της εκκλησίας μας.
Το παλιό ευαγγέλιο με νέα ισχύ! Δεν σημαίνει ότι θέλουμε να προσθέσουμε κάτι στη θεϊκή δύναμη του ευαγγελίου. Ωστόσο, το κάλεσμα του Θεού που αντηχεί στην εποχή μας, απαιτεί να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη μας σε μία νέα και καλύτερη χρήση για το ευαγγέλιο. Δεν είναι καιρός να επικρίνουμε αυτούς που ηγήθηκαν ή δεν ηγήθηκαν στην εκκλησία μας. Πάνω από όλα, δεν θέλουμε να κατακρίνουμε τους άλλους. Θέλουμε μόνο να πούμε ένα πράγμα: ως μέλη της εκκλησίας σε μια περίοδο αναταραχής, νιώθουμε την ανάγκη να μετανοήσουμε. Έχουμε αποτύχει σε κάποια πράγματα. Συχνά δεν ήμασταν αρκετά διεισδυτικοί και γενναίοι. Άλλοτε δεν ήμασταν κοντά στο ευαγγέλιο και άλλοτε δεν ήμασταν κοντά στους ανθρώπους. Ωστόσο αυτή την ώρα πρέπει επίσης να θυμόμαστε τα μεγάλα και γνήσια επιτεύγματα που κατάφερε η επαρχιακή μας εκκλησία τον περασμένο καιρό. Χαιρετίζουμε τον άγνωστο πάστορα, το άγνωστο μέλος του εκκλησιαστικού συμβουλίου, το άγνωστο μέλος της εκκλησίας, όλους όσους υπήρξαν πιστοί και αληθείς με την πίστη. Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι μια τέτοια επιμονή δεν μπορεί να σταθεί ως η αποφασιστική δύναμη της εκκλησίας μας. Ξέρουμε ότι μπορούμε να καταπολεμήσουμε τον αποχριστιανισμό του λαού μας μόνο με νέες προσωπικές προσπάθειες γιατί μόνο έτσι θα σωθεί ο λαός μας. Θέλουμε λοιπόν να μεταμορφώσουμε την εκκλησία μας σε μια μαχητική κοινότητα όσων είναι έτοιμοι να αποτελέσουν μία ταξιαρχία, όσων είναι πραγματικά και αληθινά πρόθυμοι να ακούσουν τις εντολή του Κυρίου, όσων που, παρ' όλη την ανθρώπινη αδυναμία, είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν τον ζωντανό Χριστό μέσω της συμμετοχής στην σημερινή ανθρώπινη ζωή. Για εμάς αυτό σημαίνει: να δώσουμε στο παλιό ευαγγέλιο μία νέα ισχύ για τη νέα Γερμανία!
Μια νέα Γερμανία αρχίζει να αναδύεται μέσα από την καταστροφή του πολέμου και τη μεταπολεμική περίοδο. Ευχαριστούμε τον Θεό για αυτό. Ένας νέος τύπος ανθρώπου σχηματίζεται. Ο στρατιώτης του μετώπου, ο εργάτης με τον λευκό και μπλε γιακά, ο αγρότης που παραμένει πιστός στη γή του και ο άντρας των S.A κρατούν τα σκήπτρα. Το γερμανικό μέλλον τους ανήκει, αν θέλει ο Θεός να έχει μέλλον η Γερμανία. Το έργο της εκκλησίας, επομένως, πρέπει πρώτα από όλα να σχετίζεται με αυτή τη νέα Γερμανία. Δεν σημαίνει ότι παραμελούμε το έργο της εκκλησίας και τις ευλογίες των προηγούμενων γενεών. Έχουν την αγάπη μας. Δεν ξεχνάμε από πού ήρθαμε. Ωστόσο, η εκκλησία μας είναι εδώ για όλα τα μέλη της. Κοιτάμε το παρελθόν για την πορεία προς το μέλλον. Η εκκλησία δεν πρέπει να είναι καταφύγιο για παλιές αστικές ευαισθησίες. Το καθήκον της πρέπει να είναι να εσωκλείσει εντός της τους νέους ανθρώπους.
Αλλά τα νέα καθήκοντα απαιτούν νέα ηγεσία! Αυτό είναι το αίτημα προς στιγμήν: τα νέα καθήκοντα που θέτει ο Θεός απαιτούν νέες δυνάμεις στην ηγεσία της εκκλησίας. Το άτομο μπορεί να είναι σε θέση να ενώσει στοιχεία της παλιάς και της νέας εποχής υποκειμενικά μέσα του. Η ηγεσία της εκκλησίας όμως πρέπει να ακολουθήσει μια ξεκάθαρη γραμμή και χωρίς συμβιβασμούς. Μόνο αυτό μπορεί να αποτρέψει τα ημίμετρα και την αδυναμία. Η επιθυμία για ζωή του γερμανικού έθνους, κατευθυνόμενη από την πικρή ανάγκη, ενοποιείται σήμερα από το μεγάλο γερμανικό απελευθερωτικό κίνημα. Εφόσον το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα καλεί δυνατά και επιτακτικά την εκκλησία, η εκκλησία δεν μπορεί να σταθεί στο περιθώριο και να βυθιστεί σε μια ατμόσφαιρα αστικής σκέψης και συναισθηματισμού. Ο Θεός άνοιξε μια πόρτα. Θα πρέπει να την διαβούμε και να δώσουμε στο σημερινό γερμανικό κράτος αυτό που οφείλουμε: μία περιχαρή κατάφαση, που εκφράζεται στην πράξη, από την συνεργασία και την κατανόηση! Χωρίς να εγκαταλείψουμε την εσωτερική ελευθερία της εκκλησίας μας, ευχόμαστε μια ζωηρή υποστήριξη εκ μέρους μας στο έργο της Νέας Γερμανίας εν ονόματι της χάρης του Ευαγγελίου. Το ευαγγέλιο πρέπει να αποκτήσει τον θρόνο του στην εθνικοσοσιαλιστική σκέψη και αίσθηση. Και η εθνικοσοσιαλιστική σκέψη και αίσθηση πρέπει να νιώθει σαν στο σπίτι της μέσα στην εκκλησία, έτσι ώστε να μπορεί να διαποτιστεί από το ευαγγέλιο που είναι η κατευθυντήρια και σωτήρια εντολή του Θεού. Δώστε στο παλιό Ευαγγέλιο νέα ισχύ για τη νέα Γερμανία!
...Λαός και εκκλησία ανήκουν μαζί, Σταυρός και Σβάστικα στέκονται ο δίπλα - δίπλα!
...Εμείς τα μέλη της εκκλησίας θέλουμε να σταθούμε, θαραλλέα και χωρίς επιφυλάξεις, στο πλευρό του Καγκελάριου.
Εμείς τα μέλη της εκκλησίας θέλουμε να αγωνιστούμε και να εργαστούμε για την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ, όχι μόνο στα λόγια αλλά και προβαίνοντας σε πράξεις θυσίας.
Εμείς τα μέλη της εκκλησίας, αυτή την αποφασιστική στιγμή, φέρνουμε τις προσευχές μας για τις ανάγκες του λαού μας ενώπιον του Θεού ζητώντας του να μας δώσει άγιο κουράγιο και να μας ετοιμάσει για την αληθινή ενότητα μεταξύ των Γερμανών αδελφών μας.
Εμείς τα μέλη της εκκλησίας προσευχόμαστε θερμά στον Θεό να βοηθήσει αυτούς που ηγούνται να σηκώσουν τα βάρη τους.
Αυτή είναι η ακλόνητη και ομόφωνη βούληση μας, την οποία αυτή την ώρα ορκιζόμαστε επίσημα στον Καγκελάριο του Ράιχ.
...Τα ημίμετρα δεν οδηγούν στην ελευθερία και τον Παράδεισο!
Ως άνδρες και μέλη της εκκλησίας, έχουμε την επίγνωση της ιερής μας ευθύνης και θέλουμε να διακηρύξουμε επίσημα και δημόσια ότι:
Καγκελάριε του Ράιχ, εμείς ως εκκλησία λέμε ειλικρινά «ΝΑΙ» στην δράση σας!
Φύρερ του Λαού, εμείς ως εκκλησία είμαστε ειλικρινά έτοιμοι να θυσιασθούμε στο πλευρό σου!
Χίτλερ, εμείς ως εκκλησία υποστηρίζουμε εσένα και το αξίωμα σου με την δύναμη της πίστης και δεν θα κουραστούμε να προσευχόμαστε για τις ευλογίες του Ουράνιου Πατέρα. Αμήν!
...Το τραγούδι του Λούθηρου και το Deutschlandlied πρέπει να βρίσκονται σε αρμονία!
Λαός και εκκλησία πρέπει να σταθούν μαζί, αχώριστοι στη χαρά και στη λύπη, στον θάνατο και στην ανάγκη!
Ο Σταυρός του Χριστού και η σβάστικα οφείλουν και πρέπει να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλον!
