«Το αίτημα για την κατάργηση της δουλείας του τόκου είναι πρωτοποριακό σε ένα πολιτικό πρόγραμμα. Αυτό και μόνο αρκεί σε διάφορους κύκλους για να προβάλουν την πιο σφοδρή αντίθεση στον εθνικοσοσιαλισμό. Το μεγαλύτερο μέρος των αντιπάλων μας, αποτελείται μακράν, από ανθρώπους που ενώ έχουν χάσει τα πάντα στην σημερινή συμφεροντολογική καπιταλιστική οικονομία, μεγαλωμένοι σε αυτές τις ιδέες, εξακολουθούν να φοβούνται μία απώλεια ήδη χαμένων προνομίων. Αυτή η αντίθεση δεν έχει καμία ορμή, γιατί ακριβώς η έλλειψη ορμής είναι χαρακτηριστικό των κύκλων που βρίσκονται παγιδευμένοι στο ιδέωδες της κεφαλαιοκρατίας.
Μία άλλη ομάδα ανθρώπων που εναντιώνεται στον εθνικοσοσιαλισμό, είναι όσοι εξαρτώνται από τα δάνεια ή τουλάχιστον πιστεύουν ότι εξαρτώνται. Αυτή η ομάδα φυσικά δεν φοβάται την κατάργηση της υποχρέωσης καταβολής τόκων αλλά ότι δεν θα μπορεί να λάβει κεφάλαιο κίνησης αν τα πράγματα δεν μείνουν όπως πρίν.
Μία άλλη ομάδα είναι οι «υπέροχοι» εθνικοί οικονομολόγοι για τους οποίους η αντίθεση στην προσπάθεια απελευθέρωσης από τον τόκο είναι το άλφα και το ωμέγα της υποτιθέμενης «οικονομικής τους σοφίας».
Μία άλλη ομάδα είναι οι κακόβουλοι που, όχι λόγω κάποιας καλύτερης άποψης, αλλά για προσωπικούς ή κομματικούς λόγους καταπολεμούν αυτό το βασικό αίτημα του εθνικοσοσιαλισμού με ψευδείς ισχυρισμούς και παραποιήσεις.
Το ότι οι κύκλοι των διεθνών οικονομικών που ασκούν τον κανόνα των τόκων είναι οι πιο ασυμβίβαστοι και σκληροί εχθροί μας, αυτό είναι αυτονόητο!
Με εξαίρεση την κακόβουλη και τραπεζική αντιπολίτευση, οι κύριοι λόγοι όλης της υπόλοιπης εχθρικής δυσπιστίας είναι η άγνοια, η πνευματική τεμπελιά και η βλακεία!
Έχουμε να κάνουμε με πολύ ισχυρούς αντιπάλους, μεταξύ των οποίων αποτυγχάνει όποιο σύστημα προσπαθεί κανείς να επιβάλει, που αποσύρονται σαν μέδουσες υπό την πίεση των πειστικών εξηγήσεων, αλλά αμέσως μετά την χαλάρωση της πίεσης επιστρέφουν ξανά στους παλιούς τρόπους σκέψης.
Συνεπώς τι εννοούμε με τον όρο «δουλεία του τόκου»; Ως δουλεία του τόκου εννοείται το δεσμευμένο με τόκους χρέος του Κράτους και του Λαού προς υπερεθνικές οικονομικές δυνάμεις. Εδώ λοιπόν πρόκειται για μία νέα μορφή σκλαβιάς, για την σκλαβιά στον κανόνα της οικονομίας. Αυτή η σκλαβιά είναι πιο τρομακτική από οποιαδήποτε μορφή διακυβέρνησης απόλυτων βασιλέων, γιατί ασκείται με απρόσωπο τρόπο, χωρίς κανένα ανθρώπινο συναίσθημα, με μία εμμονή σε ένα ακόρεστο ένστικτο διεύρυνσης και επέκτασης, μία απληστία για δύναμη...
...Η σχέση της παραγωγής αγαθών - του παραγωγού - του εργάτη της εθνικής οικονομίας με το χρήμα ανατρέπεται με μία κίνηση. Τα χρήματα, που σύμφωνα με την ουσία και την εφεύρεση τους, υπήρχαν για να εξυπηρετούν την οικονομία ξαφνικά χειραφετήθηκαν και ασκούν πίεση στην παραγωγή αγαθών. Αρχίζει ο κανόνας της οικονομίας. Σίγουρα η ιδιωτική οικονομία χαίρεται που μπορεί να διατηρήσει τις επιχειρήσεις της ακόμη και με αυτό τον τρόπο γιατί αισθάνεται υποχρεωμένη να εξυπηρετήσει οικονομικά την εθνική παραγωγή. Ο τοκογλύφος αντλεί από αυτό το αίσθημα εθνικού οικονομικού καθήκοντος διπλό όφελος: πρώτα έχει συντάξει ένα πιστοποιητικό χρέους - άρα ένα νόμιμο τίτλο - σύμφωνα με το οποίο ο οφειλέτης με όλη του την περιουσία είναι υπεύθυνος για την αμείωτη αποπληρωμή του δανεισμένου ποσού - στις περισσότερες περιπτώσεις άλλα αντικείμενα πλούτου είναι ενεχυριασμένα - και δεύτερον ο οφειλέτης πρέπει να δεσμευτεί περαιτέρω για μία συνεχή επιπλέον πληρωμή που ονομάζουμε τόκο.
Επομένως η εγγυημένη πίστωση δεν χορηγείται για λόγους που αντιστοιχούν στην κυριολεκτική σημασία της λέξης, δηλαδή στην εμπιστοσύνη στη μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα αποτελεσματικότητας και απόδοσης, αλλά καθαρά με σκοπό την εκμετάλλευση της ανάγκης του οικονομικού επιχειρηματία να προμηθεύεται για τον ευατό του έσοδα, χωρίς καμία προσπάθεια που προέρχεται από την εργασία. Η πίστωση δεν παρέχεται για την προώθηση της παραγωγής αλλά αποκλειστικά για την κερδοφορία. Ο πιστωτής είναι αδιάφορος για την επιχείρηση στην οποία ασκείται η πίστωση. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βεβαιωθεί ότι τα χρήματα του είναι ασφαλή και ότι θα εξασφαλίσει κέρδος από τους τόκους.
Γενικά, το πιστωτικό σύστημα που διαμεσολαβείται από τράπεζες είναι σήμερα δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε ο καπιταλιστής, ο κάτοχος του χρήματος και της πίστωσης, να είναι πλήρως αποκομμένος από την εργασία. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση προσωπικής φύσης με τους διάφορους κλάδους της παραγωγής στην οποία «αφήνει τα λεφτά του να δουλεύουν». Τι γνωρίζουν οι μέτοχοι για τις «Girmes», «Poge», «Weser», «Riebeck Montan», «Otavi», «Salitera», «Steaua Romana»; Τι ξέρουν για το τι είδους εργασία επιτελείται σε αυτές τις εταιρείες;
Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για την εργασία, το μόνο ενδιαφέρον τους είναι αν ανεβαίνουν ή πέφτουν οι μετοχές και πόσο υψηλά είναι τα μερίσματα που αποδίδει το κεφάλαιο τους. Είναι επίσης θέμα πλήρους αδιαφορίας αν οι μετοχικές εταιρείες ή άλλες μορφές καπιταλιστικής δραστηριότητας (ανώνυμη εταιρεία, εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, κλπ) εξυπηρετούν την παραγωγή γενικότερα. Το κύριο μέλημα, το μόνο αποφασιστικό, είναι η κερδοφορία! Απόδειξη του γεγονότος είναι η τεράστια δημοτικότητα που απολαμβάνουν οι τραπεζικές μετοχές.
Οι τράπεζες, όπως και κάθε πιστωτικό ίδρυμα, δεν επιτελούν γενικά καμία παραγωγική εργασία με την έννοια της παραγωγής αγαθών. Στο σύστημα των τραπεζών κυριαρχεί η ιδέα του τόκου - δηλαδή η δυνατότητα μεταφοράς ενός γιγαντιαίου μεριδίου από τα εισοδήματα της παραγωγικής εργασίας στην κατοχή ενός απλού ιδιοκτήτη χρήματος και μάλιστα, για τον τελευταίο, εντελώς αβίαστα! Σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν καμία επιχείρηση που να μην εξαρτάται σε κάποια μορφή από την τράπεζα, που να μη λειτουργεί με καθαρά τοκο - καπιταλιστική μορφή! Ολόκληρο το εθνικό οικονομικό έργο εξαρτάται από το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο και τους τόκους που συνδέονται με αυτό.
Οι άρχοντες των τραπεζών - το Διεθνές Κεφάλαιο - είναι μαζί και κύριοι της παραγωγής. Από αυτούς εξαρτάται αν θα σταματήσει η εργασία ή αν η αγορά κατακλύζεται από σκουπίδια. Για τον οργανωμένο ιδιωτικό τομέα η ικανοποίηση της ζήτησης είναι εντελώς τυχαία.
Στην περίπτωση αυτής της τοκο - καπιταλιστικής οικονομικής μορφής του σύγχρονου πιστωτικού σύστηματος έχουμε λοιπόν να κάνουμε με την πληρέστερη οικονομική ανηθικότητα, με την πλήρη διαστροφή της έννοιας του πιστωτικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος από υπηρέτη της οικονομίας στη θέση του απόλυτου κύριαρχου της οικονομίας.
Η δημιουργική και παραγωγική εργασία έχει γίνει ο σκλάβος και το πονηρό, αρπακτικό, δίχως ρίζες εβραϊκό πνεύμα της τοκογλυφίας κυβερνά τον κόσμο. Ο εκβιασμός είναι δυνατός μέσω της επιβολής μίας τεχνητής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης χάρη στην οικονομικά αθέμιτη παρακράτηση χρημάτων. Και αυτό θεωρείται σήμερα δίκαιο, ως δικαίωμα που κανείς δεν επιτρέπεται να αγγίξει γιατί τον φέρνει σε σύγκρουση με την παγκόσμια εξουσία του μεγάλου δανειακού κεφαλαίου.
Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΚΟΥΣ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΘΕΙ
Τελειοποιήθηκε εξαιτίας του γεγονότος ότι οι σαγηνευτικές τέχνες του τοκογλυφικού πνεύματος πέτυχαν να δεσμεύσουν ακόμη και το Κράτος, τον δεδομένο προστάτη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ωστέ και αυτό με δεμένα χέρια να αναγνωρίσει ως κύριο του το Διεθνές Κεφάλαιο και να εκτραπεί από το πραγματικό καθήκον του ως προστάτης της εθνικής οικονομίας στη θέση ενός δικαστικού επιμελητή, ενός φοροεισπράκτορα για τα μεγάλα δανειακά κεφάλαια».
ΠΗΓΗ
