Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP

Στις 4 Ιουλίου 1930 οι αναγνώστες της ημερησίας εφημερίδας του Βερολίνου «Der Nationale Sozialist»  διάβασαν έναν εντυπωσιακό τίτλο: «Oι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP!». Ο τίτλος αφορούσε ένα άρθρο που έγραψε ένα από τα πιο σημαίνοντα στελέχη του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, ο Όττο Στράσσερ, και το συνυπέγραφαν οι πιο πιστοί ακτιβιστές συμμάχοι του. Το άρθρο περιέγραφε λεπτομερώς την συλλογική δυσαρέσκεια για την τακτική και την ιδεολογία του NSDAP και το σκεπτικό πίσω από την παραίτηση του Όττο Στράσσερ από το Κόμμα. Η σύγκρουση των δύο πόλων εντός του ίδιου κινήματος είχε ξεκινήσει ουσιαστικά από την μέρα που o Όττο Στράσσερ εισήλθε στο Κόμμα το 1925. Ως πρώην Σοσιαλδημοκράτης και φύσει ανυπότακτος ο Όττο ήταν εξ΄ αρχής πρωταγωνιστής στην προσπάθεια εισαγωγής ενός νέου προγράμματος (περισσότερα ΕΔΩ) που θα έθετε περιορισμούς στην εξουσία του Χίτλερ και θα κατεύθυνε τους εθνικοσοσιαλιστές στην απόκτηση μιας προλεταριακής βάσης. Η δημοσίευση του κειμένου «Οι 14 θέσεις της Γερμανικής Επανάστασης» (το κείμενο στα ελληνικά ΕΔΩ) στα τέλη Ιουλίου του 1929 θεωρήθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ, ως περαιτέρω πρόκληση ενάντια στην καθιερωμένη στρατηγική του, όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η απόφαση του 'Οττο να εκδώσει στο Βερολίνο την εφημερίδα «Der Nationale Sozialist» αφού αποτελούσε απευθείας αμφισβήτηση των εντολών του Χίτλερ και κάλεσμα σε ανοιχτό ανταγωνισμό με την «Der Angriff» την εθνικοσοσιαλιστική εφημερίδα της οποίας την έκδοση είχε επιμεληθεί ο Γιόσεφ Γκέμπελς. Εξαγριωμένος ο Γκέμπελς ζήτησε την επέμβαση του Χίτλερ. Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια επαναπροσέγγισης μεταξύ Χίτλερ - Στράσσερ στο Hotel Sanssouci ήρθε η επίσημη εντολή του Φύρερ του NSDAP στις 30 Ιουνίου που καλούσε στην αποπομπή όλων των επαναστατών από το Κόμμα. Ο Όττο ήλπιζε ότι με το άρθρο του θα κατάφερνε να πείσει όσους ήταν απογοητευμένοι με την στάση που είχει λάβει το NSDAP να τον ακολουθήσουν. Περίπου 5.000 εθνικοσοσιαλιστές τον συνόδευσαν στην νέα του κίνηση με τους περισσότερους να ήταν πρώην μέλη της «Νεολαίας Χίτλερ» αλλά και στελέχη των «Ταγμάτων Εφόδου» (Sturmabteilung), κανένας όμως αξιωματικός τους, ενώ ακόμη και ο Γκρέγκορ γύρισε την πλάτη στον αδελφό του (οι δύο τους δεν θα μιλούσαν ξανά μέχρι το 1933). Έτσι ο Όττο ίδρυσε το «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ» και ξεκίνησε τον δικό του αυτόνομο εθνικοσοσιαλιστικό αγώνα. Ακολουθεί μεταφρασμένο στα ελληνικά το κείμενο που δημοσίευσε στις 4 Ιουλίου 1930:

ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΟ NSDAP 

«Αναγνώστες, κομματικοί σύντροφοι, φίλοι! Για μήνες παρακολουθούσαμε την εξέλιξη του NSDAP με βαθιά και αυξανόμενη ανησυχία και αναγκαζόμαστε να σημειώσουμε πως: όλο και πιο συχνά και σε ολοένα και πιο κρίσιμα θέματα το Κόμμα παραβίασε την Ιδέα του Εθνικοσοσιαλισμού.

Σε πολυάριθμα ζητήματα εξωτερικής, εσωτερικής και κυριώς οικονομικής πολιτικής, το Κόμμα υιοθέτησε μια θέση που δεν συμβιβαζόταν με τα «25 σημεία» που θεωρείται αποκλειστικό πρόγραμμα του Κόμματος. Ακόμη πιο πικρή ήταν η εντύπωση της αυξανόμενης αστικοποίησης του Κόμματος, η υπεροχή των τακτικισμών έναντι των αρχών, όσο και η συνεχόμενη γραφειοκρατικοποίηση του μηχανισμού του με απότελεσμα τα συμφέροντα του Κινήματος να θεωρούνται αυτοσκοπός και να τοποθετούνται υπεράνω των συμφερόντων της Ιδέας. 

Aντιλαμβανόμαστε τον Εθνικοσοσιαλισμό ως ένα συνειδητά αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα, του οποίου ο εθνικισμός περιορίζεται στην διατήρηση και διαφύλαξη της ζωής και της ανάπτυξης του γερμανικού έθνους χωρίς τάσεις κυριαρχίας σε άλλους λαούς και χώρες. Για εμάς λοιπόν η απόρριψη του παρεμβατικού πολέμου εναντίον της Ρωσίας που επιθυμεί ο διεθνής καπιταλισμός και ο δυτικός ιμπεριαλισμός είναι φυσικό αίτημα που απορρέει τόσο από τις ιδέες μας όσο και από τις ανάγκες της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Θεωρήσαμε λοιπόν ότι η στάση της ηγεσίας του Κόμματος η οποία γινόταν όλο και πιο δεκτική στον παρεμβατικό πόλεμο ήταν αντιφατική με την Ιδέα και επιζήμια για τις απαιτήσεις της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής.

Για εμάς η στήριξη προς τον αγώνα του ινδικού λαού για την απελευθέρωση του από την αγγλική κυριαρχία και την καπιταλιστική τυραννία είναι μια ανάγκη που προκύπτει από το γεγονός ότι οποιαδήποτε αποδυνάμωση των δυνάμεων των Βερσαλλιών είναι επωφελής για την γερμανική εξωτερική πολιτική, αλλά και από την ενστικτώδη συμπάθεια μας προς κάθε καταπιεσμένο λαό που αγωνίζεται ενάντια στους εκμεταλλευτές του. Είναι αναγκαία συνέπεια της εθνικιστικής μας ιδέας ότι το δικαίωμα εκπλήρωσης της εθνικής ταυτότητας που διεκδικούμε για τον εαυτό μας είναι επίσης δικαίωμα όλων των άλλων λαών και εθνών. Η φιλελεύθερη έννοια της «ευεργεσίας μέσω του εκπολιτισμού» είναι άγνωστη σε εμας. Θεωρήσαμε επομένως πως η θέση που έλαβε η πολιτική ηγεσία του Κόμματος, δηλαδή η ανοιχτή υποστήριξη στον βρετανικό ιμπεριαλισμό εναντιόν του απελευθερωτικού αγώνα των Ινδών, ήταν τόσο αντιφατική με τα απτά συμφέροντα της Γερμανίας όσο και με τις ιδεολογικές προϋποθέσεις του εθνικοσοσιαλισμού. 

Aντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό σε όλη του την φύση ως ένα Παγγερμανικό Κίνημα του οποίου η εσωτερική αποστολή είναι η δημιουργία ενός Λαϊκού Γερμανικού Κράτους και όχι η διατήρηση των μεμονωμένων κρατιδίων που έχουν προκύψει απο δυναστικούς, θρησκευτικούς ή και αυθαίρετους λόγους (επεμβάσεις του Ναπολέωντα) μέσω των οποίων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η ενσωμάτωση των ενιαίων εθνικών δυνάμεων που είναι απαραίτητη για την απελευθέρωση και την αυτοεκτίμηση της Γερμανίας. Η διατήρηση και η επέκταση της εξουσίας των κρατιδίων που κηρύχθηκε ως καθήκον του εθνικοσοσιαλισμού από την κομματική ήγεσία είναι εχθρική προς τα συμφέροντα του έθνους και της μεγάλης γερμανικής ενοποίησης. 

Αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα στο οποίο δεν υπάρχουν περιθώρια για την κληρονομική μοναρχία όσο και για οποιοδήποτε άλλο προνόμιο που δεν βασίζεται στην πρόοδο του έθνους. Αντιλαμβανόμαστε και θα συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως ένα επαναστατικό κίνημα το οποίο δημιουργεί ρήγμα τόσο με ένα αυταρχικό κράτος που βασίζεται σε ψευδείς βάσεις όσο και με την δημοκρατία φροντίζοντας να αντικαταστήσει και τα δύο με ένα οργανικό εταιρικό κράτος (Standestat). Ως εκτούτου θεωρήσαμε την ασάφεια στο ζήτημα μοναρχίας - ρεπουμπλικανισμού που σκόπιμα διατηρούσε η ηγεσία του Κόμματος ως βάρος και την υπερβολική λατρεία για το φασιστικό αυταρχικό κράτος που εμφανιζόταν όλο και πιο έντονη από την πλευρά των επισήμων αρχών του Κόμματος ως απόλυτο κίνδυνο για το Κίνημα και αμαρτία για την Ιδέα. 

Πάνω από όλα υποστηρίξαμε και θα εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η μεγάλη αντίθεση στον διεθνή καπιταλισμό. Ότι εφαρμόζει στην πράξη την ιδέα του σοσιαλισμού - που έχει μολυνθεί από τον μαρξισμό - ως την κοινωνική οικονομία ενός έθνους που λειτουργεί προς όφελος του συνόλου. Ότι καταργεί το σύστημα διακυβέρνησης που τοποθετεί το χρήμα υπεράνω της εργασίας κάτι το οποίο αναπόφευκτα αποτρέπει την ανάπτυξη της λαϊκής ψυχής και τον σχηματισμό μιας αληθινής εθνικής κοινότητας.

Για εμάς σοσιαλισμός σημαίνει μια οικονομία βασισμένη στις πραγματικές ανάγκες του έθνους. Την συμμετοχή του συνόλου των εργαζομένων στην ιδιοκτησία, την διαχείριση και τα κέρδη της οικονομίας, καταργώντας έτσι το μονοπώλιο στην ιδιοκτησία του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος και πάνω από όλα καταργώντας το μονοπώλιο της διοίκησης που στις μέρες μας είναι συνυφασμένο με την κατοχή ιδιοκτησίας. Συνεπώς θεωρήσαμε ότι η όλο και πιο μπερδεμένη διατύπωση της σοσιαλιστικής μας βούλησης και οι όλο και πιο πολλές ελαφρύνσεις που έγιναν στις σοσιαλιστικές απαιτήσεις του προγράμματος (π.χ στο σημέιο 17) ήταν προσβολή κατά του πνεύματος του εθνικοσοσιαλισμού για αυτό εδώ και χρόνια τονίζουμε έντονα τις σοσιαλιστικές μας απαιτήσεις.

Επομένως αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως εξίσου εχθρικό τόσο απέναντι στην καπιταλιστική αστική τάξη όσο και απέναντι στον διεθνή μαρξισμό και θεωρούμε καθήκον να τους υπερβούμε και τους δύο. Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου ορθολογισμού και με τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας. Ως εκτούτου η μονόπλευρη κραυγή της ηγεσίας «κατά του μαρξισμού» ήταν ένα ημίμετρο και ήμασταν ολοένα και περισσότερο ανήσυχοι ότι πίσω από αυτό κρύβεται μια συμπάθεια για την αστική τάξη με την οποία δεν είχαμε και δεν έχουμε τίποτα κοινό.

Αυτές οι θεμελιώδεις ανησυχίες ενισχύθηκαν, υπογραμμίστηκαν και επισημάνθηκαν μέσω των αμφιβολιών μας για τις τακτικές που έχει ακολουθήσει η ηγεσία του NSDAP.

Πάντα με γέμιζε λύπη και ανησυχία το γεγονός ότι ενώ ο Αδόλφος Χίτλερ μιλούσε συχνά στους κορυφαίους κύκλους των επιχειρηματιών και των καπιταλιστών για τους σκοπούς και τα σχέδια του εθνικοσοσιαλισμού ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να κάνει το ίδιο με τους κύκλους των εργατών και των αγροτών. Η προκύπτουσα εντύπωση που λάβαμε ήταν πως ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν πιο κοντά στους κύκλους των καπιταλιστών και αυτό μας φάνηκε βαρύ ειδικά όταν έπρεπε να πούμε στον ευατό μας με ειλικρίνεια ότι η σοσιαλιστική μας βούληση αποκλείει κάθε συμβιβασμό με εκείνους τους κύκλους για τους οποίους η διατήρηση των καπιταλιστικών προνομίων τους ήταν και είναι πάντα πιο σημαντική από την επίτευξη των εθνικών στοχων. 

Για τους ίδιους λόγους αντιμετωπίσαμε με αυξανόμενη ανησυχία την στενή σχέση της ηγεσίας με τον Χούγκενμπεργκ, το Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα και τους Χαλυβδόκρανους (Stahlhelm) διότι όλες αυτές οι εξελίξεις ακόμη και αν θα μπορούσαν να είναι τακτικά βιώσιμες κατά περίπτωση, φαίνονται κατάλληλες μόνο για να δώσουμε μια λανθασμένη εντύπωση για τον χαρακτήρα μας. [1]

Ως θεμελίωδη αρχή του επαναστατικού χαρακτήρα του εθνικοσοσιαλισμού, υποστηρίξαμε και εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε, την απόρριψη κάθε μορφής πολιτικού συμβιβασμού ή συνασπισμού, αφού κάθε συνασπισμός εξυπηρετεί  μόνο την διατήρηση του υπάρχοντος σύστηματος της εθνικής δουλείας και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Θεωρούμε ότι ο εθνικοσοσιαλισμός και η αποστολή του, που είναι η πραγματοποίηση της Γερμανικής Επαναστάσης, είναι αδύνατον να εκπληρωθεί με το σύνθημα «Εντός του Κράτους»[2] ένα σύνθημα το οποίο πολεμήσαμε μόλις δύο χρόνια πριν με όλη την επαναστατική μας θέληση.

Η απόφαση της ηγεσίας του Κόμματος να συγκυβερνήσει με τα αστικά κόμματα στην Θουριγγία έχει κλόνισει περισσότερο από όλα την πεποίθηση μας για τη φύση και την αποστολή του εθνικοσοσιαλισμού, όπως αναμφίβολα αυτή εκφράστηκε από το κομματικό πρόγραμμα. Οι τότε διαμαρτυρίες μας, έμειναν αναπάντητες από την ηγεσία. 'Ετσι το NSDAP βρέθηκε στην ίδια θέση με το SPD όταν αποφάσισε το 1918 να ενώσει τις δυνάμεις του με τους εχθρούς της οικονομικής και πολιτικής του βούλησης, προδίδωντας έτσι αναπόφευκτα τους πολιτικούς του στόχους. Τις ίδιες ζοφερές συνέπειες είχε όπως φαίνεται και το NSDAP αφού ενέκρινε τις αυξήσεις στα ενοίκια στη Θουριγγία. 

Η διακήρυξη ότι ο κίνδυνος κρατικής δίωξης καθιστά τέτοιες θυσίες αναγκαίες δεν είναι μόνο εσφαλμένη - όπως δείχνουν οι διώξεις στην Πρωσία και την Βαυαρία - αλλά κυρίως υπονομεύει το θάρρος και τον χαρακτήρα του κινήματος αφού με αυτό το δειλό επιχείρημα κάθε προδοσία μπορεί να δικαιολογηθεί. Ενώ για εμάς όλες οι τακτικές απορρέουν από τις αρχές της Ιδέας, η ηγεσία του Κόμματος εγκατέλειψε τις αρχές της Ιδέας για τις τακτικές.

Παράλληλα με την αστικοποίηση του Κόμματος υπήρξε και μια γραφειοκρατικοποίηση του η οποία πήρε σχεδόν τρομακτικές διαστάσεις. Η συμπεριφορά και η στάση όχι μόνο της ανωτάτης ηγεσίας των S.A αλλά και των πολιτικών λειτουργών του Κόμματος είναι ασυμβίβαστη με τους εσωτερικούς κανόνες ενός επαναστατικού κινήματος όσο και με τις απαιτήσεις ενός σωστού χαρακτήρα. Η άμεση και έμμεση υλική εξάρτηση όλων των λειτουργιών του Κόμματος από τον Φύρερ δημιούργησε μια ατμόσφαιρα βυζαντινής ατιμίας που κατέστησε αδύνατη την αναπάραστση οποιασδήποτε άλλης γνώμης και οδήγησε σε μια υλική και ιδεολογική διαφθορά την οποία κάθε σύντροφος είδε με αυξανόμενη πικρία. Τα διάφορα λάθη που έγιναν κατά την επίλυση προσωπικών διαφορών εντός του Κόμματος έχουν εδώ την βαθύτερη αιτία τους.  

Παρατηρήσαμε αυτήν την εξέλιξη στους θεμελιώδεις τακτικούς και οργανωτικούς τομείς του Κόμματος με αυξανόμενη ανησυχία και θεωρήσαμε τους ευατούς μας ως τους πιο βαθιά ανυποχώρητους και αποφασισμένους, κάτι που μαρτυρούν οι πέντε τόμοι του Nationalsozialistische Briefe[3] όσο και η στάση που κρατήσαμε παρά την πίεση και την δελεαστικότητα των προτάσεων. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε να αλλάξουμε για ευκαιριακούς λόγους και αρκετά συχνά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ερωτήματα όπως αν έπρεπε να εκφράσουμε δημόσια την αντίθεση μας στις ιδιαίτερα σοβαρές παραβιάσεις της ηγεσίας του Κόμματος. Ο λόγος που δεν το κάναμε μέχρι τώρα ήταν επειδή πιστεύαμε οτί παρότι η ηγεσία έχει απαρνηθεί ανοιχτά τα «25 σημεία» το επαναστατικό πνεύμα συνεχίζει να υπάρχει στις τάξεις των S.A και κυρίως της Νεολαίας και ότι εν τέλει αυτό θα επικρατήσει έναντι της υφέρπουσας αστικής νοοτροπίας και της γραφειοκρατικοποιήσης. 

Αυτή μας η ελπίδα πλέον έχει καταστεί αδύνατη λόγω των βουλήσεων της ηγεσίας του Κόμματος. 

Στην επιστολή που έστειλε ο Αδόλφος Χίτλερ την 30η Ιουνίου στον Γκαουλάιτερ του Βερολίνου καλούσε να υπάρξει μια ανελέητη εκκαθάριση των «μπολσεβίκων των σαλονιών» από το Κόμμα. [4]

Παράλληλα με αυτό το αίτημα διατάχθηκε η αποπομπή των συντρόφων που θεωρούνται σοσιαλιστές - επαναστάτες. 

Έτσι το NSDAP αποσυνδέθηκε από τους στόχους και τα αιτήματα της Γερμανικής Επανάστασης αλλά και από τα σοσιαλιστικά σημεία του προγράμματος του. 

Ως ανυποχώρητοι ομολογητές του Εθνικοσοσιαλισμού και ένθερμοι αγωνιστές της Γερμανικής Επανάστασης απορρίπτουμε κάθε στρέβλωση του επαναστατικού μας χαρακτήρα, της σοσιαλιστικής μας βούλησης και των εθνικιστικών αρχών μας. Από εδώ και στο εξής παραμένουμε εκτός του NSDAP. 

Επαναστατικοί Εθνικοσοσιαλιστές 

ΟΤΤΟ ΣΤΡΑΣΣΕΡ

Bruno Ernst Buchrucker, Kurt Brandt Τομέας Neukölln

Herbert Blank, Rudolf Manske Τομέας Neukölln 

E. Mossakowsky Συντάκτης του N.S. Pressekonferenz

Alfred Raeschke Αρχηγός του Τομέα Neukölln  

Rudolf Raeschke Τομέας Neukölln 

Friedrich Reich Τομέας Friedenau

Richard Schapke Τέως ηγέτης της Νεολαίας

Χίτλερ και Γκαουλάιτερ  Μακλεμβούργου - Λούμπεκ

Ewald Stephan Τοπικό Γκρούπ Brieselang

Karl Vogt Τομέας Britz

Horst Wauer Τομέας Friedenau

Wattering, Alfred Wildies Τομέας Neukölln

G. Zawacki Τομέας Pankow 

Paul Brinkmann Toπικό Γκρούπ Lehnitz

Bernhard Eger Τομέας Friedenau

Paul Gallus Τομέας Lichterfelde - Lankwitz 

E. Gaudek Τοπικό Γκρούπ Brieselang

Alfred Grieksch Franke Τοπικό Γκρούπ Potsdam

Friedrich Hermann Τομέας Wilmersdorf

Albert Jacubeit Τομέας Friedenau 

Kaumm Τομέας Neukölln

Willem Korn

Αρχηγός των NS-Führer Schools

του Βραδεμβούργου

Günter Kubier

Γκαουλάιτερ Βραδεμβούργου

Σημείωσεις 

[1]: To Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα ήταν ένα δεξιό, αντιδραστικό, μοναρχικό κόμμα στην Γερμανία της Βαϊμάρης. Επικεφαλής του ήταν o μεγαλοκαπιταλιστής, πρώην στέλεχος του Εθνικοφιλελεύθερου Κόμματος, Alfred Hugenberg ο οποίος ήλεγχε μεγάλο μέρος του γερμανικού τύπου. Οι «Χαλυβδόκρανοι» (Stahlhelm) γνωστοί ως «Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten» ήταν η παραστρατιωτική πτέρυγα του Γερμανικού Εθνικού Λαϊκού Κόμματος. O Χίτλερ συνεργάσθηκε και με τους δύο σχηματίζοντας το περίφημο «Μέτωπο του Χάρτσμπουργκ». 

[2]: Το σύνθημα «Εντός του Κράτους» είχαν υιοθετήσει οι «Χαλυβδόκρανοι» προκειμένου να υποστηρίξουν οτί η επαναστατική ανατροπή του συστήματος της Βαϊμάρης ήταν αδύνατη επομένως έπρεπε να ακολουθηθούν νόμιμες στρατηγικές και συνταγματικά μέσα. 

[3]: Το «Nationalsozialische Briefe» μεταφρασμένο ως «Εθνικοσοσιαλιστικά Γράμματα» ιδρύθηκε απο τον Γκρέγκορ Στράσσερ το 1926 και ήταν το περιοδικό που εξέφραζε την «αριστερή» τάση του Κόμματος.

[4]: Τον όρο «μπολσεβίκοι των σαλονιών» χρησιμοποιούσε υποτιμητικά ο Αδόλφος Χίτλερ όταν ήθελε να αναφερθεί στους σοσιαλιστές του Κόμματος προκείμενου να καταδείξει ότι δεν έχουν κανέναν ακτιβισμό και καμία προσφορά παρά συζητούν ως «ψευδο-διανοούμενοι» την επανάσταση στα σαλόνια. Η επιστολή που αναφέρει ο Όττο ήταν η επίσημη διακήρυξη της διαγραφής του από το Κόμμα η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Der Angriff» στις 3 Ιουλίου και την οποία μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.

ΠΗΓΗ