«Τιμή μας το μίσος των εχθρών μας!
Κι όμως, υπήρχαν ανόητοι που μας κυνηγούσαν, βασάνιζαν, λογοκρίνανε, δολοφονούσαν, εξόριζαν, μας κορόιδευαν! Αλλά είμαστε ακόμα εδώ! Μπορούμε να το πούμε ευχάριστα: είμαστε πρακτικά το μόνο κίνημα, όσο πολυμορφικό κι αν είναι, που έχει δεχθεί επίθεση σχεδόν από όλους τους άλλους. Είμαστε το σημείο σύγκλισης του μίσους, οι μόνοι που συγκεντρώνουν μίσος από τους πάντες! Διακηρύσσουμε την ειρήνη και προσελκύουμε μόνο μίσος!
Στη Γερμανία, η σάπια Δημοκρατία της Βαϊμάρης, υπεύθυνη για τον πληθωρισμό και το ξεπούλημα της εθνικής οικονομίας, μας καταδίωκε. Μετά ήρθε ο τύπος με το μικρό μουστάκι, που ήταν σοσιαλιστής για την εποχή μέχρι να πάρει την εξουσία και να κοροϊδέψει τον λαό του. Αχ αυτός, δεν αστειευόταν, μας σκότωσε και τέλος!
Υπήρχε και η ΕΣΣΔ, με το άλλο μουστάκι, το Μεγάλο Μουστάκι, που είχε φέρει τον σοσιαλισμό σε μια και μόνο χώρα και δεν είχε διαλύσει σύνορα και λαούς σε ένα άβουλο μάγμα, αλλά μας έβρισκε υπερβολικά εθνικιστές. Ή πολύ όμορφους για να καταλήξουμε γέρικοι και άσχημοι σε μία κομμουναλκά, ποιος ξέρει. Εκείνος ο οποίος ήθελε να κάνει ακριβώς αυτό (να διαλύσει τα σύνορα και τους λαούς) βρέθηκε με ένα τσεκούρι πάγου κολλημένο στο κεφάλι του, τόσο λαμπρός και ηλίθιος. Εν ολίγοις, δεν ξεφεύγουμε από το πεπρωμένο που μας έχουν διαλέξει οι Θεοί: τσεκούρι για αυτόν, γκουλάγκ για εμάς.
Tην πατήσαμε κάπως και στην Ιταλία, στη μεταπολεμική περίοδο, όταν όλοι μας έπαιρναν για περιθωριακούς ηλίθιους, την στιγμή που άλλες χώρες στον κόσμο έκαναν επαναστάσεις στο όνομα της πατρίδας και του σοσιαλισμού. Στην Ιταλία, επικρατούσε λίγο χάος, ως συνήθως… τα παιδιά έγραφαν μπροσούρες και άρθρα όπου προσπαθούσαν να κάνουν μια σύνθεση μεταξύ των άκρων. Να μαζέψουν, δηλαδή, τους Ναζί, που μας είχαν δώσει μια γεύση από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τους, τους Σοβιετικούς, που μας είχαν βάλει στα γκουλάγκ και τους μαοϊκούς, που δεν μας ήξεραν καν. Αστεία προσπάθεια να συγχωνεύσουμε τους χειρότερους βασανιστές μας! Η πρόθεση ήταν καλή, αλλά δεν ήταν και ο σωστότερος τρόπος…
Ο σωστός δρόμος ήταν, είναι και θα είναι αυτός της υπέρβασης. Γι' αυτό μας επιτίθενται από παντού. Η αριστερά, γιατί είμαστε εθνικιστές. Η δεξιά, γιατί είμαστε σοσιαλιστές. Το κέντρο, γιατί είμαστε αντικαπιταλιστές. Οι φεμινίστριες, γιατί είμαστε υπέρ των αντρικών αξιών. Οι «πατριαρχικοί» γιατί είμαστε υπέρ της χειραφέτησης των γυναικών και της απελευθέρωσης της θηλυκότητάς τους.
Λοιπόν, μας λένε φαιοκόκκινους, εθνικοκομμουνιστές, nazbol, εθνικομπολσεβίκους, αριστερούς εθνικιστές, δεξιούς αριστερούς, ναζι-μαοϊκούς… λέξεις-κλειδιά που κάνουν τα σκυλιά του συστήματος να γαβγίζουν! Δεν πειράζει – δεχθήκαμε τις προσβολές και τα επίθετα στο παρελθόν και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε! Για αυτό είμαστε εθνικο-μπολσεβίκοι!
Το κυριότερο δεν είναι ο ακριβής προσδιορισμός με τον οποίο προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν, αλλά ο δυναμιτισμός των τεχνητών και διχαστικών κατασκευών αυτών των μίζερων. Στις λέξεις-κλειδιά τους, αντιτιθέμεθα με τις βασικές μας ιδέες!
Οι βασικές μας ιδέες
Ας κρατήσουμε λοιπόν το πιο γνωστό επίθετο που μας έχει αποδοθεί, αυτό των εθνικομπολσεβίκων. Γιατί ναι, θέλουμε σοσιαλισμό σε μια χώρα, σοσιαλισμό σε όλους τους τομείς και ένα ισχυρό κράτος που θα αποτελεί εγγύηση ανεξαρτησίας. Το ξέρουμε: όπου κυριαρχεί το Κεφάλαιο, δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε ανεξαρτησία.
Είμαστε εθνικιστές, αλλά όχι σοβινιστές, γιατί αναγνωρίζουμε το δικαίωμα των λαών να καλλιεργούν τις ιδιαιτερότητές τους, χωρίς απαραίτητα να καθορίζουμε ιεραρχίες. Είμαστε σοσιαλιστές, αλλά χωρίς να ανάγουμε τα ανθρώπινα όντα στην υλιστική τους διάσταση και τον οικονομισμό. Φιλοδοξούμε ένα σύστημα αρμονίας, όπου οι συνιστώσες των κοινωνιών θα μπορούν να ζουν και να αναπτύσσονται χωρίς να αλληλοκαταστρέφονται, και όπου, για αυτό, οι μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Κράτους, δηλαδή του Λαού. Δεν θέλουμε τον παρεμβατικό σοσιαλισμό που διαλύει τον άνθρωπο στην αδιαφοροποίητη μάζα, ούτε τον γελοίο σοσιαλισμό της αναδιανομής με βάση το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο, τον δούρειο ίππο μιας καταναλωτικής κοινωνίας όπου το άτομο θα ζεί χωρίς δουλειά, υποβασταζόμενο, ως μία απομονωμένη μονάδα εξημερωμένη να κάθεται στο Netflix και το Deliveroo.
Οι εθνικο-μπολσεβίκοι επιδιώκουν να αναπτύξουν νέα ριζοσπαστικά παραδείγματα όταν τα παλιά δεν λειτουργούν πλέον ή όταν λειτουργούν αποδομητικά για τις κοινότητες στις οποίες ανήκουν. Για να το κάνουν αυτό, αποφεύγουν δύο παγίδες: τα δόγματα, τα συμπτώματα των νευρώσεων του κομφορμισμού και τη σύγχυση, ένα σύμπτωμα της μεταμοντέρνας νεύρωσης. Αντίθετα, οι Εθνομπολσεβίκοι πρέπει, σε κάθε μεγάλο ρεύμα, να εξατομικεύουν τις βασικές ιδέες, δηλαδή ιδέες των οποίων το περιεχόμενο είναι συνεπές με τη φύση των πραγμάτων. Οι Εθνομπολσεβίκοι δεν φιλοδοξούν να ξαναφτιάξουν τον κόσμο έτσι ώστε να συμμορφώνεται με τις ιδέες, ούτε υποτάσσονται σε αυτές σαν να μην είναι τίποτα άλλο από αφαιρέσεις. Είναι ριζοσπαστικοί πλατωνιστές.
Οι Εθνομπολσεβίκοι έχουν υπόψη τους τις διδασκαλίες του μύθου του Προμηθέα, που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην ηλίθια εκδοχή που του δίνουν οι Μοντερνιστές. Ο Τιτάνας δεν τιμωρείται επειδή έκλεψε τη Φωτιά από τους Ολύμπιους για να τη δώσει σε μια υποταγμένη ανθρωπότητα και έτσι να την ελευθερώσει. Ο Προμηθέας κλέβει τη φωτιά για να χρησιμοποιήσει τους Άνδρες, να τους χειραγωγήσει για να πολεμήσει τους Ολύμπιους και έτσι να πάρει τη θέση του Δία. Ο Προμηθέας θέλει να ανατρέψει την Τάξη μέσω της χειραγώγησης. Ο Δίας τον τιμωρεί και τον ταπεινώνει μπροστά στους ανθρώπους. Οι εθνικομπολσεβίκοι αρνούνται το Χάος. Είναι υποστηρικτές της Τάξης σε έναν κόσμο δίχως Τάξη, αυτόν του 21ου αιώνα. Θέλουν να ανατρέψουν την αταξία και να εγκαθιδρύσουν την τάξη. Για αυτό, είναι επαναστατικοί με την ορθή έννοια του όρου ως «revenir à».
Η δικαιοσύνη είναι μια άλλη βασική ιδέα που καθοδηγεί τη σκέψη και τη δράση των εθνικομπολσεβίκων. Δεν μπορεί να υπάρξει Τάξη χωρίς Δικαιοσύνη. Κάθε αδικία είναι ένας παράγοντας αταξίας που πρέπει να καταπολεμηθεί χωρίς συζήτηση.
Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει αδικία. Αυτό λένε οι αστοί. Δεν είμαστε αστοί, γιατί είναι οντολογικά σχεδιασμένοι να τάσσονται πάντα με την αδικία και έτσι να ασκούν την κυριαρχία τους. Σήμερα ο αστός είναι προοδευτικός, φιλελεύθερος, τεχνολογικός, πολιτικά ορθός, μεταμοντέρνος, υπερ της μετανάστευσης, δεν αναγνωρίζει ρίζες. Αυτό που υποστηρίζει είναι οντολογικά άδικο, ωστόσο συμμορφώνεται με τη φύση του. Είναι λοιπόν αναγκαίο να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε οτιδήποτε τηρεί με ενθουσιασμό και πιστεύει με ειλικρίνεια ο αστός. Δεν είναι ειλικρινής, γιατί δεν υποστηρίζει τίποτα άλλο από ιδεολογίες που του επιτρέπουν να διαιωνίζει την κυριαρχία του, άρα τη βλακεία του, άρα τις αδικίες του.
Ο προοδευτισμός του αρνείται τις βασικές αξίες των πολιτισμών εκτός από την παραστρατημένη και μηδενιστική εκδοχή της αμερικανοκεντρικής Δύσης. Ο φιλελευθερισμός του φτωχαίνει τις λαϊκές τάξεις και πλουτίζει την τσέπη του. Η προμηθεϊκή ουσία του τεχνολογισμού απανθρωποποιεί τον άνθρωπο και τον κάνει δούλο των τεχνολογιών που υποτίθεται ότι ανακουφίζουν την καθημερινότητά του. Η πολιτική ορθότητα αποτρέπει κάθε συζήτηση και κριτική για το σύστημα που δημιούργησε για να νομιμοποιήσει τον εαυτό του – και τον παρασιτισμό του. Η στάση του υπέρ της μετανάστευσης συμβάλει στην κατάργηση των ριζών των ανθρώπων, των μεταναστών αλλά και των κοινωνιών υποδοχής, και αυτό, με μοναδικό στόχο να ενισχύσει έναν «εφεδρικό στρατό του Κεφαλαίου» λιγότερο δαπανηρό από το γηγενές προλεταριάτο. Η άρνηση των ριζών τον κάνει κοσμοπολίτη, άρα προδότη, γιατί ο αστός είναι πιστός μόνο στο κέρδος του – δεν έχει άλλη ιδεολογία από αυτή που του φέρνει λεφτά. Ο μεταμοντερνισμός του επιτίθεται σε οτιδήποτε ορίζει τον άνθρωπο και την ποικιλία των πολιτισμών.
Μια άλλη βασική ιδέα του εθνικομπολσεβικισμού: η επιβεβαίωση. Δεν μπορούμε να ζούμε αποκλειστικά στην αντιπολίτευση. Επιβεβαιώνουμε τη ζωή, όχι τον θάνατο. Είμαστε για τη δημιουργία, όχι για την τυφλή καταστροφή. Αρνούμαστε την λατρεία του θανάτου και τιμούμε αυτή της ζωής.
Γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος έχει παράδοξη φύση. Δεν είμαστε αγνοί, αλλά έχουμε στο μυαλό μας πρότυπα ηθικής και σωματικής ακεραιότητας, αρετές που τιμούμε και θέλουμε να πετύχουμε. Επιβάλλουμε στον εαυτό μας μια πειθαρχία που εκδηλώνεται σε όλες τις καθημερινές πράξεις. Είναι μια πειθαρχία πολέμου, ριζοσπαστική και χωρίς συμβιβασμούς. Όταν πέφτουμε, ανεβαίνουμε και βελτιωνόμαστε – είμαστε οι σαμουράι του σοσιαλισμού.
Απέναντι στους αστούς, λοιπόν, διακηρύσσουμε δυνατά και ξεκάθαρα την απόρριψη του κάθε τι που υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια!
Η άρνηση του αστικού σύμπαντος μας κάνει προλετάριους; Ναι, και κάτι ακόμη περισσότερο από αυτό, γιατί δεν είμαστε αναίσθητοι στην ιδέα της αριστοκρατίας. Αντίθετα: με τις παλιές μοναρχίες νεκρές, εργαζόμαστε για την αυγή μιας αριστοκρατίας που επανασυνδέεται με την αρχέγονη παράδοσή της, την υπεράσπιση των πιο αδυνάμων. Θέλουμε μια σοσιαλιστική αριστοκρατία, μια προλεταριακή αριστοκρατία, μια αριστοκρατία του λαού από την οποία πρέπει να προκύψουν οι καλύτεροι για να εργαστούν προς το συμφέρον του λαού και της πατρίδας τους. Ο Emilio Zapata, ο Nestor Makhno, ο Che Guevara, ο Thomas Sankara, ο James Connolly, ο Ernst Niekisch, ο Georges Sorel… ήταν κάτι άλλο από τους Ναΐτες του Προλεταριάτου των χωρών τους, Ιππότες του Λαού;
Ο εθνικομπολσεβικισμός είναι μια δύναμη, ένας ριζοσπαστικός αλλά όχι εξτρεμιστικός τρόπος σκέψης. Ο εξτρεμισμός είναι ασταθής, ευμετάβλητος, υπόκειται στα πάθη της στιγμής, σε επιδερμικές αντιδράσεις. Αντίθετα, η ριζοσπαστικότητα είναι, για τον εθνικομπολσεβίκο, η πυξίδα που καθοδηγεί τις πράξεις του. Υποδεικνύει το Κέντρο, την Ιερουσαλήμ του, την Υπερβόρεια του, την Αγκάρθα του, τη Μέκκα του. Με άλλα λόγια, την Αλήθεια. Χωρίς αυτήν, χωρίς Αλήθεια, δεν υπάρχει Δικαιοσύνη. Ο εθνικομπολσεβικισμός είναι ριζοσπαστικός γιατί θέλει δικαιοσύνη. Και η Αλήθεια είναι προϋπόθεση της Δικαιοσύνης, είναι πάντα ριζοσπαστική, χωρίς συμβιβασμούς. Δεν συμβαίνει επειδή είναι εξτρεμιστική ή δογματική, αλλά επειδή ανταποκρίνεται στην ανάγκη να πάμε στη ρίζα των πραγμάτων, στο βάθος της οποίας βρίσκεται η Αλήθεια.
Αυτός είναι ο λόγος που ο εθνικομπολσεβικισμός είναι μεταφυσικά ριζωμένος. Ο φιλελεύθερος, μεταμοντέρνος κόσμος είναι ένας οντολογικός ξεριζωμός. Υπονομεύει τα λογότυπα. Το να είσαι εθνικός-μπολσεβίκος σημαίνει να ανακατασκευάζεις τα κατεστραμμένα λογότυπα, να εγγράφεις ξανά τον εαυτό σου στον ρυθμό του κόσμου, να χτίζεις γέφυρες μεταξύ ιδεών και πράξεων.
Η πολιτική αφορά την προσφορά του καθενός απέναντι στην υπόλοιπη κοινότητα στην οποία ανήκει. Πώς να τοποθετηθεί κανείς απέναντι στους κοινωνικούς νόμους, στα γεγονότα, στα απρόβλεπτα γεγονότα; Πρέπει να ορίσετε τον εαυτό σας, να καθορίσετε με σαφήνεια τη δική σας πολιτική σε συνοχή με την υπόλοιπη κοινότητα.
Ωστόσο, για να ορίσει κανείς τον εαυτό του, είναι απαραίτητο να ορίσει τον εχθρό, είπε ο Carl Schmitt. Δεν φοβόμαστε να τους ονομάσουμε: φιλελευθερισμός, μεταμοντερνισμός, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αστική τάξη, συντηρητισμός, σύγχυση, υλισμός, τεχνολογισμός, παγκοσμιοποίηση.
Αλλά το να ονομάσουμε τον εχθρό δεν αρκεί. Είναι επίσης απαραίτητο να ορίσουμε τους φίλους, και αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε. Οι φίλοι των εθνικομπολσεβίκων είναι οι ήρωες, οι εθνικές κοινότητες, τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, αυτοί που αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους, αυτοί που αρνούνται τα ψέματα και αναζητούν την αλήθεια. Άντρες και γυναίκες ερωτευμένοι με την πνευματικότητα που λένε «όχι». Είναι οι ευσεβείς άνδρες που δεν εμπιστεύονται τους Έμπορους του Ναού. Το Κίτρινο Γιλέκο που επιβεβαιώνει τον Καμύ χωρίς να τον έχει διαβάσει. Ο επαναστάτης που ακολουθώντας το αρχέτυπό του είναι έτοιμος να πεθάνει για να ζήσει ο λαός του. Αυτοί είναι οι φίλοι μας. Ο εθνικομπολσεβικισμός κατά συνέπεια επιβεβαιώνει τις ιδέες του: πατριωτισμός, σοσιαλισμός, ανεξαρτησία, αντιιμπεριαλισμός, αντιμοντερνισμός, κρατισμός, τραντισιοναλισμός, διεθνισμός.
Ο εθνικομπολσεβίκος είναι σοσιαλιστής γιατί είναι πατριώτης και αντικαπιταλιστής. Γνωρίζει ότι το χρήμα ξεριζώνει και γι' αυτό δύσκολα μπορεί να είναι το κέντρο ύπαρξης είτε του ανθρώπου είτε των κοινοτήτων. Έχει μόνο μία οντολογία, που είναι αυτή της διάλυσης οποιασδήποτε σταθερής δομής για να την αντικαταστήσει με την αστάθεια. Άρα ο εθνικομπολσεβίκος είναι σοσιαλιστής πολεμώντας τη δύναμη του χρήματος στο όνομα της πατρίδας.
Είναι και διεθνιστής. Όχι φροντίζοντας, για την διάλυση των εθνών ικανοποιώντας τους αστούς, αλλά επειδή συνειδητοποιεί ότι το να πολεμάει μάζι με κάποιον είναι καλύτερο από το να μένει απομονωμένος, δηλαδή εύκολη λεία. Ο ιμπεριαλισμός νίκησε τον Thomas Sankara επειδή τον πρόδωσαν οι γειτονικοί και συγγενικοί λαοί του. Η Δημοκρατία του Μιτεράν δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς την πέμπτη φάλαγγα των burkinabés και χωρίς την υποστήριξη των αρχηγών των γειτονικών αφρικανικών κρατών, διεφθαρμένων μέχρι το μεδούλι. Τι θα ήταν μια σοσιαλιστική, παραδοσιακρατική και πατριωτική Αφρική με επικεφαλής λαούς που θα έκαναν τον παναφρικανισμό ιδανικό; Πόσο ισχυροί θα ήταν οι ενωμένοι ευρωπαϊκοί λαοί, απαλλαγμένοι από τους υπονόμους των Βρυξελλών και τα μέσα ενημέρωσης, επιθυμώντας να ιδρύσουν μια σοσιαλιστική αυτοκρατορία που θα καθοδηγείται από μια αριστοκρατία του λαού;
Ρυθμός του Κόσμου
Για όλα αυτά ο εθνικομπολσεβικισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να εγκαταλείψει τον Ρυθμό του Κόσμου. Πρέπει να παραμείνει εκεί, να ενεργήσει σύμφωνα με αυτόν. Του απαγορεύεται η φυγή προς τον διανοουμενισμό ή τον μυστικισμό. Είναι επαναστατικός και πειθαρχημένος σε κάθε πράξη της ζωής του, με στόχο να βελτιώνεται συνεχώς. Κάθε πρωί, ο Εθνομπολσεβίκος πρέπει να σηκώνεται και να αναρωτιέται τι μπορεί να βελτιώσει στο σπίτι του και γύρω του και να λέει στον εαυτό του, στο τέλος της ημέρας, ότι την επόμενη μέρα θα τα πάει ακόμα καλύτερα.
Στην καθημερινότητά του ο εθνικομπολσεβίκος εκφράζει ξεκάθαρα τις βασικές του ιδέες και προσηλυτίζει. Η σαφής του σκέψη οδηγεί σε αποτελεσματική επικοινωνία που πείθει την πλειοψηφία όσων την ακούν, είτε το πρωί πίνοντας καφέ είτε κατά τη διάρκεια συζητήσεων. Ξέρει πώς να απαντά με επιχειρήματα και να είναι πειστικός. Πρέπει να το κάνει, γιατί η σιγουριά του πηγάζει από ένα πολύ απλό γεγονός: έχει δίκιο, γιατί οι ιδέες του είναι αληθινές, άρα δίκαιες. Οι ιδέες του είναι επίσης σωστές γιατί είναι ριζοσπαστικές. Πρέπει λοιπόν να διατυπωθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να παράγουν κραδασμούς, να σπάνε, με ένα χτύπημα δύναμης, τις αντιστάσεις που το σύστημα έχει αποστάξει σιγά σιγά στο μυαλό των ανθρώπων, ασβεστοποιώντας τους.
Οι Εθνομπολσεβίκοι δέχονταν πάντα επιθέσεις και διώκονταν, γιατί οι ιδέες τους είναι αληθινές, δίκαιες και ριζοσπαστικές. Ζούν μέσα στον κόσμο, συμμετέχουν στον ρυθμό του, ενώ άλλοι θέλουν να τον αντιστρέψουν με ψέματα. Οι εθνικομπολσεβίκοι μάς ανάγκασαν να δυναμιτίσουμε τις διασπάσεις που προέκυψαν από τον 19ο αιώνα, τον αιώνα των αστικών επαναστάσεων, και τις οποίες κληρονόμησαν οι ιδεολογίες που ισχυρίζονταν ότι πολεμούσαν τον αστισμό: οι Σοβιετικοί (που πολύ γρήγορα χωρίστηκαν σε δουλοπάροικους και γραφειοκράτες), οι φιλελεύθεροι-ελευθεριακοί (που αναμόρφωσαν το Κεφάλαιο με μια καταναλωτική έννοια), οι εθνικοσοσιαλιστές (που συμμάχησαν με τη μεγάλη αστική τάξη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης), οι φασίστες (γιατί είχαν και συνεχίζουν να ειδωλοποιούν το κράτος εις βάρος του Έθνους), οι κοινοβουλευτικοί εθνικιστές (που εξακολουθούν να πιστεύουν στη δυνατότητα ανάληψης της εξουσίας μέσω της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας).
Τέλος, αφού ο εθνικομπολσεβίκος είναι σύμφωνος με την φύση του κόσμου, θα δώσει ιδιαίτερη σημασία στο να είναι πραγματικά εκεί. Θα συμμετέχει σε όλα. Δεν θα αρνηθεί να διεισδύσει σε αυτήν ή την άλλη δομή, υπηρεσία ή λειτουργία για χάρη της αγνότητας. Αντίθετα, θα δημιουργήσει δίκτυα, ή μάλλον αντιδίκτυα, γιατί οι ιδέες-δυνάμεις του πρέπει να βρουν συγκεκριμένες εφαρμογές, αλλιώς δεν θα αποδειχθούν ούτε ιδέες ούτε δυνάμεις. Ο εθνικομπολσεβίκος λοιπόν θα είναι λενινιστής στη στρατηγική, σωκρατικός στο διάλογο, φουτουριστής στην αισθητική, πλατωνικός στη σκέψη».
