Ο Στρασσερισμός για την ατομική ιδιοκτησία (Μέρος Β)

 

Το μέρος Α ΕΔΩ

Εισαγωγή:

Στο πρώτο μέρος το οποίο μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ καταδείξαμε την νέα μορφή που ήθελε να αποδώσει ο Όττο Στράσσερ στην ατομική ιδιοκτησία μετατρέποντας την σε «επικαρπία» σε ένα σύστημα κρατικής φεουδαρχίας όπου το κράτος ως εκπρόσωπος της εθνικής κοινότητας είναι ο απόλυτος φεουδάρχης-ιδιοκτήτης που εκχωρεί δικαιώματα εκμετάλλευσης σε μεμονωμένα άτομα. Τα μέσα παραγωγής, ο ορυκτός πλούτος και η γη βρίσκονται στην ιδιοκτησία του έθνους το οποίο την παραχωρεί ως κληροδότημα σε «κατόχους» υπό την προϋπόθεση πως αυτοί θα τα χρησιμοποιήσουν για την κάλυψη των αναγκών του εθνικού συνόλου. Το σύστημα της «επικαρπίας» εκφράζει την απόρριψη του Όττο Στράσσερ προς τον μαρξιστικό «κρατικό σοσιαλισμό» και την υιοθέτηση μιας πολιτικής αποπρολεταριοποιήσεως των Γερμανών στα πλαίσια του εθνικοσοσιαλισμού. Ο Όττο αναγνώριζε ότι ο άνθρωπος έχει την ανάγκη της ανεξαρτησίας, της δημιουργικής ασχολίας, της υπευθυνότητας αλλά και της προσωπικής φροντίδας του βιοπορισμού του και έτσι ζητούσε την ευθύτητα του ατόμου επί της επικαρπίας του. Στο παρόν κείμενο το οποίο είναι μεταφρασμένο τμήμα από το ιδεολογικό του μανιφέστο «Germany Tomorrow» και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το εθνικοσοσιαλιστικό ιστολόγιο «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ» (μπορείτε να το βρείτε πρωτότυπο ΕΔΩ) ο Όττο εκφράζει την αποδοκιμασία του προς τον μαρξιστικό «κρατικό σοσιαλισμό» όπου οι εργάτες απελευθερώνονται από τους καπιταλιστές και υποδουλώνονται σε μία κομμουνιστική γραφειοκρατία η οποία σχηματίζει μια νέα διοικούσα-άρχουσα τάξη. Πιστεύει πως ο αληθινός σοσιαλισμός θα επιτευχθεί μόνο μέσα από την ελευθερία του εργαζομένου και τη φυσική ενασχόληση του προσωπού με την «περιουσία» του (υπό την έννοια της επικαρπίας όπως δόθηκε στο προηγούμενο μέρος) και έτσι καλεί σε μία σοσιαλιστική προστασία της ατομικότητας. 

ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

«Αυτή η συστηματοποιημένη μέθοδος «επικαρπίας» αφορά επιπλέον και μια εμφατική απόρριψη οποιασδήποτε μορφής κρατικού καπιταλισμού, που αποκαλείται ευφημιστικά κρατικός σοσιαλισμός.

Η ανάγκη για την αποκήρυξη πρέπει να εξηγηθεί λεπτομερώς, ιδιαιτέρως επειδή όχι μόνο οι Μαρξιστές αλλά και πολλοί μη-Μαρξιστές οι οποίοι εργάζονται για την «εθνική κατευθυνόμενη οικονομία» φιλοδοξούν στον κρατικό καπιταλισμό, ή, όπως προτιμούν να λένε, τον κρατικό σοσιαλισμό.

Εφόσον αυτό θα περιελάμβανε και τη μεταφορά όλων των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας στην κοινότητα, αντιπροσωπευόμενη απ’ το κράτος, έρχεται σε πλήρη αρμονία με τους σκοπούς του γερμανικού σοσιαλισμού.

Όμως, όταν μιλάμε για τη συνέχιση λειτουργίας των επιχειρήσεων απ’ το κράτος ή τα όργανά του, οι Γερμανοί σοσιαλιστές (σ.σ εννοεί τους εθνικοσοσιαλιστές) εναντιώνονται παθιασμένα σε μια τέτοια μέθοδο, διότι με αυτόν τον τρόπο η πνευματική αποπρολεταριοποίηση, η ανάπτυξη της δημιουργικής ενέργειας κι η υποστήριξη της απόλαυσης στην υπευθυνότητα θα εξασθένιζαν ακόμη περισσότερο απ’ όσο έχουν εξασθενίσει στο ατομικό καπιταλιστικό σύστημα. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι εκείνοι οι οποίοι θα έπρατταν το έργο τους θα ήταν ακόμη περισσότερο υπό τον ζυγό του εργοδότη τους.

Κατά τη γνώμη μου, η μεγάλη κατάρα του προλεταριακού βίου είναι η έλλειψη ή η διαρκής καταστολή της λαχτάρας για ανεξαρτησία, κι ως εκ τούτου θεωρώ πως η πνευματική αποπρολεταριοποίηση πρέπει να είναι ο βασικός στόχος ώστε να παρέχει ανεξαρτησία στους εργάτες στις πόλεις αντί να υπονομεύσει την ανεξαρτησία των αγροτών και των μελών της μεσαίας τάξης μέσω της προλεταριοποίησής των.

Επιπλέον, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν την αυξημένη υπεξουσιότητα όλων των «χεριών» -σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και προσωπικό επίπεδο- όταν το κράτος γίνεται εκτός από εργοδότης τους και το μόνο δικαστήριο στο οποίο θα προσφύγουν. Υπό τον ατομικό καπιταλισμό το κράτος πρέπει πάντα να είναι αρκούντως αμερόληπτο στη συμπεριφορά του προς τον εργοδότη, κι αυτό ωφελεί τον εργάτη (εφόσον ο εργάτης ο οποίος έχει να παραθέσει κάποιο παράπονο, είναι σε κάθε περίπτωση ισότιμος με κάθε άλλον εργάτη, όντας φορολογούμενος και στρατιώτης).

Όμως, στον κρατικό καπιταλισμό δεν υπάρχει αυτή η αμεροληψία εφόσον ο εργοδότης και το κράτος είναι ένα και το αυτό, η ίδια αρχή.

Γνωρίζω ότι οι ριζοσπαστικοί Μαρξιστές προσπαθούν να ακυρώσουν αυτό το επιχείρημα επισημαίνοντας ότι το δικό τους «κράτος» αποτελεί δικτατορία του προλεταριάτου, στην οποία δεν μπορεί να υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ εργαζομένου και κράτους. Ωστόσο, για όσο θα υπάρχει η γραφειοκρατία, δεν θα υπάρχει αγνή δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά μόνο η επικράτηση μιας τάξης, της τάξης των ανωτέρων υπαλλήλων, επί της μεγάλης μάζας του εργαζόμενου λαού, η οποία είναι κατά πολύ περισσότερο υποτελής στην ταξική κυριαρχία της γραφειοκρατίας απ’ όσο είναι σήμερα υποτελής στην ταξική κυριαρχία των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής στο καπιταλιστικό σύστημα.

Καθοριστικά υπέρ του σχεδίου «επικαρπίας» μας είναι η λαϊκή αντίληψη ότι η ύπαρξη χιλίων ανεξάρτητων αγροτών συμβάλλει ένα εκατομμύριο φορές στην ευημερία του λαού περισσότερο, από ότι χίλιοι αγροτικοί εργάτες στη δούλεψη του κράτους. Μ’ άλλα λόγια, ο κρίσιμος στόχος του γερμανικού σοσιαλισμού πρέπει να είναι να κάνει τον αριθμό των οικονομικώς ανεξάρτητων ατόμων όμοιο με τον αριθμό των πολιτών οι οποίοι υπάρχουν στην πραγματικότητα, εμπνεόμενοι από την επιθυμία για ανεξαρτησία.

Η αποκήρυξη του κρατικού καπιταλισμού και του κρατικού σοσιαλισμού είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του γερμανικού σοσιαλισμού. Στο παρόν σημείο ο γερμανικός σοσιαλισμός δίνει έκφραση εξίσου στον αγνώς συντηρητικό σκεπτικισμό της οργάνωσης και στη λαϊκή απέχθεια για τη γραφειοκρατεία, καθώς επίσης ομολογεί την πίστη του στην ατομικότητα, η οποία απειλείται εξίσου από την κυριαρχία της μάζας κι απ’ την κομματική δικτατορία. Θα επανέλθουμε σ’ αυτό όταν θα αναλύσουμε το Κράτος.

Οι Φασίστες κι οι Κομμουνιστές ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο στη δοξολογία του κράτους, στην καταστολή της οικονομικής και της προσωπικής ανεξαρτησίας, στον υπερβολικό εκθειασμό της εξουσίας και της επιτυχίας της οργάνωσης, των τάξεων, του σχεδιασμού και -ως τελευταία προϋπόθεση- της αστυνομίας.

Ακριβώς στον οικονομικό τομέα πρέπει να στοχεύουν επίτηδες οι Γερμανοί σοσιαλιστές για την ύψιστη ανεξαρτησία και την αυτονομία όλων των ικανών μελών του πληθυσμού και στο σύστημά τους, όσοι δεν καταφέρνουν να φτάσουν στην ατομική οικονομική αυτονομία θα αποκτούν -μέσω της δημιουργίας συνεταιρισμών- ένα σημαντικό μέτρο αυτής της ανεξαρτησίας το οποίο αποτελεί το μόνο χώμα στο οποίο μπορεί να αναπτυχθεί ένας σταθερός χαρακτήρας.

Σ΄ αυτή τη λαϊκή (μη-οικονομική) μέλλουσα κατάσταση οι Γερμανοί σοσιαλιστές υποτάσσουν σκοπίμως κάθε άποψη του τύπου «ό,τι έχει μεγαλύτερο κέρδος», «το μεγαλύτερο καλό από το μεγαλύτερο νούμερο» κλπ.»

Ο Στρασσερισμός για την ατομική ιδιοκτησία (Μέρος Α)

 

Εισαγωγή:

Το κείμενο που ακολουθεί (το οποίο είναι αναδημοσίευση από το ιστολόγιο ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ) αποτελεί μεταφρασμένο απόσπασμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ «Germany Tomorrow» και εκθέτει την αντίληψη του συγγραφέα γύρω από τον θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας.  Εν ολίγοις ο Όττο Στράσσερ, φιλοσοφικός θεμελιώτης των ιδεών του στρασσερισμού, αρνείται τον θεσμό της ιδιοκτησίας στον νομικό της πυρήνα δηλαδή στην υποτιθέμενη «ιερότητα» της και την δυνατότητα να την χρησιμοποιεί ο καθένας όπως επιθυμεί αλλά παράλληλα δεν συμφωνεί με την μαρξιστική θέση του ισοπεδωτισμού και του βάρβαρου εξισωτισμού μέσω της πλήρους επιβολής του «κρατικού σοσιαλισμού» που κράταει τους εργάτες σε μια κατάσταση προλεταριοποιήσεως, μόνο που αυτή τη φορά αντί να είναι σκλάβοι των καπιταλιστών είναι των κομισάριων του κομμουνιστικού κόμματος. Αντιπαραβάλλει την έννοια της «επικαρπίας» (στα αγγλικά ορίζεται ως entail) μια λέξη άγνωστη στο ευρύ κοινό η οποία στα λεξικά περιγράφεται ως το δικαίωμα κάποιου να χρησιμοποιεί ιδιοκτησία που ανήκει στην υψηλή κυριότητα κάποιου άλλου. Ακριβώς έτσι ο όρος νοηματοδοτείται και από το ακόλουθο κείμενο που περιγράφει μια ιδανική κατάσταση όπου η ιδιοκτησία της γης, του ορυκτού πλούτου και των μέσων παραγωγής ανήκει στο έθνος το οποίο την παραχωρεί ως κληροδότημα μέσω του κράτους σε μεμωνομένα άτομα τα οποία με την σειρά τους έχουν χρέος να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελος του εθνικού συνόλου ενώ καμία «ιερότητα» δεν αποτρέπει την ανα πάσα στιγμή αποστέρηση της αφού η «ιδιοκτησία» του κατόχου δεν ανήκει σε αυτόν αλλά στην εθνική κοινότητα. Κατά βάση είναι μια κρατική φεουδαρχία όπου το Κράτος είναι ο απόλυτος φεουδάρχης που εκχωρεί δικαιώματα εκμετάλλευσης. Ο Όττο Στράσσερ κατανοώντας ότι η ανθρώπινη φύση έχει την ανάγκη της υπευθυνότητας, της ανεξαρτησίας και της δημιουργικής ασχολίας προκρίνει αυτή τη λύση ως μια πλήρη απόρριψη του μαρξιστικού «κρατικού σοσιαλισμού» αναγνωρίζοντας ότι μόνο έτσι θα επιτευχθεί η πολυπόθητη αποπρολεταριοποίηση των Γερμανών και η υπέρβαση του καπιταλισμού μέσα στα πλαίσια του εθνικοσοσιαλισμού. Ο «κάτοχος» φροντίζει για τον βιοπορισμό του, την δημιουργική του εργασία και χαίρει της ανεξαρτησίας του ενώ παράλληλα εργάζεται προς όφελος του λαού του χωρίς να μπορεί να πράξει ασύδοτα όπως του επιτρέπει το καπιταλιστικό σύστημα. Έτσι αχρηστεύεται τόσο ο φιλελεύθερος ατομισμός, όσο και ο μαρξισμός ενώ συνδυάζεται η εθνικοποιημένη οικονομία με την ευθύτητα του προσώπου επί της «επικαρπίας» του: 

Ο ΣΤΡΑΣΣΕΡΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

Καπιταλιστική Οικονομική Νομοθεσία.

«Η καπιταλιστική οικονομική νομοθεσία η οποία θεσπίζει ότι «η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή», ότι «το άτομο μπορεί να διαθέσει όπως θέλει την ιδιοκτησία του» επίσης υπονομεύθηκε πλήρως από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918). Στις καρδιές των ανθρώπων εξαπλώθηκε το συναίσθημα ότι υπήρχε κάτι το θεμελιωδώς άδικο σε ένα σύστημα το οποίο αποκήρυξε την ηθική απαίτηση για εξασφάλιση έναντι της εξαθλίωσης και της πείνας και το οποίο επέφερε ή διατήρησε ένα αντικοινωνικό διαχωρισμό του πληθυσμού σε μια τάξη εκμεταλλευτών και μια τάξη εκμεταλλευομένων, αποκλείοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών από οποιοδήποτε μερίδιο στην περιουσία, την διακυβέρνηση και την προκοπή του έθνους.

Σε κάθε άτομο έγινε ξεκάθαρο, ότι ένα τέτοιο απεριόριστο δικαίωμα από την πλευρά του ιδιοκτήτη «να κάνει ότι θέλει με την ιδιοκτησία του» συγκρουόταν με τα ζωτικά συμφέροντα του λαού και ότι δεν μπορούσε να υπάρξει οποιαδήποτε εσωτερική δικαιολόγηση ενός τέτοιου δικαιώματος, τη στιγμή που όλο το έθνος καλούνταν να χύσει το αίμα του για την υπεράσπιση αυτής της «ιδιοκτησίας».

Αυτές οι εμπειρίες κατέστησαν αδύνατη την εκ νέου αναγνώριση από το Γερμανικό λαό της καπιταλιστικής νομοθεσίας που αφορούσε την «ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας». Είναι αποφασιστικής σημασίας σε αυτό το θέμα η διάκριση ανάμεσα στα προϊόντα που μπορούν να αυξηθούν σε ποσότητα όσο επιθυμούμε και σε αυτά που δεν μπορούν, λόγω της μονοπωλιακής ή ολιγοπωλιακής τους φύσης.

Αφού η ίδια η ύπαρξη ενός λαού εξαρτάται από αγαθά τα οποία υπάρχουν σε περιορισμένη ποσότητα (καλλιεργήσιμη γη, ορυκτός πλούτος και -με κάποιες επιφυλάξεις- τα μέσα παραγωγής γενικά), ο λαός ως σύνολο εξαρτάται ευθέως από τους ιδιοκτήτες αυτών των αγαθών. Αν το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία επί των μονοπωλίων, θεωρηθεί έγκυρο, όπως συμβαίνει στον καπιταλισμό, τότε τα άτομα στα οποία «ανήκουν» τα μονοπώλια μπορούν να καθορίζουν τη ζωή ή το θάνατο εκατομμυρίων συμπατριωτών τους. Η οικονομική δύναμη η οποία συσσωρεύεται με αυτόν τον τρόπο στους ιδιοκτήτες των μονοπωλίων είναι η ουσιώδης κατάρα του καπιταλισμού και απαραιτήτως συμπεριλαμβάνει τη σκλαβιά της εξαρτώμενης πλειοψηφίας του πληθυσμού, μια σκλαβιά που ακτινοβολείται από το οικονομικό πεδίο στο πολιτικό και το οικονομικό.

Κανένα κράτος, όσο οξύνοες και έντιμοι κι αν είναι αυτοί που το διοικούν, δεν μπορεί να διασφαλίσει αποτελεσματικά τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του μη έχοντος πληθυσμού, δηλαδή αυτών που η ίδια η ζωή τους εξαρτάται από την πρόσβαση και τη χρήση των μονοπωλίων, αν το νομικό σύστημα της χώρας αναγνωρίζει την ατομική ιδιοκτησία επί αυτών των μονοπωλίων, με τους ιδιοκτήτες να χρησιμοποιούν κατά τη θέλησή τους την περιουσία τους.

Επομένως ηθικοί και οικονομικοί λόγοι συνδυάζονται και επάγουν στους ανθρώπους στις μέρες μας την αποκήρυξη, όσον αφορά τα μονοπώλια, των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού που απορρέουν από την αρχή ότι: «η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή».

Θεμελιωδώς διαφορετική είναι, σε θέμα αρχής, η ιδιοκτησία των προϊόντων των οποίων η ποσότητα μπορεί να αυξηθεί πρακτικά απεριόριστα, δηλαδή τα καταναλωτικά αγαθά οποιουδήποτε είδους. Η ιδιοκτησία τους (και θα δούμε μετά πως αυτό εφαρμόζεται και στο χρήμα) δεν δημιουργεί καμιά οικονομική ισχύ επί των μη εχόντων, αφού οι τελευταίοι δεν εξαρτώνται από προϊόντα που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να αυξηθεί η ποσότητά τους και έτσι δεν εξαρτώνται από τους κατόχους αυτών των προϊόντων.

Ατομική Ιδιοκτησία.

Ο μετασχηματισμός της οικονομικής πολιτικής μέσω της εδραίωσης της αυτάρκειας, μέσω του κρατικού μονοπωλίου στο εξωτερικό εμπόριο και μέσω της υιοθέτησης εγχώριου συναλλαγματικού προτύπου, τα οποία εντάσσονται στον περιεκτικό όρο της «σχεδιασμένης οικονομίας», θεωρούνται σήμερα ως απαραίτητα από πολυάριθμες ομάδες στη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη. Αλλά αυτή η θεωρητική αναγνώριση της «σχεδιασμένης οικονομίας» θα παραμείνει στείρα για όσο αυτές οι ομάδες εξακολουθούν να συνδέονται με την κυρίαρχη καπιταλιστική οικονομική νομοθεσία η οποία διακηρύττει ότι «η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή».

Ως εκ τούτου ο εθνικοσοσιαλιστής πρέπει σε αυτό το σημείο να επιμείνει με την μέγιστη δυνατή έμφαση, στην κατάργηση του κυρίαρχου οικονομικού νόμου της ατομικής ιδιοκτησίας[1], καθώς η κατάργησή της αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για μια ευφυή και αποτελεσματική «σχεδιασμένη οικονομία».

Αυτός που υπερασπίζεται γενικά τη διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας, στο έδαφος, στον ορυκτό πλούτο, και στα μέσα παραγωγής γενικότερα, όχι μόνο απαρνιέται τον Γερμανικό σοσιαλισμό αλλά επίσης υπερασπίζεται αυτό που καθιστά τη σχεδιασμένη οικονομία ανέφικτη όσο διακαώς και να την επιθυμεί θεωρητικά.

Το παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει χωρίς άλλη φασαρία από την ίδια τη φύση του ισχυρισμού του ιδιοκτήτη ότι έχει το δικαίωμα «να κάνει ότι θέλει με την περιουσία του», ισχυρισμός ο οποίος σχηματίζει τον πυρήνα της νομικής υπόστασης της «ατομικής ιδιοκτησίας». Όσο ο ιδιοκτήτης της γης, του ορυκτού πλούτου που βρίσκεται στο υπέδαφος, και των μέσων παραγωγής γενικότερα, μπορεί να κάνει ότι τον ευχαριστεί με την «ιδιοκτησία» του, όσο ο αγρότης μπορεί να καλλιεργεί ή όχι τα χωράφια του κατά το δοκούν, όσο ο ιδιοκτήτης ενός ανθρακωρυχείου μπορεί να εξορύσσει κάρβουνο ή όχι κατά πως επιθυμεί, όσο ο εργοστασιάρχης μπορεί να θέτει το εργοστάσιό του σε λειτουργία ή να το αφήνει σε αδράνεια ανάλογα με την επιθυμία του, τόσο η σχεδιασμένη οικονομία θα είναι ανέφικτη (για να μην αναφέρουμε το προνόμιο του ιδιοκτήτη να πουλήσει την ιδιοκτησία του σε ένα ξένο άτομο,επιχείρηση ή κράτος κάτι που θα επέφερε μοιραίο πλήγμα στη Γερμανική σχεδιασμένη οικονομία).

Για τους παραπάνω λόγους, καθώς και για ηθικούς λόγους που έχουν ήδη καθοριστεί, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στο έδαφος[2], στον ορυκτό πλούτο και στα μέσα παραγωγής γενικά είναι η κύρια απαίτηση του Γερμανικού σοσιαλισμού και αποτελεί προϋπόθεση για μια σχεδιασμένη εθνική οικονομία.

Η ίδια απαίτηση εγείρεται από όλους τους Μαρξιστές, και μέχρις αυτού του σημείου είναι σοσιαλιστές, παρά το γεγονός ότι η αποτελεσματικότητα και η καρποφορία αυτής τους της απαίτησης εμποδίζεται και θα εμποδίζεται από τον φιλελεύθερο διεθνισμό τους. Το θεωρώ σκόπιμο να σταθούμε πάνω στην ταυτότητα της απαίτησης σε αυτό το θέμα, όπως αυτή εγείρεται, τόσο μεταξύ των Εθνικοσοσιαλιστών, όσο και μεταξύ των Μαρξιστών, θεωρώντας την ως ένα προοίμιο της επιμονής μας στις διαφορές, όσον αφορά τις δομικές μεθόδους, ανάμεσα στο Γερμανικό σοσιαλισμό και τον Μαρξισμό.

Επικαρπία.

Αυτές μας οι διαφορές βασίζονται πάνω στη διαφορετική μας άποψη για τη φύση των ανθρώπων και ειδικότερα των Γερμανών. Η βιολογική και ιστορική εμπειρία αποκλείει τη δυνατότητα, όχι μόνο οποιασδήποτε αλλαγής στην ανθρώπινη φύση, αλλά ακόμα και την πρόθεση για αλλαγή. Η πολιτική μας αποστολή είναι λοιπόν να μελετήσουμε την ανθρώπινη φύση των Γερμανών και να της επιτρέψουμε να εκφραστεί μέσα από τους οικονομικούς και κοινωνικούς μας φορείς.

Δεν πρέπει να επιβάλουμε μια οικονομική θεωρία στους Γερμανούς, αλλά αντίθετα πρέπει να συναχθεί μια οικονομική θεωρία μέσα από τη φύση των Γερμανών, και ειδικότερα πρέπει να σχηματίσουμε ένα οικονομικό σύστημα υπό το οποίο οι Γερμανοί να ζήσουν και να αναπτυχθούν (αν σε ότι ακολουθεί ασχολούμαστε αποκλειστικά με τους Γερμανούς, είναι κυρίως για να περιορίσουμε το πεδίο μας, και όχι από κάποια αλαζονική προκατάληψη).

Πρώτα απ’ όλα επιμένω ότι οι Γερμανοί έχουν ένα πόθο για το δικό τους ιδιαίτερο ύφος, για ανεξαρτησία, για τη χαρά της υπευθυνότητας και της δημιουργίας. Η έλλειψη δυνατοτήτων για την ικανοποίηση αυτού του πόθου αποτελεί την αιτία για την έλλειψη στέγης, τη δυσαρέσκεια και την απώλεια σκοπού ύπαρξης των σύγχρονων Γερμανών. Υποφέρει, με μια λέξη, από τον προλεταριακό χαρακτήρα της ζωής του, την έλλειψη υπαρχόντων, από την απελπιστική προοπτική των γηρατειών του και από την εξάρτησή του στο παρόν. Η από-προλεταριοποίηση των Γερμανών πρέπει από εδώ κι εμπρός να είναι το κύριο έργο του Γερμανικού σοσιαλισμού.

Αυτή η από-προλεταριοποίηση είναι δυνατή μόνο βρίσκοντας υπάρχοντα για όλους τους Γερμανούς. Μόνο η κατοχή υπαρχόντων μπορεί να δώσει αυτή την ανεξαρτησία σκέψης και ανάπτυξης, αυτή τη σφραγίδα της δημιουργικής ενέργειας και την αίσθηση υπευθυνότητας η οποία μπορεί πραγματικά και αληθινά να ικανοποιήσει ένα Γερμανό. Αυτό μας φέρνει σε δύο φαινομενικά αντικρουόμενες απαιτήσεις του Γερμανικού σοσιαλισμού:

– Κανείς Γερμανός δεν πρέπει πλέον να έχει ατομική ιδιοκτησία σε έδαφος, ορυκτό πλούτο, και μέσα παραγωγής.

– Όλοι οι Γερμανοί να έχουν ιδιοκτησία στα παραπάνω.

Η διαφυγή από τη φαινομενική αντίφαση ανάμεσα στις δύο απαιτήσεις του Γερμανικού σοσιαλισμού μπορεί να γίνει με κάτι το οποίο πρώτοι εμείς υπερασπιστήκαμε,την εισαγωγή της «επικαρπίας». Το έθνος, δηλαδή όλο το σώμα του Γερμανικού λαού, η ευρύτερη κοινότητα, είναι ο μόνος ιδιοκτήτης του εδάφους, των πρώτων υλών,του ορυκτού πλούτου και των μέσων παραγωγής γενικά, και το δικαίωμα για την εκμετάλλευσή τους εκχωρείται σε μεμονωμένους Γερμανούς ως «επικαρπία» ανάλογα με το αν είναι ικανοί και άξιοι αυτού. Για να κάνουμε αυτή την απαίτηση κατανοητή πρέπει να κάνουμε μια περιληπτική διάκριση ανάμεσα στην «ατομική ιδιοκτησία» [Eigentum] και την «κατοχή» [Besitz].

Το να έχει κάποιος κάτι ως ατομική ιδιοκτησία σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει με αυτό, να το πουλήσει, να το τραυματίσει ή να το καταστρέψει ανάλογα με τη θέλησή του. Το να έχει κάποιος «κατοχή» ενός πράγματος σημαίνει επικαρπία, ότι σε κάποιον δίνεται το δικαίωμα να το χρησιμοποιεί, να το εκμεταλλεύεται, αλλά υπόκειται στη θέληση και την επίβλεψη ενός άλλου, του ουσιαστικού ιδιοκτήτη, του οποίου «ατομική ιδιοκτησία» είναι αυτό.

Ο ιδιοκτήτης του συνόλου της Γερμανικής εθνικής οικονομίας δεν θα είναι άλλος από εδώ και εμπρός από την ευρύτερη κοινότητα, το έθνος συνολικά. Αλλά το έθνος, ή η οργανωτική του μορφή, δηλαδή το κράτος, δεν θα διοικεί αυτή την οικονομία το ίδιο, αλλά θα την παραδώσει κατακερματισμένη με τη μορφή «επικαρπίας» προς εκμετάλλευση από μεμονωμένους Γερμανούς ή ομάδες Γερμανών. Το σύνθημα της επικαρπίας σχηματίζει τον πυρήνα του Γερμανικού σοσιαλισμού.

Μόνο η επικαρπία θα καταστήσει δυνατό το συνδυασμό της γενικής ευημερίας με τα ατομικά προνόμια κάτι το οποίο αποτελεί άλλο ένα στόχο του Γερμανικού σοσιαλισμού, καθώς συμμορφώνεται με τις αναφαίρετες απαιτήσεις της ανθρώπινης φύσης. Μη ανεκτό, λόγω του εξαιρετικά ανεπτυγμένου ατομισμού των Γερμανών και αναμφισβήτητα και των άλλων Ευρωπαίων, θα ήταν ένα οικονομικό ή κοινωνικό σύστημα το οποίο θα αντιστρατεύεται το προσωπικό κίνητρο του Γερμανού ή θα περιορίζει την ελευθερία του.

Το μοιραίο ελάττωμα του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, είναι ότι τα μονοπώλια και η γραφειοκρατία, που συνεχώς αυξάνουν, έχουν αποστερήσει από τις μάζες τη δυνατότητα να έχουν δική τους ζωή, να προοδεύσουν και να αποκτήσουν υπάρχοντα. Αυτή η προλεταριοποίηση με τα φρικτά οικονομικά της φαινόμενα και τα φρικτά πολιτιστικά της ελαττώματα δεν μπορεί να ξεπεραστεί με την παγκοσμιοποίηση της προλεταριακής έλλειψης υπαρχόντων. Η από-προλεταριοποίηση είναι απολύτως αναγκαία για τη θεραπεία αυτού του καρκίνου του καιρού μας. Εννοώ την εκχώρηση υπαρχόντων σε όλους τους εργαζόμενους της κοινότητας, είτε ως άτομα είτε ως συντεχνίες. Αυτό θα καταστεί εφικτό μέσω της επικαρπίας, η οποία για αιώνες αποτελούσε την νομοθετημένη μορφή του Γερμανικού και του Ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος και η οποία μέσω της αποδοτικής έντασης που δημιουργείται ανάμεσα στην ατομική θέληση και στο κοινοτικό πνεύμα, αντιπροσωπεύει το Γερμανικό και γενικότερα δυτικό τρόπο διευθέτησης των πραγμάτων …».

[1]: Όχι γενικά αλλά με την έννοια που αναφέρεται στην εισαγωγή.

[2]: Και η αντικατάσταση της με επικαρπίες. 

Το δεύτερο μέρος ΕΔΩ

Αγώνας για τη Γερμανία

Το 1932 ο Γκρέγκορ Στράσσερ, Οργανωτικός Υπεύθυνος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος κυκλοφόρησε το έντυπο «Αγώνας για τη Γερμανία» (Kampf um Deutschland) στο οποίο εξέφραζε συμπηκνωμένα  την ατόφια και γνήσια ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού χωρίς τις ακροδεξιές παρεκτροπές της. Το βιβλίο χρησίμευσε περισσότερο ως προπαγανδιστικό υλικό για το NSDAP (εκδόθηκε από το Franz-Eher-Verlag, τις επίσημες εκδόσεις του Κόμματος) αλλά αποτελεί μέχρι σήμερα μια ρητή δήλωση των αντικαπιταλιστικών και σοσιαλιστικών αρχών του Κινήματος όπως και των ιδεών του «στρασσερισμού». Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα του βιβλίου μεταφρασμένο στα ελληνικά και αναρτημένο από το εθνικοσοσιαλιστικό ιστολόγιο «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ» το οποίο μπορείτε να βρείτε πρωτότυπο ΕΔΩ. Με την σείρα τους οι «ΜΑΥΡΕΣ ΛΕΓΕΩΝΕΣ» αναδημοσιεύουν το κείμενο έτσι ώστε να παρέχουν μια σείρα αναρτήσεων που θα παρουσιάζουν ολοκληρωμένα το ιδεολογικό ρεύμα του «στρασσερισμού» (που δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον αυθεντικό εθνικοσοσιαλισμό) και θα καλύπτουν θεωρητικές αναζητήσεις ευελπιστώντας έτσι να μπει τέλος στις παραφιλολογίες και τα ψέματα των ακροδεξιών υποτακτικών του κεφαλαίου που επιχειρούν να θολώσουν τα νερά. Το ακόλουθο τμήμα του βιβλίου περιέχει αποσπάσματα από μερίκα προηγούμενα άρθρα του Γκρέγκορ Στράσσερ τα οποία μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ.

«Τα ίδια τα λόγια του Γκρέγκορ Στράσσερ καταδεικνύουν καλύτερα από ότι ελπίζουμε οτί μπορούμε να κάνουμε και ότι μπορούμε να γράψουμε τη δημιουργική σημασία του γερμανικού σοσιαλισμού. Επιλέξαμε λοιπόν από το «Αγώνας για τη Γερμανία» που εκδόθηκε το 1932 από το Eher-Verlag τα ακόλουθα αποσπάσματα που ενσωματώνουν τις κατευθυντήριες γραμμές του εθνικοσοσιαλισμού και ορκίζουν όλους τους γνήσιους εθνικοσοσιαλιστές να συγκρίνουν τους στόχους της Ιδέας όπως περιγράφονται εδώ με τις πράξεις του συστήματος Χίτλερ». 

Όττο Στράσσερ 

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

«Εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές είμαστε σοσιαλιστές, γνήσιοι, Γερμανοί εθνικοί σοσιαλιστές. Αποκηρύσσουμε κάθε προσπάθεια να μετριάσουμε αυτή την ιδέα χρησιμοποιώντας τη φράση «κοινωνικός μεταρρυθμιστής» αντί για τη λέξη σοσιαλιστής. Αυτή η αλλαγή λέξεων δεν αντιπροσωπεύει τίποτα άλλο από μια υποκριτική προσπάθεια να κρυφτούν τα πιο εξόφθαλμα ελαττώματα του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Στη καλύτερη των περιπτώσεων μπορεί να θεωρηθεί ως η προσπάθεια συμπονετικών και έντιμων ανθρώπων να θεραπεύσουν, τις πυορροούσες πληγές πάνω στο σώμα της οικονομικής μας ζωής και του λαού μας καλύπτοντας αυτές με λευκοπλάστη. Είμαστε σοσιαλιστές, και όχι απλώς κοινωνικοί μεταρρυθμιστές, και δε διστάζουμε να το πούμε, παρά το γεγονός ότι οι Μαρξιστές έχουν τόσο επώδυνα διαστρέψει το νόημα του όρου «σοσιαλισμός».

Τι εννοούμε όταν αυτοαποκαλούμαστε εθνικοσοσιαλιστές και γιατί είμαστε εθνικοσοσιαλιστές;

Ξεκινάμε με την ιδέα ότι το έθνος αποτελείται από άτομα με κοινή μοίρα. Η ύπαρξη κοινής μοίρας δηλώνει ότι υπάρχουν και κοινές ανάγκες κι αν υπάρχουν κοινές ανάγκες πρέπει να υπάρχει και κοινό ψωμί (στμ: δηλαδή κοινοί πόροι που να καλύπτουν τις κοινές ανάγκες).

Το εθνικιστικό κίνημα μας συναντά, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει κοινή μοίρα και κοινές ανάγκες, αλλά σταματάει όταν λέμε ότι αυτά απαραιτήτως συνεπάγονται και κοινό ψωμί (στμ: δηλαδή κοινούς πόρους). Κοινό ψωμί σημαίνει ότι η γη, τα μεταλλεύματα και οι ενεργειακοί της πόροι είναι περιουσία όλου του λαού, δηλαδή ολόκληρου του έθνους. Αυτή είναι η σημασία της παραπλανητικής Μαρξιστικής έκφρασης: «ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής». Καμία τάξη, ούτε καν η εργατική, δεν πρέπει να έχει στην ιδιοκτησία της τα μέσα παραγωγής. Ιδιοκτήτης είναι το έθνος ως σύνολο.

Αυτό υποδηλώνει μια επανάσταση –μια οικονομική επανάσταση;

Ναι σίγουρα το υποδηλώνει. Θέλουμε αυτή την οικονομική επανάσταση, ακριβώς όπως ο Βαρόνος φον Σταϊν κάποτε ήθελε μια οικονομική επανάσταση και τη πέτυχε, διασφαλίζοντας την εθνική ελευθερία των Γερμανών. Διότι τι άλλο από μια απέραντη οικονομική επανάσταση ήταν η εξάπλωση της απελευθέρωσης των δουλοπάροικων, μια επανάσταση την οποία οι τότε μεγιστάνες της φεουδαρχίας σίγουρα θα περιέγραφαν ως «μπολσεβίκικη» (αν υπήρχε τότε η λέξη) και την οποία πράγματι τότε περιέγραφαν ως «κίνδυνο για το κράτος», όπως περιγράφουν και τώρα οι καπιταλιστικοί κύκλοι τις εθνικοσοσιαλιστικές απαιτήσεις. Μόνο χάρη στην οικονομική επανάσταση της απελευθέρωσης των δουλοπάροικων, μόνο μέσα από την ενσωμάτωση του νεοϊδρυθέντος συστήματος των τάξεων στον οργανισμό του κράτους, απελευθερώσαμε τις ισχυρές δυνάμεις που απαιτούνταν και μόνο χάρη σε αυτό κατάφερε η Πρωσία του 1806 να γίνει η Πρωσία του 1812 και η Γερμανία του 1870.

Επιπλέον είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και την ενσωμάτωσή της στο Γερμανικό έθνος, ώστε η Γερμανία του 1918 να μετασχηματιστεί στην ελεύθερη Γερμανία του άμεσου μέλλοντος και στην μεγάλη Γερμανία του απώτερου μέλλοντος.

Εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μια μοιραία και αιτιώδης σύνδεση ανάμεσα στην εθνική ελευθερία του λαού μας και την οικονομική απελευθέρωση των Γερμανών εργατών. Έχουμε αναγνωρίσει ότι το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα με την εκμετάλλευση των οικονομικά αδύναμων, με τη ληστεία της εργατικής δύναμης των εργαζομένων, με τον ανήθικο τρόπο της αποτίμησης των ανθρώπινων όντων με βάση τον αριθμό των υλικών αγαθών και το ποσό των χρημάτων που κατέχουν, αντί της εσωτερικής τους αξίας και των επιτευγμάτων τους, πρέπει να αντικατασταθεί από ένα νέο και δίκαιο οικονομικό σύστημα, με μια λέξη από τον Γερμανικό σοσιαλισμό.

Είναι η βασική ιδέα του σοσιαλισμού, η οποία αν και Μαρξιστικά διαστρεβλωμένη, υλιστικά υποβαθμισμένη και δημαγωγικά γελοιοποιημένη, παρόλα αυτά ζει στα μυαλά πολλών εκατομμυρίων σοσιαλδημοκρατών και κομμουνιστών εργατών. Πρόκειται για αυτή την αρχαία Τευτονική αντίληψη της κοινής ιδιοκτησίας από όλη τη φυλή, από όλο το έθνος, του συνόλου των μέσων παραγωγής και της γης την οποία το άτομο που την καλλιεργεί την έχει μόνο ως αναπαλλοτρίωτο κληροδότημα και διαθέτει μόνο την επικαρπία της, την οποία του εμπιστεύεται η κοινότητα[1]. Αυτή η αντίληψη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο βασίζεται η επιθυμία μας να αναδιαμορφώσουμε την οικονομική ζωή. Αυτή η αντίληψη, η οποία είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στις καρδιές των ανθρώπων που ακόμα και ένα άτομο που κλίνει προς τον καπιταλισμό βαθιά μέσα του την αποδέχεται, παρέχει την κινητήρια δύναμη στην εθνικοσοσιαλιστική ιδέα περί οικονομίας, κοινωνίας και κράτους.

Έχουμε μάθει ότι η εργασία είναι σπουδαιότερη από την ιδιοκτησία και ότι τα επιτεύγματα είναι σημαντικότερα από τα μερίσματα. Το πιο αξιοθρήνητο κληροδότημα του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι ότι μας δίδαξε να κρίνουμε τα πάντα έχοντας ως κριτήρια: το χρήμα, την ιδιοκτησία και την κατοχή υλικών αγαθών. Η παρακμή των ανθρώπων είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της εφαρμογής αυτών των κριτηρίων αξιολόγησης, καθώς η επιλογή μέσω της ιδιοκτησίας είναι θανάσιμος εχθρός της φυλής, του αίματος και της ζωής. Δεν έχουμε τη παραμικρή αμφιβολία ότι υπό τον εθνικοσοσιαλισμό αυτό το προνόμιο της ιδιοκτησίας θα καταργηθεί και ότι η απελευθέρωση του Γερμανού εργάτη θα προχωρήσει τόσο, που θα περιλαμβάνει μερίδιο στα κέρδη, μερίδιο στην ιδιοκτησία και μερίδιο στη διοίκηση των μέσων παραγωγής.

Όμως δεν θα ξεφύγουμε από τα παλιά κριτήρια αξιολόγησης αν αφήσουμε τα πράγματα εδώ, αν δεν επιμείνουμε σε μια πνευματική επανάσταση η οποία να μας παρακινεί ώστε να επιτεθούμε ενάντια στο πνεύμα του υπάρχοντος συστήματος. Σκόπιμα θα αντικαταστήσουμε την αξιολόγηση με βάση την ιδιοκτησία, με την αξιολόγηση με βάση τα επιτεύγματα τα οποία αποτελούν για εμάς το μοναδικό κριτήριο. Για εμάς τα επιτεύγματα είναι το κύριο σημείο και όχι τα μερίσματα, ακριβώς όπως θεωρούμε την ανάληψη ευθύνης ως κλίμακα της ανθρώπινης προσπάθειας και όχι τον πλούτο ή την επίδειξη! Εδώ έχουμε μια νέα αντίληψη, μια νέα «θρησκεία» για την οικονομική ζωή χάρη στην οποία η λατρεία του «χρυσού μόσχου» θα λάβει τέλος.

Οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και οι διαφορές ανάμεσα στα δικαιώματά τους θα προκύπτουν από τις διαφορές ανάμεσα στα επιτεύγματά τους, διαφορές ανάμεσα στο βαθμό υπευθυνότητάς τους, διαφορές που προέρχονται από το Θεό και επομένως είναι ιερές.

Εσείς οι Γερμανοί εργάτες φτάνετε τον αριθμό των δεκαπέντε εκατομμυρίων και μαζί με όσους εξαρτώνται οικονομικά από εσάς αποτελείτε το 85% του Γερμανικού λαού. Γιατί λοιπόν να ανέχεστε να υποφέρετε για όλη σας τη ζωή, κάθε ώρα της κάθε ημέρας, από τη πιο φρικτή ανησυχία για το επαύριον, από το τρόμο αν μετά την πληρωμή της επόμενης μέρας ή της πρώτης του επόμενου μήνα θα έχετε αρκετά χρήματα ώστε να παρέχετε στον εαυτό σας και στους δικούς σας τροφή, ένδυση και στέγη; Γιατί θα πρέπει να έρχεστε αντιμέτωποι, χρόνο με το χρόνο, με την πιο οδυνηρή ανησυχία για τα γεράματα και να αναρωτιέστε συνεχώς: «Τι στο καλό θα κάνω όταν πια δε θα είμαι σε θέση να εργαστώ;» Γιατί θα πρέπει να υπομένετε να σας δηλητηριάζει όλες τις χαρές της ζωής, όπως τη δημιουργία οικογένειας και την ανατροφή χαρούμενων υγειών παιδιών, η τυραννία ενός συστήματος που σας εκμεταλλεύεται ανηλεώς και σας μεταχειρίζεται ως σκλάβους; Γιατί θα πρέπει να υπομένετε να σας καταστρέφει τις ελάχιστες χαρές της ζωής σας, όπως η ονειροπόληση στο δάσος ή το να διαλέξετε ένα παιχνίδι για το παιδί σας, η τυραννία του χρήματος;

Γιατί ανέχεστε αυτή τη δουλοπρεπή ύπαρξη η οποία σας στερεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, σας αποκόπτει από την ευτυχία της ζωής και μετατρέπει τη ζωή σας από ένα ψαλμό ευχαριστίας στον Παντοδύναμο (όπως θα έπρεπε να είναι, σύμφωνα με τους αιώνιους νόμους της φύσης και τα αιώνια δικαιώματα του ανθρώπου) σε μια κραυγή μίσους για το Σατανά, σε μια κραυγή λύπης και απελπισίας για τη φτώχεια, την αηδία και το θάνατο. Γιατί το ανέχεστε αδερφοί και αδερφές;

Επειδή σας λένε ψέματα και σας εξαπατούν, θολώνουν την όρασή σας, έτσι ώστε να αδυνατείτε να δείτε τον εχθρό που σας βασανίζει με όλες τις συμφορές που σας προκαλεί. Επειδή η καρδιά και το μυαλό σας είναι τόσο ναρκωμένα που μαλώνετε μεταξύ σας αντί να ενώνετε τις δυνάμεις σας εναντίον αυτού του εχθρού. Οι άνεργοι μνησικακούν εναντίον των εργαζομένων, οι χειρώνακτες εναντίον των πνευματικά εργαζομένων, ο αστικός πληθυσμός ενάντια στον αγροτικό, οι επαρχιώτες ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους και πάει λέγοντας.

Επειδή τους αφήνετε να σας στρέφουν τον ένα εναντίον του άλλου. Οι κομμουνιστές ενάντια στους σοσιαλδημοκράτες, αμφότεροι εναντίων των ‘αστών,’ οι στρατιώτες ενάντια στους πολίτες, οι άνδρες του Κόκκινου Μετώπου εναντίων αυτών που φορούν τη Σβάστικα. Αλλά δεν είστε όλοι σύντροφοι, σύντροφοι στη δυστυχία, ‘αδέρφια της αλυσίδας’; Δεν είναι το ίδιο μαστίγιο που κροταλίζει στα αυτιά όλων σας, δεν υποφέρετε όλοι από τον τρόμο της φτώχειας. Δεν είναι οι ζωές σας ήδη αρκετά δυστυχισμένες από αυτούς τους καυγάδες; Δεν είστε καθολικά εξαπατημένοι από τα δικαιώματα του ανθρώπου;

Δε θα ήμασταν σοσιαλιστές αν ήμασταν απρόθυμοι να πολεμήσουμε την ταξική εξουσία του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία επιτρέπει σε μια τάξη πολιτών, των οποίων το μόνο προσόν είναι αυτό της ιδιοκτησίας, να αποφασίζουν για τη ζωή ή το θάνατο της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπολιτών τους. Αλλά δεν θα ήμασταν εθνικιστές αν ήμασταν λιγότερο παθιασμένα αποφασισμένοι να αποκηρύξουμε την γεμάτη μίσος προσπάθεια να γυρίσουν τα πράγματα αντίστροφα σύμφωνα με τη θέληση των βίαιων μαζών, αυτών που μέχρι τώρα σπαράσσονταν από τη δυστυχία και τώρα τους είναι αδύνατο να αναγνωρίσουν το ανέφικτο του διαχωρισμού της τύχης μιας τάξης (είτε αυτή είναι η μειοψηφία είτε η πλειοψηφία) από την τύχη του συνόλου του έθνους.

Διότι εδώ βρίσκεται η μεγάλη μας ανακάλυψη, ότι ο αληθινός σοσιαλισμός ταυτίζεται με τον αληθινό εθνικισμό, καθώς και οι δύο είναι εξίσου εχθρικοί τόσο στην ταξική διακυβέρνηση από την προνομιούχο αστική τάξη όσο και στην ταξική διακυβέρνηση από το προλεταριάτο.

Τότε τι θέλουμε; Δε θέλουμε ούτε «αστικό κράτος» αλλά ούτε και «προλεταριακό κράτος». Θέλουμε ένα νέο είδος ανθρώπου, θέλουμε το κράτος αυτού του νέου είδους ανθρώπου που ανακαλεί με πρωτόγονη καθαρότητα από την αστική τάξη την ιδέα του εθνικισμού, η οποία απορρέει από τα βάθη του αίματος, και από το προλετάριο την ιδέα του σοσιαλισμού πολλαπλασιασμένη σε δύναμη από την αδικία που έχουν υποστεί οι προλετάριοι. Θέλουμε όλους τους πρωταθλητές και από τα δύο στρατόπεδα, οι οποίοι έχουν ανακαλύψει μέσα τους τη σύνθεση η οποία γεφυρώνει την τρομερή άβυσσο η οποία χάσκει ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα.

Αυτή η σύνθεση είναι που μας διδάσκει να είμαστε σοσιαλιστές επειδή είμαστε εθνικιστές και να είμαστε εθνικιστές επειδή είμαστε σοσιαλιστές.

Νομοτελειακά σκεπάζει τη Γερμανική ιστορία, η οποία είναι ένα αποτέλεσμα της μάχης της Γερμανικής ψυχής να γνωρίσει τον εαυτό της, αυτό το ξέσπασμα αμοιβαίου μίσους, αυτή η δολοφονική μάχη αδερφού με αδερφό για χάρη μιας ιδέας η οποία παραμένει άγνωστη στους περισσότερους από τους αντιμαχόμενους, μέχρι μετά από φοβερούς πόνους, να γεννηθεί μέσα από τη σύνθεση η οποία είναι κάτι νέο αλλά παρόλα αυτά αρχικά ενσωματωμένο, ό,τι καλύτερο θα μπορούσε και από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη. Αυτή η σύνθεση δεν είναι άλλη από την αστικό-προλεταριακή σύνθεση του επερχόμενου Τρίτου Ράιχ της εθνικής ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Ηθική. 

Οι ψυχές των ανθρώπων επισκιάζονται από μια φρικτή απελπισία. Οι παραδοσιακές αξίες καταρρέουν. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν που να προσκολληθούν και μάταια ψάχνουν έναν πόλο έλξης τον οποίο έχασαν στην ηθική και δε μπορούν να βρουν στη θρησκεία. Η σχετικότητα έχει γίνει σύνθημα του σύγχρονου πολιτισμού, η σχετικότητα όλων των πραγμάτων, όλης της γνώσης, όλων των συναισθημάτων. Μάταια προσπαθεί αυτός που υποφέρει να δραπετεύσει από την ανιαρή ανησυχία μιας μη καθαρής συνείδησης προσπαθώντας να κρύψει και να δικαιολογήσει την αστάθειά του με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης. Ο πυρήνας έχει ροκανιστεί μέχρι να απομείνει ελάχιστο από αυτόν.

Αυτή είναι η οδυνηρότερη πληγή και ίσως μη θεραπεύσιμη. Είναι μια βαθιά αλήθεια ότι η ηθική υγεία είναι αναντικατάστατη για την κοινωνική και την πολιτική σταθερότητα των ανθρώπων. Ας μην αφήσουμε τον αναγνώστη να παρερμηνεύσει τα λεγόμενά μου όταν χρησιμοποιώ τη λέξη «ηθικός». Η ηθική δε μπορεί να στηριχθεί πάνω σε κανένα άλλο θεμέλιο από την ψυχή, δεν μπορεί να συντηρηθεί από καμιά θεωρητικά αναλλοίωτη εντολή, ακόμα κι αν καταρχήν αυτές οι εντολές ήταν οχυρωμένες με κάποιου είδους «εκχύλισμα ψυχής». Εδώ δεν αναφερόμαστε σε κάποια δογματική ηθική που προκύπτει από μια τάξη ή από μια θρησκεία, αλλά στην αρμονία η οποία κυριαρχεί (ή θα έπρεπε να κυριαρχεί) ανάμεσα στην αιώνια φύση και σε αυτό που είναι θεϊκό στον άνθρωπο. Η μορφή επομένως της ηθικής, είναι προσωρινή όπως και ο ίδιος ο άνθρωπος, ενώ το περιεχόμενο, δηλαδή η ψυχή είναι αιώνιο.

Ηγεσία. 

Στο λαϊκό κίνημα γίνεται μεγάλη συζήτηση περί της αποκρυστάλλωσης μιας νέας ηγεσίας και αυτό άπτεται αυτών που προανέφερα. Αλλά οι μέθοδοι που έχουν προταθεί για να αποφασίσουμε περί των καλύτερων ηγετών, όπως για παράδειγμα η εξέταση του αίματος, φαίνονται στο πρακτικό μου μυαλό μάλλον αμφίβολοι ως προς την δυνατότητα εφαρμογής τους, τη χρησιμότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους. Υπάρχει ένα άλλο σχέδιο, ένα παλιό Γερμανικό, ένα Πρωσικό σχέδιο το οποίο μου θύμισε ο φίλος μου ο Pfeffer και το οποίο θεωρώ αξιοθαύμαστο. Εννοώ την επιλογή που βασίζεται πάνω στο στρατό.

Ως προϋπόθεση για τη χρήση αυτής της μεθόδου, η υπηρεσία στο στρατό πρέπει να είναι εθελοντική, δηλαδή να αποτελεί προνόμιο και όχι καθήκον. Το πρακτικό σχέδιο θα είναι να θεσπιστεί ένας νόμος ότι κάθε Γερμανός πολίτης θα υπηρετήσει το κράτος για ένα χρόνο. Αυτό το οποίο προτείνω είναι ότι κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου δεν θα πρέπει να ανατίθεται στους υπηρετούντες το κράτος η κατασκευή δρόμων ή οποιαδήποτε χειρονακτική εργασία, αλλά να διδάσκονται κάποια επαγγελματική τέχνη, έτσι ώστε να μην υπάρχει ενήλικος Γερμανός που να μην έχει λάβει κάποια επαγγελματική εκπαίδευση σε κάποιον τομέα. Αλλά η επιλογή των καλύτερων θα αφήνεται να γίνει μεταξύ αυτών που μετά τον ένα χρόνο ‘κοινωνικής θητείας’ θα επιλέγουν να καταταγούν εθελοντικά στο στρατό. Η στρατιωτική θητεία θα διαρκεί αρκετά χρόνια και εκτός αυτού θα προσελκύσει άτομα με πνεύμα αυτοθυσίας επειδή θα συνεπάγεται τους κίνδυνους του πολέμου, επομένως θα απαιτεί ηρωικές αρετές.

Αλλά, επαναλαμβάνω, η αποδοχή της στρατιωτικής θητείας θα αφήνεται εθελοντική και χωρίς εξαναγκασμό. Ποιος μπορεί να αμφιβάλει ότι αυτοί οι Γερμανοί που εθελοντικά κατετάγησαν στο στρατό, ο οποίος θα τους απομακρύνει από την ιδιωτική τους ζωή τουλάχιστον το διπλάσιο από την ‘κοινωνική θητεία,’ δεν θα τους προσφέρει πρακτικά πλεονεκτήματα στην επαγγελματική τους ζωή και εκτός του ότι απαιτεί πολύ σκληρότερη εργασία θα συνεπάγεται για τους εθελοντές όλους τους κινδύνους του πολέμου, ποιος μπορεί να αμφιβάλει, λέω, ότι τέτοιοι Γερμανοί όπως αυτοί οι εθελοντές θα είναι οι καλύτεροι Γερμανοί, φυλετικά οι καλύτεροι, των οποίων τα επιτεύγματα προς όφελος του κράτους τώρα και στο μέλλον θα υπερβαίνουν κατά πολύ αυτά του μέσου ανθρώπου;»

[1]: Με τον όρο «επικαρπία» μεταφράζεται στα ελληνικά ο αγγλικός όρος «entail» που βρίσκεται σε όλα τα κείμενα των αδελφών Στράσσερ όταν αναφέρονται στην μορφή ιδιοκτησίας την οποία προκρίνουν. Οι Όττο και Γκρέγκορ Στράσσερ ήθελαν κατ΄ ουσίαν μια μορφή ιδιοκτήσιας στην οποία ο διαχειριστής δεν θα ήταν τόσο ιδιοκτήτης όσο επιστάτης της «περιουσίας» η οποία του δόθηκε από το έθνος. Ο διαχειριστής της «επικαρπίας» εκτελούσε το χρέος του προς την κοινότητα παρέχοντας τις υπηρεσίες του ενώ παράλληλα φρόντιζε για την προσωπική του ανέλιξη και τον βιοπορισμό του. H «ιδιοκτησία του» δεν ηταν ιερή και απαραβίαστη αφού δεν ανήκε σε αυτόν αλλά σε ολόκληρο το «εθνικό σώμα» το οποίο του την παραχωρούσε ως κληροδότημα προκειμένου ο «κάτοχος» να καλύψει τις ανάγκες του στα πλαίσια της δημιουργικής ασχολίας και της υπευθυνότητας. Είναι ένα άψογο μοντέλο το οποίο συνδυάζει την ευθύτητα του ατόμου επί της επικαρπίας του και την εθνικοποιημένη οικονομία απορρίπτοντας τόσο τον «κρατικό σοσιαλισμό» του μαρξισμού όσο και τον ατομισμό του φιλελευθερισμού. Περισσότερα και πιο κατανοητά σχετικά με το θέμα ΕΔΩ και ΕΔΩ

To Οικονομικό Πρόγραμμα του NSDAP

Το κείμενο που ακολουθεί μεταφρασμένο στα ελληνικά είναι το Οικονομικό Πρόγραμμα του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος το οποίο εκδόθηκε σε μορφή φυλλαδίου τον Μάιο του 1932 εν΄όψει των εκλογών του Ιουλίου του ίδιου έτους. Μέχρι τότε το NSDAP βασιζόταν κυριώς στο περιεκτικό πρόγραμμα των «25 σημείων» το οποίο κάλυπτε ένα ευρύ φάσμα προτάσεων των εθνικοσοσιαλιστών για όλους τους τομείς του κράτους και της πολιτικής όμως η τεράστια οικονομική κρίση και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που προκλήθηκαν από την «Μεγάλη Ύφεση» του 1929 οδήγησαν τους εθνικοσοσιαλιστές στο να φτιάξουν ένα πιο εξειδικευμένο πρόγραμμα αναφορικά με την οικονομία. Το αξιοσημείωτο είναι πως το κομματικό πρόγραμμα βασιζόταν στην ομιλία που έδωσε ο Γκρέγκορ Στράσσερ στο γερμανικό Ράιχσταγκ στις 10 Μαΐου 1932 (περισσότερα ΕΔΩ). Το πρόγραμμα προκάλεσε την αντίθεση των επιχειρηματικών κύκλων με αποτέλεσμα ο Χίτλερ να διατάξει την απόσυρση του τον Οκτώβρη του 1932.

«Το ακόλουθο φυλλάδιο περιέχει το έκακτο οικονομικό πρόγραμμα του NSDAP με την μορφή συνοπτικών πληροφοριών για τους ομιλητές. Παρέχει δεσμευτικές οδηγίες για τους ομιλητές του NSDAP καθώς και για τα άρθρα στον τύπο. Όσες δηλώσεις κομματικών συντρόφων αποκκλίνουν ή αντικρούουν προς το ακόλουθο υλικό πρέπει να θεωρούνται ιδιωτικές απόψεις. Οι ομιλητές του NSDAP ενθαρρύνονται να χρησιμοποιήσουν το υλικό ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της εκστρατείας για τις εκλογές της 31ης Ιουλίου 1932»

Γκρέγκορ Στράσσερ, Οργανωτικός Υπεύθυνος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος.

Α. ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

1. Η ανεργία προκαλεί φτώχεια, η εργασία δημιουργεί ευημερία.

Όπως το άτομο βυθίζεται στην φτώχεια όταν δεν έχει δουλειά, έτσι και ένας ολόκληρος λαός βυθίζεται στην φτώχεια όταν δεν χρησιμοποιεί την παραγωγική του δύναμη και ανέχεται ένα πολιτικό-οικονομικό συστήμα που εμποδίζει όσους είναι ικανούς και πρόθυμους να εργαστούν για να συντηρήσουν τον ευατό τους. 

2. Το κεφάλαιο δεν δημιουργεί εργασία, η εργασία δημιουργεί κεφάλαιο.

Οι «λαμπροί» καπιταλιστές οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε να δουλέψουμε επειδή δεν διαθέτουμε τα μέσα. Αυτό είναι ανοησία. Όσο λιγότερο εργαζόμαστε, τόσο λιγότερα θα είναι τα μέσα και τόσο μεγαλύτερη η μη παραγωγική σπατάλη και καταστροφή των εθνικών μας πόρων. Όσο περισσότερο εργαζόμαστε, τόσο περισσότερο θα αυξάνεται το κεφάλαιο και επομένως τα αποτελέσματα της εργασίας. 

3. Τα επιδόματα ανεργίας επιβαρύνουν την οικονομία αλλά η δημιουργία θέσεων εργασίας τονώνει την οικονομία.

Η ανοχή στην ανεργία σημαίνει: 

1. Με λιγότερη εργασία παράγονται λιγότερα και επομένως μπορούν να καταναλωθούν λιγότερα.

2. Όσο λιγότεροι εργάζονται τόσο λιγότεροι πληρώνουν φόρους. Ως συνέπεια, για να έχουμε μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα, κάποιοι επιβαρύνονται περισσότερο. Το αποτέλεσμα: αυξήσεις φόρων.

3. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης και η αύξηση της φορολογίας αναγκάζουν τις περισσότερες επιχειρήσεις σε χρεοκοπία. Αποτέλεσμα: περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. 

4. Οι άνεργοι πρέπει να στηρίζονται από την κοινότητα κάτι που σημαίνει άυξηση των δημοσίων δαπανών. Το αποτέλεσμα: η κατάρρευση των δημοσίων οικονομικών παρά την αύξηση της φορολογίας. 

5. Οι εισροές στο ταμείο ανεργίας μειώνονται ενώ η φτώχεια αναγκάζει όλο και περισσότερους να εξαρτώνται από αυτό. Αποτέλεσμα: κατάρρευση του συστήματος αποζημίωσης ανεργίας παρά τις αυξήσεις των εισφορών και την περικοπή των επιδομάτων.

6. Η ιδιωτική βιομηχανία καταρρέει κάτω από τα αυξημένα βάρη. Οι μικρές επιχειρήσεις χρεοκοπούν. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες καταστρέφονται. Οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τα τράστ, σώζονται από το κράτος αφού ενδεχόμενη κατάρρευση τους θα ωθήσει χιλιάδες ανθρώπους στην φτώχεια. Δισεκατομμύρια δαπανόνται για την διάσωση των τραπεζών και εκατοντάδες εκατομμύρια για τη στήριξη των μεγάλων βιομηχανιών και των ναυτιλιακών επιχειρήσεων. 

Όλες αυτές οι θυσίες είναι άχρηστες. Η ανεργία, η φτώχεια και τα ελλείματα επιδεινώνονται, η γενική κατάσταση γίνεται όλο και πιο απελπιστική όσο δεν υπάρχει αλλαγή. Μόνο ένα συστηματικό πρόγραμμα δημιουργίας θέσεων εργασίας μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Εάν τα δημόσια μέσα δεν σπαταλούνται πλέον αλλά χρησιμοποιούνται για την δημιουργία θέσεων εργασίας και η εργασία με την σειρά της χρησιμοποιηθεί παραγωγικά θα έχουμε ως αποτέλεσμα την βελτίωση παντού: αύξηση της παραγωγής, αυξημένη αγοραστική δύναμη, μείωση φόρων, γενική βελτίωση της οικονομίας. 

Ο εθνικοσοσιαλισμός θα διασφαλίσει πως το νέο κεφάλαιο που θα δημιουργηθεί με την νέα πολιτική θα ανήκει αποκλειστικά σε αυτούς που το δημιούργησαν με τον κόπο τους και τις θυσίες τους. 

4. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ικανοποιηθούν με πενιχρά επιδόματα ανεργίας. Οι εργαζόμενοι απαιτούν το δικαίωμα στην εργασία. 

Η ανοχή στην ανεργία σημαίνει την βάναυση στέρηση των δικαιωμάτων του παραγωγικού λαού. Την στέρηση της ελευθερίας, του να κερδίσει κάποιος τα προς το ζην με τις δικές του προσπάθειες. Την στέρηση της ικανότητας να συντηρεί κάποιος τον εαυτό του με συνέπεια να βασίζεται στην άθλια δημόσια υποστήριξη η οποία συχνά κόβεται. Ο εργαζόμενος λαός δεν θέλει να ξεπουλήσει το δικαίωμα του στην ζωή για αυτές τις λίγες δεκάρες και απαιτεί την κατοχύρωση του δικαίωματος στην εργασία. Εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές είμαστε στην πρώτη γράμμη της μάχης για τα δικαίωματα των εργαζομένων για αυτό είμασταν οι πρώτοι που διακηρύξαμε το δικαίωμα στην εργασία και προτείναμε ένα πρόγραμμα δημιουργίας θέσεων εργασίας. 

B. ΜΕΘΟΔΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

1. Έχουμε την παραγωγική ικανότητα για την δημιουργία θέσεων εργασίας.

Η πιο ηλίθια αντίρρηση στην δημιουργία θέσεων εργασίας είναι ο ισχυρισμός ότι μας λείπει η παραγωγική ικανότητα. Έχουμε την γη για να παράγουμε περισσότερα τρόφιμα. Έχουμε τα ορυχεία για να παράγουμε περισσότερο άνθρακα και μεταλλεύματα. Έχουμε την ισχύ του νερού με την οποία μπορούμε να παράγουμε περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια. Έχουμε τα μηχανήματα και τα εργοστάσια με τα οποία μπορούμε να παράγουμε οτιδήποτε μπορούμε να σκεφτούμε. Σήμερα όμως η γη δεν καλλιεργείται, τα εργοστάσια κλείνουν και οι μηχανές σκουριάζουν. Η οικονομία μας υποφέρει όχι επειδή μας λύπει η παραγωγική ικανότητα αλλά επειδή δεν χρησιμοποιείται η υπάρχουσα παραγωγική ικανότητα. 

2. Έχουμε τις αγορές για τις αυξημένες θέσεις εργασίας.

Οι αγορές της γερμανικής παραγωγής πρέπει να ικανοποιούν τις ανάγκες και του τελευταίου Γερμανού. Σήμερα 6 εκατομμύρια Γερμανοί είναι άνεργοι. Πεθαίνουν από την πείνα και υποφέρουν από την πικρή φτώχεια και αυτοί και οι οικογένειες τους. Μπροστά σε αυτή την πικρή φτώχεια ο καπιταλιστικός τύπος τολμάει να γράφει για υπερπαραγωγή. Το αντίθετο ισχύει. Η γερμανική παραγωγή σήμερα είναι πολύ κάτω από αυτό που χρειάζεται ο λαός μας. Επομένως πρέπει να αυξηθεί σημαντικά. 

3. Οι αγορές πρέπει πρώτα από όλα να είναι εγχώρια διαθέσιμες.

Εάν η γερμανική οικονομία θέλει να ανταποκριθεί στην πραγματική της αποστολή  - να καλύψει τις ανάγκες του γερμανικού λαού - υπάρχουν τεράστιες ευκαιρίες οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται σήμερα. Η προηγούμενη οικονομική πολιτική στόχευε πανώ από όλα στην αύξηση των γερμανικών εξαγωγών, γεγονός που είχε διαταράξει την εγχώρια αγορά προς όφελος της παγκόσμιας αγοράς (για παράδειγμα η πίεση στους μισθούς, η ανεπαρκής προστασίας της ντόπιας παραγωγής έναντι του εξωτερικού ανταγωνισμού). Αυτή η οικονομική πολιτική είχε αποτύχει εντελώς. Παρόλες τις προσπάθειες οι γερμανικές εξαγωγές μειώθηκαν κατά μηνιαίο μέσο όρο από 1,2 δισεκατομμύρια μάρκα το 1927 σε 506,9 εκατομμύρια μάρκα τους πρώτους πέντε μήνες του 1932. Το σημερινό σύστημα κατέστρεψε την εγχώρια αγορά ενώ ταυτόχρονα έχασε έδαφος στην παγκόσμια αγορά. 

4. Η δημιουργία θέσεων εργασίας απαιτεί την εκ νέου εστίαση της γερμανικής οικονομίας στην εγχώρια αγορά.

Τα αποτελέσματα της προηγούμενης οικονομικής πολιτικής απέδειξαν ότι όλες οι προσπάθειες αύξησης των εξαγωγών δεν οδήγησαν σε αύξηση των θέσεων εργασίας αλλά σε αύξηση της ανεργίας. Επομένως πρέπει να επιδιώξουμε αύξηση των πωλήσεων στην εγχώρια αγορά. Ως εκ τούτου καλούμαστε να αυξήσουμε την προστασία της εγχώριας παραγωγής καθώς διαφορετικά το ντάμπινγκ τιμών που θα δημιουργήσουν τα ξένα ανταγωνιστικά προϊόντα θα καταστήσουν αδύνατη την πώληση των δικών μας προϊόντων στην εγχώρια αγορά. 

5. Η εστίαση στην εγχώρια αγορά απαιτεί την αύξηση της αγροτικής παραγωγής.

Αν και η βιομηχανική μας παραγωγή είναι πολύ μεγαλύτερη από την απαραίτητη προς κάλυψη της γερμανικής ζήτησης, η γεωργία μας σήμερα δεν είναι σε θέση να παράγει αυτό που χρειάζεται ο γερμανικός λαός. Μέσα σε λίγα χρόνια όμως το γερμανικό έδαφος μπορεί να βελτιωθεί και η καλλιέργεια του να ενταθεί ώστε η Γερμανία να είναι ανεξάρτητη από ξένα τρόφιμα. 

6. Η εστίαση στην εγχώρια αγορά πρέπει να οδηγήσει στην κοινωνική απελευθέρωση του Γερμανού εργάτη.

Η επανεστίαση της γερμανικής οικονομίας στην εγχώρια αγορά μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν οι λαϊκές μάζες έχουν επαρκή αγοραστική δύναμη για να απορροφήσουν την αυξημένη παραγωγή. Αυτό με την σειρά του μπορεί να συμβεί μόνο εάν κάθε Γερμανός έχει δικαίωμα στην εργασία και κάθε εργαζόμενος λαμβάνει ένα αξιοπρεπές εισόδημα που αντιστοιχεί στα επιτεύγματα του. Αυτά είναι τα θεμέλια για την απελευθέρωση του εργάτη. Και η επανεστιάση της οικονομίας στην εγχώρια αγορά θα μειώσει αυτόματα την επιρροή του κεφαλαίου, γιατί η σημασία των μεγάλων καπιταλιστικών εταιρειών θα μειωθεί όσο αυξάνεται η σημασία της αγροτικής παραγωγής. Δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης στην Γερμανία, η γεωργική παραγωγή δεν μπορεί να επεκταθεί με την ενίσχυση των μεγάλων αγροκτημάτων αλλά μόνο με την στήριξη στους μικρομεσαίους γεωργούς. Αυτό θα έχει ως συνέπεια την ανάγκη να βοηθηθούν οι φτωχοί εργάτες να αποκτήσουν τα δικά τους σπίτια - ένα περαιτέρω βήμα προς την αποπρολεταριοποίηση των εργαζομένων. 

7. Τι πρέπει να γίνει. 

Πρέπει να γίνουν τα ακόλουθα βήματα προκειμένου να επικεντρωθεί εκ νέου η γερμανική οικονομία στην εγχώρια αγορά: 

• Προώθηση της γονιμότητας του γερμανικού εδάφους μέσω αναδιανομής της γης
• Οικιστικές αναπτύξεις με μονοκατοικίες για εργάτες με σκοπό την απρολεταριοποίηση των εργαζομένων, την ενίσχυση της αγοραστικής τους δύναμης και την ενθάρρυνση της μείωσης των εργάσιμων ωρών στην βιομηχανία
• Κατασκεύη δρόμων, καναλιών, κλπ για την υποστήριξη της εγχώριας ανταλλαγής αγαθών, την εγκατάσταση ανθρώπων στην Ανατολή και την ελάττωση του πληθυσμού των μεγάλων πόλεων
• Μια γενική χρηματοδότηση της παραγωγής για την προαγωγή της ιδιωτικής βιομηχανίας

8. Μόνο το κράτος μπορεί να επιτελέσει αυτά τα καθήκοντα.

Η επιβάρυνση των δημοσίων οικονομικών που προκαλεί η ανεργία σήμερα εμποδίζει οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και δημιουργίας νέων παραγωγικών εγκαταστάσεων, δηλαδή την ανάπτυξη της ιδιωτικής βιομηχανίας. Η οικονομική ευημερία θα επιτευχθεί μόνο μέσω ενός γενναιόδωρου προγράμματος δημιουργίας θέσεων εργασίας το οποίο θα αναδιαρθρώσει την οικονομία. Μόνο το κράτος είναι σε θέση να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο έργο. 

Γ. ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΓΗΣ

1. Η έκταση των απαραίτητων εργασιών για την αναδιανομή της γης.

α) Αποξήρανση της γης: 8,5 εκατομμύρια εκτάρια. Η αύξηση της παραγωγής θα είναι 80 μάρκα άνα εκτάριο ή 680 εκατομμύρια μάρκα συνολικά.

β) Εξοχικές κατοικίες και χωράφια: 2 εκατομμύρια εκτάρια. Αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση της παραγωγής κατά 50 μάρκα ανά εκτάριο ή 100 εκατομμύρια μάρκα συνολικά

γ) Καλλιεργήσιμοι βαλτότοποι: 1.900.000 εκτάρια. Η παραγωγή θα αυξηθεί κατά 300 μάρκα άνα εκτάριο ή 570.000.000 μάρκα συνολικά.

δ) Καλλιεργήσιμη ξηρά γη: 600.000 εκτάρια με αύξηση της παραγωγής κατά 200 μάρκα ανά εκτάριο ή 120 εκατομμύρια μάρκα συνολικά.

ε) Αναδιανομή εδαφών που χρήζουν βελτίωσης: 5 εκατομμύρια εκτάρια με αύξηση της παραγωγής κατά 25% εώς 50% ή τουλάχιστον 500 εκατομμύρια μάρκα.

στ) Γη που θα αποκτηθεί από τον έλεγχο των ποταμών, τα φράγματα και τα αναχώματα: δεν έχει καθοριστεί ακόμη. 

2. Οφέλη και κόστος της εργασίας

Η αύξηση της παραγωγής κατά τα παραπάνω αγγίζει συνολικά τα 2 δισεκατομμύρια μάρκα. 

To κόστος υπολογίζεται σε περίπου 8,5 δισεκατομμύρια μάρκα, εξαιρουμένων των δαπανών αναδιανομής γης που προκύπτουν από την Γερμανική Εταιρεία Αναδιανομής της Γης. Υποθέτουμε ότι με 1,5 δισεκατομμύρια μάρκα επιπλέον για την αναδιανομή γης, τα φράγματα και τα αναχώματα το συνολικό κόστος θα φτάσει περίπου τα 10 δις μάρκα με αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγικότητας κατά τουλάχιστον δυο δισεκατομμύρια μάρκα. 

Δ. ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ

1. Η ιδιωτική κατοικία ως οίκημα.

Μαζί με την τροφή και την ένδυση η στέγαση είναι μια αναγκαιότητα της ζωής. Η πλειοψηφία όσων ζούν σε μεγάλες πόλεις σήμερα δεν ζουν σε αξιοπρεπή διαμερίσματα αλλά σε τρομέρα περιορισμένα δωμάτια χωρίς φως και καθαρό αέρα. Οι κακές επιπτώσεις αυτών των διαμερισμάτων στους ανθρώπους είναι εμφανείς κρίνοντας από την γενική κατάσταση της υγείας τους και την μείωση του ποσοστού γεννήσεων στις μεγάλες πόλεις που είναι πολύ κάτω από τον μέσο όρο.  Οι μεγάλες πόλεις θα πέθαιναν αν οι άνθρωποι δεν συνέχιζαν να μετακομίζουν. Η επέκταση των μεγάλων πόλεων είναι αδύνατη για στρατιωτικούς λόγους (αεροπορικές επιθέσεις, αέριο). 

Παρατήρηση: Έχουμε ήδη πάρα πολλά διαμερίσματα σήμερα.

Απάντηση: Αυτή η εσφαλμένη αντίληψη προκύπτει από την γενική οικονομική κρίση. Στην πραγματικότητα έχουμε πολύ λίγες ικανοποιητικές κατοικιές. Αυτό θα γίνει εμφανές αμέσως μολίς μειωθεί η ανεργία και οι άνθρωποι μπορούν και πάλι να πληρώσουν για καλύτερες κατοικίες. Οι μόνοι τους οποίους μπορεί να πλήξει η ανέγερση οικιστικών αναπτύξεων σε μορφή μονοκατοικιών είναι εκείνοι οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων που επωφελούνται νοικιάζοντας τις χειρότερες και πιο δυσάρεστες φτωχογειτονιές. 

2. Η ιδιωτική κατοικία ως παραγωγικός χώρος.

Κάθε ιδιωτική κατοικία θα πρέπει να έχει μια αυλή περίπου 1/4 εκταρίου. Αυτό θα επιτρέπει σε κάθε εργαζόμενο να συγκεντρώσει ένα σημαντικό μέρος των τροφίμων που χρειάζεται από την γη του. Η ζωή του γίνεται έτσι πιο ασφαλής και εξαρτάται λιγότερο από τον εργοδότη του. Εάν ο εργαζόμενος που είναι ιδιοκτήτης της δικής του γης έχει εξασφαλισμένα τα αποτελέσματα της εργασίας του επί της γης του θα μπορέσει να επιβιώσει από τις απαραίτητες μειώσεις των εργατικών ωρών που υπό τις τρέχουσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες μπορούν να οδηγήσουν μόνο στην απόλυτη φτώχεια.

Παρατήρηση 1:  Η γεωργία θα πληγωθεί από τους κήπους των ιδιόκτητων κατοικιών. 

Απάντηση: Οι ιδιοκτήτες σπιτιών δεν θα μπορούν να καλλιεργούν σιτηρά ούτε να εκτρέφουν ζώα στο κομμάτι γης τους. Θα πρέπει να αγοράζουν, όπως και πριν, από αγρότες. Τα προϊόντα τους δεν θα βλάψουν κανέναν αφού δεν θα αντικαταστήσουν την υπάρχουσα παραγωγή απλώς θα επιτρέψουν στον εργάτη να καταναλώνει περισσότερα από πριν. Θα παράγουν αυτό που τους λείπει σήμερα γιατί δεν μπορούν να το αγοράσουν. Η αγορά της γερμανικής γεωργίας θα αυξηθεί σημαντικά ως αποτέλεσμα της μείωσης της ανεργίας. 

Παρατήρηση 2: Τα προϊόντα των ιδιόκτητων κατοικιών θα βλάψουν τις αγορές των αγροτών. 

Απάντηση: Οι ιδιοκτήτες σπιτιών δεν θα πωλούν τα προϊόντα τους απλώς συνήθως θα καταναλώνουν ότι παράγουν οι ίδιοι. Οι αγρότες θα πωλούν λιγότερα απευθείας στους εργάτες. Αλλά ακόμη και αν οι πωλήσεις μειωθούν ελαφρά θα αντισταθμιστούν με τις δεκαπλάσια αυξημένες πωλήσεις νέων φυτών, σπόρων κλπ στους ιδιοκτήτες σπιτιών. 

Παρατήρηση 3: Η κυβέρνηση Bruning πέτυχε ένα πλήρες φιάσκο με τις οικιστικές αναπτύξεις στις παρυφές των πόλεων. 

Απάντηση: Αυτό είναι αλήθεια αλλά το σχέδιο μας είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό του Bruning. Οι νέες ιδιωτικές κατοικιές δεν θα είναι σπίτια για σκύλους όπως σχεδίαζε το σύστημα Bruning αλλά συμπαγείς και χρήσιμες οικίες τις οποίες οι ιδιοκτήτες τους θα χαίρονται. 

3. Οικιστικές αναπτύξεις σε μορφή ατομικών κατοικιών.

Κάθε εργαζόμενος που θέλει και μπορεί να αγοράσει μονοκατοικία θα λάβει επιδότηση 40% από την κυβέρνηση. Αν έχει δουλειά θα μπορεί να δανειστεί τα υπόλοιπα από μια κρατική τράπεζα η οποία θα εγγυηθεί ευνοϊκούς όρους και μια γρήγορη απόφαση. Εάν είναι άνεργος θα πληρωθεί για την βοήθεια στην ανέγερση του οικισμού (όσο μεγαλύτερο είναι το οικοδομικό πρόγραμμα τόσο μεγαλύτερος μπορεί να είναι ο αριθμός των ανειδίκευτων εργατών). Ένα ποσοστό της αμοιβής του θα πάει για την αγορά της μονοκατοικίας. Οι όροι θα είναι εξίσου ευνοϊκοί με αυτούς του πρώτου γκρούπ. 

Ε. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ

1. Χρηματοδότηση δημιουργίας θέσεων εργασίας.

Καθώς δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας η ανεργία και οι εισφορές πρόνοιας θα μειωθούν ενώ τα φορολογικά έσοδα και οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης θα αυξηθούν. Αυτές οι εξοικονομήσεις και αυξήσεις θα καλύψουν τουλάχιστον το 50% του συνολικού κόστους. Κάτα μέσο όρο το, το 75% του κόστους θα αφορά τους μισθούς και το 25% θα αφορά το κόστος των υλικών (όσο το δυνατό περισσότερο γίνεται θα αυξήσουμε το κόστος των μισθών έναντι των υλικών) με τις ακόλουθες εξοικονομήσεις και αυξήσεις εσόδων μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας: 

Αποταμιεύσεις για ανέργους: το ταμείο ανεργίας θα καλύψει το 33% του ύψους των μισθών δηλαδή το 25% του συνολικού κόστους.

Aυξημένες εισφορές για την κοινωνική ασφάλιση: 16% των μισθών δηλαδή 12% του συνολικού κόστους.

Αυξημένοι φόροι: 15% του συνολικού κόστους.

Αυτά τα χρήματα θα διατεθούν για το πρόγραμμα δημιουργίας θέσεων εργασίας. Το κράτος δεν χρειάζεται να απαιτήσει την επιστροφή των χρημάτων μετά την υλοποίηση αφού τα κονδύλια θα δαπανώνταν ακόμη και εάν δεν υλοποιούταν το πρόγραμμα. Όσοι επωφεληθούν ή αγοράσουν ιδιωτική κατοικία, μπορούν επομένως να λάβουν εύκολα επιδότηση 40%. Αυτό θα τους ενθαρρύνει να συγκεντρώσουν το υπόλοιπο ποσό μόνοι τους και ως εκ τούτου θα συμβάλει στην δημιουργία θέσεων εργασίας. Φυσικά δεν θα είμαστε σε θέση να μαζέψουμε ολόκληρο το ποσό αμέσως αλλά αν υποθέσουμε ότι μπορούμε να μαζέψουμε το 20% εώς 30% του συνολικού ποσού καθώς και ότι το 50% του συνολικού ποσού θα προέλθει από την εξοικονόμηση πόρων και τα αυξημένα έσοδα της κυβέρνησης το 70% ή 80% του συνολικού ποσού θα είναι γρήγορα διαθέσιμο. Το υπόλοιπο 20% εώς 30% μπορεί να χρηματοδοτηθεί με πίστωση. Μία τόσο περιορισμένη αύξηση πιστώσεων δεν αποτελεί κίνδυνο για την σταθερότητα του νομίσματος. 

2. Χρηματοδότηση της παραγωγής.

Το εθνικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα δημιουργίας θέσεων εργασίας θα αυξήσει την ευημερία και την αγοραστική δύναμη των πολιτών. Θα αγοραστούν περισσότερα, η οικονομία θα πουλήσει περισσότερα και οι παραγγελίες θα αυξηθούν. Δεδομένου ότι αυτές οι αυξήσεις θα είναι σταδιακές απαιτούνται προσωρινά μέτρα για την ενθάρρυνση της παραγωγής. Αυτό συνεπάγεται την παροχή πίστωσης για την κατασκευή τυποποιημένων προϊόντων που θα έχουν ζήτηση και θα μπορούν να αποθηκευτούν. Αυτό περιλαμβάνει σιτηρά, λιπάσματα, άνθρακα, μέταλλα, κτλ τα οποία θα λάβουν επιδοτήσεις υπό την προϋπόθεση ότι τα προϊόντα θα πωλούνται σε καθορισμένες τιμές και ότι θα προσληφθεί μεγάλος αριθμός εργαζομένων. 

Έτσι θα οδηγηθούμε σε μεγάλη αύξηση της παραγωγής και θα δωθεί σε πολλούς εργαζομένους εργασία και ευημερία. 

Δεν θα υπάρξουν επιβλαβείς επιπτώσεις στο νόμισμα μας καθώς:

1. Τα προϊόντα δεν θα επιτρέπεται να πωλούνται σε τιμή υψηλότερη από την επιτρεπόμενη.

2. Η πίστωση θα εξοφληθεί αφού πωληθούν τα προϊόντα.

ΣΤ. ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

1. Εξωτερικό Εμπόριο.

Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Από τα μέσα του περασμένου έτους οι ξένες χώρες άρχισαν συστηματικά να καταπνίγουν τις γερμανικές εξαγωγές. Το αποτέλεσμα ήταν η μείωση των γερμανικών εξαγωγών κατά περίπου 35%, λίγο περισσότερο από το 1/3 του πρώτου τετραμήνου του 1932, ενώ οι γερμανικές εισαγωγές μειώθηκαν κατά περίπου 8% την ίδια περίοδο. Αυτή η επίθεση από τα ξένα κράτη στη γερμανική οικονομία έχει επιδεινώσει συστηματικά την κατάσταση μας. Είναι καιρός να λάβουμε αμυντικά μέτρα για να διορθώσουμε την οικονομία μας. 

Οδηγίες για την εμπορική πολιτική 

Η πολιτική εξωτερικού εμπορίου πρέπει να καθοδηγείται από τις ακόλουθες κατευθυντήριες γραμμές: 

1. Οι πολιτικές αποζημιώσεων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων έχουν καταστήσει τη Γερμανία ένα από τα φτωχότερα πολιτισμένα έθνη. [Υποσημείωση: Σύμφωνα με αμερικανικές εκτιμήσεις του επίσημου Ινστιτούτου Οικονομικών της Ουάσινγκτον η Γερμανία έχει πληρώσει μέχρι στιγμής 38 δισεκατομμύρια μάρκα ως αποζημιώσεις στα νικητήρια κράτη. Σύμφωνα με γερμανικές εκτιμήσεις, αν συνυπολογίσει κανείς την κατάληψη του Ρούρ και την εξάρθρωση της βιομηχανίας μας, το σύνολο είναι 67 και 1/2 δισεκατομμυρία μάρκα. Σε αυτό το τεράστιο ποσό δεν περιλαμβάνεται η αξία της γης που χάσαμε και η αξία των αποικιών μας - μόνο οι αποικίες εκτιμάται ότι αξίζουν 80 εώς 100 δισεκατομμύρια μάρκα - ούτε περιλαμβάνεται η ανυπολόγιστη ζημιά και οι απώλειες που προέκυψαν από τον αυθαίρετο τεμαχισμό της Γερμανίας. Επιπλέον για να πληρωθούν οι αποζημιώσεις η Γερμανία επωμίστηκε ένα ιδιωτικό εξωτερικό χρέος ύψους 10,3 δις μάρκων το οποίο καλείται να αποπληρώσει μαζί με τις αποζημιώσεις]. Θα ήταν ανεύθυνη σπατάλη το να δεχτούμε ένα αρνητικό ισοζύγιο πληρωμών με τις ξένες χώρες στο μέλλον. Ο γερμανικός λαός δεν υπάρχει για να δέχεται την υπερπαραγωγή των άλλων λαών. 

2. Πρέπει να προσπαθήσουμε να παράγουμε αυτό που είμαστε ικανοί να παράγουμε. Ο γερμανικός λαός είναι αναγκασμένος να πράξει έτσι. 

3. Ο εθνικοσοσιαλισμός απαιτεί οι ανάγκες των Γερμανών εργατών να μην καλύπτονται από Σοβιετικούς σκλάβους, Κινέζους χαμάληδες και Νέγρους. Oι περιορισμοί στις εισαγωγές πρέπει να εφαρμοστούν όταν θα είναι δυνατή η απόλαυση των καρπών της εργασίας του Γερμανού εργάτη και του Γερμανού αγρότη. Ο εθνικοσοσιαλισμός αντιτίθεται στην φιλελεύθερη παγκοσμιοποιημένη οικονομία καθώς και στην μαρξιστική παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Αυτό που απαιτεί είναι τη προστασία του λαού από τον ξένο ανταγωνισμό.

4. Πριν από τον πόλεμο η Γερμανία ανήκε στις μεγάλες δυνάμεις. Σήμερα είναι μια χώρα δεύτερης κατηγορίας. Οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιούμε προέρχονται κυρίως από το εξωτερικό ενώ οι οδοί μεταφοράς μπορούν να κλείσουν ανά πάσα στιγμή αφού η Γερμανία δεν είναι σε θέση να τις διατηρήσει και να τις προστατεύσει. Ως εκ τούτου, μια ακόμη κατευθυντήρια γραμμή της εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής είναι η κάλυψη των αναγκών του γερμανικού λαού από την δική του παραγωγή στο μέτρο του εφικτού, εξασφαλίζοντας όμως την ποσότητα που θα υπερβαίνει την εγχώρια παραγωγή από φιλικά ευρωπαϊκά κράτη, ειδικά αν αυτά τα κράτη δεχτούν ως αντάλλαγμα τα βιομηχανικά προϊόντα της Γερμανίας. 

H εκτέλεση των ανωτέρω μέτρων θα είναι καθήκον του Γραφείου Εξωτερικών Οικονομικών Σχέσεων (Γραφείο Εξωτερικού Εμπορίου και Γραφείο Ξένων Νομισμάτων). 

Παρατήρηση 1: Η μείωση των γερμανικών εξαγωγών είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Απάντηση: Εάν ίσχυε αυτό, οι εξαγωγές των άλλων χωρών θα είχαν επίσης μειωθεί κατά 35% τους πρώτους τέσσερις μήνες του 1932. Οι αγγλικές εξαγωγές όμως μειώθηκαν μόνο κατά 8%.

Παρατήρηση 2: Η μείωση των εισαγωγών θα οδηγήσει και σε μείωση των εξαγωγών και ως εκ τούτου θα έχουμε αύξηση της ανεργίας.

Απάντηση: Οι γερμανικές εξαγωγές δεν θα μειωθούν με την μείωση των εισαγωγών, αφού οι εισαγωγές που θα μειωθούν θα αφορούν κυρίως τις χώρες από τις οποίες εισάγαμε περισσότερα από όσα εξάγαμε, δηλαδή εκείνες με τις οποίες είχαμε αρνητικό ισοζύγιο πληρωμών. Σύμφωνα με την Επίσημη Στατιστική Υπηρεσία του Ράιχ, η Γερμανία είχε αρνητικό ισοζύγιο πληρωμών περίπου 270 εκατομμύρια με χώρες εκτός Ευρώπης κατά το πρώτο τρίμηνο του 1932. 

Παρατήρηση 3: Η προστασία της εγχώριας παραγωγής θα οδηγήσει σε γενική αύξηση των τιμών.

Απάντηση: Αυτό δεν θα συμβεί αφού θα μειωθούν οι κοινωνικές πληρωμές στον βαθμό που θα αυξηθεί η γερμανική παραγωγή. Ως εκ τούτοι οι δημόσιες δαπάνες θα είναι χαμηλότερες και θα κατανεμηθούν σε ένα ευρύ φάσμα παραγωγικών δραστηριοτήτων. Επομένως δεν θα υπάρξουν νέες επιβαρύνσεις για την οικονομία.

2. Προμήθεια ξένου συναλλάγματος. 

Οι αστικοφιλελεύθερες και μαρξιστικές κυβερνήσεις της μεταπολεμικής περιόδου έχουν επιβαρύνει τον γερμανικό λαό με εξωτερικά χρέη που σήμερα ανέρχονται γύρω στα 22 δισεκατομμύρια μάρκα. Αυτά τα ιδιωτικά χρέη φορτώθηκαν στον γερμανικό λαό προκειμένου να καλυφθεί ένα μέρος (10,3 δισεκατομμύρια) των εξωφρενικών αποζημιώσεων, να πληρωθούν οι εισαγωγές αποικιακών αγαθών και εδεσμάτων, πράγματα που δεν ήταν ποτέ απαραίτητα για την ζωή του γερμανικού λαού και τέλος για να πληρωθούν τρόφιμα που θα μπορούσαν να είχαν παραχθεί εγχώρια. 

Αυτή είναι η κληρονομιά που μας άφησαν οι μαρξιστικές και αστικοφιλελεύθερες κυβερνήσεις: 22 δις εξωτερικό χρέος

Αυτά τα χρέη:

1. Πρέπει να επιστραφούν με τόκους. Το 1931 ο γερμανικός λαός έπρεπε να στείλει 1,6 δισεκατομμύρια μάρκα σε πληρωμές εξωτερικών τόκων. 

2. Απαιτούν εξωτερικό δανεισμό. Αυτό αναγκάζει την γερμανική οικονομία να πουλά σε τιμές ντάμπινγκ και λιμοκτονίας.

Είναι απόλυτα σαφές ότι τα αναφερόμενα μέτρα εμποδίζουν την κάλυψη των ετήσιων πληρωμών. Θα επιδιώξουμε μείωση των τόκων με τους ξένους πιστώτες μας, καθιστώντας τους ισότιμους με το επιτόκιο που χρεώνουν τους δανειολήπτες των χωρών τους. 

Στην περίπτωση των βραχυπρόθεσμων ξένων δανείων - επί τους παρόντος ανέρχονται γύρω στα 7 δίς - θα συνάψουμε μία μακροπρόθεσμη συμφωνία με τους ξένους πιστωτές μας για να απαλλαγούμε από τον κίνδυνο καταλήστευσης του ξένου νομίσματος που χρειαζόμαστε για πρώτες ύλες, τρόφιμα και πληρωμές τόκων. 

Χρειαζόμαστε επίσης μία συναλλαγματική πολιτική. Αν έχουμε πλεόνασμα συναλλάγματος μια τέτοια πολιτική θα μας είναι αχρείαστη. Σήμερα ωστόσο έχουμε έλλειψη ξένου νομίσματος, πράγμα που αναγκάζει την κυβέρνηση Μπρύνινγκ να αναπτύξει μία πολιτική παρά την θέληση της, παρόλο που όλα τα κόμματα υποστήριζαν ότι η συναλλαγματική πολιτική είναι εθνικοσοσιαλιστική ανοησία. 

Η παρούσα κατάσταση: Δεν έχουμε χρησιμοποιήσιμο απόθεμα σε ξένο νόμισμα και επιβαρυνόμαστε με χρέη ύψους 22 δισεκατομμυρίων μάρκων. 

Ο εθνικοσοσιαλισμός θα εκπληρώσει το καθήκον του απέναντι στον γερμανικό λαό, κυρίως στην νεότερη γενιά, χρησιμοποιώντας το περιορισμένο ξένο νόμισμα που διαθέτουμε για την εισαγωγή των πρώτων υλών που χρειάζεται η βιομηχανία και προσωρινά για την αγορά πρόσθετων τροφίμων που έχουμε ανάγκη αλλά δεν μπορούμε να παράγουμε. 

Επιπλέον οι αναλήψεις από την γερμανική οικονομία προς οφέλος ξένων κεφαλαίων πρέπει να περιοριστούν όσο ο γερμανικός λαός υφίσταται τέτοια καταστροφή. Στο μέλλον το ξένο νόμισμα θα χρησιμοποιείται με τρόπους που θα ευεργετούν ολόκληρο τον γερμανικό λαό. Κανείς δεν θα μπορεί να πληρωθεί στο εξωτερικό. Είναι απαράδεκτο από τον οποιονδήποτε να χρησιμοποιεί μέσα επιζήμια για την γερμανική οικονομία.

Υπό το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος η ροή χρημάτων και κεφαλαίων προς το εξωτερικό θα συμβαίνει μόνο αν εγκριθεί από την Κρατική Γερμανική Τράπεζα Εξωτερικών (Γραφείο Ξένων Νομισμάτων). Η Γερμανική Τράπεζα Εξωτερικών θα συντονίζει όλα τα ξένα νομίσματα και άλλα τιμαλφή εντός του γερμανικού τραπεζικού συστήματος. Ο εθνικοσοσιαλισμός θα διασφαλίσει ότι η αιμορραγία της γερμανικής οικονομίας θα σταματήσει.

Φανταστείτε ένα μεγάλο φράγμα. Ακριβώς όπως οι εξόδοι διασφαλίζουν ότι το νερό ρέει σε κατάλληλο επίπεδο έτσι και ο Επικεφαλής του Γραφείου Συναλλάγματος θα διασφαλίσει ότι το ξένο συνάλλαγμα θα ρέει με οικονομικά κατάλληλους τρόπους, ότι χρησιμοποιείται για απαραίτητους σκοπούς και ότι δεν θα ρεύσει τίποτα στο εξωτερικό μέχρι ο γερμανικός λαός να επιβιώσει από τη μεγάλη κρίση που βιώνει. 

Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής εκατοντάδες εκατομμύρια θα παραμείνουν στην χώρα και πρόσθετοι πόροι θα διατεθούν για την γερμανική οικονομία. Ο εθνικοσοσιαλισμός θα χρησιμοποιήσει αυτούς τους πόρους για την δημιουργία θέσεων εργασίας. 

Παρατήρηση 1: Η συναλλαγματική πολιτική είναι αχρείαστη αφού κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι κάποιοι δεν θα παρακάμψουν τους κανονισμούς. 

Απάντηση: Η συναλλαγματική πολιτική είναι απολύτως απαραίτητη για την διατήρηση της οικονομικής τάξης. Υπό αυτή τη λογική να καταργηθεί και ο ποινικός κώδικας αφού και οι ποινικοί νόμοι συχνά παραβιάζονται. Με το ίδιο σκεπτικό να καταργήσουμε και την υπηρεσία σιδηροδρομικής ασφαλείας και να κατεβάσουμε τα σήματα αφού με αυτά τα μέτρα δεν εξαλείφονται διαπαντώς τα σιδηροδρομικά ατυχήματα. 

Παρατήρηση 2: Έχουμε ήδη τέτοιου ήδους συναλλαγματική πολιτική.

Απάντηση: Επί του παρόντος υπάρχει μόνο υποχρέωση αναφοράς στην Τράπεζα του Ράιχ για κάθε ξένο νόμισμα. Απαιτούμε ωστόσο να μην πραγματοποιούνται συναλλαγές σε ξένο νόμισμα χωρίς την άδεια της Γερμανικής Τράπεζας Εξωτερικών (Γραφείο Ξένων Νομισμάτων) και όλες οι μεταφορές από και προς άλλες χώρες να γίνονται μέσω του Γραφείου Ξένων Νομισμάτων. Η τρέχουσα πολιτική είναι ανεπαρκής αφού εξαιρεί πληρωμές εώς και 200 μάρκων. Eξαιρεί επίσης χρεόγραφα που αγοράστηκαν μέχρι τις 15 Ιουλίου 1931. 

Εμείς από την άλλη θα απαιτήσουμε να ελέγχεται οποιαδήποτε μεταφορά ξένου νομίσματος και να ψηφιστεί ένας αυστηρός νόμος χωρίς κενά που θα επιτρέπει στη Γερμανική Τράπεζα Εξωτερικών να ελέγχει όλα τα ξένα νομίσματα. 

Το πιο σημαντικό είναι οτί θα διασφαλίσουμε πως το ξένο νόμισμα θα εισρέει σε οικονομικά σημαντικές δραστηριότητες ενώ σήμερα διανέμεται σύμφωνα με ένα μηχανικό σχέδιο. 

Επιπλέον μια πολιτική συναλλάγματος θα επιτρέπει στο κράτος να ελέγχει το εξωτερικό εμπόριο. 

3. Νόμοι κατά της φυγής κεφαλαίων.

Ο εθνικοσοσιαλισμός απαιτεί να γίνει ότι είναι δυνατό προκειμένου το κεφάλαιο που έχει φυγαδευτεί στο εξωτερικό να καταστεί και πάλι χρήσιμο για τη γερμανική οικονομία. 

Προκειμένου τα έκτακτα διατάγματα που επιβαρύνουν τον γερμανικό λαό να καταστούν πιο εύπεπτα η κυβέρνηση Bruning θεώρησε σκόπιμο να εκδώσει και αρκετούς κανονισμούς κατά της φυγής κεφαλαιών. 

Αυτοί οι κανονισμοί όμως δεν επαρκούν σε καμία περίπτωση. Εμείς απαιτούμε:

1. Είναι απαραίτητη η υποβολή μιας υποχρεωτικής έκθεσης αναφοράς οποιασδήποτε περιουσίας στάλθηκε στο εξωτερικό μέχρι ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. 

2. Οι ξένες εταιρείες στην Γερμανία και οι γερμανικές εταιρείες στο εξωτερικό πρέπει να βρίσκονται ύπο αυστηρή επίβλεψη για να αποτραπούν οι μεταφορές κεφαλαίων.

3. Η μεταβίβαση κεφαλαίου πρέπει να θεωρείται οικονομικό έγκλημα που θα τιμωρείται με θανατική ποινή. 

4. Νομισματική Μεταρρύθμιση.

Για χρόνια ο εθνικοσοσιαλισμός καλεί η Γερμανία να εγκαταλείψει τον κανόνα του χρυσού:

1. Τα αποθέματα χρυσού και συναλλάγματος της Τράπεζας του Ράιχ μειώνονται συνεχώς. Στις 30 Απριλίου 1932 είχαμε απόθεμα που κάλυπτε λιγότερο από το 10% των τραπεζογραμμάτιων που κυκλοφορούσαν (σύμφωνα με τον επικεφαλή της Στατιστικής Υπηρεσίας ούτε οι βραχυπρόθεσμες ξένες πιστώσεις επαρκούν για την κάλυψη τους).

2. Η έξοδος της Γερμανίας από τον κανόνα του χρυσού θα κάνει την βιομηχανία μας πιο ανταγωνιστική στην παγκόσμια αγορά.  

Οι οικονομικές επιπτώσεις που συνεπάγεται η απόκκλιση από τον κανόνα του χρυσού φαίνονται ξεκάθαρα στην περίπτωση της Αγγλίας. 

Σύμφωνα με το Νο. 4, Μέρος 4 των ημιεπίσημων Τριμηνιαίων Εκδόσεων Οικονομικής Έρευνας:

«Ενώ η διαδικασία συρρίκνωσης συνεχιζόταν στις άλλες χώρες, στην Αγγλία σταμάτησε το τέταρτο τρίμηνο - αφού είχε ήδη σημειωθεί επιβράδυνση. Η παραγωγή, οι εισαγωγές πρώτων υλών και οι εξαγωγές αυξήθηκαν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της απελευθέρωσης της λίρας από τον κανόνα του χρυσού και της επακόλουθης αλλαγής στην αξία της»

Η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού είχε τις καλύτερες συνέπειες που μπορεί να φανταστεί κανείς στην αγγλική οικονομία. Στο πλαίσιο του προγράμματος εκτάκτου ανάγκης επομένως ο εθνικοσοσιαλισμός απαιτεί την καθιέρωση ενός τέλους εξισορρόπησης (φόρος συναλλάγματος) για τις χώρες που έχουν εγκαταλείψει τον κανόνα του χρυσού ή μείωσαν την συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος τους μεταπολεμικά εν συγκρίσει με την αξία του προπολεμικά. Το τέλος εξισορρόπησης θα το πληρώνουν όσοι εισάγουν αγαθά και θα το πιστωθούν όσοι εξάγουν αγαθά. 

Παρατήρηση: Η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού σημαίνει πληθωρισμό σύμφωνα με τον αστικομαρξιστικό τύπο. 

Απανατήση: Η Αγγλία εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού στις 21 Σεπτεμβρίου 1931. Η συναλλαγματική ισοτιμία της λίρας μειώθηκε κατά 70% αλλά η εγχώρια αγοραστική δύναμη της λίρας παρέμεινε αμετάβλητη. Σύμφωνα με το Νο. 4, Μέρος Α, σελ 16 της ημιεπίσημης τριμηνιαίας εφημερίδας για την οικονομική έρευνα (τόμος 1931/32):

«Υπήρξαν μόνο μικρές αυξήσεις στις τιμές. Μέχρι τον Νοέμβριο οι τιμές χονδρικής αυξήθηκαν περίπου 8% ενώ στη συνέχεια μειώθηκαν ως αποτέλεσμα των εξελίξεων στην παγκόσμια αγορά. Έτσι μετά από μία προσωρινή άνοδο οι τιμές υποχώρησαν ξανά. Η αύξηση των τιμών χονδρικής οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στις προσαρμογές που προέκυψαν από τον καθορισμό των τιμών στο εξωτερικό λόγω της ανατίμησης της λίρας. Οι εγχώριες τιμές είτε δεν επηρρέαστηκαν καθόλου, είτε αυξήθηκαν ελαφρώς, είτε υποχώρησαν».  

Ζ. ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

1. Εποπτεία των τραπεζών.

Τα προβλήματα με το σημερινό ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα είναι ξεκάθαρα. Οι προέδροι των τραπεζών λαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες σε αμοιβές για το υποτιθέμενα εξαιρετικά σημαντικό τους έργο. Κάθε μέλος του διοικητικού συμβουλίου - που συνήθως συνεδριάζει μόνο μια φορά τον χρόνο - λαμβάνει δεκάδες χιλιάδες. Η ευθύνη των προέδρων των τραπεζών και των διοικητικών συμβουλίων φαίνεται από το γεγονός ότι το κράτος έπρεπε να πληρώσει 1 και 1/2 δισεκατομμύρια μάρκα για τις ανόητες κερδοσκοπικές και κακές επενδύσεις τους. Ο προέδροι των ταπεζών κάνουν ότι θέλουν και το κράτος τους πληρώνει τους λογαριασμούς. 

Aπαιτούμε λοιπόν να κρατικοποιηθεί το τραπεζικό και το χρηματοπιστωτικό σύστημα όπως έγινε με το σιδηροδρομικό και το ταχυδρομικό σύστημα πριν από πενήντα χρόνια, όταν υπό την ηγεσία του Bismarck οι μεταφορές και οι επικοινωνίες τέθηκαν υπό κρατικό έλεγχο. 

Ως προπαρασκευή της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος απαιτούμε το δικαίωμα του κράτους να εποπτεύει και να παρεμβαίνει όπως επίσης απαιτούμε οι τραπεζίτες να αναφέρουν κάθε ενέργεια τους στο κράτος. 

Η εποπτική ικανότητα πρέπει να δίνει στο κράτος τη δυνατότητα να κατανοεί πλήρως όλα όσα συμβαίνουν στο τραπεζικό σύστημα και το δικαίωμα παρέμβασης πρέπει να επιτρέπει την θέσπιση μέτρων προς συμφέρον της οικονομίας. Ως απαίτηση οι τράπεζες να αναφέρουν στο κράτος τις ενέργειες τους θα λαμβάνεται μια μηνίαια αναφορά για όλες τις θέσεις τους και τις σημαντικές αλλαγές. 

Μόνο αυτά τα μέτρα μπορούν να σταματήσουν τις ανόητες επενδύσεις. Μόνο αυτά θα διασφαλίσουν την μείωση των επιτοκίων στον απαραίτητο βάθμο και θα οδηγήσουν στην αποτίναξη της δουλείας του τόκου. Μόνο αυτά τα μέτρα μπορούν να δημιουργήσουν τα θεμέλια για την χρηματοδότηση του προγράμματος δημιουργίας θέσεων εργασίας. 

Επιπλέον ο επικεφαλής του Γραφείου της Τράπεζας θα έχει την εξουσία να κάνει τις οργανωτικές αλλαγές που θεωρεί απαραίτητες για την προετοιμασία και την εφαρμογή της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος. 

2. Σύστημα μεταφοράς χρημάτων. 

Η Γερμανία έχει μείνει πίστω στους τρόπους μεταβίβασης χρημάτων. Στην Αγγλία οι επιταγές έχουν γίνει ευρέως αποδεκτές. Στην Αμερική τα παιδία μαθαίνουν πως να συμπληρώνουν επιταγή στο σχολείο. Απαιτούμε την διεύρυνση του συστήματος μεταφοράς χρημάτων ειδικά όσον αφορά την Τράπεζα του Ράιχ και τις ταχυδρομικές τράπεζες. Απαιτούμε την κατοχύρωση της νομικής προστασίας για τις μεταφορές χρημάτων χωρίς τον συνηθισμένο τρόπο των μετρητών - όπως ήδη γίνεται σε άλλες χώρες - ώστε όποιος γράφει επιταγή ή μεταφέρει χρήματα σε ταχυδρομικές τράπεζες και υποκαταστήματα της Reichsbank χωρίς να έχει τα απαραίτητα κεφάλαια στον λογαριασμό του να τιμωρείται αυστηρά. Η μεταχρονολόγηση επιταγών θα τιμωρείται επίσης. 

Οι επιταγές θα έχουν βολικό μέγεθος.

Η διέυρυνση των τρόπων μεταβίβασης χρημάτων θα βοηθήσει στην εξάλειψη του προβλήματος της έλλειψης νομίσματος σε κυκλοφορία καθώς επίσης θα οδηγήσει στην συγκέντρωση του χρήματος προς όφελος της οικονομίας όπως συνέβη στην Αγγλία, κάτι το οποίο συνέβαλε στον ηγετικό ρόλο της χρηματοπιστωτικής αγοράς του Λονδίνου. Έτσι θα αυξηθεί επίσης η πιστωτική βάση για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Η διεύρυνση των τρόπων μεταφοράς χρημάτων θα καταστήσουν την συνολική οικονομική κατάσταση πιο ξεκάθαρη. 

3. Μείωση των επιτοκίων. 

Η επιβολή τόκων χάνει τον σκοπό της όταν καταβροχθίζει ή υπερβαίνει τα κέρδη της παραγωγής. Σε τελική ανάλυση η παραγωγική ικανότητα άρα και οι θέσεις εργασίας καταστρέφονται. Τα τρέχοντα επιτόκια τα οποία είναι πολύ υψηλότερα σε σχέση με την προπολεμική περίοδο ευημερίας έχουν ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα. Είναι προφανές ότι υψηλά επιτόκια  μπορεί να έχει μόνο μία υγιής οικονομία και όχι μία οικονομία που καταρρέει. 

Ο ολοκληρωμένος κρατικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος πρέπει να σταματήσει αυτή την κατάσταση και να μειώσει τα επιτοκία σε σημείο που η παραγωγική ικανότητα και οι θέσεις εργασίας να μπορούν να διατηρηθούν.

Η ένσταση ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο μπορεί να απαντηθεί λέγοντας ότι είναι απολύτως απαραίτητο. Εκτός αυτού η κυβέρνηση Bruning έχει εργασθεί για την μείωση του τόκου σε ανεπαρκή βαθμό χωρίς να υπάρχουν οι συνέπειες που είχαν προβλεφθεί.  Εάν δεν μειωθούν τα επιτόκια η παραγωγή θα σταματήσει εντελώς με αποτέλεσμα οι τόκοι να σταματήσουν και με αποτέλεσμα να εμφανιστεί ξανά πληθωρισμός, να χαθούν οι αποταμιεύσεις και ο λαός να βυθιστεί στο χάος. 

Η. ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

1. Έλεγχος τιμών.

Τα ημερομίσθια, οι μισθοί και τα ιδιωτικά εισοδήματα αποτελούν μέρος του εθνικού εισοδήματος. Aυτό συνίσταται αφενός στο ύψος των ημερομισθίων, των μισθών και των ιδιωτικών εισοδημάτων και αφετέρου στην τιμή των αγαθών. Εάν η τιμή ενός αγαθού αυξηθεί πάνω από το κατάλληλο ποσό (κόστος παραγωγής συν ένα εύλογο κέρδος) λόγω καρτέλ ή ύπαρξης κάποιου μονοπωλίου ο αγοραστής πρέπει να πληρώσει ένα αδικαιολόγητα μεγαλύτερο μερίδιο του εισοδήματος του. Αυτό είναι πάντα κοινωνικά άδικο και οικονομικά επικίνδυνο. 

Οι κρατικοί ελέγχοι επομένως πρέπει να διασφαλίσουν ότι θα αποτρέπονται μεγάλες αποκλίσεις από τις κατάλληλες τιμές (τιμές λιπασμάτων, τιμές αλατιού, κλπ).

Παρατήρηση: Η παρέμβαση του κράτους θα είναι επιζήμια. 

Απάντηση: Εάν οι τιμές είναι λογικές η κρατική παρέμβαση θα είναι περιττή. Η ελευθερία της δημιουργικής οικονομικής δραστηριότητας δεν πρέπει να συγχέεται με την ασυδοσία και την εκμετάλλευση των άλλων. 

2. Αποφυγή υπερβολικών δαπανών. 

Προκειμένου το κράτος να παρέχει τα κεφάλαια για τη δημιουργία θέσεων εργασίας πρέπει να μειώσει τις δαπάνες σε άλλους τομείς όπως αυτόν της ιδιωτικής βιομηχανίας.

Όσα στελέχη δεν χρησιμέυουν στο γενικό συμφέρον και απλώς σπαταλούν δημόσιους πόρους πρέπει να απολυθούν. Η διοίκηση πρέπει να απλοποιηθεί με σεβασμό στα δικαιώματα των μελών της δημόσιας υπηρεσίας. Οι δαπάνες για τα προσωπικά οφέλη πρέπει να μειωθούν ριζικά. Αυτό περιλαμβάνει περιορισμούς στην χρήση κυβερνητικών αυτοκινήτων κλπ. Από την στιγμή που δεν υπάρχουν αρκετά κεφάλαια για πληρωμές πρόνοιας δεν πρέπει να ξοδεύεται ούτε δεκάρα για τελετουργικές δραστηριότητες. 

Τα περιττά έξοδα στον ιδιωτικό τομέα πρέπει επίσης να εξαλειφθούν. Oι τιμητικές αμοιβές των μελών των διοικητικών συμβουλίων πρέπει να σταματήσουν. 

3. Μεγαλύτερη επιβάρυνση σε όσους μπορούν να την υποφέρουν. 

Κανείς δεν πιστεύει ότι μπορούν να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας χωρίς θυσίες. Αλλά οι θυσίες που απαιτούνται για τη δημιουργία θέσεων εργασίας δεν μπορούν να προστεθούν τυχαία σε όλα τα άλλα βάρη που φορτώνονται οι εργαζόμενοι. Οι μέχρι τώρα θυσίες είναι απόδειξη ότι η οικονομία καταρρέει και χειροτερέυει. Οι θυσίες για τη δημιουργία θέσεων εργασίας θα μας οδηγήσουν στο να ξεπεράσουμε την κατάρρευση και να αποκτήσουμε πίσω την ελευθερία μας. Είμαστε σίγουροι ότι οι θυσίες που απαιτούνται θα οφελήσουν τους εργαζομένους (πχ οι κρατήσεις στους μισθούς για τους υποψήφιους αγοραστές μονοκατοικιών δεν θα βοηθούν στον υπερπλουτισμό των καπιταλιστών αλλά στην αύξηση της περιουσίας του ίδιου του εργάτη. Με τον ίδιο τρόπο οι κρατικές επιχορηγήσεις θα επιτρέψουν στους εργαζομένους να αποκτήσουν περιουσία πιο εύκολα ή θα επιτρέψουν πολιτικές προς συμφέρον ολόκληρης της οικονομίας). Επιπλέον εγγυόμαστε ότι οι πιο βαριές θυσίες δεν θα απαιτηθούν από τους φτωχούς και άπορους αλλά από αυτούς που θα μπορούν να ανταπεξέλθουν καλύτερα: 

Όσοι έχουν υψηλά εισοδήματα άνω των 500 μάρκων μηνιαίως πρέπει να φορολογούνται επιπλέον για τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Όσοι κερδίζουν περισσότερα από 15.000 μάρκα ετησίως θα πληρώνουν αντίστοιχα υψηλότερο φόρο.

Για τους δημοσίους υπαλλήλους η υψηλότερη ετήσια αμοιβή θα είναι 12.000 μάρκα (όχι μόνιμα αλλά μόνο μέχρι το πέρας της τρέχουσας κρίσης). Οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα πρέπει να είναι παρομοίοι με εκείνους των δημοσίων υπηρεσιών λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός ότι οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα λαμβάνουν δυσκολότερα σύνταξη και έχουν λιγότερη εργατική ασφάλιση. 

Πρέπει να απαγορευθεί τελείως η ανάπτυξη όσων λαμβάνουν δύο εισοδήματα. 

4. Εξάλειψη της διαφθοράς. 

Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα επιτρέπεται να συμμετέχουν καθ΄οιονδήποτε τρόπο σε εταιρείες οι οποίες έχουν επιχειρηματικές σχέσεις με τις υπηρεσίες τους. 

Οι γιατροί δεν θα έχουν διασυνδέσεις με φαρμακοβιομηχανίες και γενικότερα με εταιρείες που παράγουν προϊόντα υγιείας. 

Θέσπιση θανατικής ποινής για λαθρεμπόρους και κερδοσκόπους.

Ι. ΓΕΩΡΓΙΑ

1. Η σημερινή κατάσταση. 

Ως αποτέλεσμα του ξένου ανταγωνισμού οι αγρότες πωλούν σε τιμές που πολλές φορές είναι κάτω από το κόστος παραγωγής τους. Μια ακόμη θεμελιώδης αιτία της φτώχειας των Γερμανών αγροτών είναι η διαφορά των τιμών των αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων σε σύγκριση με αυτές της προπολεμικής περιόδου (ο δείκτης γεωργικών τιμών είναι 91,2 και ο δείκτης τελικών βιομηχανικών προϊόντων 118,2). 

Η μειωμένη αγοραστική δύναμη, τα δυσβάσταχτα επιτόκια και οι φορολογικοί συντελεστές οδήγησαν στο καταστροφικό αγροτικό χρέος το οποίο σήμερα ανέρχεται περίπου στα 15 δισεκατομμύρια. Οι αγρότες αδυνατούν να πληρώσουν φόρους, τόκους και χρέη όυτε μπορούν να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους λόγω έλλειψης κεφαλαίων. 

Το αποτέλεσμα: περαιτέρω φτωχοποίηση των αγροτών, μειωμένη αγοραστική δύναμη, αύξηση της ανεργίας και λιγότερη τροφή για το γερμανικό λαό. 

2. Λανθασμένες οικονομικές πολιτικές. 

Σήμερα καλύπτουμε μόνο τα 3/4 των αναγκών μας σε τρόφιμα με την δική μας εργασία στο δικό μας έδαφος. Το 1/4 που λείπει από τις ανάγκες μας σε τρόφιμα είναι αποτέλεσμα της μείωσης της αγοραστικής μας δύναμης και της περισσότερης προσοχής που δόθηκε στις εξαγωγές. Ο γερμανικός λαός λιμοκτονεί εξαιτίας των λανθασμένων οικονομικών πολιτικών του παρόντος συστήματος (ανεπαρκής προστασία των αγροτικών προϊόντων, πτώση των τιμών, τόκοι και φόροι).

3. Σωστές οικονομικές πολιτικές. 

Η οικονομική μας πολιτική πρέπει να διασφαλίσει την τροφή του γερμανικού λαού. Είναι σαφές ότι με τις απαραίτητες βελτιώσεις (πχ βελτίωση της γης) θα μπορέσουμε να καλύψουμε πλήρως τις ανάγκες μας. Η ολοκληρωτική χρήση του γερμανικού εδάφους θα αυξήσει την αγοραστική δύναμη των αγροτών που αποτελούν το 1/3 του πληθυσμού και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας για περισσότερους από ένα ένα εκατομμύριο ανέργους ενώ επίσης θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας για περίπου ένα εκατομμύριο βιομηχανικούς εργάτες και βιοτέχνες μειώνοντας έτσι τα επιδόματα ανεργίας και αυξάνοντας τα φορολογικά έσοδα. Όλο αυτό θα οδηγήσει σε γενική βελτίωση και των άλλων κλάδων της οικονομίας.  

4. Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν;

1. Αύξηση των τιμών των αγροτικών προϊόντων και μείωση των εισαγωγών. Οι εισαγωγές θα μειωθούν με τα κράτη που δεν αγοράζουν τις εξαγωγές μας και θα διορθωθεί η ανισότητα στις τιμές των αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων χωρίς να αυξηθούν οι τιμές στα καταστήματα. 

2. Εξάλειψη της άδικης κερδοσκοπίας των μεσαζόντων. 

3. Μείωση της τιμής του λιπάσματος. 

4. Μείωση των τόκων στο μισό περίπου του προηγουμένου επιπέδου. 

5. Επαναξιολόγηση μακροπρόθεσμων δανείων. 

6. Νομικές προστασίες, αναστολή του δικαιώματος κατάσχεσης αγροτικών προϊόντων και αναστολή πληρωμών τόκων και δανείων μέχρι την ανάκαμψη της γεωργίας. 

7. Παροχές περίπου 250 εκατομμυρίων για εγγειοβελτιωτικά έργα και περίπου 80 εκατομμυρίων ανελκυστήρες σιτηρών.

8. Άλλες παροχές σχετικά με τη γεωργία περίπου ενός εκατομμυρίου μάρκων. 

5. Εγκατάσταση στην Ανατολή.

Για λόγους πληθυσμιακής και εθνικής ανάγκης απαιτούμε πρόγραμμα εγκατάστασης στην Ανατολή το ταχύτερο δυνατό.

Στόχος:  Η εγκαθίδρυση ανεξάρτητης γερμανικής γεωργίας στην επαπειλούμενη Ανατολή.

Απαραίτητες προϋποθέσεις: Θεμελιώδεις βελτιώσεις στη γεωργία γενικά, αρκετά έτη φοροαπαλλαγή για τους εποίκους, φθηνά δάνεια και κατασκευή δρόμων μεταφοράς. 

Κ. ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

1. Προϋποθέσεις έγκρισης νέων παραγωγικών εγκαταστάσεων.

Όπως περιγράφεται στην ενότητα Β στο σημείο 5, η βιομηχανική ικανότητα της Γερμανίας μπορεί να καλύψει όχι μόνο την εγχώρια αγορά αλλά και τις εξαγωγικές ευκαιρίες που όντως υπήρχαν κατά τις προηγούμενες περιόδους αλλά σήμερα χάνονται εξαιτίας της εκβιομηχάνισης πολλών χωρών καθώς και των μέτρων προστασίας που λαμβάνουν παλαιά και νέα βιομηχανικά έθνη. Υποφέρουμε επομένως από τη διογκωμένη παραγωγική ικανότητα και την υπανάπτυκτη γεώργια. Καλούμαστε λοιπόν να επενδύσουμε νέα κεφάλαια όχι στη βιομηχανία αλλά στη γεωργία. Η κατασκευή νέων παραγωγικών εγκαταστάσεων πρέπει να υπόκειται σε έγκριση. Η έγκριση θα χορηγείται μόνο αν υπάρχουν σοβαροί λόγοι. 

2. Εθνικοποίηση και κρατική εποπτεία. 

Τα μονοπώλια που δεν θα διαλυθούν πρέπει αμέσως να περάσουν στην άμεση κρατική διοίκηση, δηλαδή να εθνικοποιηθούν. Ένα μονοπώλιο μπορεί να διοικείται εξίσου καλά τόσο από το κράτος όσο και από τους ιδιώτες. Ο κρατικός έλεγχος ωστόσο διασφαλίζει ότι τα κέρδη ωφελούν το έθνος και όχι το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Οι χρηματιστηριακές εταιρείες πρέπει να τεθούν υπό κρατική εποπτεία η οποία θα ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό το μοντέλο του τραπεζικού ελέγχου (βλέπε ενότητα Ζ).

Παρατήρηση: Κάθε κρατική παρέμβαση είναι επιζήμια.

Απάντηση: Η κρατική παρέμβαση είναι απαραίτητη για τη προστασία της οικονομίας από τη ζημιά που προκαλούν τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. H κρατική παρέμβαση απέκτησε κακή φήμη επειδή τα μαρξιστικά κόμματα παρενέβαιναν σε λάθος σημεία. Aν και το κράτος μπορεί να διαχειριστεί τα μονοπώλια πολύ καλύτερα από τους ιδιώτες οι μαρξιστές τα παρέδωσαν στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο (μέσω των σχεδίων Ντιούζ και Γιάνγκ ξεπουληθήκε ο σιδηρόδρομος ο οποίος δόθηκε στον μεγαλοκαπιταλιστή απατεώνα Kreuger από τον σοσιαλδημοκράτη Υπουργό Οικονομικών Hilfreding) ενώ διατηρήθηκαν αμέτρητες περιττές κυβερνητικές εταιρείες που ανταγωνίζονταν μόνο τους τεχνίτες και τους κατασκευαστές παράγοντας προϊόντα πολύ πιο ακριβά και χαμηλότερης ποιότητας από αυτά της ιδιωτικής βιομηχανίας. 

3. Ευκολότερη χρηματοδότηση. 

Οι εταιρείες που έχουν αναλάβει συμβάσεις πρέπει να εγγυηθούν την απαραίτητη πίστωση για την εκτέλεση των συμβάσεων. 

Λ. ΤΕΧΝΙΤΕΣ, ΕΜΠΟΡΟΙ, ΛΙΑΝΟΠΩΛΗΤΕΣ

1. Η σημερινή κατάσταση. 

Οι δύο μεγάλες οικονομικές αμαρτίες του παρόντος συστήματος που είναι η κλοπή της γερμανικής περιουσίας μέσω του πληθωρισμού και η κλοπή της ιδιοκτησίας μέσω της δημευτικής φορολογίας είχαν τον χειρότερο και καταστροφικότερο αντίκτυπο στην ανεξάρτητη μεσαία τάξη προλεταριοποιώντας μεγάλο μέρος της. Στόχος της εθνικοσοσιαλιστικής κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής είναι η αποπρολεταριοποίηση του Γερμανού εργάτη. Όμως η πολιτική σχετικά με την μεσαία τάξη πρέπει να εμποδίζει την προλεταριοποίηση περαιτέρω τμημάτων του λαού. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιτίθεται στη μεσαία τάξη ενώ εκρεμμούν δάνεια ύψους 100 εκατομμυρίων μάρκων από τις τεράστιες επιχειρήσεις. Την ίδια στιγμή οι τεχνίτες και οι λιανοπωλητές μπορούν να λαμβάνουν μόνο μικρά δάνεια με δυσβάσταχτα επιτόκια. Ενώ «από τα πάνω» η μεσάια τάξη δέχεται επίθεση από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο «από τα κάτω» δέχεται επίθεση από τους μαρξιστές.  

2. Πολυκαταστήματα και καταναλωτικές ομάδες. 

Απαιτείται άμεση βοήθεια καθώς νέα πολυκαταστήματα, καταστήματα χαμηλών τιμών και αλυσίδες καταστημάτων ενδέχεται να μην ανοίξουν. Η αναδιοργάνωση ολόκληρου του συστήματος πολυκαταστημάτων σύμφωνα με το πρόγραμμα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος είναι απαραίτητη. Οι φορολογικοί περιορισμοί για τις κατανωλιτικές ομάδες πρέπει να καταργηθούν. 

3. Συναιτερισμοί. 

Όσοι συναιτερισμοί υποστηρίζουν την ανεξάρτητη μεσαία τάξη θα προστατεύονται και θα ενθαρρύνονται. Όσοι συναιτερισμοί θέτουν σε κίνδυνο την ανεξάρτητη μεσαία τάξη θα καταπολεμούνται με φορολογικά και άλλα μέσα. 

4. Δημόσιες Επιχειρήσεις. 

Οι δημόσιες επιχειρήσεις πρέπει να μειωθούν στο απολύτως απαραίτητο. Τέτοιες επιχειρήσεις θα απαγορεύεται να δέχονται ιδιωτικές παραγγελίες εκτός εάν υπάρχει επιτακτικό δημόσιο συμφέρον. 

5. Δημόσιες Συμβάσεις. 

Το σύστημα των δημοσίων συμβάσεων πρέπει να αναδιοργανωθεί με τους λιγότερους δυνατούς κανονισμούς και σύμφωνα με το σημείο 16 της πλατφόρμας του Κόμματος πρέπει να ευνοούνται οι μικρές εταιρείες στην ανάθεση δημοσίων συμβάσεων. 

Παρατήρηση και Απάντηση: H μαρξιστική αντίρρηση πως πρέπει να προλεταριοποιηθεί η μεσαία τάξη για να επισπευθεί η άφιξη του μελλοντικού μαρξιστικού κράτους έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των Γερμανών εργατών. Στόχος του Γερμανού εργάτη δεν είναι η προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης αλλά η αποπρολεταριοποίηση του ιδίου και η απόκτηση περιουσίας. 

Μ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

1. Το δικαίωμα στην εργασία.

Το θεμέλιο για την επίλυση του κοινωνικού ζητήματος είναι η κατοχύρωση του δικαιώματος στην εργασία, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο μέσω του προγράμματος δημιουργίας θέσεων εργασίας. Οι νόμοι σχετικά με την απασχόληση θα καθορίζουν και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η ελευθερία και η δημιουργική εργασία θα εξασφαλιστούν, η καπιταλιστική εκμετάλλευση θα καταργηθει. 

2. Oι υπάρχουσες θέσεις εργασίας θα προορίζονται για τους Γερμανούς. 

Αν θέλουμε να εγγυηθούμε το δικαίωμα στην εργασία για τους Γερμανούς πρέπει να εμποδίσουμε τους μη Γερμανούς από το να αφαιρούν από τον λαό μας θέσεις εργασίας.  Σύμφωνα με τα σημεία 7 και 8 της κομματικής μας πλατφόρμας το κράτος είναι υποχρεωμένο πρώτα από όλα να φροντίζει τους πολίτες του και ως πολίτες του πρέπει να αναγνωρίζοντα μόνο οι Γερμανοί στη καταγωγή. 

Σύμφωνα με αυτή την αρχή πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι στη διαδικασία παραγωγής το γερμανικό υλικό θα προτιμάται από το ξένο υλικό όσο είναι δυνατόν. Η αρχή αυτή θα εφαρμοστεί άμεσα στη περίπτωση των δημοσίων συμβάσεων. Η ιδιωτική βιομηχανία πρέπει να ενθαρρυνθεί να πράξει το ίδιο π.χ μην αναθέτοντας συμβάσεις σε εταιρείες που προτιμούν συνεχώς ξένο υλικό. 

3. Κοινωνική Ασφάλιση. 

Ο εθνικοσοσιαλισμός θα κάνει ότι μπορεί για να διατηρήσει το πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης το οποίο οδηγήθηκε σε κατάρρευση από το παρόν σύστημα. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί η κοινωνική ασφάλιση είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας. 

4. Φροντίδα ηλικιωμένων.

Θα προχωρήσουμε άμεσα σε προετοιμασίες για την υλοποίηση του σημείου 15 της πλατφόρμας του κόμματος: «Απαιτούμε τη γενναιόδωρη διεύρυνση της υποστήριξης στους ηλικωμένους».

Η καταβολή νέων συντάξεων φυσικά μόνο αφού οι νεοασφαλισθέντες έχουν καταβάλει εισφορές επί σειρά ετών. Θα εγγυηθούμε επίσης την διατήρηση των παροχών για τους ανθρακωρύχους και όσους τραυματίστηκαν στο πόλεμο. 

5. Κατανομή Κερδών. 

Μειώσεις τόκων, ελέγχοι στις τιμές, κρατική εποπτεία στις εταιρείες, νόμοι για την εργασία, φορολογικά μέτρα και μέτρα εξοικονόμησης πόρων. Όλα αυτά θα διασφαλίσουν ότι τα έσοδα θα προορίζονται πρώτα για την ενίσχυση της γερμανικής οικονομίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Μόλις η γερμανική οικονομία αναζωογονηθεί από τη δημιουργία θέσεων εργασίας και αρχίσουν να παράγονται σημαντικά κέρδη θα υπάρξει καιρός να αναπτυχθεί ένα ολοκληρωμένο σύστημα κατανομής κερδών. 

6. Υπηρεσία Εργασίας. 

Η εργατική υπηρεσία δεν θα είναι υποχρεωτική εργασία για τους ανέργους αλλά ένας τρόπος συμμετοχής όλων των νέων Γερμανών ανδρών μιας συγκεκριμένης ηλικίας στην ανασύνθεση της γερμανικής οικονομίας όπου δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν κανονικά μέσα (όσοι βρεθούν στην Υπηρεσία Εργασίας δεν θα ανταγωνίζονται τους εργαζομένους των κανονικών θέσεων εργασίας). Δεν θα υπάρξουν εξαιρέσεις για τους φοιτητές και τους πλουσίους. Ο καθένας θα αρπάξει ένα φτύαρι στο χέρι για να υπηρετήσει το έθνος με την εργασία του. Ο σεβασμός και η τιμή για τους χειρώνακτες εργάτες θα αυξηθεί έτσι, όπως ο σεβασμός για το στρατό θα εφαρμοστεί με την εισαγωγή της καθολικής στρατιωτικής θητείας. 

ΠΗΓΗ