Αγώνας για τη Γερμανία

Το 1932 ο Γκρέγκορ Στράσσερ, Οργανωτικός Υπεύθυνος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος κυκλοφόρησε το έντυπο «Αγώνας για τη Γερμανία» (Kampf um Deutschland) στο οποίο εξέφραζε συμπηκνωμένα  την ατόφια και γνήσια ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού χωρίς τις ακροδεξιές παρεκτροπές της. Το βιβλίο χρησίμευσε περισσότερο ως προπαγανδιστικό υλικό για το NSDAP (εκδόθηκε από το Franz-Eher-Verlag, τις επίσημες εκδόσεις του Κόμματος) αλλά αποτελεί μέχρι σήμερα μια ρητή δήλωση των αντικαπιταλιστικών και σοσιαλιστικών αρχών του Κινήματος όπως και των ιδεών του «στρασσερισμού». Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα του βιβλίου μεταφρασμένο στα ελληνικά και αναρτημένο από το εθνικοσοσιαλιστικό ιστολόγιο «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ» το οποίο μπορείτε να βρείτε πρωτότυπο ΕΔΩ. Με την σείρα τους οι «ΜΑΥΡΕΣ ΛΕΓΕΩΝΕΣ» αναδημοσιεύουν το κείμενο έτσι ώστε να παρέχουν μια σείρα αναρτήσεων που θα παρουσιάζουν ολοκληρωμένα το ιδεολογικό ρεύμα του «στρασσερισμού» (που δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον αυθεντικό εθνικοσοσιαλισμό) και θα καλύπτουν θεωρητικές αναζητήσεις ευελπιστώντας έτσι να μπει τέλος στις παραφιλολογίες και τα ψέματα των ακροδεξιών υποτακτικών του κεφαλαίου που επιχειρούν να θολώσουν τα νερά. Το ακόλουθο τμήμα του βιβλίου περιέχει αποσπάσματα από μερίκα προηγούμενα άρθρα του Γκρέγκορ Στράσσερ τα οποία μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ.

«Τα ίδια τα λόγια του Γκρέγκορ Στράσσερ καταδεικνύουν καλύτερα από ότι ελπίζουμε οτί μπορούμε να κάνουμε και ότι μπορούμε να γράψουμε τη δημιουργική σημασία του γερμανικού σοσιαλισμού. Επιλέξαμε λοιπόν από το «Αγώνας για τη Γερμανία» που εκδόθηκε το 1932 από το Eher-Verlag τα ακόλουθα αποσπάσματα που ενσωματώνουν τις κατευθυντήριες γραμμές του εθνικοσοσιαλισμού και ορκίζουν όλους τους γνήσιους εθνικοσοσιαλιστές να συγκρίνουν τους στόχους της Ιδέας όπως περιγράφονται εδώ με τις πράξεις του συστήματος Χίτλερ». 

Όττο Στράσσερ 

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

«Εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές είμαστε σοσιαλιστές, γνήσιοι, Γερμανοί εθνικοί σοσιαλιστές. Αποκηρύσσουμε κάθε προσπάθεια να μετριάσουμε αυτή την ιδέα χρησιμοποιώντας τη φράση «κοινωνικός μεταρρυθμιστής» αντί για τη λέξη σοσιαλιστής. Αυτή η αλλαγή λέξεων δεν αντιπροσωπεύει τίποτα άλλο από μια υποκριτική προσπάθεια να κρυφτούν τα πιο εξόφθαλμα ελαττώματα του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Στη καλύτερη των περιπτώσεων μπορεί να θεωρηθεί ως η προσπάθεια συμπονετικών και έντιμων ανθρώπων να θεραπεύσουν, τις πυορροούσες πληγές πάνω στο σώμα της οικονομικής μας ζωής και του λαού μας καλύπτοντας αυτές με λευκοπλάστη. Είμαστε σοσιαλιστές, και όχι απλώς κοινωνικοί μεταρρυθμιστές, και δε διστάζουμε να το πούμε, παρά το γεγονός ότι οι Μαρξιστές έχουν τόσο επώδυνα διαστρέψει το νόημα του όρου «σοσιαλισμός».

Τι εννοούμε όταν αυτοαποκαλούμαστε εθνικοσοσιαλιστές και γιατί είμαστε εθνικοσοσιαλιστές;

Ξεκινάμε με την ιδέα ότι το έθνος αποτελείται από άτομα με κοινή μοίρα. Η ύπαρξη κοινής μοίρας δηλώνει ότι υπάρχουν και κοινές ανάγκες κι αν υπάρχουν κοινές ανάγκες πρέπει να υπάρχει και κοινό ψωμί (στμ: δηλαδή κοινοί πόροι που να καλύπτουν τις κοινές ανάγκες).

Το εθνικιστικό κίνημα μας συναντά, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει κοινή μοίρα και κοινές ανάγκες, αλλά σταματάει όταν λέμε ότι αυτά απαραιτήτως συνεπάγονται και κοινό ψωμί (στμ: δηλαδή κοινούς πόρους). Κοινό ψωμί σημαίνει ότι η γη, τα μεταλλεύματα και οι ενεργειακοί της πόροι είναι περιουσία όλου του λαού, δηλαδή ολόκληρου του έθνους. Αυτή είναι η σημασία της παραπλανητικής Μαρξιστικής έκφρασης: «ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής». Καμία τάξη, ούτε καν η εργατική, δεν πρέπει να έχει στην ιδιοκτησία της τα μέσα παραγωγής. Ιδιοκτήτης είναι το έθνος ως σύνολο.

Αυτό υποδηλώνει μια επανάσταση –μια οικονομική επανάσταση;

Ναι σίγουρα το υποδηλώνει. Θέλουμε αυτή την οικονομική επανάσταση, ακριβώς όπως ο Βαρόνος φον Σταϊν κάποτε ήθελε μια οικονομική επανάσταση και τη πέτυχε, διασφαλίζοντας την εθνική ελευθερία των Γερμανών. Διότι τι άλλο από μια απέραντη οικονομική επανάσταση ήταν η εξάπλωση της απελευθέρωσης των δουλοπάροικων, μια επανάσταση την οποία οι τότε μεγιστάνες της φεουδαρχίας σίγουρα θα περιέγραφαν ως «μπολσεβίκικη» (αν υπήρχε τότε η λέξη) και την οποία πράγματι τότε περιέγραφαν ως «κίνδυνο για το κράτος», όπως περιγράφουν και τώρα οι καπιταλιστικοί κύκλοι τις εθνικοσοσιαλιστικές απαιτήσεις. Μόνο χάρη στην οικονομική επανάσταση της απελευθέρωσης των δουλοπάροικων, μόνο μέσα από την ενσωμάτωση του νεοϊδρυθέντος συστήματος των τάξεων στον οργανισμό του κράτους, απελευθερώσαμε τις ισχυρές δυνάμεις που απαιτούνταν και μόνο χάρη σε αυτό κατάφερε η Πρωσία του 1806 να γίνει η Πρωσία του 1812 και η Γερμανία του 1870.

Επιπλέον είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και την ενσωμάτωσή της στο Γερμανικό έθνος, ώστε η Γερμανία του 1918 να μετασχηματιστεί στην ελεύθερη Γερμανία του άμεσου μέλλοντος και στην μεγάλη Γερμανία του απώτερου μέλλοντος.

Εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μια μοιραία και αιτιώδης σύνδεση ανάμεσα στην εθνική ελευθερία του λαού μας και την οικονομική απελευθέρωση των Γερμανών εργατών. Έχουμε αναγνωρίσει ότι το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα με την εκμετάλλευση των οικονομικά αδύναμων, με τη ληστεία της εργατικής δύναμης των εργαζομένων, με τον ανήθικο τρόπο της αποτίμησης των ανθρώπινων όντων με βάση τον αριθμό των υλικών αγαθών και το ποσό των χρημάτων που κατέχουν, αντί της εσωτερικής τους αξίας και των επιτευγμάτων τους, πρέπει να αντικατασταθεί από ένα νέο και δίκαιο οικονομικό σύστημα, με μια λέξη από τον Γερμανικό σοσιαλισμό.

Είναι η βασική ιδέα του σοσιαλισμού, η οποία αν και Μαρξιστικά διαστρεβλωμένη, υλιστικά υποβαθμισμένη και δημαγωγικά γελοιοποιημένη, παρόλα αυτά ζει στα μυαλά πολλών εκατομμυρίων σοσιαλδημοκρατών και κομμουνιστών εργατών. Πρόκειται για αυτή την αρχαία Τευτονική αντίληψη της κοινής ιδιοκτησίας από όλη τη φυλή, από όλο το έθνος, του συνόλου των μέσων παραγωγής και της γης την οποία το άτομο που την καλλιεργεί την έχει μόνο ως αναπαλλοτρίωτο κληροδότημα και διαθέτει μόνο την επικαρπία της, την οποία του εμπιστεύεται η κοινότητα[1]. Αυτή η αντίληψη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο βασίζεται η επιθυμία μας να αναδιαμορφώσουμε την οικονομική ζωή. Αυτή η αντίληψη, η οποία είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στις καρδιές των ανθρώπων που ακόμα και ένα άτομο που κλίνει προς τον καπιταλισμό βαθιά μέσα του την αποδέχεται, παρέχει την κινητήρια δύναμη στην εθνικοσοσιαλιστική ιδέα περί οικονομίας, κοινωνίας και κράτους.

Έχουμε μάθει ότι η εργασία είναι σπουδαιότερη από την ιδιοκτησία και ότι τα επιτεύγματα είναι σημαντικότερα από τα μερίσματα. Το πιο αξιοθρήνητο κληροδότημα του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι ότι μας δίδαξε να κρίνουμε τα πάντα έχοντας ως κριτήρια: το χρήμα, την ιδιοκτησία και την κατοχή υλικών αγαθών. Η παρακμή των ανθρώπων είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της εφαρμογής αυτών των κριτηρίων αξιολόγησης, καθώς η επιλογή μέσω της ιδιοκτησίας είναι θανάσιμος εχθρός της φυλής, του αίματος και της ζωής. Δεν έχουμε τη παραμικρή αμφιβολία ότι υπό τον εθνικοσοσιαλισμό αυτό το προνόμιο της ιδιοκτησίας θα καταργηθεί και ότι η απελευθέρωση του Γερμανού εργάτη θα προχωρήσει τόσο, που θα περιλαμβάνει μερίδιο στα κέρδη, μερίδιο στην ιδιοκτησία και μερίδιο στη διοίκηση των μέσων παραγωγής.

Όμως δεν θα ξεφύγουμε από τα παλιά κριτήρια αξιολόγησης αν αφήσουμε τα πράγματα εδώ, αν δεν επιμείνουμε σε μια πνευματική επανάσταση η οποία να μας παρακινεί ώστε να επιτεθούμε ενάντια στο πνεύμα του υπάρχοντος συστήματος. Σκόπιμα θα αντικαταστήσουμε την αξιολόγηση με βάση την ιδιοκτησία, με την αξιολόγηση με βάση τα επιτεύγματα τα οποία αποτελούν για εμάς το μοναδικό κριτήριο. Για εμάς τα επιτεύγματα είναι το κύριο σημείο και όχι τα μερίσματα, ακριβώς όπως θεωρούμε την ανάληψη ευθύνης ως κλίμακα της ανθρώπινης προσπάθειας και όχι τον πλούτο ή την επίδειξη! Εδώ έχουμε μια νέα αντίληψη, μια νέα «θρησκεία» για την οικονομική ζωή χάρη στην οποία η λατρεία του «χρυσού μόσχου» θα λάβει τέλος.

Οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και οι διαφορές ανάμεσα στα δικαιώματά τους θα προκύπτουν από τις διαφορές ανάμεσα στα επιτεύγματά τους, διαφορές ανάμεσα στο βαθμό υπευθυνότητάς τους, διαφορές που προέρχονται από το Θεό και επομένως είναι ιερές.

Εσείς οι Γερμανοί εργάτες φτάνετε τον αριθμό των δεκαπέντε εκατομμυρίων και μαζί με όσους εξαρτώνται οικονομικά από εσάς αποτελείτε το 85% του Γερμανικού λαού. Γιατί λοιπόν να ανέχεστε να υποφέρετε για όλη σας τη ζωή, κάθε ώρα της κάθε ημέρας, από τη πιο φρικτή ανησυχία για το επαύριον, από το τρόμο αν μετά την πληρωμή της επόμενης μέρας ή της πρώτης του επόμενου μήνα θα έχετε αρκετά χρήματα ώστε να παρέχετε στον εαυτό σας και στους δικούς σας τροφή, ένδυση και στέγη; Γιατί θα πρέπει να έρχεστε αντιμέτωποι, χρόνο με το χρόνο, με την πιο οδυνηρή ανησυχία για τα γεράματα και να αναρωτιέστε συνεχώς: «Τι στο καλό θα κάνω όταν πια δε θα είμαι σε θέση να εργαστώ;» Γιατί θα πρέπει να υπομένετε να σας δηλητηριάζει όλες τις χαρές της ζωής, όπως τη δημιουργία οικογένειας και την ανατροφή χαρούμενων υγειών παιδιών, η τυραννία ενός συστήματος που σας εκμεταλλεύεται ανηλεώς και σας μεταχειρίζεται ως σκλάβους; Γιατί θα πρέπει να υπομένετε να σας καταστρέφει τις ελάχιστες χαρές της ζωής σας, όπως η ονειροπόληση στο δάσος ή το να διαλέξετε ένα παιχνίδι για το παιδί σας, η τυραννία του χρήματος;

Γιατί ανέχεστε αυτή τη δουλοπρεπή ύπαρξη η οποία σας στερεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, σας αποκόπτει από την ευτυχία της ζωής και μετατρέπει τη ζωή σας από ένα ψαλμό ευχαριστίας στον Παντοδύναμο (όπως θα έπρεπε να είναι, σύμφωνα με τους αιώνιους νόμους της φύσης και τα αιώνια δικαιώματα του ανθρώπου) σε μια κραυγή μίσους για το Σατανά, σε μια κραυγή λύπης και απελπισίας για τη φτώχεια, την αηδία και το θάνατο. Γιατί το ανέχεστε αδερφοί και αδερφές;

Επειδή σας λένε ψέματα και σας εξαπατούν, θολώνουν την όρασή σας, έτσι ώστε να αδυνατείτε να δείτε τον εχθρό που σας βασανίζει με όλες τις συμφορές που σας προκαλεί. Επειδή η καρδιά και το μυαλό σας είναι τόσο ναρκωμένα που μαλώνετε μεταξύ σας αντί να ενώνετε τις δυνάμεις σας εναντίον αυτού του εχθρού. Οι άνεργοι μνησικακούν εναντίον των εργαζομένων, οι χειρώνακτες εναντίον των πνευματικά εργαζομένων, ο αστικός πληθυσμός ενάντια στον αγροτικό, οι επαρχιώτες ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους και πάει λέγοντας.

Επειδή τους αφήνετε να σας στρέφουν τον ένα εναντίον του άλλου. Οι κομμουνιστές ενάντια στους σοσιαλδημοκράτες, αμφότεροι εναντίων των ‘αστών,’ οι στρατιώτες ενάντια στους πολίτες, οι άνδρες του Κόκκινου Μετώπου εναντίων αυτών που φορούν τη Σβάστικα. Αλλά δεν είστε όλοι σύντροφοι, σύντροφοι στη δυστυχία, ‘αδέρφια της αλυσίδας’; Δεν είναι το ίδιο μαστίγιο που κροταλίζει στα αυτιά όλων σας, δεν υποφέρετε όλοι από τον τρόμο της φτώχειας. Δεν είναι οι ζωές σας ήδη αρκετά δυστυχισμένες από αυτούς τους καυγάδες; Δεν είστε καθολικά εξαπατημένοι από τα δικαιώματα του ανθρώπου;

Δε θα ήμασταν σοσιαλιστές αν ήμασταν απρόθυμοι να πολεμήσουμε την ταξική εξουσία του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία επιτρέπει σε μια τάξη πολιτών, των οποίων το μόνο προσόν είναι αυτό της ιδιοκτησίας, να αποφασίζουν για τη ζωή ή το θάνατο της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπολιτών τους. Αλλά δεν θα ήμασταν εθνικιστές αν ήμασταν λιγότερο παθιασμένα αποφασισμένοι να αποκηρύξουμε την γεμάτη μίσος προσπάθεια να γυρίσουν τα πράγματα αντίστροφα σύμφωνα με τη θέληση των βίαιων μαζών, αυτών που μέχρι τώρα σπαράσσονταν από τη δυστυχία και τώρα τους είναι αδύνατο να αναγνωρίσουν το ανέφικτο του διαχωρισμού της τύχης μιας τάξης (είτε αυτή είναι η μειοψηφία είτε η πλειοψηφία) από την τύχη του συνόλου του έθνους.

Διότι εδώ βρίσκεται η μεγάλη μας ανακάλυψη, ότι ο αληθινός σοσιαλισμός ταυτίζεται με τον αληθινό εθνικισμό, καθώς και οι δύο είναι εξίσου εχθρικοί τόσο στην ταξική διακυβέρνηση από την προνομιούχο αστική τάξη όσο και στην ταξική διακυβέρνηση από το προλεταριάτο.

Τότε τι θέλουμε; Δε θέλουμε ούτε «αστικό κράτος» αλλά ούτε και «προλεταριακό κράτος». Θέλουμε ένα νέο είδος ανθρώπου, θέλουμε το κράτος αυτού του νέου είδους ανθρώπου που ανακαλεί με πρωτόγονη καθαρότητα από την αστική τάξη την ιδέα του εθνικισμού, η οποία απορρέει από τα βάθη του αίματος, και από το προλετάριο την ιδέα του σοσιαλισμού πολλαπλασιασμένη σε δύναμη από την αδικία που έχουν υποστεί οι προλετάριοι. Θέλουμε όλους τους πρωταθλητές και από τα δύο στρατόπεδα, οι οποίοι έχουν ανακαλύψει μέσα τους τη σύνθεση η οποία γεφυρώνει την τρομερή άβυσσο η οποία χάσκει ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα.

Αυτή η σύνθεση είναι που μας διδάσκει να είμαστε σοσιαλιστές επειδή είμαστε εθνικιστές και να είμαστε εθνικιστές επειδή είμαστε σοσιαλιστές.

Νομοτελειακά σκεπάζει τη Γερμανική ιστορία, η οποία είναι ένα αποτέλεσμα της μάχης της Γερμανικής ψυχής να γνωρίσει τον εαυτό της, αυτό το ξέσπασμα αμοιβαίου μίσους, αυτή η δολοφονική μάχη αδερφού με αδερφό για χάρη μιας ιδέας η οποία παραμένει άγνωστη στους περισσότερους από τους αντιμαχόμενους, μέχρι μετά από φοβερούς πόνους, να γεννηθεί μέσα από τη σύνθεση η οποία είναι κάτι νέο αλλά παρόλα αυτά αρχικά ενσωματωμένο, ό,τι καλύτερο θα μπορούσε και από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη. Αυτή η σύνθεση δεν είναι άλλη από την αστικό-προλεταριακή σύνθεση του επερχόμενου Τρίτου Ράιχ της εθνικής ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Ηθική. 

Οι ψυχές των ανθρώπων επισκιάζονται από μια φρικτή απελπισία. Οι παραδοσιακές αξίες καταρρέουν. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν που να προσκολληθούν και μάταια ψάχνουν έναν πόλο έλξης τον οποίο έχασαν στην ηθική και δε μπορούν να βρουν στη θρησκεία. Η σχετικότητα έχει γίνει σύνθημα του σύγχρονου πολιτισμού, η σχετικότητα όλων των πραγμάτων, όλης της γνώσης, όλων των συναισθημάτων. Μάταια προσπαθεί αυτός που υποφέρει να δραπετεύσει από την ανιαρή ανησυχία μιας μη καθαρής συνείδησης προσπαθώντας να κρύψει και να δικαιολογήσει την αστάθειά του με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης. Ο πυρήνας έχει ροκανιστεί μέχρι να απομείνει ελάχιστο από αυτόν.

Αυτή είναι η οδυνηρότερη πληγή και ίσως μη θεραπεύσιμη. Είναι μια βαθιά αλήθεια ότι η ηθική υγεία είναι αναντικατάστατη για την κοινωνική και την πολιτική σταθερότητα των ανθρώπων. Ας μην αφήσουμε τον αναγνώστη να παρερμηνεύσει τα λεγόμενά μου όταν χρησιμοποιώ τη λέξη «ηθικός». Η ηθική δε μπορεί να στηριχθεί πάνω σε κανένα άλλο θεμέλιο από την ψυχή, δεν μπορεί να συντηρηθεί από καμιά θεωρητικά αναλλοίωτη εντολή, ακόμα κι αν καταρχήν αυτές οι εντολές ήταν οχυρωμένες με κάποιου είδους «εκχύλισμα ψυχής». Εδώ δεν αναφερόμαστε σε κάποια δογματική ηθική που προκύπτει από μια τάξη ή από μια θρησκεία, αλλά στην αρμονία η οποία κυριαρχεί (ή θα έπρεπε να κυριαρχεί) ανάμεσα στην αιώνια φύση και σε αυτό που είναι θεϊκό στον άνθρωπο. Η μορφή επομένως της ηθικής, είναι προσωρινή όπως και ο ίδιος ο άνθρωπος, ενώ το περιεχόμενο, δηλαδή η ψυχή είναι αιώνιο.

Ηγεσία. 

Στο λαϊκό κίνημα γίνεται μεγάλη συζήτηση περί της αποκρυστάλλωσης μιας νέας ηγεσίας και αυτό άπτεται αυτών που προανέφερα. Αλλά οι μέθοδοι που έχουν προταθεί για να αποφασίσουμε περί των καλύτερων ηγετών, όπως για παράδειγμα η εξέταση του αίματος, φαίνονται στο πρακτικό μου μυαλό μάλλον αμφίβολοι ως προς την δυνατότητα εφαρμογής τους, τη χρησιμότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους. Υπάρχει ένα άλλο σχέδιο, ένα παλιό Γερμανικό, ένα Πρωσικό σχέδιο το οποίο μου θύμισε ο φίλος μου ο Pfeffer και το οποίο θεωρώ αξιοθαύμαστο. Εννοώ την επιλογή που βασίζεται πάνω στο στρατό.

Ως προϋπόθεση για τη χρήση αυτής της μεθόδου, η υπηρεσία στο στρατό πρέπει να είναι εθελοντική, δηλαδή να αποτελεί προνόμιο και όχι καθήκον. Το πρακτικό σχέδιο θα είναι να θεσπιστεί ένας νόμος ότι κάθε Γερμανός πολίτης θα υπηρετήσει το κράτος για ένα χρόνο. Αυτό το οποίο προτείνω είναι ότι κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου δεν θα πρέπει να ανατίθεται στους υπηρετούντες το κράτος η κατασκευή δρόμων ή οποιαδήποτε χειρονακτική εργασία, αλλά να διδάσκονται κάποια επαγγελματική τέχνη, έτσι ώστε να μην υπάρχει ενήλικος Γερμανός που να μην έχει λάβει κάποια επαγγελματική εκπαίδευση σε κάποιον τομέα. Αλλά η επιλογή των καλύτερων θα αφήνεται να γίνει μεταξύ αυτών που μετά τον ένα χρόνο ‘κοινωνικής θητείας’ θα επιλέγουν να καταταγούν εθελοντικά στο στρατό. Η στρατιωτική θητεία θα διαρκεί αρκετά χρόνια και εκτός αυτού θα προσελκύσει άτομα με πνεύμα αυτοθυσίας επειδή θα συνεπάγεται τους κίνδυνους του πολέμου, επομένως θα απαιτεί ηρωικές αρετές.

Αλλά, επαναλαμβάνω, η αποδοχή της στρατιωτικής θητείας θα αφήνεται εθελοντική και χωρίς εξαναγκασμό. Ποιος μπορεί να αμφιβάλει ότι αυτοί οι Γερμανοί που εθελοντικά κατετάγησαν στο στρατό, ο οποίος θα τους απομακρύνει από την ιδιωτική τους ζωή τουλάχιστον το διπλάσιο από την ‘κοινωνική θητεία,’ δεν θα τους προσφέρει πρακτικά πλεονεκτήματα στην επαγγελματική τους ζωή και εκτός του ότι απαιτεί πολύ σκληρότερη εργασία θα συνεπάγεται για τους εθελοντές όλους τους κινδύνους του πολέμου, ποιος μπορεί να αμφιβάλει, λέω, ότι τέτοιοι Γερμανοί όπως αυτοί οι εθελοντές θα είναι οι καλύτεροι Γερμανοί, φυλετικά οι καλύτεροι, των οποίων τα επιτεύγματα προς όφελος του κράτους τώρα και στο μέλλον θα υπερβαίνουν κατά πολύ αυτά του μέσου ανθρώπου;»

[1]: Με τον όρο «επικαρπία» μεταφράζεται στα ελληνικά ο αγγλικός όρος «entail» που βρίσκεται σε όλα τα κείμενα των αδελφών Στράσσερ όταν αναφέρονται στην μορφή ιδιοκτησίας την οποία προκρίνουν. Οι Όττο και Γκρέγκορ Στράσσερ ήθελαν κατ΄ ουσίαν μια μορφή ιδιοκτήσιας στην οποία ο διαχειριστής δεν θα ήταν τόσο ιδιοκτήτης όσο επιστάτης της «περιουσίας» η οποία του δόθηκε από το έθνος. Ο διαχειριστής της «επικαρπίας» εκτελούσε το χρέος του προς την κοινότητα παρέχοντας τις υπηρεσίες του ενώ παράλληλα φρόντιζε για την προσωπική του ανέλιξη και τον βιοπορισμό του. H «ιδιοκτησία του» δεν ηταν ιερή και απαραβίαστη αφού δεν ανήκε σε αυτόν αλλά σε ολόκληρο το «εθνικό σώμα» το οποίο του την παραχωρούσε ως κληροδότημα προκειμένου ο «κάτοχος» να καλύψει τις ανάγκες του στα πλαίσια της δημιουργικής ασχολίας και της υπευθυνότητας. Είναι ένα άψογο μοντέλο το οποίο συνδυάζει την ευθύτητα του ατόμου επί της επικαρπίας του και την εθνικοποιημένη οικονομία απορρίπτοντας τόσο τον «κρατικό σοσιαλισμό» του μαρξισμού όσο και τον ατομισμό του φιλελευθερισμού. Περισσότερα και πιο κατανοητά σχετικά με το θέμα ΕΔΩ και ΕΔΩ