Σκέψεις για τα καθήκοντα του Μέλλοντος

 

Το ακόλουθο άρθρο του Γκρέγκορ Στράσσερ αποτελεί μια περιεκτική δήλωση των πεποιθήσεων του. Μερικές από τις απόψεις ή τις πολιτικές που υποστηρίζει στο άρθρο άλλαξαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930 στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού τακτικισμού του NSDAP αλλά ως επί το πλείστον αποτελούν μια γενική εικόνα της κοσμοθεωρίας του:

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

«Το να ξαπλώνεις άρρωστος σε ένα κρεββάτι για λίγες εβδομάδες ή λίγους μήνες έχει και την θετική του πλευρά. Σκέψεις στις οποίες κάποιος δεν δίνει σημασία μέσα στην τετριμμένη καθημερινότητα έχουν την ευκαιρία να διαβούν σιγά - σιγά από την ασυνείδητη στην συνειδητή πλευρα του μυαλού και αφού λάβουν ώθηση από τις δυνάμεις της Φαντασίας να αποκτήσουν μορφή και ζωή. Γενικά οι άνθρωποι τείνουν να θεωρούν οτί η πρακτική δράση - δηλαδή η αδιάκοπη ενασχόληση με τις καθημερινές ανάγκες - βρίσκεται σε χάσμα με τις δραστηριότητες του μυαλού. Για αυτό τους αρέσει να δημιουργούν μια ύπουλη σύγκριση μεταξύ του στοχαστή και του πρακτικού ανθρώπου. Είναι αλήθεια πως τα ρεύματα του μυαλού και της ψυχής δεν γίνονται αντιληπτά όταν κάποιος καταπιάνεται αποφασιστικά με τα καθήκοντα της καθημερινότητας και προσπαθεί να λύσει όλες του τις απορίες με πρακτικό τρόπο. Έτσι είναι παρήγορο από καιρό σε καιρό να έχουμε ελεύθερο χρόνο να κοιτάξουμε πέρα από τα καθήκοντα της καθημερινότητας και του κοντινού μέλλοντος και να βυθιστούμε στα βάθη των ερωτημάτων μας για την λύση των οποίων αφιερώνουμε το έργο ολόκληρης της ζωής μας. Δεν θα υπάρξει ποτέ καλύτερη στιγμή από τις μοναχικές ώρες στο αναρρωτικό κρεβάτι, όταν οι δείκτες του ρολογιού φαίνονται ακίνητοι και η νύχτα δείχνει να μην τελειώνει και ξάφνου ξημερώνει, επιτέλους ξημερώνει! Αυτή η νέα αυγή, το γεγονός ότι ξημερώνει ξανά είναι η βαθία παρηγοριά, η ευλογημένη βεβαιότητα που κάνει την νύχτα υποφερτή διότι ακόμη και αν οι ώρες, τα χρόνια δείχνουν να μην τελειώνουν ποτέ η αυγή έρχεται μαζί με τον Ήλιο και το Φώς. 

Αυτές τις σκέψεις της μοναχικής νύχτας, σκέψεις για τα εθνικοσοσιαλιστικά καθήκοντα του μέλλοντος θα εξετάσω εν συντομία εδώ. Τέτοιες σκέψεις σίγουρα έχουν περάσει από το μυαλό των περισσότερων φίλων μας παρόμοιες ώρες με παρόμοιο τρόπο. 

I. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Είμαστε σοσιαλιστές, είμαστε εχθροί, θανάσιμοι εχθροί του παρόντος καπιταλιστικού συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση των οικονομικά αδυνάμων, την αδίκια στους μισθούς, την ανήθικη αξιολόγηση των ατόμων σύμφωνα με το χρήμα και τον πλούτο έναντι της ευθύνης και των επιτευγμάτων και είμαστε αποφασισμένοι να καταργήσουμε αυτό το σύστημα υπό κάθε σύνθηκη. Στην θέση του πρέπει να βάλουμε ένα καλύτερο, πιο ηθικό και πιο δίκαιο σύστημα.

Και όμως δεν αρκεί να αλλάξουμε ένα σύστημα, να αντικαταστήσουμε ένα οικονομικό μοντέλο με ένα άλλο. Πάνω από όλα είναι απαραίτητη η ΑΛΛΑΓΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ! Το πνεύμα το οποίο πρέπει να υπερνικηθεί είναι το πνεύμα του υλισμού! Πρέπει να επιτύχουμε ένα εντελώς νέο είδος οικονομικής σκέψης, μίας σκέψης απελευθερωμένης από τις σημερινές αντιλήψεις που έχουν την ρίζα τους στο χρήμα, στο κέρδος και στην ψεύτικη επιτυχία! Χαρακτηριστικό του μαρξισμού, αυτού του ψεύτικου σοσιαλισμού, είναι ότι ο τρόπος σκέψης του είναι εντελώς ίδιος με αυτόν του καπιταλισμού. Για αυτόν τον λόγο επισημάνω εδώ και χρόνια πως αυτοί οι δύο (καπιταλισμός - μαρξισμός) είναι πνευματικά ενωμένοι απλώς φέρουν διαφορετικά σήματα. Ο εθνικοσοσιαλισμός ο οποίος πηγάζει από την οργανική αντίληψη της ζωής παραμερίζει τα ψεύτικα λόγια μιας θεωρίας που βρίσκεται έξω από την πραγματικότητα του κόσμου αλλά και τις νεκρές ιδέες ενός πολιτισμού που παρακμάζει. 

Πρέπει να μάθουμε ότι στην οικονομία ενός λαού πρωταρχίκη θέση δεν έχει το κέρδος αλλά η ικανοποίηση των αναγκών όλων των μελλών του λαού! Αυτό είναι το μόνο καθήκον μιας εθνικής οικονομίας. Πρέπει να μάθουμε οτί οι ιδεές του «παγκοσμίου εμπορίου», του «εμπορικού ισοζυγίου» και του «πλεονάσματος εξαγωγών» είναι ιδέες μιας φθίνουσας εποχής και στο τέλος θα θεωρηθούν παράλογες αφού παραβιάζουν τον αιώνιο νόμο της οργανικής ζωής γεννημένες από την κερδοσκοπία, όχι από την ανάγκη, όχι από το αίμα και τη γη! Πρέπει να μάθουμε ότι είναι πρόδοσια όταν η κερδοσκοπική παραγωγή, με όλα τα διαφημιστικά της μέσα, δημιουργεί τεχνητές ανάγκες, προδοσία της ανθρώπινης εργασίας, προδοσία της ανθρώπινης ζωής! Γιατί η τεχνητά διεγερμένη απληστία δημιουργεί ολοένα αυξανόμενες φιλοδοξίες και οι αυξανόμενες φιλοδοξίες αυξάνουν και την ανθρώπινη σκλαβιά, μια σκλαβιά στον νου αφού αυτός κυριαρχεί έναντι της ψυχής στην ανθρώπινη ζωή! Τι γνωρίζουν σήμερα οι άνθρωποι για την ζωή; Τρέχουν τριγύρω, πασχίζουν και ταράζονται σαν σκλάβοι της γαλέρας για να ζήσουν μια ζωή με φρικιαστικό κενό! Το οικονομικό σύστημα που επιδιώκουμε εμείς δεν έχει ως στόχο την αύξηση της παραγωγής. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η υψηλή παραγωγή αλλά η ανθρώπινη ψυχή. Η παραγωγή και η οικονομία έχουν μόνο τα εξής καθήκοντα: να καλύπτουν τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων, να απορρίπτουν τα αγαθά που οφείλουν την ζήτηση τους μόνο στην τεχνητή διέγερση και να απορρίπτουν την επιδιώξη του κέρδους. 

Πρέπει να μάθουμε ότι η εργασία μετράει περισσότερο από την περιουσία και τα επιτεύγματα μετράνε περισσότερο από τον πλούτο. Η πιο απαίσια κληρονομιά του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι πως μας έμαθε να αξιολογούμε τα πάντα σύμφωνα με το χρήμα, τον πλούτο και την ιδιοκτήσια! Η παρακμή ενός λαού είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτού του προτύπου αφού είναι εκ φύσεως εχθρικό προς τις έννοιες της φυλής, του αίματος και της ζωής. Ποτέ δεν αφήσαμε αμφιβολία οτί ο εθνικοσοσιαλισμός σπάει αυτό το προνόμιο του ιδιοκτήτη και απελευθερώνει τον Γερμανό εργατή ο οποίος αποκτάει πλεον συμμετοχή στο κέρδος και την περιουσία. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα όμως αν δεν τονίσουμε την επανάσταση του πνεύματος εναντίον του παρόντος συστήματος! Αντιστεκόμαστε συνειδητά στην αποτίμηση των ανθρώπων σύμφωνα με την ιδιοκτησία και αντιπαραβάλλουμε την αξιολόγηση σύμφωνα με τα επιτεύγματα. Αυτή είναι η μόνη μορφή αξιολόγησης που γνωρίζουμε. Τοποθετούμε συνειδητά την εργασία υψηλότερα από την περιουσία. Εστιάζουμε στα επιτεύγματα, όχι στον πλούτο αλλά αναγνωρίζουμε την ευθύνη και όχι το μεγαλείο ως το επιστέγμασμα της ανθρώπινης προσπάθειας. Αυτή είναι μια νέα κοσμοθεωρία, μια νέα θρησκευτική άποψη γύρω από την οικονομία. Διαπιστώνουμε με βεβαιότητα ότι ο φρικτός κανόνας του «ιερού μόσχου» έχει τελειώσει και ότι οι διαφορές μεταξύ των ατόμων και των δίκαιωματων που πρέπει να χαίρουν εδράζονται στην διαφορά των επιτευγμάτων, στην διαφορά στον βαθμό ευθύνης και στις ιερές διαφορές που προέρχονται από τον Θεό. 

ΙΙ. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ο αγώνας μας εναντίον της καπιταλιστικής οικονομίας είναι ταυτόχρονα ένας αγώνας ενάντια στο πνεύμα αυτής της μορφής οικονομίας, ενός πνεύματος που πρέπει να ξεριζωθεί από την καρδιά κάθε ατόμου. Έτσι και ο αγώνας μας ενάντια στην μορφή της κοινωνίας του παρόντος κράτους είναι επίσης αγώνας ζωής ή θανατού ενάντια πνεύμα της παρούσας μορφής κοινωνίας και κράτους: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ !

Το πνεύμα της εθνικοσοσιαλιστικής μας ιδέας πρέπει να υπερισχύσει του πνεύματος του φιλελευθερισμού και της ψευδούς δημοκρατίας αν θέλουμε να υπάρξει ένα Τρίτο Ράιχ! Συνειδητοποίησαμε λοιπόν πως η ψευδής πίστη στην ισότητα των ανθρώπων είναι η θανάσιμη απειλή με την οποία ο φιλελευθερισμός καταστρέφει τους ανθρώπους και τα έθνη, τους πολιτισμούς και τα ήθη, παραβαίνοντας τα βαθύτερα επίπεδα της υπάρξης μας! Η φιλελεύθερη σκέψη ροκανίζει την βάση της ίδιας της ζωής, καταστρέφει το αίμα, καταστρέφει την ιερή τάξη που θεμελιώνεται στην απόσταση που δημιουργεί η ανισότητα! Διότι η ιεραρχία για την οποία μιλώ εδώ εξαρτάται αποκλειστικά από τα επιτεύγματα του ατόμου προς όφελος της κοινότητας. Πρέπει να απορρίψουμε με φανατικό ζήλο το συχνό ψέμα ότι οι άνθρωποι είναι «ίσοι» και «ίσοι ως προς την επιρροή τους στο κράτος και το μερίδιο τους στην εξουσία»! Οι άνθρωποι είναι άνισοι, είναι άνισοι εκ γενετής, γίνονται πιο άνισοι κατά την διάρκεια της ζωής και επομένως πρέπει να αποτιμώνται άνισα ως προς τις θέσεις που τους αναλογούν στην κοινωνία και στο κράτος! Αλλά αυτή η ανισότητα πρέπει να εδράζεται μόνο σε μία αρχή: στα επιτεύγματα που κατορθώνει κάποιος για το έθνος, την κοινωνία και το κράτος!

Έτσι φτάνουμε σε μία απαίτηση που εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνεται ουτοπική αλλά προκύπτει αναπόφευκτα από αυτά που είπα και η οποία έχει εμφανιστεί σε διάφορους φίλους με παρόμοιο τρόπο. Το αίτημα για άνιση κατανομή των δικαιωμάτων ανάλογα με τα επιτεύγματα απαιτεί την επεξεργασία μιας διαδικασίας επιλογής με την οποία θα προσμετρώνται τέτοια επιτεύγματα. Στο volkish κίνημα γίνεται πολύς λόγος για την εμφάνιση μιας νέας ομάδας ηγετών και αυτή η υπόθεση αγγίζει πολύ αυτό που ανέφερα. Οι τρόποι που συνιστώνται για την λύση του ζητήματος είναι οι εξής: η εξέταση του αίματος, η νορδικοποίηση και ούτω καθεξής. Όλα αύτα φαίνονται στο πρακτικό μου μυαλό  κάπως αμφίβολα ως προς τις δυνατότητες, την αξία τους και τα αποτελέσματα τους. Ένας άλλος τρόπος, ένας εντελώς γερμανικός, πρωσικός τρόπος που μου θύμισε ο φίλος μου Pfeffer είναι η επιλογή από τον στρατό! 

Η συγκεκριμένη διαδικασία απαιτεί η στρατιωτική θητεία να είναι εθελοντική, να αποτελεί δικαίωμα και όχι καθήκον! Ο πρακτικός τρόπος θα είναι ότι βάσει νόμου κάθε γερμανός πολιτής θα πρέπει να υπηρετήσει το κράτος για ένα έτος. Κατά την διάρκεια αυτού του έτους δεν θα φτιάχνει δρόμους ή θα του επιβάλλεται καταναγκαστική εργασία αλλά θα εκπαιδεύεται σε ένα συγκεκριμένο τομέα ώστε να μην υπάρχει ούτε ένας Γερμανός που να μην γνωρίζει να καταπιάνεται κάτι καλά. Οι καλύτεροι ωστόσο θα φυλάσσονται για τον τομέα των όπλων, η εκπαίδευση στα οποία θα διαρκεί δύο χρόνια και επομένως θα προσελκύει μόνο εκείνους που είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, εκείνους που θα δέχονται να αναλάβουν όλο το θανάσιμο κίνδυνο του πολέμου και θα φέρουν όλες τις ηρωϊκές αρετές! Η συμμέτοχη στην στρατιωτική θητεία θα είναι εθελοντική και δεν θα εξαρτάται από τον εξαναγκασμό. Ποιός αμφιβάλλει ότι όσοι Γερμανοί υποβάλλουν εθελοντικά αίτηση για συμμετοχή στην στρατιωτική θητεία - μια διαδικασία η οποία τους αποστερέι την ιδιωτική ζωή για χάριν της δημόσιας προσφοράς, μια διαδικασία που δεν περιλαμβάνει πρακτικά αποτελεσμάτα για έναν πρακτικό βίο αλλά αντιθέτως μια αυστηρή υπηρεσία που συνεπάγεται τον κίνδυνο της ζωής στην δείνη του πολέμου - ποιος αμφιβάλλει οτί αυτοί οι Γερμανοί θα είναι οι καλύτεροι του λαού τους, τα ανώτερα φυλετικά στοιχεία, των οποίων τα επιτεύγματα υπερβαίνουν κατα πολύ την μέτρια ζωή της πλειοψηφίας! Τι πιο φυσικό από ένα εθνικοσοσιαλιστικό κράτος το οποίο θα εκτιμά και θα αποδίδει αξία στα υψηλότερα αυτά επιτεύγματα; Τι πιο φυσικό από ένα εθνικοσοσιαλιστικό κράτος το οποίο αντί για την γενική ισότητα και το δικαίωμα ψήφου σε κάθε πολίτη θα έδινε στους εθελοντές υπερασπιστές της Πατρίδος δικαίωμα ψήφου που θα είχε δέκα φορές μεγαλύτερη αξία και βαρύτητα; Και σε αντάλλαγμα της στρατιωτικής τους θητείας αυτοί οι προικισμένοι θα αναλάβουν τον ηγετικό ρόλο του κράτους του οποίου το ύψιστο καθήκον θα είναι η προστασία από κάθε εξωτερική απειλή.

Θα ήταν αμαρτία να μην προχωρήσουμε στην ίδια διάκριση σχετικά με το γυναικείο φύλο! Επειδή όλα τα χαρακτηριστικά της φθοράς και της παρακμής είναι εμφανείς με την ίδια ένταση και στα δύο φύλα έτσι και η φυλετική βάση είναι ίδια. Θα ήταν λοιπόν ασυγχώρητη παράβλεψη αν το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος δεν έψαχνε και εδώ μία μέθοδο φυσικής επιλογής που θα χώριζε το πιο πολύτιμο τμήμα - και θα το προτιμούσε, ναι θα το προτιμούσε! - από το άλλο. 

Αν για τον άνδρα η στρατιωτική θητεία είναι η πιο ειλικρινής και πιο πολύτιμη μορφή συμμετοχής στο κράτος, για την γυναίκα είναι η μητρότητα. Υπάρχουν πολυάριθμες πολεμικές φυλές στην Αφρική στις οποίες οι μητέρες που πεθαίνουν κατά την διάρκεια της γέννας θάβονται με τις ίδιες στρατιωτικές τιμές που θάβονται οι άνδρες που έπεσαν κατά την διάρκεια της μάχης. Εκεί κρύβεται ένα διπλό νόημα: εκτός από την αναγνώριση του προσωπικού ηρωϊσμού αποδεικνύεται ότι η αξία αυτών των ανθρώπων για την φυλή είναι ίδια. Ως εκ τούτου μου φαίνεται λογικό και επιτακτικό η διαδικασία φυσικής επιλογής των καλύτερων στοιχείων να βασίζεται στον γάμο και την μητρότητα για την γυναίκα και στην στρατιωτική θητεία για τον άνδρα ενώ αντιστοίχως και οι δύο περιπτώσεις να επιβραβεύονται με δίκαιωμα ψήφου μεγαλύτερης βαρύτητας. Είναι αυτονόητο ότι και στις δύο περιπτώσεις το δικαίωμα ψήφου δεν πρέπει να είναι η μόνη ανταμοιβή και ότι επιπλέον τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να επιλέγονται ως ανώτατοι αξιωματούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι και να λαμβάνουν τιμητικές θέσεις. 

Ονομάστε το ουτοπία, για μένα είναι βεβαιότητα: 20 με 30 χρόνια της παραπάνω διαδικασίας και η Γερμανία θα αποκτήσει μια ομάδα ηγετών που θα αλλάξει ολόκληρο το πρόσωπο της κοινωνίας και του κράτους και που θα υποστηρίξει με ακλόνητη βεβαιότητα το νέο κράτος και την νέα μορφή οικονομίας.

III. TO ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Χρειαζόμαστε κάποια ειδική λέξη προκειμένου να καταδείξουμε ότι το διεστραμμένο πνεύμα της παρούσας ζωής πρέπει να ξεριζωθεί για να δημιουργήσουμε στην θέση του κάτι πραγματικά νέο το οποίο θα διαρκεί. Δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για «πνεύμα της παρούσας ζωής». Κάτι τέτοιο θα ήταν ένα τεράστιο ψέμα! Δεν είχα συνειδητοποιήσει ξεκαθάρα την τραγωδία της παρούσας ζωής μέχρι που βρήκα χρόνο να διαβάσω κατά την διάρκεια των προηγουμένων εβδομάδων. Αν δεν ήξερα πως οι ψυχές των ανθρώπων «πεινούν» και «διψούν» τότε θα απεκόμιζα από τα βιβλία που διάβασα την εντύπωση ότι η ψυχή είναι τελικά νεκρή και έχει αντικατασταθεί από την «λογική», από τον ορθολογισμό που βρίσκει νόημα, σκοπό και περιεχόμενο μόνο στο μηχανικό, μόνο στο τεχνικό. 

Υπάρχει μια τρομερή απελπισία στις ψυχές της ανθρωπότητας, μία διάλυση όλων των σταθερών αξιών, μια αστάθεια που μάταια αναζητά σταθερότητα, μια σταθερότητα που δεν βρίσκεις πια στην θρησκεία και την ηθική των καιρών μας. «Σχετικισμός», αυτή είναι η βασική πεποίθηση του πολιτισμού της εποχής μας. Σχετικισμός στα πάντα, σχετικισμός σε κάθε γνώση, σχετικισμός σε κάθε συναίσθημα και ένα μουδιασμένο άγχος, αφού γίνει το κακό αντιληπτό, που προσπαθεί να δικαιολογήσει αυτή την εσωτερική αστάθεια με την «ψυχανάλυση».

Και αυτή είναι η μεγαλύτερη και ίσως η πιο ανίατη πληγή! Γιατί είναι βαθυτάτη αλήθεια πως η ηθική ανάκαμψη αποτελεί την βασική προϋπόθεση για την κοινωνική και πολιτική στάση ενός λαού! Δεν θέλω να παρεξηγηθώ στην λέξη ηθική - η ηθική βασίζεται πάντα μόνο στην έμψυχη φύση, όχι σε υποτιθέμενες αναλλοίωτες εντολές ακόμη και αν κάποτε είχαν εξαχθεί από την ανθρώπινη φύση. Δεν μιλάμε για την δογματική έννοια της ηθικής μίας τάξης ή μίας θρησκείας αλλά για την αρμονική σύνθεση μεταξύ του θείου, του ανθρώπου και της αιωνιότητας της φύσης. 

Είναι δύσκολο, ειδικά σε αυτόν τον τομέα, να προτείνουμε συγκεκριμένα μέτρα τα οποία θα οδηγήσουν στην βελτίωση. Και όμως το πρακτικό μυαλό μου προσπαθεί παρόλα αυτά να θέσει γενικές απαιτήσεις. Η επιρροή του κράτους δεν μπορεί παρά να είναι έμμεση και μάλλον εξωτερικής φύσης: μέσω των σχολείων και της εκπαίδευσης. Τι είναι, ωστόσο, τόσο απαραίτητο για να αλλάξει το σημερινό πνεύμα της αποσύνθεσης, της διάλυσης, του άσκοπου, της σχετικότητας και της ανεντιμότητας ή τουλάχιστον για να αποτραπεί η περαιτέρω εξάπλωση σε εκείνα τα τμήματα ή άτομα του πληθυσμού που έχουν παραμείνει υγιείς; Eκτός από την υποστήριξη όλων των πραγματικά θρησκευτικών εγχειρημάτων μένει κυρίως αυτό: το αίσθημα της τιμής πρέπει να τοποθετηθεί στο κέντρο ολόκληρης της πνευματικής ζωής! Θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε το γεγονός ότι για πολλούς ανθρώπους η θρησκεία δεν είναι πλέον ικανή να αναλάβει αυτό το έργο διαμόρφωσης όπως το έκανε θαυμάσια στον Μεσαίωνα. Αλλά η αίσθηση της τιμής η οποία είναι από μόνη της ένα τυπικό χαρακτηριστικό των ανώτερων ατόμων εξακολουθεί να είναι πλήρως ικανή να λάβει την θέση της ως κυρίαρχη δύναμη στην ψυχή του ανθρώπου και να οργανώσει τις σκέψεις του. Η δεύτερη φάση είναι να απαιτηθεί να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο ΚΑΘΗΚΟΝ ως η πολιτική και κοινωνική ενεργοποίηση της τιμής! Ως εκ τούτου βλέπω το «νόημα της ζωής» ως την ολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης τόσο μέσω της ΤΙΜΗΣ και του ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ. Αυτή είναι μια λύση δυνατή για τον Γερμανό των ημερών μας που αντιπροσωπεύει το «πρωσικό ύφος». 

Ένα πράγμα πρέπει να καταστήσουμε απόλυτα σαφές: οι μορφές και οι θεσμοί είναι ευμετάβλητοι, δεν είναι ποτέ σωστοί αυτοί καθαυτοί και ποτέ άδικοι ως τέτοιοι. Το «πνεύμα» το οποίο κατά περιόδους θεωρείται «σωστό» είναι το «πνεύμα» του εκάστοτε νικητή!  Μόνο ένα «πνεύμα» έχει όμως εποικοδομητική άποψη: το πνεύμα της αιωνίας φύσης που εμψυχώνεται από τον άνθρωπο ως εικόνα του Θεού! 

Είναι ισχυρή μας πεποίθηση και βαθιά μας γνώση πως αυτό το πνεύμα βρίσκεται μέσα μας, ενυπάρχει στην ιδέα του ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ και μόνο αυτό είναι ικανό να οικοδομήσει το χιλιόχρονο Ράιχ!» 

ΠΗΓΗ