Το ακόλουθο άρθρο του Γκρέγκορ Στράσσερ δημοσιεύθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1925, περίπου έξι μήνες μετά την επανίδρυση του NSDAP και την απελευθέρωση του Χίτλερ από την φυλακή του Λάντσμπεργκ. Δεν είναι βέβαιο το που εμφανίστηκε για πρώτη φορά. Πιθανότατα στο Nationalsozialistische Briefe του οποίου ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν αρχισυντάκτης. Το άρθρο θεωρήθηκε τόσο σημαντικό που ανατυπώθηκε και επανακυκλοφόρησε αρκετές φορές αργότερα ενώ συμπεριλαμβάνεται στο ιδεολογικό έντυπο του 1928 «Ελευθερία και Ψωμί» (Freiheit und Brot) αλλά και στο βιβλίο που έγραψε ο Γκρέγκορ το 1932 «Αγώνας για την Γερμανία» (Kampf um Deutschland). Το άρθρο είναι απροκάλυπτα αντικαπιταλιστικό και υποστηρίζει την δέσμευση για ριζική οικονομική αναδιάρθρωση.
ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΑΤΡΙΔΑ"
«Με το σχέδιο Ντόουζ, η πρόθεση του ελεγχόμενου από Εβραίους αμερικανοαγγλικού κεφαλαίου να χρησιμοποιήσει την εθνική οικονομία της Γερμανίας ως μια γιγαντιαία επιχειρήση άντλησης κερδών, την γερμανική βιομηχανία ως ένα μεγάλο εργαστήριο για τα κεφάλαια της Wallstreet και να μετατρέψει έναν εργατικό λαό 60 εκατομμυρίων σε έναν τεράστιο στρατό ανυπεράσπιστων μισθωτών σκλάβων θα υλοποιηθεί άμεσα μέσα στα επόμενα χρόνια.
Έν όψει αυτών των εξελίξεων καλούμαστε να θέσουμε τους στόχους μας ξεκάθαρα και ανοιχτά. Μόνο έτσι οι ιδέες μας θα αποκτήσουν δύναμη και θα ασκήσουν έλξη αφού βασίζονται στην λαχτάρα ενός προδομένου και εξαπατημένου λαού.
Εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές είμαστε σοσιαλιστές, πραγματικόι Γερμανοί Εθνικοί Σοσιαλιστές! Απορρίπτουμε την χυδαιοποίηση της έννοιας «σοσιαλισμός» και την υποβάθμιση της χρησιμοποιώντας την λέξη «κοινωνικός μεταρρυθμιστής». Αυτή η διαφορετική διατύπωση δεν είναι παρά μία υποκριτική προσπάθεια να κρυφτούν τα πιο κραυγαλέα ελλατώματα του καπιταλιστικού συστήματος ή στην καλύτερη μια απόπειρα συμπονετικών και έντιμων ανθρώπων να θεραπεύσουν τις πληγές που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα σκεπάζοντας τες. Είμαστε σοσιαλιστές, όχι κοινωνικοί μεταρρυθμιστές και δεν διστάζουμε να πάρουμε επάνω μας το στίγμα που προκαλεί αυτή η λέξη μιας και ο μαρξισμός την έχει διαστρεβλώσει τόσο φοβερά.
Tι σημαίνει εθνικοσοσιαλισμός και γιατι μας αντιπροσωπεύει;
Πιστεύουμε ότι ένα έθνος είναι μια κοινότητα της μοίρας! Μία κοινότητα της μοίρας είναι μια κοινότητα της ανάγκης και μια κοινότητα της ανάγκης είναι κοινότητα του ψωμιού! [1]
Το εθνικό κίνημα[2] αναγνωρίζει το έθνος ως κοινότητα της μοίρας και κοινότητα αναγκών αλλά σιωπά με την υπόδειξη ότι ολά αυτά σημαίνουν και κοινότητα του ψωμιού. «Κοινότητα ψωμιού» σημαίνει ότι η γη, το έδαφος και οι φυσικοί πόροι είναι ιδιοκτησία ολόκληρου του λαού, ολόκληρου του έθνους! Αυτό αντιτίθεται στην μαρξιστική παραπλανητική φράση «ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής» καθότι στην κοινότητα του ψωμιού δεν αναγνωρίζεται μία τάξη ως κυριαρχή, ούτε καν η εργατική, αλλά το έθνος ως σύνολο.
Οι αιώνες κυριαρχίας του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος (που όπως όλα τα συστήματα είχε την χρησιμότητα του στην εποχή του μαζί με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του αλλά πλέον ήρθε η ώρα να παρέλθει και να αντικατασταθεί με κάτι άλλο) και μιας καθαρά εμπορoκρατικής οικονομικής σκέψης είχαν ως αποτέλεσμα η κοινή λογική να γίνει τόσο ανισσόροπη και συχνά να φαντάζει αδιανόητο ή τουλάχιστον ανέφικτο να επιθυμούμε την εθνική ιδιοκτησία στην γη και τα μέσα παραγωγής. Μια ματιά στην ιστορία όμως θα καταδείξει πως αυτή η μορφή διαχείρισης ήταν κάποτε κυρίαρχη και πως για εκατοντάδες χρόνια η γη μας καλλιεργούνταν με την μορφή επικαρπιών[3] ενώ οι συντεχνιακοί συνεταιρισμοί παραγωγών θεωρούνταν μια ακόμη μορφή επιβολής. Όλο αυτό δείχνει ότι μία οικονομική τάξη όπως την διεκδικούμε εμείς δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα τρελό αποκύημα της φαντασίας.
Όμως αυτό που μας έκανε, σοσιαλιστές δεν είναι η γνώση των παλαίων μορφών οικονομικής οργάνωσης αλλά η αίσθηση μιας βαθιάς, εσωτερικής δικαιοσύνης και μίας επιτακτικής αναγκαιότητας. Το 85% του λαού μας είναι εργάτες και μισθωτοί και αυτό το 85% του λαού αποκλείεται από την ιδιοκτησία του εδάφους που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, αποκλείεται από την απόλαυση των υλικών αγαθών του έθνους στο οποίο η δική τους εργασία δίνει ζωή και αξία.
Αυτό το 85% του γερμανικού έθνους δεν έχει καμία σχέση με την μητρική του γη και τα εθνικά μέσα παραγωγής. Έτσι το έθνος δεν αποτελεί «κοινότητα του ψωμιού» και για αυτό εκεινό το 85% παραμένει δύσπιστο, κοροϊδευτικό ή και απορριπτικό αν κανείς θέλει να του ξεκαθαρίσει ότι αποτελεί μέρος αυτής της κοινότητας της μοίρας και των αναγκών! Εκείνο που θέλουμε δεν είναι τίποτε άλλο από το να ενσωματώσουμε αυτό το 85% στον εθνικό οργανισμό, να τους δείξουμε φανερά και να τους καταστήσουμε σαφές ότι τόσο ο πλούτος, όσο και οι συμφορές του έθνους είναι δικός τους πλούτος και δικές τους συμφορές αφού αποτελούν δικαιωματικά μέλη αυτού του συλλογικού οργανισμού.
Αυτό το οποίο ζητάμε είναι μία επανάσταση, μια οικονομική επανάσταση! Σίγουρα! Θέλουμε την οικονομική επανάσταση όπως την ήθελε και την διεξήγαγε κάποτε ο Freiher vom Steim που αγωνίστηκε για την εθνική απελευθέρωση του λαού του! Η μεγαλύτερη χειραφέτηση της αγροτιάς δεν ήταν άλλη από την επανάσταση, μία επανάσταση την οποία οι φεουδάρχες της εποχής χαρακτήρισαν ως μπολσεβικική και ανατρεπτική για το κράτος όπως ακριβώς κάνουν και οι σημερινοί καπιταλιστικοί κύκλοι με τις εθνικοσοσιαλιστικές μας απαιτήσεις. Μόνο μέσω της οικονομικής επανάστασης, της χειραφέτησης των αγροτών και της υιοθέτησης από το κράτος ενός νέου συστήματος γύρω από την ιδιοκτησία θα απελευθερωθεί ο λαός μας. Πρέπει να πράξουμε ακριβώς όπως έπραξε η Πρωσία το 1812 και η Γερμανία το 1870. Είναι βαθύτερη πεποίθηση μας ότι μόνο μέσω της απελευθέρωσης του «τέταρτου στρώματος»[4] και της ενσωμάτωσης της γερμανικής εργατικής δύναμης στον εθνικό οργανισμό η Γερμανία του 1918 θα γίνει μια ελεύθερη Γερμανία στο εγγύς μέλλον και μια Μεγάλη Γερμανία στο μακρινό μέλλον!
Θα κάνουμε μερικές αναφορές για την σχέση μας με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό. Δεν διαφοροποιούμαστε από τον εβραιογενή μαρξισμό μόνο λόγω του ένθερμου εθνικισμού μας αλλά και για έναν ακόμη πολύ βαθύτερο λόγο: την απόρριψη της υλιστικής κοσμοθεωρίας! Για εμάς η προσωπικότητα είναι το παν και για αυτό μισούμε από τα βάθη της ψυχής μας την αυταπάτη της μαζικής ομογενοποίησης που χαρακτηρίζει την μαρξιστική ιδεολογία. Ο σοσιαλισμός δεν είναι η κυριαρχία των μαζών και η ισοπέδωση των διαφορών στην απόδοση και τον μισθό. Αντιθέτως είναι η πρωσογερμανική έννοια της «υπηρεσίας προς το σύνολο» και η αναγνώριση ότι κάθε άτομο αποτελεί ένα μέρος, ένα βαθιά συνδεδεμένο μέρος αυτού του συνόλου. Ο φθόνος για την νόμιμα αποκτηθείσα ιδιοκτησία είναι τόσο ξένος για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές όπως και η μαρξιστική αντίθεση σε κάθε μορφή ηγεσίας. Βέβαια οφείλουμε να τονίσουμε πως η ιδιοκτησία δεν πρέπει να έχει αποκτηθεί από την λεηλασία των εθνικών περιουσιακών στοιχείων και η ηγεσία δεν πρέπει να απαρτίζεται από ανθρώπους που έχουν ως μόνο στόχο το κέρδος από τον οικονομικό θάνατο του εργάτη!
Εδώ έρχεται το κρίσιμο σημείο για όσους προβάλλουν αντιρρήσεις κατά του εθνικοσοσιαλισμού. Πιστεύει κανείς σοβαρά πως ένας ικανός Γενικός Διευθυντής θα ήταν λιγότερο ικανός αν οι μετοχές της εταιρείας που ηγείται ανήκουν στο κράτος, την τοπική κοινότητα και το εργατικό δυναμικό της επιχείρησης αντί να ανήκουν σε μια εγχώρια ή ξένη εβραϊκή τράπεζα; Και γιατί ένας χωρικός να δουλεύει με λιγότερη προθυμία την γη που ανήκει σε αυτόν, τα παιδιά του και τα εγγόνια του όταν ξέρει ότι σε περίπτωση που η οικογένεια του πεθάνει η γη του δεν θα περάσει στα χέρια μιας κτηματομεσητικής εταιρείας αλλά στον τόπο καταγωγής του, στο έθνος του; Και γιατί θεωρείται αδικία να απαιτείται μίσθωση του εδάφους - που είναι ιδιοκτησία ολόκληρου του έθνους και το οποίο θα κληθεί να υπερασπιστεί ολόκληρο το εθνος - από εκείνους που τους εμπιστεύθηκε το έθνος να το καλλιεργούν για την υπόλοιπη ζωή τους, αυτοί και οι αρσενικοί απογόνοι τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προς το ζην;
Αυτό εγώ το ονομάζω ευτυχισμένο γάμο μεταξύ του προσωπικού εγωϊσμού του ανθρώπου (ο προσωπικός εγωϊσμός του ανθρώπου είναι κάτι απολύτως λογικό και μια τρομέρη κινητήρια δύναμη) και της ανάγκης διασφάλισης των συμφερόντων του συνόλου κατί το οποίο προκύπτει από την θεώρηση του έθνους ως μία κοινότητα της μοίρας, της ανάγκης και του ψωμιού!
Ήταν τρομερή εμπειρία για μένα όταν ένας από τους οπλίτες μου (σ.σ εννοεί το 1ο Βαυαρικό Σύνταγμα Πυροβολικού στο οποίο ήταν υπαξιωματικός κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου) μου είπε κατά την διάρκεια μιας συζήτησης γύρω από την έννοια της Πατρίδας εκεί έξω στο πεδίο: «Τι σημαίνει Πατρίδα; Είναι η γη που ανήκει στον πατέρα μου και κάποια μέρα θα περάσει σε μένα; Είναι η γη που μου δίνει την ευκαιρία να την δουλέψω και που με θρέφει κατά τον ίδιο τρόπο που εγώ πέρασα τα τελευταία τρία χρόνια υπερασπιζόμενος την; Όμως ούτε εγώ, ούτε ο πατέρας μου είχαμε ποτέ κάποιο κομμάτι γης δικό μας και η θέληση μας να δουλέψουμε ποτέ δεν μας προστάτεψε από την φτώχεια στην οποία για μήνες ή βδομάδες αναγκαζόμασταν να υποβληθούμε. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να θυσιάσω την υγεία μου, ίσως και την ζωή μου για μια τέτοια πατρίδα».
Αυτά τα λόγια ενός ταπεινού οπλίτη δείχνουν το βάθος και τον πυρήνα της λεγομένης αντεθνικής στάσης της εργατικής τάξης, δείχνουν το βάθος και τον πυρήνα της γερμανικής δυστυχίας και ταυτόχρονα δείχνουν τον μοναδικό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην σωτηρία. Eίναι μια πλάνη, μια πλάνη χάριν της οποίας η Γερμανία έχασε τον πόλεμο, μια πλάνη η οποία θα εμποδίζει την επιτυχία κάθε εθνικού έργου η άποψη πως ένας λαός 60 εκατομμυρίων θα μπορούσε να αναγκαστεί να κάνει τις ατελείωτες θυσίες που απαιτεί ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας απλώς και μόνο μέσω της έξαρσης του πατριωτισμού και της εθνικής υπερηφάνειας ενώ ταυτόχρονα παραμελείται κάθε σταθερή έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης και κάθε σταθερή αντίληψη του λαού μας ως συνόλου του οποίου θα πρέπει να καλύπτονται οι ανάγκες. Η κατάσταση του έθνους πρέπει να είναι η ενσάρκωση της επιθυμίας του λαού και η οικονομία του να βασίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη.
Οι λέξεις παραμένουν λέξεις και ανεξάρτητα από το πόσο ένθερμα έχουν εκφραστεί από μία εθνική καρδιά πρέπει να προκαλούν συναισθήματα για να αποδείξουν την αξία τους. Τα συναισθήματα παραμένουν συναισθήματα και ανεξάρτητα από την ειλικρινή και παθιασμένη δύναμη που εμπεριέχουν πρέπει να διεγείρουν δράση για να αποδειχθούν αποτελεσματικά. Το εθνίκο συναίσθημα το οποίο επικαλούμαστε πρέπει να εμπνεύσει την απελευθέρωση του γερμανικού εργατικού δυναμικού! Τότε μόνο ο λαός μας θα είναι αρκετά δυνατός για να αναλάβει τις θυσίες που απαιτεί ο αγώνας για την εθνική μας απελευθέρωση!»
Σημειώσεις:
[1]: Οι όροι «Κοινότητα της Μοίρας» (Schicksalsgemeinschaft), «Κοινότητα της Ανάγκης» (Notgemeinschaft) και «Κοινότητα του Ψωμιού» (Brotgemeinschaft) ήταν συνθήματα που χρησιμοποιούνταν αρκετά συχνά από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Μια «Κοινότητα της Μοίρας» συνεπαγόταν μια κοινότητα ανθρώπων των οποίων οι δεσμοί βασίζονταν στο κοινό πεπρωμένο. Μια «Κοινότητα της Ανάγκης» συνεπαγόταν ένα έθνος το οποίο συγκεντρώνει κοινές εμπειρίες. Μια «Κοινότητα του Ψωμιού» συνεπαγόταν ότι ακριβώς εννοεί ο Γκρέγκορ Στράσσερ στο άρθρο του δηλαδή μια κοινότητα με υλικές απαιτήσεις και οικονομικές σχέσεις τις οποίες καλείται να εκπληρώσει μέσω της αλληλοβοήθειας και της συλλογικής ιδιοκτησίας των πόρων.
[2]: Λέγοντας «εθνικό κίνημα» ο Γκρέγκορ εννοεί το ευρύτερο εθνικιστικό κίνημα στην Γερμανία την εποχή της Βαϊμάρης που συμπεριλάμβανε κόμματα, συνδέσμους και παραστρατιωτικές οργανώσεις. Ουσιαστικά εδω καυτηριάζει την αποδοχή του φιλελεύθερου - καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου από τις εθνικιστικές οργανώσεις της εποχής κατί που ισχύει δυστυχώς μέχρι τις μέρες μας στον δυτικό κόσμο.
[3]: Με τον όρο «επικαρπία» μεταφράζεται στα ελληνικά ο αγγλικός όρος «entail» που βρίσκεται σε όλα τα κείμενα των αδελφών Στράσσερ όταν αναφέρονται στην μορφή ιδιοκτησίας την οποία προκρίνουν. Οι Όττο και Γκρέγκορ Στράσσερ ήθελαν κατ΄ ουσίαν μια μορφή ιδιοκτήσιας στην οποία ο διαχειριστής δεν θα ήταν τόσο ιδιοκτήτης όσο επιστάτης της «περιουσίας» η οποία του δόθηκε από το έθνος. Ο διαχειριστής της «επικαρπίας» εκτελούσε το χρέος του προς την κοινότητα παρέχοντας τις υπηρεσίες του ενώ παράλληλα φρόντιζε για την προσωπική του ανέλιξη και τον βιοπορισμό του. H «ιδιοκτησία του» δεν ηταν ιερή και απαραβίαστη αφού δεν ανήκε σε αυτόν αλλά σε ολόκληρο το «εθνικό σώμα» το οποίο του την παραχωρούσε ως κληροδότημα προκειμένου ο «κάτοχος» να καλύψει τις ανάγκες του στα πλαίσια της δημιουργικής ασχολίας και της υπευθυνότητας. Είναι ένα άψογο μοντέλο το οποίο συνδυάζει την ευθύτητα του ατόμου επί της επικαρπίας του και την εθνικοποιημένη οικονομία απορρίπτοντας τόσο τον «κρατικό σοσιαλισμό» του μαρξισμού όσο και τον ατομισμό του φιλελευθερισμού. Περισσότερα και πιο κατανοητά σχετικά με το θέμα ΕΔΩ και ΕΔΩ
[4]: Με τον όρο «τέταρτο στρώμα» οι εθνικοσοσιαλιστές εννοούσαν την εργατική τάξη. «Πρώτο στρώμα» ήταν οι καπιταλιστές μεγαλοϊδιοκτήτες, «δεύτερο στρώμα » οι κληρικοί, «τρίτο στρώμα» οι μεσοαστοί - μικροαστοί και τέταρτο οι εργαζόμενοι.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου