'Ερνστ Ρέμ: Ενάντια στην Αντίδραση

 

«Δεν καταφεύγουμε στην εσφαλμένη πεποίθηση ότι ο μαρξισμός έχει πλέον πεθάνει επειδή έχουν καταστραφεί οι δομές του. Γνωρίζουμε καλά ότι διάφορα κομμουνιστικά στοιχεία προσπαθούν ξανά και ξανά να οργανωθούν σε μικρές ομάδες αλλά από την άλλη με χαρά παρατηρούμε ότι στη ανεξέλεγκτη εισροή εντός των εργατικών μας οργανώσεων εκτός από τις πολλές εκατοντάδες χιλιάδων αξιοπρεπών, έντιμων Γερμανών εργατών συμμετέχουν επίσης εκατοντάδες χιλιάδων πρώην αδιόρθωτων μαρξιστών που πλέον βρήκαν τον δρόμο προς τη σβάστικα. Τα τρομοκρατικά στοιχεία είναι αριθμητικά και διανοητικά εντελώς ασήμαντα και θα βρεθούν - μόλις αποκτήσουν έναν επαρκή αριθμό έτσι ώστε να καταστούν αξιόλογα - σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης έτσι ώστε να έχουν την ευκαιρία να σκεφτούν περισσότερο τα άκαρπα όνειρα τους και ίσως γίνουν κάποια στιγμή χρήσιμα μέλη της εθνικής κοινότητας. Όσο για τους φορείς του μαρξισμού που ήρθαν σε εμάς γιατί θέλουν να κρυφτούν κάπου, θα καταλάβουν μέρα με τη μέρα ότι δεν υπάρχει χώρος για τη μαρξιστική ιδεολογία και τις ιδέες του ταξικού πολέμου στην όλο και πιο σταθεροποιημένη κοινωνικά και οικονομικά Γερμανία. Ο μαρξισμός έπαψε επιτέλους να αποτελεί κίνδυνο για την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία Το γερμανικό εθνικό σώμα έχει ήδη αποκτήσει ανοσία ως προς αυτόν. Τα SA και η Πολιτική Αστυνομία φροντίζουν οι εναπομείναντες σπόροι του δηλητηρίου είτε να απομονωθούν είτε να απορροφηθούν. 

Ωστόσο η αντίδραση ακόμη ζει. Συχνά οι έννοιες αντίδραση και μοναρχία ταυτίζονται παρότι η προέλευση της κάθε μίας υποδηλώνει ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που η αντίδραση για εξυπηρετικούς λόγους γράφει τη λέξη «μοναρχία» στην ασπίδα της. Aν ο γερμανικός λαός ήθελε να δώσει στον ευατό του και πάλι έναν μονάρχη τότε, μάλλον θα έπρεπε να το κάνει ενάντια στην αντίδραση. Επιπλέον πιστεύω ότι το γερμανικό στέμμα εδράζεται επί του πεδίου της μάχης και τολμώ να αμφιβάλλω για το αν ο γερμανικός λαός είναι πρόθυμος να παλέψει για αυτό. Επομένως θεωρώ τη μοναρχική αντίδραση εντελώς ασήμαντη.

Η αντίδραση είναι περισσότερο μία διανοητική κατάσταση η οποία γαντζώνεται απεγνωσμένα από το προηγούμενο και το παρελθοντικό και προσπαθεί να το διατηρήσει και να του ξαναδώσει χρηστικότητα σε μία περίοδο εντελώς παραλλαγμένων συνθηκών. Μία κυβέρνηση μπορεί εξίσου να είναι αντιδραστική και να κυβερνάει με παλιές μεθόδους επί της πιο ανεπτυγμένης εθνικής κοινότητας. 

Μετά την εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση, τέτοιοι αντιδραστικοί κύκλοι έχουν καρφιτσώσει πάνω στα παλτό τους τη σβάστικα και εξακολουθούν να μας διαβεβαιώνουν συνεχώς ότι ήταν εθνικόφρονες σε όλη τους τη ζωή. Όμως εμείς δεν κάναμε εθνική αλλά εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση και δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στον όρο σοσιαλιστική. Όσοι έχουν συνδυάσει τον σοσιαλισμό με την εθνική τους σκέψη μπορούν να συνεχίσουν να βαδίζουν μαζί μας. Όσοι όμως πιστεύουν ότι για χάρη τους θα κάνουμε τη παραμικρή παρέκκλιση από τη σοσιαλιστική μας επιθυμία πλανώνται πλάνη οικτρά. Η αντίδραση και η επανάσταση είναι θανάσιμοι εχθροί. Δεν υπάρχουν γέφυρες μεταξύ τους γιατί η μία αποκλείει την άλλη.

Το νέο γερμανικό σύνταγμα αντιμετωπίζει αυτούς τους κύκλους με μία ακατανόητη πραότητα και δεν έχει φροντίσει να συντρίψει ανελέητα τους φορείς και τους λακέδες του παλαιού συστήματος. Δυστυχώς σήμερα βρίσκονται σε επίσημες θέσεις άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης. Δεν θεωρούμε τυχαίο το γεγονός ότι ενσωματώθηκαν στο καθεστώς παρότι οι απόψεις τους έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Παρόλα αυτά είναι σίγουρο ότι θα τους σπάσουμε το κεφάλι και θα τους αντιμετωπίσουμε ανελέητα αν τολμήσουν να ασκήσουν τις αντιδραστικές απόψεις τους. 

Εφόσον οι αντιδραστικές δυνάμεις δεν μπορούν παλέψουν ανοιχτά γιατί γνωρίζουν ότι θα ηττηθούν, μεταμφιέζονται σε εθνικοσοσιαλιστές και λειτουργούν κρυφά και ως εκ τούτου προδοτικά! Προσπαθούν με πανουργία και μέγιστη προσοχή να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους που είναι η αναχαίτιση της επανάστασης. «Ειρήνη και τάξη» είναι το σύνθημα τους και αυτό είναι που τους καθιστά απόλυτα ευθυγραμμισμένους με το στρατόπεδο των υλιστών. 

Για τους αντιδραστικούς και τους υλιστές, δεδομένης της διανοητικής τους στάσης, η έννοια της επανάστασης πρέπει να είναι βασανιστική σαν αρρώστια. Έτσι και εμείς στον αντίποδα αρρωσταίνουμε μόλις σκεφτόμαστε αυτούς. Αυτούς τους οποίους επειδή τους λείπει το θάρρος και η δύναμη για πάλη στον δικό τους χλοοτάπητα, προσπαθούν να χύσουν το δηλητήριο τους σταγόνα - σταγόνα στα γρανάζια του εθνικοσοσιαλισμού. Όμως όταν οι δόσεις του δηλητηρίου ισοδυναμούν με μικρές σταγόνες τότε είναι μεμονωμένες και εντελώς ακίνδυνες. Αν όμως αφεθεί ελεύθερο το δηλητήριο του υλισμού και της αντίδρασης να δράσει ανεμπόδιστα τότε εγείρεται ο μεγάλος κίνδυνος το πνεύμα τους αγώνα μας να παραποιηθεί από τους θανάσιμους εχθρούς της επανάστασης. 

Τα SA στέκονται ως ακλόνητο προπύργιο ενάντια στην αντίδραση και τον υλισμό γιατί σε αυτά ενσαρκώνονται όσα συνιστούν την έννοια της επανάστασης. Ο μαχητής με το καφέ πουκάμισο ανέκαθεν βαδίζει στο δρόμο της επανάστασης μέχρι να πραγματωθεί ο τελικός του στόχος: ο Εθνικοσοσιαλιστής Άνθρωπος εντός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κράτους!»

Πηγή: The National Socialist Revolution and the SA

Διαβάστε επίσης: Τα SA και η Γερμανική Επανάσταση