Το ακόλουθο άρθρο του Ernst Rohm δημοσιέυθηκε για πρώτη φορά στο μηνιαίο θεωρητικό και ιδεολογικό περιοδικό του NSDAP «Nationalsozialistische Monatschefte» τον Ιούνιο του 1933. Μέσω αυτού ο Ρεμ διατρανώνει την αναγκαιότητα της υπάρξης των S.A στο Νέο Γερμανικό Κράτος ενώ παράλληλα οριοθετεί τον ρόλο τους στη διαμόφωση της Νεάς Γερμανίας. Πέραν τούτου επιτίθεται στους αστούς και τους κομφορμιστές οι οποίοι στον απόηχο της νίκης των Εθνικοσοσιαλιστών φόρεσαν την σβάστικα προκειμένου να αποκομίσουν τα όποια οφέλη και να διατηρήσουν τα ήδη υπάρχοντα, μην έχοντας όμως καμία ουσιαστική σχέση με την εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία και ιδεολογία. Αντιθέτως όλα αυτά τα παράσιτα αποτελούσαν τροχοπέδι στην πλήρη ανάπτυξη του αληθινού εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος και ιδιαίτερα στην ολοκληρωτική εφαρμογή των επαναστατικά σοσιαλιστικών βουλήσεων του NSDAP. Παράλληλα εξαπολύει έμμεση επίθεση και στα διάφορα «ακροδεξιά» στοιχεία τους Κόμματος τα οποία συμβιβάστηκαν με τους αντιδραστικούς με κοινό στόχο τον τερματισμό της Εθνικοσοσιαλιστικής Επανάστασης χάριν της προστασίας των αστικών και καπιταλιστικών συμφερόντων.
ΤΑ S.A ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
«Μία νίκη έχει επιτευχθεί μέσω της Γερμανικής Επανάστασης. Η σημαία της σβάστικας κυματίζει σε όλα τα προπύργια της κρατικής εξουσίας, σε κάθε χώρο εργασίας και σε κάθε επιχειρηματικό οικονομικό γραφείο. Οι οργανωτικές δομές του μαρξισμού στη Γερμανία έχουν συντριβεί. Το Φεστιβάλ Γερμανικής Εργασίας[1], εκείνη η ημέρα αμοιβαίας εξομολόγησης του έθνους στον εργάτη και του εργάτη στο έθνος, σήμανε τον θάνατο της παραφροσύνης του προλεταριακού ταξικού μίσους. Η σιδερένια θέληση του Αδόλφου Χίτλερ οδήγησε με μία επιτακτική δύναμη στη συγχώνευση του εθνικού πνεύματος και της σοσιαλιστικής βούλησης.
Έχει επιτευχθεί μία τρομερή νίκη. Όχι όμως η απόλυτη νίκη!
Το νέο κράτος δεν έχει καμία ανάγκη να απακηρύξει τους φορείς της επαναστατικής εξέγερσης, όπως έκαναν οι άνδρες του Νοεμβρίου[2] με τις κόκκινες συμμορίες με τις οποίες ήταν συνταξιδιώτες στην πορεία της δειλίας και της προδοσίας. Στη Νέα Γερμανία τα πειθαρχημένα καφετί «Τάγματα Εφόδου» της γερμανικής επανάστασης στέκονται δίπλα δίπλα με τις ένοπλες δυνάμεις αλλά όχι ως τμήμα τους!
Η Ράιχσβερ έχει το δικό της ξεκάθαρο καθήκον: να υπερασπιστεί τα σύνορα του Ράιχ στον βαθμό που ο μέτριος αριθμός της και ο ανεπαρκής οπλισμός της το επιτρέπουν. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η αστυνομία η οποία οφείλει να συλλαμβάνει τους παραβάτες. Δίπλα τους όμως υπάρχει και ένας τρίτος παράγοντας ισχύος του νέου κράτους τα S.A και τα S.S με τα δικά τους συγκεκριμένα καθήκοντα. Ο Φύρερ και Καγκελάριος του Γερμανικού Λαού χρειάζεται και τα S.A και τα S.S δεδομένου ότι το έργο της γερμανικής ανανέωσης βρίσκεται ακόμη μπροστά του.
Τα S.A και τα S.S είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του επερχόμενου εθνικοσοσιαλιστικού κράτους. Του κράτους για το οποίο αγωνίστηκαν και το κράτος το οποίο θα διεκδικήσουν. Τα S.A και τα S.S είναι οι μαχητικοί και πνευματικοί φορείς της θέλησης της Γερμανικής Επανάστασης.
Ήδη οι διάφοροι ηθικολόγοι και γκρινιάρηδες αποτολμούν να θέσουν ξανά το ερώτημα «για ποιό λόγο τα S.A και τα S.S;». Ο Χίτλερ είναι πλέον στην εξουσία, το κράτος είναι για άλλη μία φορά εθνικό, η σημαία της σβάστικας κυματίζει σε κάθε δρόμο, ηρεμία και τάξη επικρατούν παντού και αν ποτέ αυτές διαταραχτούν οι αστυνομία φροντίζει να τις αποκαταστήσει αμέσως, άρα γιατί λοιπόν υπάρχουν ακόμη τα S.A και τα S.S; Αυτοί οι άκαμπτοι γκρινιάρηδες είτε βρίσκονται στις τάξεις των αιώνιων και ασυμβίβαστων αντιπάλων μας, είτε είναι «συντονισμένοι»[3], είτε φέρουν τη σβάστικα, δεν έχουν καταλάβει το νόημα της Γερμανικής Επανάστασης και δεν θα το καταλάβουν ποτέ.
Η εξέλιξη των γεγονότων από τις 30 Ιανουαρίου εώς τις 21 Μαρτίου 1933 δεν αποτελούν το νόημα και την ουσία της Γερμανικής Εθνικοσοσιαλιστικής Επανάστασης.
Όποιος θέλει να είναι σύντροφος μας μόνο κατά τη διάρκεια των λαμπαδηδρομιών και των θεαματικών πορειών, μόνο ανάμεσα στα κρούοντα τύμπανα και τις κυματιστές σημαιές, πιστεύοντας ότι έτσι έχει «συμμετάσχει» στη Γερμανική Επανάσταση καλύτερα να πάει σπίτι του! Έχει μπερδέψει την «εθνική εξέγερση» με τη «Γερμανική Επανάσταση». Έχει μεθύσει από την επιφανειακότητα των γεγονότων, έχει αφήσει τον ευατό του να παρασυρθεί από τον πρωτοφανή ρυθμό της Ημέρας του Πότσδαμ[4], έχει μαγευτεί βλέποντας τους εργάτες να παρελαύνουν για τη Γερμανία στο Φεστιβάλ Γερμανικής Εργασίας, έχει νιώσει για λίγες ώρες την πνοή του πνεύματος μας αλλά δεν είναι δικός μας! Διότι στα χρόνια της πάλης κρυβόταν ήσυχα πίσω από την σόμπα του, το γραφείο του ή τον πάγκο της μπυραρίας. Οι αγωνιστές με τα καφετί πουκάμισα δεν σταμάτησαν ποτέ να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην Γερμανική Επανάσταση και δεν έπαψαν να ηγούνται του αγώνα για τη Νέα Γερμανία, ενός αγώνα που για πολλά χρόνια σημαδεύτηκε από θυσίες και αίμα.
Σίγουρα εμείς οι άνδρες των S.A και των S.S δεσμευόμαστε στην εθνική εξέγερση. Περισσότερο δικαιολογημένα από πολλούς άλλους που βλέπουμε ξαφνικά στο πλευρό μας σήμερα. Γιατί χωρίς εμάς δεν θα υπήρχε ποτέ αυτή η τρομερή λαϊκή αφύπνιση στην ιδέα του έθνους! Όμως η εθνική εξέγερση δεν είναι για εμάς το νόημα και ο σκοπός του αγώνα μας αλλά μόνο ένα στάδιο της Γερμανικής Επανάστασης που πρέπει απαραίτητα να διαβούμε για να φτάσουμε στον απώτερο στόχο μας: το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος!
Ως εκ τούτου σε εκείνους που έχουν λάβει γρήγορα και πρόθυμα θέσεις εξουσίας στη Νέα Γερμανία και πιστεύουν ότι όλα βρίσκονται σε μία άριστη τάξη, συνεπώς η επάνασταση πρέπει να τερματιστεί ας ειπωθή εντελώς ψυχρά και απαθέστατα:
Οι άνδρες με τα καφέ πουκάμισα φέρουν το λάβαρο της Γερμανικής Επανάστασης μέσα από ανώνυμες θυσίες και μέσα από πολλά σκοτεινά χρόνια δειλίας, διώξεων και τρόμου. Μέσα από τις αμέτρητες αναστατωμένες νύχτες, μέσα από αγώνα και αίμα έλαμψε ο ένας και μοναδικός τους στόχος: μία Νέα Γερμανία ανανεωμένη σε μία πνευματική διέγερση εθνικιστικών και σοσιαλιστικών προθέσεων! Αυτός ο στόχος απέχει ακόμη πολύ από την εκπλήρωση του και όσο η πραγματικά Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία αναμένει την εκπλήρωση της τότε ο παθιασμένος αγώνας των S.A και των S.S δεν τελειώνει!
Ο ηγέτης του Πρωσικού Λαϊκού Στρατού κατά τη διάρκεια των Πολέμων της Απελευθέρωσης, Μπλύχερ, είδε τον ευατό του να παραμερίζεται από πολιτικούς και διπλωμάτες μετά την ήττα του Ναπολέωντα. Ο λόγος ήταν ότι είχε αντιληφθεί τι πραγματικά επιζητούσε ο λαός, αυτό για το οποίο οι Πρώσοι είχαν επιδείξει τόση αυταπάρνηση και προθυμία. Όταν παραγκωνίστηκε με 100 τιμές και 1000 λέξεις προειδοποίησε: οι πολιτικοί δεν πρέπει να χαλάσουν αυτό για το οποίο οι στρατιώτες έχυσαν το αίμα τους! Η προειδοποίηση του ήταν άκαρπη. Από τη Διάσκεψη της Βιέννης προέκυψε η Ειρήνη της Βιέννης. Φαινόταν πολύ ωραία και στην πραγματικότητα...τα άφηνε όλα όπως ήταν! Η αποζημίωση προς τον Λαό που τόσες θυσίες είχε προσφέρει ήταν οι απελευθερωτικές προσπάθειες των φοιτητικών αδελφοτήτων[5] και οι κροταλισμοί των βολών από τα οδοφράγματα το 1848.
Δεν ήταν ο στρατιώτης του μετώπου υπεύθυνος για την ήττα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά όσοι βρίσκονταν στα μετόπισθεν που επιδίωκαν την ειρήνη και ως εκ τούτου διέλυσαν τα όπλα της πρώτης γραμμής. Οι νόμοι της ιστορίας είναι αιώνιοι και το να μαθαίνεις από αυτούς είναι το πιο απλό σημάδι σοφίας. Έτσι τα S.A και τα S.S δεν θα ανεχτούν η Γερμανική Επανάσταση να προδοθεί ή να πεθάνει στα μισά του δρόμου από όλους όσους κατά τη διάρκεια της μάχης βρίσκονταν στα «μετόπισθεν». Όχι για χάρη μας αλλά για χάρη του έθνους! Γιατί τα κεφετί τάγματα είναι το τελευταίο προπύργιο ενάντια στο κομμουνισμό και αν αυτά ηττηθούν από την αντίσταση των αντιδραστικών, την ανικανότητα ή την αδράνεια ο γερμανικός λαός θα βυθιστεί στην απόγνωση και θα γίνει εύκολη λεία για το αιματοβαμμένο παραλήρημα των ασιατικών ορδών.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η σκέψη ορισμένων «συντονισμένων», ή ακόμη και ορισμένων δευτερευόντων αξιωματούχων που αποκαλούνται «εθνικοσοσιαλιστές», ότι η ειρήνη είναι το πρώτο αστικό καθήκον είναι προδόσια της Γερμανικής Επανάστασης!
Κατά τη διάρκεια των χρόνων της αυτοθυσίας μας για τη πολυπόθητη Νέα Γερμανία δεν είδαμε πουθενά εκείνους που σήμερα μουρμουρίζουν παντού την ανάγκη των υπάκουων αστικών συνθημάτων της ειρήνης και της τάξης. Στην καλύτερη περίπτωση στέκονταν στην άκρη και παρακολουθούσαν καθώς πολεμούσαμε και αιμορραγούσαμε. Για αυτούς ήμασταν πολύ άξεστοι, πολύ θορυβώδεις και πολύ ριζοσπαστικοί. Τους αρκεί απλά να βλέπουν τα μαύρα-άσπρα-κόκκινα χρώματα της σημαίας του Ράιχ του Βίσμαρκ και ως ελάχιστη επαναστατική παραχώρηση δίπλα σε αυτά να βλέπουν την σβάστικα. Θα αρκούνταν ενδεχομένως και σε πολύ λιγότερα διότι δεν πολέμησαν ποτέ για αυτά αλλά είναι απλώς οι επωφελούμενοι από την νίκη μας!
Και αν νομίζουν ότι είναι καιρός να σταματήσουν τα επαναστατικά φαινόμενα και να επιστρέψουμε σε «εύρυθμες συνθήκες» τότε τους απαντάμε το εξής:
Εμείς, τα S.A και τα S.S, αφοσιωμένοι στον Ανώτατο Ηγέτη μας Αδόλφο Χίτλερ με πίστη και υπακοή, κρατούσαμε τις σημαίες της σβάστικας, που σήμερα κυματίζουν πάνω από τη Γερμανία, στα πιο δύσκολα χρόνια. Ξεκινώντας σαν μία μικρή χούφτα βγάλαμε τον Γερμανό εργάτη από το μέτωπο της τάξικης πάλης του διεθνούς προλεταριάτου και εδραιώσαμε στον θόλο της σκέψης του την Πατρίδα η οποία θεμελιώνεται πάνω στους πυλώνες της εθνικής και σοσιαλιστικής βούλησης. Μόνοι μας πολεμήσαμε, αιμορραγήσαμε και υποφέραμε! Δεν κουραστήκαμε καθόλου σε αυτόν τον σκληρό, φανατικό αγώνα μέχρι που φτάσαμε στην στιγμή να απολαύσουμε τον λαό μας να παρασύρεται ακαταμάχητα από την τεράστια εθνική αφύπνιση. Είμαστε υπερήφανα και ανεπιφύλακτα δεσμευμένοι στην υψηλή τιμή και βαρύτατη ευθύνη να συνεχίσουμε τη Γερμανική Επανάσταση. Οι φορείς της θέλησης της Γερμανικής Επανάστασης, οι εργάτες, οι αγρότες και οι στρατιώτες βαδίζουν σήμερα περήφανα κάτω από τα λάβαρα μας!
Είτε το θέλουν, είτε όχι θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας! Αν τελικά καταλάβουν περί τίνος πρόκειται: μαζί τους! Αν δεν θέλουν: χωρίς αυτούς! Και αν χρειαστεί: εναντίον τους!
Διότι δεν αισθανόμαστε υπεύθυνοι προς αυτούς αλλά προς το γερμανικό έθνος και προς τους 400 συντρόφους μας που έπεσαν για μία Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία!
Η Γερμανία ή θα γίνει Εθνικοσοσιαλιστική ή θα χαθεί!
Και για αυτό η Γερμανική Επανάσταση συνεχίζεται εώς ότου η σβάστικα στις σημαίες και τα σήματα δεν είναι απλώς ένα εξωτερικό σύμβολο ειλικρινούς ομολογίας και συντονισμού [Gleichschaltung] αλλά ιερή καρδιά και κτήμα ολόκληρου του Λαού!
Με πίστη, πειθαρχία και υπακοή ακολουθήσαμε τον αγαπημένο μας Ανώτατο Αρχηγό, Αδόλφο Χίτλερ, στο δύσκολο μονοπάτι του. Γνωρίζουμε τον στόχο του που είναι ίδιος με τον δικό μας: την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία! Και θα παρακολουθούμε συνέχεια τους «συντονισμένους» και τους «ημισυντονισμένους» για να διαβεβαιωθούμε ότι δεν θα στέκονται εμπόδιο στην σοσιαλιστική βούληση του Φύρερ μας. Εμείς οι άνδρες των S.A και των S.S είμαστε οι αδιάφθοροι εγγυητές ότι η Γερμανική Επανάσταση θα εκπληρωθεί και ότι ο εθνικισμός και ο σοσιαλισμός θα συγχωνευθούν σε ένα αδιαίρετο σύνολο: τον Εθνικοσοσιαλιστικό Λαό και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος!
[1]: Ο Έρνστ Ρεμ μιλώντας εδώ για το «Φεστιβάλ Γερμανικής Εργασίας» εννοεί την 1η Μαϊου 1933 την οποία η Εθνικοσοσιαλιστική Κυβέρνηση ανακήρυξε αργία επί πληρωμή για πρώτη φορά στη γερμανική ιστορία. Την επόμενη χρονιά η εορτή της Πρωτομαγιά μετονομάστηκε σε «Εθνική Γιορτή του Γερμανικού Λαού» αναπροσανατολισμένη πλέον έτσι ώστε να μην γιορτάζεται μόνο από το γερμανικό προλεταριάτο αλλά αντ΄αυτού από ολόκληρο το γερμανικό λαό ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης - μία ερμηνεία η οποία συνάδει περισσότερο με το εθνικοσοσιαλιστικό ιδανικό του «Volksgemeinschaft» δηλαδή της αταξικής εθνικής κοινότητας στην οποία οι πνευματικοί και φυλετικοί δεσμοί υπερέχουν έναντι των υλικών και ταξικών.
[2]: Με τον όρο «άνδρες του Νοεμβρίου» ο Ρεμ αναφέρεται στην Επανάσταση του Νοέμβρη 1918 η οποία έβαλε τέλος στη μοναρχία και το Δεύτερο Ράιχ καθιερώνοντας μια σύντομη και ταραχώρηδη επαναστατική διακυβέρνηση εργατικών και στρατιωτικών συμβουλίων. Οι «άνδρες του Νοέμβρη» είναι οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) και οι «κόκκινες συμμορίες» είναι οι κομμουνιστές (USDP και KPD). Μετά τη Νοεμβριανή Επανάσταση το πιο μετριοπαθές τμήμα του SPD ανησυχούσε με τον ανερχόμενο ριζοσπαστισμό και την πιθανότητα ξεσπάσματος μπολσεβικικής επανάστασης στη Γερμανία αναγκαζόμενο έτσι να χρησιμοποιήσει τα Freikorps και την Ράιχσβερ εναντίον των πρώην «συνταξιδιωτών» του. Ο Ρεμ εδώ κάνει μία αρνητική αναλογία μεταξύ του NSDAP και των S.A ακριβώς όπως με το SPD και τους κομμουνιστές.
[3]: Μέσα στο κείμενο ο Ρεμ χρησιμοποεί συχνά την λέξη «συντονισμένοι». «Συντονισμός» ή στα γερμανικά Gleichschaltung ήταν η διαδικασία με την οποία το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς «συντόνιζε» άτομα, ομάδες και οργανώσεις (συμπεριλαμβανομένων κρατικών φορέων) με το πνεύμα και τις πολιτικές της κυβέρνησης. Ο «συντονισμός» κρατικών και δημοσίων υπηρεσιών σήμαινε ότι πολλοί κρατικοί αξιωματούχοι (συνήθως μέλη της ανώτερης, μορφωμένης, ιδιοκτήτριας αστικής τάξης πολλοί από τους οποίους στο παρελθόν αναμφίβολα υποστήριζαν φιλελεύθερους και συντηρητικούς πολιτικούς) ακολουθούσαν πλέον την τροχιά του NSDAP είτε προσχωρώντας στο Κόμμα είτε ενεργώντας de facto για την προώθηση των στόχων του. Χρησιμοποιώντας ειρωνικά τον όρο «συντονισμένοι» ο Ρεμ περιγράφει αυτούς τους οσφυοκάμπτες αστούς και αφήνει να εννοηθεί ότι η μεταστροφή τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από βαθύς οπορτουνισμός που θα δημιουργήσει εμπόδια στην εφαρμογή του αληθινού εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος.
[4]: Η Ημέρα του Πότσδαμ είναι η 21η Μαρτίου 1933 κατά την οποία συγκληθηκε το Νέο Ράιχσταγκ για πρώτη φορά μετά την πυρκαγιά του Ράιχσταγκ. Το Πότσδαμ επιλέχτηκε ως τόπος της συνεδρίασης λόγω της παλιάς πρωσικής αριστοκρατίας τονίζοντας έτσι τον Χίτλερ ως κληρόμο του Φρειδερίκου το Μεγάλου, του Βίσμαρκ και του Χίντενμπουργκ. Η Ημέρα του Πότσδαμ αποτελούσε μία τεράστια επιτύχια άπο άποψης δημοσιων σχέσεων για την κυβέρνηση. Η εικόνα του Χίτλερ να χαμηλώνει το κεφάλι ως ένδειξη σεβασμού καθώς έπιανε το χέρι του Χίντενμπουργκ σε συνδυασμό με τις βροντές των κανονιών, τις πανυγηρικές ομιλίες και τις καταθέσεις στεφάνων στα μνημεία Πρώσων βασιλιάδων είχαν τρομερό αντίκτυπο ακόμη και σε μετριοπαθείς δημοκρατικούς πολίτες. Στερεώθηκε σε πολλούς η αντίληψη ότι η δάδα της εποχής του Γουλίελμου είχε περάσει στον Χίτλερ και ο εθνικοσοσιαλισμός είχε απορροφήσει την βαρύτητα και την ωριμότητα των Πρώσων προγόνων.
[5]: Εννοεί τις φοιτητικές αδελφότητες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις Επαναστάσεις του 1848.
Διαβάστε επίσης: 'Ερνστ Ρέμ: Ενάντια στην Αντίδραση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου