Εισαγωγή «ΜΑΥΡΩΝ ΛΕΓΕΩΝΩΝ»:
Το «αιρετικό» κείμενο που ακολουθεί θα προκαλέσει ερωτηματικά σε πολλούς. Γράφτηκε από τον Γιόσεφ Γκέμπελς το 1925, μία περίοδο κατά την οποία ο μελλοντικός Υπουργός του Ράιχ διατηρούσε έντονες τις εθνικοεπαναστατικές και εθνικομπολσεβικικές του απόψεις. Όντας ακόμη πιστός φιλός και συνεργάτης των αδελφών Στράσσερ, φανατικός αντικαπιταλιστής και υποστηρικτής της «αριστερής πτέρυγας» του NSDAP, ο Γκέμπελς προτρέπει σε μία «φαικόκκινη συμμάχια» κομμουνιστών και εθνικοσοσιαλιστών με σκοπό την επαναστατική ανατροπή του γερμανικού αστικού κράτους και την εδραίωση ενός ταξικά εργατικού, εθνικού και σοσιαλιστικού καθεστώτος. Πολλές από τις θέσεις του άρθρου έρχονται σε άμεση ρήξη με θέσεις που θα υιοθετήσει μεταγενέστερα, ως Υπουργός πλέον του Τρίτου Ράιχ. Μερικές από αυτές αφορούν την φύση της ΕΣΣΔ και το «εβραϊκό ζήτημα». Στο άρθρο ο Γκέμπελς υποστηρίζει ότι η Σοβιετική Ένωση είναι ένα μετασχηματισμένο ρωσικό εθνικό κράτος, πρότυπο μάλιστα για την μελλοντική οργάνωση της Ευρώπης, ενώ σχετικά με το «εβραϊκό ζήτημα» γράφει ότι αυτό στον μπολσεβικισμό είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και ότι οι Εβραίοι στην ΕΣΣΔ έχουν αναγκαστικά προσαρμοστεί, υποτάσσοντας τους ευατούς τους στα ρωσικά εθνικά ένστικτα. Πράγματα που έρχονται σε άντιθεση με τις διαπιστώσεις του 1936 πως ο μπολσεβικισμός «διευθύνεται υπό των Ιουδαιών» και γυρεύει να «ιουδαιοποιήσει τον κόσμο». To παρακάτω άρθρο, χωρίς να συμφωνεί κανείς απαραίτητα στα περισσότερα, αξίζει να διαβαστεί ως ένα αποκορύφωμα της σοσιαλιστικής βούλησης των εθνικοσοσιαλιστών, ως ένα τεκμήριο έκδηλου ριζοσπαστισμού και εκρηκτικής επαναστατικότητας, ως ένα χτύπημα στα πεπαλαιωμένα ταμπού της ακροδεξιάς, ως ντοκουμέντο μίας άλλης εποχής στην οποία οι προσπάθειες προσέγγισης των «συντρόφων» της απέναντι πλευράς ήταν συχνές. Μία υπενθύμιση πως ο πρώτος και κύριος εχθρός των εθνικοσοσιαλιστών είναι η αστική αντίδραση και η προδοτική ακροδεξιά.
Εισαγωγή «ARPLAN»
Τα γραπτά και οι ομιλίες του Γιόσεφ Γκέμπελς, ειδικά των περίφημων «Χρόνων του Αγώνα» δηλαδή τη περίοδο πριν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα αναρριχηθεί στη πολιτική εξουσία, αντικατοπτρίζουν τον έκδηλο ριζοσπαστισμό που υπήρχε εντός του Κόμματος. Ο Γκέμπελς ήταν πάντα ριζοσπάστης. Ως νέος είχε νιώσει την έλξη στα έργα του August Bebel και Walter Rathenau ενώ οι άμεσες εμπειρίες του με τη φτώχεια, του είχαν οξύνει το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Αρχικά έτεινε προς τον κομμουνισμό αλλά η αδυναμία του να αγκαλιάσει τις διεθνιστικές πτυχές της μαρξιστικής ιδεολογίας τον οδήγησαν στο κίνημα volkish και στις αρχές του 1925 στο πρόσφατα ανασυσταθέν NSDAP. Από την αρχή ο Γκέμπελς αντιπροσώπευε την πιο επαναστατική πλευρά του Εθνικοσοσιαλισμού: ήταν φανατικά αντίθετος προς τον αστικό κόσμο και τις «αξίες» του, περήφανος για την άθλια φτώχεια του και με την επιθετική πεποίθηση ότι στον εθνικοσοσιαλισμό την προτεραιότητα έχει η έννοια «σοσιαλσμός». Ο ριζοσπαστισμός του τον οδήγησε αρχικά σε μία συμμαχία με τον Γκρέγκορ Στράσσερ αλλά εν τέλει, ύστερα από χρόνια, στη πικρή αντίθεση με τον άνθρωπο που κάποτε αποτελούσε μέντορα του. Ακόμη όμως και ως εχθρός των αδελφών Στράσσερ, ο Γκέμπελς ήταν ακόμη ριζοσπάστης, με μεγάλο μέρος της προσπάθειας του ως Gauleiter Βερολίνου - Βρεδεμβούργου να συγκεντρώνεται στη προσέλκυση του εργατικού κόσμου με φλογερές επιθέσεις στο καπιταλισμό, την αστική τάξη και τον «ψεύτικο σοσιαλισμό» του μαρξισμού και του μπολσεβικισμού. Τα πρώιμα γραπτά του Γκέμπελς είναι ίσως και τα πιο ενδιαφέροντα γιατί σε αυτή τη περίοδο της ζωής του η εκτίμηση του για τον κομμουνισμό είναι ακόμη εμφανής, ενώ η ιδεολογία του είναι περισσότερο εθνικομπολσεβικική. Το παρακάτω άρθρο, που γράφτηκε λίγο μετά από μία ομιλία του σε μία κοινή συνάντηση εθνικοσοσιαλιστών και κομμουνιστών στα τέλη του 1925, είναι μία ισχυρή επιβεβαίωση των εθνικοεπαναστατικών απόψεων του σε αυτή τη πρώτη περίοδο ακτιβισμού του, όταν ήταν ακόμη ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας της ταξικής πάλης ως βασικό στόχο του εθνικοσοσιαλιστικού κίνηματος για την απελευθέρωση του προλεταριάτου. Απευθυνόμενος στον «φίλο της Αριστεράς» δημοσίευσε το παρακάτω άρθρο τον Οκτώβριο του 1925 στο «Nationalsozialistische Briefe» του Γκρέγκορ Στράσσερ.
ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ;
Πρωτοδημοσιεύθηκε στο «Nationalsozialistische Briefe», νο. 2 τη 15η Οκτωβρίου 1925
«Φίλε μου της αριστεράς!
Όχι captatio benevolentiae[1] αλλά ευθέως και χωρίς επιφυλάξεις ομολογώ ότι σε συμπάθησα, είσαι άξιος σύντροφος! Χθές το απόγευμα θα μπορούσα να συζητάω μαζί σου για ώρες, μπροστά από τους δεκάδες καθηλωμένους ακροατές, γιατί έχω την αίσθηση ότι το θεμελιώδες ζήτημα των κοινών μας στοιχείων και των διαφορών μας αφορά στο έπακρο τους Γερμανούς εργάτες. Και με αυτή την αίσθηση σου γράφω τις παρακάτω γραμμές.
Έχεις αναγνωρίσει ξεκάθαρα τι διακυβεύεται. Έχουμε συμφωνήσει για τα αίτια. Κανένας ειλικρινής και σκεπτόμενος άνθρωπος δεν αρνείται τη νομιμότητα των εργατικών κινημάτων. Το θέμα είναι η μέθοδος και ο τελικός στόχος. Οι μεγαλωμένοι στις στερήσεις και τις δυσκολίες, στέκονται μπροστά μας σήμερα ως ζωντανοί μάρτυρες της διχόνοιας και της ανικανότητας μας, της έλλειψης εθνικού πνεύματος θύσιας και θέλησης για μέλλον. Δεν χρειάζεται πια να συζητάμε για το αν η απαίτηση του Γερμανού εργαζομένου για κοινωνική αποζημίωση είναι δικαιολογημένη, όπως δεν χρειάζεται να συζητάμε για το αν το απαξιωμένο «τέταρτο στρώμα»[2] πρέπει να χαίρει δικαιωμάτων.
Εθνικό ή διεθνές στη διαδρομή και στο στόχο, αυτό είναι το ζητούμενο! Και οι δύο αγωνιζόμαστε τίμια και αποφασιστικά για την ελευθερία και μόνο για την ελευθερία. Ως απόλυτο επίτευγμα μας επιθυμούμε και οι δύο την ειρήνη και τη κοινότητα - εσείς αυτού του κόσμου, εμείς αυτού του λαού. Το ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με το παρόν σύστημα είναι απολύτως σαφές και προφανές και στους δύο μας. Το να μιλάς για ηρεμία σήμερα σημαίνει να κάνεις το νεκροταφείο σπίτι σου. Το να είσαι ειρηνικός και ειρηνιστής στη παρούσα κατάσταση σημαίνει να είσαι δειλός. Και εσείς και εμείς, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ένα κράτος, ένα σύστημα που είναι εντελώς εσφαλμένο πρέπει να ανατραπεί. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για το νέο κράτος χρειάζεται να αγωνιστούμε και να κάνουμε θυσίες. Από αυτή την άποψη, χθες και οι δύο θα μπορούσαμε να λέγαμε τα ίδια πράγματα για τους δειλούς αστούς της μάυρης - κόκκινης - χρυσής σοσιαλδημοκρατίας. Μέχρι στιγμής έχουμε συμφωνήσει.
Δεν χρειάζεται να σου τονίσω ότι για εμάς, ο Λαός και το Εθνός, αντιπροσωπεύουν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που πιστεύει ο φλύαρος κύριος με το ρολόι και τη χρυσή αλυσίδα τεντωμένη γύρω από τη μεγάλη κοιλιά του, ο οποίος αναπαράγει τις ξεφτυσμένες φράσεις του Stresemann και του Hergt[3]. Για εμάς ο Λαός είναι: εμείς, εσύ και εγώ, οι χιλιάδες που χτες κάθισαν με ευλάβεια μπροστά μας, τα εκατομμύρια με τα οποία μοιραζόμαστε το ίδιο πνεύμα και το ίδιο αίμα. Το έθνος είναι: η οργανική ένωση αυτών των εκατομμυρίων σε μία Κοινότητα της Ανάγκης, του «Ψωμιού» και της Μοίρας[4]. Η εθνική επιθυμία ζει μέσα στον Λαό. Το να διαμορφώσουμε το έθνος σε μία κοινότητα των αναγκών, της μοίρας και του «ψωμιού» είναι ο πρώτος μας στόχος. Ο δεύτερος προκύπτει αναγκαστικά από τον πρώτο: η διεκδίκηση της ελευθερίας του Έθνους! Για αυτήν την ελευθερία ο Λαός θα πρέπει να πολεμήσει και αναπόφευκτα θα πολεμήσει μόλις φτάσει στην εθνική συνειδητοποίηση. Αυτός είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε. Δεν είναι κάτι καινούργιο και συγκλονιστικό για όσους γνωρίζουν. Είναι μία αρχαία, ιστορική, αιτιακή αλυσίδα. Η ιστορία των Λαών δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ενιαία συνέπεια της δημιουργικής βούλησης για τη διαμόρφωση του έθνους και της ενεργητικής κίνησης προς την απόκτηση της ελευθερίας. Ποτέ ένα Έθνος δεν λυτρώθηκε από την καλοσύνη, την αγάπη ή την φιλανθρωπία ενός άλλου Έθνους. Η λύτρωση ερχόταν πάντα ως αποτέλεσμα της δικής του θέλησης για ελευθερία και η εξωτερική βοήθεια από γειτονικούς λαούς μόνο όταν η θέληση τους για εξουσία και ύπαρξη μοιραζόταν την ίδια κατεύθυνση.
Επαινείς την Ρωσία ως την χώρα της διεθνιστικής αλληλεγγύης ενώ παραδέχεσαι στον ευατό σου ότι η σημερινή Ρωσία είναι πιο ρωσική από ποτέ. Αυτό που αποκαλείς μπολσεβικικό διεθνισμό της Μόσχας είναι ο πανσλαβισμός στη πιο ξεκάθαρη και έντονη μορφή του. Δεν θα ήθελα να συμμετάσχω στη χορωδία των αδαών και ψευτών αστών και για αυτό δεν θεωρώ ότι η Ρωσία και ο ρωσικός μπολσεβικισμός βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Αλλά το ρωσικό συμβουλιακό σύστημα[5] δεν διατηρείται επειδή είναι μπολσεβικικό, επειδή είναι μαρξιστικό, επειδή είναι διεθνιστικό αλλά επειδή είναι εθνικό, επειδή είναι ρωσικό. Κανένας τσάρος δεν κατάλαβε ποτέ τον ρωσικό λαό στα βάθη του, στα πάθη του, στα εθνικά του ένστικτα όπως έκανε ο Λένιν. Έδωσε στον ρωσικό λαό αυτό που ο χωρικός πάντα οραματιζόταν: ελευθερία και ιδιοκτησία. Με αυτό τον τρόπο έκανε την πιο παραμελημένη τάξη, τους αγρότες, αληθινούς εκπροσώπους του νέου συστήματος. Ο Ρώσος αγρότης μισεί τον Εβραίο, ειδικά τον Σοβιετικό Εβραίο, με το ίδιο πάθος που υποστηρίζει την μεταρρύθμιση της γης. «Κάτω τα εβραϊκά Σοβιέτ, ζήτω η λενινιστική αγροτική μεταρρύθμιση!» αυτό το σύνθημα καθορίζει την στάση του Ρώσου αγρότη στο νέο σύστημα που επικρατεί στην Ρωσία.
Ο Γερμανός κομμουνιστής βλέπει τον μπολσεβικισμό ακριβώς όπως θα ήθελε ο Εβραίος καπιταλιστής της Δύσης: δογματικά, θεωρητικά, με κολασμένο μίσος ενάντια στους εχθρούς της ιδεολογίας του, μη πρακτικά, χωρίς κανένα αντίκρισμα στη πραγματικότητα, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν την δυνατότητα της πρακτικής ολοκλήρωσης. Έχει γίνει το τέκνο μίας φυλής ποιητών και διανοητών για το τίποτα. Βλέπει στη Ρωσία τον πυρήνα του μαρξιστικού παγκοσμίου κράτους ενώ στην πραγματικότητα είναι μόνο ο πυρήνας μίας νέας εθνικής οργάνωσης των ευρωπαϊκών κρατών. Συνοψίζοντας: ο Λένιν θυσίασε τον Μάρξ με αντάλλαγμα την ελευθερία της Ρωσίας, εσείς θέλετε να θυσιάσετε την γερμανική ελευθερία για τον Μάρξ.
Ακόμη και ο Εβραίος Μπολσεβίκος έχει αναγνωρίσει ξεκάθαρα την πιεστική ανάγκη του ρωσικού εθνικού κράτους και έχει προσαρμοστεί σε αυτό γρήγορα και με σύνεση. Είτε για λόγους τακτικής, είτε για κάποιον απώτερο σκοπό που κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Εν πάσει περιπτώσει, αυτό χαλάει την αρμονία με τους Εβραίους καπιταλιστές της Δύσης εξού και το έντονο μίσος για την Σοβιετική Ρωσία. Το χρηματιστήριο δεν μπορεί να συγχωρέσει ένα εθνικό κράτος και ο διεθνιστής εβραιομπολσεβίκος δεν έχει αρκετή βεβαιότητα σε μία εθνικομπολσεβικική Ρωσία.
Χτές υπεξέφευγες να μιλήσεις σχετικά με το εβραϊκό ζήτημα. Ξέρω γιατί. Παρακαλώ μην κρύβεσαι. Είσαι αντισημίτης, όπως είμαι και εγώ. Δεν είσαι ακόμη έτοιμος να το παραδεχτείς στον εαυτό σου. Στον κομμουνισμό ο Εβραίος εξακολουθεί να υπάρχει, εφόσον αυτό χρειάζεται. Στο εθνικομπολσεβικικό κράτος, όμως, η ύπαρξη του είναι παράλογη. Αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο ίδιος ο Εβραίος και για αυτό είναι οξυδερκής στις τακτικές του. Με πονηρούς υπολογισμούς προσαρμόζεται στις δυνάμεις που είναι ισχυρότερες από αυτόν. Προσαρμόζεται στα εθνικά ένστικτα ενός Λαού, τα όποια έχει αναγνωρίσει και λάβει υπόψιν του νωρίτερα από εμάς, όχι επειδή είναι δεμένος μαζί τους με την καρδιά αλλά απλώς επειδή τα παρατηρεί ως ενδιαφερόμενος θεατής. Ακόμη και μέσα στον μπολσεβικισμό το εβραϊκό ζήτημα είναι πολύ πιο περίπλοκο από ότι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Μάλλον δεν ισχύει ότι ο καπιταλιστής και ο μπολσεβίκος Εβραίος είναι ένα και τω αυτώ. Ενδεχομένως στην τελική ανάλυση, αλλά ποτέ στην παρούσα πρακτική. Ίσως και οι δύο να θέλουν το ίδιο πράγμα τελικά: «πρέπει να εξολοθρεύσετε κάθε έθνος»[6], αλλά είναι πολύ έξυπνοι για να προβάλουν αντίσταση την λάθος στιγμή ενάντια σε δυνάμεις που είναι πολύ ισχυρότερες από τα δικά τους εμπορικά ένστικτα. Μία τέτοια ισχυρότερη δύναμη, είναι η εθνική βούληση για παραγωγή, η οποία στην Ρωσία σήμερα είναι πιο ζωντανή από ποτέ.
Για τον προνομιούχο Γερμανό, ο μπολσεβικισμός αρχίζει από την απαίτηση για προσωπικές θυσίες. Τα πάντα που τον αναγκάζουν να βάλει το χέρι στην τσέπη, είναι για αυτόν μπολσεβικισμός. Για αυτόν, το μόνο πράγμα που είναι ηθικά και πολιτικά σωστό - δηλαδή μη μπολσεβικικό - είναι η εγγύηση της περιουσίας του και η αυτάρεσκη, φιλισταϊκή ειρήνη του. Σε βλέπω να χαμογελάς: ΝΑΙ, μπορούμε να γκρινιάξουμε μαζί. Μία τέτοια στάση είναι χυδαία, αποκρουστική και εθνικά ανεύθυνη. Εσείς και εμείς δεν δίνουμε δεκάρα σε εθνικές φράσεις οι οποίες δεν συνεπάγονται την θέληση για θυσίες. Ο μπολσεβικισμός ξεκινά μόνο με το σερβίρισμα της διεθνιστικής λάσπης. Δεν εμπλέκεται καθόλου με το μέγεθος της θυσίας που πρέπει να απαιτηθεί από τους ιδιοκτήτες. Μπορούμε και πρέπει να απαιτήσουμε τα πάντα εφόσον αυτό χρειάζεται για την ελευθερία του έθνους.
Αυτά που έλεγες εχθές για την διεθνιστική αδελφοποίηση, φίλε μου, είναι ανοησίες και είμαι σίγουρος πως το ξέρεις τόσο καλά, όσο εγώ. Πιστεύεις πραγματικά πως ο ρωσικός λαός επιθυμεί την προλεταριακή αλληλεγγύη; Δεν σου πέρασε ποτέ από το μυαλό πως η Ρωσία στέκεται στο πλευρό του γερμανικού προλεταριάτου επειδή βλέπει σε αυτό τον πρώτο και σημαντικότερο παράγοντα για την σταθεροποίηση της εθνικής της ύπαρξης; Δεν υπάρχει ούτε ένα ρούβλι εντός του γερμανικού κομμουνισμού που να μην φέρει πάνω του την λέξη «Ρωσία».
Ποτέ της μία καταπιεσμένη τάξη δεν απελευθερώθηκε μέσω διεθνών διαμαρτυριών αλλά πάντοτε μεσώ της εθνικής της βούλησης για το μέλλον. Η γαλλική αστική τάξη στα τέλη του 18ου αιώνα δεν περίμενε την αλληλεγγύη της γερμανικής και της αγγλικής αστικής τάξης. Πέταξε τις αλυσίδες της μόνη της, με την δική της δύναμη, την στιγμή που δεν τις άντεχε άλλο. Οι δυνάμεις του παλαιού συστήματος προσπάθησαν να χτυπήσουν το πνεύμα της, αλλά μετά από μάχη εναντίον τους κατάφερε να διαδώσει το νικηφόρο της ιδανικό, τον φιλελευθερισμό, σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα πράγματα είναι ίδια και σήμερα. Ο Γερμανός εργάτης θα γίνει ελεύθερος μόνο αν ελευθερωθεί με τις δικές του προσπάθειες και θα το κάνει μόνο όταν δεν θα υποφέρει άλλο τα δεσμά της σκλαβιάς.
Χαζεύεις την Διεθνή χωρίς να έχεις κατανοήσει την βαθύτερη έννοια της. Όσο πιο διεφθαρμένο είναι ένα σύστημα, τόσο πιο διεθνείς είναι οι δεσμοί του. Ο δικός σας και δικός μας πιο μισητός εχθρός - η δημοκρατία και το χρήμα - είναι διεθνείς. Με αυτή την Διεθνή επιχειρείται να εξαπατηθούν όσοι αγωνίζονται για την ελευθερία διοτί γνωρίζουν ότι αλλιώς θα γίνει αιωνίως ασταμάτητη.
Ο δρόμος για την ελευθερία οδηγεί μέσα από το έθνος. Όσο πιο ενωμένο είναι το έθνος, τόσο ισχυρότερη και πιο ένθερμη είναι η θέληση του για ελευθερία. Είναι καθήκον του εθνικοσοσιαλισμού να θέσει σε κίνηση αυτή την παθιασμένη θέληση για ελευθερία. Όπως και εσείς, έτσι και εμείς, θέλουμε την ελευθερία μόνο που την διεκδικούμε με διαφορετικά μέσα και άλλους στόχους. Η διεθνής αλληλεγγύη είναι το πρόγραμμα σας. Η αλληλεγγύη του έθνους, η «Volksgemeinschaft» είναι δική μας. Με νομίζετε ότι η «Volksgemeinschaft» είναι ο ειρηνισμός που εννοούν οι κύριοι Marx[7] και Stresemann. Η «Volksgemeinschaft» δεν είναι τίποτα παραπάνω από την πάλη για τα δικαιώματα του Λαού και για χάρη του Έθνους. Επιθυμούμε αυτή την πάλη, γιατί μόνο αυτή μπορεί να φέρει την ελευθερία.
Πρέπει να αγωνιστούμε για το μέλλον. Εσύ και εγώ πολεμάμε ο ένας τον άλλον χωρίς να είμαστε πραγματικοί εχθροί. Στην πορεία κατακερματίζουμε τις δυνάμεις μας και δεν φτάνουμε ποτέ στον στόχο μας. Ίσως η απόλυτη ανάγκη να μας φέρει πιο κοντά. Ίσως!
Μην κουνάς το κεφάλι σου! Αυτό το ζήτημα αφορά το μέλλον της Γερμανίας και ακόμη περισσότερο το μέλλον της Ευρώπης. Η νέα τάξη ή η παρακμή της Δύσης θα κριθούν από εμάς. Εμείς οι νέοι, εσύ και εγώ, είμαστε οι φορείς της μοίρας των γενεών. Ας μην το ξεχάσουμε ποτέ αυτό!
Σε χαιρετώ!»
[1]: Λατινική φράση που εννοεί την κολακεία ή το καλόπιασμα του κοινού.
[2]: Στην εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία το «τέταρτο στρώμα» ήταν το προλεταριάτο. Τα υπόλοιπα τρία «ταξικά στρώματα» ήταν η αριστοκρατία, η αστική τάξη και η αγροτιά (ιεράρχηση που είχε τις ρίζες τις στον μεσαίωνα). Η γερμανική λέξη «stand» χρησιμοποιούταν συχνά από τους εθνικοσοσιαλιστές ακτιβιστές ως εναλλακτική προς την λέξη «klasse».
[3]: Stresemann και Hergt: Ο Gustav Stresemann ήταν ιδρυτικό μέλος του κεντροδεξιού Γερμανικού Λαϊκού Κόμματος (Deutsche Volkspartei) και Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας την εποχή που ο Γκέμπελς έγραψε το άρθρο. Ο Hergt ήταν συνιδρυτής του μοναρχικού - δεξιού Γερμανικού Λαϊκού Εθνικού Κόμματος (Deutschnationale Volkspartei) το οποίο αντιπροσώπευε το μετριοπαθές αστικό-εθνικιστικό πολιτικό φάσμα εντός του Ράιχσταγκ. Και οι δύο άνδρες αναφέρονται εδώ από τον Γκέμπελς ως τυπικά παραδείγματα αστικοδεξιού, δημοκράτη πολιτικού.
[4]: Οι όροι «Κοινότητα της Ανάγκης» (Notgemeinschaft), «Κοινότητα του Ψωμιού» (Brotgemeinschaft), «Κοινότητα της Μοίρας» (Schicksalsgemeinschaft) ήταν συνθήματα που χρησιμοποιούσε συχνά το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Μία «Κοινότητα της Ανάγκης» συνεπάγεται έναν λαό που δέχεται κοινές εμπειριές, μία «Κοινότητα της Μοίρας» συνεπάγεται μία ομάδα ανθρώπων των οποίων οι δεσμοί βασίζονται στο κοινό πεπρωμένο και μία «Κοινότητα του Ψωμιού» συνεπάγεται την σοσιαλιστική σύνδεση του έθνους μέσω της συλλογικής διαχείρισης των πόρων και της φροντίδας του ενός προς τον άλλον.
[5]: Συμβουλιακό Σύστημα: Εννοεί τα εργατικά και αγροτικά σοβιέτ.
[6]: Απόσπασμα από το Δευτερονόμιο 7:16. Προέρχεται από την ομιλία που έδωσε ο Μωϋσής προς τους Ισραηλίτες στην πεδιάδα του Μωάβ, καθοδηγώντας τον εβραϊκό λαό σχετικά με τις οδηγίες και τις εντολές που δόθηκαν από τον Θεό. Τέτοια αποσπάσματα χρησιμοποιούνταν συχνά από τους εθνικοσοσιαλιστές ακτιβιστές ως απόδειξη της ύπουλης φύσης των Εβραίων. Για παράδειγμα στο βιβλίο «Der Nationale Sozialismus» του Rudolf Jung το συγκεκριμένο απόσπασμα από το Δευτερονόμιο σχολιάζεται ως εξής: «Το εβραϊκό πνεύμα αποτελέι το πιο αποτελεσματικό όπλο του εβραϊσμού στον αγώνα του για παγκόσμια κυριαρχία. Διαποτίζοντας τις κοινωνίες υποδοχής του με αυτό το πνεύμα, στρατολογεί από τις τάξεις του οικοδεσπότη του, τα στρατεύματα που χρειάζεται για να επιτύχει τα μεγαλεπήβολα σχέδια του. Εκέι καταλήγουν οι λέξεις: "πρέπει να εξολοθρεύσετε κάθε έθνος"».
[7]: O Γκέμπελς εδώ εννοεί τον Βίλχελμ Μάρξ, εξέχοντα πολιτικό του Κόμματος του Κέντρου που υπηρέτησε ως Γερμανός Καγκελάριος. O Γκέμπελς ξεκαθαρίζει ότι παρότι και άλλοι πολιτικοί είχαν μιλήσει για την «Volksgemeinschaft» δεν απέδιδαν σε αυτή την ίδια σημασία που αντιλαμβάνονταν οι εθνικοσοσιαλιστές. Για τους αστούς συνεπαγόταν τον συμβιβαστικό ειρηνισμό ενώ για τους εθνικοσοσιαλιστές το «Λαϊκό Κράτος» το οποίο δεν αναγνώριζε ταξικές διακρίσεις.
εξαιρετικό, συνεχίζουμε αυτόνομα, μπαρουτοκαπνισμένα και κόκκινα
ΑπάντησηΔιαγραφή