Το πραγματικό "Λαϊκό Μέτωπο"

 

Οι δημοκρατίες φτάνουν στο τέλμα τους όταν δεν υπάρχει εναλλακτική προοπτική. Όταν όλες οι πολιτικές δυνάμεις πρεσβεύουν το ίδιο δόγμα, τις ίδιες θέσεις, τις ίδιες πολιτικές που διαφέρουν μόνο ως προς τον βαθμό της έντασης και το εύρος τους. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στις σημερινές δυτικές αστικές δημοκρατίες. Το πολιτικό προσωπικό εκφέρει κατά βάση ίδιες απόψεις ως προς τα καίρια και ουσιώδη ζητήματα. Το κύριαρχο σύστημα δεν αμφισβητείται. Oι ψηφοφόροι λοιπόν, μέσα σε αυτά τα πλαίσια, πολλές φορές, επιλέγουν αυτούς που δεν έχουν δοκιμάσει ή αυτούς που πλασάρονται ως οι "αντισυστημικοί", αυτούς που "κλωτσάνε" περισσότερο εν σχέσει με το κύριαρχο αφήγημα. 

Κάτι τέτοιο συνέβη και στην Γαλλία. Η Λέπεν φάνταζε ως η διέξοδος από ένα καθεστώς νεοφιλελευθερισμού, φτωχοποίησης, παραμέλησης των λαϊκών αναγκών και διαρκώς αυξανόμενης πολεμοκαπηλείας. Η υπερπροβολή που έλαβε από τα ΜΜΕ του ολιγάρχη Βενσάν Μπολορέ και η δαιμονοποίηση με την παραίνεση «μην τους ψηφίζετε», από αυτούς που ευθύνονταν για την κατρακύλα της γαλλικής κοινωνίας, οδήγησε σε άνοδο των εκλογικών της ποσοστών.

Ωστόσο στην εποχή της συγκεκαλυμένης, δημοκρατικοφανούς δικτατορίας της χρηματιστικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας, η λαϊκή εντολή δεν μπορεί να ευοδωθεί χωρίς την έγκριση των άνω. Η Λεπέν δεν θα κυριαρχούσε αν δεν ενέκριναν οι τράπεζες, το πλουτοκρατικό μπλοκ, το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως...το Ισραήλ. Και για αυτούς τους λόγους ο «Εθνικός Συναγερμός» έριξε μπόλικο νέρο στο κράσι του, αφαιρώντας τις αντινεοφιλελεύθερες, ευρωσκεπτικιστικές, αντινατοϊκές θέσεις από το πρόγραμμα του, έτσι ώστε να λάβει την προέγκριση που θα τον καταστήσει δυνητικό πόλο εξουσίας. 

Η Λεπέν είναι πολύ βολική για το σύστημα και πολύ βολική για το Ισραήλ, ιδιαίτερα την περίδο της θερμής αραβο-εβραϊκής σύγκρουσης. Φροντίζει να δηλώσει την υποταγή της στα σιωνιστικά σχέδια και το πόσο στηρίζει τις γενοκτονικές πολιτικές του κράτους τρομοκράτη στην Παλαιστίνη. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι πίσω από την γαλλική ακροδεξιά βρίσκεται ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποιός αποκτά πολύ πιο ευρύ πεδίο επιρροής στα ευρωπαϊκά κράτη.[1]  

Το προκείμενο για το σύστημα είναι ο καταποντισμός του αριστερού Μελανσόν. Αυτό άλλωστε ομολογείται από τους ίδιους τους φορείς του συστήματος. Ένας πολιτικός ο οποίος τάσσεται υπέρ του παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και απειλεί την ασφάλεια των αμερικανοσιωνιστικών λόμπι δεν μπορεί να γίνει ανεκτός! Αυτός είναι και ο λόγος που η χρηματιστική ολιγαρχία οδηγείται σε συμμαχία με την Λεπέν, βλέποντας στο πρόσωπο της μία αρκετά διαχειρίσιμη πολιτικό, που θα εξελιχθεί σε μία νέα Μελόνι. Θα εγγυηθεί δηλάδη την παραμονή της Γαλλίας στους ευρωζωνικούς θεσμούς, το ΝΑΤΟ και την συμμαχία με τις ΗΠΑ!

Ενάντια λοιπόν στην Λεπέν, ενάντια στην Μελόνι, ενάντια στον Σόλτς, ενάντια στον Μακρόν, ενάντια σε όλο το σύστημα του οποίου το φάσμα των κομμάτων από την ακρο-αριστέρα ως την ακροδεξιά είναι απλά πτυχές του. 

Υπερασπιστές του καπιταλισμού, των ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων τύπου ΕΕ, ΝΑΤΟ, δούλοι των ΗΠΑ και του Ισραήλ, υποστηρικτές του σιωνισμού. Η ακροδεξιά τύπου Λεπέν είναι σάρκα εξ σαρκός του συστήματος που εμποδίζει την πραγματική Εθνικο-Λαϊκή Επανάσταση που θα οδηγήσει τις χώρες της Ευρώπης στην Εθνική Ελευθερία, την Λαϊκή Κυριαρχία και τον Σοσιαλισμό. 

Ο εθνικοεπανάστατης αγωνίζεται με το ίδιο Μίσος και την ίδια Λύσσα εναντίον των Ακροδεξιών κυβερνητικών μαριονετών αλλά και εναντίον των τυπικών "καθωσπρέπει" φιλελεύθερων αστών.  Αυτό είναι το πραγματικό Λαϊκό Μέτωπο!

Το γεγονός, ωστόσο, ότι στις Ευρωπαϊκές χώρες επικρατούν ακροδεξιά κόμματα που υπερασπίζονται πατροπαράδοτες αξίες ενάντια στην λαίλαπα του μεταμοντέρνου κοσμοπολιτισμού και τάσσονται υπέρ της διατήρησης "ίσων αποστάσεων" έναντι της Ρωσίας ή τουλάχιστον είναι αναθεωρητικά ως προς την πολεμοκάπηλη πολιτική της Δύσης, δείχνει ότι δεν είναι ανέφικτο για ένα ρωμαλέο επαναστατικό κίνημα με πραγματικά επαναστατικά προτάγματα να κυριαρχήσει. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα ασκήσει σωστή πολιτική και θα ενσκύψει με προσοχή πάνω στα πραγματικά προβλήματα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Βέβαια για να γίνουν αυτά χρειάζεται θεωρητική θεμελίωση, επιστημονική παρατήρηση και εξακρίβωση των πραγματικών όρων που διέπουν την Ευρώπη και τον Πλανήτη εν συνόλω. Αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και μένει το πεδίο ελεύθερο για Βελόπουλος, Λεπέν, Μελόνι....και άλλους δεξιούς, νεοδεξιούς, λαϊκιστές καραγκιόζηδες, σάρξ εξ σαρκός του συστήματος, που στοχεύουν στην διατήρηση του. 

*Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τον μορφονιό Μπαρντελά. Στην «κοινωνία του θεάματος» η πολιτική γίνεται μαγκαζίνο και λειτουργεί με όρους μάρκετινγκ και διαφήμισης!

[1]: Κοινή συνάντηση Λεπέν και Likud