Ramiro Ledesma Ramos: Ο Σοσιαλιστικός Φυλετισμός στη Γερμανία

 

Προμηθευτείτε απο τις εκδόσεις Λόγχη

Πατήστε ΕΔΩ

«Στη Γερμανία έχουμε άλλο ένα μεγάλο φαινόμενο της σύγχρονης ανατροπής που έχει μεγαλώσει και θριαμβεύσει, όχι μόνο έξω από την τροχία του μπολσεβικισμού, αλλά, και σε αντίθεση με αυτή. Για να το κατανοήσουμε με την πιο αυστηρή έννοια είναι απαραίτητο, να του αφαιρέσουμε τα «φασιστικά» προσόντα. H ουσιαστική αξία, τα ουσιαστικά συστατικά που χαρακτηρίζουν το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα και που μπορούν να προσδιοριστούν ως καθοριστικά της νίκης του, δεν προέρχονται από τον ιταλικό φασισμό. Η μορφή του χαιρετισμού, η στολή των μαζών και η άκαμπτη πειθαρχία στον ηγέτη είναι πραγματικά επιφανειακές και επεισοδιακές διαστάσεις, χωρίς να αποτελούν σπόνδυλους της επανάστασης. 

1. Τι είναι εθνικό;

Για άλλη μία φορά, όπως στις τελικές συνέπειες του μπολσεβικισμού, όπως στις θεμελιώδεις κατηγορίες του φασισμού, βρίσκουμε ένα «εθνικό» φαινόμενο, κάτι που κινείται στη τροχία του «εθνικού» και αποκτά από αυτό την απόλυτη δικαιολόγηση. Αλλά φυσικά η έκφραση του πρέπει να προσδιοριστεί. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο διαφορετικό από την έννοια του εθνικού για έναν Ρώσο μπολσεβίκο, έναν Ιταλό φασιστή και έναν Γερμανό σοσιαλφυλετιστή. 

Το εθνικό στο Ρώσο Μπολσεβίκο είναι μία αναπάντεχη ανακάλυψη, μία αξία που εμφανίζεται ξαφνικά στην ιστορική διαδρομή της επανάστασης του, μία συνέπεια, κάτι που διαμορφωνεί πραγματικά την προσπάθεια του και που υποδέχεται, φυσικά, με αληθινή χαρά. 

Στον Ιταλό Φασιστή, το εθνικό γίνεται ένας κινητήρας που γεννάει τον ενθουσιασμό, μία ιδανική αναγκαιότητα, χωρίς την ύπαρξη της οποίας γνωρίζει κανείς ότι υποβαθμίζεται, υποβιβάζεται σε ιστορική βδελυγμία. Είναι ένα μίγμα ονείρου, φαντασίας και μύθου. 

Ο Γερμανός Εθνικοσοσιαλιστής βιώνει αυτή την έννοια ως μεταφυσική αγωνία, λειτουργώντας μέσα του ένα βαθύ βιολογικό ελατήριο: το αίμα. Είναι, λοιπόν, φυλετικός. Η Γερμανία είναι για αυτόν ένας ζωντανός οργανισμός, που βαδίζει στην ιστορία με πλήρη αγωνία, μία σχέση αγωνίας και δύναμης, που συντηρείται ανά πάσα στιγμή από το πνεύμα θυσίας και την ζωτικότητα όλων των Γερμανών. 

2. Η Εθνικοσοσιαλιστική Σύνθεση

Η σύνθεση του «εθνικού» και του «κοινωνικού», που είναι για τους ξένους παρατηρητές και σχολιαστές η υπέρτατη δυσκολία που ξεπέρασε ο Αδόλφος Χίτλερ, εμφανίζεται υπό το πρίσμα του σοσιαλιστικού φυλετισμού ως μια επιχείρηση εκπληκτικής απλότητας. Η ταραχή γύρω από προβλήματα κοινωνικοοικονομικής φύσης, η αντιμετώπισης των κρίσεων τους και του προσδιορισμού ενώπιον των μαζών των διαταραχών και των βλαβών που τους συμβαίνουν, αποδεικνύεται ένα έργο εξαιρετικά άνυδρο σε άλλους λαούς, των οποίων το μόνο δυνατό συναίσθημα είναι, αν μη τι άλλο, αρνητικό, βασισμένο σε δημαγωγικές προσφορές που ικανοποιούν τις συγκεκριμένες επιθυμίες του μεγάλου κοινού. Αλλά στη Γερμανία υπάρχει μια θεμελιώδης παραλλαγή, με ένα πολύ σαφές φυλετικό πρόσημο, και της οποίας η διαχείριση έδωσε πραγματικά τη νίκη στον Χίτλερ. Λοιπόν, η ατυχία του κάθε Γερμανού δεν είναι μόνο δική του, συμπίπτει και ταυτίζεται με την ατυχία της Γερμανίας, ολόκληρης της χώρας.

Όταν ο Χίτλερ, στις φρενήρεις ομιλίες του μπροστά σε τεράστια πλήθη Γερμανών, παρουσίασε το τρομερό πανόραμα που πρόσφερε ο γερμανικός λαός, κατεστραμμένος, σε αναγκαστική ανεργία, σε μόνιμο κίνδυνο πραγματικής οικονομικής σκλαβιάς, βυθισμένος στην ατυχία, οι πιο ηχηρές επιτυχίες και το βαθύτερο συναίσθημα των μαζών επιτεύχθηκαν με το να συνάγουν ότι από όλα αυτά τα λάθη πρέπει να αποκατασταθεί το ψωμί και η ευημερία για να γίνει η Γερμανία ξανά δυνατή. Μια μεγάλη Γερμανία! Φυσικά, αυτού του είδους η έκκληση προς τη Γερμανική Πατρίδα επέτρεψε με τη σειρά του στον Χίτλερ να υποδείξει στις μεγάλες μάζες τους εμπνευστές και τους υπαίτιους των υλικών συμφορών τους. 

Υλικές, όχι για κάποιες λανθασμένες ιδέες, ούτε για απλές αφαιρέσεις, αλλά για συγκεκριμένους εχθρούς, εχθρούς της ίδιας της Γερμανίας ως έθνους, και πάνω απ' όλα, πολύ ορατοί και αναγνωρίσιμοι με το χέρι: Από τη μια πλευρά, ο Εβραίος και το οικονομικό του κεφάλαιο. Από την άλλη, ο εξωτερικός εχθρός της Γερμανίας, οι Βερσαλλίες, και οι διαπραγματευτές, υπογράφοντες και συντηρητές της, δηλαδή οι μαρξιστές και η δημοκρατική αστική τάξη της Βαϊμάρης.

Ο γερμανικός λαός αισθάνθηκε και κατάλαβε τη «φωνή» του Χίτλερ, η οποία μιλούσε πραγματικά στο βαθύτερο και πιο αληθινό κομμάτι της φύσης του. Η φωνή αυτή εξάχνωσε την καθημερινή τους αγωνία, δίνοντάς της ηρωική ανακούφιση και την υπέρτατη κατηγορία της γερμανικής εθνικής καταστροφής. Έτσι ο εργάτης στην καταναγκαστική ανεργία, ο βιομήχανος στα ερείπια, ο στρατιώτης χωρίς σημαία, ο φοιτητής χωρίς ενθουσιασμό, ο πρώην ιδιοκτήτης χωρίς περιουσία, ολόκληρη η μεγάλη μάζα, εν ολίγοις, άνθρωποι, εκδιωγμένοι και εξευτελισμένοι από το σημερινό σύστημα, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι όλες οι αθλιότητες και όλη τους η ανησυχία ήταν προϊόν ενός μεγάλου εγκλήματος που διαπράχθηκε τον Νοέμβριο του 1919 από το καθεστώς της Βαϊμάρης, το οποίο ήταν και ο πραγματικός συνεργός όλων των πράξεων που πραγματοποιήθηκαν εναντίον της Γερμανίας. Λοιπόν, αποτελούσαν κόμματα και αιρέσεις, των οποίων το πνεύμα ήταν απολύτως ξένο προς το πνεύμα της Γερμανίας, που διοικούνταν από τους Εβραίους και δημιουργήθηκαν από ανθρώπους άλλων φυλών, εισβολείς και εξολοθρευτές της μεγάλης γερμανικής φυλής.

Έτσι οι Γερμανοί άρχισαν να ανεβάζουν τη διάθεση τους, να νικούν, να «ξυπνούν». (Deutschland, erwache!, «Γερμανία, ξύπνα!» ήταν η βροντερή και μόνιμη κραυγή του NSDAP). Γιατί δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικό φάρμακο, δεν υπάρχει πιο ασφαλής πόρος για να αποκαταστήσει την ενέργεια σε έναν λαό που είναι ηττημένος και ντροπιασμένος, από το να του δείξει με το δάχτυλο τις δυνάμεις που ευθύνονται για την καταστροφή του, την αγωνία και τη δυστυχία του.

3. Σοσιαλισμός όχι «για τον άνθρωπο» αλλά «για τον Γερμανό».

Πολύ απλό, λοιπόν, είναι το συναισθηματικό σύμπλεγμα που κρύβεται πίσω από τον σοσιαλιστικό φυλετισμό. Διότι, βρισκόμαστε μπροστά σε μία κοινωνική ιδέα, έναν σοσιαλισμό, του οποίου το κίνητρο δεν είναι η ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη για τους Γερμανούς, ως ανθρώπους που στερούνται την ευημερία από ένα άδικο οικονομικό καθεστώς, αλλά στην ιδέα της επίτευξης για την Γερμανία, ως λαού, ως φυλής, ως ζωντανής μονάδας, του ιδανικότερου και πιο δίκαιου κοινωνικού καθεστώτος. 

Επομένως, ο αντικαπιταλισμός του χιτλερικού είναι διαφορετικός από τον αντικαπιταλισμό του μαρξιστή. Ο χιτλερικός βλέπει στο καπιταλιστικό καθεστώς όχι μόνο ένα σύστημα συγκεκριμένων οικονομικών σχέσεων, αλλά βλέπει και τον εβραϊσμό, προσθέτοντας μία φυλετική αντίληψη στην αυστηρά οικονομική έννοια. Η αντιεβραϊκή ιδέα και η αντικαπιταλιστική ιδέα είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα για τον εθνικοσοσιαλισμό. Και, όπως είπαμε, ο Γερμανός αντικειμενοποιεί το ιδιαίτερο πρόβλημα του στην Γερμανία και η σοσιαλιστική του ανησυχία επιδιώκει ανά πάσα στιγμή μία τάξη προς όφελος ολόκληρης της φυλής. 

Έτσι ο μαρξισμός άφησε ανέπαφες τις πιο οικείες και έντονες αντιδράσεις του στους Γερμανούς. Γλίστρησε επεισοδιακά στην επιφάνεια και αποτέλεσε βαθύτερη στάση μόνο στους ψεύτικους Γερμανούς, δηλαδή σε άτομα πολιτογραφημένα στη Γερμανία αλλά ξένα στη φωνή του αίματος, στο μύθο της φυλής. 

Δεν είναι λοιπόν «ο άνθρωπος», αλλά «ο Γερμανός» που μετράει στον φυλετικό σοσιαλισμό. Για τον λόγο αυτό, το πρόγραμμα του Χίτλερ, καθορίζει ξεκάθαρες διαφορές μεταξύ αυτών που αποκαλεί «Γερμανούς πολίτες» και των άλλων, που διαμένουν στην Γερμανία ως ξένοι, διεκδικώντας μόνο για τους πρώτους το δικαίωμα συμμετοχής στην οικονομική κληρονομία και τις οικονομικές δυνατότητες της Γερμανίας. 

4. Στην υπηρεσία της ανατροπής

Το κίνημα του Χίτλερ σίγουρα πόλωσε την ανατρεπτική ικανότητα της νεολαίας γύρω από την σβάστικα του. Είναι αυτό το γεγονός, αυτή η λεπτομέρεια, που το καθιστά ένα σύγχρονο φαινόμενο, που βρίσκεται στη γραμμή της μεταστοιχείωσης, και που το επιβεβαιώνει ως μία επαναστατική αξία στη διαδικασία ενός αναπτυσσόμενου κόσμου.

Η νίκη του συμβαίνει μπρος στα έκπληκτα μάτια των «παραδοσιακών» επαναστατών. Δέκα ή δώδεκα εκατομμύρια μαρξιστές υπήρξαν πολύ στενοί μάρτυρες, παρακολουθώντας, με το γρήγορο τρεμόπαιγμα της απορίας, το θέαμα των πληθών που επιδιώκουν την εντολή, χωρίς να χρειάζονται τίποτα από τον μαρξισμό, που απαλάσσονται από αυτόν στην ανοδική και ανατρεπτική στρατηγική τους. Και μαζί, εκείνοι που είχαν πραγματικά την ενέργεια και την αποφασιστικότητα που απαιτείται για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της Γερμανίας. Το επεισόδιο της κατάληψης της εξουσίας από τον Χίτλερ, καθώς και η επακόλουθη διαδικασία και τα επακόλουθα γεγονότα που τον έκαναν μοναδικό και ανώτατο ηγέτη του Ράιχ, έχει επίσης το σημάδι κάτι μοιραίου, άμεσου και βέβαιου, κάτι που η αποφυγή και η απόκρυψη είναι μάταιη και αδύνατη. 

Όλες οι αντιστάσεις και όλες οι δυσκολίες κινητοποιήθηκαν για να σταματήσουν την εθνικοσοσιαλιστική πορεία, να καταστρέψουν τη δύναμή της και να διαστρεβλώσουν την επαναστατική της ιδιαιτερότητα την τελευταία στιγμή. Τίποτα δεν ωφέλησε. Διότι οι μηχανικοί του χιτλερισμού διαχειρίστηκαν τις βασικές κινητήριες δυνάμεις και κατέκλυσαν τα πάντα με το πιο σταθερό βήμα και την πιο τυφλή πίστη. Ανέλαβαν την εξουσία με τον πιο κατάλληλο, απλό και φυσικό τρόπο, όπως αντιστοιχεί σε έναν στρατηγό που γνωρίζει το μυστικό αυτών των καιρών, δηλαδή ότι σήμερα είναι απαραίτητη η διαφορά της εδραίωσης ανάμεσα στο πρόβλημα της απόκτησης ή της κατάκτησης της εξουσίας και του επαναστατικού προβλήματος, αυτό της επανάστασης, ένα εξαιρετικά σοβαρό και περίπλοκο πράγμα, που χρειάζεται λίγο χρόνο για να διαχωριστεί στρατηγικά από το πρώτο.

5. Μετά το μαρξιστικό τείχος, τα άλλα δύο: η στρατιωτική ολιγαρχία και οι Junkers

Ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία, όχι χωρίς τεράστιες δυσκολίες, χωρίς να δοκιμάσει την πίστη του στην τελική μοίρα του εθνικοσοσιαλισμού, χωρίς να αναγκαστεί να διαπραγματευτεί παραχωρήσεις, ακόμη και σχεδόν να ανεχτεί την είσοδό του στην Καγκελαρία φιμωμένη από τους Γιούνκερς.

Οι Γιούνκερς, οι κύριοι αυτοί, ήταν αυτοί που ανέπτυξαν τον τελευταίο τακτικό ελιγμό για να αποτρέψουν την «εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση». Άνοιξαν το φρούριο της Καγκελαρίας στον Χίτλερ, πιστεύοντας ότι ήταν ήδη υποχωρημένος και έτοιμος να καταπνίξει ο ίδιος την επανάσταση, να αναπτύξει μια πολιτική που αντλεί την έμπνευσή της από την παραδοσιακή, πρωσική και αντιδραστική γραμμή και να παραμείνει στεγνός και βουβός μπροστά στις ανατρεπτικές επιθυμίες των ίδιων των εθνικοσοσιαλιστικών μαζών.

Είναι γνωστό πώς ο στρατηγός φον Σλάιχερ, μήνες πριν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, οργάνωσε στρατιωτικό πραξικόπημα, με τις φρουρές των καντονιών του Βερολίνου, και ζήτησε την υποστήριξη των Σοσιαλδημοκρατικών Ενώσεων με μια γενική απεργία. Ο δισταγμός αυτών των στοιχείων, που δεν ήταν έτοιμα για επαναστάσεις και περιπέτειες, επέτρεψε να εκπληρωθεί το σχέδιο των Γιούνκερς, να σχηματιστεί μια χιτλερική κυβέρνηση, στην οποία ο Χίτλερ δεν θα είχε την πλειοψηφία. Ο Χίτλερ έκανε όλες τις παραχωρήσεις που του ζητήθηκαν, δέχτηκε την ελάχιστη εκπροσώπηση δύο υπουργών, ήταν πρόθυμος να καλύψει το ακανθώδες ζήτημα της «βοήθειας προς την Ανατολή» κ.λπ.

Όμως ο Χίτλερ ήξερε καλά ότι η νίκη ήταν, κατά βάθος, ήδη αποκλειστικά δική του. Αφού άφησε πίσω, ηττημένους, την τεράστια μάζα του μαρξισμού, αφότου άφησε πίσω και τη μειωμένη στρατιωτική δύναμη του Σλάιχερ, τώρα η πάλη με τους Γιούνκερς, με εκείνες τις μικρές ομάδες που τολμούσαν αλλά δεν είχαν κανένα σθένος, του φαινόταν σαν ένα καθαρό παιδικό παιχνίδι και αν τον περιέζωσαν με οποιονδήποτε σεβασμό ήταν επειδή πίσω από τους Γιούνκερς ήταν ακόμα ζωντανός στην Προεδρία ο παλιός Xίντενμπουργκ.

Οι δύο ή τρεις μήνες συνεργασίας και πάλης με τους «άρχοντες» αποτελούν το πιο ενδιαφέρον στιγμιότυπο όσον αφορά τη συντριπτική δύναμη του εθνικοσοσιαλισμού, σημειώνοντας τη δεξιοτεχνία και τη φυσικότητα με την οποία του παραδίδονται τα γεγονότα, έστω και με το κόστος της ορατής δύναμης που βάζει τον φόβο στο πνεύμα των Γιούνκερ και υποδεικνύει με μια πολύ εύγλωττη χειρονομία την απόλυτη και ριζική απώλεια της μάχης.

Σε ποιο βαθμό θα πραγματοποιηθεί η γερμανική εθνική επανάσταση και τι τύχη την περιμένει; Οι μέρες της τιμωρίας του Ιούνιο του 1934 απέδειξαν την τεράστια αξιολύπητη και δραματική της ικανότητα. Σε αυτά πέθανε ο Στράσερ, ο εθνικοσοσιαλιστής που ταυτιζόταν περισσότερο με τα αληθινά συμφέροντα των μεγάλων λαϊκών μαζών, και μέσα τους το φάσμα της απογοήτευσης και της αποθάρρυνσης έκανε την εμφάνισή του ενώπιον της νεολαίας για πρώτη φορά. Σήμερα όλα φαίνονται συνωμοτικά και ο Χίτλερ, επικεφαλής των πεπρωμένων της Γερμανίας, επικεφαλής εβδομήντα εκατομμυρίων Γερμανών, συνοδευόμενος από τους δύο μύθους της φυλής και του αίματος, είναι και αποτελεί, ταυτόχρονα, όποιο κι αν είναι το μετέπειτα μέλλον του, ένα από τα πιο αξιολύπητα αλλά και εκπληκτικά και υπερβατικά φαινόμενα στην παγκόσμια ιστορία.

Απομένει άλλη μια μεγάλη ανταπόκριση, μια άλλη μεγάλη εκδήλωση του γιγάντιου ανατρεπτικού πνεύματος που σήμερα λειτουργεί με παγκόσμια δικαιοδοσία». 

ΠΗΓΗ: Racismo Socialista en Alemania, Anthologia Falagista