του Guillaume Faye
«Εκκοσμικευμένη εκδοχή από τις δυτικές ιδεολογίες του χριστιανικού ιδεώδους της ευτυχίας που νοείται ως παθητική ευδαιμονία. Η ευημερία είναι ένας από τους κεντρικούς στόχους της κοινωνίας της αγοράς.
Βασίζεται στον οικουμενιστικό ορισμό των οικονομικών και κοινωνικών αναγκών που είναι ξεκάθαρες για όλους τους ανθρώπους. Αν και θεμιτή, ως δευτερεύον πολιτικός σκοπός, η «ατομική οικονομική ευημερία» έχει γίνει, από μία αναγωγική σκοπιά, ο κεντρικός σκοπός των σύγχρονων κρατών πρόνοιας, είς βάρος των ιστορικών, πολιτικών και πολιτιστικών διαστάσεων της ζωής των ανθρώπων. Συμβάλλει στην εξημέρωση των τελευταίων, στο καταναλωτισμό και στην μετατροπή τους, σύμφωνα με τα δόγματα της προόδου και της ανάπτυξης, σε μάζες μεμονωμένων καταναλωτών των οποίων η μόνη θεμιτή φιλοδοξία πρέπει να είναι η ικανοποίηση των υλικών αναγκών, που ορίζονται a priori και τίθενται ως δικαιώματα (ανθρώπινα δικαιώματα). Πρέπει να αναρωτηθούμε σοβαρά εάν η ευημερία, με την θανατηφόρα χλιαρότητα της, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που απειλεί τους ανθρώπους υποκινώντας τους να παραιτηθούν από την ιστορία. Η ευημερία είναι ο «ελβετικός κίνδυνος».