ΕΛΛΑΣ - ΕΛΛΗΝΩΝ - ΕΡΓΑΤΩΝ: 1η Μαΐου

 

Μετανάστευση, το όπλο των καπιταλιστών για φτηνά μεροκάματα.

Εθνικό Πανεργατικό Κάλεσμα για την Πρωτομαγιά. 

Η Πρωτομαγιά είναι γιορτή του Έλληνα Εργάτη και ημέρα αγώνα και τιμής!

Είναι ημέρα μνήμης για όλους όσους πάλεψαν και θυσιάστηκαν για τα δικαιώματα της Ελληνικής Εργατικής τάξης.

Είναι ημέρας τιμής προς τον Εθνικό Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά για το μοναδικό φιλολαϊκό και φιλεργατικό έργο του. Όσο και να θέλουν να παραχαράξουν την ιστορία, ο Ι.Μεταξάς είναι εκείνος που θέσπισε το 8ωρο, ίδρυσε το ΙΚΑ, έφτιαξε παιδικούς σταθμούς, θέσπισε την απαγόρευση της παιδικής εργασίας, την Κυριακάτικη αργία και καθιέρωσε την αργία της εργατικής Πρωτομαγιάς και πλήθος άλλων μέτρων υπέρ του Ελληνικού λαού!

Η Πρωτομαγιά όμως είναι και υπενθύμιση ότι είναι θεμελιώδης ανθρώπινο δικαίωμα κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως εθνικότητος να ζει και να εργάζεται ευτυχισμένος στην Πατρίδα του. 

Όμως οι πόλεμοι που δημιουργούν οι καπιταλιστές για να προωθούν τα συμφέροντα τους καθώς και η στάση των αριστερών της νέας τάξης, έχουν μετατρέψει την μετανάστευση το καλύτερο όπλο στα χέρια του διεθνούς κεφαλαίου. Αποτέλεσμα τα φτηνά εργατικά χέρια να δημιουργούν ανισότητες εις βάρος των γηγενών εργαζομένων διαιωνίζοντας ταυτόχρονα το σύγχρονο σκλαβεμπόριο.

Για εμάς τις σύγχρονες γενεές, ο εργασιακός μεσαίωνας που επεβλήθη από την Ευρωπαϊκή Ένωση των διεθνών τοκογλύφων σε συνδιασμό με την αρπακτική πολιτική των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, έχει ξεπουλήσει το μέλλον μας. Τα όνειρα των περισσότερων έχουν οριοθετηθεί μεταξύ της οικονομικής ανέχειας και του αβέβαιου μέλλοντος. 

Σήμερα, ο αγώνας συνεχίζεται. Ενώνουμε τις φωνές μας ενάντια στην μετανάστευση, στη μαύρη εργασία, την ανασφάλεια και την εκμετάλλευση των καπιταλιστών και την προδοτική στάση των αριστερών. 

Διεκδικούμε 8ωρο, 5νθήμερο, σταθερό εργάσιμο χρόνο για όλους τους Έλληνες. Παλεύουμε για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας ανάγκες και όχι στα "όρια" που μας επιβάλλουν.

Δεν θα κάνουμε βήμα πίσω. Διότη η εργασία είναι η τέταρτη Αξία του Έθνους. Είναι η μοναδική οδός που μπορεί να οδηγήσει τους Έλληνες σε υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Είναι το  μέσον που θα σταματήσει την ανοιχτή πληγή της μετανάστευσης των νέων προς το εξωτερικό. Είναι το αντίδοτο στην υπογεννητικότητα, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την εθνική ανάκαμψη και δημιουργία. Η εργασία και τα κοινωνικά θέματα είναι ο βασικός λόγος που ως Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε το μοναδικό δευτεροβάθμιο Εθνικό Εργατικό σωματείο το 4Ε-Εθνική Εργατοϋπαλληλική Ένωση Ελλάδος.

Ο αγώνας για ζωή με δικαιώματα είναι κοινός για όλο τον Ελληνικό Λαό, είναι διαρκής, είναι δίκαιος.

Καλούμε Εργάτες, Αγρότες και Φοιτητές να σταθούν μαζί μας κόντρα στο τέρας του καπιταλισμού.

ΠΗΓΗ

Ο Alain De Benoist για τον Ντόναλντ Τράμπ

 

«Σε αντίθεση με ότι λέγεται εδώ και εκεί, ο Τράμπ δεν είναι απομονωτιστής, ούτε είναι υπέρμαχος της ειρήνης. Αντίθετα, όπως και πολλοί από τους προκατόχους του, πιστεύει ότι η υπεράσπιση των αμερικανικών συμφέροντων απαιτεί συνεχή παρέμβαση.  Η μεγάλη διαφορά είναι ότι δεν κρύβει αυτό τον παρεμβατισμό πίσω από υπέροχα ιδανικά όπως η υπεράσπιση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του κράτους δικαίου («δημοκρατία και ελευθερία») και ότι αντί να μπεί σε πολεμικές περιπέτειες θέλει να αποκτήσει προνόμια στο εμπόριο. Δεν είναι ένας va-t πόλεμος, αλλά ένας εμπορικός πόλεμος va-t-in. Δείτε πως μιλάει για την Γροιλανδία, τον Καναδά ή την Διώρυγα του Παναμά, υιοθετώντας μία πολεμικά ιμπεριαλιστική στάση βασισμένη στο παλιό αμερικανικό μύθο των «συνόρων». Για αυτόν όλα είναι συναλλαγή, όλα αγοράζονται ή πουλούνται, όλα είναι διαπραγματεύσιμα, όλα βασίζονται σε επιδείξεις εμπορικής δύναμης. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το «γλυκό εμπόριο» δεν αποκλείει την επιθετικότητα, τον εκβιασμό ή την κατάκτηση. Ο «πασιφισμός» του είναι της ίδιας φύσης: βασίζεται στην απλή παρατήρηση ότι ο στρατιωτικός πόλεμος κοστίζει πολύ περισσότερο από ό,τι αποδίδει και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε καλύτερη θέση με το να κερδίσουν εμπορικούς πολέμους παρά να κερδίσουν στο πεδίο της μάχης. Για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εξουσίας των ΗΠΑ, σκοπεύει να κρυφτεί πίσω από τον εκβιασμό των δασμών, ενώ υποστηρίζει την απορρύθμιση και το ελεύθερο εμπόριο, όταν τον συμφέρει».

ΠΗΓΗ

NAR - Amici Del Vento

 

Ήλιος πίσω από τα κάγκελα, η ατμόσφαιρα συσπάται.

Η άρνηση του μέλλοντος ήταν ένα λάθος του παρελθόντος;

Χέρια ματωμένα, πολλές ζωές τσακισμένες.

Ποιός κέρδισε από αυτή την επιδίωξη του μίσους;

Ήταν μία οργή που μετατράπηκε σε βία, κάτι πολύ συνεπές,

Αυτός που σπέρνει μόλυβδο, θερίζει πόνο,

Ήταν υπερβολική η οργή ή υπερβολική η πίστη;

Ήταν λάθος και θα πληρωθεί, 

αλλά η καθαρή καρδιά δεν θα ξεχαστεί.

Πως μπορώ να επαινέσω; Δεν ξέρω πως να κρίνω;

Ποιά είναι τα λάθη: είναι μόνο οι πυροβολισμοί;

Ήταν μία παρεκκλίνουσα αγάπη, ένα λανθασμένο θάρρος

Και τι γίνεται με εκείνους τους αθώους που σκοτώθηκαν;

Αλλά ο θυμός σου είναι ίδιος με τον δικό μου 

σε αυτή την δημοκρατία

Όταν βλέπω πρόσωπα επιφανών ανδρών νιώθω μόνο αηδία

κανένα έλεος

είμαι αβοήθητος σε αυτή την πραγματικότητα

αλλά ποιός θα αλλάξει έναν λάθος κόσμο;

Τι είναι όμως σωστό; Πως αντιδράμε όταν καταπατάται

το δικαιώμα;

Αν δεν δικαιολογώ την βία, τότε με ελκυέι η συνενοχή!

Σε αυτό τον κόσμο της υποκρισίας, των ψεύτικων κανόνων

και της ηθικολογίας!

Μου αρέσει να αγκαλιάζω αυτούς που έχουν το θάρρος 

να κάνουν λάθη.

Μία αιώνια τιμωρία για όσους έχουν κάψει την ζωή τους

Για όσους δεν αρνήθηκαν το παρεκκλίνον όνειρο τους

Χαμένες ψευδαισθήσεις, δεν αλλάζεις πραγματικά

Είναι ήδη πολύ το να κρατάς την καρδιά σου ειλικρινή.

Αλλά ο θυμός σου είναι ίδιος με τον δικό μου 

σε αυτή την δημοκρατία

Όταν βλέπω πρόσωπα επιφανών ανδρών νιώθω μόνο αηδία

κανένα έλεος

είμαι αβοήθητος σε αυτή την πραγματικότητα

αλλά ποιός θα αλλάξει έναν λάθος κόσμο;

Τι είναι όμως σωστό; Πως αντιδράμε όταν καταπατάται

το δικαιώμα;

Αν δεν δικαιολογώ την βία, τότε με ελκυέι η συνενοχή!

Σε αυτό τον κόσμο της υποκρισίας, των ψεύτικων κανόνων

και της ηθικολογίας!

Μου αρέσει να αγκαλιάζω αυτούς που έχουν το θάρρος 

να κάνουν λάθη.

Σκοτάδι πίσω από τα κάγκελα, εξωπραγματική ατμόσφαιρα

Μόνο η Σιωπή μένει, παρακολουθήστε την Σιωπή.

Αμερικάνοι - Σιωνιστές ο τάφος σας θα γίνει από τους Εθνικιστές

 

ANTIFEMINISM

 

Φασιστοφοβία: το τελευταίο στάδιο της «δημοκρατίας»

 

Δεν έχει πλέον να κάνει με πολιτικό καθεστώς: σήμερα αρκεί να εκφράσουμε απλώς μια αδέσμευτη άποψη για να κατηγορηθούμε για «φασισμό». Ένας όρος που χρησιμοποιείται ως μότο, αδειασμένος από νόημα, αλλά γεμάτος μίσος, που κραδαίνεται από μια διανοούμενη και πολιτική τάξη που, ενώ κηρύττει την ανεκτικότητα, καλλιεργεί την πιο άγρια ​​μισαλλοδοξία απέναντι σε αυτούς που διαφωνούν. Αυτό που κάποτε ονομαζόταν συζήτηση έχει γίνει πλέον ανθρωποκυνηγητό. Η μονοπώληση της σκέψης δεν περιορίζεται στην λογοκρισία των πανεπιστημίων, των μέσων ενημέρωσης και της ποπ κουλτούρας: δημιουργεί ένα πολιτικό άγχος. Και έτσι γεννήθηκε η φασιστοφοβία: όχι απλώς ένας όρος, αλλά ένα πραγματικό σύνδρομο.

 «Φασιστοφοβία», από τη μυθοπλασία στην πραγματικότητα

Η φασιστοφοβία είναι μια παράνοια: δεν είναι το άγχος που σε πλήττει «επειδή ο κόσμος γίνεται όλο και πιο φασιστικός» – όπως θα ήθελε να πιστέψουμε η Mattia Madonia σε ένα άρθρο για το The Vision – είναι μια μαζική υστερία που μπερδεύει την πραγματικότητα με το παρελθόν και μετατρέπει τον πολιτικό διάλογο σε συλλογικό παραλήρημα. Μια μέθοδος που –πρέπει να πούμε– έχει εξαχθεί επιτυχώς σε όλο τον κόσμο, ακόμη και πέρα ​​από τη δημοκρατική και ειλικρινή Δύση: από τον Πούτιν τον «αποναζιστικοποιητή» μέχρι τον Ερντογάν που κατηγορεί την αντιπολίτευση ως φασιστική, η χρήση του όρου Φασίστας ως «μητέρα όλων των κακών» των πολιτικών προσβολών έχει επικρατήσει και τροφοδοτεί αφηγήσεις κάθε άλλο παρά ειρηνικές. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Για να καταλάβουμε πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο –και τι αποκαλύπτει αυτή η εμμονή με τον «φασισμό παντού»– είναι χρήσιμο να διαβάσουμε την εισαγωγή στο δοκίμιο «Fasciofobia» του Alberto Busacca, ο οποίος με διαύγεια και αυστηρότητα διαλύει τον ψυχικό και πολιτιστικό μηχανισμό όσων, στο όνομα της δημοκρατίας, καταστρέφουν τη θεωρητική της προκαταβολή. Με την ευγενική άδεια του εκδότη, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την εισαγωγή:

Εισαγωγή στη «Φασιστοφοβία», του Alberto Busacca

«Ο φασισμός δεν επιστρέφει αλλά σίγουρα ούτε έχει πεθάνει. Για να το συνειδητοποιήσετε, απλώς κάντε μια βόλτα σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, όπου θα βρείτε όλα τα ράφια γεμάτα τόμους αφιερωμένους στο κίνημα που ίδρυσε ο Μπενίτο Μουσολίνι. Ιστορικοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και μυθιστοριογράφοι: όλοι θέλουν να πουν τη γνώμη τους για αυτό το θέμα. Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά. Στον ιστότοπο Ibs (Feltrinelli), ένα από τα πιο σημαντικά διαδικτυακά βιβλιοπωλεία, πληκτρολογώντας «φασισμός» εμφανίζονται 24.899 προϊόντα. Ένα ρεκόρ. Για να σας δώσω μια ιδέα, μπαίνοντας στον «κομμουνισμό» σταματάτε στα 10.251, λίγο πολύ στο ίδιο επίπεδο με τον «σοσιαλισμό», που φτάνει τα 10.791. Η σύγκριση με τον «φιλελευθερισμό» είναι ανελέητη: μόνο 2.710 τόμοι. Και η «δημοκρατία»; Λοιπόν, με 18.114 προϊόντα είναι αυτό που κάνει την καλύτερη εντύπωση, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται μακριά από την κορυφή της κατάταξης. Δεν πρέπει όμως να θεωρηθεί ότι όλα αυτά τα βιβλία για τον φασισμό γράφτηκαν αμέσως μετά τον πόλεμο. Όχι, είναι ένα φαινόμενο που διαρκεί μέχρι σήμερα και μάλιστα τα τελευταία χρόνια φαίνεται να επεκτείνεται κιόλας. Σύμφωνα με στοιχεία που έλαβε το Il Giornale από το Opac της Εθνικής Τραπεζικής Υπηρεσίας, δηλαδή από τον συλλογικό κατάλογο των βιβλιοθηκών της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στην Ιταλία μεταξύ 1994 και 2024 εκδόθηκαν 4.769 βιβλία με τη λέξη «φασισμός» στον τίτλο, 2.318 με «Mussolini» και «3,530 για το  «Μεταξύ 1964 και 1993». Γιατί όμως όσο απομακρυνόμαστε από τον φασισμό τόσο περισσότερα τα βιβλία για τον φασισμό αυξάνονται; Μια πρώτη απάντηση μπορεί να είναι ότι στην πραγματικότητα πολλοί από αυτούς τους τόμους δεν ασχολούνται με τον ιστορικό φασισμό, τον Ντούτσε ή τους ιεράρχες του, τον πόλεμο στην Αιθιοπία ή την Κοινωνική Δημοκρατία. Πολλοί συγγραφείς επικεντρώνονται στον σύγχρονο φασισμό, τα χαρακτηριστικά του και πώς να προσπαθήσουν να τον αντιμετωπίσουν. Αρκετά βιβλία αυτού του είδους θα αναλυθούν στις επόμενες σελίδες, αλλά πρέπει να ειπωθεί αμέσως ότι η μετατόπιση της προσοχής από τον φασισμό του παρελθόντος στον (πάντα υποτιθέμενο) σημερινό, σηματοδότησε το πέρασμα από τον αρχικό αντιφασισμό σε ένα είδος φασιστοφοβίας, που είναι ο εκφυλισμός του αντιφασισμού. Αυτή τη διάκριση, όμως, σε ό,τι αφορά τον ναζισμό, έκανε πριν από χρόνια και ο ιστορικός Φράνκο Καρντίνι, σύμφωνα με τον οποίο η ναζιστοφοβία ήταν «μια μορφή διαδεδομένης ψύχωσης που δεν έχει καμία σχέση με σοβαρό και συνεκτικό αντιναζισμό». «Ορισμένες υστερικές και παράλογες μορφές δαιμονοποίησης αυτού που ήταν ένα περίπλοκο και διατυπωμένο ιστορικό φαινόμενο», εξήγησε ο Cardini, «αποκαλύπτουν μια συλλογική βάση που ίσως θα έπρεπε να διερευνηθεί με ψυχανάλυση και όχι με στοιχεία πολιτικής και κοινωνιολογίας». Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα από την εποχή μας. Χαρακτηριστική περίπτωση φασιστοφοβίας είναι αυτή του Δήμου Greve in Chianti, στην επαρχία της Φλωρεντίας, όπου αφαιρέθηκε ένα χριστουγεννιάτικο λαμπάκι με τη λέξη Xmas (συντομογραφία των Χριστουγέννων που χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο) γιατί θα ανακαλούσε το Decima Mas του RSI (και η ίδια διαμάχη έχει συμβεί και σε άλλες χώρες, όπως θα δούμε στο κεφάλαιο αφιερωμένο στα Χριστούγεννα). Ή αυτό του Cernusco sul Naviglio, στην επαρχία του Μιλάνου, όπου η δημοτική διοίκηση ζήτησε δήλωση αντιφασισμού ακόμα και για να κλαδέψεις ένα δέντρο. Τι νόημα έχει όλο αυτό;

Η Εξέλιξη του Αντιφασισμού

Η (αρνητική) εξέλιξη του αντιφασισμού δεν είναι τυχαία. Και συνδέεται με την (αρνητική) εξέλιξη των αντιφασιστών, που ουσιαστικά έχουν γίνει κάστα. Σύμφωνα με τον Treccani, μια κάστα είναι «μια τάξη ανθρώπων που θεωρούν τους εαυτούς τους, εκ γενετής ή από κατάστασης, χωριστούς από τους άλλους και απολαμβάνουν ή αποδίδουν στον εαυτό τους ειδικά δικαιώματα ή προνόμια». Λοιπόν, περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Έχοντας εγκαταλείψει κάθε ιδεαλιστική παρόρμηση, σήμερα ο αντιφασισμός έχει γίνει ουσιαστικά το όπλο που χρησιμοποιούν οι αυτοαποκαλούμενοι αντιφασίστες για να διατηρήσουν θέσεις εξουσίας στην πολιτική, στα μέσα ενημέρωσης και στον πολιτιστικό τομέα. Με αυτή την έννοια, ειδικότερα, θα πρέπει να διαβάσουμε τα συνεχή αιτήματα που γίνονται σε όσους δεν ανήκουν στον κύκλο τους να δηλώνουν αντιφασίστες. Η κάστα θέλει να αποφασίσει ποιος έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στη δημόσια ζωή της χώρας και ποιος πρέπει να αποκλειστεί. Η κάστα απαιτεί μια πράξη υποταγής. Η κάστα προσπαθεί πάντα, αλλά το παιχνίδι αρχίζει να μην λειτουργεί πια. Με αφορμή την 25η Απριλίου 2024, η πρωθυπουργός Τζιόρτζια Μελόνι πλημμύρισε από «προσκλήσεις» να δηλώσει αντιφασίστρια, οι οποίες όμως έπεσαν στο κενό. Μια αποτυχία που έχει ωθήσει ακόμη και σημαντικούς διανοούμενους κοντά στην αριστερά (ή τουλάχιστον όχι στη δεξιά) να αναρωτηθούν αν είναι καιρός να τελειώσει αυτή η ιστορία. Ferruccio De Bortoli: «Η επίγνωση ενός κοινού συναισθήματος για τις αυθεντικές ρίζες της Δημοκρατίας μας, που είναι ευτυχώς αντιφασιστικό, δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Είναι ειλικρινά άχρηστο να ζητάμε διαρκώς από εκείνους που είναι περισσότερο θύματα της νοσταλγίας, ακόμη και στην άρχουσα τάξη που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία, να δηλώνουν αντιφασίστες όταν δεν είναι. Καλύτερα μια ειλικρίνεια που πυροδοτεί συζήτηση παρά μια υποκριτική φράση ευκολίας». Massimo Cacciari: «Φτάνει να ζητάς αποστροφή και μετάνοια. Έτσι κινδυνεύουμε να γίνει ο αντιφασισμός φύλλο συκής για να καλύψει την έλλειψη πολιτικών προτάσεων για το σήμερα. Αυτή η ιστορία της αποκήρυξης ή της μετάνοιας είναι πολύ ιταλική και πολύ επιζήμια». Luca Ricolfi: «Υπήρχε πάντα κάτι δυσάρεστο στο επιτακτικό αίτημα να δηλώσεις τον εαυτό σου ως αντιφασίστα. Όποιος το απαιτούσε το έκανε με το τεκμήριο του άψογου αντιφασίστα, άρα και τη θέση του να δικάζει-αφορίζει-καταδικάζει τον συνομιλητή. Και αν τόσο συχνά, στο όνομα του αντιφασισμού, χρησιμοποιείται βία για να αφαιρέσει την εξουσία των πολιτικών αντιπάλων, πώς μπορούν οι φιλελεύθεροι και γενικότερα όσοι πιστεύουν στην ελευθερία της έκφρασης και στον πλουραλισμό των ιδεών να αυτοανακηρυχτούν αντιφασίστες; Και μετά: «Εμείς οι κανονικοί αντιφασίστες δεν μας αρέσουν οι εκτροπές. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις ιδέες του, αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει τις ιδέες των άλλων. Δημοκρατία είναι και αυτό, ό,τι κι αν νομίζουν οι αυτόκλητοι σωτήρες της αντιφασιστικής ορθοδοξίας».

Η Μάχη των Ιδεών

Τρία χτυπήματα νοκ άουτ από τρείς σημαίνουσες προσωπικότητες της πολιτικής συζήτησης. Δύσκολα όμως θα πείσουν την αντιφασιστική κάστα να αλλάξει κατεύθυνση. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, μάλιστα, ότι θα συνεχιστούν τα αιτήματα για ομολογία αντιφασισμού, προφανώς στο όνομα του Συντάγματος «που γεννήθηκε από την Αντίσταση», ακόμα κι αν στη Χάρτα δεν υπάρχει ίχνος αυτής της ιδέας αιώνιας σύγκρουσης μεταξύ φασισμού και αντιφασισμού. Γιατί οι συντάκτες του στόχευαν να ξεπεράσουν τους διαχωρισμούς του εμφυλίου, όχι να τους αποκρυσταλλώσουν σε ένα είδος μόνιμης 25ης Απριλίου. Στο βιβλίο τους, με τίτλο Afascist Democracy, οι Gabriele Pedullà και Nadia Urbinati θυμούνται ότι ο ηγέτης του PCI, Palmiro Togliatti, είπε ξεκάθαρα στη Συντακτική Συνέλευση ότι ήθελε «ένα Σύνταγμα που δεν είναι φασιστικό αλλά αντιφασιστικό». Λοιπόν. Όπως εξηγεί ο Mattia Feltri στη La Stampa, ωστόσο, ο ίδιος ο Togliatti «πολέμησε ώστε η Χάρτα να περιοριστεί στην απαγόρευση της ανασύστασης του φασιστικού κόμματος και να μην φθάσει μέχρι τη θέσπιση εγκλημάτων γνώμης. «Χάρη στον Τολιάτι», συνέχισε ο Φέλτρι, «το να είσαι φασίστας δεν είναι έγκλημα και διασφαλίζεται από την ελευθερία της γνώμης». Γιατί όμως αυτή η φαινομενικά εκπληκτική θέση; Feltri και πάλι: «Ο Togliatti ήθελε την μάχη των ιδεών, συμπεριλαμβανομένης αυτής ενάντια στις χειρότερες ιδέες, να γίνει «στο έδαφος του πολιτικού ανταγωνισμού» και όχι στα δικαστήρια. Ένα κύμα φιλελευθερισμού μέσα του δεν ήταν σπάνιο, παρά το γεγονός ότι ήταν σταλινικός, αφού του ήταν ξεκάθαρο ότι οι ιδέες καταπνίγονταν στα δικαστήρια ακριβώς κάτω από τον φασισμό». Επιπλέον, «σε αντίθεση με τους απογόνους του που αγνοούσαν τα πάντα, ο Togliatti ήξερε ότι είχε κερδίσει τον πόλεμο, υπολόγιζε στο να έχει το μέλλον στα χέρια του και ήταν οπλισμένος με ιδέες τόσο στέρεες και δομημένες που δεν φοβόταν να τις συγκρίνει με αντίπαλες ιδέες». Συνοψίζοντας: οι χθεσινοί αντιφασίστες (συμπεριλαμβανομένων των σταλινικών) κοίταζαν στο μέλλον, οι σημερινοί παραμένουν κολλημένοι στο παρελθόν. Οι αντιφασίστες του χθες είχαν ένα σχέδιο και ένα όραμα για τον κόσμο, οι σημερινοί δεν έχουν άλλη ιδέα από τον ίδιο τον αντιφασισμό. Οι αντιφασίστες του χθες ήταν πεπεισμένοι ότι θα κέρδιζαν γιατί πίστευαν ότι είχαν τον λαό στο πλευρό τους, οι σημερινοί έχουν παραιτηθεί από το να κερδίζουν τον λαό και είναι ευτυχείς να αισθάνονται σαν μια φωτισμένη μειοψηφία που πρέπει να διοικεί με το θεϊκό και κομματικό δικαίωμα. Οι χθεσινοί αντιφασίστες στόχευαν να νικήσουν τους αντιπάλους τους με πολιτικούς τρόπους, οι σημερινούς μέσω γραφειοκρατικών συνθηκών και απαγορεύσεων. Και γι' αυτό ακριβώς είναι προορισμένοι να χάσουν…

Alberto Busacca

ΠΗΓΗ

 

«Δεν θέλουμε να καταργήσουμε την ηδονή. Αντίθετα, θέλουμε να τη μοιράζονται όσο το δυνατόν περισσότεροι!

Χρειαζόμαστε περισσότερη κατάφαση της ζωής και λιγότερη γκρίνια! Περισσότερο ήθος και λιγότερη ηθικολογία!»

Για την 21η Απριλίου 1967

 

γράφει ο Τάσος Σοφούλης

Η 21η Απριλίου αποτελεί το ''Πάσχα'' του εθνικιστικού - πατριωτικού χώρου στην Ελλάδα. Όμως οι εν Ελλάδι εθνικιστές αγνοούν πως το συγκεκριμένο καθεστώς δεν ήταν εθνικιστικό ούτε στην εξωτερική μα ούτε και στην εσωτερική πολιτική του. Η επταετία υπήρξε ένα νέο-φιλελεύθερο στρατιωτικό καθεστώς το οποίο είχε μια έντονη αντικομμουνιστική ρητορική λόγω του ψυχρού πολέμου αφενός και αφετέρου της πρόσδεσης μας στο δυτικό άρμα το οποίο την εποχή εκείνη ορίζει ως ελεύθερο κόσμο τον δυτικό φιλελευθερισμό εναντίον του πραγματικά ανελεύθερου κομμουνισμού. 

Η Απριλιανή επταετία ήταν μια Αμερικανόστροφη έκφραση του στρατού όπου στο όνομα του ανύπαρκτου ''κομμουνιστικού κινδύνου'' έκανε πραξικόπημα ανατρέποντας την υπηρεσιακή κυβέρνηση που είχε τοποθετηθεί μετά τα Ιουλιανά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου το 1964 είχε κρατήσει αναμφισβήτητα πατριωτική στάση στο κυπριακό λέγοντας στον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον ''πως αν οι Τούρκοι ανοίξουν τις πόρτες του φρενοκομείου δεν θα διστάσουμε να μπούμε μέσα'' συνεπώς ο Παπανδρέου μίλησε ανοιχτά για ελληνοτουρκικό πόλεμο σε περίπτωση εισβολής στην Κύπρο από την Τουρκία. Επίσης τότε στον στρατό υπήρχαν δύο τάσεις: ο ΑΣΠΙΔΑ και ο ΙΔΕΑ ο πρώτος αποτελούταν από Παπανδρεικούς αξιωματικούς και ο δεύτερος από βασιλόφρονες και αντικομμουνιστές συνταγματάρχες.

Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη δουλειά της επταετίας ήταν να αποστρατικοποιήσει την Κύπρο και να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από το νησί αφήνοντας το γυμνό απέναντι στην τουρκική βουλιμία. Το 1972 ο Παπαδόπουλος σε συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα Μιλλιέτ είχε πει πως ''πρέπει να πεισθούν οι δύο κοινότητες εις την Κύπρο πως δεν θα έλθουμε σε πόλεμο για χάρη τους''. Εν συνεχεία, τόνισε πως η ομοσπονδία Ελλάδος και Τουρκίας είναι μονόδρομος επειδή είμαστε μικρά κράτη. Δηλαδή η κακομοιρίκη και μικροελλαδική πολιτική που διατυμπανίζουν οι απόστολοι του μαρασμού σήμερα και ταΐζουν το επιχείρημα Καζάν Καζάν της Αγκυρας. 

Στο βορειοηπειρωτικό το ίδιο, ενώ τα αδέρφια μας οι βορειοηπειρώτες τραβούσαν τα πάνδεινα η επταετία άνοιξε πρεσβεία στα Τίρανα βάζοντας ουσιαστικά στο συρτάρι το μαρτύριο του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. Το θέρος του '74 στην Κύπρο ήταν αποτέλεσμα μιας αλυσιδωτής πολιτικής της επταετίας και όχι μιας λανθάνουσας απόκλισης του Ιωαννίδη όπως θέλουν να ισχυρίζονται ανιστόρητα οι φιλοχουντικοί κύκλοι. Την προδοσία την συνέχισε και ο Καραμανλής ασφαλώς διότι ως θιασώτης της Ζυρίχης και του Λονδίνου δεν θα μπορούσε να είναι υπέρ της υπεράσπισης της νήσου παρότι η εν λόγω συνθήκη αναγνώριζε ως εγγυήτρια την Ελλάδα και άφηνε λευκή πετσέτα επεμβάσεως.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η Χούντα θα βγει λάδι διότι ακολούθησε κατά γράμμα τα κελεύσματα των ΗΠΑ που στα πλαίσια του αντικομμουνισμού ήθελε πάση θυσία την Τουρκία θυσιάζοντας όμως ως Ιφιγένεια την Κύπρο. Στο εσωτερικό κομμάτι ας μην ξεχνάμε πως διώξεις δέχθηκαν και εθνικιστές απλά η ηγεμονία της αριστεράς το απέκρυψε τεχνηέντως, μην ξεχνάμε πως τους εθνικοεπαναστάτες του ΕΣΕΣΙ στην Ιταλία η επταετία τους αποκαλούσε κομμουνιστές … ενώ οι Ιταλοί εθνικιστές είχαν εκφραστεί θετικώς προς το στρατιωτικό καθεστώς αποκαλώντας την Ελλάδα αντικομμουνιστική Κούβα της Μεσογείου. 

Η ενωτική παράταξη των Κυπρίων παραγκωνίστηκε και ο Γρίβας εναντιώθηκε στο καθεστώς διότι είδε πως το Κυπριακό μπαίνει στο συρτάρι. Το μόνο που μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει στην επταετία είναι η οικονομική ευμάρεια που απόλαυσε τότε ένα μεγάλο κομμάτι του λαού λόγω της εσωτερικής επενδυτικότητας που υπήρξε η οποία δεν ήταν αποτέλεσμα δανεισμού αλλά παραγωγής.

Όμως το υλικό κομμάτι είναι κάτι που πρέπει να συνυπάρχει με το εθνικό συμφέρον, το οποίο η Χούντα πλήγωσε ανεπανόρθωτα με τους χειρισμούς της τόσο σε διπλωματικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Διότι η Τουρκία ήξερε πολύ καλά πως το καθεστώς και χωρίς ομοσπονδία θα είναι ενδοτικό λόγω του τυφλού φιλοαμερικανισμού του. Όποτε συγνώμη που σας το χαλάω αλλά σήμερα δεν γιορτάζω μια καραβανική φιέστα κάποιον Αμερικανόδουλων που τις κόντρες των μυστικών υπηρεσιών τις βάφτισαν πατριωτισμό.

20 Απριλίου 1889

 

Ούτε με τους «χουντικούς», ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

του Σταύρου Λιμποβίση

Ο «δικός μας Νοέμβρης» μας θυμίζει τους «Επίστρατους» που πέταξαν με τις ξιφολόγχες τους Αγγλογάλλους στην θάλασσα. Καμιά σχέση με γαρύφαλλα σε μνημεία «δημοκρατών» και φιέστες αντιφασιστών. Επειδή όμως η μέρα αυτή σημαίνει τα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν πενήντα χρόνια ας τα δούμε λίγο από μια άλλη οπτική που αποφεύγουν πολλοί λόγω του πολιτικού τους συναισθηματισμού. 

Και «φασίστες» τους είπαν και «βασανιστές», και SA και SS (sic) και ότι άλλο θες. Ήταν όμως οι Απριλιανοί πραγματικά «δικοί μας» ή απλά η πιο «ακραία» πτέρυγα της «εθνικόφρονης» δεξιάς; 

Φανατικοί αντικομμουνιστές άνευ όμως σοβαρής πολιτικής παιδείας, παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών χωρίς όμως να διαθέτουν ένα πολιτικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτείας. Από την αρχή ζήλεψαν τους τίτλους τα πόστα και τα πολιτικά κουστούμια και πέταξαν στην άκρη την στολή τους, κάνοντας το πρώτο μοιραίο λάθος. Και με τον βασιλιά και ενάντια στον βασιλιά, και με τον Καραμανλή που τον θεωρούσαν σημαντικό στο να τους λέει την γνώμη του … και ενάντια σε αυτόν. Και με το μυστρί ο Παττακός αλλά και με την κατσάδα στους ποδοσφαιριστές για να είναι πιο «ήρεμοι στο παιχνίδι». Και με τον λαό ο Παπαδόπουλος και με τους κεφαλαιοκράτες και την διαμονή του στις βίλες τους όταν ήθελε. 

Και δώσε στον λαό ψωμί αλλά ποτέ ένα όραμα. Και δώσε στον αριστερό ξύλο κάνοντας αυτόν και τα παιδιά του τους πιο φανατικούς εχθρούς. Δικτατορία για τους πολλούς επανάσταση για κάποιους. Και με τον Χριστό και με τον Ελληνισμό το καθεστώς. Χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ύπουλη εκκλησιαστική εξουσία και οι χρυσοκάνθαροι της, χωρίς αλλαγή στον γεωπολιτικό σχεδιασμό για να μην μας μαλώσουν οι ΗΠΑ ή η Αγγλία. Αστείοι λόγω των επιχειρημάτων τους απέναντι στους Τούρκους και άσχημα προετοιμασμένοι για τους εσωτερικούς εχθρούς. Έτοιμοι να παραδώσουν αύριο το πρωί την εξουσία αν χρειαζόταν αρκεί η «Ελλάς να ορθοποδήσει». Πως όμως και με ποιους στο τιμόνι κανείς δεν γνώριζε για επτά ολόκληρα χρόνια. 

Και ευτυχώς να λέμε που δεν άκουσαν τον μακαρίτη Ζουρνατζή που ήθελε και είχε την φαεινή ιδέα … εκείνη την νύχτα να ρίξουν στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου δακρυγόνα από ελικόπτερο! Αν τον είχαν ακούσει θα είχαμε να λέμε σήμερα για μια ντουζίνα «ήρωες» χώρια αυτούς που τιμούν σήμερα στην «κεφάλα» του Σβορώνου. Ηττοπαθείς στην πολιτική αρένα οι «χουντικοί» όμως λαοφιλείς σε πανηγύρια και επιδείξεις. Εύκολοι στον χειρισμό τους από τον ξένο παράγοντα και ανίκανοι να προβλέψουν το πολιτικό μέλλον γεγονός που το πλήρωσαν με την πολύχρονη φυλάκιση τους στα κάτεργα της μεταπολίτευσης. 

Ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, σκληροί με τα παιδιά των «ελασιτών» που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάποιες φορές ή απλά πλήρωναν τα εγκλήματα των γονιών τους. Καχύποπτοι απέναντι στους ριζοσπάστες εθνικιστές και κυρίως απέναντι σε αυτούς που δεν τους έλεγε και πολλά η ελληνική πραγματικότητα αλλά τους «τραβούσε» το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας. Τέκτονες κάποιοι από αυτούς επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα κερδίσουν την εύνοια των στοών και φιλικοί απέναντι στους Ισραηλινούς Σιωνιστές και το ΚΙΣ αφού ουδέποτε αμφισβήτησαν την πολιτική του Ισραήλ. Με αυτούς είχαν να κάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου οι ακροαριστεροί και οι «αναρχικοί», όλοι αυτοί που έβλεπαν το «για ένα πουκάμισο αδειανό» να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα τους.

«Είσαι κομμουνιστής;» ρώτησε ο δυσώδης ασφαλίτης τον Γεώργιο Βεντούρη σε ένα διάλλειμα του νεοφασιστικού συνεδρίου. Τόπος η Ρώμη και χρόνος λίγο πριν ανατραπεί το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Μάταια προσπαθούσε ο νεολαίος επιστήμονας και «αριστερός εθνικοσοσιαλιστής» να αναλύσει το σκεπτικό του απέναντι στον άνθρωπο της κυβέρνησης της Ελλάδος η οποία απειλούσε με διώξεις και αποκλεισμούς τους Έλληνες «μισίνι» αν συνέχιζαν να αμφισβητούν τα έργα και τις ημέρες της «επανάστασης». 

Χρήσιμο αρχείο το βιβλίο για το ΕΣΕΣΙ «Που πήγαν εκείνα τα παιδιά» αν θέλει κάποιος  να γνωρίσει μια άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της «επάρατης επταετίας». Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η «χούντα» σύμφωνα με το σλόγκαν της πολεμούσε τον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» και θα έκανε το οτιδήποτε για να πείσει για τις αντιφασιστικές προθέσεις της τους φίλους και κυρίως τους εχθρούς της. 

Τι ήταν όμως τελικά η «χούντα» είναι το ερώτημα που επανέρχεται. Για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τις νοητικές παρωπίδες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μερίδα του στρατού (μικρότερη από ότι νομίζουν οι περισσότεροι) η οποία με τις ευλογίες της CIA πρόλαβε το πραξικόπημα των Στρατηγών που είχαν με την σειρά τους την ευλογία του Πενταγώνου. Επιβλήθηκαν επειδή ο πολιτικός κόσμος φοβήθηκε 200 αξιωματικούς και 2000 στρατιώτες. 

Σε μια εποχή και περιοχή κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του  ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικανοσιωνιστές χρειάζονταν μια χώρα στήριγμα και ως μετόπισθεν κυρίως για το Ισραήλ, μια περιοχή όπου οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άμεσες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στην ομάδα μερικών φανατικών αντικομμουνιστών αξιωματικών (βενιζελικών τάσεων στην πλειοψηφία τους) γρήγορα οι καπιταλιστές ξαναβρήκαν την ηρεμία τους αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν από τον Παπαδόπουλο και το γραφικό καθεστώς του. 

Οι βάσεις θα συνέχιζαν να υπάρχουν, το κεφάλαιο θα συνέχιζε σε μια εποχή ανάπτυξης και εδραίωσης του φιλελευθερισμού να έχει τα υπερκέρδη του, ο προσανατολισμός της χώρας δεν θα κινδύνευαν να αλλάξει και όλα καλά και όλα ωραία για όλους. Το στρατιωτικό καθεστώς λόγω της έμφυτης πειθαρχίας δεν είχε παρά να οργανώσει τον καθησυχασμό του λαϊκού στοιχείου στέλνοντας στην Μακρόνησο και την Γυάρο τους «ενοχλητικούς» με την ευγενική χορηγία της ΕΣΑ, και δίνοντας μεροκάματα και δάνεια δηλαδή άρτο και θεάματα αλλά και έργα στους πολλούς μέχρι να τελειώσει η «παρένθεση». 

Έτσι ονόμασαν οι ίδιοι οι Απριλιανοί το καθεστώς τους προαναγγέλλοντας άλλωστε την μελλοντική επαναφορά της εξουσίας στον σάπιο πολιτικό κόσμο που είχαν βάλει στον «γύψο» τελικά για λίγο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ύπουλο Καραμανλισμό, με τον οποίο διατηρούσαν επικοινωνία και του έστελναν την σύνταξη στο Παρίσι για να μην παραπονιέται ο «εθνάρχης». Ανιχνεύοντας κάποιος τον βηματισμό της επταετίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι οι «χουντικοί» ουδέποτε ήθελαν να κάνουν την Επανάσταση πράξη και να «σπάσουν αυγά». Προωθώντας σε θέσεις ευθύνης κυρίως στην επαρχία τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα σταδιακά έθρεψαν το θεριό του παλιού πολιτικού κόσμου που για καιρό ήταν στην αδράνεια λόγω της αναγκαστικής αργίας. 

Η απουσία ιδεολογικών αρχών, η μη στρατικοποίηση της νεολαίας, η έλλειψη του επαναστατικού λόγου και οι εκφορές εκείνης της αισθητικής που προκαλούσε το γέλιο στους πολλούς σύντομα αποδείχτηκαν παγίδες για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Το πολυτεχνείο που αποδείχτηκε η χρυσοφόρα δεξαμενή για τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι έργο και γέννημα της ίδιας της δικτατορίας. Αγνοώντας οι «χουντικοί» την επέλαση της «νέας αριστεράς» που ήταν συμπλήρωμα του κατευθυνόμενου ειρηνιστικού κινήματος σε ένα χρονικό σημείο που μύριζαν έντονα οι ναπάλμ του Βιετνάμ, οι διεργασίες των παλαιών αστικών κομμάτων που ενίσχυαν τους ανθρώπους τους στα κρίσιμα πόστα και προωθούσαν τα δικά τους σχέδια, ο θάνατος του Γκεβάρα που έγινε σύμβολο της επανάστασης μιας γενιάς που δεν έβρισκε απαντήσεις στους γέροντες του Κρεμλίνου είναι μόνο μερικά από τα «εμπυρεύματα» που προώθησαν τις εκρηκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητών. 

Παρά την πίεση της αστυνομίας και την ύπαρξη χιλιάδων πληροφοριοδοτών,τον σημαντικό αλλά ποτέ πλήρη έλεγχο του στρατού, την δίωξη των αριστερών και την ανοχή απέναντι στους δεξιούς που αντιδρούσαν η «χούντα» αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μερικές εκατοντάδες φοιτητές άοπλοι και με διαφωνίες μεταξύ τους έφεραν μέσα σε ελάχιστες ημέρες σε δύσκολη θέση τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αγνοούσε τις διακυμάνσεις στο μυαλό των νέων και έσπευδε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς προωθώντας τον Τέκτονα και φιλότουρκο Μαρκεζίνη κλείνοντας το μάτι στους παλαιούς πολιτικούς, προσδοκώντας να περάσει γρήγορα στην επόμενη φάση, αυτή της πλήρης επαναφοράς των αστικών κομμάτων και την τοποθέτηση του στρατού σε απλό παρατηρητή των ραγδαίων εξελίξεων παραγνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα ήθελαν να μοιράσουν την εξουσία. 

Οι φωτιές οι διαμαρτυρίες των φοιτητών οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι νεκροί του Νοέμβρη, υπήρξαν οι φυσιολογικές αντιδράσεις και εντάσεις μέσα σε ένα καθεστώς που είχε να επιδείξει υψηλό ΑΕΠ αλλά χαμηλό ηθικό, απουσία οράματος και πρότασης απέναντι σε αυτούς που τότε ζητούσαν απαντήσεις σε όλα και ήθελαν κάτι το διαφορετικό όπως τα περιγράφει γλαφυρά ο επίσημος προπαγανδιστής της «χούντας» Γεωργαλάς.

Η ανικανότητα του επίσημου μηχανισμού να κατευνάσει τα πνεύματα έφερε νομοτελειακά την αντίδραση της πιο «ακραίας» πτέρυγας του καθεστώτος που έβλεπε τον Παπαδόπουλο να σπεύδει να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τους πολιτικάντηδες και στο θέμα της Κύπρου να διατηρεί για χρόνια μια μειοδοτική πολιτική και συνεχιζόμενη «λυκοφιλία» με τον Μακάριο, ενώ οι ίδιοι είχαν ως μόνη πολιτική πρόταση την λύση του Κυπριακού μέσα από την εκμηδένιση της Μακαριακής παράταξης, χωρίς όμως να υπολογίζουν την διαφθορά των προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας και τις υπόγειες διασυνδέσεις του ρασοφόρου με τα κρυφά κέντρα της εξουσίας. 

Σάρκα από την σάρκα της άκρας δεξιάς η Απριλιανή κυβέρνηση οποία ευλογήθηκε και ενισχύθηκε από τον Αμερικανικό παράγοντα, έπαιξε τον ρόλο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις και έφυγε από την εξουσία το ίδιο γρήγορα όπως και ήρθε. Οι φωνές για «ελευθερία και δημοκρατία» που ακούστηκαν εκείνο τον Νοέμβρη δεν ήταν παρά ο αντίλαλος στις άναρθρες κραυγές της «χούντας» η οποία νόμιζε ότι φτιάχνοντας δρόμους και άλλα έργα θα απαντούσε στις απαιτήσεις των καιρών και στην υπονόμευση των νεομαρξιστών. 

Ο Σταύρος Λιμποβίσης (Μαύρος Κρίνος) στην Αντικαθεστωτική Επικαιρότητα

 

ΚΕΡΝΩΝΤΑΣ ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ ΤΟΥΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΚΡΙΝΟ

ΑΝΤΙΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ #109

 

Στηρίζουμε την ΝΕΑ ηλεκτρονική διεύθυνση του παλιού αυτόνομου ιστολογίου «ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ» που κατήργησε την 5η Μαρτίου η κυβέρνηση της ΝΔ!

Στηρίζουμε την Τρίτη Θέση, 

την αυτόνομη και ανεξάρτητη εθνικοεπαναστατική σκέψη!

https://mavros-krinos.blogspot.com/

Αρχές που πρέπει να διδάξουμε στις κόρες μας

 

της Εκάτης

Δίδαξε στην κόρη σου πως να εκφράζει τα συναισθήματα της και όχι να τα «πνίγει» ή να προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτά.

Δίδαξε στην κόρη σου να δουλεύει με όσα διαθέτει και να αγαπάει όσα διαθέτει. Ψηλή ή κοντή, εύσωμη ή αδύνατη η κόρη σου είναι όμορφη τόσο μέσα όσο και έξω.  Βεβαιώσου ότι της τα λες συνέχεια και βεβαιώσου ότι εκείνη τα πιστεύει.

Δίδαξε στην κόρη σου να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό της και να απαιτεί σεβασμό από όσους την πλαισιώνουν. Σε μερικές στιγμές μπορεί να είναι μόνη αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι η εναλλακτική κανενός.

Δίδαξε στην κόρη σου να εκτιμάει τόσο τον εαυτό της ώστε να είναι σε θέση να τον υπερασπιστεί. Σωματικά και λεκτικά.

Δίδαξε στην κόρη σου να είναι δυνατή και να έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητες  της και να μη φοβάται την πιθανή αποτυχία. Επίσης, μάθε της ότι κάποιες φορές θα αποτύχει αλλά δεν πρέπει να επιτρέψει τον φόβο να την αποτρέψει  από το να δοκιμάσει κάτι.

Δίδαξε στην κόρη σου πως έχει το δικαίωμα και να θυμώσει και να φωνάξει. Να σιγουρευτείς πως γνωρίζει ότι τα κορίτσια μπορούν και θυμώνουν, έχουν άποψη και αν χρειαστεί μπορούν να «πετάξουν από το παράθυρο» όλες εκείνες τις συμβουλές για γυναικεία συμπεριφορά.

Δίδαξε στην κόρη σου να μη στέλνει είτε σε μήνυμα είτε μέσω email γυμνές της φωτογραφίες ΠΟΤΕ και σε κανέναν.

Δίδαξε στην κόρη σου να μην πάρει ποτέ το αγόρι της καλύτερης της φίλης.  Είναι μια πολύ άσχημη κίνηση.  Να της μάθεις πως τα αγόρια έρχονται και φεύγουν αλλά οι φίλες μένουν για πάντα.

Δίδαξε στην κόρη σου πως όταν έχει  το εσώρουχο της και τα μισά οπίσθια της έξω από το τζιν δεν προσελκύει κανέναν και απλά φαίνεται φτηνή και πόρνη.

Δίδαξε στην κόρη σου πως είναι καλύτερο να είναι ένα έξυπνο κορίτσι  παρά ένα κορίτσι με συμπεριφορά γύναιου. Τα έξυπνα κορίτσια τα θυμούνται για ένα μεγαλύτερο διάστημα στην ζωή από ότι τα γύναια.

Δίδαξε στην κόρη σου να μείνει μακριά  από τα «νεανικά» περιοδικά. Ασκείται πολύ πίεση στα σημερινά κορίτσια να φαίνονται «καυτά» ή όμορφα και αυτό είναι αηδιαστικό.

Δίδαξε στην κόρη σου να της μάθεις να γελά και να πειράζει τον εαυτό της και να έχει την αίσθηση του χιούμορ.

Δίδαξε στην κόρη σου πως όταν συναναστρέφεται με  τα κορίτσια που θέλουν να γίνουν «βασίλισσες» ή θέλουν να γίνουν κάτι και έχουν απρεπή συμπεριφορά απλά χάνει τον χρόνο της και πρέπει να αρκεστεί σε μια ή δυο καλές φίλες.

Δίδαξε στην κόρη σου πως ότι δύσκολο μας συμβαίνει στην ζωή μας, μας βοηθάει να μάθουμε από αυτό. Μην το αφήσεις να σε πικράνει. Υπάρχουν μαθήματα που πρέπει όλοι να μάθουμε και κυρίως τα μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Δίδαξε στην κόρη σου να γνωρίζει την διαφορά μεταξύ του πόθου και του έρωτα και  όχι να συνάπτει πρόσκαιρες σχέσεις με τον πρώτο άντρα που την κολακεύει και της δείχνει προσοχή.

Τι είναι η ευημερία;

 

του Guillaume Faye

«Εκκοσμικευμένη εκδοχή από τις δυτικές ιδεολογίες του χριστιανικού ιδεώδους της ευτυχίας που νοείται ως παθητική ευδαιμονία. Η ευημερία είναι ένας από τους κεντρικούς στόχους της κοινωνίας της αγοράς. 

Βασίζεται στον οικουμενιστικό ορισμό των οικονομικών και κοινωνικών αναγκών που είναι ξεκάθαρες για όλους τους ανθρώπους. Αν και θεμιτή, ως δευτερεύον πολιτικός σκοπός, η «ατομική οικονομική ευημερία» έχει γίνει, από μία αναγωγική σκοπιά, ο κεντρικός σκοπός των σύγχρονων κρατών πρόνοιας, είς βάρος των ιστορικών, πολιτικών και πολιτιστικών διαστάσεων της ζωής των ανθρώπων. Συμβάλλει στην εξημέρωση των τελευταίων, στο καταναλωτισμό και στην μετατροπή τους, σύμφωνα με τα δόγματα της προόδου και της ανάπτυξης, σε μάζες μεμονωμένων καταναλωτών των οποίων η μόνη θεμιτή φιλοδοξία πρέπει να είναι η ικανοποίηση των υλικών αναγκών, που ορίζονται a priori και τίθενται ως δικαιώματα (ανθρώπινα δικαιώματα). Πρέπει να αναρωτηθούμε σοβαρά εάν η ευημερία, με την θανατηφόρα χλιαρότητα της, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που απειλεί τους ανθρώπους υποκινώντας τους να παραιτηθούν από την ιστορία. Η ευημερία είναι ο «ελβετικός κίνδυνος». 

ΠΗΓΗ

Είμαι Γυναίκα...

 

της Selene

Ζω σε μια εποχή όπου οι διαφορετικότητες τείνουν να πολτοποιηθούν. Το τέχνασμα του καπιταλισμού που ακούει στο όνομα «φεμινισμός» κάνει καλά τη δουλειά του εδώ και χρόνια αλλοιώνοντας τις αξίες μου.

Είμαι γυναίκα αλλά είμαι και αφυπνισμένη γυναίκα. Αντιδρώ στον αποπροσανατολισμό και ακολουθώ τις δικές μου εσωτερικές εντολές.

Σέβομαι τη φύση μου και τη διαφορετικότητά μου. Δεν έχω τη ματαιοδοξία να αποκτήσω τις ιδιαιτερότητες των αρσενικών διότι είμαι θηλυκό. Έχω τις δικές μου ιδιαιτερότητες και τις τιμώ.

Σέβομαι τη δική μου μοναδική προσωπικότητα και δεν επιτρέπω σε κανέναν να την αλλοιώσει. Σε καμία περίπτωση όμως δεν συγχέω την προσωπικότητα με τον ατομικισμό ή το ναρκισσισμό.

Σέβομαι το σώμα μου και δεν υπακούω στις προσταγές της μόδας που με θέλει να μοιάζω με πόρνη τριτοκλασάτη. Έχω πλήρη επίγνωση του ανώτερου σκοπού ύπαρξής μου που δεν είναι άλλος από το να γίνω μητέρα και παιδαγωγός. Δεν θυσιάζω αυτή την ιερή μου φύση στο βωμό του μύθου που λέγεται «καριέρα». Δεν θα διστάσω όμως, να θυσιάσω τη ζωή μου για το Έθνος μου.

Είμαι υπερήφανη απόγονος της Υπατίας και της Κλέας, της Σάββαινας και της Λασκαρίνας. Είμαι γυναίκα και σύντροφος, μητέρα και πολεμίστρια.

Είμαι Ελληνίδα Εθνικοσοσιαλίστρια.

Μία Νυρεμβέργη αντίστροφη

 

Ούτε Ουάσινγκτον - Ούτε Μόσχα: Η Δύναμη της Ευρώπης!

 

Σε έναν κόσμο όπου η Ευρώπη κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί όλο και περισσότερο, η έκκληση της CasaPound Italia ακούγεται σαν κραυγή αφύπνισης. Η ήπειρός μας, το λίκνο του πολιτισμού και της ομορφιάς, βρίσκεται σήμερα συντετριμμένη ανάμεσα στη λογική της εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, ανίκανη να διεκδικήσει τη δική της κυριαρχία. Είναι καιρός να αντιστρέψουμε την πορεία: η Ευρώπη πρέπει να διεκδικήσει ξανά το πεπρωμένο της και να επιστρέψει στο να είναι πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Μια Ευρώπη πιασμένη στη ρωσοαμερικανική λαβή

Η σύγκρουση στην Ουκρανία καταδεικνύει, για άλλη μια φορά, πώς η ήπειρός μας αντιμετωπίζεται ως απλό πιόνι στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Από τη μια, η Ουάσιγκτον, με την πολιτική της παρέμβασης και το παγκοσμιοποιητικό της όραμα που πνίγει τις εθνικές ταυτότητες, από την άλλη η Μόσχα, κληρονόμος ενός ιμπεριαλισμού που πάντα κοίταζε την Ευρώπη με επεκτατικές φιλοδοξίες. Και οι δύο δυνάμεις, αν και προφανώς αντιτίθενται, μοιράζονται έναν κοινό στόχο: να αποτρέψουν την Ευρώπη από το να γίνει μια αυτόνομη και ανεξάρτητη δύναμη. «Η Ουάσιγκτον και η Μόσχα, ενωμένες από μια σύγκλιση αντιευρωπαϊκών συμφερόντων και ιδεολογιών που χαρακτηρίζονται εξίσου από τον αντιδραστικό αντιφασισμό – εξηγεί η CasaPound στο σημείωμά της – συμφωνούν να διχάσουν τη βασανισμένη Ουκρανία και να περιθωριοποιήσουν την ήπειρό μας». Είναι επομένως σαφές ότι η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να δεχτεί να είναι θεατής της δικής της ήττας. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η ήπειρός μας διαιρέθηκε και υποτάχθηκε στα συμφέροντα αυτών των δύο υπερδυνάμεων. Σήμερα, αν και με διαφορετικές μορφές, η ιστορία κινδυνεύει να επαναληφθεί. Αλλά σε αντίθεση με το παρελθόν, η Ευρώπη έχει τώρα την ευκαιρία να σπάσει αυτές τις αλυσίδες και να χτίσει τη μοίρα της χωρίς να χρειάζεται να απαντήσει ούτε στην Ουάσιγκτον ούτε στη Μόσχα.

Μία Ευρώπη ισχυρή, κυρίαρχη και ένοπλη

Για να γίνει αυτό, ωστόσο, είναι απαραίτητη μια ριζική αλλαγή. Η Ευρώπη πρέπει να απελευθερωθεί από τις ψευδαισθήσεις του στείρου ειρηνισμού και του τεχνοκρατικού οικονομισμού που την έχουν κάνει αδύναμη και εξαρτημένη: «Χρειαζόμαστε μια ένοπλη και πυρηνική Ευρώπη, περήφανη για την ταυτότητά της, που θα ξεπεράσει τα αυτοευνουχιστικά ιδεολογικά ταμπού της και θα απελευθερωθεί από τα γραφειοκρατικά βάρη που την κρατούν πίσω, διπλωματικά και οικονομικά διστακτική». Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, που βαρύνεται από μια ασφυκτική γραφειοκρατία και υποχωρητικές πολιτικές, δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική πρόκληση. Πρέπει να κοιτάξουμε παραπέρα: χρειαζόμαστε μια Ευρώπη λαών και εθνών που συνεργάζονται για έναν κοινό στόχο, χωρίς να εγκαταλείψουν τις ρίζες τους, ανεβάζοντας τον πήχη της κυριαρχίας τους. Μόνο με σαφές όραμα και θέληση για εξουσία μπορεί η ήπειρός μας να βγει από τη γωνία της και να επιβεβαιωθεί εκ νέου σε γεωπολιτικό και στρατηγικό επίπεδο.

Μόνο οι πατριώτες μπορούν να ηγηθούν αυτής της αναγέννησης

Απλώς για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να εμπιστευθούμε την τύχη της Ευρώπης σε εκείνες τις φιλελεύθερες και παγκοσμιοποιητικές ελίτ που την τρομοκρατούν τις τελευταίες δεκαετίες. «Το φιλοευρωπαϊκό πνεύμα – διευκρινίζει η CasaPound – δεν μπορεί υποστηριχθεί από την γενιά των «πολύχρωμων κιμωλιών» και από τις ΜΚΟ που υπαγορεύουν την ατζέντα σαμποτάζ». Χρειάζεται μία ξεκάθαρη και χωρίς περιστροφές οριοθέτηση από της «ευρωπαϊκής πολυθρόνας». Ορθά. Η Ευρώπη δεν μπορεί να εκπροσωπείται από εκείνους που θέλουν να τη μετατρέψουν σε μια άψυχη αγορά, που θα κυβερνάται από τεχνοκράτες χωρίς όραμα και γραφειοκράτες μακριά από τον λαό. Ούτε μπορεί να αφεθεί στα χέρια όσων εργάζονται, λίγο πολύ κρυφά, για τη διάλυσή της. Μόνο όσοι αγαπούν αληθινά την Ευρώπη, που πιστεύουν στο μεγαλείο και την ιστορική της αποστολή, μπορούν να την οδηγήσουν στη λύτρωση. «Μόνο οι πατριώτες – καταλήγει η CPI – μπορούν να ενσαρκώσουν και να φέρουν εις πέρας την ιδέα μιας Ισχυρής Ευρώπης» . Μια πρόσκληση να μην αιχμαλωτιστεί από τη Fata Morgana της ανόητης και χωρίς ταυτότητα ανεξαρτησίας: όλοι οι πατριώτες πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης, ενώνοντας τις δυνάμεις τους πέρα ​​από τις εθνικές διαιρέσεις για να οικοδομήσουμε μια νέα Ευρώπη. Δυνατή κυρίαρχη και σεβαστή στον κόσμο. Ο χρόνος για ημίμετρα τελείωσε. Εάν η Ευρώπη στο σύνολό της θέλει να επιβιώσει στις προκλήσεις που την περιβάλλουν από όλες τις πλευρές, πρέπει να επιστρέψει ως Δύναμη.

ΠΗΓΗ