Το ακόλουθο δοκίμιο δημοσιεύθηκε στο τέταρτο τέυχος της εφημερίδας «Der Angriff» με ημερομηνία 25 Ιουλίου 1927. Στο κείμενο, ο Γκέμπελς κάνει μία γενική επίθεση στην κυβέρνηση χωρίς να είναι πολύ σαφής ως προς το ποιές πολιτικές πρέπει να ακολουθηθούν. Είναι χαρακτηριστικό του γενικόλογου ύφους που υιοθετούσε κατά τα πρώτα χρόνια της πολιτικής του δραστηριότητας στο Βερολίνο.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
«Ο γερμανικός λαός είναι ένας υπόδουλος λαός. Η κατάσταση του, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, είναι χειρότερη και από νεγρική αποικία του Κονγκό. Μας έχουν αφαιρεθεί όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα. Είμαστε αρκετά πειθήνιοι στο να γεμίζουμε το διεθνές κεφάλαιο με χρήμα, πληρώνοντας το με τόκους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μίας ιστορίας αιώνων ηρωϊσμού. Το αξίζουμε; Όχι και πάλι όχι!
Για αυτό απαιτούμε να ξεκινήσει ένας αγώνας ενάντια σε αυτή την κατάσταση της ντροπής και της δυστυχίας. Απαιτούμε οι άνθρωποι, στων οποίων τα χέρια βρίσκεται η μοίρα μας, να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να σπάσουν τις αλυσίδες της σκλαβιάς.
Τρία εκατομμύρια άνθρωποι στερούνται εργασίας και τροφής. Οι υπάλληλοι εργάζονται για να συγκαλύψουν την δυστυχία. Μιλούν για λήψη μέτρων και σπουδαίες επενδύσεις. Τα πράγματα γίνονται σταθερά καλύτερα για εκείνους και σταθερά χειρότερα για εμάς. Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας, της ειρήνης και της ευημερίας που μας υποσχέθηκαν, όταν θέλαμε να πάρουμε την μοίρα μας στα χέρια μας, εξαφανίζεται. Μόνο η πλήρης κατάρρευση του λαού μας μπορεί να προκύψει από αυτές τις πολιτικές.
Απαιτούμε λοιπόν δικαίωμα στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση για κάθε Γερμανό.
Ενώ ο στρατιώτης πολεμούσε στα χαρακώματα για να υπερασπιστεί την Πατρίδα του, ο Εβραίος κερδοσκόπος του έκλεβε την εστία και το σπίτι. Ο Εβραίος ζεί σε ανάκτορα και ο προλετάριος, ο στρατιώτης του μετώπου, ζεί σε τρύπες που δεν αξίζει να ονομάζονται «σπίτια». Αυτό δεν είναι ούτε απαραίτητο, ούτε αναπόφευκτο, αλλά μία κατάφωρη αδικία που φωνάζει μέχρι τους ουρανούς. Μία κυβέρνηση που παρακολουθεί απαθής αυτή την κατάσταση χωρίς να κάνει τίποτα είναι άχρηστη και όσο πιο γρήγορα εξαφανιστεί τόσο το καλύτερο.
Για αυτό απαιτούμε σπίτια για τους Γερμανούς στρατιώτες και εργάτες. Αν δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για την κατασκευή τους, διώξτε τους ξένους ώστε να ζήσουν Γερμανοί στο γερμανικό έδαφος.
Οι λαός μας γερνάει και μειώνεται. Μία δειλή και νωχελική πολιτική η οποία αφαιρεί τους απογόνους μας, οι οποίοι θα κληθούν να εκτελέσουν την ιστορική τους αποστολή, θα σημάνει το τέλος της ιστορίας μας. Ως εκ τούτου, απαιτούμε γη στην οποία θα καλλιεργηθεί το σιτάρι που θα θρέψει τα παιδιά μας.
Ενώ ονειρευόμασταν και κυνηγούσαμε παράξενες και απρόσιτες φαντασιώσεις, κάποιοι άλλοι μας έκλεψαν την περιουσία. Σήμερα κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήταν θέλημα Θεού. Όχι και τόσο! Όταν τα χρήματα μεταφέρονται από τις τσέπες των φτωχών στις τσέπες των πλουσίων τότε μιλάμε για εξαπάτηση, ξεδιάντροπη και ποταπή εξαπάτηση. Η κυβέρνηση προεδρεύει αυτής της δυστυχίας και για χάρη της ειρήνης και της τάξης κανείς δεν μπαίνει σε μία τέτοια συζήτηση. Αφήνουμε στους υπόλοιπους να κρίνουν αν έτσι αντιπροσωπεύονται τα συμφέροντα της Γερμανίας ή των καπιταλιστών βασανιστών μας.
Για αυτό απαιτούμε μία κυβέρνηση της εθνικής εργασίας με στελέχη των οποίων στόχος είναι η δημιουργία ενός υγιούς και ισχυρού γερμανικού κρατούς.
Αυτές τις μέρες ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να μιλήσει στην Γερμανία - ο Εβραίος, ο Γάλλος, ο Άγγλος, η Κοινωνία των Εθνών, ακόμη και ο διάβολος, ποιός ξέρει; Όλοι εκτός από τον Γερμανό Εργάτη! Αυτός πρέπει να σωπάσει και να δουλέψει. Κάθε τέσσερα χρόνια εκλέγει ένα νέο σύνολο βασανιστών και τα πάντα μένουν ίδια. Αυτό είναι άδικο και προδοτικό. Δεν χρειάζεται να το ανεχόμαστε άλλο. Έχουμε το δικαίωμα να απαιτήσουμε να μιλήσουν οι Γερμανοί οι οποίοι χτίζουν αυτό το κράτος, εκείνοι των οποίων η μοίρα είναι συνδεδεμένη με την μοίρα της Πατρίδας τους.
Επομένως απαιτούμε την καταστροφή του εκμεταλλευτικού συστήματος! Ζήτω το γερμανικό εργατικό κράτος!
Η Γερμανία για τους Γερμανούς!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου