Αντιδημοκρατικές Σκέψεις...No 2

 

του Μαυρομετωπίτη

Η αστική δημοκρατία, ως πολίτευμα και μορφή διακυβέρνησης, εδραιώθηκε και επικράτησε χάρη στην Γάλλικη Επανάσταση. Η Γαλλική Επανάσταση, με φορέα την ανερχόμενη αστική τάξη, δεν ήταν παρά το απότοκο των ιδεών του «Διαφωτισμού», ο οποίος με την σειρά του αποτελούσε το ιδεολογικό εποικοδόμημα που βασιζόταν  στον αναπτυσσόμενο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η αστική δημοκρατία είναι λοιπόν το τέκνο των αστών, των εμπόρων και των τραπεζίτων. Η φύση όλου του θεσμού άλλωστε αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα μέσο εξυπηρέτησης του καπιταλισμού, είτε κοιτάξουμε την μορφή του, είτε την ουσία του. Ωστόσο αν και η μορφή άλλαξε στο διάβα των αιώνων εξαιτίας της κοινωνικής πίεσης (από το δικαίωμα ψήφου μόνο σε όσους είχαν ατομική περιουσία φτάσαμε στην καθολική ψηφοφορία) η ουσία παρέμεινε η ίδια. 

Για να πολιτευτείς σύμφωνα με τις αρχές της αστικής δημοκρατίας χρειάζεσαι ένα κόμμα ή εν πάση περιπτώσει πρέπει να συμμετέχεις στην εκλογική διαδικασία. Συνεπώς χρειάζεσαι απαραίτητα την διαφήμιση και έναν τρόπο να ακουστεί και να προβληθεί όλο και περισσότερο το όνομα σου. Αρά χρειάζεσαι ΧΡΗΜΑ ή αλλιώς ΚΕΦΑΛΑΙΟ για να δαπανήσεις σε ΜΜΕ, φυλλάδια, αφίσες, καμπάνιες, κτλ. Αν σε κάποιον όλα αυτά ακούγονται αναχρονιστικά για την σημερινή εποχή του διαδικτύου και της τάχιστης ελεύθερης πρόσβασης να του θυμήσουμε ότι μία σίγουρη και σε έναν βαθμό επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία χρειάζεται κάμερες, μικρόφωνα, σκηνικά, καλοδουλεμένα websites άρα πάλι ΧΡΗΜΑ. Έτσι λοιπόν στην ουσία της η δημοκρατία εξακολουθεί να ευνοεί τον προύχοντα και τον κεφαλαιούχο. Διότι στον φιλελευθερισμό μπορεί να υπάρχει τυπική ισότητα έναντι στον νόμο και τους θεσμούς, ωστόσο δεν υπάρχει ουσιαστική ισότητα αφού κάποιοι πάντα θα έχουν ένα προβάδισμα και αυτό συνήθως είναι η ΤΣΕΠΗ τους. Και παρότι ο εθνικοσοσιαλιστής και ο φασιστής δεν πιστεύει στην ισοπεδωτική ισότητα, σίγουρα πιστεύει στην ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και ΟΧΙ στην ΣΑΠΙΑ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ. 

Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει την ικανότητα να σε εξαπατά με την δήθεν «ελευθερία της επιλογής». Είσαι ελέυθερος να ψηφίσεις και να επιλέξεις ότι θέλεις, είσαι ελεύθερος να ακούσεις και να ζυγίσεις όλες τις απόψεις. Πάντα όμως η «ελευθερία της επιλογής» είναι περιορισμένη και αφορά μία συγκεκριμένη γκάμα. Η ανάγκη για προβολή που αναλύθηκε παραπάνω δίνει το πάνω χέρι σε όσους έχουν ΜΜΕ τουτέστιν τηλεοπτικούς σταθμούς, ραδιόφωνα, διαύλους επικοινωνίας. Άρα σε μία κλίκα πλουτοκράτων οι οποίοι κατευθύνουν και διευθύνουν την κοινή γνώμη. Αυτοί επιλέγουν ποιον θα παίξουν περισσότερο και ποιον λιγότερο, αυτοί επιλέγουν σε ποιον θα δώσουν βήμα και σε ποιον θα το στερήσουν, αυτοί επιλέγουν σε ποιον θα δώσουν το μικρόφωνο και σε ποιον θα το κλείσουν. Πάλι η κεφαλαιοκρατία είναι αυτή η οποία καθορίζει τα πράγματα. Αν λοιπόν στις δικτατορίες σου στερούν το δικαίωμα λόγου άμεσα και απευθείας, στις αστικές δημοκρατίες στο στέρουν έμμεσα και απλώς σε εξαφανίζουν. Είσαι πάντα ελεύθερος να ακούσεις αυτό που θέλουν και να επιλέξεις αυτό που θέλουν. Αν και πλέον στις μέρες μας ο φιλελευθερισμός έχει εξελιχθεί τόσο που έχει γίνει πιο κυνικός ώστε να θεσπίζει, πάντα δημοκρατικά, νόμους οι οποίοι σε λογοκρίνουν και σε απαγορεύουν κατευθείαν, χωρίς ψεύτικα προσχήματα.

Όλα όσα αναφέρθηκαν μέχρι εδώ αφορούν καθάρα το υλικό σκέλος της αστικής δημοκρατίας και των συνεπακόλουθων διαδικασίων της. Κατά τα άλλα είναι γνωστό ότι στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα ευνοούνται μόνο ο απατεώνας, ο ψεύτης και το κάθαρμα. Η ευμεταβλητότητα της μάζας, η αποποίηση κάθε ευθύνης που εγγυόνται οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες και η ταύτιση της πολιτικής ικανότητας με την ικανότητα προσεταιρισμού της πλειοψηφίας μετατρέπουν την πολιτική σε «χωράφι» ματαιόδοξων χαρτογιακάδων και απομακρύνουν κάθε τίμιο και αληθινό χαρακτηρά. Ένα καλά εκπαιδευμένο μάτι θα παρατηρήσει ότι ακόμη και εδώ θριαμβεύει το καπιταλιστικό, εμποροκρατικό πνεύμα. Η πολιτική γίνεται «σχέσεις αγοράς - ζήτησης» με την προσπάθεια εξαγορασμού του πλήθους, ο ικανός πολιτικός είναι αυτός που έχει άριστους τρόπους «μάρκετινγκ» και οι καλές πολιτικές είναι αυτές που πουλάνε περισσότερο ωσάν να είναι προϊόντα. 

Ο εθνικοσοσιαλιστής, ο φασιστής, ο εθνικοεπαναστάτης δεν οφείλει καμία πίστη στην αστική δημοκρατία και τις εκλογές. Η άρνηση αυτή είναι πρωτίστως αξιακή αφού αντιπροσωπεύουμε ΚΑΤΙ ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΙΚΟ από αυτό που αντιπροσωπεύει ο φιλελευθερισμός. Δευτερευόντως είναι πρακτική εφόσον τίποτα καλό δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από όλα αυτά εξαιτίας των λόγων που αναλύθηκαν παραπάνω. Η δημοκρατία και οι εκλογές έχουν την ικανότητα να σε αλλοτριώνουν. Η ενασχόληση μαζί τους σε κάνει να αποδέχεσαι τους όρους λειτουργίας της και να πράττεις με βάση αυτούς. Ακόμη και ο πιο ειλικρινής ή αυτός με τις «αγνότερες» προθέσεις δεν μπορεί να ξεφύγει. Η δημοκρατία ομοιάζει με τον βούρκο. Όποιος βουτάει στον βούρκο γεμίζει σκατά, έτσι και όποιος εμπλέκεται στις δημοκρατικές διαδικασίες λερώνεται ο ίδιος. 

Το NSDAP (Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα), στα πρώτα του χρόνια, απέφευγε το κοινοβούλιο και φρόντιζε να στρατολογεί άνδρες στα SA, έτοιμους να ανατρέψουν την βαϊμαρική τυραννία, όπως ακριβώς αποπειράθηκαν να κάνουν τον Νοέμβρη του 1925. Εκείνη την περίοδο ο Αδόλφος Χίτλερ, πολύ σωστά παρατηρούσε στο βιβλίο του «Ο Αγών Μου», την ματαιότητα του κοινοβουλευτικού αγώνα και ότι η φύση των κομμάτων είναι τέτοια που αντί να προκρίνει τον αγωνιστή και τον ηγέτη, προκρίνει τον απατεώνα και τον λιμοκοντόρο[1]. Αργότερα, η είσοδος του NSDAP στο κομματικό παιχνίδι δεν μπόρεσε να αποτρέψει την αστική όλισθηση η οποία οδήγησε στην φυγή από το κόμμα πρωτοκλασάτα στελέχη, από τα αδέλφια Στράσσερ μέχρι τον Bodo Uhse και τον Richard Scheringer. Βέβαια ακόμη και τότε ο Γκέμπελς επιβεβαίωνε στα άρθρα του ότι στόχος ήταν η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. 

Το Φασιστικό Κόμμα του Μπενίτο Μουσολίνι κατόρθωσε να πάρει την εξουσία χάρη στην Πορεία των Μελανοχιτώνων προς την Ρώμη, περιφρονώντας τις δημοκρατικές διαδικασίες και τα δημοκρατικά ήθη, δίνοντας βαρύνουσα σημασία στους squadristi και στην δημιουργία επαναστατικών τάσεων στην κοινωνία. 

Ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα, ίσως ο ευγενέστερος εκφραστής του Φασισμού, έλεγε: 

«Η θέση μας είναι έξω στον αέρα, κάτω από τον καθαρό ουρανό της νύχτας, 

με το όπλο στο χέρι και τα άστρα από πάνω μας. Ας συνεχίσουν οι άλλοι το φαγοπότι τους. Έξω, γεμάτοι ένταση, με ζήλο, με αυτοπεποίθηση και επαγρύπνηση, αισθανόμαστε ήδη την άφιξη της Αυγής να εμπνέει τις καρδίες μας»

Σήμερα η «δημοκρατική χίμαιρα» έχει αποβάλλει τα πρόσχηματα και τα φτιασιδώματα. Πλέον θεσπίζει νόμους, τροπολογίες, αλλάζει το σύνταγμα προκειμένου να προστατεύσει τα φιλελεύθερα, παγκοσμιοποιητικά συμφέροντα από οτιδήποτε ελάχιστα πατριωτικό και ελαφρώς εθνοκεντρικό. Αυτό το κατανοούν καλύτερα οι επίδοξοι ψηφοφόροι «εθνικοπατριωτικών» μορφωμάτων (μορφωμάτων όχι επειδή έτσι τα αποκαλούν οι αντιφασίστες αλλά επειδή αποτελούν κομματίδια χωρίς συμπαγή και συνεκτική ιδεολογία, στελεχωμένα και υποστηριζόμενα από ιδεολογικοπολιτικά ετερόκλητα άτομα που δεν χαρακτηριζόνται από κάποια κοινή κοσμοθεώρηση ή στάση ζωής) οι οποίοι ωστόσο αδυνατούν να κάνουν το «παραπάνω βήμα», θεωρώντας ότι ευθύνονται τα πρόσωπα και όχι το πολίτευμα με ότι αυτό αντιπροσωπεύει. Ενώ τρώνε συνεχόμενα «χαστούκια», το ένα μετά το άλλο, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι φορώντας το κουστούμι του «τίμιου και σοβαρού πολιτευτή» θα γίνουν δεκτοί στις τάξεις των δημοκρατικών καθαρμάτων σαν να είναι ισότιμοι και ομόσταβλοι τους. 

Εξ΄όσων γραφτηκαν παραπάνω το συμπέρασμα το οποίο συνάγεται είναι ένα: ο μόνος δρόμος που απομένει στον εθνικοσοσιαλιστή, νεοφασίστα, εθνικοεπαναστάτη είναι η ΑΠΟΧΗ από τις εκλογικές διαδικασίες. Αποχή όχι με την μορφή κλαψιάρικης, ηττοπαθούς υποχώρησης ή αδράνειας αλλά με την μορφή ενεργητικής αντεπίθεσης και θετικής στάσης. Αποχή όχι για να δηλώσουμε την απουσία μας αλλά την ηχηρή παρουσία μας. Φτύνουμε και περιφρωνούμε κατάφωρα τα δημοκρατικά ήθη και για αυτό δεν φετιχοποιούμε αστικούς θέσμους. Αγωνιζόμαστε έξω, στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, στα στέκια της νεολαίας ανοίγοντας τον δρόμο για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Κάθε χαρτάκι που ρίχνεται, κάθε τοίχος που βάφεται, κάθε λόγος που εκφωνείται, κάθε τραγούδι που βγαίνει, κάθε στιχάκι που γράφεται είναι προάγγελος της Εξέγερσης που έρχεται. Καμία λογοκρίσια δεν μπορεί να μας λυγίσει αν απορρίψουμε τον σύγχρονο κόσμο και τις δομές του και επιστρέψουμε στην σιγουριά της αμεσότητας, της δια ζώσης επαφής, της καθημερινής επικοινωνίας, της ομαδικής λειτουργίας, της συζήτησης, της συντροφικότητας. 

Τίποτα καλό δεν προκείται να βγεί από τα κοινοβούλια! Τις κοσμοϊστορικές μεταμορφώσεις τις έχουν προκαλέσει φανατικές και αδάμαστες μειοψηφίες που πάντα συμπαρέσυραν τις ευμετάβλητες και ανερμάτιστες μάζες. Η δημιουργία μίας Κουλτούρας, ενός Προτύπου Ζωής, μίας άλλης καθημερινότητας από αυτή της μεταμοντέρνας καταναλωτικής σαπίλας, είναι χίλιες φορές πιο ισχυρή από κάθε φάκελο που ρίχνεται σε κάλπες. Το αναρχικό κίνημα δεν έχει αναλωθεί ποτέ σε ανούσιες εκλογικές αναμετρήσεις. Πάντοτε φρόντιζε να καταπιάνεται με την ΖΩΗ και για αυτό σήμερα έχει φτάσει να επηρεάζει το μεγαλύτερο ποσοστό της νεολαίας, μίας νεολαίας η οποία ανησυχεί και αντιλαμβάνεται ενδόμυχα ότι «κάτι δεν πάει καλά» αλλά πάντα θα καταλήγει στους «απέναντι» επειδή δεν βρίσκει τίποτα έδω. 

Τα ιστολόγια και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσεις δεν σώζουν την παρτίδα! Η λύση βρίσκεται στην ζωή, στην ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΖΩΗΣ, αντί για παραγωγή κομματικών προγραμμάτων.

ΑΠΟΧΗ λοιπόν και πάλι ΑΠΟΧΗ γιατί δεν πιστεύουμε στην αστική δημοκρατία, γιατί αρνούμαστε τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, γιατί γνωρίζουμε ότι τίποτα καλό δεν βγαίνει από καταστροφικές και στημένες διαδικασίες, γιατί το κοσμοείδωλο μας είναι Ασυμβίβαστο με την δημοκρατική πτωμαϊνη!

ΑΠΟΧΗ, ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ, μέσα από τις τάξεις του Λαού για την υπεράσπιση της Πατρίδος, του Σοσιαλισμού και τους Έθνους μας! Η τιμιότητα ενός σκληρού και δύσκολου αγώνα θα προσελκύει πάντα άρτιους, αγνούς, μαχητικούς και αποφασισμένους ανθρώπους ενώ η τακτική των εκλογών πάντα συμφεροντολόγους, νάρκισσους, αγύρτες και τσαρλατάνους. 

Κλείνοντας ας ενθυμηθούμε τα πάντα επίκαιρα, διαχρονικά και παραστατικά λόγια του Μεγάλου Μάρτυρα, Ρόμπερτ Μπραζιγιάκ:

«...με τις οσμές αρωματισμένης σαπίλας που ακόμα αποπνέει η ψυχορραγούσα παλιά πουτάνα, η βλογιοκομμένη παλιοβρώμα, που μυρίζει το πατσουλί και την κολπίτιδα, η δημοκρατία πάντα όρθια στο πεζοδρόμιό της. Είναι πάντα εκεί, η κακοασπρισμένη, πάντα εκεί, η ραγισμένη, η σπασμένη, στο κατώφλι της, περιτριγυρισμένη απ' τους πελάτες και τους πρωτάρηδές της, εξίσου λυσασμένους με τους γέρους. Μετά τόση εξυπηρέτηση που τους έκανε, μετά από τόσα λαχεία που τους έφερε μέσα στις ζαρτιέρες της, με τί καρδιά να την αφήσουν παρά τις βλεννοραγίες και τη σύφιλη...»

Σκατά στην Δημοκρατία!

Φωτιά στις κάλπες!

[1]: https://mavreslegeones.blogspot.com/2022/10/blog-post.html

Διαβάστε επίσης: Αντιδημοκρατικές Σκέψεις