Αντιδημοκρατικές Σκέψεις

 

Στον φιλελευθερισμό η πολιτική λαμβάνει την μορφή της αγοράς. Όπως η «ελεύθερη αγορά» είναι ένα ελεύθερο παζάρι στο οποίο οι πελάτες καλούνται να επιλέξουν το εμπορεύμα που επιθυμούν, χωρίς ωστόσο να μένουν ανεπηρέαστοι από τις επίπλαστες ανάγκες που δημιουργούν η διαφημίση, η υπερπροβολή, το μάρκετινγκ και ο φετιχισμός για τους μονοπωλιακούς κολοσσούς, έτσι και στις εκλογές οι «πελάτες» καλούνται να επιλέξουν το κόμμα που επιθυμούν μέσα σε μία διαδικασία που θυμίζει περισσότερο «σχέσεις αγοράς - ζήτησης». Και εδώ ο ψηφοφόρος δεν μένει ανεπηρέαστος από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και τις ψηφοθηρικές δημαγωγίες. Πετυχημένο κόμμα ορίζεται το κόμμα με τις περισσότερες ψήφους όπως πετυχημένο προϊόν αυτό με τις περισσότερες πωλήσεις. Η λογική των αριθμών και των ποσοστών. 

Στην αστική δημοκρατία ο πολίτης δεν συμμετέχει στην διακυβέρνηση του. Καλείται απλώς να επιλέξει τον τύραννο στον οποίον θα αναθέσει την διοίκηση του για μία τετραετία. Η μόνη του επαφή με τα κοινά είναι η προσέλευση στις κάλπες κάθε τέσσερα χρόνια. Οι ψηφοφόροι είναι απλώς γρανάζια σε μία μηχανή την οποία δεν ελέγχουν, της οποίας η λειτουργία καθορίζεται από πολιτικούς με ελάχιστη αίσθηση ευθύνης και μηδενική λαϊκή εποπτεία. Φυσίκα πίσω από τα παρασκήνια υπάρχουν πάντα άλλοι που κινούν τα νήματα. Στον φιλελευθερισμό ο πολίτης χάνοντας τις κοινές αξίες, τους ιστορικούς δεσμούς, την εθνική και πατριωτική ενότητα, παύει αυτομάτως να ανήκει κάπου, άρα χάνει την ικανότητα να είναι κυρίαρχος και να κυβερνήται ο ίδιος. Δεν υπάρχει πλέον κοινότητα, απλώς ένα άθροισμα ατόμων που υπόγραφει «κοινωνικά συμβόλαια». 

Για όσους προσανατολίζονται στον «εθνικιστικό χώρο» τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Πλέον το καθεστώς βγάζει εκτός νόμου ακόμη και τις ελάχιστα εθνοκεντρικές φωνές, αυτούς που έστω και αμυδρά αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση. Έκτακτες διατάξεις, παραθυράκια, νόμοι πάνω στους νόμους για να μη κατέβουν στις εκλογές κόμματα που δεν είναι αντισυστημικά, απλά απειλούν να «μπαλώσουν τρύπες» που το σύστημα δεν θέλει να μπαλωθούν. Και παρόλα αυτά κάποιοι εξακολοθούν να πιστεύουν στην ψευδαίσθηση της «ελευθερίας» που τους παρέχει ο φιλελευθερισμός, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν στο παραμύθι των εκλογών, ότι αν δεν κατέβουν σε αυτές θα κατέβουν στις δεύτερες και ότι οι κομματικές λογικές θα σώσουν την παρτίδα. 

H πλήρης απουσία αντίδρασης στα τελευταία γεγονότα, δείχνει πόσο κακό έχει κάνει στον «χώρο» η μονομερής επένδυση στον κομματισμό. Αντί να υπάρξει δυναμική απάντηση και λαϊκή κινητοποίηση (όπως θα συνέβαινε πχ αν απαγορευόταν ένα αριστερό κόμμα), οι «εθνικιστές» κομματάρχες στρέφουν το εκλογικό τους κοινό σε άλλες κατευθύνσεις και σε παραπλήσιες λύσεις. 

Κανένα κόμμα δεν μπορεί να σε σώσει. Μέσα από τις στημένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες δεν πρόκειται να βγεί τίποτα καλό και ελπιδοφόρο. Αυτό που χρειάζεται είναι Ο ΛΑΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ μόνο που αυτό απαιτεί επαναστατικές λογικές, ανθρώπους αποφασισμένους και ισχυρό κίνημα. Όχι την αποθέωση των αστικών θέσμων. Ας δούμε τα ιστορικά παραδείγμα που έχουμε, ας τα προσαρμόσουμε στις σύγχρονες ανάγκες και ας πράξουμε ανάλογα. Για να μην παραξηγηθούμε δεν είμαστε γενικά κατά της λαϊκής διακυβέρνησης και της συμμετοχής των ανθρώπων στην διαμόρφωση της ζωής τους. Τουναντίον είμαστε αναφανδόν υπέρ. Είμαστε όμως σίγουρα φανατικά ενάντιοι προς την φιλελεύθερη αστική δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Αν λοιπόν ως δημοκρατία εννοείται αυτό, τότε σίγουρα είμαστε ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ. 

Για την Πατρίδα, τον Λαό και τον Σοσιαλισμό!

Ενάντια στο Αστικό Κράτος, την Παγκοσμιοποίηση και την Πλουτοκρατία!

«Η θέση μας είναι έξω στον αέρα, κάτω από τον καθαρό ουρανό της νύχτας, με το όπλο στο χέρι και τα άστρα από πάνω μας. Ας συνεχίσουν οι άλλοι το φαγοπότι τους. Έξω, γεμάτοι ένταση, με ζήλο, με αυτοπεποίθηση και επαγρύπνηση, αισθανόμαστε ήδη την άφιξη της Αυγής να εμπνέει τις καρδίες μας»

- Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα -

«...με τις οσμές αρωματισμένης σαπίλας που ακόμη αποπνέει η ψυχοραγούσα παλιά πουτάνα, η βλογιοκομμένη παλιοβρώμα που μυρίζει το πατσουλί και την κολπίτιδα, η δημοκρατία πάντα όρθια στο πεζοδρόμιο της. Είναι πάντα εκεί, η κακοασπρισμένη, πάντα εκεί, η ραγισμένη, η σπασμένη, στο κατώφλι της, περιτρυγυρισμένη από τους πελάτες και τους πρωτάρηδες της, εξίσου λυσασμένους με τους γέρους. Μετά τόση εξυπηρέτηση που τους έκανε, μετά από τόσα λαχεία που τους έφερε μέσα στις ζαρτιέρες της, με τι καρδιά να την αφήσουν παρά τις βλεννοραγίες και την σύφιλη...»

- Ρόμπερτ Μπραζιγιάκ -

Σκατά στην Δημοκρατία!

Φωτιά στις κάλπες!