Η Προδοσία του Χίτλερ - Είμαστε ακόμη εργατικό κόμμα;

 

Η εκρηκτική αύξηση της δημοτικότητας του εθνικοσοσιαλισμού σε ολόκληρη τη Γερμανία το 1930 αποδείχτηκε ιδιαίτερα απειλητική για τον γερμανικό κομμουνισμό, ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά να ανταγωνίζεται έναν εξαιρετικά οργανωμένο, καλά πειθαρχημένο αντίπαλο του οποίου ο «σοσιαλιστικός ριζοσπαστισμός» φαινόταν να έχει ένα ανησυχητικό επίπεδο απήχησης ακόμη και μεταξύ ορισμένων τμημάτων του προλεταριάτου των πόλεων. Βασικό συστατικό της λύσης που προέτασσε η Κομιντέρν απέναντι στην ανερχόμενη πρόκληση του εθνικοσοσιαλισμού ήταν η «Προγραμματική Δήλωση για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση του Γερμανικού Λαού», που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην καθημερινή εφημερίδα «Die Rote Fahn» του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Kommunistische Partei Deutschlands, KPD) στις 24 Αυγούστου 1930, η οποία αποσκοπούσε στο να κλέψει λίγη από τη φήμη του NSDAP οικειοποιώντας την εθνικιστική γλώσσα και συναίσθημα για λογαριασμό του μαρξισμού-λενινισμού. Μεταφρασμένη σε πρακτική κομματική δουλειά, η νέα «Εθνική και Κοινωνική» πολιτική γραμμή χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τους κομμουνιστές στον τομέα της προπαγάνδας, ιδιαίτερα μέσω οργανώσεων και εκδόσεων που προορίζονταν να προσελκύσουν τους εθνικιστές εστιάζοντας σε ορισμένα ελκυστικά κοινά σημεία (δηλ. μια κοινή κουλτούρα μιλιταρισμού, ή ένα μίσος για το Young Plan) που θα μπορούσαν στη συνέχεια να επαναπροσδιοριστούν σταδιακά από τους συμμετέχοντες στο πλαίσιο μιας σταλινικής ιδεολογικής κοσμοθεωρίας. Μια άλλη τακτική που ακολούθησε το KPD κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου περιελάμβανε τη χρήση αποθαρρυντικής «μαύρης προπαγάνδας», ιδιαίτερα αυτό που ο ιστορικός Timothy Brown αποκαλεί «Zersetzungsschriften» - «οδηγίες αποσύνθεσης». Με αυτή την μέθοδο παρήχθησαν φυλλάδια και ενημερωτικά δελτία γραμμένα και παρασκευασμένα από κομμουνιστές προπαγανδιστές που είχαν σκοπό να δώσουν την εντύπωση ότι στην πραγματικότητα συντάχθηκαν από ένα «αντιπολιτευτικό κίνημα» δυσαρεστημένων και απογοητευμένων εθνικοσοσιαλιστών εντός του NSDAP. Συνήθως οι κομμουνιστές με αυτές τις ψυχολογικές επιχειρήσεις στόχευαν στα Sturmabteilung (SA, Stormtroopers), τα οποία είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο  προλεταριακών μελών του NSDAP και ως εκ τούτου, για το KPD, το μεγαλύτερο επαναστατικό δυναμικό. Τα φυλλάδια αυτά ήταν γεμάτα από παράπονα από δήθεν «πραγματικούς» Stormtroopers που επεσήμαναν την ιδεολογική υποκρισία εντός του κόμματος, κατήγγειλαν την οικονομική ή φυλετική ανάρμοστη θέση από την πλευρά των τοπικών ή εθνικών ηγετών και ενθάρρυναν μια πιο συμπαθητική άποψη για τους «Κόκκινους» και τις ιδέες τους. Το παρακάτω μεταφρασμένο έγγραφο, ένα ενημερωτικό δελτίο τεσσάρων σελίδων με τίτλο «Έθνος και Επανάσταση», είναι ένα παράδειγμα ενός κομμουνιστικού προπαγανδιστικού φυλλαδίου που στοχεύει στα SA. Αν και αχρονολόγητο, πιθανότατα παρήχθη στα μέσα του 1931 και φαίνεται να διανεμήθηκε στην περιοχή της Στουτγάρδης. Καλύπτει τα περισσότερα από τα κοινά θέματα σε αυτό το είδος προπαγανδιστικής γραφής, συμπυκνώνοντας βασικά επιχειρήματα από το «Εθνικό και Κοινωνικό Πρόγραμμα» του 1930 και συνδυάζοντάς τα με γκρινιάρικους ισχυρισμούς για τα SΑ, τους γραφειοκράτες του Κόμματος και την ανικανότητα του NSDAP να ανταποκριθεί πραγματικά στις υποσχέσεις για την αντικαπιταλιστική οικονομική ιδεολογία του.

ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ανώνυμο προπαγανδιστικό δελτίο των SA που 

παράχθηκε λαθραία από το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας

Ο Χίτλερ προδίδει τον εθνικισμό!

Η στάση του Χίτλερ στην υπόθεση του Νοτίου Τιρόλο και η απεχθής αποκήρυξη των Γερμανών που ζουν εκεί είναι γνωστή. Θα ήταν σωστό να επισημάνει κανείς ότι στην ίδια πολιτική απάρνησης που εμπίπτουν σήμερα οι Γερμανοί του Νοτίου Τιρόλο, θα μπορούσαν να βρεθούν αύριο οι Γερμανοί της Αλσατίας, της Άνω Σιλεσίας, της Τσεχοσλοβακίας, κτλπ. Ο Χίτλερ κάνει την μία υποχώρηση μετά την άλλη! Στην επιστολή του, τον Αύγουστο του 1930, προς τον Γάλλο πολιτικό Gustave Herve έγραψε:

«Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το κίνημα που εκπροσωπώ δεν έχει πρόθεση να απλώσει χείρα βοηθείας σε οποιαδήποτε δραστηριότητα αποτρέπει την εγκαθίδρυση της απαραίτητης ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο μία τόσο αναγκαία ειρήνη μεταξύ των Ευρωπαϊκών Εθνών! Ο νομικά δεσμευτικός χαρακτήρας των ιδιωτικών χρεών, ανεξάρτητα από τον λόγο για τον οποίον συσσωρεύτηκαν, είναι πάντα ξεκάθαρος. Η Γερμανία εκπληρώνει και θα εκπληρώσει και στο μέλλον, σοβαρά και πιστά, τις ιδιωτικές εμπορικές υποχρεώσεις της προς τον υπόλοιπο κόσμο!»

Ο Χίτλερ δηλώνει ανοιχτά ότι δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να τροποποιήσει τα μνημειώδη ιδιωτικά χρέη της Γερμανίας προς τις δυνάμεις των Βερσαλλιών. Πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την ατομική ιδιοκτησία; Η απόλυτη πρακτικότητα της εθνικής απελευθέρωσης είναι ανέφικτη χωρίς την σοσιαλιστική επανάσταση και αυτό καταδεικνύεται από την αδιάκοπη φλυαρία του Χίτλερ. 

Και τι γίνεται με τον αγώνα του Χίτλερ ενάντια στην «Δημοκρατία του Νοέμβρη», ο οποίος αποτελεί την αρχή και το τέλος της εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας; Πως θα έπρεπε να συμπεριφερθεί στην πράξη αν λάμβανε, όντως, στα σοβαρά αυτόν τον αγώνα; Εκτός από την άρνηση να καταβάλει τις πληρωμές των αποζημιώσεων θα έπρεπε να διασφαλίσει, μέσω των εκπροσώπων του στις πολιτειακές και δημοτικές κυβερνήσεις, ότι η συγκέντρωση κεφαλαίων για αποζημιώσεις θα καταστεί αδύνατη, δηλαδή να ασκήσει συστηματική δολιοφθορά στα κυβερνητικά μέτρα. Να καλέσει σε φορολογική απεργία, να απαιτήσει βελτιωμένους μισθούς και να διασφαλίσει ότι όλα τα χρήματα θα πηγαίνουν πρωτίστως στον γερμανικό λαό με βάση το ρητό: «Πρώτα το ψωμί και μετά οι αποζημιώσεις!».

Αλλά τι κάνουν στην πραγματικότητα ο Frick και ο Franzen και οι συναδέλφοι τους στους δήμους; Ακόμη, πριν να αναλάβει τα καθήκοντα του, ο Frick δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα καλύτερο από το να απαιτήσει τη σταθεροποίηση του προϋπολογισμού της Θουριγγίας, ο οποίος είχε καταστραφεί από την πληρωμή των αποζημιώσεων. Τα κεφαλαία για αυτή την «σταθεροποιήση» θα μπορούσαν να αναζητηθούν μόνο μέσα από νέους, αυστηρούς φόρους και περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Οι «ευλογίες» της κυβέρνησης Frick έχουν αποτύχει. Εδώ είναι μόνο μερικές από αυτές:

«Η εισαγωγή ενός «νεγρο - φόρου»[1], αύξηση 6% στον φόρο του ενοικίου κατοικιών, αύξηση των ενοικίων εν καιρώ ειρήνης από 120% σε 126%, αύξηση του φόρου εμπορίου κατά 750.000 μάρκα και του φόρου γης κατά 650.000 μάρκα, ανελέητη συρρίκνωση των εκπαιδευτικών, πολύ αυστηρή μείωση των πολιτιστικών δαπανών, περικοπή των επιδομάτων των φτωχών λαϊκών τάξεων»

«Εθνικοσοσιαλισμός!». Τι κοροϊδία που προέρχεται από τα χείλη των ανθρώπων που αρνούνται την συνεργασία με την Ρωσία, τον μοναδικό εχθρό των Δυτικών Δυνάμεων, αλλά αντ'αυτού κολακεύουν τις Δυνάμεις των Βερσαλλιών. 

Τι κοροϊδία για εκείνες τις μάζες που πιστεύουν ότι μπορούν να βρούν την απελευθέρωση από τον ζυγό του διεθνούς καπιταλισμού στο σύμβολο της σβάστικας!

Όχι! Ποτέ μα ποτέ ο Χίτλερ δεν θα είναι ικανός να ηγηθεί του αγώνα για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του Γερμανικού Λαού, γιατί ο στόχος που επιδιώκει δεν οδηγεί ούτε στον εθνικισμό, ούτε στον σοσιαλισμό. Δεν θα φέρει μία «ελεύθερη και σοσιαλιστική Γερμανία» αλλά μία φασιστική δικτατορία. 

 Είμαστε ακόμη εργατικό κόμμα; 

Ένας άνεργος άνδρας των S.A μας ζήτησε να συμπεριλάβουμε τον παρακάτω λογαριασμό:

Το πρωι της Κυριακής, συνάντησα στο δυτικό τμήμα της πόλης, δύο πολυτελή αυτοκίνητα, ακριβώς στο δρόμο τους προς το «καλύτερο τμήμα της πόλης». Γούνινα παλτά, μαργαριταρένια κολιέ, χοντρά πούρα, κλπ. Καθώς αναρωτιόμουν αν ο παχύσαρκος με το λιπαρό πρόσωπο γνωρίζει πως είναι να εργάζεσαι επί ώρες με το στομάχι άδειο, ένα άλλο αυτοκίνητο εμφανίστηκε δίπλα, στο οποίο βρισκόταν ένα πασίγνωστο μέλος του Κόμματος με το οποίο γνωρίζομαι προσωπικά. Τότε το χοντρό γουρούνι, για το οποίο μιλούσα προηγουμένως, και μαζί του όλη η υπόλοιπη συμμορία, όλοι σήκωσαν τα χέρια και φώναξαν «Χάιλ Χίτλερ!». Όλοι τους χαιρέτησαν με ενθουσιασμό. Αύτα τα παράσιτα χαιρετιούνται μεταξύ τους με τον χιτλερικό χαιρετισμό! Αυτοί υποτίθεται ότι είναι σύντροφοι μου - οι σύντροφοι ενός άνεργου άνδρα των SA που, από ένθερμη αγάπη για την Πατρίδα του, κάνει το καθήκον του καθημερινά, με την πεποίθηση ενός Σοσιαλιστικού Τρίτου Ράιχ.

Όπως είπε πρόσφατα ο μεγάλος μας Φύρερ, ο Χίτλερ, στην Στουτγάρδη: η ευημερία του Λαού στο σύνολο του, πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι της ευημερίας του ατόμου! Πως γίνεται όμως να ταιριάξουμε; Παράσιτα από την μία - άνεργοι από την άλλη! 

Στοχασμοί για την Συνδιάσκεψη των Γκαουλάιτερ του Κόμματος

Τα SA, με το μαχητικό τους πνεύμα, είναι γεμάτα από έντονες αμφιβολίες για την ορθότητα της πολιτικής του Χίτλερ. Παρακάτω παρουσιάζουμε μία επιστολή ενός άνδρα των SA που συμμετέχει σε αυτούς τους ενδοιασμούς:

Ο Αρχηγός της Μονάδας 27, στην περιοχή Calw , σχολίασε με πικρία ότι δεν πιστέυει πλέον καθόλου στο Τρίτο Ράιχ. 

Η υποκίνηση των SS, από τον σύντροφο Deher, κατά του Scheringer, αντικατοπτρίζεται σε μία απειλή των SS ότι ο Scheringer θα ήταν καλύτερα να προσέχει - εάν τολμήσει ποτέ να έρθει στο Ulm[2].

Στην οδό Göthestrasse πραγματοποιήθηκε μία πολιτική συνάντηση διάρκειας 2,5 ωρών, στην οποία έγιναν δεκτοί μόνο 12 «κύριοι» από την ανώτατη ηγεσία του  Κόμματος και των SA. Ο απλός νεοσύλλεκτος των SA δεν έχει λόγο, μονάχα υπακούει. Επιπλέον απογορεύθηκε αυστηρά κάθε μορφή συζήτησης με πολιτικούς αντιπάλους!

Οι προλεταριακές συνοικίες Heslach και Ostheim αποφεύχθηκαν κατά την διάρκεια της προπαγανδιστικής εκστρατείας. Άγνωστοι οι λόγοι!

«Είμαστε επαναστάτες...» φώναξε ο σύντροφος Dreher στην Διάσκεψη και εμείς απαντήσαμε: «Ναι, είμαστε επαναστάτες!». Ωστόσο επειδή είμαστε επαναστάτες παλεύουμε ενάντια στην γραφειοκρατική ηγεσία του Κόμματος που προδίδει την Γερμανική Επανάσταση. Είναι επειδή είμαστε υπέρ της επαναστατικής καταστροφής του «Σχεδίου Γιάνγκ» που πολεμάμε ενάντια στον Χίτλερ, ο οποίος εγκατέλειψε τον γερμανικό λαό στον γαλλικό ιμπεριαλισμό όταν αναγνώρισε κατηγορηματικά την νομικά δεσμευτική φύση του «Σχεδίου Γιάνγκ» με την επιστολή του στον Έρβε, τον Οκτώβριο του 1930. Ευθυγραμμίστηκε έτσι με τους πολιτικούς των κομμάτων του Νοεμβρίου. Σε μία συνέντευξη του στον Karl von Wiegand τόνισε ότι «θα εκπληρώσει με επιμονή κάθε ευθύνη» και ικέτευσε πειθήνια για «χαλάρωση των διατάξεων του σχεδίου Γιάνγκ». Καθώς ο Χίτλερ τάχθηκε υπέρ του «Σχεδίου Γιάνγκ», ο κ. Frick στην Θουριγγία και ο κ. Franzen στο Μπράουνσβαϊγκ εφάρμοσαν πιστά τους όρους του. Για να καταστεί ένας αξιοσέβαστος έταιρος, σε περίπτωση συνασπισμού, ο Χίτλερ δίνει χίλιους όρκους για την νομιμότητα του Κινήματος και δεσμεύεται για «νόμιμο αγώνα βάσει του Συντάγματος της Βαϊμάρης» ενώ στέλνει τον Γκέρινγκ στην Ρώμη για να ικανοποιηθεί ο γερμανικός καθολικισμός και η κυβέρνηση Μπρύνινγκ, αυτή η κυβέρνηση της συνεχιζόμενης εσχάτης προδοσίας, να τον δέχθει στους κόλπους της. Εν ολίγoiς: ο Χίτλερ δένεται με τις δυνάμεις της Αντίδρασης και έτσι μαχαιρώνει πισώπλατα το γερμανικό επαναστατικό κίνημα.

Επειδή εμείς, οι εξεγερμένοι στρατιώτες της Επανάστασης, δεν επιθυμούμε να γίνουμε μισθοφόροι της διεθνούς και εθνικής εκμετάλλευσης, αναγνωρίζουμε σε ποιά πλευρά των οδοφραγμάτων θα σταθούμε όταν ο παραγωγικός γερμανικός λαός, κάτω από την σημαία της σοσιαλιστικής επανάστασης, ξεκινήσει την σταυροφορία του για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στην σκλαβιά και την εκμετάλλευση του «Σχεδίου Γιάνγκ».

«Eντυπωσιακά» αποσπάσματα από τους μεγάλους «ηγέτες» μας

Ο Δρ Φέντερ στον Ντίγκελντεϊ, εκπρόσωπο του του υπερκαπιταλιστικού Γερμανικού Λαϊκού Κόμματος:

«Θα πρέπει επιτέλους να πάψετε να υποθέτετε οποιαδήποτε σοσιαλιστική τάση από πλευράς των εθνικοσοσιαλιστών. Το NSDAP υποστηρίζει την ατομική ιδιοκτησία, καθώς και την διατήρηση των ιδιωτικών κληρονομικών δικαιωμάτων»

Ο κύριος Βάγκενερ, ο ειδικός επί των «οικονομικών»:

«Δεν θέλουμε να εξαλείψουμε την καπιταλιστική οικονομία. 

Θέλουμε να σώσουμε από αυτή, ότι μπορεί να σωθεί»

Το κεντρικό σημείο του προγράμματος:

«Το τσάκισμα της δουλείας του τόκου είναι η καρδιά του εθνικοσοσιαλισμού»

Βλέπε σχετικά με αυτό την παρατήρηση του Γκέμπελς στον Σέρινγκερ:

«Αυτό που γράφει ο Φέντερ στο πρόγραμμα για το τσάκισμα της δουλείας του τόκου, είναι φυσικά ανοησία. Ο μόνος που θα καταλήξει τσακισμένος είναι όποιος αναγκαστεί να το διαβάσει. Αν ειχά ιδρύσει εγώ το Κόμμα, δεν θα είχα καταρτίσει καθόλου πρόγραμμα»

Ο ίδιος ο Φέντερ έχει επίσης αναφέρει:

«Πράγματι, μη πιστεύετε ότι μπορούμε να εξαλείψουμε τον αξιοσέβαστο (!!!) ιδιώτη τραπεζίτη και ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς 

την συνεργασία του»

ΕΣΥ ΠΟΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ;

αυτό του Χίτλερ που αποδέχεται το «Σχέδιο Γιάνγκ» μέσα σε μία 

κυβέρνηση συνασπισμού ή αυτό του Προλεταριάτου που βαδίζει 

προς την Σοσιαλιστική Επανάσταση;

ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΟΥ!

Προέλαση μέσα στο «κόκκινο» Heslach

Αυτό ήταν το σύνθημα με το οποίο οι αρχηγοί των SA προσπάθησαν να κατακτήσουν το Heslach το βράδυ της Πέμπτης. Δεν το πέτυχαν ωστόσο. Η όλη δράση, ήταν στην πραγματικότητα, έμπνευση κάποιων «στρατηγών του γραφείου» που τους έλειπε πραγματικά το θάρρος για να προελάσουν, ήταν μία μοναδική αποτυχία για την ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού! Διότι σπάνια η απόρριψη από τον πληθυσμό έχει υπάρξει τόσο έντονη όσο σε αυτή την περίπτωση. Και αυτό οφείλεται στον προκλητικό τρόπο με τον οποίον ανακοινώθηκε και πραγματοποιήθηκε η αποτυχημένη πορεία. Δεν καταλαβαίνω τι σκέφτονται οι συντάκτες του «NS - Kurier» όταν προσπαθούν να πείσουν αναδρομικά τους αναγνώστες τους ότι τα SA ήθελαν απλώς να κάνουν μία ακίνδυνη βόλτα σε μία εντελώς «κόκκινη» εργατική συνοικία, όταν πριν λίγες μέρες έγραφαν για μία «θύελλα» στο «κόκκινο» Heslach και ότι οι πρακτικές προετοιμασίες επικεντρώνονται στην οργάνωση εξοπλισμένων ομάδων. Η πορεία ανακοινώθηκε με αυτό τον τρόπο για να ηρεμήσει η νευρική, ερεθισμένη και εκρηκτική διάθεση των SA, οι οποίοι φοβόντουσαν ότι δεν θα είχαν επαρκή προστασία από την αστυνομία! Κάθε άνδρας των SA ενημερώθηκε από τον Sturmfuhrer του ότι επρόκειτο για μία σοβαρή δοκιμασία βίας. Αυτή ήταν η κατάσταση. Για έναν έντιμο αγωνιστή, μία τέτοια ανεντιμότητα είναι πραγματικά αποκρουστική! 

Κατά την διάρκεια της «προέλασης» όλοι έτρεμαν από φόβο για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό για εμάς, όταν στην πλατεία Marienplatz, αρκετοί σύντροφοι από το «Κόκκινο Μέτωπο» προσπάθησαν με αδελφικό τρόπο να μας φέρουν το γράμμα του Σέρινγκερ[3] και να το συζητήσουν μαζί μας. Για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα αυτού του είδους την συζήτηση, από αυτά που μας διέταξαν οι γραφειοκράτες μας! Μετά την συνδιάσκεψη του Gau είχαμε εντολές να απορρίψουμε οποιαδήποτε συζήτηση ως απόπειρα πρόκλησης. Δεν έλαβα όμως την εντύπωση ότι επρόκειτο για απόπειρα πρόκλησης! Το γεγονός ότι ορισμένοι σύντροφοι των SA απάντησαν αμέσως με ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα μπορεί να αποδοθεί μόνο στο ανόητο δόλωμα αίματος που παράγεται μέρα με την μέρα από τους ηγέτες μας και τον κομματικό τύπο, που συκοφαντεί τον εργαζόμενο πληθυσμό ως «υπανθρώπους» και «όχλο». 

Μετά από αυτό, μπορούσε να δεί κανείς τον πληθυσμό του Heslach να δείχνει την αποδοκιμασία του. Υπάλληλοι γραφείου, μικρέμποροι, εργάτες, διάφοροι άλλοι ντυμένοι με τα ρούχα εργασίας τους, όλοι στάθηκαν στα πεζοδρόμια και εξέφρασαν την περιφρόνηση τους τόσο δυναμικά που δημιούργησαν ένα ρίγος φόβου σε πολλούς άνδρες των SA. Κάποιοι σύντροφοι των SA, ανάμεσα τους και εγώ, μπορεί κάλλιστα να αναρωτήθηκαν: «Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μας προσβάλλουν ως υπηρέτες του κεφαλαίου και ως φασίστες δολοφόνους; Αυτοί οι άνθρωποι των οποίων τα πεινασμένα πρόσωπα και τα φθαρμένα χέρια δείχνουν ότι δεν έχουν τίποτα κοινό με εκείνους τους «υπανθρώπους» για τους οποίους μας λένε;» Στην συνέχεια συζήτησα με έναν εργαζόμενο αυτές τις απορίες και οι εξηγήσεις του δημιούργησαν κάποιες αμφιβολίες μέσα μου. Αποφάσισα ότι δεν έπρεπε πλέον να χρησιμοποιώ το μαστίγιο, άλλα ότι έπρεπε να ακούσω τι έχουν να πούν οι εργαζόμενοι εθνοσυντρόφοι μου. Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα καταφέρουμε να πετύχουμε μία επαναστατική προέλαση εκεί όπου κορνιάζουν τα παράσιτα και οι δικαιούχοι του σημερινού συστήματος, μία προέλαση στις ανώτερες οικονομικά περιοχές, εκεί όπου βρίσκονται οι πολυτελείς κατοικιές! 

Αυτή η επιστολή ενός άνδρα των SA, μάς δείχνει, 

ότι παρόλες τις υποκινήσεις, δύο μέτωπα σχηματίζονται: 

Από την μία το μέτωπο των εκμεταλλευτών, του «Σχεδίου Γιάνγκ», και των υποστηρικτών τους, και από την άλλη το μέτωπο των νικηφόρων λαών ενάντια στην Εκμετάλλευση και την Καπιταλιστική δικτατορία!»

 

[1]: «Νεγρο-φόρος» («Negersteuer» στα γερμανικά) ήταν το άτυπο, σκωπτικό όνομα που έδιναν οι πολιτικοί αντίπαλοι του NSDAP σε μία φορολογική πρόταση που υπέβαλε ο Frick λίγο μετά την είσοδο του στην κυβέρνηση της Θουριγγίας τον Ιανουάριο του 1930. Η πρόταση του Frick ουσιαστικά αποτελούσε έναν κατ'αποκοπή φορολογικό συντελεστή που θα ίσχυε για κάθε πολιτή της Θουριγγίας που είχε δικαίωμα ψήφου. Το όνομα «νεγρο-φόρος» προήλθε από τις συγκρίσεις των επικριτών με τις φορολογικές πρακτικές που ασκούσαν οι αποικιοκρατικές διοικήσεις της Γερμανίας, καθώς διάφοροι αφρικανικοί πληθυσμοί είχαν φορολογηθεί με μία παρόμοια καθολική κατ'αποκοπή βάση. 

[2],[3]: Περισσότερα για την περίπτωση του Ρίτσαρντ Σέρινγκερ διαβάστε ΕΔΩ

ΠΗΓΗ

To κακό πνεύμα των ΗΠΑ και οι «Kosher Εθνικιστές»

 

Δημοσιεύθηκε στον Μαύρο Κρίνο από τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Η πολιτικά ορθή διανόηση που καταγγέλλει τον «φασισμό» στην Αμερική, δεν γνωρίζει περισσότερο την αμερικανική πραγματικότητα από αυτούς τους κλασικούς κυνηγούς μαγισσών, οι οποίοι κατήγγειλαν εκεί κάποτε, τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Ο κλασικός μαρξισμός δεν μεταμοσχεύθηκε ποτέ περισσότερο από κάποιο περιθωριακό βαθμό στις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι επειδή οι Αμερικανοί ανακάλυψαν τα δογματικά του λάθη, δεν ήταν φυσικά ικανοί να το κάνουν, αλλά ακριβώς λόγω της αδυναμίας τους να αφομοιώσουν οποιοδήποτε δόγμα. Και ότι λειτουργεί προς τη μία κατεύθυνση, λειτουργεί εξίσου και προς την άλλη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να δεις την Αμερική μια μέρα να γίνεται «φασιστική», από το να τη δεις να γίνεται «κομμουνιστική». Η «αμερικανική» Αμερική θα έλεγα, ίσως είναι ήδη αρκετή για να δικαιολογήσει αρκετούς φόβους προς το εξωτερικό.

Για πολλούς Αμερικανούς, ο φασισμός και ο κομμουνισμός προέρχονται από την ίδια «ιδεολογική» έμπνευση. Η δεξιά από την μία, όταν δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση του καπιταλισμού ή του αντικρατικού συντηρητισμού, τις περισσότερες φορές εμπίπτει σε μικροπολιτικές, γραφικότητες και λαϊκισμούς, ενώ δεν λαμβάνει υπόψη την πολυπλοκότητα των επιλεκτικών πιέσεων στις ανθρώπινες κοινωνίες και κυρίως τείνει να δικαιολογήσει την εξάλειψη από αυτούς τους οποίους, δεν παίζουν το «καλό αμερικάνικο παιχνίδι».

Η αριστερά από την άλλη, όταν στρέφεται προς τον σοσιαλισμό, εκτιμά ιδιαίτερα τις ουτοπικές του ποικιλίες, με επίκεντρο τον κοινωνικό ευαγγελισμό. Στην άκρα δεξιά όπως και στην άκρα αριστερά, οι ιδέες λάμπουν δια της απουσίας τους με κωμικοτραγικό τρόπο. Αντικαθίστανται από πρωτόγονα πάθη, δημιουργώντας κρίσεις χωρίς αύριο, αφενός οι μεν με τον τυφλό πατριωτισμό και σωβινισμό αλλά και την αόριστη ξενοφοβία - με κενότητα και χωρίς δόγμα και πρόγραμμα -  με ένα φόντο πουριτανικού φανατισμού και αφετέρου οι άλλοι, με έναν υπερ-ισοτισμό και ψευδοανθρωπισμό, με ένα φόντο ανόητης οικουμενικότητας.

Επιπρόσθετα στην απόρριψη της εξουσίας, η απέχθεια προς τις ιδεολογίες οδηγεί φυσικά στην ανικανότητα των οργανώσεων σε εθνική κλίμακα. Χιλιάδες σύλλογοι, ομάδες, ομαδούλες και κόμματα, βλέπουν το φως και εξαφανίζονται σε διάστημα λίγων μηνών. Κάποια από αυτά που έχουν επιβιώσει με τα χρόνια (μικρές κομμουνιστικές ομάδες, τροτσκιστές, ψευτοφασιστοειδή γκρουπ κ.λπ.) δεν έχουν καμία πραγματική σημασία, δεν έχουν καν ένα λογικό περιεχόμενο. Αυτή είναι η «τραγωδία» της πολιτικής ζωής στην Αμερική. Επιπλέον δεν μπορεί να αποκλειστεί, ότι οι πολιτικές δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονιών, που ήταν και είναι πάντα συχνές στις Ηνωμένες Πολιτείες, πηγάζουν εν μέρει από το γεγονός ότι τα αληθινά επαναστατικά στοιχεία, που αντιμετωπίζουν την αδυναμία να διατυπώσουν τις ιδέες τους στις μάζες, δεν βλέπουν άλλη διέξοδο, παρά μια απελπισμένη ατομική χειρονομία. 

Μέσα σε όλα αυτά στις ΗΠΑ, υπήρξε και η  ίδρυση της “New Left”, της  νέας αριστεράς που γεννήθηκε κάπου μεταξύ των Πανεπιστημίων Columbia και Berkeley. Οι hippies, οι «κομμούνες», ο οικολογικός καταστροφισμός, η «αντιεξουσιαστική» παιδεία, ο νεοφεμινισμός, η  θεωρία του «Behaviorism» (συμπεριφορισμός) «δημιουργήθηκαν με μια λεπτομερής ανάλυση των συναισθημάτων και των αντιδράσεων των εργαζομένων και των εργατών, μέσα σε εργασιακές καταστάσεις, με ακριβή στόχο τον προσδιορισμό ταυτόχρονα των καλύτερων τεχνικών για την υπέρβαση όλων των παραγόντων που μπορούν να εμποδίσουν τη μέγιστη παραγωγικότητα» μας λέει ο Evola στο άρθρο του “O Άνθρωπος στην Αμερική”, (βλέπε ιστολόγιο “Σαμουράι της Δύσης”).

Μιλάμε για όλο το οπλοστάσιο της λεγόμενης «διαμαρτυρίας» του‘68 “made in USA”. Η πρωτεύουσα του κομμουνισμού ήταν κάποτε η Μόσχα, ενώ τώρα η πρωτεύουσα του νεομαρξισμού με τις radical chic οδηγίες (Coca-Cola Marxism) βρίσκεται σήμερα στην Washington. Πρέπει να εκπλαγούμε; Μάλλον όχι … Τo βλέπουμε άλλωστε, το ζούμε στο πετσί μας καθημερινά: Η ουτοπία που αναγεννιέται διαρκώς, η άνθιση ενός παρασιτισμού που πάντα κατηγορείται από την κοινωνία, την οποία καταγγέλλει, η έκρηξη της «αντικοινωνίας» σε μυριάδες μικρές ομάδες, η συγκρότηση μιας «διανοούμενης τάξης» υπεύθυνης για τη διατήρηση της κακής συνείδησης των «αστών», τα νέα ναρκωτικά, η διάλυση της γλώσσας, οι ελεύθερες αυταπάτες, ο πολλαπλασιασμός των αιρέσεων: όλη αυτή η «χλιδή» δεν θα μπορούσε παρά να αποπλανήσει εκείνους που τελικά, πάνω απ' όλα, ονειρεύονται μια αβίαστη επανάσταση.

Ας δούμε σε αυτό το σημείο, τι γράφει για τον αμερικανικό «φασισμό» ο F. Duprat και ο A. Renault, στο “Les fascismes américains’’, (Ο Αμερικανικός φασισμός) 1924-41: «Η εξέταση των δυνάμεων στο πεδίο, καταδεικνύει ότι ο αμερικανικός φασισμός, ένα φαινόμενο εξίσου περιθωριακό με τον αμερικανικό κομμουνισμό, εν στενή έννοια, δεν είχε τίποτα περισσότερο να κάνει με τον φασισμό, εκτός από τον λεκτικό εξτρεμισμό και την προτίμηση για τα χρωματιστά πουκάμισα. Οι κύριοι εμψυχωτές του ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, βιομήχανοι, όπως ο Henry Ford (του οποίου τα εμπορικά συμφέροντα κατέληξαν να υπερισχύσουν των πεποιθήσεων του: η πολιτική του δραστηριότητα δεν κράτησε ούτε καν δύο χρόνια, από τον Μάιο του 1920 έως τον Ιανουάριο του 1922). 

Επίσης κάποιοι θρησκευόμενοι, όπως ο Abbot Coughlin, ο ραδιοφωνικός ιερέας της “Εθνικής Ένωσης για την Κοινωνική Δικαιοσύνη”, ο αιδεσιμότατος Gerald L. K. Smith, της “Χριστιανικής Εθνικιστικής Σταυροφορίας” (Ο Σταυρός και η Σημαία), ο αιδεσιμότατος Winrod (“Υπερασπιστές της χριστιανικής πίστης”), ο αιδεσιμότατος Terminiello (“Ένωση Χριστιανών Σταυροφόρων”), ο αιδεσιμότατος James B. Cox (“Μπλε πουκάμισα”) και οι άλλοι διάφοροι “Εθνικοί Σταυροφόροι του εύκολου κέρδους”.  Αξιοσημείωτη είναι και η δύναμη της Βίβλου, που δεν έπαψε να εμπνέει το «κυνήγι μαγισσών» και τον πιο ανάδρομο φονταμενταλισμό. Ακόμη και στον αμερικανικό αντισημιτισμό (επίσης περιθωριακό φαινόμενο, αλλά με κάποια συνέχεια) δεν λείπουν αυτοί που αναζητούν τις ιδεολογικές τους βάσεις στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι βλέπουμε τους συγγραφείς της παραληρηματικής λογοτεχνίας, να αγωνίζονται να αποδείξουν ότι οι μη Εβραίοι είναι «ο αληθινός λαός του Ισραήλ», ενώ οι Εβραίοι είναι «σφετεριστές».

Και μέσα σε αυτό το παρακμιακό κάδρο, δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι πολιτικοί παλιάτσοι, τύπου Trump (ως δήθεν το αντίπαλον δέος στην προοδευτική τάση της Woke culture), με βαθιές ιουδαϊκές επιρροές και δόγματα - γνωστή η ιστορία της κόρης του -  ποτισμένα με ότι πιο ωμό και βίαιο οικονομικά έχει να διδάξει το “Μεγάλο Κεφάλαιο”. Άνθρωποι βασισμένοι στον αιώνιο ρομαντικό μύθο του «αυτοδημιούργητου», που γίνεται πολυεκατομμυριούχος. Όλοι βγαλμένοι από επικίνδυνες θρησκευτικές αιρέσεις και δόγματα, οδηγούμενα  από τις γνωστές Στοές και φυσικά με στόχο την οποιαδήποτε παγκόσμια κυριαρχία, αλλά κυρίως την καταστροφή της Ευρώπης, αλλά και του πλανήτη. Έτσι με την γνωστή καραμέλα του επιλεκτικού κινδύνου της μετανάστευσης, μπόρεσαν να σαγηνεύσουν κάποιους Ευρωπαίους, ώστε να προωθήσουν την επικίνδυνη πολιτική τους σκηνή, μέσα στο σπίτι μας, λες και δεν έχουμε ήδη την δικιά μας ακροδεξιά να υμνεί τα τέκνα του Ισραήλ.

Άνθρωποι που απέκτησαν κάποια εφήμερη οικονομική δύναμη και ήταν κατώτεροι των περιστάσεων, για να φανούν πολιτικά αλλά και κοινωνικά, πρόδωσαν οι ίδιοι την τεράστια, χιλιάδων χρόνων, ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης μας. Ποδοπατώντας κάθε εθνικιστικό δόγμα, έννοια και ιδέα, υμνούν με την σειρά τους την «εκλεκτή φυλή», η οποία με τρομοκρατικό τρόπο εξαφανίζει από τους ανθρώπους, όχι μόνο το δικαίωμα να έχουν ένα κομμάτι γης, αλλά και την ίδια την ζωή τους, ενώ ταυτόχρονα διαλύουν την Ευρώπη με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, που αυτοί δημιουργούν, με δεκάδες βίαιους αλλά και «ειρηνικούς» τρόπους.

Δεν έχουμε ανάγκη να πάρουμε τίποτε από αυτούς, ούτε να θαυμάσουμε κάποιους απίθανους τύπους που έχουν διδάξει τις αρχές της παρακμής, της καταστροφής και του υλισμού, ακολουθώντας πιστά τον Αιώνιο Αφέντη. Κατάφεραν να περάσουν όμως τον καρκίνο τους στην ήπειρο μας, με την δημιουργία αντίστοιχων θλιβερών κομμάτων. Όλα αυτά τα πολιτικά κινήματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη ως «πατριώτες κατά της παγκοσμιοποίησης», έχουν την σύνδεση με το Ισραήλ ως θεμελιώδες μέρος της ερμηνείας τους για τον κόσμο. Εμείς όμως έχουμε τα όπλα του πνεύματος για να σώσουμε, έστω και τώρα που είναι αργά, ότι μπορέσουμε, μέσα από τα χαλάσματα. Και τι  ιδέες και παραδείγματα να πάρουμε άλλωστε από κάποιους που δεν αποτελούν Έθνος, αλλά ένα συνονθύλευμα φυλών και θρησκειών, ταγμένα στον Χρυσό και εχθροί στο Αίμα. 

Χαρακτηριστικά τα λόγια του μεγάλου Γάλλου μελετητή και ιστορικού Ernest Renan (1823-1892), στο “Τι είναι ένα έθνος;”:

«Ένα έθνος είναι μια ψυχή, μια πνευματική αρχή. Δύο πράγματα, που στην πραγματικότητα είναι ένα, συνθέτουν αυτήν την ψυχή και αυτήν την πνευματική αρχή. Το ένα είναι στο παρελθόν, το άλλο στο παρόν. Το ένα είναι η κατοχή μιας πλούσιας κληρονομιάς αναμνήσεων, το άλλο είναι η τρέχουσα συναίνεση, η επιθυμία για συμβίωση, η βούληση να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την κληρονομιά που έλαβε αδιαίρετη. Ο άνθρωπος, κύριοι, δεν αυτοσχεδιάζει. Το έθνος, όπως και το άτομο, είναι το αποκορύφωμα ενός μακρού παρελθόντος προσπαθειών, θυσιών και αφοσίωσης. Η λατρεία των προγόνων είναι η πιο νόμιμη από όλες. Οι πρόγονοί μας, μας έκαναν αυτό που είμαστε:

Το έθνος είναι λοιπόν μια μεγάλη αλληλεγγύη, που αποτελείται από το συναίσθημα των θυσιών που έγιναν και εκείνων που είμαστε ακόμη διατεθειμένοι να κάνουμε μαζί. Προϋποθέτει ένα παρελθόν, αλλά συνοψίζεται στο παρόν μέσα από ένα απτό γεγονός: την συναίνεση, την ξεκάθαρα εκφρασμένη επιθυμία για συνέχιση της συμβίωσης. Η ύπαρξη ενός έθνους είναι (συγχωρέστε τη μεταφορά) ένα καθημερινό δημοψήφισμα, όπως η ύπαρξη του ατόμου, είναι μια αέναη επιβεβαίωση της ζωής».

Οι Kosher εθνικιστές ζουν και βασιλεύουν ανάμεσα μας, ερωτευμένοι με την θλιβερή αστική ζωή τους, καταλαμβάνοντας θέσεις και πολιτική δύναμη μέσα στο σύστημα και φυσικά εκτελώντας πιστά τις εντολές των αφεντάδων τους. Είναι τα νέα κορόιδα του καθεστώτος, τα νέα πρόβατα προς σφαγή και μάλιστα στην χειρότερη μορφή τους: ανήθικοι, άβουλοι, μίζεροι και προσκυνημένοι. Ανατρέποντας κάθε αντικαπιταλιστική  θεωρία, στηριζόμενοι μόνο σε έναν τυφλό και ξερό αντιμαρξισμό, στηρίζουν το ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ Κεφάλαιο, αγνοώντας φυσικά τα μεγάλα μυαλά του παρελθόντος, που είχαν αποβάλει τον Μαρξ από τον σοσιαλισμό, για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη διαβίωση.

Αυτό φυσικά τονίστηκε και από τους μεγάλους στοχαστές του 1900 ιδιαίτερα με τους συγγραφείς της “Συντηρητικής Επανάστασης”, που αναπτύχθηκε στη Γερμανία μεταξύ 1918 και 1932, όπως οι Oswald Spengler, Arthur Moeller van den Bruck, Carl Schmitt, Werner Sombart, οι αδελφοί Jünger ... Και για να μην μιλήσουμε για τους εκπροσώπους της Παράδοσης όπως ο Evola, Guenon. Πέρα από τη διαφορετικότητα τους, οι «συντηρητικοί επαναστάτες» καταγγέλλουν τη νεωτερικότητα, αλλά δεν είναι απλοί αντιδραστικοί. Γι’  αυτούς είναι ζήτημα διάσωσης των παραδοσιακών αξιών, όχι με μια υποθετική διάσωση διαβρωμένων ή εξαφανισμένων θεσμών, αλλά με την οικοδόμηση μιας νέας τάξης (μια «Τρίτη Αυτοκρατορία», όπως ισχυρίζεται ο Moeller van den Bruck). 

Όπως και να έχει, κάποιοι πάντα λίγοι, παραμένουμε σε αυτόν τον δρόμοι των ηττημένων αλλά σταθεροί στον δρόμο για να βρεθεί «το πέρασμα στο δάσος», σύμφωνα με τον Junger, που θα αποτελέσει και το μέρος της ελπίδας ... 

Εξάλλου ο καθένας κάνει τις επιλογές του, διαλέγει την πορεία του αλλά μακριά μας πλέον, από αυτό το μέρος, έδαφος που έχει μια Ιστορία και μια Παράδοση … Όχι δεν είναι κανένας τέτοιος «Δικός μας» επειδή ίσως να νομίζει ότι έχει ένα κοινό σημείο. Μας χωρίζει μια  άβυσσος ... και όπως εύστοχα λέει ο λέει και ο Guenon:  

«Σε τελική ανάλυση, ο καθένας θα επιλέξει από αυτές τις μάσκες … εκείνη που αντιπροσωπεύει  τις τάσεις του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μάσκα, κάνει αντίθετα αυτό που πραγματικά κουβαλάει μέσα του, αλλά που πρέπει συνήθως να κρύβει από τους άλλους».