«Ας σκουπίσουμε τον μαυροπίνακα του παρελθόντος, διακηρύσσει η Σοσιαλιστική Διεθνής. Αυτή κέρδισε. Η αποφασιστική της επίθεση έγινε τη δεκαετία του εξήντα. Στον υλισμό αρέσει να επαναλαμβάνει ότι είσαι αυτό που τρως. Εγώ νομίζω ότι μάλλον κάποιος είναι αυτό που τραγουδά, ότι είναι φτιαγμένος από την ποίηση που ακούει το αυτί του και ξέρει η καρδιά του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι για αιώνες οι Εσθονοί εκφράζουν την ταυτότητά τους μέσω του τραγουδιού και στο τραγούδι έχουν ανακτήσει την ανεξαρτησία τους από την ΕΣΣΔ. Οι λαοί μας στην Ευρώπη συνδέονται με γνωστές γλώσσες, μύθους, γνωστά τραγούδια, τραγούδια που μοιάζουν μεταξύ τους, μια ποίηση που προέρχεται από μια κοινή λαϊκή κοινωνία και κείμενα που διατηρούνται από τον λόγιο πολιτισμό, από τον Όμηρο».
Jean Marie Le Pen
«Les Memoires», τόμος 1ος, του Jean Marie Le Pen:
«Συχνά δίνω ένα παράδειγμα: ο πρωταθλητής της πυγμαχίας ξέρει ότι δεν θα κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο να δίνει μπουνιές και ότι θα δέχεται μπουνιές. Είναι μέρος του αθλήματος, του οποίου τους κανόνες έχει αποδεχτεί. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής που μπαίνει στο ρινγκ, ακόμα κι αν ξαναβγεί παγκόσμιος πρωταθλητής, θα εξακολουθεί να σημαδεύεται από τα χτυπήματα που του έχει δώσει ο αντίπαλος του. Ως αποτέλεσμα, αυτός δεν εκπλήσσεται λέγοντας «τι τρέλα, ήμουν στο ρινγκ και ο αντίπαλός μου με χτύπησε στο πρόσωπο, στο σώμα και στο στομάχι». Αυτό είναι μέρος των κανόνων αυτού του αγώνα. Επομένως, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει που μας δαιμονοποιούν, πρέπει να το πάρουμε φιλοσοφικά, να απαντήσουμε χτύπημα για χτύπημα και ακόμη λίγο περισσότερο, όταν είναι δυνατόν,αλλά πάνω απ’ όλα, να μην επιτρέψουμε καμία στιγμή ανακωχή προς τους εχθρούς ή τους αντιπάλους μας, αφού πιστεύουμε ότι η ασφάλεια της χώρας μας και του λαού μας εξαρτάται από αυτό.
Όταν κάθε φορά που άκουσα έναν Krivine, έναν Rocard, έναν Camnbadélis, έναν Besancenot, έναν Arthaud, έναν Hollande(ΣτΜ, Γάλλοι πολιτικοί) ή έναν άλλο – όλοι αυτοί οι αστοί φλύαροι και ψεύτες – να κάνουν τις ομιλίες τους στους εργάτες και για τους εργάτες, βρέθηκα να ονειρεύομαι να τους δίνω ένα φτυάρι, ένα σφυρί, ένα δίχτυ, οποιοδήποτε εργαλείο, έστω και για ένα μήνα, για μια πρακτική, σε μια κάπως δύσκολη χειρωνακτική δουλειά. Ίσως τότε τα λόγια τους να είχαν έναν πιο κατάλληλο ήχο, από τα αιώνια μαρξιστικά ξόρκια τους.
Είχα την τύχη, ξανασκεπτόμενος τώρα την κατάσταση, να με απορρίψουν πολιτικά, ώστε να μπορέσω να εκπροσωπήσω κάποιους άλλους. Μου έβγαλαν το παρατσούκλι «η κερκίδα των ανταρτών». Μπόρεσα έτσι να γίνω η φωνή των άφωνων, των ανθρώπων που υποστηρίζουν τη διακυβέρνηση του λαού από τους απόκληρους για τους απόκληρους, από τους περιθωριοποιημένους και υπέρ των περιθωριοποιημένων ενάντια στην παγκόσμια κάστα. Αν ίδρυσα το Εθνικό Μέτωπο για τη Γαλλική Ενότητα, είναι επειδή η φιλοδοξία μου ήταν πάντα το να είμαι, σε αντίθεση με τον μεγάλο διαχωριστή, ο συμφιλιωτής των Γάλλων. Αυτό είναι το νόημα της μακρόχρονης μάχης μου για την ιστορία. Να γνωρίζουμε τη δύναμή της. Όποιος κατέχει το παρελθόν, κρατά το μέλλον, την ηθική, την πολιτική. Η χθεσινή κρίση διαμορφώνει την κρίση του σήμερα και του αύριο, προδιαγράφει, απαγορεύει...»
«...Στους μουλάδες της ουτοπίας, στον δικό τους κολασμένο tabula rasa, αντιτάσσω το καθήκον της ευσέβειας προς τους πατέρες και την πατρίδα..»
Στη κάτωθι φωτογραφία ο βεβηλωμένος τάφος του Λεπέν
από τα υπάνθρωπα σκουπίδια που ακούνε και στο όνομα «αντίφα»
Πηγη αποσπασμάτων: Σαμουράι της Δύσης
Αρθρο για τον Χεντίγια απο το Μέτωπο Νεολαίας https://antepithesi.gr/2025/02/manuel-hedilla.html/
ΑπάντησηΔιαγραφή