.jpg)
Ένας από τους μεταπολεμικούς ριζοσπαστικούς φιλοσόφους – ακτιβιστές στην Ιταλία, ήταν ο Franco Freda. Μεγάλος διανοούμενος με σύνθετες γνώσεις και καθαρά πλατωνικός σε όλο το πνευματικό φάσμα. Αποτέλεσε ένα σημείο αναφοράς για πολλούς νεαρούς ριζοσπάστες εθνικιστές της δεκαετίας του 1960 και 1970. Έχει χαρακτηριστεί ως ο «ιδρυτής» της λεγόμενης «ναζιμαοιστικής» τάσης του 1968, αλλά οι ιδέες του παραμένουν πάντα επίκαιρες. Το σημαντικότερο έργο του “Η διάλυση του συστήματος”, θεωρείται – και είναι – καθαρά αιρετικό και …επικίνδυνο, για την δεξιούς και ακροδεξιούς, αυτούς της παραίτησης και της δουλοπρέπειας. Βαρύς, ανορθολογιστής και μελαγχολικός, με ένα είδος μηδενισμού θα έλεγα, παραμένει πάντα μια χορταστική τροφή για σκέψη. Σε σύγκριση με τον μεγάλο φιλόσοφο Evola, ο μηδενισμός του Freda υπονοούσε έναν ακτιβισμό που επιτάχυνε τη διαδικασία της παρακμής και της καταστροφής, αν όχι της Δύσης, τουλάχιστον της Ευρώπης. Αντί να συλλογιστεί αυτός ο μηδενισμός τα πολυάριθμα σημάδια που μαρτυρούσαν την αποσύνθεση μιας ολόκληρης ιστορίας και ενός πολιτισμού, ετοίμαζε και πραγματοποιούσε μια παρέμβαση στα σπλάχνα του τελευταίου, για να ολοκληρωθεί μια διαβρωτική ενέργεια: «Ο Αντιδραστικός δεν είναι νοσταλγός και δεν είναι καθόλου συντηρητικός. Και ο αντιδραστικός μηδενιστής είναι ο πολιτικός στρατιώτης που πολεμά, πρώτα και κύρια! Ο Αντιδραστικός θέλει μια επιτάχυνση, έναν τονισμό του χάους, ώστε να καταρρεύσει ολόκληρη η απάτη και ένας νέος κόσμος να ξαναδημιουργηθεί από τα ερείπια εκείνου του σύγχρονου. Απορρίπτουμε, σαν Αντιδραστικοί, την υπεράσπιση των αστικών «αξιών», στις οποίες αναμφίβολα προτιμάμε τα απόλυτα και μηδενιστικά ανοίγματα: απ’ όπου κι αν προέρχονται».
Ένας Freda γοητευμένος από τα σοσιαλιστικά και συνδικαλιστικά ρεύματα της παράδοσης του αριστερού φασισμού και με θέσεις επηρεασμένες από τον εθνικομπολσεβικισμό της Βαϊμάρης. Η κοσμοθεωρία – Weltanschauung– του Freda, δεν απέχει πολύ από έναν σοσιαλιστή και αν μη τι άλλο από έναν πληβείο φασισμό. Θέλοντας να εντοπίσει κάποια προηγούμενα αυτών των θέσεων στην κουλτούρα της «δεξιάς» του εικοστού αιώνα, ο «κομμουνισμός» του Freda μοιράστηκε τις ίδιες περιπτώσεις ενός αντιαστικού ριζοσπαστισμού, σχεδόν στη βάση του κομμουνισμού, σαν αυτόν που θεωρεί ο Ferdinand Celine, στο έργο του “Beaux draps” και η τάση της συνεργατικής περιόδου στην Γαλλία του 1940. Η διαφορά τους ήταν ότι, αν στα θεμέλια της θέσης του Céline ήταν δυνατό να εντοπιστούν περιπτώσεις εξέγερσης πληβείων, στον Freda ο «σπαρτιατικός» σοσιαλισμός του απείχε πολύ από το να πάρει αυτό το χρώμα. Και για τους δύο, η επιλογή του κομμουνισμού ως βάση, προέκυψε από την ανάγκη ρήξης με την παράδοση της δεξιάς: για τον Céline ήταν ζήτημα παροχής κοινωνικού περιεχομένου στον συνεργατισμό και ενός αντισημιτισμού συνδεδεμένου με βιολογικούς λόγους, ενώ για τον Freda ήταν ένα ζήτημα εγκατάλειψης των ουτοπιών της φιλοευρωπαϊκής παράδοσης της δεξιάς. Και οι δύο τελικά, πρόσφεραν μια φυλετική ανατροπή στον κομμουνισμό τους: ρητά και καθαρά στον Céline, που περιλαμβάνεται όμως και στον Freda.
Σε ένα άλλο κείμενο του Freda, λίγο μετά χρονολογικά από το ανατρεπτικό του βιβλίο «Η διάλυση του Συστήματος», προέκυψε πώς ο πολιτικός και κάθετος χαρακτήρας του, βασίστηκε σε μια ιεραρχική και «πλατωνικοσπενγκλεριανή» ανάγνωση του μαοϊσμού. Είναι αυτονόητο ότι ο μαοϊσμός δεν έπρεπε να γίνει αποδεκτός ως η βάση του μαρξισμού, αλλά μάλλον η αναβίωση μιας εθνικής κοινότητας, επιπλέον ποτισμένης από σπαρτιατικές αξίες. Στην πραγματικότητα, στη μαοϊκή Κίνα θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει την παρουσία του «Führerprinzip» (η αρχή του Αρχηγού)… θα μου επιτραπεί να το πω έτσι. Γράφει ο ίδιος στο γραπτό του “Δύο γράμματα ενάντια στο ρεύμα” το 1972: «ένα σχεδόν σπαρτιατικό όραμα του κόσμου, μια νηφάλια, σκληρή, στρατιωτική αίσθηση ζωής, ένα ασκητικό στυλ ύπαρξης, ένας οργανικός ρυθμός πίστης που δένει ολόκληρη την εθνική κοινότητα με τον Ηγέτη και ευνοεί αυτήν την ένταση αλληλεγγύης, που η εποχή του αντικατοπτρίζει στο έργο ενός ολόκληρου λαού τα χαρακτηριστικά της εθελοντικής πειθαρχίας, μιας αποπρολεταριοποιημένης ελεύθερης πολιτοφυλακής. Στον κινεζικό «κομμουνισμό» είδα πάνω από όλα τον θρίαμβο της υπεύθυνης διαφοροποίησης των καθηκόντων έναντι του ισότιμου ατομισμού, είδα τη νίκη των τάξεων του πολιτικού στρατιώτη, φτωχού αλλά ισχυρού, επί των εμπορικών και γραφειοκρατικών ολιγαρχιών της Δύσης». Σε αυτή την περίπτωση, ο Ιταλός φιλόσοφος αναθεωρούσε από την βάση ένα σημαντικό μέρος του ιδεολογικού σύμπαντος του δεξιού ριζοσπαστισμού και έβλεπε ότι τα φαντάσματα του Fuhrerprinzip και του Volksgemeinschaft ( εθνικής κοινότητας) είχαν αναστηθεί στην Κίνα, ενώ και τα δύο πιστεύεται ότι θάφτηκαν στα ερείπια του Βερολίνου την άνοιξη του 1945.
Όπως θα επαναλάμβανε λίγους μήνες αργότερα, («Μονόλογοι για δύο φωνές») εισάγοντας κάποια παλιά νομικά κείμενα του Evola, ήταν ζήτημα να δώσει ζωή σε ένα επαναστατικό σχέδιο που προέβλεπε την καταστροφή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Με άλλα λόγια, αντί για μια «διάλυση του συστήματος», επρόκειτο για μια καταστροφή κάθε υπαινιγμού της αστικής κοινωνίας, ξεκινώντας από το δικαίωμα στην ιδιοκτησία: «Κατά τη γνώμη μας, απαιτείται στην παρούσα φάση ένα έργο ριζικής ανατροπής – που συνεπάγεται αναγκαστικά ενότητα μεθόδου και άμεσου πολιτικού περιεχομένου, ακόμη και με εκείνες τις μειονοτικές δυνάμεις που αναφέρονται σε πηγές δογματικής εξαγωγής αντίθετες με τις δικές μας. Από αυτό το πρίσμα, μια αποϊδιωτικοποίηση του νόμου και της ιδιοκτησίας θα οδηγούσε σε κατάρρευση του τρέχοντος ισοζυγίου, με θετικές συνέπειες, αδιανόητες για εκείνους για τους οποίους η ιδέα του κράτους εκπροσωπείται επάξια από έναν απλό έμπορο ή έναν καταστηματάρχη τροφίμων». Ήταν ακριβώς ένας κομμουνισμός τόσο δραστικά ισότιμος, που έκανε τον γνωστό μπολσεβίκικο πολεμικό κομμουνισμό να ωχριά, όπως πετυχημένα έγραφε. Και ήταν ακριβώς αυτός ο αυστηρός κομμουνισμός που θεωρήθηκε ως ιστορικά απαραίτητη προϋπόθεση, για να μπορέσουν οι νέοι πολιτικοί στρατιώτες να φυλάξουν με ζήλια αυτό το σύστημα Αξιών, που αρνήθηκε η αστική και εμπορική κοινωνία. Εν ολίγοις, η οικονομικοκοινωνική μορφή ήταν υποταγμένη σε έναν κόσμο Αξιών, που παρουσιάστηκε ως ένας νηφάλιος τρόπος ζωής, μακριά από τον αστικό καταναλωτισμό και τους υλιστικούς πειρασμούς. Στον τομέα του δεξιού ριζοσπαστισμού, αυτή η πτυχή του Freda ήταν καλά κατανοητή.
Βέβαια, μελετώντας τον Ιταλό στοχαστή, δεν μπορούμε να πούμε ότι ο νέος πολιτικός στρατιώτης ήταν αδιάφορος για τη μορφή της κοινωνίας στην οποία λειτουργούσε. Τώρα όμως υπήρχαν λίγες αμφιβολίες μπροστά στην επιβεβαίωση ότι ένας «αγροτικός κομμουνισμός», ήταν έντονα ισότιμος όπως αυτός της Κίνας ή του λατινοαμερικάνικου «κομουνισμού της πόλης» – όροι που χρησιμοποιούσε ο ίδιος – και ήταν πιο συμβιβασμένος με τις αξίες του πολιτικού στρατιώτη, σε σύγκριση με μια Ευρώπη που χάνεται τώρα στον λαβύρινθο του υλισμού. Ο αγροτικός κομμουνισμός, βασισμένος σε ένα Σπαρτιατικό και αυστηρό όραμα ζωής, έγινε η μόνη δυνατότητα εξύψωσης των πολεμικών αξιών του πολιτικού στρατιώτη. Η αναφορά στη Σπάρτη και στις σπαρτιατικές αξίες, που χαρακτηρίζονται από έναν αρρενωπό και ασκητικό κομμουνισμό, μπορεί να φαίνεται ένα εκκεντρικό θέμα, αν δεν είναι βουτηγμένο στη ρητορική, όπως αναφέρει στο γραπτό “Κοινωνική ολότητα και οργανική κοινότητα”, η συντακτική ομάδα των εκδόσεων του Freda. Ένα θέμα που αποκάλυψε μια παγιωμένη παράδοση σε αυτόν τον τομέα, με την διάχυση της Σπαρτιατικής νοοτροπίας στη ναζιστική πολιτική κουλτούρα και προπαγάνδα και την ανέλυσε ακόμη ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς διανοούμενους του ευρωπαϊκού νεοφασισμού, ο Maurice Bardèche. Ακριβώς στα χρόνια που ο Freda θεωρητικοποίησε τον «Σπαρτιατικό κομμουνισμό» του, ο Bardèche στο έργο του ¨Η Σπάρτη και οι Νότιοι”, (βλέπε σχετικό παλαιότερο άρθρο στο ιστολόγιο) είχε την ευκαιρία να γράψει ότι στην κοινωνία της Σπάρτης «οι νεαροί άντρες ζούσαν από κοινού σε μεγάλα χρονικά διαστήματα και μαζί σε πολεμικές αγέλες – που κάνουν κάποιον να σκεφτεί τις παραστρατιωτικές οργανώσεις των Balilla ή Hitler-Jugend».
Ο Freda, έβλεπε με μια μεταφυσική και μεταπολιτική ματιά τα πάντα γύρω του. «Αφού η ίδια η Ευρώπη, κάποτε θεματοφύλακας των αξιών της Αριστοκρατίας και της Παράδοσης, είχε γίνει τώρα μετά την Αμερική, μια κοιτίδα του αστικού μερκαντιλισμού, εμείς έπρεπε να κοιτάξουμε την περιφέρεια. Διωγμένοι από την Ευρώπη -την Σπάρτη – οι πολιτικοί στρατιώτες είχαν βρει γόνιμο έδαφος για να καλλιεργήσουν τις Αξίες τους, στα δάση της Λατινικής Αμερικής και του Βιετνάμ. Αυτό σήμαινε ότι η σύγκρουση δεν θα ήταν πλέον μεταξύ Ευρώπης, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ: αυτοί οι τρεις πόλοι είχαν πλέον περιοριστεί σε έναν μόνο, την Δύση, αντίθετα με μια Ανατολή (Ασία, Λατινική Αμερική, Παλαιστίνη κλπ), όπου οι νέες περιπολίες πολιτικών στρατιωτών πολεμούσαν». Με άλλα λόγια, ο Freda διάβασε τον Μαοϊσμό μέσα από τους φακούς και τις κατηγορίες της κουλτούρας της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς: Κινέζοι μαοϊκοί, λατινοαμερικανοί αντάρτες και Παλαιστίνιοι αγωνιστές, ήταν οι νέοι λεγεωνάριοι και πολιτικοί στρατιώτες, που δυστυχώς ήταν πλέον σε έλλειψη στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις και στην Δύση. Από την πλευρά τους οι Κινέζοι, πρότειναν στην παγκόσμια κοινή γνώμη ένα αίσθημα πίστης στους πολιτικούς τους ηγέτες, που δεν είχαν δει από την εποχή της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, αποκαλύπτοντας πώς ο κομμουνισμός τους ήταν εμποτισμένος με τα ιδανικά και τις αξίες της εθνικής κοινότητας, αν και επανερμηνεύεται με μια ταξική έννοια.
Βέβαια προσοχή λίγο εδώ, διότι όταν αναφέρεται σε Κινέζους, Κουβανούς, Λατινοαμερικάνους, δεν μιλά για φυλετισμό με την στενή έννοια του όρου. Εξάλλου αυτό είχε ήδη σχεδόν θαφτεί πολιτικά το 1945 στα ερείπια του Βερολίνου, όπως είχε τονίσει ο ίδιος. Είναι μια αχτίδα, ίσως η τελευταία, ελπίδας για την ανατροπή της αστικής κοινωνίας που θα μπορούσε πλέον να έρθει μόνο από την περιφέρεια. Αν ο Spengler, πολύ νωρίτερα, είχε αποφανθεί ότι «η μητρόπολη δεν έχει λαό, αλλά μάζα», για τον Freda η επίθεση στη διεφθαρμένη και φυλετικά διαλυμένη μητρόπολη, προερχόταν ακριβώς από τα προάστια, όπου δρούσαν οι νέοι πολιτικοί στρατιώτες, της σπενγκλεριανής μνήμης. Ήταν ο Τρίτος Κόσμος από την άποψη του δεξιού ριζοσπαστισμού. Δεν έμεινε τίποτα να ελπίζει κανείς από τις μητροπόλεις της αστικής Δύσης, αλλά μάλλον ήταν θέμα επένδυσης των τελευταίων ελπίδων μιας επαναστατικής ρήξης κάπου αλλού. Η ριζοσπαστική δεξιά στην Ευρώπη έπρεπε να συνειδητοποιήσει ότι το Πεκίνο των Ερυθρών Φρουρών και η ζούγκλα του Βιετνάμ, είχαν πλέον αντικαταστήσει το Βερολίνο των παρελάσεων των SA και των SS, έλεγε σε άρθρα του.
Ίσως όλα αυτά και άλλα πολλά σαν αυτά, να φαίνονται και ν’ ακούγονται κάπως ψυχεδελικά. Αλλά δεν είναι.Έχουν μια βαθειά και σύνθετη έννοια και η αντίληψή τους απαιτεί μια ιδιαίτερη ένταση ψυχής και πνεύματος. Σε σύγκριση με τον Evola, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Freda, τουλάχιστον έκανε μια προσπάθεια να προχωρήσει στην ταύτιση ενός επαναστατικού αντικειμένου, θέματος θα έλεγα. Παρόλα αυτά, λαμβάνοντας υπόψη ότι με έναν «Εβολιανό τρόπο», η Δύση δεν ήταν πλέον σε θέση να παράγει από μέσα της κανένα αντίδοτο για την παρακμή στην οποία είχε περιέλθει, ήταν προφανές ότι αυτό το επαναστατικό αντικείμενο μπορούσε να βρεθεί μόνο έξω από την ίδια τη Δύση. Μπορεί να υπάρχει σε εκείνα τα μέρη της κοινωνίας που δεν έχουν ακόμη κατακλυστεί από τον «Πολιτισμό», σε εκείνα που αναφέρονται ακόμη σε αξίες και κανόνες συμπεριφοράς, που μοιάζουν περισσότερο με τους – σήμερα – πολυδιαφημισμένους «πολεμιστές», «ιππότες» της παλαιάς και νεκρής Ευρωπαϊκής Παράδοσης. Να σημειωθεί ότι ο Freda ξεκίνησε από τον Evola και προχώρησε πέρα από τον Evola. Οι προτάσεις του Freda αποκτούν τη σημασία τους στην ιστοριογραφική ανασυγκρότηση της συζήτησης στον «δεξιό ριζοσπαστισμό», ίσως επειδή προδίδουν αυτό που ήταν το κεντρικό πρόβλημα ολόκληρου του ευρωπαϊκού εθνικισμού μετά το 1945.
«Νομίζω ότι την αποκαλούσα «γεροπόρνη», την κάποια Ευρώπη.
Είναι αλήθεια, οι σύντροφοί μου και εγώ μισούμε τη σύγχρονη Ευρώπη – αυτή που είδε την αστική τάξη να «χειραφετείται» από τις πολιτικοθρησκευτικές δομές της φεουδαρχικής τάξης και να επιβάλλει σταδιακά, στη διάρκεια μιας διαδικασίας εκκοσμίκευσης που κράτησε αρκετούς αιώνες, την ταξική τους ηγεμονία. Μισούμε την Ευρώπη του εμπορίου, της οικονομίας της αγοράς και επομένως, του φιλελεύθερου πολιτισμού (πρώτα ολιγαρχικός, μετά δημοκρατικός). Αφού προσβλήθηκε από όλες τις ιδεολογικές μολύνσεις από τις οποίες επηρεάζεται ο σύγχρονος κόσμος, αυτή η Ευρώπη έχει υποβαθμιστεί περαιτέρω σε μια αποικία των ΗΠΑ – από πολιτιστική, πολιτική, στρατιωτική και οικονομική άποψη.Πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει πρώτα απ’ όλα να θεραπεύσει την ασθένεια των ΗΠΑ – αλλά δεν πιστεύουμε απολύτως ότι η αποτελεσματική θεραπεία συνίσταται σε κάποια επίθεση στις βάσεις των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων που φρουρούν την Ευρώπη. Η μόνη ριζική θεραπεία μπορεί να προέλθει από μια εσωτερική απόρριψη των «αξιών» του αμερικανικού πολιτισμού, από μια συνειδητή επιστροφή στην ουσία των αρχικών αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού».
Διαβάστε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου