Franco Freda: Μονόλογοι (Μέρος Β)

 

Βλέπετε: κάνω διάκριση μεταξύ «πολιτικών» και «πολιτικάντηδων».

Με αυθάδεια, αν προτιμάτε, κατατάσσομαι ανάμεσα στους πολιτικούς: ανάμεσα σε εκείνους που βλέπουν την πολιτική ως ένα είδος εκτροφής της ψυχής, 

εκπαίδευσης της ψυχής, με την καλύτερη έννοια του όρου. Οι πολιτικάντηδες

είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται ψυχές, προσπαθώντας να τις δηλητηριάσουν,

για τα συμφέροντα σίγουρα όχι μίας κάποιας εξιδεικευμένης φύσης.

Η μόνη συγγένεια μεταξύ εκείνων που διαπράττουν την 

αδικία και εκείνων που την υφίστανται, είναι το γεγονός ότι κανείς από τους δύο δεν ζεί σύμφωνα με την δικαιοσύνη. Εγώ, που ανήκω στους δεύτερους, 

δεν ζηλεύω την κακή συνείδηση των πρώτων. 

Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τους επίμονους και διαυγείς φανατικούς - αυτούς που είναι αμβλείς και πεισματικοί αν μη τι άλλο... Οι φανατικοί έχουν πάντα ένα εσωτερικό "φόρουμ" στο οποίο κρίνουν τις πράξεις τους χωρίς επιείκια. Τρόμο πρέπει να αισθανόμαστε για τους "βέβηλους": αυτούς που παρουσιάζουν ανεκτικότητα για να κρύψουν τον μακιαβελισμό και τον οπορτουνισμό τους»  

«Η λέξη «ιδεολογία» έχει, για μένα, μια (απεχθή) χροιά Διαφωτισμού. H κουλτούρα της ακροδεξιάς - ή μάλλον, της ριζοσπαστικής δεξιάς - είναι μια κουλτούρα που εκφράζεται μέσω αξιών (ακόμα και «ιδεών χωρίς λόγια», για να χρησιμοποιήσουμε τη ρήση του Σπένγκλερ) και ιδανικών - όχι μέσω ιδεολογιών. Η κουλτούρα της δεξιάς εκδηλώνεται μέσω διδασκαλιών και δογμάτων - όχι μέσω ιδεολόγων και ιδεολογιών. Και δεν ανήκω στην τάξη των δασκάλων (σκέφτομαι, αυτή τη στιγμή, τον άνθρωπο που ήταν ο πιο βαθυστόχαστος θεωρητικός της ακροδεξιάς στην Ιταλία σε αυτόν τον αιώνα: τον Ιούλιο Έβολα). Αντίθετα, ανήκω στην κατηγορία των παραφραστών και εκείνων που λειτουργούν ως επανάληψη, εκείνων που μεταδίδουν και «μεταφράζουν». Εδώ, παραβάλετε ορισμένα αγώγιμα μέταλλα».

«Με ενδιαφέρει, πάνω απ' όλα, η μεταϊστορική σημασία του φασισμού, η συμβολική του αξία. Από αυτή την άποψη, πιστεύω ότι ο φασισμός σήμαινε μια αντιστροφή του ρεύματος της δυτικής ιστορίας, μια υγιή σχέση (έστω και βοναπαρτιστικού τύπου) με τη δημοκρατία, με τον Διαφωτισμό - αναμφίβολα, μια ουσία ξένη προς εκείνο το τοπίο των ζιζανίων που διαμορφώθηκε πάνω απ' όλα μετά τη Γαλλική Επανάσταση».

«Δεν είμαι καθόλου δάσκαλος: non sum dignus… Θα μπορούσα να ορίσω τον εαυτό μου ως «καθηγητή», μάλλον – αλλά μόνο με την έννοια ότι πρεσβεύω ιδέες και απόψεις που συνδέονται με το «δικό μου» (το κτητικό είναι πραγματικά ακατάλληλο! Εννοώ: σε αυτό στο οποίο αναγνωρίζω τον εαυτό μου) όραμα του κόσμου. Ή μάλλον, μία «επανάληψη» – που παραμένει ένα απλό όργανο και επομένως μπορεί να έχει ακροατές, όχι μαθητές».

«Οι διαυγείς μιλούν λίγο, 

παραμένουν συγκεντρωμένοι στο έργο τους, απρόσωπα, «ασκητικά».

«Ο καθένας μας αντιπροσωπεύει δυνάμεις – «δυνάμεις» με τη φυσική έννοια –, δυνατότητες, βαθμούς της πραγματικότητας: και εκεί, σε αυτό το σημάδι αναπαράστασης, βρίσκεται η έννοια του καθενός μας. Η ατομική ύπαρξη είναι υποταγμένη σε αυτήν. Αυτό το ονομάζω «πνεύμα πολιτοφυλακής». Θα μπορούσα επίσης να το ονομάσω «πνεύμα υπηρεσίας». «Ασκητική πορεία» επίσης, αν θέλετε, προχωρώντας στον πολιτικό τομέα, κάτι που αναγνωρίζω ακόμη και στους αντιπάλους. Φυσικά, σε αυτή τη μεγάλη εντροπία που μας κατακλύζει, δεν είναι εύκολο να δούμε αυτόν τον «φυλετικό» τύπο στον οποίο ανήκω...»

«Η σύγκρουση, λοιπόν, ήταν ιδεολογική. Υπήρχαν οι κομμουνιστές, οι οποίοι ήθελαν επίσης τον homo novus: όπως οι φασίστες, όπως οι εθνικοσοσιαλιστές. Ήμασταν σίγουρα διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον, αλλά αυτό που επιβεβαιώναμε και αρνούμασταν προέκυπτε από τις ευρωπαϊκές πολιτισμικές ρίζες. Σήμερα έχουμε περάσει από το κοινωνικό ζήτημα στο φυλετικό. Η εποχή των ευρωπαϊκών εμφυλίων πολέμων έχει τελειώσει, αυτή των φυλετικών πολέμων πρόκειται να ξεκινήσει. Υπό την επίδραση της μαζικής εξωευρωπαϊκής μετανάστευσης, τα εθνικά κράτη θα διαλυθούν. Το μέλλον θα είναι το σκηνικό των φυλετικών συγκρούσεων: είναι καλύτερο για όλους οι Ευρωπαίοι να παραμείνουν στην Ευρώπη, οι Αφρικανοί στην Αφρική και οι Ισλαμιστές φονταμενταλιστές στις χώρες τους». 

«Οποιοδήποτε ανάμειξη είναι μια παρέκκλιση. Κάθε φυλή πρέπει να σέβεται τον εαυτό της. Ο τύπος της «φυλετικής ολοκλήρωσης», που αντανακλά ένα αισχρό τερατούργημα, ξεκινά από την υπόθεση ότι «ανοιχτές» μορφές, βιολογικές ή πολιτισμικές, μπορούν να διαμορφωθούν. Κάθε βιολογική ή πολιτισμική μορφή είναι αντίθετα από μόνη της πλήρης, ολοκληρωμένη και δεν απαιτεί κανέναν αλλογενή συντελεστή, ξένο προς αυτήν».

«Η φυλή δεν πρέπει να συζητείται, δεν πρέπει να συγκρίνεται: αν μη τι άλλο, πρέπει να αντικατοπτρίζεται. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν εγείρει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, όχι ένα ζήτημα. Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Είτε δεν το έχεις είτε το έχεις (φυσικά, σε διαφορετικό βαθμό)». 

«Πολιτική είναι η επιδίωξη του Καλού της εθνικής κοινότητας στην οποία ανήκει κανείς, με τη μεγαλύτερη δυνατή –εντός των ορίων της ενδεχομενικότητας της ύπαρξής του και της ιστορικής περιόδου στην οποία ζει– αδιαφορία και καθαρότητα προθέσεων».

«Πολύ σπάνια νιώθω πραγματική περιφρόνηση. 

Μπερδεύετε την περιφρόνηση με την αποστασιοποίηση. Αν ένιωθα σαν δίποδο ανώτερο από άλλα δίποδα, αν δεν με είχε εμπνεύσει η ειλικρινής επιθυμία να συνεργαστώ για το καλό της εθνικής κοινότητας στην οποία ανήκω, σίγουρα δεν θα είχα ιδρύσει, στην ηλικία μου και με την εμπειρία μου, το Εθνικό Μέτωπο».

«Δεν είμαι δάσκαλος. Δάσκαλοι ήταν ο Έβολα, ο Πλάτωνας, για παράδειγμα. Υπήρξα μόνο «επανάληψη» θεωριών που έχουν διατυπώσει άλλοι. Όσο για το «κακός», δεν πιστεύω ότι υπήρξα ποτέ. Έχω βρεθεί σε κακή κατάσταση από το Σύστημα, μερικές φορές με «δίκαιες» κατηγορίες (όπως η κατηγορία της ανατρεπτικής συνεργασίας για την οποία καταδικάστηκα, την οποία αναγνωρίζω με υπερηφάνεια σε μερική βάση) και με άλλες άδικες κατηγορίες (όπως αυτή της οργάνωσης της σφαγής στην Πιάτσα Φοντάνα)».

ΠΗΓΗ

Διαβάστε το Μέρος Α