Κάθε Παλαιστίνιος είναι ένας σύντροφος, ο ίδιος εχθρός, στο ίδιο χαράκωμα
Δεδομένου ότι τα φολκλορικά ή περιθωριακά κινήματα μιας δεξιάς που θεωρεί τον εαυτό της «ριζοσπαστικό» έχουν πρόσφατα, ενώ κανείς δεν νοιαζόταν για τη γνώμη τους, διακηρύξει τη θέση του «ούτε κεφίγια ούτε κιπά», φαίνεται χρήσιμο να θυμηθούμε τη θέση του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) για την Παλαιστίνη και τη σιωνιστική οντότητα.
Για εμάς:
1. Ο Σιωνισμός είναι ένας υστερικός εθνικισμός που γεννήθηκε στην Κεντρική Ευρώπη στα εκκοσμικευμένα περιθώρια ενός θρησκευτικού κινήματος που ασκεί αυστηρή ενδογαμία. Μόνο μια φαντασίωση, θρησκευτικής προέλευσης, τον συνδέει με την Παλαιστίνη.
2. Η σιωνιστική οντότητα είναι ένα αποικιακό κράτος όπου αλλόχθονες έποικους, κυρίως από δυτικές χώρες, που επιβάλλουν βάναυσα την κυριαρχία τους στον ιθαγενή πληθυσμό.
3. Η δέσμευση του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης είναι από παλιά και ιστορικά τεκμηριωμένη.
Το 1967, ενώ οι Lucien Rebatet και Xavier Vallat ήταν εκστασιασμένοι με την σιωνιστική οντότητα, ο François Duprat ίδρυσε τον «Αγώνα για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης».
Το 1968, ο πρώτος Ευρωπαίος που έπεσε με τα όπλα στο χέρι στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ο Roger Coudroy, ήταν μέλος της Jeune Europe.
Και αυτή η στάση θα επαναβρεθεί στο Mouvement nationaliste revolutionnaire, το Troisième Voie , την GUD, την «Nouvelle Resistance», την Unite Radicale, το Bastion Social, κ.λπ. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η διάσπαση μεταξύ του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) και των Zids, κατά τους τελευταίους μήνες της Unite Radicale, συνέβη γύρω από τη συζήτηση σχετικά με τη θέση απέναντι στην Παλαιστίνη.
Ακόμα κι αν, είναι αυτονόητο, το Εθνικοεπαναστατικό Κίνημα (NR) έχει μεγαλύτερη συγγένεια με τη χριστιανική ή κοσμική πτέρυγα της παλαιστινιακής αντίστασης (PFLP, FDPLP-CG, κ.λπ.) και πρέπει να θυμόμαστε ότι το 2001, κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου της Unite Radicale που πραγματοποιήθηκε στην Bourge, δηλώθηκε σαφώς ότι: «Στο εξωτερικό, οι Ισλαμιστές αντιπροσωπεύουν μια πολύπλευρη δύναμη που μπορεί, σε ορισμένες χώρες και υπό ορισμένες συνθήκες, να είναι σύμμαχος ενάντια στον αμερικανοσιωνιστικό ιμπεριαλισμό». Η καταπολέμηση του Ισλαμισμού σε ευρωπαϊκό έδαφος δεν συνεπάγεται με κανέναν τρόπο την απόρριψη των Ισλαμιστών που δρουν στο έδαφός τους συμμετάσχοντας σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που υποστηρίζουμε.
4. Όσον αφορά την 7η Οκτωβρίου, το να μιλάμε για «ισλαμιστική βία» και «βαρβαρότητα», το να διευκρινίζουμε ότι τις καταγγέλλουμε και ότι δεν τις ανεχόμαστε και το να αποσυνδέουμε τη Χαμάς από τον παλαιστινιακό λαό, ισοδυναμεί με υιοθέτηση της δόξας του Συστήματος. Μπορεί θεωρούμε την 7η Οκτωβρίου ως πράξη τρομοκρατίας, εντάξει!, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η τρομοκρατία είναι το όπλο των αδυνάτων ενάντια στους ισχυρούς και έχει χρησιμοποιηθεί πάντα από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα (καθώς και από σιωνιστικές οργανώσεις όπως η Ομάδα Stern ή η Irgun). Σε αυτήν την περίπτωση, χρησιμοποιήθηκε από τη Χαμάς όχι επειδή είναι ισλαμιστική, αλλά επειδή είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Δεν είναι άχρηστο να θυμόμαστε ότι το 1996, μετά τη δολοφονία του Yayah Ayache, ενός από τους κύριους ηγέτες της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς, η GUD κάλυψε τους τοίχους του Παρισιού και αρκετών μεγάλων γαλλικών πόλεων με αφίσες που τον τιμούσαν.
5. Η λύση των δύο κρατών που υποστηρίζει η Εθνική Συσπείρωση (RN) και μερικές ριζοσπαστικές αλλά «σοφές» εθνικιστικές ομάδες δεν μας αφορά. Από τη δεκαετία του 1990, το Εθνικοεπαναστατικό Κίνημα (NR) υπερασπίζεται την ιδέα ότι η μόνη λύση για την Παλαιστίνη ήταν η δημιουργία ενός ενιαίου δημοκρατικού και κοσμικού κράτους που θα ενώνει την Παλαιστίνη και το Ισραήλ. Αυτή τη θέση συμμερίζονται επίσης πολλοί Ισραηλινοί του χθες και του σήμερα που χαρακτηρίζονται ως «αριστεροί» όπως ο Martin Buber, ο Judah Magnes ή ο Meron Benveniste ή πολλοί «δεξιοί» όπως η Tzipi Hotolevy, και πολλοί Παλαιστίνιοι όπως ο Naim Khader ή ο Edward Saïd, οι οποίοι επίσης υποστήριζαν ή εξακολουθούν να υποστηρίζουν αυτό που ένας δημοσιογράφος της ημερήσιας εφημερίδας La Croix περιέγραψε ως τη μόνη «εναλλακτική λύση απέναντι σε μια πραγματικότητα επί του εδάφους που καθιστά ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος μη πραγματοποιήσιμο. Το πρόβλημα της δημιουργίας ενός «ενιαίου κοσμικού κράτους» με την απαίτηση ίσων πολιτικών δικαιωμάτων για όλους παραμένει το αναπόφευκτο αποτέλεσμα που θα επιλύσει οριστικά αυτή τη σύγκρουση».
Η ομάδα VoxNR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου