Ο ειρηνευτικός Τραμπισμός ως ενδοτικό υποκατάστατο

 

του Τάσου Σοφούλη

Το Αζερμπαϊτζάν και η Αρμενία υπέγραψαν υπό την καθοδήγηση του Λευκού Οίκου συνθήκη ειρήνης με γνώμονα το διαμετακομιστικό εμπόριο μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εξασφάλιση εμπορικών διαδρόμων της Αμερικής στον Καύκασο όσο και την De Facto επίβλεψη της Ρωσίας στην περιοχή με γνώμονα το φυσικό αέριο το οποίο περνάει από το Μπακού.

Η απώλεια του Αρτσάχ ή Ναγκόρνο Καραμπάχ από την Αρμενία στον πόλεμο του 2018 είναι ένας ανοιχτός λογαριασμός των Αρμενίων με τους Αζέρους όπου μάλλον φαίνεται να έκλεισε με αυτή την συμφωνία. Ας μην γελιόμαστε, τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ επιθυμούν να χωρίσουν σε σφαίρες επιρροής τον Καύκασο προκειμένου να αποφύγουν εστίες πολέμου (όπως αυτή της Ουκρανίας) οι οποίες θα θέτουν ζητήματα ανεξάρτητης πολιτικής με υποκείμενο το εθνικό κράτος.

Άλλωστε η Ρωσία που παραδοσιακά ήταν σύμμαχος με την Αρμενία στον πόλεμο του 2018 φάνηκε να παίρνει ευνοϊκή θέση  για το Αζερμπαϊτζάν επειδή το δεύτερο είναι ο τροχονόμος της ενέργειας στον Ευρώ Καύκασο  και όχι μονο. Εκτός του φυσικού αερίου ο  δεύτερος και ίσως κυριότεροςλόγος που η Ρωσία άδειασε την Αρμενία ήταν πως το Αζερμπαϊτζάν είχε εξασφαλίσει την στρατιωτική του αναβάθμιση με αποτέλεσμα να είναι υπολογίσιμο τόσο από το ΝΑΤΟ όσο και από την Μόσχα. Άλλωστε τα drones που επιχειρούσαν στο Αρτσάχ ήταν ισραηλινής προέλευσης που σημαίνει πως η Δύση είχε ήδη στρατιωτική επιρροή στην περιοχή δια μέσου των ισραηλινών όπλων ενώ η Αρμενία ήταν απομονωμένη από το παιχνίδι αυτό καθώς είχε από το 1988 τα σοβιετικά οπλικά συστήματα, παθογένεια που είχε και η Ουκρανία ειρήσθω εν παρόδω.

Η Αμερική ούσα παρηκμασμένη θέλει πάση θυσία να εφαρμόσει ένα ανανεωμένο δόγμα Μπρεζίνσκι και να εισχωρήσει στις χώρες του Καυκάσου είτε κεκαλυμένα είτε φανερά, στην περίπτωση της Αρμενίας οι ΗΠΑ προωθούσαν πολιτικές φιλελεύθερου τύπου τις οποίες και στήριζε ο Νικόλ Πασινιάν δείχνοντας έτσι στο Κρεμλίνο πως υπάρχει επικοινωνία και με την Washington. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό το πρόβλημα είναι πως τα συμφέροντα των δύο αυτών δυνάμεων δημιουργούν ασφυξία στην εθνική υπόσταση των χωρών του Ευρώκαυκάσου με αποτέλεσμα οι ισορροπίες να είναι δύσκολες ως προς την επιβίωση της εκάστοτε χώρας.

Η Ρωσία μια ομοσπονδία καθαρά στρατογραφειοκρατική επιχειρεί την αφομοίωση όλων των χωρών ούτως ώστε να εφαρμόσουν το δόγμα Derzhava το οποίο δίνει έμφαση στο ρωσικό Imperium το οποίο και θα ασκεί πλήρη κυριαρχία στα γειτονικά της κράτη.

Η συμφωνία λοιπόν των Τραμπ - Πούτιν κυμαίνετε στην παραπάνω πραγματικότητα η οποία λειτουργεί ως παγκοσμιοποιητική συμβεβηκότητα με στόχο την κατακερμάτιση των Εθνών και την μείωση τους σε παγκόσμια κλίμακα. Τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ εξασφαλίζουν παρουσία και έτσι ένα νέο δόγμα Μπρεζίνσκι με πινελιές Γεπίζεφ όπερ και εγένετο, αφού πρώτα μέσα από αυτή την συμφωνία η Αρμενία βγαίνει βαριά πληγωμένη αφού παραχωρεί και εδάφη τα οποία δεν χάθηκαν με πόλεμο. Εν κατακλείδι τόσο η Ουκρανία όσο και η Αρμενία είναι θύματα της πλανητικής πολιτικής η οποία ούσα αμείλικτη δεν διστάζει να διχοτομήσει πατρίδες και λαούς σε μια εποχή που επικαλείται τα ανθρώπινα δικαιώματα ως πολιτικό υποκείμενο το οποίο έχει μετατραπεί προ πολλού σε αντικείμενο.

Τα παραπάνω πολιτικά εργαλεία θα εξυπηρετήσουν την είσοδο της Αμερικής στον δρόμο προς την Ασία, απλώς αυτή την φορά δεν θα επιδιώκει η  Washington την πυρινικοποίηση των χωρών της Βαλτικής αλλά την συνθηκολόγηση με την ''νικήτρια'' στην περιοχή Ρωσία η οποία αποτελεί το Proxy της Κίνας άρα η αμερικανική πολιτική είναι καθαρά πολιτική πρόληψης απέναντι στην επέκταση του Κινεζικού οικονομισμού πάρα στην επέκταση της Ρωσίας.

Ο ειρηνευτικός Τραμπισμός βρωμάει οικονομικό πόλεμο λοιπόν και σίγουρα οι οποίες ελπίδες για ειρήνη είναι φρούδες ελπίδες του πληγωμένου μικροαστισμού ο οποίος ψάχνει τον νέο Καίσαρα αγνοώντας πως η πραγματική ειρήνη διαρκεί όσο ένα ευχολόγιο εκτός τόπου και χρόνου. Η πραγματικότητα είναι πως η πλανητική ανακατανομή είναι παρούσα και σαφέστατα θα δημιουργήσει κάποιες παγκόσμιες προταιρεότητες στις οποίες τα εθνικά συμφέροντα δεν θα έχουν θέση, σε αυτή λοιπόν την γραμμή κινείται τόσο ο Πούτιν όσο και ο Τράμπ όσο και αν οι καλοπροαίρετοι αλλά και με ιδιοτέλεια οπαδοί τους θεωρούν πως ελέω αυτών η παγκοσμιοποίηση τελειώνει.