Το πάθος για τον Che (που διάβαζε Jose Antonio) του αντικομφορμιστικού χωρού

 

του Giorgio Mari (Barbadillo.it)

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Αναφέρω πρώτα, ότι σε αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «δεξιά» αποκλειστικά και μόνο εννοούμενη ως «κοινωνική δεξιά». Ξανακοιτάζοντας επιπόλαια στο διαδίκτυο κάποιες αφίσες που έχουν φτιάξει οι ακτιβιστές του κόσμου μας, προς τιμήν του Che  Guevara, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις διαμάχες που προκάλεσαν από τη μια πλευρά της πολιτικής στην άλλη.

Αδικαιολόγητη και άτοπη διαμάχη, που ίσως προκλήθηκε από την έλλειψη γνώσης του ιδεολογικού σύμπαντος μας. Ήδη ο δημοσιογράφος Mario La Ferla, του περιοδικού “L'Espresso”, στο βιβλίο του "L'altro Che" (Ο άλλος Che) περιγράφει με καλά λόγια τον θαυμασμό που τρέφουν οι «ριζοσπάστες δεξιοί»  ακριβώς για τον Διοικητή. Μια αγάπη γνήσια, ειλικρινής, χωρίς προσχήματα. 

Το 1961, το τότε FUAN, η πανεπιστημιακή οργάνωση του MSI (του Ιταλικού νεοφασιστικού κινήματος), αποφάσισε να αποτίσει φόρο τιμής στον «αντάρτη», κατά τη διάρκεια της κατάληψης στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Μετά το θάνατο του Guevara, στις 9 Οκτωβρίου του 1967, οι πρώτοι που τίμησαν τον χαρακτήρα αυτόν ήταν οι καλλιτέχνες του “Bagaglino”, ενός καμπαρέ της «δεξιάς», που συνέθεσαν τη μπαλάντα "Addio Che"σε δίσκο 45 στροφών.

Και πως να μην αναφέρουμε όλα εκείνα τα παλλόμενα και μεγάλα μυαλά, της πλευρά μας, που του «τραγουδούσαν τα εύσημα»; Εγκέφαλοι του διαμετρήματος του Jean Thiriart, του ιδρυτή της “Jeune Europe”, του Alain de Benoist ή του Jean Cau, συγγραφέα του βιβλίου “Une passion pour El Che”. Για να μείνουμε στο σπίτι μας, σίγουρα έρχεται στο μυαλό ο καθηγητής Franco Cardini, πάντα παραμυθένιος, ο οποίος σε μια ανοιχτή επιστολή του εκφράστηκε για τον Castro και την κουβανική επανάσταση με τρόπο που ... διαβάζοντας το απλά σε μαγεύει.

«Η επανάσταση ήταν εθνικό και λαϊκό «πράγμα». Στην Κούβα, όπου πήγα, έβλεπα συχνά με τα μάτια μου το μότο «Patria o muerte. Το νησί είναι ένα πραγματικό εργαστήριο πατριωτικού σοσιαλισμού. Μόνο αργότερα, αναγκασμένη από την ασφυκτική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, η επαναστατική ηγεσία χρειάστηκε να αναζητήσει υποστήριξη στο σοβιετικό στρατόπεδο. Μεταξύ άλλων, με ένα είδος «αδέσμευτου» τρίτου δρόμου σε έναν κόσμο χωρισμένο σε δύο μπλοκ. Μια Realpolitik». 

Για να μείνουμε μεταξύ του ιδανικού πεδίου και της πραγματικής πολιτικής, αξίζει επίσης να θυμηθούμε τη σταθερή και ακλόνητη φιλία που συνέδεσε τον «Ernesto» με τον Peròn, που θεωρείται ο τελευταίος πολιτικός της κοινοτικής «δεξιάς». Δεν είναι μυστήριο ότι οι δυο τους συναντήθηκαν στην Ισπανία του Φράνκο, με την έγκριση του “Caudillo”.

Για όλα αυτά, πιστεύω ότι οι πολεμικές που διαχέονται τακτικά σε μια «δεξιά», που «χαιρετίζει» με την κακή έννοια τον Ernesto Guevara, είναι άτοπες. Οι ακτιβιστές  μας το έκαναν πάντα με τρόπο σωστό. Ανήκε τελικά ο Guevara  στο σύμπαν μας; Κανείς δεν το λέει και δεν έχει μεγάλη σημασία. Αλλά σίγουρα δεν ανήκει καν σε αυτόν τον βαριεστημένο προοδευτικό κόσμο, που τον έχει κατατάξει ως merchandising, με στόχο να πουληθούν μπλουζάκια και γκατζετάκια στα παιδιά του δυτικού καπιταλισμού τύπου Yankee. 

Πρακτικά όλα όσα πολέμησε ο απελευθερωτής της Κούβας. Επιπλέον, υπάρχει σίγουρα το καθήκον να τιμήσουμε έναν άνθρωπο που μοιράστηκε τις ίδιες τις μάχες μας, απευθείας «επί τόπου», μέσα στο δάσος. Ένας άνθρωπος που, τελικά, εγκατέλειψε και τις υπουργικές του θέσεις για να συνεχίσει τον αγώνα στο πεδίο, όπου βρήκε το θάνατο. Μαζί του, στην «τσέπη» του, λέει ο θρύλος, τα γραπτά και οι ομιλίες του Josè Antonio Primo de Rivera, ιδρυτή της Ισπανικής Φάλαγγας.

Τα υπόλοιπα είναι απλά βαρετά λόγια.

“Hasta la victoria siempre Comandante”