Η ξενομανία, γαλλομανία, αγγλομανία, φέρνουν την πολιτική του Βενιζέλου δηλαδή την υποδούλωση μας στους Φράγκους και τη βίαση μας να τους φανούμε ευχάριστοι και να πολεμήσουμε για λογαριασμό τους. Είναι γαλλικά ιδανικά και αγγλικά συμφέροντα, μα προπάντων δουλική ξενομανία που περνούν από την ψυχή μας και μας σπρώχνουν προς τον πόλεμο, όχι για άλλο λόγο, παρά μόνο γιατί αυτή είναι η θέληση των ξένων που πρέπει να ευχαριστήσουμε.
Φύλλα Ημερολογίου Τόμος Ε, σελ. 116
Ο προοδευτικός Βενιζέλος έγινε οπισθοδρομικός αφού ξανάφερε στην Ελλάδα τα παλιά κόμματα, γαλλικόν, αγγλικόν, ρωσικόν και ανάγκασαν τον ερχομό του γερμανικού. Οι Έλληνες πολιτικοί της εποχής του Κωλέτη, του Μεταξά, του Καλλέργη, του Μαυροκορδάτου, μπορεί να ξιπάζονταν έτσι από τους ξένους προστάτες, μα έπρεπε να έρθει ένας από ένα μικρό κράτος (Κρήτη) με πρόξενους για να ξαναφέρει στην Ελλάδα, τη μεγαλωμένη πιά, τα παλιά της έθιμα τα πολιτικά, τα ξενικά κόμματα, και τα σχετικά τους πάθη.
Φύλλα Ημερολογίου Τόμος Ε, σελ. 121
Ο Βενιζέλος έκαμε ώστε η Ελλάδα να μην ανήκει πια στον ευατό της, παρά να γίνει εξάρτημα, παράρτημα, πρακτορείο, υποκατάστημα, προτεκτοράτο της Γαλλίας και της Αγγλίας.
Φύλλα Ημερολογίου Τόμος ΣΤ, σελ. 15
Επειδή αυτός είχε ένοχες σχέσεις με τους ξένους, φαντάζεται πως και οι έχθροι του οι πολιτικοί δεν μπορούν παρά να συνεννοούνται με άλλους ξένους. Τέτοιος είναι ο Βενιζέλος.
Φύλλα Ημερολογίου Τόμος ΣΤ, σελ. 81
Βενιζέλος: 1) προσκαλεστής των ξένων στον τόπο μας, ενισχυτής και επισφραγιστής της ηθικής και υλικής φραγκοκρατίας στην Ελλάδα. 2) Διώχτης των βασιλιάδων από πάθος προσωπικό και αρχομανία. 3) Διαφθορέας και δωροδοκητής των Ελλήνων με χρήματα, τιμές, θέσεις.
Φύλλα Ημερολογίου Τόμος ΣΤ, σελ. 87
Ζήτω η ελευθερία των φιλελευθέρων. Για να μεταχειρίζονται την τυραννία για να σταθούν, παεί να πεί πως είναι μειοψηφία.
Φύλλα Ημερολογίου Τόμος ΣΤ, σελ. 88
Δεν είμαι επιτήδειος. Εγώ έλεγα και πίστευα ότι θα έπρεπε να πολεμήσει η Ελλάδα στο πλευρό των Συμμάχων μόνο την επέμβαση τους δεν ήθελα, μόνο τα καμώματα του Βενιζέλου δεν ενέκρινα ενώ συμφωνούσα μαζί του για την ανάγκη συμμετοχής στον πόλεμο και κύταζα να πείσω τους άλλους, όσοι δεν συμφωνούσαν, και θα τους έπειθα αν ενεργούσε τίμια ο Βενιζέλος και βοηθούσε ίσια και ειλικρινώς για να καταπεισθούν και οι άλλοι. Μα αυτός πήγε και έγινε των ξένων όργανο για να διώξει τον Βασιλιά και να ευχαριστήσει το πάθος του. Τον εμφύλιο πόλεμο δεν τον ήθελα, ο Βενιζέλος τον θέλησε και τον έφερε. Σε αυτό δεν συμφωνούσα μαζί του. Δεν είμαι επιτήδειος και χαίρομαι, ούτε θέλω να είμαι. Και για αυτό με περιορίζουν, με εξορίζουν, με συκοφαντούν, και διαστρέφουν την αλήθεια οι ξένοι και ο Βενιζέλος. Αυτουνού του συμφέρει να φαίνεται πως μόνος του και ενάντια στη γνώμη όλων των άλλων νίκησε και μεγάλωσε την Ελλάδα. Για αυτό θέλει να χαντακώσει όλους όσους δεν ήταν μαζί του σύμφωνοι σε όλα, όσοι δεν τον υπηρέτησαν ας ήταν και σύμφωνοι σε μερικά. Και χαίρομαι μόνο που είδα σωστά τα πράματα. Ήθελα τον πόλεμο μα όχι τον εμφύλιο πόλεμο, ούτε το ανακάτωμα του Αγγλογάλλου στα δικά μας πράματα.
Φύλλα Ημερολογίου Τόμος Ε, σελ. 79
Είναι λοιπόν ψέμα ότι ο Βενιζέλος είναι ο εκλεκτός του λαού. Είναι ψέμα ότι ο λαός θέλησε τον πόλεμο. Είναι ψέμα ότι δέχτηκε ευχάριστα την αγγλογαλλική επέμβαση και υποδούλωση του. Είναι ψέμα ότι η Αγγλογαλλία είχε δικαίωμα προστασίας απάνω στην Ελλάδα. Τα ψέματα αυτά θα πέσουν. Ο Βενιζέλος από το πάθος του ενάντια στον Βασιλιά θέλησε να τον εκδικηθεί και πήγε κρυφά στην Entente και τον ραδιούργησε και επροετοίμασε την επέμβαση της για να τον βγάλει από την Ελλάδα. Έπειτα, με την προστασία τους, ξεσπάθωσε (κατά τα μέσα του 1916) ενάντια στο Βασιλέα, και έχασε τη συμπάθεια του λαού. Μα με την προστασία των ξένων στάθηκε και στέκεται. Οι Αγγλογάλλοι τον διακηρύττουν ή και τον έχουν για μεγάλον άνδρα γιατί τους βοηθεί να κάνουν τις δουλείες τους, να εκτελούν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στην Ανατολή. Μα και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια είναι ψέμα, γιατί δεν τα θέλουν οι λαοί. Απόδειξη η Ρωσία και η Γερμανία. Τρία χρόνια αγωνίστηκε η ιμπεριαλιστική Ρωσία (η επίσημη Ρωσία) για να πάρει την Πόλη, και σκοτώθηκε κόσμος και κοσμάκης και υπέφερε ο λαός. Και όλα στο βρόντο, γιατί κουράστηκε, απελπίστηκε ο λαός, σηκώθηκε και σάρωσε τους κυβερνήτες του με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια μαζί. Το ίδιο και η Γερμανία. Τώρα μένουν οι ιμπεριαλιστικοί κυβερνήτες της Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας. Και αυτοί θα σαρωθούν από τα λαϊκά κύματα που θα σηκωθούν σίγουρα, σήμερα ή αύριο. Και τότε ο κ. Βενιζέλος, ο τσαρλατάνος, ο ραδιούργος, ο ταχυδακτυλουργός, ο δημαγωγός, ο γαλίφης, θα μείνει σόλος. Που θα στηριχτεί; Οι ιμπεριαλιστές ξένοι προστάτες του θα είναι χαντακωμένοι.
Στα υποδουλωτικά του καμώματα μπορεί να ελπίζει πως έχει στήριγμα τους Μικρασιάτες και νησιώτες Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου, Ρόδου (Κύπρου). Αυτοί είναι ραγιάδες, συνήθισαν με τον Τούρκο. Ένα αίσθημα έχουν, πώς να γλυτώσουν από τον Τούρκο και ας γίνουν οτιδήποτε. Δέχονται ευκολότερα από τον λαό της ελεύθερης Ελλάδας ένα καθεστώς αυτονομίας και προστασίας ξενικής, φτάνει να ξεφύγουν από τα χέρια του Τούρκου. Απάνω σε αυτό το αίσθημα τους θα παίζει ο Βενιζέλος. Θέλει να τους ενώσει με την Ελλάδα για να στηριχτεί έπειτα απάνω τους και να επικρατήσει αυτός, γιατί είναι φίλαρχος και πρέπει πάντα να βασιλεύει, έστω και με την προστασία και σαν υποταχτικός των ξένων. Και στην Ινδία υπάρχουν μαχαραγιάδες που βασιλεύουν υποταχτικοί της Αγγλίας. Τι με αυτό που είναι δούλοι των Άγγλων; Μήπως τάχα δεν βασιλεύουν; Τον ελεύθερο λαό της ελεύθερης Ελλάδας νομίζει πως θα τον υποτάξει στον ευατό του και στην Αγγλογαλλική προστασία (ιμπεριαλισμό) μέσον των Μικρασιατών που τα δέχονται όλα φτάνει να μην έχουν τον Τούρκο από πάνω τους. Έχει και τους Κρητικούς που ήταν πάντα μισθοφόροι.
Φύλλα Ημερολογίου Τόμος Ε, σελ. 42
Αισθάνομαι την ανάγκη απέναντι του βενιζελισμού να στέκομαι όρθιος σα βράχος. Είναι κάτι ο βενιζελισμός που υψόνεται αντίθετα και από τον ελληνισμό μου και από τον ανθρωπισμό μου, κάτι αντιπαθητικό. Το ότι πετυχαίνει ο Βενιζέλος στην πολιτική, δεν αλλάζει την όρθια στάση μου απέναντι του. Ο Βενιζέλος δεν πετυχαίνει μέσα μου, δεν πετυχαίνει όσο για τον ανθρωπισμό των Ελληνών, δεν πετυχαίνει όσο για την ανάγκη που αισθάνομαι να δώ τους γύρω μου ανθρώπους, τους συγγενικούς, καλήτερους, ανώτερους από τον ευατό τους.
Τι έχει ο βενιζελισμός που αντιπαθώ; Τι έχει που θέλω να αντιπαθήσουν όλοι οι Έλληνες, αφού θέλω οι Έλληνες να γίνουν καλήτεροι από ότι είναι; Ο βενιζελισμός είναι possibilisme, είναι υλισμός, είναι πολύ γήινος, είναι επιτυχία με ταχυδακτυλουργία, είναι καπατσοσύνη, επιτηδειότητα, αρριβισμός, δημαγωγία. Ο βενιζελισμός είναι πασάλειμμα με σύγχρονες, επιπόλαιες, επιστημονικοφανείς ιδέες ευρωπαϊκές (του σύγχρονου δηλαδή ευρωπαϊκού πολιτισμού) είναι ευρωπαϊκό, φράγκικο βερνίκι λαμπερό, σοβάντισμα πρόχειρο για να φαντάζει ο κακοχτισμένος τοίχος ή και φτιασίδωμα αποκρουστικό (αλλά με σκοπό ελκυστικό) μίας ωραίας γυναίκας (σοβάντισμα του μαρμάρινου τοίχου ενός αρχαίου ναού)...Αντιπαθώντας τον Βενιζέλο δεν συμπαθώ τους αντιπάλους του Βενιζέλου ούτε τους έχω για καλήτερους τύπους Έλληνα και ανθρώπου. Συμφωνώ μόνο μαζί τους στο ότι αντιπαθούν, ασύνειδα ίσως, τον βενιζελισμό. Αλλά και αυτοί έχουν στίγματα, τα κακά στίγματα της φυλής πχ αρχομανία, λογομανία, στρεψοδικία, δικολαβία, ραδιουργία, συκοφαντία, ψευτιά.
Στην ασύνειδη αντιπάθεια των λαϊκών ανθρώπων, των εργατικών, για το Βενιζελισμό βρίσκω περισσότερη αλήθεια γιατί εκεί λείπει το πολιτικό συμφέρο. Μολονότι και εκεί μπορεί να ενεργεί κάποιο συμφέρο, αλλά είναι συμφέρο πιο άμεσο, πιο καθαρό, το συμφέρο του ψωμιού, της ζωής, της αυτοσυντηρησίας. Ο βενιζελισμός είναι στήριγμα της κεφαλαιοκρατίας και της αστικής τάξης, του μπουρζουαζισμού. Κολακεύοντας, βοηθώντας εκείνους που κερδίζουν στηρίζεται ο βενιζελισμός και γίνεται αντιπαθητικός και σε μένα που δε δίνω πεντάρα για τα υλικά συμφέροντα των Ελλήνων και των ανθρώπων, και στον πολύ λαό, στον εργατικό, που αυτός λογαριάζει βέβαια υλικά συμφέροντα αλλά και υποφέρει από τον εγωισμό και την εκμετάλλευση της κεφαλαιοκρατίας και του μπουρζουαζισμού, από την τυραννικότητα της διοικούσας τάξης.
Τώρα στην διοικούσα τάξη πρέπει να προστεθεί και η διοικητική υπηρεσία του κράτους, η υπαλληλία με τα στενά εγωιστικά της συμφέροντα που είναι και αυτά αντίθετα με τα συμφέροντα της ευημερίας του μικρού λαού, του κοσμάκη, μικροαστού, εργάτη, χωριάτη, ναυτικού, βοσκού. Η υπαλληλία είναι τυφλός τύραννος του κοσμάκη. Η υπαλληλία είναι μία τάξη ιεραρχική ανθρώπων που βυζαίνει το δημόσιο ταμείο (κράτος, και το δημόσιο ταμείο), (το κράτος) βυζαίνει τον κοσμάκη, με την πρόφαση ότι του προσφέρει σπουδαία υπηρεσία, ότι τον διοικεί, ότι τον φυλάει, ότι του ασφαλίζει τη ζωή του και την εργασία του για το ψωμί.
Ο βενιζελισμός για να στερεωθεί υποστηρίζει με τα όλα του την υπαλληλία, την αυξάνει στον αριθμό και στους μισθούς, τη φουσκόνει, την πληθαίνει, την πολύνει, την παχαίνει. Έτσι σπαταλά τα χρήματα του δημοσίου ταμείου (χρήματα που έδωσε ο λαός) που δεν τα έδωσε ο λαός βέβαια για να παχαίνει μία τάξη (η υπαλληλία) αλλά για να έχει όχι μόνο ασφάλεια ζωής και περιουσίας παρά και καλητέρεψη ζωής και γενίκεψη εργασίας σε όλους τους Έλληνες και δημιουργία όρων εργασίας για όσο γίνεται περισσότερο κόσμο. Η υπαλληλία έπρεπε να είναι μέσο και έγινε σκοπός. Από την υπαλληλία έπρεπε να έχει αξιώσεις ο κόσμος, και κατάντησε αυτή να έχει αξιώσεις από τον κόσμο, από το χρήμα του κόσμου. Θέλει να σέβεται τα δικαιώματα της ο κόσμος, ενώ αυτή δε σέβεται τον ευατό της, το καθήκον της προς τον κόσμο, δε σέβεται τη ζωή του λαού που για αυτόν έχει γίνει και υπάρχει κράτος.
Ο λαός έχει προσόντα κάθε λογής, αναπτύξιμα - ορέξεις, ορμές, ικανότητες. Η διοικούσα τάξη του δυναμόνει μόνο τις υλιστικές ορέξεις, τη διοικούσα τάξη τη δυναμόνει ο Βενιζέλος για να στερεωθεί αυτός. Για αυτό αντιπαθώ εγώ τον βενιζελισμό που έφτασε να πουλήσει και την πολιτική ανεξαρτησία του κράτους για κάποιο συμφέρο.
Και άμα είναι μεγαλήτερο το κράτος, θα είναι τάχα και καλήτεροι οι ανθρώποι; (ευτυχέστεροι δα δεν μπορεί να γίνουν, μα υλιστικότεροι, δουλικότεροι, μάλιστα, μπορεί). Πρέπει βέβαια οι Έλληνες να ενωθούν, μα όχι και να πουλήσουν τον ευατό τους είτε στους ξένους, είτε στον Μαμωνά. Γιατί σκλάβοι;
Φύλλα Ημερολογίου Τόμος ΣΤ, σελ. 34 - 35
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου