Ο Κάρλ Όττο Πέτελ για το Φαιοκόκκινο Μέτωπο

 

Το δοκίμιο «Ξεκάθαρα Μέτωπα» γράφτηκε από τον σοσιαλ-εθνικιστή διανοούμενο Karl Otto Paetel στη χρονική περίοδο 1929 - 1930, όταν ήταν ακόμη οργανωτής του «Young Front Working Circle», μίας άτυπης ομάδας πίεσης της οποίας κατευθυντήρια γραμμή ήταν η προώθηση ισχυρότερων δεσμών και στενότερης συνεργασίας μεταξύ των ριζοσπαστικών ομάδων της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς. Το μεγαλύτερο μέρος των προπαγανδιστικών προσπαθειών στόχευε στο NSDAP, ένα κόμμα το οποίο ο Paetel και οι συνεργάτες του θεωρούσαν εκείνη την περίοδο ως το πιο πολλά υποσχόμενο όχημα για την επίτευξη μίας εθνικιστικής και σοσιαλιστικής επανάστασης. Ενώ ο Paetel δεν ήταν ποτέ μέλος του NSDAP, εντούτοις ενθάρρυνε τους στενούς δεσμούς μαζί του αυτή την περίοδο - πολλοί από τους φίλους του ήταν μέλη του ριζοσπαστικού κλάδου του Κόμματος στο Βερολίνο - Μαγδεμβούργο και τόσο το «Young Front» και η οργάνωση που το διαδέχτηκε (η ομάδα Σοσιαλεπαναστατών Εθνικιστών που ιδρύθηκε το 1930, περισσότερα ΕΔΩ) άντλησαν το μεγαλύτερο μέρος των μελών τους από τα δυσαρεστημένα μέλη του NSDAP που ανήκαν στην φατρία Strasser. Η σχέση του Paetel με τους Εθνικοσοσιαλιστές ήταν αρκετά ισχυρή, ο ίδιος συνεισέφερε σε εκδόσεις του Κόμματος, κύριως σε εκείνες που αφορούσαν τον εκδοτικό οίκο Kampf Verlag.

«Οι πολιτικοί συνασπισμοί και κάθε πολιτική συμφωνία μπορεί να είναι προϊόν ορθολογικής σκέψης ή κάποιου τακτικισμού, μπορούν ωστόσο να προβλεφθούν και από την ίδια την πολιτική κατάσταση. Οι απόψεις για τις άλλες πολιτικές δυνάμεις έχουν πραγματική αξία μόνο για ένα κίνημα που αποτελεί την έκφραση μίας θεμελιώδους πολιτικής φιλοσοφίας που είναι χαρακτηριστική της εποχής (γιατί μόνο σε τέτοιου είδους κινήματα η πολιτική λαμβάνει επιτακτικό χαρακτήρα), αν βρίσκεται σε κάποιο βαθμό ήδη στον αέρα και αντιπροσωπεύει την ουσιαστική συγκεκριμενοποίηση της ιδανικής γλώσσας.  

Ο γερμανικός σοσιαλισμός βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με δύο τέτοιους προσδιορισμούς. Εσωτερικά, αντιμετωπίζει το ζήτημα: πως πρέπει να συμπεριφερθούμε αν μία μέρα το KPD, το οποίο γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι καθοδηγείται από τις οδηγίες της Μόσχας, επιχειρήσει να υποδαυλίσει μία αναταραχή ως βάση για την «προλεταριακή επανάσταση» και οι φύλακες της Βαϊμάρης καλέσουν την νεολαία στα όπλα για να πολεμήσει για την «ειρήνη και την τάξη», να αντιμετωπίσει τον μπολσεβικισμό και να βγάλει για άλλη μία φορά τα κάστανα από την φωτιά για χάρη των σημαιών της Βαϊμάρης και των Βερσαλλιών;

Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ως προς ένα πράγμα: εάν ο σοσιαλεπαναστατικός εθνικισμός και ο εκφραστής του στις μάζες, το NSDAP, ακολουθήσει αυτά τα συνθήματα τότε θα έχει αποτύχει στην ιστορική του αποστολή να επανενσωματώσει τους εκτοπισμένους προλετάριους στο κοινό γερμανικό πεπρωμένο εφαρμόζοντας ανελέητα ένα σοσιαλιστικό - κορπορατιστικό σύστημα, βασισμένο στη γερμανική φύση, και φέροντας είς πέρας την ταξική πάλη της εργασίας ενάντια στο διεθνές και υπερεθνικό κεφάλαιο. Σε μία τέτοια κατάσταση, μία λανθασμένη αρχή στην εσωτερική πολιτική - όπως για παράδειγμα η συμμόρφωση με συνθήματα περί «ειρήνης και τάξης» - θα αποτύπωνε το σημάδι του Κάιν για πάντα στους Γερμανούς Σοσιαλιστές, χαρακτηρίζοντας τους ως πρόθυμες και ευκολόπιστες ασπίδες του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που κυριαρχεί στο σημερινό σύστημα, καθιστώντας τους αυτούς που θα μπλοκάρουν για πάντα την πρόσβαση του παραγωγικού προλεταριάτου στον σοσιαλισμό και τις απαιτήσεις του. 

Η κατάσταση της «τάξης» αυτή καθ΄ευατή δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν πολιτική αξία. Μόνο αν υπάρχει κάτι πολύτιμο στην ουσία που αξίζει να διατηρηθεί, η συντηρητική στάση έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί στο αναρχικό, καταστροφικό στοιχείο. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν ξεκάθαρα ως εξής: από τα δύο πολιτικά άκρα - επειδή εκεί τα άτομα είναι πιο σκληρά καταδεικνύοντας την αδυναμία των παρόντων συνθηκών - μία θύελλα εφορμεί ενάντια στο σύστημα της ξένης διείσδυσης, των καπιταλιστικών και εγωιστικών συμφερόντων. ΄Ετσι, αν από την μία πλευρά γίνεται μία πρακτική προσπάθεια να δοθεί η μάχη ενάντια στο Σύστημα, τότε οι αντιπάλοι του συστήματος από την άλλη πλευρά δεν πρέπει να παρουσιάζουν το παραμικρό ενδιαφέρον να το προστατεύσουν. Η απίστευτα απλή συνειδητοποίηση ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία επιβιώνει σήμερα λόγω της αμοιβαίας δέσμευσης και διάσπασης των επαναστατικών ενέργειων έχει σταδιακά ριζώσει, ωστόσο πρέπει να την έχουμε κατά νού, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, σε στιγμές δράσης από την Αριστερά. 

Για να μην παρεξηγηθούμε: γνωρίζουμε καλά ότι με την απερίγραπτη γραφειοκρατία του KPD στη Γερμανία (που ξεκινούν την επανάσταση στις 15 κάθε αυθαίρετου μήνα σύμφωνα με τις εντολές της Μόσχας!) καμία γερμανική και σοσιαλιστική επανάσταση δεν μπορεί να επιτευχθεί. Πολύ λιγότερο, τώρα, με την σύνταξη του Νόμου για την Προστασία της Δημοκρατίας[1]. Ωστόσο, αυτό το γεγονός, πρέπει πάση θυσία να αποτρέψει την, για δεύτερη φορά χρήση μας, προς όφελος ενός κράτους που δεν είναι δικό μας, ενός κράτους που μισούμε από κοινού με τους άνδρες που βρίσκονται κάτω από την κόκκινη σήμαια και στέκονται πίσω από τα οδοφράγματα. «Τα όπλα σε ετοιμότητα!»[2], αυτό μπορεί να είναι το μόνο σύνθημα για τον γερμανικό εθνικισμό στη δεδομένη στιγμή. Και ενεργή ετοιμότητα για εκείνη τη στιγμή που θα κάνουμε δική μας την πρωτοβουλία των καταπιεσμένων, σαρώνοντας την γραφειοκρατία της Μόσχας και αλλάζοντας πορεία προς τον γερμανικό σοσιαλισμό, για να επιτύχουμε επιτέλους την γερμανική επανάσταση που θα είναι συγχρόνως εθνικιστική και σοσιαλιστική. Δεν είμαι ο άνθρωπος του Συστήματος όταν βλέπω τα προβλήματα του. Οποιαδήποτε αποδυνάμωση του Συστήματος είναι ευκαιρία για εμάς. Και αν οι αστοί θρηνούν για τον κίνδυνο του «μπολσεβικισμού» και τρέμουν για τα προνόμια τους, τι μας ενοχλεί; Αυτό το κράτος δεν μας αφορά. Μπορεί να προστατεύσει μόνο του τον ευατό του. Εμείς ελπίζουμε σε μία διαφορετική μέρα!

Ας μην παραποιήσουμε ξανά τα μέτωπα! Η εσωτερική πολιτική κατάσταση είναι άμεσα ανάλογη με την τρέχουσα κατάσταση της εξωτερικής πολιτικής. Υπάρχει και εκεί μία καταστροφολογική υστερία περί μπολσεβικισμού. Μέσω της αναφοράς στο μπαμπούλα της Μόσχας, η αστική τάξη κάθε χρώματος και απόχρωσης, επιχειρεί να υποκίνησει την νεολαία να ενεργήσει ως μπράβος του παγκόσμιου κεφαλαίου εναντίον της Ρωσίας. O καρδινάλιος Faulhaber, οι Stahlhelm, οι Άγιοι Πατέρες και όλοι οι πολιτικά ενδιαφερόμενοι κύκλοι ενός κυρίαρχου «χριστιανικού κόσμου» συγκλίνουν μαζί «κάτω από τον σταυρό» για να αναθεματίσουν την Ρωσία! Εδώ μπορεί να υπάρχει μόνο ένα σύνθημα για τον γερμανικό σοσιαλισμό: μην επιτρέψετε τον ευατό σας να παρασυρθεί από την μαζική ψύχωση που καλλιεργείται σήμερα. 

Δεν χρειάζεται να τονιστεί, ότι όσον αφορά την μορφή του κράτους κλπ διαφωνούμε με την Σοβιετική Ρωσία. Αλλά αναρωτιόμαστε, τι κερδίζουμε αν υποστηρίξουμε την καπιταλιστική προπαγάνδα ενάντια στη σοσιαλιστική κοινότητα; Τι κερδίζουμε από την υποστήριξη των διεκδικήσεων της Ρώμης για παγκόσμια εξουσία μέσω μίας ψευδούς «χριστιανικής» προπαγάνδας (η οποία είναι μόνο προπέτασμα καπνού για πολιτικές επιδιώξεις και η οποία υποστήριζει όλες τις πολιτικές δυνάμεις που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στην υποδούλωση της Γερμανίας) που στρέφεται εναντίον ενός κράτους, το οποίο δεν συγκαταλέγεται στους καταπιεστές μας, ασχετώς των λαθών τα οποία βρίσκουμε σε αυτό. Αποφύγετε την φασαρία εναντίον της Ρωσίας, η οποία θολώνει μόνο μία σαφή εικόνα των πολιτικών ευκαιριών που μπορούν αναμφίβολα να οδηγήσουν την γερμανική πολιτική πιο κοντά στις «Νεαρές Δυνάμεις» ενάντια σε αυτές του «Σχεδίου Γιάνγκ». Δεν θα επιτρέψουμε να καθοδηγηθούμε, από μία ψευδή αίσθηση αλληλεγγύης, προς εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις από των οποίων την κατάρρευση έχουμε άμεσο συμφέρον. Δεν θα προσανατολιστούμε προς τα εκεί ούτε στην εσωτερική, ούτε στην εξωτερική πολιτική: 

Ούτε οι κόκκινοι αντίπαλοι της σημερινής δημοκρατίας, ούτε ο εχθρός του δυτικού κεφαλαίου, η Ρωσία, πρέπει να χτυπηθούν με οποιασδήποτε μορφής βοήθεια από εμάς. Στη παρούσα κατάσταση και οι δύο είναι σύμμαχοι μας, στο μέτρο του εφικτού, εναντίον της Βαϊμάρης, των Βερσαλλιών και της Wall Street. Οι διαφορές μεταξύ μας θα εξακολοθούν να υποδεικνύονται αρκετά ξεκάθαρες για την ώρα. Προσοχή! Μην αφήνετε τα μέτωπα να θολώνονται και να παραποιούνται!»

[1]: «Nόμος για την Προστασία της Δημοκρατίας» – δηλαδή οι Σοσιαλδημοκράτες. Ο Νόμος για την Προστασία της Δημοκρατίας (Republikschutzgesetz) ψηφίστηκε από το Ράιχσταγκ το 1922, στον απόηχο της δολοφονίας του υπουργού Εξωτερικών Walter Rathenau από εθνικιστές τρομοκράτες. Στόχευε ρητά κατά των ριζοσπαστικών ομάδων, ο Νόμος απαγόρευσε οργανώσεις και εκδόσεις που θεωρούνταν ότι ήταν ενάντια στο «συνταγματικό δημοκρατικό κράτος» και εισήγαγε αυστηρότερες ποινές για τις περιπτώσεις πολιτικής βίας. Αν και η κυβέρνηση που εισήγαγε τον νόμο είχε επικεφαλής τον καγκελάριο Wirth, μέλος του Κόμματος του Κέντρου, ο νόμος ήταν σε μεγάλο βαθμό ευθύνη του σοσιαλδημοκράτη υπουργού Δικαιοσύνης Gustav Radbruch και θεωρούνταν συνήθως προϊόν του SPD. Μια μεταγενέστερη, αναθεωρημένη έκδοση του Νόμου που εισήχθη τον Δεκέμβριο του 1929 επηρεάστηκε επίσης σε μεγάλο βαθμό από τους Σοσιαλδημοκράτες – σε αυτή την περίπτωση από τον Υπουργό Εσωτερικών Carl Severing. Ενώ ο αρχικός Νόμος του 1922 είχε εισαχθεί ως άμεση απάντηση στην εθνικιστική βία, η αναθεώρηση του Νόμου το 1929 εισήχθη στον απόηχο της πανεθνικής απαγόρευσης του παραστρατιωτικού σώματος του KPD, της Ένωσης Μαχητών του Κόκκινου Μετώπου.

[2]: «Τα όπλα σε ετοιμότητα!» – Στα γερμανικά «Gewehr bei Fuß stehen!».  Ένα στρατιωτικό ιδίωμα που μεταφράζεται σε «ετοιμαστείτε για μάχη!».

ΠΗΓΗ