Όσον αφορά τους ποδοσφαιρικούς οπαδούς και την καταστολή που υφίστανται, από την αριστερά μέχρι την δεξιά, η κοινή γνώμη είναι πάντα γεμάτη από τις φράσεις «αν το έβλεπαν στην τηλεόραση δεν θα είχε συμβεί τίποτα», «φυλακίστε τους και μην τους βγάλετε ποτέ», «βάλτε τους σε καταναγκαστική εργασία» . Ως εκ τούτου, ως συνέπεια, όλο το πολιτικό φάσμα ένιωθε πάντα μία στιγμή ευχαρίστησης με το να τους επιτεθεί. Και, τι είναι ακόμη πιο σοβαρό, αν είναι δυνατόν, από το να εφαρμοστούν πειραματικά στον ετερόκλητο κόσμο των θαυμαστών (τόσο των ultras όσο και των μη) μια ολόκληρη σειρά από δρακόντεια μέτρα για να μεταφερθούν στη συνέχεια στον έλεγχο της κοινωνίας γενικότερα. Χωρίς ο μέσος πολίτης να έχει την αντίληψη ότι έχει χρησιμοποιηθεί και εξαπατηθεί.
Απαγόρευση πρόσβασης σε αθλητικές εκδηλώσεις
Μια απαραίτητη εισαγωγή, πριν προχωρήσουμε σε λεπτομέρειες. Εδώ δεν μιλάμε για διεκδίκηση κανενός είδους ατιμωρησίας. Όποιος κάνει λάθος πληρώνει και όποιος έχει επιλέξει έναν «ακραίο» τύπο διαδρομής στο γήπεδο ξέρει τι μπορεί να αντιμετωπίσει. Τόσο πολύ που μου αρέσει να παραθέσω ένα παλιό πανό από ένα γκρούπ οπαδών της Ρόμα, τους BISL: «Για όσους έχουν ξεχάσει... το να είσαι ultra είναι έγκλημα!». Ωστόσο, ευτυχώς, στη βάση του νομικού μας συστήματος εξακολουθεί να υπάρχει το γεγονός ότι τα σφάλματα είναι ατομικά και όχι ομαδικά. Και κάποιος κρίνεται ένοχος μόνο μετά την τριτοβάθμια κρίση. Όλα αυτά όμως, στον «υπέροχο» κόσμο του ποδοσφαίρου, φαίνεται ως δια μαγείας να μην λαμβάνονται υπόψη.
Στην Ιταλία, το λεγόμενο «DASPO» τέθηκε σε ισχύ με νόμο στις 13 Δεκεμβρίου 1989. Το ακρωνύμιο σημαίνει «Απαγόρευση πρόσβασης σε αθλητικές εκδηλώσεις», που εδώ και χρόνια αποκαλείται από όλους "προειδοποίηση". Εκδίδεται από τον αστυνομικό επίτροπο και, έχοντας μεταβλητή διάρκεια, απαγορεύει σε άτομο που κρίνεται επικίνδυνο να έχει πρόσβαση στα γήπεδα. Αρχικά επιβλήθηκε σε όσους ήταν πρωταγωνιστές, περισσότερο ή λιγότερο, σε σοβαρά επεισόδια βίας. Όμως, με τα χρόνια, η εφαρμογή του έχει αυξηθεί δραματικά. Στο σημείο να στοχεύουν υποκείμενα που στην πραγματικότητα δεν είχαν κάνει τίποτα κακό, αλλά θεωρούνταν, κατά την απόλυτη διακριτική τους ευχέρεια, δυνητικά επικίνδυνα για τη δημόσια τάξη.
Επιπλέον, όλο και πιο συχνά, το «DASPO» συνδέεται με μία ή δύο υπογραφές στα αστυνομικά γραφεία. Πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων, καταστρέφοντας την κοινωνική ζωή του φερόμενου ως δράστη. Αυτό το μέτρο, εντελώς δυσανάλογο με το γεγονός καθεαυτό και που δεν έχει εφαρμογή σε άλλους κοινωνικούς τομείς, είναι αποκλειστικά καταπιεστικό και χρησιμοποιείται ως προειδοποίηση. Δεδομένου ότι τώρα, ανάμεσα στα ονομαστικά εισιτήρια και τις κάμερες που υπάρχουν παντού, μέσα και έξω από το γήπεδο, θα ήταν ακόμα αδύνατο για έναν οπαδό να έχει πρόσβαση στις εξέδρες και ακόμη και να σκεφτεί να ξεφύγει.
Για όλους αυτούς τους λόγους, οι ομάδες ultras, διαισθανόμενες τι συνέβαινε, στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές του 2000 προχώρησαν σε κοινές πρωτοβουλίες με πανό που έγραφαν προφητικά «Ειδικοί νόμοι: σήμερα για τους ultras, αύριο για όλη την πόλη». Και μάλιστα, το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90 βρήκε τους οπαδούς να θεωρούν αυτούς τους θεσμούς ως «γυμναστήριο» για την προετοιμασία για το G8 στη Γένοβα το 2001. Ένα πραγματικό ορόσημο για τον μελλοντικό κοινωνικό έλεγχο.
Όπως ήταν φυσικό, η κοινή γνώμη, προφανώς με καθοδηγητή τα ΜΜΕ, δεν πήρε το μήνυμα. Υποβιβάζοντάς το στον ανόητο ισχυρισμό, ότι ένα περιθώριο βίαιων ανθρώπων δεν μπορούν να πολεμήσουν για την ελευθερία. Και έτσι, εν μέσω γενικής αδιαφορίας, φτάσαμε στη διαχείριση της πανδημίας από το αστικό «DASPO». Και, τώρα βρισκόμαστε σε ένα τρελό «DASPO» εκτός πλαισίου. Δηλαδή η δυνατότητα που δόθηκε στην αστυνομία να εμποδίσει την πρόσβαση στα γήπεδα σε οποιονδήποτε θεωρείται γενικά οπαδός και άτομο που δεν έχει την τάση για τυφλή υπακοή.
Για το λόγο αυτό, τις τελευταίες εβδομάδες, το «DASPO» έφτασε εκτός πλαισίου σε ορισμένους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν επισκεφτεί καν το γήπεδο εδώ και αρκετά χρόνια, επειδή «τόλμησαν» να συμμετάσχουν στο τελετουργικό του «PRESENTE!» της Acca Larentia, που γιορτάστηκε στη Ρώμη στις 7 Ιανουαρίου. Να λοιπόν το κράτος «δάσκαλος» που σε τιμωρεί όχι πια γιατί αυτό που κάνεις είναι έγκλημα (το έχουν δοκιμάσει χίλιες φορές, αλλά στο τέλος πάντα καταλήγεις με αθώωση), αλλά γιατί δεν μου αρέσεις και θα σε κάνω να το καταλάβεις καλά, καταστρέφοντας τα Σαββατοκύριακα σου, τα οποία θα περνάς με την οικογένεια και τους φίλους σου.
«Πώς γίνεται; Ίσως αναρωτηθείτε…»
Θα βοηθήσουν όλα αυτά να απομακρυνθούν οι απλοί πολίτες από την αιώνια ταραχή τους; Το ελπίζω, αλλά ειλικρινά αμφιβάλλω. Το πιθανότερο είναι ότι σε λίγα χρόνια, όταν και οι ίδιοι υποστούν την ίδια μεταχείριση, θα καταλήξουν να αναρωτιούνται «γιατί;». Όπως τραγούδησαν οι «Sotto fascia simple».
Roberto Johnny Bresco
Διαβάστε επίσης: Οπαδοί ενάντια στο Σύστημα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου