Τα έχουμε πει και τα έχουμε ξαναπεί τους τελευταίους μήνες, χωρίς να ενδίδουμε σε ζητωκραυγές ή στις «σκέψεις του μπαρ» σχετικά με τις συμπάθειες ή τις προτιμήσεις που κάποιος Ευρωπαίος ηγέτης θα μπορούσε να προκαλέσει στον Τραμπ ή όχι. Αυτό που συνέβη, στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου, στην παγίδα που είχε στηθεί κατά του Ουκρανού Προέδρου ήταν η επιστροφή στα πρότυπα του πιο κλασικού και βάναυσου ιμπεριαλισμού. Ο καιρός των διπλωματικών σινεμά, των ωραίων στρατηγικών για να «κλειδώσουμε» τους συμμάχους και να κρατήσουμε τους εχθρούς σε απόσταση, έχει τελειώσει: σήμερα επιστρέφουμε στο κλασικό σχήμα της βίαιης ισορροπίας δυνάμεων που δεν επιτρέπει τη διαμεσολάβηση. Είναι ψέματα ότι ο Τράμπ κάνει μια ασυνέχεια με τον Μπάιντεν ή τον Ομπάμα για το ουκρανικό ζήτημα, παίρνει μόνο ό,τι έχουν προετοιμάσει οι προκάτοχοί του με τη συνενοχή των Ρώσων υπηρετών από το 2014: μια θανατηφόρα παγίδα για την Ουκρανία και την Ευρώπη. Η διχοτόμηση της Ουκρανίας και οι πόροι της, η εξουδετέρωση των ευρωπαϊκών χωρών με διμερείς συνομιλίες που τείνουν να ικανοποιούν μόνο τους προσωπικούς εγωισμούς ορισμένων πολιτικών σε εθνικό επίπεδο (αλήθεια Μελόνι;) ήταν πάντα στο πλαίσιο της παγκόσμιας αναδιάταξης μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας και των Ρώσων παπάδων. Καθένας με το έργο και το ρόλο του, σε αυτό τον παγκόσμιας κλίμακας νέο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας με πολύ μεγάλη εκτίμηση για την παλιά τάξη πραγμάτων και τον ευρωαμερικανικό άξονα. Η Ευρώπη πρέπει να αντιδράσει σθεναρά σε αυτή τη γκανγκστερική διαταγή, η οποία θα θέλαμε να σας υπενθυμίσουμε ότι ισχύει από το 1945 απλά με άλλες μορφές, εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία που προσφέρεται, χωρίς παράπονα και γκρίνιες, αλλά εγκαθιστώντας γρήγορα μια αυτόνομη στρατιωτική δύναμη που σπάει αυτόν τον αδυσώπητο στραγγαλισμό και αποκαθιστά τα βάρη και αποστάσεις με τους Γιάνκηδες γκάνγκστερ. Χωρίς να μασάω τα λόγια και να αναγνωρίζω ότι ο Ατλαντισμός έχει ραγίσει επιτέλους. Ήταν αυτό που περιμέναμε πολύ καιρό.
Από την αρχή της ρωσικής επίθεσης κατά της Ουκρανίας, υποστηρίξαμε απτόητα τη θέση ότι πρόκειται για έναν πόλεμο εναντίον της Ευρώπης, η οποία είδε την υποκείμενη συνενοχή του διδύμου Ρωσίας-ΗΠΑ και είχαμε δίκιο. Ανεξάρτητα από τις αλλαγές στην αμερικανική διοίκηση, η στρατηγική ήταν πάντα η ίδια: να επιτραπεί στη Ρωσία να ανακτήσει κάποιο χώρο σε ανταγωνισμό με την Ευρώπη, ωθώντας την τελευταία να αναλάβει το μεγάλο κόστος της άμυνας της Ουκρανίας, στο τέλος να ξεφορτωθεί και τους δύο και να ευχαριστήσει τους Ρώσους για τη δουλοπρεπή συνεισφορά τους. Με την επιφύλαξη του γεγονότος ότι η Ευρώπη μπορεί να κατηγορηθεί μόνο για το ότι δεν είναι πραγματικά μια στρατιωτικά και πολιτικά ισχυρή Ευρώπη και ότι δεν μπορεί να υπερασπιστεί μόνη της το δικό της έδαφος, όλα είναι λογικά, όλα εξαιρετικά ορθολογικά, αν κατανοούσαμε λίγο την ιμπεριαλιστική λογική που πηγάζει από το αιώνιο παιχνίδι της Γιάλτας, το οποίο σήμερα αποτελεί την προϋπόθεση ενός ακόμη πιο σημαντικού παιχνιδιού. Οι οπαδοί της δεξιάς και της αριστεράς και οι «φαιοκόκκινοι» ηλίθιοι εξυπηρέτησαν όλη αυτή την κατάσταση!
Το Ριάντ στον απόηχο της Γιάλτας, το σήμα της Γιάλτας 2.0 που περιλαμβάνει την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και μέρος της Αφρικής. Στην πραγματικότητα, περισσότερο από τη Γιάλτα, όπου τον Φεβρουάριο του 1945 καταγράφηκαν τα πεπρωμένα των λαών που υποβλήθηκαν στη διεθνή των εγκληματιών και των εμπόρων, η σύνοδος κορυφής μεταξύ των ληστών στη Σαουδική Αραβία αναφέρεται περισσότερο στην Τεχεράνη, όπου, στα τέλη Νοεμβρίου 1943, έγινε το προσχέδιο της μοιρασιάς.
Ωστόσο, η Γιάλτα παραμένει το σύμβολο, το πρότυπο. Τώρα μιλάμε μόνο για αυτό και, κατά ειρωνικό τρόπο, εξυψώνεται ως το σταθεροποιητικό στοιχείο. «Gajardo arisemo schiavi!» αυτό αναφωνούσε χαρούμενος ένας απελευθέρος του οποίου αφαιρέθηκε η ελευθερία στην ταινία «Scipione detto anche l’Africano».
Στην πραγματικότητα, πολύ λίγα ειπώθηκαν για την Ουκρανία στο Ριάντ αλλά πολλά για την εκμετάλλευση των σπάνιων γαιών, την ανάπτυξη αγωγών, τη διαίρεση των λαφύρων, με πλήρη περιφρόνηση για όλα τα υποκείμενα του πλανήτη.
Και υπάρχουν ακόμη -και δεν είναι λίγοι- εκείνοι που χαίρονται γιατί ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Βανς, ο οποίος δεν έχει πραγματική δύναμη και είναι ένας ενοχλητικός χαρακτήρας, δεδομένου ότι, σε πολύ νεαρή ηλικία, άλλαξε ακόμη και τη θρησκευτική του ομολογία για να ανέβει στο κατεστημένο, ταπείνωσε τους Ευρωπαίους.
Μπορείτε να φανταστείτε τον μελλοντικό Γερμανό Καγκελάριο να είναι ευχαριστημένος επειδή ένας εκπρόσωπος της Γαλλίας ταπείνωσε τους Γερμανούς στο Ρουρ το 1923 δίνοντας ένα χαστούκι στη Βαϊμάρη;
Κατά τη διάρκεια της Βαϊμάρης υπήρχαν πολλές παρορμήσεις και τάσεις, αλλά δεν ήταν όλοι οι αντίπαλοι αντι-γερμανοί, όπως αντιευρωπαϊοι είναι αυτοί που ουρλιάζουν σήμερα εναντίον της ΕΕ.
Υπήρχαν εκείνοι που -όπως πολλοί φανατικοί του μηδενός σήμερα- χαιρόντουσαν με κάθε γερμανική ταπείνωση γιατί, είτε κομμουνιστές αλλά και από τη βασιλική δεξιά, ήλπιζαν να κυριαρχούνται από τους Ρώσους ή να ενεργούν ως καμαριέρες του Λονδίνου.
Υπήρχαν όμως εκείνοι που, ενάντια στην άρχουσα τάξη της Βαϊμάρης, ήθελαν μια ενωμένη, ισχυρή, συμμετοχική Γερμανία που δεν θα υπόκειται σε καμία εσωτερική ή εξωτερική επιρροή.
Ήταν αυτοί που τερμάτισαν την περίοδο της Βαϊμάρης αλλά αγαπούσαν τον λαό τους, τη γη τους, τους συγκινούσε η αξιοπρέπεια, δεν ένιωθαν πολίτες του κόσμου, τόσο που ποτέ δεν ισχυρίστηκαν ότι ήταν υπό τις διαταγές, ούτε του Στάλιν ή του Τσάμπερλεν, αλλά ούτε καν του Μουσολίνι. Σήμερα, όμως, πολλοί έχουν παγκοσμιοποιημένη φαντασία και μιλούν για τον Τραμπ, τον Πούτιν, τον Νετανιάχου, σαν να ήταν εδώ και σαν να είναι συμβατοί με την ιστορία μας, με τους ιδιοφυείς τόπους μας, με το είναι μας.
Είχαν όμως πίστη, δεν ξοδεύτηκαν, δεν ήταν νεκροί, δεν κορόιδευαν εκείνους που στην πιο ολοκληρωτική καταστροφή και παρακμή, όπως το 1923 ή το 1929, πίστεψαν στη Γερμανία και δεν προσποιήθηκαν ότι πέθανε στο Βερντέν ή στις Βερσαλλίες.
Βρείτε τις διαφορές και θα καταλάβετε γιατί είμαστε αδύναμοι αλλά και πως θα ξανασηκωθούμε. Με εσένα ή χωρίς εσένα!
Αντιλαμβανόμαστε κυριολεκτικά την επιθυμία που εξέφρασε ο κ. Τραμπ να γίνει η Ευρώπη στρατιωτικά αυτόνομη και υιοθετούμε ένα σύνθημα, ποτέ παρωχημένο, που πάντα μας ανήκε: Yankee go home!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου