Αλληλεγγύη στην νεολαία της Σερβίας

του Τάσου Σοφούλη

Με αφορμή την πτώση της οροφής στο σιδηροδρομικό σταθμό του Νόβι Σαντ χιλιάδες Σέρβοι βγήκαν στους δρόμους ούτως ώστε να διαμαρτυρηθούν απέναντι στην μετακομμουνιστική κυβέρνηση Βούσιτς. Σαφώς και η αφορμή της διαδήλωσης έγκειται στην ηθική διάσταση του γεγονότος, δηλαδή ότι κράτος και εργολάβοι με την αναλγησία τους σκότωσαν 15 ανθρώπους, όμως για όσους προσπαθούν να σκεφτούν σοβαρά το περαστατικό στο Νόβι Σαντ ήταν η αφορμή για μια σειρά προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Σερβία.

   

Η κυβέρνηση Βούσιτς, είναι η συνέχεια της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας η οποία απέταξε το αστέρι του Μιλόσεβιτς και υιοθέτησε την πολιτική της ασάφειας μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας. Άλλωστε η πολιτική Βούσιτς ας μην ξεχνάμε πως έχει μετατρέψει την Σερβία σε ενα γεωοικονομικό σταυροδρόμι των τριών δυνάμεων εξασφαλίζοντας και στους τρεις έναν διάδρομο στην βαλκανική που θα προωθήσει τον μεσάζοντα του φυσικού αερίου με τον σερβικό λαό θεατή σε αυτή την πλανητική ανακατάταξη. Η ιδιαιτερότητα της Σερβίας είναι πως έχει διατηρήσει την γραφειοκρατία του Μιλόσεβιτς και κινείται στο πνεύμα της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας όσον αφορά τις κρατικές δομές και τις εξωτερικές σχέσεις οι οποίες υπήρξαν η γέφυρα συνεννόησης μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.

    

Η επαφή του Βούσιτς με την ΕΕ είναι στην κατεύθυνση της ένταξης της Σερβίας σε αυτήν ενώ παράλληλα λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της Ρωσίας και αυτό αποδεικνύεται από τις σχέσεις Βελιγραδίου - Μόσχας που στην ουσία είναι η εισχώρηση του κινεζικού κεφαλαίου στην Βαλκανική. Οι διαδηλώσεις παρόλα αυτά δεν έχουν φιλοδυτικό χαρακτήρα όπως ισχυρίζονται ορισμένες φωνές που είτε από αφέλεια είτε από συνειδητή προπαγάνδα διατυμπανίζουν. Ο χαρακτήρας των μαζικών αυτών διαδηλώσεων είναι κοινωνικός και σαφέστατα εθνικός καθώς η σερβική νεολαία αντιδρά πρώτoν απέναντι στην αυστηρή κρατική δομή που δεν διαφέρει από αυτή του Μιλόσεβιτς και εν συνεχεία για την ανεργία που επικρατεί εντός της Σερβίας καθώς για να εργαστεί κάποιος νέος Σέρβος ως δημόσιος υπάλληλος προϋποθέτει να είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος ή να διατηρεί καλές σχέσεις με την μαφία η οποία μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας κατέχει σημαντική θέση στην κοινωνική πυραμίδα της χώρας.

    

Ο πατριωτικός χαρακτήρας των συλλαλητηρίων δεν απουσιάζει, αντιθέτως έχει πρωταρχική θέση στην πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Ο Βούσιτς κατά την διάρκεια της μακρόχρονης θητείας του έχει υποχωρήσει σε πολλά σχετικά με το Κοσσυφοπέδιο το οποίο και έχασαν οι Σέρβοι το 99', όπου με αφορμή την αντιπαράθεση με τον αλβανικό παράγοντα οι Αμερικανοί βομβάρδισαν το Βελιγράδι. Η υποχώρηση του Βούσιτς γι' αυτό το τόσο σοβαρό εθνικό θέμα ισως να οφείλεται στο γεγονός των συνομιλιών της Σερβικής κυβέρνησης με την γραφειοκρατία των Βρυξελλών η οποία στηρίζει το ψευδοκράτος του Κοσόβου και δεν επιθυμεί να δώσει μια ουσιαστική λύση, διότι ένα puppet state  όπως αυτό ενισχύει την ηγεμονία των Βρυξελλών στην περιοχή ενισχύοντας ταυτόχρονα τον ρόλο του ΝΑΤΟ.

     

Οι ''έγχρωμες επαναστάσεις'' που τόσο αρέσκονται να αποκαλούν κάθε λαϊκή αντίδραση στην Ευρώπη οι οπαδοί του Κρεμλίνου στην πραγματικότητα είναι η επαναφορά της ταυτότητας σε μια εποχή που αμφισβητείται. Συνεπώς ο όρος ''έγχρωμη επανάσταση'' εκτός από  γραφικός είναι και βαθιά αποπροσανατολιστικός διότι αποκρύπτει την ουσιαστική αντίδραση των Ευρωπαίων στα μείζονα προβλήματα των χωρών τους για τα οποία ευθύνονται τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία, καθώς η πρώτη προσπαθεί να διατηρήσει την ηγεμονία της στην Γηραιά Ήπειρο στην μεταψυχροπολεμική εποχή και η Ρωσία να λάβει τον ρόλο του πιστωτή με όπλο την ενέργεια δηλαδή το φυσικό αέριο.

   

Η ανάλυση για την Νέα Γιάλτα που επήλθε δεν είναι άλλη από την εξής: οι λαοί της Ευρώπης αισθάνονται προσβεβλημένοι από την παγκοσμιοποίηση και αντιδρούν με γνώμονα της εθνική τους επιβίωση, διότι αυτή απειλείται από τις πλανητικές πολιτικές του τριγώνου Πεκίνο - Μόσχα - Ουάσιγκτον. Το αφήγημα περί κατευθυνόμενων επαναστάσεων είναι ένα έμμεσο κάλεσμα υποταγής των Εθνών σε μια κεντρική οικονομική εξουσία που επιχειρεί να εμβολήσει το κλασικό κυρίαρχο εθνικό κράτος ούτως ώστε να ατροφήσει η περιφερειακή ελευθερία των Εθνών και να ενισχυθεί η πλανητική επέκταση του Σινο-Ρωσικού αλλά και Αμερικανικού παράγοντα, ο οποίος διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκοσμιοποίηση παρόλα τα προβλήματα των ΗΠΑ τόσο σε κοινωνικό όσο και οικονομικό βαθμό.

    

Ο αφορισμός των λαϊκών εξεγέρσεων στην υπηρεσία του εκάστοτε αφηγήματος δεν συμβάλει στον ουσιαστικό διάλογο που ανοίγουν αυτές οι εξεγέρσεις, δηλαδή στην υπεράσπιση του κράτους δικαίου απέναντι στην διαφθορά την οποία γέννησαν τόσο το καπιταλιστικό όσο και το κομμουνσιτικό σύστημα. Άλλωστε η Ευρώπη αυτή την στιγμή έχει υποστεί τις συνέπειες  της ΝΑΤΟικής επιδιατησίας αλλά και τις κομμουνιστικής παράνοιας που μεταμορφώθηκε σε καπιταλισμό εν μια νυκτί.