της Ελένης Κυπριανού
Εντόπισαν την είσοδο του κρησφύγετου και κατέστρεψαν το κάλυμμα. Ο Κυριάκος Μάτσης και οι σύντροφοί του, έθεσαν τα όπλα τους σε ετοιμότητα, ενώ έκαιγαν όλα τα έγγραφα της ΕΟΚΑ για να μη καταλήξουν στα χέρια του εχθρού απόρρητα στοιχεία της Οργάνωσης. Τότε ο Μάτσης, διέταξε στους δύο Συναγωνιστές να παραδοθούν.
Εκείνοι αρνήθηκαν, όμως η διαταγή επαναλήφθηκε. Τον φίλησαν δακρυσμένοι και εξήλθαν από το υπόγειο. Ένας αξιωματικός, απευθυνόμενος στον Μάτση, τον διέταξε να παραδοθεί. «ΌΧΙ», ακούστηκε στεντόρεια η φωνή του.
Ακολούθησαν απειλές από τους Βρετανούς, ότι θα έχυναν πετρέλαιο και θα τον έκαιγαν ζωντανό. Οι τελευταίες του κουβέντες πριν γραφτεί το ηρωϊκό τέλος του Αγωνιστή, καταγράφηκαν από τους παρόντες σαν να έβγαιναν από τα βάθη της ιστορίας: «Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας. Ζωντανό από μέσα δε θα με βγάλετε. Αν τολμάτε, ελάτε!!.»
Ο Αρχηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής, εξέδωσε διαταγή με την οποία εξήρε τον νεκρό : «Ο ηρωικός θάνατος του Κυριάκου Μάτση χαράσσει τον αιματοβαμμένο δρόμο, που κάθε αγωνιστή μας θα ακολουθήση, για να αντιμετωπίσει τον τύραννον, με το δάκτυλο στην σκανδάλη και με τη σταθεράν απόφασιν να τον συντρίψεη ή να πέση ο ίδιος. Δείχνει σε κάθε Κύπριον Έλληνα τον δρόμο της τιμής και του καθήκοντος…. Τέτοια λεβεντογεννιά, με ηρωικούς νεκρούς και τιτάνες αγωνιστές, ποτέ δε πεθαίνει, αλλά πάντα νικά. ΖΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΜΑΣ!».
Λίγες μέρες πριν τη θυσία του, ο Κυριάκος Μάτσης θα γράψει προαισθανόμενος μάλλον το τέλος, τους παρακάτω στίχους:
«Λουλούδια πα στο μνήμα μου, να σπείρεις θέλεις τώρα
Που των ιδεών το άνθισμα θάφτηκε μες το χώμα….»
Από το «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής» φτάσαμε στο σήμερα που δυστυχώς δεν υπάρχει αγώνας και όλοι τους θα πρόδιδαν την Πατρίδα μας όχι για τα λεφτά αλλά λόγω μηδαμινής εθνικής συνείδησης. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ και οι ήρωες που θυσιάστηκαν έπρεπε να είναι για όλο τον Ελληνισμό φάρος για τον αγώνα μας, για την Λευτεριά αλλά και για την Ένωση. Εξάλλου ο σκοπό της οργάνωσης δεν ήταν άλλος πέραν της ΕΝΩΣΙΣ, το υπενθυμίζω επειδή συχνά ακούμε διάφορα για τον σκοπό του αγώνα του 55-59. Ο Μάτσης πέθανε για την ΕΝΩΣΗ και μόνο για την ΕΝΩΣΗ. Ξέρουμε πόσο σας πονάει αλλά είναι η πικρή αλήθεια. Ντροπή το λιγότερο μερικοί να τον επικαλείστε για να περάσετε τα πιστεύω σας και την προπαγάνδα σας τόσο για τον ίδιο τον ήρωα όσο και για την ΕΟΚΑ.
Και να θυμάστε τα λόγια του Μάτση:
«Για να μην χάνουμε τον καιρό μας, ομολογώ ότι ανήκω στην Ε.Ο.Κ.Α. Πολεμώ ευσυνείδητα για τη δικαιοσύνη, για την ελευθερία της πατρίδας μου, και διερωτώμαι ποιος από εσάς δεν θα έκανε το ίδιο αν βρισκόταν στην ίδια θέση με εμένα. Θα αισθανόμουν ντροπή αν δεν έπαιρνα μέρος σε αυτό τον αγώνα».
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
«Ο Ακελικός χαμαιλέων πρέπει να καταλάβει πως ο Παρθενώνας μας συγκινεί περισσότερο από το σφυροδρέπανο. Αυτοί που με τις σλαυικές και ουτοπικές ιδέες δηλητηρίασαν αρκετούς γνήσιους Έλληνες Κυπρίους εργάτες, μπροστά στην πραγματική φιλεργατική δράση καταρρέουν οι κούφιες διδασκαλίες τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου