Μία Νυρεμβέργη αντίστροφη

 

Ούτε Ουάσινγκτον - Ούτε Μόσχα: Η Δύναμη της Ευρώπης!

 

Σε έναν κόσμο όπου η Ευρώπη κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί όλο και περισσότερο, η έκκληση της CasaPound Italia ακούγεται σαν κραυγή αφύπνισης. Η ήπειρός μας, το λίκνο του πολιτισμού και της ομορφιάς, βρίσκεται σήμερα συντετριμμένη ανάμεσα στη λογική της εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, ανίκανη να διεκδικήσει τη δική της κυριαρχία. Είναι καιρός να αντιστρέψουμε την πορεία: η Ευρώπη πρέπει να διεκδικήσει ξανά το πεπρωμένο της και να επιστρέψει στο να είναι πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Μια Ευρώπη πιασμένη στη ρωσοαμερικανική λαβή

Η σύγκρουση στην Ουκρανία καταδεικνύει, για άλλη μια φορά, πώς η ήπειρός μας αντιμετωπίζεται ως απλό πιόνι στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Από τη μια, η Ουάσιγκτον, με την πολιτική της παρέμβασης και το παγκοσμιοποιητικό της όραμα που πνίγει τις εθνικές ταυτότητες, από την άλλη η Μόσχα, κληρονόμος ενός ιμπεριαλισμού που πάντα κοίταζε την Ευρώπη με επεκτατικές φιλοδοξίες. Και οι δύο δυνάμεις, αν και προφανώς αντιτίθενται, μοιράζονται έναν κοινό στόχο: να αποτρέψουν την Ευρώπη από το να γίνει μια αυτόνομη και ανεξάρτητη δύναμη. «Η Ουάσιγκτον και η Μόσχα, ενωμένες από μια σύγκλιση αντιευρωπαϊκών συμφερόντων και ιδεολογιών που χαρακτηρίζονται εξίσου από τον αντιδραστικό αντιφασισμό – εξηγεί η CasaPound στο σημείωμά της – συμφωνούν να διχάσουν τη βασανισμένη Ουκρανία και να περιθωριοποιήσουν την ήπειρό μας». Είναι επομένως σαφές ότι η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να δεχτεί να είναι θεατής της δικής της ήττας. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η ήπειρός μας διαιρέθηκε και υποτάχθηκε στα συμφέροντα αυτών των δύο υπερδυνάμεων. Σήμερα, αν και με διαφορετικές μορφές, η ιστορία κινδυνεύει να επαναληφθεί. Αλλά σε αντίθεση με το παρελθόν, η Ευρώπη έχει τώρα την ευκαιρία να σπάσει αυτές τις αλυσίδες και να χτίσει τη μοίρα της χωρίς να χρειάζεται να απαντήσει ούτε στην Ουάσιγκτον ούτε στη Μόσχα.

Μία Ευρώπη ισχυρή, κυρίαρχη και ένοπλη

Για να γίνει αυτό, ωστόσο, είναι απαραίτητη μια ριζική αλλαγή. Η Ευρώπη πρέπει να απελευθερωθεί από τις ψευδαισθήσεις του στείρου ειρηνισμού και του τεχνοκρατικού οικονομισμού που την έχουν κάνει αδύναμη και εξαρτημένη: «Χρειαζόμαστε μια ένοπλη και πυρηνική Ευρώπη, περήφανη για την ταυτότητά της, που θα ξεπεράσει τα αυτοευνουχιστικά ιδεολογικά ταμπού της και θα απελευθερωθεί από τα γραφειοκρατικά βάρη που την κρατούν πίσω, διπλωματικά και οικονομικά διστακτική». Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, που βαρύνεται από μια ασφυκτική γραφειοκρατία και υποχωρητικές πολιτικές, δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική πρόκληση. Πρέπει να κοιτάξουμε παραπέρα: χρειαζόμαστε μια Ευρώπη λαών και εθνών που συνεργάζονται για έναν κοινό στόχο, χωρίς να εγκαταλείψουν τις ρίζες τους, ανεβάζοντας τον πήχη της κυριαρχίας τους. Μόνο με σαφές όραμα και θέληση για εξουσία μπορεί η ήπειρός μας να βγει από τη γωνία της και να επιβεβαιωθεί εκ νέου σε γεωπολιτικό και στρατηγικό επίπεδο.

Μόνο οι πατριώτες μπορούν να ηγηθούν αυτής της αναγέννησης

Απλώς για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να εμπιστευθούμε την τύχη της Ευρώπης σε εκείνες τις φιλελεύθερες και παγκοσμιοποιητικές ελίτ που την τρομοκρατούν τις τελευταίες δεκαετίες. «Το φιλοευρωπαϊκό πνεύμα – διευκρινίζει η CasaPound – δεν μπορεί υποστηριχθεί από την γενιά των «πολύχρωμων κιμωλιών» και από τις ΜΚΟ που υπαγορεύουν την ατζέντα σαμποτάζ». Χρειάζεται μία ξεκάθαρη και χωρίς περιστροφές οριοθέτηση από της «ευρωπαϊκής πολυθρόνας». Ορθά. Η Ευρώπη δεν μπορεί να εκπροσωπείται από εκείνους που θέλουν να τη μετατρέψουν σε μια άψυχη αγορά, που θα κυβερνάται από τεχνοκράτες χωρίς όραμα και γραφειοκράτες μακριά από τον λαό. Ούτε μπορεί να αφεθεί στα χέρια όσων εργάζονται, λίγο πολύ κρυφά, για τη διάλυσή της. Μόνο όσοι αγαπούν αληθινά την Ευρώπη, που πιστεύουν στο μεγαλείο και την ιστορική της αποστολή, μπορούν να την οδηγήσουν στη λύτρωση. «Μόνο οι πατριώτες – καταλήγει η CPI – μπορούν να ενσαρκώσουν και να φέρουν εις πέρας την ιδέα μιας Ισχυρής Ευρώπης» . Μια πρόσκληση να μην αιχμαλωτιστεί από τη Fata Morgana της ανόητης και χωρίς ταυτότητα ανεξαρτησίας: όλοι οι πατριώτες πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης, ενώνοντας τις δυνάμεις τους πέρα ​​από τις εθνικές διαιρέσεις για να οικοδομήσουμε μια νέα Ευρώπη. Δυνατή κυρίαρχη και σεβαστή στον κόσμο. Ο χρόνος για ημίμετρα τελείωσε. Εάν η Ευρώπη στο σύνολό της θέλει να επιβιώσει στις προκλήσεις που την περιβάλλουν από όλες τις πλευρές, πρέπει να επιστρέψει ως Δύναμη.

ΠΗΓΗ

Nuclei Armati Rivoluzionari (Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες) ένας ένοπλος αυθορμητισμός

«Στις 7 Ιανουαρίου, ο ευρωπαϊκός Τύπος έκανε λόγο για έως και 10.000 «φασίστες» που βρέθηκαν στους δρόμους της Ρώμης για να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα των δολοφονιών της Acca Larenzia, ωστόσο, λίγοι δημοσιογράφοι, ακόμη και από τους «δικούς μας», υπενθύμισαν ότι αυτό το τραγικό γεγονός του 1978 ήταν το έναυσμα για ένα ένοπλο, αντι-μαρξιστικό κίνημα.

Η δεκαετία του 1970, μία σκοτεινή περιόδος

Η δεκαετία του 1970 ήταν μια σκοτεινή και πολύ ιδιαίτερη περίοδος για την ιταλική εξωκοινοβουλευτική εθνική αντιπολίτευση.

Το 1969, η Ordine Nuovo, η μεγαλύτερη ριζοσπαστική ομάδα, με επικεφαλής τότε τον Pino Rauti, αποφάσισε να διαλυθεί και να ενταχθεί στο Movimento Sociale Italiano, εντός του οποίου διαμόρφωσε μια εθνική-επαναστατική τάση. Στις αρχές του 1972, το MSI συμμάχησε με τη μοναρχική δεξιά και τα αποτελέσματα ήταν θετικά, καθώς διπλασίασε τις ψήφους του. Παρόλο που τα ποσοστά παρέμειναν χαμηλά (8,7% στην Βουλή με 56 βουλευτές, 9,2% στη Γερουσία με 26 γερουσιαστές), και μειώθηκαν απότομα στις επόμενες εκλογές του 1976 και του 1979, οδήγησαν σε αναζωπύρωση του μαχητικού αντιφασισμού από την άκρα αριστερά και ταυτόχρονα σε μεγάλο αριθμό εισροής στις τάξεις των φασιστών μεταξύ 1976 και 1979.

Ταυτόχρονα, δικαστές, οργανωμένοι σε ένα μαρξιστικό σωματείο, τη Magistratura Democratica, και επικαλούμενοι τον νόμο Scelba που αποσκοπούσε στην καταστολή οποιασδήποτε ανασύστασης του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος, ανέλαβαν να διώξουν το Movimento Politico Ordine Nuovo (αποτελούμενο από ακτιβιστές που είχαν αρνηθεί να ακολουθήσουν τους MSI) και την Avanguardia Nazionale. Αυτά τα κινήματα απαγορεύτηκαν το 1973 και το 1976 και οι ηγέτες και τα στελέχη τους έπρεπε να καταφύγουν στην εξορία για να γλιτώσουν από πολλά χρόνια φυλακής.

Παράλληλα με όλα αυτά, επιθέσεις (Piazza Fontana το 1969, Italicus το 1974, Μπρέσια το 1974, Μπολόνια το 1980) κατά πάσα πιθανότητα έργο των δικτύων που συνδέονται με το βαθύ κράτος, αποδίδονταν σε ριζοσπάστες εθνικιστές και οδήγησαν σε μια καταστολή τόσο άγρια ​​όσο και άδικη.

Πάλη ενάντια στο σύστημα ή ενάντια στους μαρξιστές;

Η αδυναμία διεξαγωγής πολιτικής δράσης μέσα σε ένα νόμιμο πλαίσιο, καθώς και, μερικές φορές, η θεμιτή επιθυμία να εκδικηθεί κανείς τους νεκρούς, ώθησε στη συνέχεια μια γενιά ακτιβιστών στον ένοπλο αγώνα.

Το ερώτημα «Ποιος είναι ο εχθρός με βάση προτεραιότητας: το κράτος ή οι μαρξιστές;» αρχικά δίχασε τις μαχόμενες οργανώσεις.

Εκείνοι από το Πολιτικό Κίνημα της «Νέας Τάξης» (Ordine Nuovo), όπως το Fronte Unitario di Lotta al Sistema, το Fronte Nationale Rivoluzionario, το Movimento Rivoluzionario Popolare ή το Gruppi d'Azione Ordinovista, επιτέθηκαν στα υλικά σύμβολα του κράτους, καταστρέφοντας πολλά υπουργεία και διοικητικά γραφεία (ακόμη και ο δικαστής Vittorio Occorsio που διέλυσε το Movimento Politico Ordine Nuovo και δολοφονήθηκε στις 10 Ιουλίου 1976).

Οι Nuclei Armati Rivoluzionari, που αποτελούνταν κυρίως από πρώην μέλη του κινήματος νεολαίας του MSI, αρχικά επέλεξαν τον δρόμο των αντιποίνων και σκότωσαν αρκετούς ακροαριστερούς ακτιβιστές και κρατικούς αξιωματούχους. Έτσι, συμβολικά, η πρώτη τους ένοπλη δράση, η εκτέλεση στο δρόμο αριστερών ακτιβιστών, έγινε στις 28 Φεβρουαρίου 1978, εκδικόμενοι τους θανάτους της Acca Larenzia και σηματοδοτώντας συμβολικά την τρίτη επέτειο της δολοφονίας από τους «Κόκκινους» του εθνικιστή φοιτητή Μίκη Μάντακα.

Οι NAR μόνοι εναντίον όλων

Με τις ένοπλες ομάδες που γεννήθηκαν από το Movimento Politico Ordine Nuovo  να έχουν φιμωθεί, οι Nuclei Armati Rivoluzionari παρέμειναν μόνοι στο μέτωπο και, αναγκασμένοι να οργανώσουν ληστείες για να χρηματοδοτήσουν τον εαυτό τους αλλά και ληστείες οπλοστασίων για να οπλιστούν, αποτέλεσαν αντικείμενο αδυσώπητης καταστολής προκαλώντας πολλούς θανάτους στις τάξεις τους. Αυτό, και ίσως μια πολιτική ωρίμανση των μελών τους, οδήγησε σε αντιστροφή της στρατηγικής και σε νέο ορισμό του εχθρού: του Κράτους και των κολλητών του.

Ως αποτέλεσμα, πολλοί αστυνομικοί σκοτώθηκαν. Η πιο αξιοσημείωτη επιχείρηση ήταν η εκτέλεση του λογαχού Straullu την ώρα που επέβαινε στο τεθωρακισμένο όχημα του, ο οποίος, στο πλαίσιο των ρωμαϊκών αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών, ήταν εξειδικευμένος στον αγώνα κατά της ακροδεξιάς. Αλλά ήταν, φυσικά, ένας άνισος αγώνας με αποτέλεσμα οι ιταλικές υπηρεσίες, το 1981 και το 1982, να συλλάβουν, έναν έναν, τους «μαύρους τρομοκράτες», ενώ οι αρχηγοί τους έπεσαν με τα όπλα στο χέρι, όπως ο Αλεσάντρο Αλιμπράντι την 1η Δεκεμβρίου 1981 και ο Τζόρτζιο Βάλε στις 5 Μαΐου 1982.

Μία μερικές φορές μπερδεμένη ιδεολογία

Η παραλλαγή των NAR στον ορισμό του εχθρού δεν είναι ο μόνος δείκτης μιας μερικές φορές συγκεχυμένης ιδεολογίας. Είδαμε επίσης μερικά από τα μέλη τους, που είχαν καταφύγει για ένα διάστημα στον Λίβανο, να ενθουσιάζονται με την πολύ αντιδραστική Λιβανέζικη Φάλαγγα, να θεωρούν τον Gemayel ως « έναν δικό τους» και να θαυμάζουν τη στρατιωτική αποτελεσματικότητα των Ισραηλινών...

Όλα αυτά μπορούν να εξηγηθούν τόσο από την πολύ νεαρή ηλικία των ακτιβιστών του NAR, οι οποίοι σχεδόν όλοι πήραν τα όπλα όταν δεν ήταν καν 20 ετών, όσο και από την πολιτική τους καταγωγή (το ίδιο το MSI ήταν ένα ιδεολογικά πολύ μπερδεμένο κόμμα).

Αντίθετα, οι σκιώδεις μαχητές από το Movimento Politico Ordine Nuovo, που ήταν κατά μέσο όρο τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτεροι, ήταν ιδεολογικά πολύ πιο ξεκάθαροι και πιο δομημένοι.

Όλα αυτά για το τίποτα...

Οι μαχητές των Nuclei Armati Rivoluzionari, όπως αυτοί του Fronte Unitario di Lotta al Sistema, του Fronte Nationale Rivoluzionario, του Movimento Rivoluzionario Popolare ή του Gruppi d'Azione Ordinovista, αξίζουν τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας. Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να πούμε στον εαυτό μας, «Όλα αυτά για αυτό...;», δηλαδή, τελικά, για το τίποτα! Τίποτα, από άποψη πολιτικού αντίκτυπου, ούτε περισσότερο, αλλά ούτε λιγότερο, από τους εχθρούς τους του Brigate Rosse, Prima Linea ή Proletari armati per il comunismo… Ο ένοπλος αγώνας ήταν ένα όνειρο που δεν υλοποιήθηκε σε μια επανάσταση, είτε εθνικιστική είτε κομμουνιστική.

ΠΗΓΗ

 

5η Δεκεμβρίου 1981: O Alessandro Alibrandi βρίσκει έναν όμορφο θάνατο

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Στις πύλες της Ρώμης, πριν από 42 χρόνια, σε ηλικία 21 ετών, σε μια ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία, βρίσκει τον θάνατο ο Alessandro Alibrandi, ένας από τους πρωταγωνιστές του ένοπλου εθνικιστικού αγώνα στην Ιταλία. Όταν οι νέοι του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος - MSI, και του Μετώπου Νεολαίας, Fronte della Gioventu, άρχισαν να πέφτουν στο πεζοδρόμιο, κάτω από τη φωτιά και τις σφαίρες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, το 1975, στη Ρώμης ιδρύθηκε ο Επαναστατικός Ένοπλος Πυρήνας (NAR) ως ένδειξη πολιτικής ένοπλης αντίδρασης. Αυτά ήταν τα χρόνια κατά τα οποία στην πρωτεύουσα, αλλά και σε άλλες ιταλικές πόλεις, οι συγκρούσεις μεταξύ φασιστών και κομμουνιστών ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Στο Σαλέρνο, τον Ιούλιο του 1973, ο Carlo Falvella, φοιτητής και μαχητής του FUAN, (του εθνικιστικού φοιτητικού κινήματος), μαχαιρώθηκε. Στην Πάντοβα, τον Ιούνιο του 1974, οι Gianluca Giralucci και Giuseppe Mazzola δολοφονήθηκαν μέσα στα τοπικά γραφεία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες». Στη Ρώμη, τον Φεβρουάριο του 1975, ο Μίκης Μάντακας, Έλληνας φοιτητής και ακτιβιστής του FUAN, πυροβολήθηκε θανάσιμα από αριστερό ένοπλης ομάδας. 

Στο Μιλάνο, τον Μάρτιο του 1975, ο Sergio Ramelli, φοιτητής και ακτιβιστής του Μετώπου Νεολαίας, δολοφονείται από φοιτητές της Ιατρικής αριστερούς, με βάναυσα χτυπήματα στο κεφάλι με σιδερένια εργαλεία, ενώ και πάλι στη Ρώμη, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο Μάριο Ζιτσέιρι, φοιτητής και μαχητής του Μετώπου της Νεολαίας, πυροβολείται μπροστά στα γραφεία του κινήματος από αριστερούς.

Ήταν η αρχή του ένοπλου εθνικοεπαναστατικού αγώνα, από νεαρούς 18ρηδες που είδαν ότι πλέον η ζωή τους δεν είχε καμιά αξία και ότι το κόμμα τους είχε σχεδόν εγκαταλείψει και μάλιστα συζητούσε και με το … δημοκρατικό τόξο της εποχής μόνο για πολιτικά θέματα, χωρίς καμιά αντίδραση.

Έτσι ξεκίνησαν να απαντούν και όχι μόνο ενάντια στην αριστερά αλλά και ενάντια στο Σύστημα δολοφονώντας αστυνομικούς, δημοσιογράφους και δικαστές. Ένας από αυτούς τους νεαρούς ακτιβιστές, ο Alessandro Alibrandi, υπηρέτησε για πρώτη φορά στο Μέτωπο της Νεολαίας, στη συνέχεια, στο FUAN, και τελικά, αγκάλιασε τον ένοπλο αγώνα, και ήταν ένας από τους ιδρυτές του Επαναστατικού Ένοπλου Πυρήνα, ΝΑR.

Η πρώτη ένοπλη δράση στην οποία συμμετείχε ήταν ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία στο Borgo Pio στη Ρώμη τον Μάρτιο του 1977. Κατηγορούμενος ότι συμμετείχε στη δολοφονία του ακτιβιστή της Lotta Continua (Συνεχής Πάλη, ένοπλη αριστερή ομάδα) Walter Rossi, το απόγευμα της 30ηςΣεπτεμβρίου 1977, συνελήφθη, μαζί με άλλους του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, αλλά αθωώθηκε από την κατηγορία της δολοφονίας και καταδικάστηκε για σωματικές βλάβες. 

Χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Alibrandi, κατηγορήθηκε για τη δολοφονία ενός άλλου μαθητή της Lotta Continua, του Roberto Scialabba, τον Φεβρουάριο του 1978, και των αστυνομικών, Straullu και Di Roma, τον Οκτώβριο του 1981. Τον κατηγόρησαν ορισμένοι μετανοούντες φυλακισμένοι που συμμετείχαν σε διάφορες εκτελέσεις. Για να αποφύγει τη σύλληψη από τον Ρωμαίο δικαστή, ο Alessandro Alibrandi αποφάσισε να πάρει το δρόμο της φυγοδικίας.

Τον Ιούλιο του 1981, έφυγε στον Λίβανο και εντάχθηκε στο κίνημα Maronite Falange που πολεμούσε εναντίον των Μουσουλμάνων. Εν τω μεταξύ, οι αρχηγοί των NAR στην Ιταλία συνελήφθησαν από την αστυνομία και ο Alessandro αποφάσισε να επιστρέψει για να σχηματίσει το "Nuovi Nar"μαζί με τους λίγους επιζώντες. Αλλά ο χρόνος πλέον έφτανε στο τέλος, αυτής της περιπετειώδους ζωής. Ο Alessandro, ενώ ο κλοιός του καθεστώτος σφίγγει, ψάχνει απεγνωσμένα να βρει και να δολοφονήσει τον αστυνομικό Angelino, ο οποίος τον είχε συλλάβει πριν καιρό ως ύποπτο για μια δολοφονία δικαστή και τον είχε χτυπήσει πολύ άσχημα μέσα στο κελί του.

Το πρωί της 5ης Δεκεμβρίου 1981, με τον αχώριστο Sordi και δύο άλλους βετεράνους της εμπειρίας του Λιβάνου, τον Belsito και τον Ciro Lai, ο "Alì Babà", έτσι τον φώναζαν, αποφασίζει ότι είναι η ιδανική μέρα για την εκτέλεση του αστυνόμου. Αλλά όταν η ομάδα φτάνει στο σπίτι του αστυνομικού, δεν υπάρχει ίχνος από τον Αντζελίνο. Έτσι, οι τέσσερις έφυγαν και άρχισαν να περιπλανιούνται στη Ρώμη. Φτάνουν στο Labaro, ένα χωριουδάκι στη Φλαμίνια. Υπάρχει εκεί ένα κιόσκι με φρούτα και λαχανικά.

Σταματούν και αγοράζουν μερικά μανταρίνια. Λίγο μετά περνά ένα αστυνομικό αμάξι και οι τέσσερις νεαροί αποφασίζουν να πάρουν θέση και να περιμένουν να επιστρέψει για να αφοπλίσουν τους αστυνομικούς (ένας από τους τρόπους να προμηθεύονται όπλα και σφαίρες, ο άλλος ήταν οι ληστείες σε τράπεζες). Αλλά το αυτοκίνητο δεν έρχεται. 

Στις 12.50, ενώ ο Alibrandi κάθεται στην άκρη του πεζοδρομίου και τρώει ένα μανταρίνι, περνά ένα άλλο αστυνομικό αυτοκίνητο, το οποίο ξαφνικά κάνει μια όπισθεν και σταματά μπροστά από τον "Alì Babà", ο οποίος σε δέκατα του δευτερολέπτου αποφασίζει να ενεργήσει, όπως είχε κάνει στο Μιλάνο, τραβώντας το πιστόλι του και έτσι ξεκινά το χάος. Δεκάδες σφαίρες πέφτουν, ο αστυνομικός που καθόταν στο πίσω κάθισμα δέχεται αρκετές, ενώ οι δυο μπροστινοί, μπόρεσαν αν και τραυματισμένοι να βγουν και να καλυφθούν ανταποδίδοντας τα πυρά, που ήδη έριχναν και οι άλλοι τρεις νεαροί.

Ο Sordi τραυματίζεται ενώ ο Allesandro πέφτει στο έδαφος αιμόφυρτος. Τότε οι τρεις καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα ζόρισαν και μπαίνουν μέσα στο περιπολικό με τον ήδη νεκρό αστυνόμο και το σκάνε. Σε μια οδό εγκαταλείπουν το όχημα και κλέβουν με την βία ένα άλλο. Ο Alibrandi, μεταφέρεται στο νοσοκομείο όπου και διαπιστώνεται ο θάνατος του. Πεθαίνει έτσι ένας από τους πιο αγαπητούς νεοφασίστες της Ρώμης. Φίλος των Φαλαγγιτών Χριστιανών, και σούπερ-ενθουσιώδης οπαδός της Λάτσιο, ο «Αλί Μπαμπά» θα παραμείνει ο «απαγορευμένος μύθος» γενεών νεοφασιστικών ακτιβιστών σε όλη την Ιταλία. Όταν πέθανε, φορούσε μια αλυσίδα γύρω από το λαιμό του με μια χρυσή ηλιακή σβάστικα.

Ας μην βιαστούμε να κρίνουμε τις πράξεις και τις επιλογές του νεαρού. Την περίοδο εκείνη, η επιβίωση ενός εθνικοεπαναστάτη ήταν μόνο η ένοπλη άμυνα η οποία, μετατράπηκε σε επίθεση για λόγους που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με εκείνα τα χρόνια. Οι νεαροί εκείνοι συναγωνιστές έδωσαν την ζωή τους στις πλατείες, στους δρόμους, καθημερινά δίνοντας άνισες μάχες ενάντια στα σκυλιά του καθεστώτος, την αριστερή λαίλαπα που κυριαρχούσε παντού, αλλά και ενάντια στο ίδιο το σύστημα, μαχόμενοι για την Ιδέα, για την μεγάλη Ιδέα της επανάστασης των Εθνών. 

Εκείνα τα παιδιά δεν ήταν απλοί πατριώτες του καναπέ που απλά ασχολούταν μόνο για μια βουλευτική καρέκλα, ήταν αληθινοί μαχητές, ήταν αυτοί που έδωσαν την ευκαιρία σε πολλούς νεαρούς εθνικιστές να δημιουργήσουν ένα αντίβαρο ενάντια στην κρατική και αριστερή βία.

«…και να αισθάνεσαι μέσα σου ότι στα είκοσι σου χρόνια προσπαθείς να δώσεις ένα νόημα στην επανάσταση σου…»

«Εθνικόν το Αληθές» του Σταύρου Λιμποβίση

 

Στο προτεκτοράτο που ονομάστηκε Ελλάς με την ευλογία των Αγγλικών στοών και την επικυριαρχία του κατευθυνόμενου από τους Τούρκους Πατριαρχείου, στον τόπο που δολοφονήθηκε πισώπλατα ο Καποδίστριας από τους Μανιάτες και έφτασε στο σημείο ο Αιώνιος Γραικύλος να χειροκροτεί τον Εβραίο Τσώρτσιλ στο κέντρο των Αθηνών το 1944 την ίδια μέρα που βομβαρδίστηκε με φώσφορο η Δρέσδη, αδυνατώ να αισθανθώ την όποια «εθνική υπερηφάνια» και να αναρτήσω το επίσημο κρατικό σύμβολο που καθιέρωσε η αστική δημοκρατία το μακρινό 1978. Κανένα "ζήτω" δεν οφείλω να αποδώσω παρά μόνο στη δική μας Νεολαία και στους εαυτούς μας που έχουμε το θάρρος να διακρίνουμε τον εχθρό ανάμεσα στην εορταστική καθεστωτική ομίχλη των νέγρων σημαιοφόρων. Στη τελική αυτή η σημαία δεν είναι η δική μας, η δική μας είναι του Στρατού Ξηράς που έλαβε μέρος σε όλους τους μεγάλους πολέμους και παρασημοφοφήθηκε στην εσχατιά της Αλμυράς Ερήμου και όχι αυτή που κρατούσε ο Λαλιώτης και ο Τζουμάκας. Αυτή η σημαία δεν είναι δική μας διότι σε αυτή την σημαία σήμερα αποδίδουν τιμές οι διακοσμητικοί Εύζωνες δίπλα στο μητραλοία Τασούλα και πρότερα στην φεμινίστρια Κατίνα. Αυτή η σημαία διακοσμεί τα ΜΑΤ που δέρνουν, τα ΕΚΑΜ που δολοφόνησαν τον Κολτσίδα, την εφορία που μας αρπάζει το βιός, τον στρατό που κρύβει τις αυτοκτονίες και τις οικονομικές λαμογιές. Αυτή η σημαία είναι η σημαία που ακόμη και η εκκλησιαστική εξουσία στα συλλαλητήρια έβαλε δίπλα σε αυτή με τα δώδεκα αστέρια, όσα και οι φυλές του Ισραήλ, της γνωστής ΕΕ. Όχι δεν νιώθω καμία "εθνική υπερηφάνια" για τις ειδικές δυνάμεις που απλά φωνάζουν συνθήματα ενώ δεν απαιτούν δικαιοσύνη για τους νεκρούς συναδέλφους τους στο φιάσκο της Λιβύης. Δεν νιώθω ρίγη συγκίνησης για τα καλογυαλισμένα άρματα μάχης που αγοράστηκαν από τα γερμανικά funds σε υψηλότερες τιμές για να βγάλει κέρδος η εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν μου λέει τίποτε ο επετειακός πανηγυρικός λόγος του πιλότου σε απευθείας σύνδεση όταν δεν παίρνουν εκδίκηση για τους νεκρούς πιλότους που κατέρριψαν οι Τούρκοι. Δεν νιώθω κανένα ρίγος για τους καθιερωμένους εκκλησιαστικούς πανηγυρισμούς όταν οι ίδιοι κερδοσκοπούν μέσω της ιδιοκτησίας στην Εθνική Τράπεζα. Δεν δακρύζω όταν βλέπω τα τελευταία παιδάκια στα νησιά να τα χειροκροτούν οι ελάχιστοι κάτοικοι ενώ όλοι αδιαφορούν για το βιολογικό τέλος εν ονόματι της νομιμότητας απέναντι στο καθεστώς. Για ποιά Ελλάδα λέτε χρόνια πολλά; Των μιζαδόρων, των παπάδων, των βουλευτών και των αντιφασιστών; Για ποιά Ελλάδα μιλάτε όταν οι επήλυδες είναι πλειοψηφία εδώ και εκατοντάδες χρόνια; Δεν έχουμε καμία πατρίδα όσο η Ευρώπη είναι ύπο κατοχή, η μόνη μας Πατρίδα είναι η Ιδέα σε έναν τόπο που σκοτώνει τα παιδιά του σε λεωφορεία, τροχαία, τρένα και κλινικές αμβλώσεων. Σκατά στα μούτρα σας "πατριώτες" που περιμένετε τον Μεσσία της Ισραηλινής πρεσβείας και του Πενταγώνου να σώσει το τομάρι σας. Το κράτος σας παρέχει απλόχερα δύο παρελάσεις τον χρόνο όταν δεν σας πνίγει σε καταπέλτες πλοίων και δεν πετάει τα κόκκαλα των παιδιών σας στην χωματερή του Τριαντόπουλου. Για εμάς τα πάντα τελείωσαν το 45 και ναι δεν έχουμε αρχηγούς, ελπίδες και όνειρα. Το μόνο όνειρο μας είναι η εκδίκηση μας, σίγουρα μία ουτοπία αλλά ποτέ δεν ξέρεις (;) η μόνη υπερηφάνια μας είναι ο πολιτικός εγωισμός μας κατά Στίρνερ...και σίγουρα στην "εθνική ενότητα" που προβάλλει ο Βορίδης, ο Άδωνης και η ακροδεξιά που σιτίζεται από την CIA δηλώνουμε ξεκάθαρα περήφανοι προδότες! 

Να πεθάνουν οι γραικύλοι να ζήσουμε εμείς!

Σκατά στο κράτος σας ρουφιάνοι ελληνέζοι, μόνη Πατρίδα μας η Ιδέα και μοναδικό μας Σύμβολο αυτό που εκφράζει την Αιώνια Πάλη ενάντια στη δημοκρατία!