Η Προδοσία του Χίτλερ - Είμαστε ακόμη εργατικό κόμμα;

 

Η εκρηκτική αύξηση της δημοτικότητας του εθνικοσοσιαλισμού σε ολόκληρη τη Γερμανία το 1930 αποδείχτηκε ιδιαίτερα απειλητική για τον γερμανικό κομμουνισμό, ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά να ανταγωνίζεται έναν εξαιρετικά οργανωμένο, καλά πειθαρχημένο αντίπαλο του οποίου ο «σοσιαλιστικός ριζοσπαστισμός» φαινόταν να έχει ένα ανησυχητικό επίπεδο απήχησης ακόμη και μεταξύ ορισμένων τμημάτων του προλεταριάτου των πόλεων. Βασικό συστατικό της λύσης που προέτασσε η Κομιντέρν απέναντι στην ανερχόμενη πρόκληση του εθνικοσοσιαλισμού ήταν η «Προγραμματική Δήλωση για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση του Γερμανικού Λαού», που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην καθημερινή εφημερίδα «Die Rote Fahn» του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Kommunistische Partei Deutschlands, KPD) στις 24 Αυγούστου 1930, η οποία αποσκοπούσε στο να κλέψει λίγη από τη φήμη του NSDAP οικειοποιώντας την εθνικιστική γλώσσα και συναίσθημα για λογαριασμό του μαρξισμού-λενινισμού. Μεταφρασμένη σε πρακτική κομματική δουλειά, η νέα «Εθνική και Κοινωνική» πολιτική γραμμή χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τους κομμουνιστές στον τομέα της προπαγάνδας, ιδιαίτερα μέσω οργανώσεων και εκδόσεων που προορίζονταν να προσελκύσουν τους εθνικιστές εστιάζοντας σε ορισμένα ελκυστικά κοινά σημεία (δηλ. μια κοινή κουλτούρα μιλιταρισμού, ή ένα μίσος για το Young Plan) που θα μπορούσαν στη συνέχεια να επαναπροσδιοριστούν σταδιακά από τους συμμετέχοντες στο πλαίσιο μιας σταλινικής ιδεολογικής κοσμοθεωρίας. Μια άλλη τακτική που ακολούθησε το KPD κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου περιελάμβανε τη χρήση αποθαρρυντικής «μαύρης προπαγάνδας», ιδιαίτερα αυτό που ο ιστορικός Timothy Brown αποκαλεί «Zersetzungsschriften» - «οδηγίες αποσύνθεσης». Με αυτή την μέθοδο παρήχθησαν φυλλάδια και ενημερωτικά δελτία γραμμένα και παρασκευασμένα από κομμουνιστές προπαγανδιστές που είχαν σκοπό να δώσουν την εντύπωση ότι στην πραγματικότητα συντάχθηκαν από ένα «αντιπολιτευτικό κίνημα» δυσαρεστημένων και απογοητευμένων εθνικοσοσιαλιστών εντός του NSDAP. Συνήθως οι κομμουνιστές με αυτές τις ψυχολογικές επιχειρήσεις στόχευαν στα Sturmabteilung (SA, Stormtroopers), τα οποία είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο  προλεταριακών μελών του NSDAP και ως εκ τούτου, για το KPD, το μεγαλύτερο επαναστατικό δυναμικό. Τα φυλλάδια αυτά ήταν γεμάτα από παράπονα από δήθεν «πραγματικούς» Stormtroopers που επεσήμαναν την ιδεολογική υποκρισία εντός του κόμματος, κατήγγειλαν την οικονομική ή φυλετική ανάρμοστη θέση από την πλευρά των τοπικών ή εθνικών ηγετών και ενθάρρυναν μια πιο συμπαθητική άποψη για τους «Κόκκινους» και τις ιδέες τους. Το παρακάτω μεταφρασμένο έγγραφο, ένα ενημερωτικό δελτίο τεσσάρων σελίδων με τίτλο «Έθνος και Επανάσταση», είναι ένα παράδειγμα ενός κομμουνιστικού προπαγανδιστικού φυλλαδίου που στοχεύει στα SA. Αν και αχρονολόγητο, πιθανότατα παρήχθη στα μέσα του 1931 και φαίνεται να διανεμήθηκε στην περιοχή της Στουτγάρδης. Καλύπτει τα περισσότερα από τα κοινά θέματα σε αυτό το είδος προπαγανδιστικής γραφής, συμπυκνώνοντας βασικά επιχειρήματα από το «Εθνικό και Κοινωνικό Πρόγραμμα» του 1930 και συνδυάζοντάς τα με γκρινιάρικους ισχυρισμούς για τα SΑ, τους γραφειοκράτες του Κόμματος και την ανικανότητα του NSDAP να ανταποκριθεί πραγματικά στις υποσχέσεις για την αντικαπιταλιστική οικονομική ιδεολογία του.

ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ανώνυμο προπαγανδιστικό δελτίο των SA που 

παράχθηκε λαθραία από το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας

Ο Χίτλερ προδίδει τον εθνικισμό!

Η στάση του Χίτλερ στην υπόθεση του Νοτίου Τιρόλο και η απεχθής αποκήρυξη των Γερμανών που ζουν εκεί είναι γνωστή. Θα ήταν σωστό να επισημάνει κανείς ότι στην ίδια πολιτική απάρνησης που εμπίπτουν σήμερα οι Γερμανοί του Νοτίου Τιρόλο, θα μπορούσαν να βρεθούν αύριο οι Γερμανοί της Αλσατίας, της Άνω Σιλεσίας, της Τσεχοσλοβακίας, κτλπ. Ο Χίτλερ κάνει την μία υποχώρηση μετά την άλλη! Στην επιστολή του, τον Αύγουστο του 1930, προς τον Γάλλο πολιτικό Gustave Herve έγραψε:

«Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το κίνημα που εκπροσωπώ δεν έχει πρόθεση να απλώσει χείρα βοηθείας σε οποιαδήποτε δραστηριότητα αποτρέπει την εγκαθίδρυση της απαραίτητης ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο μία τόσο αναγκαία ειρήνη μεταξύ των Ευρωπαϊκών Εθνών! Ο νομικά δεσμευτικός χαρακτήρας των ιδιωτικών χρεών, ανεξάρτητα από τον λόγο για τον οποίον συσσωρεύτηκαν, είναι πάντα ξεκάθαρος. Η Γερμανία εκπληρώνει και θα εκπληρώσει και στο μέλλον, σοβαρά και πιστά, τις ιδιωτικές εμπορικές υποχρεώσεις της προς τον υπόλοιπο κόσμο!»

Ο Χίτλερ δηλώνει ανοιχτά ότι δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να τροποποιήσει τα μνημειώδη ιδιωτικά χρέη της Γερμανίας προς τις δυνάμεις των Βερσαλλιών. Πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την ατομική ιδιοκτησία; Η απόλυτη πρακτικότητα της εθνικής απελευθέρωσης είναι ανέφικτη χωρίς την σοσιαλιστική επανάσταση και αυτό καταδεικνύεται από την αδιάκοπη φλυαρία του Χίτλερ. 

Και τι γίνεται με τον αγώνα του Χίτλερ ενάντια στην «Δημοκρατία του Νοέμβρη», ο οποίος αποτελεί την αρχή και το τέλος της εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας; Πως θα έπρεπε να συμπεριφερθεί στην πράξη αν λάμβανε, όντως, στα σοβαρά αυτόν τον αγώνα; Εκτός από την άρνηση να καταβάλει τις πληρωμές των αποζημιώσεων θα έπρεπε να διασφαλίσει, μέσω των εκπροσώπων του στις πολιτειακές και δημοτικές κυβερνήσεις, ότι η συγκέντρωση κεφαλαίων για αποζημιώσεις θα καταστεί αδύνατη, δηλαδή να ασκήσει συστηματική δολιοφθορά στα κυβερνητικά μέτρα. Να καλέσει σε φορολογική απεργία, να απαιτήσει βελτιωμένους μισθούς και να διασφαλίσει ότι όλα τα χρήματα θα πηγαίνουν πρωτίστως στον γερμανικό λαό με βάση το ρητό: «Πρώτα το ψωμί και μετά οι αποζημιώσεις!».

Αλλά τι κάνουν στην πραγματικότητα ο Frick και ο Franzen και οι συναδέλφοι τους στους δήμους; Ακόμη, πριν να αναλάβει τα καθήκοντα του, ο Frick δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα καλύτερο από το να απαιτήσει τη σταθεροποίηση του προϋπολογισμού της Θουριγγίας, ο οποίος είχε καταστραφεί από την πληρωμή των αποζημιώσεων. Τα κεφαλαία για αυτή την «σταθεροποιήση» θα μπορούσαν να αναζητηθούν μόνο μέσα από νέους, αυστηρούς φόρους και περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Οι «ευλογίες» της κυβέρνησης Frick έχουν αποτύχει. Εδώ είναι μόνο μερικές από αυτές:

«Η εισαγωγή ενός «νεγρο - φόρου»[1], αύξηση 6% στον φόρο του ενοικίου κατοικιών, αύξηση των ενοικίων εν καιρώ ειρήνης από 120% σε 126%, αύξηση του φόρου εμπορίου κατά 750.000 μάρκα και του φόρου γης κατά 650.000 μάρκα, ανελέητη συρρίκνωση των εκπαιδευτικών, πολύ αυστηρή μείωση των πολιτιστικών δαπανών, περικοπή των επιδομάτων των φτωχών λαϊκών τάξεων»

«Εθνικοσοσιαλισμός!». Τι κοροϊδία που προέρχεται από τα χείλη των ανθρώπων που αρνούνται την συνεργασία με την Ρωσία, τον μοναδικό εχθρό των Δυτικών Δυνάμεων, αλλά αντ'αυτού κολακεύουν τις Δυνάμεις των Βερσαλλιών. 

Τι κοροϊδία για εκείνες τις μάζες που πιστεύουν ότι μπορούν να βρούν την απελευθέρωση από τον ζυγό του διεθνούς καπιταλισμού στο σύμβολο της σβάστικας!

Όχι! Ποτέ μα ποτέ ο Χίτλερ δεν θα είναι ικανός να ηγηθεί του αγώνα για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του Γερμανικού Λαού, γιατί ο στόχος που επιδιώκει δεν οδηγεί ούτε στον εθνικισμό, ούτε στον σοσιαλισμό. Δεν θα φέρει μία «ελεύθερη και σοσιαλιστική Γερμανία» αλλά μία φασιστική δικτατορία. 

 Είμαστε ακόμη εργατικό κόμμα; 

Ένας άνεργος άνδρας των S.A μας ζήτησε να συμπεριλάβουμε τον παρακάτω λογαριασμό:

Το πρωι της Κυριακής, συνάντησα στο δυτικό τμήμα της πόλης, δύο πολυτελή αυτοκίνητα, ακριβώς στο δρόμο τους προς το «καλύτερο τμήμα της πόλης». Γούνινα παλτά, μαργαριταρένια κολιέ, χοντρά πούρα, κλπ. Καθώς αναρωτιόμουν αν ο παχύσαρκος με το λιπαρό πρόσωπο γνωρίζει πως είναι να εργάζεσαι επί ώρες με το στομάχι άδειο, ένα άλλο αυτοκίνητο εμφανίστηκε δίπλα, στο οποίο βρισκόταν ένα πασίγνωστο μέλος του Κόμματος με το οποίο γνωρίζομαι προσωπικά. Τότε το χοντρό γουρούνι, για το οποίο μιλούσα προηγουμένως, και μαζί του όλη η υπόλοιπη συμμορία, όλοι σήκωσαν τα χέρια και φώναξαν «Χάιλ Χίτλερ!». Όλοι τους χαιρέτησαν με ενθουσιασμό. Αύτα τα παράσιτα χαιρετιούνται μεταξύ τους με τον χιτλερικό χαιρετισμό! Αυτοί υποτίθεται ότι είναι σύντροφοι μου - οι σύντροφοι ενός άνεργου άνδρα των SA που, από ένθερμη αγάπη για την Πατρίδα του, κάνει το καθήκον του καθημερινά, με την πεποίθηση ενός Σοσιαλιστικού Τρίτου Ράιχ.

Όπως είπε πρόσφατα ο μεγάλος μας Φύρερ, ο Χίτλερ, στην Στουτγάρδη: η ευημερία του Λαού στο σύνολο του, πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι της ευημερίας του ατόμου! Πως γίνεται όμως να ταιριάξουμε; Παράσιτα από την μία - άνεργοι από την άλλη! 

Στοχασμοί για την Συνδιάσκεψη των Γκαουλάιτερ του Κόμματος

Τα SA, με το μαχητικό τους πνεύμα, είναι γεμάτα από έντονες αμφιβολίες για την ορθότητα της πολιτικής του Χίτλερ. Παρακάτω παρουσιάζουμε μία επιστολή ενός άνδρα των SA που συμμετέχει σε αυτούς τους ενδοιασμούς:

Ο Αρχηγός της Μονάδας 27, στην περιοχή Calw , σχολίασε με πικρία ότι δεν πιστέυει πλέον καθόλου στο Τρίτο Ράιχ. 

Η υποκίνηση των SS, από τον σύντροφο Deher, κατά του Scheringer, αντικατοπτρίζεται σε μία απειλή των SS ότι ο Scheringer θα ήταν καλύτερα να προσέχει - εάν τολμήσει ποτέ να έρθει στο Ulm[2].

Στην οδό Göthestrasse πραγματοποιήθηκε μία πολιτική συνάντηση διάρκειας 2,5 ωρών, στην οποία έγιναν δεκτοί μόνο 12 «κύριοι» από την ανώτατη ηγεσία του  Κόμματος και των SA. Ο απλός νεοσύλλεκτος των SA δεν έχει λόγο, μονάχα υπακούει. Επιπλέον απογορεύθηκε αυστηρά κάθε μορφή συζήτησης με πολιτικούς αντιπάλους!

Οι προλεταριακές συνοικίες Heslach και Ostheim αποφεύχθηκαν κατά την διάρκεια της προπαγανδιστικής εκστρατείας. Άγνωστοι οι λόγοι!

«Είμαστε επαναστάτες...» φώναξε ο σύντροφος Dreher στην Διάσκεψη και εμείς απαντήσαμε: «Ναι, είμαστε επαναστάτες!». Ωστόσο επειδή είμαστε επαναστάτες παλεύουμε ενάντια στην γραφειοκρατική ηγεσία του Κόμματος που προδίδει την Γερμανική Επανάσταση. Είναι επειδή είμαστε υπέρ της επαναστατικής καταστροφής του «Σχεδίου Γιάνγκ» που πολεμάμε ενάντια στον Χίτλερ, ο οποίος εγκατέλειψε τον γερμανικό λαό στον γαλλικό ιμπεριαλισμό όταν αναγνώρισε κατηγορηματικά την νομικά δεσμευτική φύση του «Σχεδίου Γιάνγκ» με την επιστολή του στον Έρβε, τον Οκτώβριο του 1930. Ευθυγραμμίστηκε έτσι με τους πολιτικούς των κομμάτων του Νοεμβρίου. Σε μία συνέντευξη του στον Karl von Wiegand τόνισε ότι «θα εκπληρώσει με επιμονή κάθε ευθύνη» και ικέτευσε πειθήνια για «χαλάρωση των διατάξεων του σχεδίου Γιάνγκ». Καθώς ο Χίτλερ τάχθηκε υπέρ του «Σχεδίου Γιάνγκ», ο κ. Frick στην Θουριγγία και ο κ. Franzen στο Μπράουνσβαϊγκ εφάρμοσαν πιστά τους όρους του. Για να καταστεί ένας αξιοσέβαστος έταιρος, σε περίπτωση συνασπισμού, ο Χίτλερ δίνει χίλιους όρκους για την νομιμότητα του Κινήματος και δεσμεύεται για «νόμιμο αγώνα βάσει του Συντάγματος της Βαϊμάρης» ενώ στέλνει τον Γκέρινγκ στην Ρώμη για να ικανοποιηθεί ο γερμανικός καθολικισμός και η κυβέρνηση Μπρύνινγκ, αυτή η κυβέρνηση της συνεχιζόμενης εσχάτης προδοσίας, να τον δέχθει στους κόλπους της. Εν ολίγoiς: ο Χίτλερ δένεται με τις δυνάμεις της Αντίδρασης και έτσι μαχαιρώνει πισώπλατα το γερμανικό επαναστατικό κίνημα.

Επειδή εμείς, οι εξεγερμένοι στρατιώτες της Επανάστασης, δεν επιθυμούμε να γίνουμε μισθοφόροι της διεθνούς και εθνικής εκμετάλλευσης, αναγνωρίζουμε σε ποιά πλευρά των οδοφραγμάτων θα σταθούμε όταν ο παραγωγικός γερμανικός λαός, κάτω από την σημαία της σοσιαλιστικής επανάστασης, ξεκινήσει την σταυροφορία του για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στην σκλαβιά και την εκμετάλλευση του «Σχεδίου Γιάνγκ».

«Eντυπωσιακά» αποσπάσματα από τους μεγάλους «ηγέτες» μας

Ο Δρ Φέντερ στον Ντίγκελντεϊ, εκπρόσωπο του του υπερκαπιταλιστικού Γερμανικού Λαϊκού Κόμματος:

«Θα πρέπει επιτέλους να πάψετε να υποθέτετε οποιαδήποτε σοσιαλιστική τάση από πλευράς των εθνικοσοσιαλιστών. Το NSDAP υποστηρίζει την ατομική ιδιοκτησία, καθώς και την διατήρηση των ιδιωτικών κληρονομικών δικαιωμάτων»

Ο κύριος Βάγκενερ, ο ειδικός επί των «οικονομικών»:

«Δεν θέλουμε να εξαλείψουμε την καπιταλιστική οικονομία. 

Θέλουμε να σώσουμε από αυτή, ότι μπορεί να σωθεί»

Το κεντρικό σημείο του προγράμματος:

«Το τσάκισμα της δουλείας του τόκου είναι η καρδιά του εθνικοσοσιαλισμού»

Βλέπε σχετικά με αυτό την παρατήρηση του Γκέμπελς στον Σέρινγκερ:

«Αυτό που γράφει ο Φέντερ στο πρόγραμμα για το τσάκισμα της δουλείας του τόκου, είναι φυσικά ανοησία. Ο μόνος που θα καταλήξει τσακισμένος είναι όποιος αναγκαστεί να το διαβάσει. Αν ειχά ιδρύσει εγώ το Κόμμα, δεν θα είχα καταρτίσει καθόλου πρόγραμμα»

Ο ίδιος ο Φέντερ έχει επίσης αναφέρει:

«Πράγματι, μη πιστεύετε ότι μπορούμε να εξαλείψουμε τον αξιοσέβαστο (!!!) ιδιώτη τραπεζίτη και ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς 

την συνεργασία του»

ΕΣΥ ΠΟΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ;

αυτό του Χίτλερ που αποδέχεται το «Σχέδιο Γιάνγκ» μέσα σε μία 

κυβέρνηση συνασπισμού ή αυτό του Προλεταριάτου που βαδίζει 

προς την Σοσιαλιστική Επανάσταση;

ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΟΥ!

Προέλαση μέσα στο «κόκκινο» Heslach

Αυτό ήταν το σύνθημα με το οποίο οι αρχηγοί των SA προσπάθησαν να κατακτήσουν το Heslach το βράδυ της Πέμπτης. Δεν το πέτυχαν ωστόσο. Η όλη δράση, ήταν στην πραγματικότητα, έμπνευση κάποιων «στρατηγών του γραφείου» που τους έλειπε πραγματικά το θάρρος για να προελάσουν, ήταν μία μοναδική αποτυχία για την ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού! Διότι σπάνια η απόρριψη από τον πληθυσμό έχει υπάρξει τόσο έντονη όσο σε αυτή την περίπτωση. Και αυτό οφείλεται στον προκλητικό τρόπο με τον οποίον ανακοινώθηκε και πραγματοποιήθηκε η αποτυχημένη πορεία. Δεν καταλαβαίνω τι σκέφτονται οι συντάκτες του «NS - Kurier» όταν προσπαθούν να πείσουν αναδρομικά τους αναγνώστες τους ότι τα SA ήθελαν απλώς να κάνουν μία ακίνδυνη βόλτα σε μία εντελώς «κόκκινη» εργατική συνοικία, όταν πριν λίγες μέρες έγραφαν για μία «θύελλα» στο «κόκκινο» Heslach και ότι οι πρακτικές προετοιμασίες επικεντρώνονται στην οργάνωση εξοπλισμένων ομάδων. Η πορεία ανακοινώθηκε με αυτό τον τρόπο για να ηρεμήσει η νευρική, ερεθισμένη και εκρηκτική διάθεση των SA, οι οποίοι φοβόντουσαν ότι δεν θα είχαν επαρκή προστασία από την αστυνομία! Κάθε άνδρας των SA ενημερώθηκε από τον Sturmfuhrer του ότι επρόκειτο για μία σοβαρή δοκιμασία βίας. Αυτή ήταν η κατάσταση. Για έναν έντιμο αγωνιστή, μία τέτοια ανεντιμότητα είναι πραγματικά αποκρουστική! 

Κατά την διάρκεια της «προέλασης» όλοι έτρεμαν από φόβο για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό για εμάς, όταν στην πλατεία Marienplatz, αρκετοί σύντροφοι από το «Κόκκινο Μέτωπο» προσπάθησαν με αδελφικό τρόπο να μας φέρουν το γράμμα του Σέρινγκερ[3] και να το συζητήσουν μαζί μας. Για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα αυτού του είδους την συζήτηση, από αυτά που μας διέταξαν οι γραφειοκράτες μας! Μετά την συνδιάσκεψη του Gau είχαμε εντολές να απορρίψουμε οποιαδήποτε συζήτηση ως απόπειρα πρόκλησης. Δεν έλαβα όμως την εντύπωση ότι επρόκειτο για απόπειρα πρόκλησης! Το γεγονός ότι ορισμένοι σύντροφοι των SA απάντησαν αμέσως με ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα μπορεί να αποδοθεί μόνο στο ανόητο δόλωμα αίματος που παράγεται μέρα με την μέρα από τους ηγέτες μας και τον κομματικό τύπο, που συκοφαντεί τον εργαζόμενο πληθυσμό ως «υπανθρώπους» και «όχλο». 

Μετά από αυτό, μπορούσε να δεί κανείς τον πληθυσμό του Heslach να δείχνει την αποδοκιμασία του. Υπάλληλοι γραφείου, μικρέμποροι, εργάτες, διάφοροι άλλοι ντυμένοι με τα ρούχα εργασίας τους, όλοι στάθηκαν στα πεζοδρόμια και εξέφρασαν την περιφρόνηση τους τόσο δυναμικά που δημιούργησαν ένα ρίγος φόβου σε πολλούς άνδρες των SA. Κάποιοι σύντροφοι των SA, ανάμεσα τους και εγώ, μπορεί κάλλιστα να αναρωτήθηκαν: «Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μας προσβάλλουν ως υπηρέτες του κεφαλαίου και ως φασίστες δολοφόνους; Αυτοί οι άνθρωποι των οποίων τα πεινασμένα πρόσωπα και τα φθαρμένα χέρια δείχνουν ότι δεν έχουν τίποτα κοινό με εκείνους τους «υπανθρώπους» για τους οποίους μας λένε;» Στην συνέχεια συζήτησα με έναν εργαζόμενο αυτές τις απορίες και οι εξηγήσεις του δημιούργησαν κάποιες αμφιβολίες μέσα μου. Αποφάσισα ότι δεν έπρεπε πλέον να χρησιμοποιώ το μαστίγιο, άλλα ότι έπρεπε να ακούσω τι έχουν να πούν οι εργαζόμενοι εθνοσυντρόφοι μου. Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα καταφέρουμε να πετύχουμε μία επαναστατική προέλαση εκεί όπου κορνιάζουν τα παράσιτα και οι δικαιούχοι του σημερινού συστήματος, μία προέλαση στις ανώτερες οικονομικά περιοχές, εκεί όπου βρίσκονται οι πολυτελείς κατοικιές! 

Αυτή η επιστολή ενός άνδρα των SA, μάς δείχνει, 

ότι παρόλες τις υποκινήσεις, δύο μέτωπα σχηματίζονται: 

Από την μία το μέτωπο των εκμεταλλευτών, του «Σχεδίου Γιάνγκ», και των υποστηρικτών τους, και από την άλλη το μέτωπο των νικηφόρων λαών ενάντια στην Εκμετάλλευση και την Καπιταλιστική δικτατορία!»

 

[1]: «Νεγρο-φόρος» («Negersteuer» στα γερμανικά) ήταν το άτυπο, σκωπτικό όνομα που έδιναν οι πολιτικοί αντίπαλοι του NSDAP σε μία φορολογική πρόταση που υπέβαλε ο Frick λίγο μετά την είσοδο του στην κυβέρνηση της Θουριγγίας τον Ιανουάριο του 1930. Η πρόταση του Frick ουσιαστικά αποτελούσε έναν κατ'αποκοπή φορολογικό συντελεστή που θα ίσχυε για κάθε πολιτή της Θουριγγίας που είχε δικαίωμα ψήφου. Το όνομα «νεγρο-φόρος» προήλθε από τις συγκρίσεις των επικριτών με τις φορολογικές πρακτικές που ασκούσαν οι αποικιοκρατικές διοικήσεις της Γερμανίας, καθώς διάφοροι αφρικανικοί πληθυσμοί είχαν φορολογηθεί με μία παρόμοια καθολική κατ'αποκοπή βάση. 

[2],[3]: Περισσότερα για την περίπτωση του Ρίτσαρντ Σέρινγκερ διαβάστε ΕΔΩ

ΠΗΓΗ

To κακό πνεύμα των ΗΠΑ και οι «Kosher Εθνικιστές»

 

Δημοσιεύθηκε στον Μαύρο Κρίνο από τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Η πολιτικά ορθή διανόηση που καταγγέλλει τον «φασισμό» στην Αμερική, δεν γνωρίζει περισσότερο την αμερικανική πραγματικότητα από αυτούς τους κλασικούς κυνηγούς μαγισσών, οι οποίοι κατήγγειλαν εκεί κάποτε, τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Ο κλασικός μαρξισμός δεν μεταμοσχεύθηκε ποτέ περισσότερο από κάποιο περιθωριακό βαθμό στις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι επειδή οι Αμερικανοί ανακάλυψαν τα δογματικά του λάθη, δεν ήταν φυσικά ικανοί να το κάνουν, αλλά ακριβώς λόγω της αδυναμίας τους να αφομοιώσουν οποιοδήποτε δόγμα. Και ότι λειτουργεί προς τη μία κατεύθυνση, λειτουργεί εξίσου και προς την άλλη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να δεις την Αμερική μια μέρα να γίνεται «φασιστική», από το να τη δεις να γίνεται «κομμουνιστική». Η «αμερικανική» Αμερική θα έλεγα, ίσως είναι ήδη αρκετή για να δικαιολογήσει αρκετούς φόβους προς το εξωτερικό.

Για πολλούς Αμερικανούς, ο φασισμός και ο κομμουνισμός προέρχονται από την ίδια «ιδεολογική» έμπνευση. Η δεξιά από την μία, όταν δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση του καπιταλισμού ή του αντικρατικού συντηρητισμού, τις περισσότερες φορές εμπίπτει σε μικροπολιτικές, γραφικότητες και λαϊκισμούς, ενώ δεν λαμβάνει υπόψη την πολυπλοκότητα των επιλεκτικών πιέσεων στις ανθρώπινες κοινωνίες και κυρίως τείνει να δικαιολογήσει την εξάλειψη από αυτούς τους οποίους, δεν παίζουν το «καλό αμερικάνικο παιχνίδι».

Η αριστερά από την άλλη, όταν στρέφεται προς τον σοσιαλισμό, εκτιμά ιδιαίτερα τις ουτοπικές του ποικιλίες, με επίκεντρο τον κοινωνικό ευαγγελισμό. Στην άκρα δεξιά όπως και στην άκρα αριστερά, οι ιδέες λάμπουν δια της απουσίας τους με κωμικοτραγικό τρόπο. Αντικαθίστανται από πρωτόγονα πάθη, δημιουργώντας κρίσεις χωρίς αύριο, αφενός οι μεν με τον τυφλό πατριωτισμό και σωβινισμό αλλά και την αόριστη ξενοφοβία - με κενότητα και χωρίς δόγμα και πρόγραμμα -  με ένα φόντο πουριτανικού φανατισμού και αφετέρου οι άλλοι, με έναν υπερ-ισοτισμό και ψευδοανθρωπισμό, με ένα φόντο ανόητης οικουμενικότητας.

Επιπρόσθετα στην απόρριψη της εξουσίας, η απέχθεια προς τις ιδεολογίες οδηγεί φυσικά στην ανικανότητα των οργανώσεων σε εθνική κλίμακα. Χιλιάδες σύλλογοι, ομάδες, ομαδούλες και κόμματα, βλέπουν το φως και εξαφανίζονται σε διάστημα λίγων μηνών. Κάποια από αυτά που έχουν επιβιώσει με τα χρόνια (μικρές κομμουνιστικές ομάδες, τροτσκιστές, ψευτοφασιστοειδή γκρουπ κ.λπ.) δεν έχουν καμία πραγματική σημασία, δεν έχουν καν ένα λογικό περιεχόμενο. Αυτή είναι η «τραγωδία» της πολιτικής ζωής στην Αμερική. Επιπλέον δεν μπορεί να αποκλειστεί, ότι οι πολιτικές δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονιών, που ήταν και είναι πάντα συχνές στις Ηνωμένες Πολιτείες, πηγάζουν εν μέρει από το γεγονός ότι τα αληθινά επαναστατικά στοιχεία, που αντιμετωπίζουν την αδυναμία να διατυπώσουν τις ιδέες τους στις μάζες, δεν βλέπουν άλλη διέξοδο, παρά μια απελπισμένη ατομική χειρονομία. 

Μέσα σε όλα αυτά στις ΗΠΑ, υπήρξε και η  ίδρυση της “New Left”, της  νέας αριστεράς που γεννήθηκε κάπου μεταξύ των Πανεπιστημίων Columbia και Berkeley. Οι hippies, οι «κομμούνες», ο οικολογικός καταστροφισμός, η «αντιεξουσιαστική» παιδεία, ο νεοφεμινισμός, η  θεωρία του «Behaviorism» (συμπεριφορισμός) «δημιουργήθηκαν με μια λεπτομερής ανάλυση των συναισθημάτων και των αντιδράσεων των εργαζομένων και των εργατών, μέσα σε εργασιακές καταστάσεις, με ακριβή στόχο τον προσδιορισμό ταυτόχρονα των καλύτερων τεχνικών για την υπέρβαση όλων των παραγόντων που μπορούν να εμποδίσουν τη μέγιστη παραγωγικότητα» μας λέει ο Evola στο άρθρο του “O Άνθρωπος στην Αμερική”, (βλέπε ιστολόγιο “Σαμουράι της Δύσης”).

Μιλάμε για όλο το οπλοστάσιο της λεγόμενης «διαμαρτυρίας» του‘68 “made in USA”. Η πρωτεύουσα του κομμουνισμού ήταν κάποτε η Μόσχα, ενώ τώρα η πρωτεύουσα του νεομαρξισμού με τις radical chic οδηγίες (Coca-Cola Marxism) βρίσκεται σήμερα στην Washington. Πρέπει να εκπλαγούμε; Μάλλον όχι … Τo βλέπουμε άλλωστε, το ζούμε στο πετσί μας καθημερινά: Η ουτοπία που αναγεννιέται διαρκώς, η άνθιση ενός παρασιτισμού που πάντα κατηγορείται από την κοινωνία, την οποία καταγγέλλει, η έκρηξη της «αντικοινωνίας» σε μυριάδες μικρές ομάδες, η συγκρότηση μιας «διανοούμενης τάξης» υπεύθυνης για τη διατήρηση της κακής συνείδησης των «αστών», τα νέα ναρκωτικά, η διάλυση της γλώσσας, οι ελεύθερες αυταπάτες, ο πολλαπλασιασμός των αιρέσεων: όλη αυτή η «χλιδή» δεν θα μπορούσε παρά να αποπλανήσει εκείνους που τελικά, πάνω απ' όλα, ονειρεύονται μια αβίαστη επανάσταση.

Ας δούμε σε αυτό το σημείο, τι γράφει για τον αμερικανικό «φασισμό» ο F. Duprat και ο A. Renault, στο “Les fascismes américains’’, (Ο Αμερικανικός φασισμός) 1924-41: «Η εξέταση των δυνάμεων στο πεδίο, καταδεικνύει ότι ο αμερικανικός φασισμός, ένα φαινόμενο εξίσου περιθωριακό με τον αμερικανικό κομμουνισμό, εν στενή έννοια, δεν είχε τίποτα περισσότερο να κάνει με τον φασισμό, εκτός από τον λεκτικό εξτρεμισμό και την προτίμηση για τα χρωματιστά πουκάμισα. Οι κύριοι εμψυχωτές του ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, βιομήχανοι, όπως ο Henry Ford (του οποίου τα εμπορικά συμφέροντα κατέληξαν να υπερισχύσουν των πεποιθήσεων του: η πολιτική του δραστηριότητα δεν κράτησε ούτε καν δύο χρόνια, από τον Μάιο του 1920 έως τον Ιανουάριο του 1922). 

Επίσης κάποιοι θρησκευόμενοι, όπως ο Abbot Coughlin, ο ραδιοφωνικός ιερέας της “Εθνικής Ένωσης για την Κοινωνική Δικαιοσύνη”, ο αιδεσιμότατος Gerald L. K. Smith, της “Χριστιανικής Εθνικιστικής Σταυροφορίας” (Ο Σταυρός και η Σημαία), ο αιδεσιμότατος Winrod (“Υπερασπιστές της χριστιανικής πίστης”), ο αιδεσιμότατος Terminiello (“Ένωση Χριστιανών Σταυροφόρων”), ο αιδεσιμότατος James B. Cox (“Μπλε πουκάμισα”) και οι άλλοι διάφοροι “Εθνικοί Σταυροφόροι του εύκολου κέρδους”.  Αξιοσημείωτη είναι και η δύναμη της Βίβλου, που δεν έπαψε να εμπνέει το «κυνήγι μαγισσών» και τον πιο ανάδρομο φονταμενταλισμό. Ακόμη και στον αμερικανικό αντισημιτισμό (επίσης περιθωριακό φαινόμενο, αλλά με κάποια συνέχεια) δεν λείπουν αυτοί που αναζητούν τις ιδεολογικές τους βάσεις στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι βλέπουμε τους συγγραφείς της παραληρηματικής λογοτεχνίας, να αγωνίζονται να αποδείξουν ότι οι μη Εβραίοι είναι «ο αληθινός λαός του Ισραήλ», ενώ οι Εβραίοι είναι «σφετεριστές».

Και μέσα σε αυτό το παρακμιακό κάδρο, δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι πολιτικοί παλιάτσοι, τύπου Trump (ως δήθεν το αντίπαλον δέος στην προοδευτική τάση της Woke culture), με βαθιές ιουδαϊκές επιρροές και δόγματα - γνωστή η ιστορία της κόρης του -  ποτισμένα με ότι πιο ωμό και βίαιο οικονομικά έχει να διδάξει το “Μεγάλο Κεφάλαιο”. Άνθρωποι βασισμένοι στον αιώνιο ρομαντικό μύθο του «αυτοδημιούργητου», που γίνεται πολυεκατομμυριούχος. Όλοι βγαλμένοι από επικίνδυνες θρησκευτικές αιρέσεις και δόγματα, οδηγούμενα  από τις γνωστές Στοές και φυσικά με στόχο την οποιαδήποτε παγκόσμια κυριαρχία, αλλά κυρίως την καταστροφή της Ευρώπης, αλλά και του πλανήτη. Έτσι με την γνωστή καραμέλα του επιλεκτικού κινδύνου της μετανάστευσης, μπόρεσαν να σαγηνεύσουν κάποιους Ευρωπαίους, ώστε να προωθήσουν την επικίνδυνη πολιτική τους σκηνή, μέσα στο σπίτι μας, λες και δεν έχουμε ήδη την δικιά μας ακροδεξιά να υμνεί τα τέκνα του Ισραήλ.

Άνθρωποι που απέκτησαν κάποια εφήμερη οικονομική δύναμη και ήταν κατώτεροι των περιστάσεων, για να φανούν πολιτικά αλλά και κοινωνικά, πρόδωσαν οι ίδιοι την τεράστια, χιλιάδων χρόνων, ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης μας. Ποδοπατώντας κάθε εθνικιστικό δόγμα, έννοια και ιδέα, υμνούν με την σειρά τους την «εκλεκτή φυλή», η οποία με τρομοκρατικό τρόπο εξαφανίζει από τους ανθρώπους, όχι μόνο το δικαίωμα να έχουν ένα κομμάτι γης, αλλά και την ίδια την ζωή τους, ενώ ταυτόχρονα διαλύουν την Ευρώπη με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, που αυτοί δημιουργούν, με δεκάδες βίαιους αλλά και «ειρηνικούς» τρόπους.

Δεν έχουμε ανάγκη να πάρουμε τίποτε από αυτούς, ούτε να θαυμάσουμε κάποιους απίθανους τύπους που έχουν διδάξει τις αρχές της παρακμής, της καταστροφής και του υλισμού, ακολουθώντας πιστά τον Αιώνιο Αφέντη. Κατάφεραν να περάσουν όμως τον καρκίνο τους στην ήπειρο μας, με την δημιουργία αντίστοιχων θλιβερών κομμάτων. Όλα αυτά τα πολιτικά κινήματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη ως «πατριώτες κατά της παγκοσμιοποίησης», έχουν την σύνδεση με το Ισραήλ ως θεμελιώδες μέρος της ερμηνείας τους για τον κόσμο. Εμείς όμως έχουμε τα όπλα του πνεύματος για να σώσουμε, έστω και τώρα που είναι αργά, ότι μπορέσουμε, μέσα από τα χαλάσματα. Και τι  ιδέες και παραδείγματα να πάρουμε άλλωστε από κάποιους που δεν αποτελούν Έθνος, αλλά ένα συνονθύλευμα φυλών και θρησκειών, ταγμένα στον Χρυσό και εχθροί στο Αίμα. 

Χαρακτηριστικά τα λόγια του μεγάλου Γάλλου μελετητή και ιστορικού Ernest Renan (1823-1892), στο “Τι είναι ένα έθνος;”:

«Ένα έθνος είναι μια ψυχή, μια πνευματική αρχή. Δύο πράγματα, που στην πραγματικότητα είναι ένα, συνθέτουν αυτήν την ψυχή και αυτήν την πνευματική αρχή. Το ένα είναι στο παρελθόν, το άλλο στο παρόν. Το ένα είναι η κατοχή μιας πλούσιας κληρονομιάς αναμνήσεων, το άλλο είναι η τρέχουσα συναίνεση, η επιθυμία για συμβίωση, η βούληση να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την κληρονομιά που έλαβε αδιαίρετη. Ο άνθρωπος, κύριοι, δεν αυτοσχεδιάζει. Το έθνος, όπως και το άτομο, είναι το αποκορύφωμα ενός μακρού παρελθόντος προσπαθειών, θυσιών και αφοσίωσης. Η λατρεία των προγόνων είναι η πιο νόμιμη από όλες. Οι πρόγονοί μας, μας έκαναν αυτό που είμαστε:

Το έθνος είναι λοιπόν μια μεγάλη αλληλεγγύη, που αποτελείται από το συναίσθημα των θυσιών που έγιναν και εκείνων που είμαστε ακόμη διατεθειμένοι να κάνουμε μαζί. Προϋποθέτει ένα παρελθόν, αλλά συνοψίζεται στο παρόν μέσα από ένα απτό γεγονός: την συναίνεση, την ξεκάθαρα εκφρασμένη επιθυμία για συνέχιση της συμβίωσης. Η ύπαρξη ενός έθνους είναι (συγχωρέστε τη μεταφορά) ένα καθημερινό δημοψήφισμα, όπως η ύπαρξη του ατόμου, είναι μια αέναη επιβεβαίωση της ζωής».

Οι Kosher εθνικιστές ζουν και βασιλεύουν ανάμεσα μας, ερωτευμένοι με την θλιβερή αστική ζωή τους, καταλαμβάνοντας θέσεις και πολιτική δύναμη μέσα στο σύστημα και φυσικά εκτελώντας πιστά τις εντολές των αφεντάδων τους. Είναι τα νέα κορόιδα του καθεστώτος, τα νέα πρόβατα προς σφαγή και μάλιστα στην χειρότερη μορφή τους: ανήθικοι, άβουλοι, μίζεροι και προσκυνημένοι. Ανατρέποντας κάθε αντικαπιταλιστική  θεωρία, στηριζόμενοι μόνο σε έναν τυφλό και ξερό αντιμαρξισμό, στηρίζουν το ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ Κεφάλαιο, αγνοώντας φυσικά τα μεγάλα μυαλά του παρελθόντος, που είχαν αποβάλει τον Μαρξ από τον σοσιαλισμό, για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη διαβίωση.

Αυτό φυσικά τονίστηκε και από τους μεγάλους στοχαστές του 1900 ιδιαίτερα με τους συγγραφείς της “Συντηρητικής Επανάστασης”, που αναπτύχθηκε στη Γερμανία μεταξύ 1918 και 1932, όπως οι Oswald Spengler, Arthur Moeller van den Bruck, Carl Schmitt, Werner Sombart, οι αδελφοί Jünger ... Και για να μην μιλήσουμε για τους εκπροσώπους της Παράδοσης όπως ο Evola, Guenon. Πέρα από τη διαφορετικότητα τους, οι «συντηρητικοί επαναστάτες» καταγγέλλουν τη νεωτερικότητα, αλλά δεν είναι απλοί αντιδραστικοί. Γι’  αυτούς είναι ζήτημα διάσωσης των παραδοσιακών αξιών, όχι με μια υποθετική διάσωση διαβρωμένων ή εξαφανισμένων θεσμών, αλλά με την οικοδόμηση μιας νέας τάξης (μια «Τρίτη Αυτοκρατορία», όπως ισχυρίζεται ο Moeller van den Bruck). 

Όπως και να έχει, κάποιοι πάντα λίγοι, παραμένουμε σε αυτόν τον δρόμοι των ηττημένων αλλά σταθεροί στον δρόμο για να βρεθεί «το πέρασμα στο δάσος», σύμφωνα με τον Junger, που θα αποτελέσει και το μέρος της ελπίδας ... 

Εξάλλου ο καθένας κάνει τις επιλογές του, διαλέγει την πορεία του αλλά μακριά μας πλέον, από αυτό το μέρος, έδαφος που έχει μια Ιστορία και μια Παράδοση … Όχι δεν είναι κανένας τέτοιος «Δικός μας» επειδή ίσως να νομίζει ότι έχει ένα κοινό σημείο. Μας χωρίζει μια  άβυσσος ... και όπως εύστοχα λέει ο λέει και ο Guenon:  

«Σε τελική ανάλυση, ο καθένας θα επιλέξει από αυτές τις μάσκες … εκείνη που αντιπροσωπεύει  τις τάσεις του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μάσκα, κάνει αντίθετα αυτό που πραγματικά κουβαλάει μέσα του, αλλά που πρέπει συνήθως να κρύβει από τους άλλους».

Ρίτσαρντ Σέρινγκερ: Από τον Εθνικοσοσιαλισμό στο Κομμουνισμό (Μέρος Β)

Μέρος Α ΕΔΩ 

ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΕΡΙΝΓΚΕΡ

Rote Fahne, 20 Μαρτίου 1931

Η απάντηση στη δήλωση του Σέρινγκερ ήταν άμεση με τον νεαρό, πρώην ανθυπολοχαγό να πλημμυρίζεται από αλληλογραφία και επισκέπτες από όλο το πολιτικό φάσμα. Τα μέλη της οικογένειας του και οι εθνικιστές φίλοι του ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να τον δούν, ανησυχώντας ότι μπορεί πάσχει από κάποια μορφή «ψύχωσης της φυλακής». Ο αστικός και σοσιαλδημοκρατικός τύπος δημοσίευσε άρθρα υποστηρίζοντας ότι η μεταστροφή του Σέρινγκερ δικαιώσε την αντίληψη ότι υπήρχαν ελάχιστες πραγματικά ουσιαστικές διαφορές μεταξύ εθνικοσοσιαλισμού και κομμουνισμού και ότι αυτές οι μικρές διαφορές που τους χώριζαν θόλωναν τα «εθνικο-μπολσεβικικά» αισθήματα. Αν και η βάση του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν δύσπιστη όσον αφορά την μεταστροφή του Σέρινγκερ, καθώς πίστευαν ότι εξακολουθούσε να παρακινείται κυρίως (είτε συνειδητά, είτε όχι) από αντιδραστικές παρορμήσεις σχετικά με το τι είναι καλύτερο για την Γερμανία και όχι για το διεθνές προλεταριάτο, η επίσημη θέση του Κόμματος ωστόσο ήταν πανηγυρική. Το παρακάτω άρθρο εμφανίστηκε στο κεντρικό όργανο του KPD, την «Rote Fahne», την επόμενη της ομιλίας του Κίπενμπεργκ. Συνοψίζει την γενική αντίδραση στην απόφαση του Σέρινγκερ και συνεχίζει περιγράφοντας την ως όχι ένα «συμπτωματικό γεγονός», προβλέποντας ότι θα λειτουργήσει ως καταλύτης για πολλά περισσότερα μέλη της «εργαζόμενης εθνικιστικής διανόησης» τα οποία θα γύρισουν την πλάτη τους στον εθνικοσοσιαλισμό υπερ του KPD. - Mπόγουμιλ

Αξιωματικός της Ράιχσβερ στο Κομμουνιστικό Κόμμα: 

Οι θεμελιώδεις αιτίες που οδήγησαν στην μεταστροφή του Σέρινγκερ

«Κατά την διάρκεια της συζήτησης στο Ράιχσταγκ για τον προϋπολογισμό της άμυνας, ο κομμουνιστής βουλευτής και σύντροφος, Χάνς Κίπενμπεργκ, διάβασε μία δήλωση του Υπολοχαγού της Ράιχσβερ, Σέρινγκερ, ο οποίος όπως είναι γνωστό καταδικάστηκε σε μακρόχρονη φυλάκιση στην δική των αξιωματικών της Ούλμ. Ο Υπολοχαγός Σέρινγκερ ομολογεί δημόσια την αποχώρηση του από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και την δέσμευση του στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας. Αυτό το θαρραλέο βήμα ενός πρώην εθνικοσοσιαλιστή προκάλεσε τρομερή αναταραχή στο ευρύ κοινό. Η αστική τάξη καταλήφθηκε από τρόμο. Οι εφημερίδες του καθεστώτος ασχολούνται με την δήλωση του Σέρινγκερ σε μακροσκελείς άρθρα και πολλές στήλες. Το φάσμα του εθνικομπολσεβικισμού φανερώνεται. Τρέμουν στην ιδέα ότι δεν υπάρχουν μόνο εθνικοσοσιαλιστικά θυλάκια στην Ράιχσβερ αλλά και αξιωματικοί και στρατιώτες των οποίων η καρδιά χτυπά για τον αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. 

Η μεταστροφή του Σέρινγκερ από το στρατόπεδο του φασισμού στο κόκκινο μέτωπο του κομμουνιστικού προλεταριάτου δεν είναι στη πραγματικότητα ένα γεγονός συμπτωματικής σημασίας. Χαιρετίζουμε την απόφαση του Σέρινγκερ ως μία νέα απόδειξη για την αεικίνητη δύναμη της κομμουνιστικής ιδέας, για την ακαταμάχητη δύναμη του μαρξισμού που κατακτά τον κόσμο, που καταλαμβάνει όχι μόνο τις εργαζόμενες μάζες, όχι μόνο τα πολλά εκατομμύρια εργαζόμενους στις πόλεις και εξοχές, αλλά και τους καλύτερους και πιο έντιμους αντιπάλους του Σχεδίου Γιάνγκ και της εθνικής υποτέλειας που προέρχονται από τις τάξεις της Αντίδρασης και τον δεσμευτικό κύκλο του σοσιαλισμού. 

Ο Σέρινγκερ προχώρησε σε αυτό το αποφασιστικό βήμα μέσω ενός σκληρού αγώνα στη συνείδηση του, μέσω μιας ένθερμης μάχης για να βρει τη σωστή διέξοδο. Χαιρετίζουμε αυτή την πράξη όχι τόσο για χάρη του μεμονωμένου ατόμου, αλλά γιατί υπόσχεται να δείξει το δρόμο στην εθνικιστική διανόηση. Απογοητευμένα, αηδιασμένα και απελπισμένα, εκατοντάδες –ίσως χιλιάδες– μέλη της μεσαίας τάξης απομακρύνονται από την διαφθορά και την αιμοδιψή κακία του εθνικοσοσιαλισμού. Μόνο λίγοι από αυτούς έχουν πάρει τον δρόμο προς τον κομμουνισμό μέχρι τώρα. Όμως η πίεση των περιστάσεων, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η συγκλονιστική άνοδος του μπολσεβικικού κινήματός στη Γερμανία, όλα αυτά εγγυώνται για εμάς ότι στο μέλλον θα μας ακολουθήσουν χιλιάδες.

Η εργατική τάξη, απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και από μικροαστικές επιθυμίες για εκδίκηση, απλώνει το χέρι της σε ανθρώπους σαν τον Σέρινγκερ χωρίς δισταγμό. Σε κάθε προηγούμενη προλεταριακή επανάσταση, από την Κομμούνα του Παρισίου μέχρι την Σοβιετική Επανάσταση των Μπολσεβίκων, πολλοί αξιωματικοί συνδέθηκαν με το μαχητικό προλεταριάτο. Θα δωσούμε στον Σέρινγκερ και σε όλους όσους ακολουθούν το παράδειγμα του την ευκαιρία να υπηρετήσουν το προλεταριάτο όσο καλύτερα μπορούν. Το κάνουμε αυτό με ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό ειδικά όταν πρόκειται για εξαιρετικούς στρατιωτικούς, αξιωματικούς των αερίων, προικισμένους αξιωματικούς των σύγχρονων ομαδικών τακτικών μάχης του πεζικού, όπως ο Σέρινγκερ. Δεν είναι έτσι αγαπητοί συντάκτες του Ullstein - Press; Δεν είναι έτσι κύριε Γκρένερ, κύριε Σβέρινγκ, κύριε Γκέμπελς; Δεν θεωρούμε ότι αποκαλύπτουμε καμία εμπιστοσύνη όταν λέμε ότι η περίπτωση του Σέρινγκερ δεν θα είναι η μόνη. Τα ονόματα και οι διευθύνσεις είναι άσχετα σε αυτό το πλαίσιο. Φυσικά δεσμευόμαστε - όπως ο Χίτλερ - στην πιο αυστηρή νομιμότητα. 

Για να μπερδέψει τους εργαζόμενους η Σοσιαλδημοκρατία θα ξεθάψει τις παλιές ραφιέρες του «εθνικομπολσεβικισμού». Απαλλαγείτε από αυτές τις ανοησίες αγαπητοί κύριοι! Δεν είμαστε ούτε ήμασταν ποτέ Εθνικομπολσεβίκοι. Είμαστε Μπολσεβίκοι από την αρχή μέχρι το τέλος και τίποτα άλλο. Αγωνιζόμαστε για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση του εργαζόμενου Λαού, για τη σοσιαλιστική λαϊκή επανάσταση [sozialistische Volksrevolution] στη Γερμανία. Δεν δίνουμε ούτε μια ίντσα παραχωρήσεων στις παλαιότερες ποικιλίες του εθνικισμού. Είμαστε διεθνιστές μέχρι το μεδούλι των οστών μας. Τοποθετούμε τη μοίρα του γαλλικού και πολωνικού προλεταριάτου, των ταξικών μας αδερφών, χίλιες φορές υψηλότερα από τη μοίρα του αποσυντιθέμενου καπιταλισμού μέσα στη χώρα μας. Εργαζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να ανατρέψουμε τον εγχώριο καπιταλισμό και να εγκαθιδρύσουμε την εργατική εξουσία σε αδελφική συμμαχία με τους προλετάριους όλων των άλλων χωρών. Είμαστε ασυμβίβαστοι, γενναίοι, μαχητές μαρξιστές. Όποιος απορρίπτει τον μαρξισμό είναι εχθρός μας. Γι' αυτό αποκρούουμε περιφρονητικά, για παράδειγμα, τον αυθεντικά φασιστικό, πλήρως αντιδραστικό «αντιμαρξισμό» του Otto Strasser.

Όποιος έρχεται κοντά μας δεν χρειάζεται να ταυτιστεί με εμάς. Όποιος μεταβαίνει στον κομμουνισμό από το εχθρικό στρατόπεδο πρέπει να θέλει να βοηθήσει την εργατική τάξη όχι να την καθοδηγήσει ούτε να την συμβουλεύσει. Όσοι έρχονται κοντά μας δοκιμάζονται ξανά και ξανά μέχρι να αποδείξουν οριστικά τον ευατό τους στον αγώνα. 

Το γεγονός ότι αυτοί που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία παθαίνουν φρίκη  από την αφιέρωση ενός υπολοχαγού της Ράιχσβερ στο Κομμουνιστικό Κόμμα δείχνει μόνο πόσο εύθραυστη είναι η βάση του παρόντος καθεστώτος. Κάθε επαναστάτης εργάτης θα χαρεί με τον νευρικό πανικό του εχθρού και θα συνεχίσει το επαναστατικό του έργο με ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό και ακόμη ισχυρότερη πεποίθηση».

ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΣΕΡΙΝΓΚΕΡ, Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗΣ

Ένα προπαγδιστικό φυλλάδιο που στόχευε τους Εθνικοσοσιαλιστές

Κατά την διάρκεια της αρχικής συνάντησης τους στο Gollnow, o Κίπενμπεργκ είχε υπογραμμίσει στον Σέρινγκερ, ότι σε αντίθεση με τις προηγούμενες υποσχέσεις που του είχαν δοθεί από αξιωματούχους του NSDAP και των SA, δεν θα υπήρχαν ιδιαίτερα πλεονεκτήματα για αυτόν αν μεταβεί στο KPD. Η απόφαση του δεν θα ισοδυναμεί με μία έδρα στο Ράιχσταγκ ούτε με μία θέση επιρροής στο Κόμμα. Στην πραγματικότητα ο Σέρινγκερ δεν εντάχθηκε ποτέ στο KPD παρά μόνο μετά τον πόλεμο. Δεν υπήρχε η δυνατότητα να το κάνει όσο ήταν έγκλειστος στη φυλακή, καθώς η ποινή του παρατάθηκε λόγω των κομμουνιστικών του δραστηριοτήτων. Έτσι κατέληξε να αποφυλακιστεί το 1933 όταν και το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε χαρακτηριστεί παράνομο. Ειρωνικά, ο Σέρινγκερ αφέθηκε ελεύθερος μόνο αφού ο Χίτλερ είχε αποκτήσει την εξουσία, με τους Hanns Ludin και Walter von Reichenau να ασκούν επιτυχώς πιέσεις στον Πρόεδρο Hindenburg για να του δώσει χάρη. Ο Σέρινγκερ ωστόσο σε όλο αυτό το διάστημα δούλευε για τους κομμουνιστές ως ανεξάρτητος, γράφοντας με ενθουσιασμό φυλλάδια και άρθρα που κυκλοφόρησαν και διανεμήθηκαν λαθραία από το κελί του. Το παρακάτω φυλλάδιο συντάχθηκε τον Απρίλιο του 1931 και προοριζόταν να δημοσιευθεί ως ανοιχτή επιστολή προς τα μέλη των SA του Βερολίνου, τα οποία βρίσκονταν σε μεγάλη αναταραχή εκείνη την εποχή. Μία φατρία των «Ταγμάτων Εφόδου» υπό των Walter Stennes, τον περιφερειακό ηγέτη των SA για την Ανατολική Γερμανία, είχε πρόσφατα επαναστατήσει και και εγκαταλείψει το Κόμμα για να δημιουργήσει την δική του αντίπαλη εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση. Το να κερδίσουν αυτούς τους εθνικοσοσιαλιστές με το μέρος τους ήταν σημαντικός στόχος για τους κομμουνιστές στην δεκαετία του 1930, με τον Σέρινγκερ να χρησιμεύει ως πολύτιμο πρόσωπο για τέτοιες προσπάθειες - Μπόγουμιλ

ΠΡΟΣ ΤΑ SA ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Ένα γράμμα από τον Υπολοχαγό Σέρινγκερ

«Η εξέγερση των στρατιωτών των SA κατά των απατεώνων στο Μόναχο, υπό την ηγεσία του λοχαγού Στέννες, έχει επιταχύνει την αναπόφευκτη διαδικασία αποσύνθεσης εντός του NSDAP. Η απόφαση που έλαβα την 18η Μαρτίου να διακόψω οριστικά με την φασιστική πολιτική του Χίτλερ και να ενσωματωθώ ανοιχτά και ανεπιφύλακτα στο μέτωπο του επαναστατικού και μαχητικού προλεταριάτου δικαιώθηκε για άλλη μία φορά από την μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων. 

Μέχρι στιγμής ο Στέννες και τα SA έχουν σταματήσει στα μισά του δρόμου. Δεν έχουν βρεί ακόμη την δύναμη να προβούν σε μία ολοκληρωτική ιδεολογική ρήξη με τον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και το αντεπαναστατικό NSDAP. Αντί να συμπαραταχτούν αποφασιστικά με τον επαναστατικό αγώνα για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση του εργατικού Λαού, έχουν γίνει «ανεξάρτητοι» με την πρόθεση να πετύχουν ένα είδος αναγέννησης του εθνικοσοσιαλισμού. Αντί να επιδείξουν το θάρρος της συνέπειας, ο Στέννες και οι υφισταμένοι του, επιδίδονται σε εμπορικές συναλλαγές με πολιτικά χρεωκοπημένους όπως τον Major Pabst ο οποίος υπηρετεί ανοιχτά τα συμφέροντα του Μουσολίνι, τον λογαχό Έρχαρντ ο οποίος δουλεύει για την Γαλλία και τον Όττο Στράσσερ που ταλαντεύεται αβοήθητα ανάμεσα στα μέτωπα. 

Τι θέλει ο Στέννες; Πιστεύει ότι με τέτοιες μεθόδους θα αποθαρρύνει τους προλετάριους των SA και όλα τα ενεργά στοιχεία που είναι ειλικρινώς αφοσιωμένα στη πάλη ενάντια στο διεθνές κεφάλαιο και την ιμπεριαλιστική υποταγή, από το να ενταχθούν στο μέτωπο του μαχόμενου προλεταριάτου; Πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο διαφοροποιείται από τον μαρξισμό παρόλο που η εξέγερση των SA αποτελεί μία θαυμάσια δικαίωση του μαρξισμού; Πιστεύει ότι με την αμφιταλαντευόμενη στάση του θα μπορέσει να καθαρίσει τον εαυτό του από τις φήμες για «μπολσεβικικές μηχανορραφίες», παρόλο που η αστική τάξη, μέσω του φερεφώνου της, του Γκέμπελς, έχει ήδη περιγράψει ρητά τις αδύναμες και αποκαρδιωτικές προσπάθειες αυτής της τρέχουσας εξέγερσης; Δεν έχουν ακόμη καταλάβει ο Στέννες και τα SA ότι ο ρόλος τους στο παρελθόν εξυπηρετούσε μόνο την καπιταλιστική εκμετάλλευση, το σύστημα της Βαϊμάρης και τελικά τη δουλεία των Βερσαλλιών και του Γιανγκ;

Ο Στέννες ήταν πιστός υπηρέτης του σοσιαλδημοκράτη Heine, ο οποίος τον εμπιστεύτηκε να βρίσκεται «σε επιφυλακή για ειδική αποστολή» και τον προήγαγε στο βαθμό του Λοχαγού για τις υπηρεσίες του προς το συμφέρον της αστικής τάξης και της σοσιαλδημοκρατίας![1] Το σύνθημα ήταν: "Θα πυροβολήσω οποιονδήποτε!". Μάλλον ο Στέννες δίνει πάντα τόση έμφαση στο να είναι ο γονδολιέρος της Αντίδρασης. Μπορεί κανείς να πολεμήσει για την ελευθερία και να πυροβολεί εργάτες;

Ο Στέννες βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με μία απόφαση. Ο Χίτλερ καθάρισε το NSDAP και τα SA από όλα τα επαναστατικά, σοσιαλιστικά στοιχεία. Εάν ο Στέννες επιχειρήσει τώρα, από την μεριά του, να παίξει τον ρόλο του Φύρερ του Τρίτου Ράιχ, αν συνταχθεί με τα ψευδοσοσιαλιστικά συνθήματα του πρώην αφεντικού του, τότε δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από την αντιδραστική νοοτροπία του Χίτλερ και του Σέλντ[2]. Δεν θα αποκτήσει ποτέ την δημοφιλία αυτών των δημαγωγών αλλά θα γίνει, όπως και αυτοί, καταστροφέας της κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης. Εάν η διαδικασία μετάβασης των προλεταριακών και αγωνιστικών στοιχείων από το αντεπαναστατικό στο επαναστατικό στρατόπεδο βρίσκεται στα χέρια του Στέννες, τότε πρέπει να ξέρει, ότι με την ιλιγγιώδη κλιμάκωση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, κάθε σύγχυση και καθε συσκότιση των ξεκάθαρα σχεδιασμένων μετώπων σημαίνει απλά σπατάλη αίματος και μεγαλύτερες θυσίες. Αν ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, τότε ο Στέννες είναι εχθρός μας και αξίζει την ίδια μοίρα με τον Χίτλερ και την παρέα του. 

Πρώην αγωνιστές των SA, πρέπει να τολμήσετε να εισέλθετε στο στρατόπεδο του νικηφόρου κομμουνισμού! Εάν παραμείνετε στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος, τότε θα παραμείνετε τα σκουπίδια της Νεαρής Δημοκρατίας και θα καταστραφείτε μαζί με την αποσυντιθέμενη αστική τάξη κάτω από τα χτυπήματα της λαϊκής επανάστασης.

Προλετάριοι των SA! Βγάλτε τα σωστά συμπεράσματα από το παράδειγμα του NSDAP, από την προδοσία και την εξαπάτηση που διέπραξαν οι αρχηγοί σας! Τα ημίμετρα δεν μπορούν να σας βοηθήσουν. Μην αφήσετε τον εαυτό σας να παγιδευτεί από πολιτικούς σεχταριστές! Αλλά επίσης μην απελπίζεστε και εγκαταλείπετε την υπόθεση της απελευθέρωσης. Αντιθέτως, αφήστε τα πάντα πίσω σας και ελάτε σε εμάς!

Θα σχηματίσουμε τον Γερμανικό Κόκκινο Στρατό από εργάτες, αγρότες και στρατιώτες! Θα σκίσουμε τις συνθήκες ειρήνης! Σε έναν κοινό αγώνα με τους καταπιεσμένους όλων των χωρών, θα γκρεμίσουμε τον διεθνή καπιταλισμό!

Μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί να οργανώσει τον αγώνα για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση και να τον οδηγήσει στη νίκη!»

Σέρινγκερ, έγκλειστος στις φυλακές Γκόλνοου,

3 Απριλίου 1931

[1]: Ο Βόλφγκανγκ Χάινε (1861 – 1944) ήταν Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εσωτερικών της Πρωσίας από τον Μάρτιο του 1919 έως τον Μάρτιο του 1920. Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος Κάπ είχε μείνει στο Βερολίνο και προσπαθούσε να διαπραγματευτεί με τους πραξικοπηματίες, ενώ μεγάλο μέρος της υπόλοιπης κυβέρνησης είχε καταφύγει στη Δρέσδη. Το γεγονός ότι οι πραξικοπηματίες του πρόσφεραν μια κυβερνητική θέση και ότι δεν είχε προβλέψει επαρκώς την πιθανότητα επανάστασης από τη Δεξιά, οδήγησε τον Χάινε να χάσει την υπουργική του θέση μετά την ήττα του πραξικοπήματος. Η σύνδεση του Χάινε με τον Στέννες είναι κάπως αδύναμη, αν και αποτελούσε χρήσιμη προπαγάνδα μεταξύ των κομμουνιστών. Ο Στέννες είχε ενταχθεί στην Αστυνομία Ασφαλείας του Βερολίνου (Sicherheitspolizei) το 1919, η οποία υπαγόταν στο Υπουργείο Εσωτερικών της Πρωσίας, και μέχρι την εποχή του πραξικοπήματος Κάπ είχε καταφέρει να αναδειχθεί στην ηγεσία ενός αστυνομικού τμήματος που γρήγορα πέρασε υπό τον έλεγχο των πραξικοπηματιών. Παρόλα αυτά, ο Στέννες προήχθη στον βαθμό του Λοχαγού της Αστυνομίας μετά το Πραξικόπημα του Κάπ και έκανε καριέρα στην αστυνομία μέχρι το 1922. Χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησαν φήμες στην Αριστερά ότι ο Στέννες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν αρχηγός μυστικής μονάδας που συμμετείχε στην οργάνωση πολιτικών δολοφονιών.

[2]: Ο Φράνς Σέλντ ήταν μαζί με τον Theodor Duesterberg ένας από τους συναρχηγούς του παραστρατιωτικού σώματος Stahllelm. To 1933 διορίστηκε Υπουργός Εργασίας στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο του Χίτλερ ενώ προσχώρησε επίσημα στο NSDAP στις 27 Απριλίου 1933. 

ΠΗΓΗ

Ρίτσαρντ Σέρινγκερ: Από τον Εθνικοσοσιαλισμό στον Κομμουνισμό (Μέρος Α)

 

Στις 4 Οκτωβρίου 1930, τρείς νεαροί αξιωματικοί του 5ου Συντάγματος Πυροβολικού του Ούλμ, καταδικάστηκαν από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Λειψίας σε φυλάκιση 18 μηνών με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ριζοσπαστικοποιημένοι εξαιτίας της παρατεταμένης εσωτερικής αστάθειας και της διεθνούς αδυναμίας της Γερμανίας, υποκινούμενοι από μία περιφρόνηση για την «παλαιά τάξη» και την παλιότερη γενιά αξιωματικών της Ράιχσβερ, αυτοί οι τρείς νέοι - Richard Scheringer, Hans Ludin και Hans Wendt - συνελήφθησαν να διαδίδουν εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα μέσα στο στρατιωτικό σώμα και να προσπαθούν να εξασφαλίσουν την υποστήριξη μίας μελλοντικής «εθνικής επανάστασης» από τους αξιωματικούς. Ήλπιζαν με αυτό τον τρόπο να καλλιεργήσουν την αίσθηση ενός εθνικιστικού - αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστισμού μέσα στη Ράιχσβερ που θα βοηθούσε να προετοιμάσει τον ρόλο της ως «λαϊκού στρατού» σε περίπτωση της ποθητής εθνικιστικής εξέγερσης. Η «Δίκη του Ούλμ» ήταν ένα γεγονός που απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα στη Γερμανία (ο Χίτλερ κατέθεσε στο δικαστήριο υπερασπιζόμενος το κόμμα του ενάντια στις κατηγορίες για προδοσία) και οι τρείς νεαροί καταδικασθέντες εθνικιστές θεωρήθηκαν μάρτυρες της Πατρίδας. Προκλήθηκε λοιπόν εντύπωση στο γερμανικό κοινό, όταν στις αρχές του 1931, ένας από τους αξιωματικούς του Ούλμ ανακοίνωσε δημόσια την απόφαση του να «προσηλυτιστεί» στο κομμουνισμό. Ο Ρίτσαρντ Σέρινγκερ και ο Χάνς Βένντ κατά τη διάρκεια της κράτησης τους στις φυλακές του Γκόλνοου είχαν γίνει φίλοι με πολλούς από τους κομμουνιστές τρόφιμους του ιδρύματος και μέσα από μακροχρόνιες πολιτικές συζητήσεις, είδικα ο Σέρινγκερ, αμφισβητόυσαν όλο και περισσότερο την εγκυρότητα και την ουσία του εθνικοσοσιαλιστικού δόγματος. Ο Σέρινγκερ βοηθήθηκε στη μεταστροφή του από την γοητεία του «προγράμματος για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του γερμανικού λαού» που είχε συντάξει το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD) καθώς και η κακή εντύπωση που του άφησαν οι ηγέτες του NSDAP που είχε γνωρίσει. Μέσα στη φυλακή ο Σέρινγκερ αποφάσισε τελικά να αποκηρύξει τον «φασισμό» και να προσχωρήσει στην υπόθεση του μαρξισμού - λενινισμού. Για αυτό το σκοπό διαβάστηκε μία δήλωση του στο Ράιχσταγκ από τον κομμουνιστή βουλευτή, Χάνς Κίπενμπεργκ, στις 19 Μαρτίου 1931. Το άλμα του Σέρινγκερ στο κομμουνισμό παρουσιάστηκε ως μεγάλη νίκη από το KPD και ως προάγγελο πολλών ακόμη μετατροπών που πρόκειται να ακολουθήσουν. Το κομμουνιστικό κόμμα ήταν πρόθυμο να εξαργυρώσει όσο μεγαλύτερο πολιτικό κεφάλαιο γίνεται από αυτό το γεγονός. Ο Σέρινγκερ ενσωματώθηκε γρήγορα στην «εθνική και κοινωνική» στρατηγική του κόμματος, με τον νεαρό πρώην αξιωματικό να εργάζεται γράφοντας προπαγανδιστικό υλικό από το κελί του Γκόλνοου ενώ το όνομα του επισυνάπτηκε σε ένα νέο περιοδικό που στόχευε συνειδητά να κερδίσει τους απαγοητευμένους κοινωνικά-ευσυνείδητους εθνικιστές και στρατιώτες. 

H δήλωση του Σέρινγκερ υπέρ του γερμανικού κομμουνισμού

Από τα Αρχεία του Ράιχσταγκ του 1931

Η δήλωση του Σέρνιγκερ, που ανήγγειλε την ιδεολογική μεταστροφή του στον μαρξισμό - λενινισμό, δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά στον γερμανικό λαό από τον βουλευτή του Κομμουνιστικού Κόμματος, Χάνς Κίπενμπεργκ, στις 19 Μαρτίου 1931. Διαβάστηκε στο τέλος μίας ομιλίας που δόθηκε μιάς, κατά τα άλλα, συνηθισμένης κοινοβουλευτικής συζήτησης για το θέμα των αμυντικών δαπανών. Ο Σέρινγκερ και ο Κίπενμπεργκ είχαν γνωριστεί μόλις έναν μήνα πρίν, σε μία πάμπ εργαζομένων στο Γκόλνοου, ενώ ο Σέρινγκερ ήταν έξω από την φυλακή με άδεια. Κατά την διάρκεια της συνάντησης τους, ο Σέρινγκερ είχε τονίσει στον Κίπενμπεργκ, ότι η απόφαση του να μιλήσουν είναι ειλικρινής και ότι είχε σκοπό να ενημερώσει τον κόσμο για τον Χίτλερ, τον οποίον είχε γνωρίσει, και του έκανε αρνητική εντύπωση. Ο Κίπενμπεργκ, από την μεριά του, τόνισε τα αντι-ειρηνιστικά διαπιστευτήρια του KPD, διαβεβαιώνοντας τον ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δεσμεύεται για την επανάσταση και την οικοδόμηση ενός ισχυρού Γερμανικού Κόκκινου Στρατού. Ο Σέρινγκερ εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από το πολεμικό υπόβαθρο του Κίπενμπεργκ (ο οποίος ήταν παρασημοφορημένος βετεράνος του Α Παγκοσμίου Πολέμου και αρχηγός του υπόγειου παραστρατιωτικού μηχανισμού του KPD) και πείστηκε για την ορθότητα της απόφασης του και την καταλληλότητα του Κίπενμπεργκ να μεταφέρει την απόφαση του στον κόσμο. Η ακόλουθη μετάφραση έχει γίνει από τις στενογραφημένα αντίγραφα του Ράιχσταγκ το 1931. 

Απόσπασμα από την Ομιλία του Χάνς Κίπενμπεργκ, βουλευτή 

του Γερμανικού Ράιχσταγκ, για λογαριασμό του Κομμουνιστικού Κόμματος

19 Μαρτίου 1931

ΚΙΠΕΝΜΠΕΡΓΚ (KPD): Αλλά θα ήθελα εδώ να επισημάνω ένα ακόμη γεγονός, σχετικό με την σχέση μεταξύ της Ράιχσβερ, των εθνικοσοσιαλιστών και επιπλέον των Σοσιαλδημοκρατών: ότι στην φατρία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στο Ράιχσταγκ υπάρχουν 25 βουλευτές που πολέμησαν από το 1918 εώς το 1920 τους εργάτες ως μέλη των Freikorps. Aυτό σημαίνει ότι υπάρχουν 25 Εθνικοσοσιαλιστές βουλευτές που, σύμφωνα με το Εγχειρίδιο του Ράιχσταγκ, καυχιούνται ότι βοήθησαν στην ανέγερση του Συστήματος των Βερσαλλιών και ότι βοήθησαν να κάτσει στην σέλα η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», μέσω του αίματος, της τρομοκρατίας και των δολοφονιών. 

(«Μεγάλη αλήθεια!» είπαν οι κομμουνιστές)

μαζί με τον Νόσκε και τον Γκρένερ. Αυτούς τους 25 εθνικοσοσιαλιστές δολοφόνους, οι οποίοι αντλούν βουλευτικές αποζημιώσεις από την Δημοκρατία, μπορούμε να τους επεκτείνουμε απευθείας στις τάξεις της Σοσιαλδημοκρατίας!

(Ο Πρόεδρος χτυπάει το καμπανάκι)

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΦΟΝ ΚΑΡΝΤΟΦ: Κύριε Κίπενμπεργκ σας εγκαλώ! 

ΚΙΠΕΝΜΠΕΡΓΚ (KPD): Όχι μόνο ο Γουίνιγκ και ο Γκρούτσνερ, έχουν δείξει την πνευματική τους συγγένεια, μέσω της ανοιχτής μεταστροφής τους στο NSDAP, αλλά και οι 25 σε αυτή εδώ την πλευρά (την δεξιά πλευρά) έχουν παίξει ακριβώς τον ίδιο ρόλο.

Όταν οι εθνικοσοσιαλιστές στέκονται έδω ως αντίπαλοι και εχθροί της δημοκρατίας, τότε τους υπενθυμίζουμε το ιστορικό γεγονός ότι, μαζί με την Σοσιαλδημοκρατία, έθεσαν τις προϋποθέσεις για αυτή την δημοκρατία της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης των εργαζομένων. Αυτές οι άθλιες συνθήκες, αργά ή γρήγορα, θα παρουσιάσουν στους στρατιώτες της Ράιχσβερ το εξής δίλημμα: να σταθούν με τον Γκρένερ, τον Θίσεν, τον Μπρύνινγκ και τον Γουέλς ή με τις πλατιές μάζες του Λαού και το επαναστατικό μέτωπο;

Η «Δίκη του Ούλμ» είναι μία έκφραση αυτού του φαινομένου. Το αξιολογούμε ως τέτοιο, ως απόδειξη ότι οι επαναστατικές και σοσιαλιστικές τάσεις κερδίζουν έδαφος μέσα στην Ράιχσβερ. Ακόμη και αν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έχει επιχειρήσει με την δημαγωγία του να εκτρέψει και να διαστρεβλώσει αυτές τις τάσεις, δεν θα πετύχει τίποτα. Τα φρέσκα, ζωντανά, νεαρά στοιχεία, μεταξύ των οποίων ανήκουν και οι αξιωματικοί του Ούλμ και πολλοί ακόμη αξιωματικοί του στρατεύματος και πρώην αξιωματικοί της πρώτης γραμμής, δεν αναγνωρίζουν κανένα ιδανικό σε αυτή την δημοκρατία και ούτε μπορεί να τους προσφέρει! Αποκτούν πρακτική εμπειρία από την συναναστροφή με τις μάζες των στρατεύσιμων και των στρατιωτών και κατανοούν ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον στην πείνα, την ανεργία και την δυστυχία. Αντιθετώς, παρακολουθούν την ανάπτυξη της Ρωσίας με το Πενταετές Πλάνο, ενθουσιάζονται από την ισχύ του Κόκκινου Στρατού και αντιλαμβάνονται ότι ο Κόκκινος Στρατός, μπόρεσε να αποκτήσει τέτοια δύναμη μόνο γιατί πολιτικοποιήθηκε. Μόνο και μόνο για αυτό! Όχι επειδή αποπολιτικοποιήθηκε αλλά επειδή η έμφαση του δίνεται στην πολιτικοποίηση, στο να εντάξει στις γραμμές του την πλατία μάζα του Λαού! Αυτός ο δεσμός με τον Λαό κάνει τον Κόκκινο Στρατό ισχυρό, κάτι το οποίο οι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες δεν μπορούν να παραδεχτούν. 

Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός, ότι σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, ένας από τους αξιωματικούς του Ούλμ, με την συγκατάθεση των δύο ακόμη συντρόφων του[1], υπέβαλε μία δήλωση την οποία θα ήθελα εν συντομία να διαβάσω και η οποία λέει τα εξής:

«Ο στόχος του αγώνα της επαναστατικής γερμανικής νεολαίας είναι η απελευθέρωση του γερμανικού λαού. Απελευθέρωση σημαίνει εξάλειψη του καπιταλιστικού συστήματος και άρνηση των συνθηκών ειρήνης, από τις Βερσαλλίες μέχρι το Σχέδιο Γιάνγκ! 

Αναγνωρίζοντας ότι αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την βία, έγινα στρατιώτης. Όπως και οι σύντροφοι μου, ως στρατιώτης πρώτης γραμμής, είχα την άποψη ότι ο στρατός των 100.000 ατόμων πρέπει να γίνει η βασική δύναμη ενός μελλοντικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Αυτή η ιδέα βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την θέση της Διοίκησης του Στρατού και τους στρατηγούς, καθώς τα στοιχεία των κυρίαρχων δυνάμεων βλέπουν την Ράιχσβερ απλώς ως όργανο της δημοκρατίας, ως δικλείδα ασφαλείας του καπιταλισμού! Ως εκ τούτου, εμείς οι αξιωματικοί του Ούλμ, ενθαρρύναμε εντός του στρατού την ιδέα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης με κάθε δυνατό μέσο. Εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης είς βάρος μας. Μετά από επτά μήνες κράτησης καταδικαστήκαμε σε φυλάκιση από το Δικαστήριο της Λειψίας.

Εφόσον οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί, ανάμεσα στους οποίους ανήκα, δήλωναν υπέρ της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, η δίκη εξελίχθηκε σε μία λαμπρή προπαγάνδα για λογαριασμό του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Εμείς - και μαζί με εμάς και οι πλατιές μάζες του Λαού - πιστεύαμε ότι οι ιδέες μας εκπροσωπούνταν από το NSDAP.

Όποιος συγκρίνει τις σημερινές πολιτικές πρακτικές των εθνικοσοσιαλιστών ηγετών, με τα ριζοσπαστικά συνθήματα τους, αναγνωρίζει ότι οι πράξεις τους έρχονται σε έντονη αντίθεση με αυτά που λένε και γράφουν και αυτά που ο λαός περιμένει από αυτούς!

Οι πολιτικές πρακτικές των εθνικοσοσιαλιστών ηγετών χαρακτηρίζονται από τα ακόλουθα γεγονότα:

1. Κατά την διάρκεια των τελευταίων μηνών απαρνήθηκαν αναμφίβολα τον σοσιαλισμό.

2. Έχουν καθαγιάσει την ατομική ιδιοκτησία.

3. Έχουν λάβει συνειδητά το μέρος των καπιταλιστών εναντίον του προλεταριάτου σε οικονομικά ζητήματα και σε πολιτικές διαμάχες.

4. Δεν έχουν βλάψει ούτε τρίχα από το κεφάλι των καπιταλιστών αλλά οργανώνουν συστηματική τρομοκρατία ενάντια στο προλεταριάτο. 

5. Έχουν ταχθεί υπέρ του Σχεδίου Γιάνγκ.

6. Έχουν αναγνωρίσει το χρέος της Γερμανίας στο Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο.

7. Έχουν ταχθεί κατά της αποχώρησης της Γερμανίας από την Κοινωνία των Εθνών.

8. Έχουν έρθει σε συνενόηση με τους στρατηγούς.

9. Έχουν καλλιεργήσει μέσα στις τάξεις τους έναν ανέντιμο βυζαντινισμό.

Η ηγεσία του Κόμματος έχει αποδείξει τον ξεκάθαρα 

αντιδραστικό της χαρακτήρα. Η προδοσία είναι εμφανής! 

Οι καπιταλιστικές δυτικές δυνάμεις ένωσαν τις δυνάμεις τους για άλλη μία φορά για να καταστείλουν και να εκμεταλλευτούν περαιτέρω την παραγωγική Γερμανία και να αναλάβουν δράση εναντίον των ρωσικών σοβιετικών δημοκρατιών. Όμως ο Χίτλερ και ο Ρόζενμπεργκ, που φαινομενικά επιδιώκουν να απελευθερώσουν το Ράιχ, έρπωνται μαζί με την γερμανική αστική τάξη, με τον Μπρύνινγκ και τον Γκρένερ, πίσω από τα καπιταλιστικά ληστρικά κράτη. Ο δρόμος του Στρέζεμαν και του Μπέρνσταιν είναι αδύνατος για όποιον είναι ειλικρινώς αφοσιωμένος στην απελευθέρωση. Μόνο σε συμμαχία με την Σοβιετική Ένωση, αφού πρώτα καταστραφεί το καπιταλιστικό σύστημα στην Γερμανία, μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι! Είναι σημαντικό να το λάβουμε υπόψιν. Ο Λένιν έδειξε τον δρόμο, όταν λίγο πρίν την Οκτωβριανή Μπολσεβικική Επανάσταση, κήρυξε ως στόχο του επαναστατικού πολέμου την υπεράσπιση της προλεταριακής Πατρίδας ενάντια στα ιμπεριαλιστικά ληστρικά κράτη και τις επεμβάσεις τους:

«Θα γίνουμε "αμυντικοί", θα τοποθετηθούμε επικεφαλής των πολεμικών κομμάτων. Θα γίνουμε το πιο πολεμικό από τα κόμματα, θα διεξάγουμε τον πόλεμο με έναν πραγματικά επαναστατικό τρόπο. Θα αφαιρέσουμε το ψωμί και τις μπότες από τους καπιταλιστές. Θα τους αφήσουμε μόνο τρυμμένη φρυγανιά και θα τους ντύσουμε με παπούτσια. Θα στείλουμε όλο το ψωμί και τις μπότες στο μέτωπο!» (Επιστολή προς την Κεντρική Επιτροπή των Μπολσεβίκων, Σεπτέμβριος 1919).

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας υποστηρίζει τα λόγια του μεγάλου ηγέτη. Κατά την διάρκεια της συζήτησης για τον αμυντικό προϋπολογισμό του τρέχοντος έτους, η Κομμουνιστική παράταξη του Ράιχσταγκ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Σε αντίθεση με τον υποκριτικό και μικροαστικό ειρηνισμό, εμείς οι Κομμουνιστές διακηρύττουμε ότι είμαστε υπέρ της στρατιωτικοποίησης ολόκληρου του εργαζόμενου Λαού, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις επερχόμενες μάχες του Γερμανικού Κόκκινου Στρατού!»

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η Ελευθερία ανήκει στους επαναστάτες εργάτες, αγρότες και στρατιώτες. Εδώ είναι το μέρος για όλους τους έντιμους μαχητές - όχι με τους Φρουρούς της Αντίδρασης! Επομένως αποκηρύσσομαι οριστικά τον Χίτλερ και τον Φασισμό και συντάσσομαι ως στρατιώτης στο μέτωπο του μαχητικού προλεταριάτου!

Για την επαναστατικοποίηση και τον οπλισμό των πλατιών μαζών! 

Για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση! 

Για την εργασία, την ελευθερία και το ψωμί μας!

Γκόλνοου, 18 Μαρτίου 1931

Υπογράφτηκε από τον Ρίτσαρντ Σέρινγκερ»

Δεν θέλω να αποδυναμώσω αυτή την δήλωση με περαιτέρω παρατηρήσεις. Αυτά τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και αυτή η έκκληση δεν θα περάσει απαρατήρητη από τους συντρόφους μας στην Ράιχσβερ.

(Χειροκροτήματα από τους κομμουνιστές!)

Θα πρέπει να αποφασίσουν: ή τον Γκρένερ, τον Χίτλερ, και τον Μπράιτσεϊντ ή την εθνική και κοινωνική επανάσταση στη Γερμανία, δηλαδή τη δημιουργία μίας ελεύθερης, ισχυρής και δυνατής Σοβιετικής Γερμανίας που θα ιδρύσει έναν ισχυρό Γερμανικό Κόκκινο Στράτο.

(Επευφημίες και χειροκροτήματα από τους κομμουνιστές!)

Διαβάστε το Μέρος Β

ΠΗΓΗ

Η δίκη του Ούλμ και ο Ρίτσαρντ Σέρινγκερ

 

Γνωρίζουμε πλείστες περιπτώσεις σοσιαλιστών, μαρξιστών, ακόμη και αναρχικών που μεταπήδησαν από τις αφετηριακές τους ιδεολογίες στον Φασισμό/Εθνικοσοσιαλισμό. Ο ίδιος ο Μουσολίνι, πρωτού μετατραπεί σε αρχηγό του Φασιστικού Κινήματος, ήταν σοσιαλιστής με αναρχικές απόψεις, όπως και το μεγαλύτερο μέρος των ηγετικών κλιμακιών του Φασισμού ήταν πρώην συνδικαλιστές. Ωστόσο γνωρίζουμε ελάχιστες περιπτώσεις στις οποίες να συνέβη το αντίστροφο, δηλαδή ανθρώπους που από τον Φασισμό/Εθνικοσοσιαλισμό να μεταπήδησαν στο Κομμουνισμό. Μία τέτοια περίπτωση θα εξετάσουμε σήμερα, αυτή του Γερμανού Ρίτσαρντ Σέρινγκερ. 

Ο Σέρινγκερ γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1904 στο Άαχεν της Γερμανίας. Ο πατέρας του, Έρνστ Σέρινγκερ, ήταν αξιωματικός του πρωσικού στρατού ο οποίος σκοτώθηκε στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Από μικρή λοιπόν ηλικία ο Ρίτσαρντ διαποτίστηκε με τις εθνικιστικές, πατριωτικές και μιλιταριστικές ιδέες. Κάτω από αυτές τις ιδέες πολέμησε ενάντια στους Ρηνανέζους αυτονομιστές το 1922/23 και συμμετείχε στην αποτυχημένη απόπειρα της «Μαύρης Ράιχσβερ» να ανατρέψει την Δημοκρατία της Βαϊμάρης το 1924. 

Την 1η Απριλίου 1924, εντάχθηκε στο 5ο Σύνταγμα Πυροβολικού της Ράιχσβερ στο Ούλμ όπου και προβιβάστηκε σε αξιωματικό. Τότε ξεκίνησε και η εμπλοκή του με ριζοσπαστικούς εθνικιστικούς κύκλους και κύριως με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Σε συνενόηση με δύο ακόμη εθνικοσοσιαλιστές αξιωματικούς, τον Χάνς Λούντιν και τον Χάνς Βένντ, διέδιδαν την εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα σε στρατιώτες και αξιωματικούς του σώματος του Ούλμ, διένειμαν φυλλάδια και καλούσαν τους άνδρες του σώματος να μην πυροβολήσουν σε περίπτωση «εθνικής, λαϊκής εξέγερσης του NSDAP» αλλά να συμπαραταχτούν με τους επαναστάτες. 

Μόλις έγινε γνωστή η προπαγάνδα αυτή, οι τρείς αξιωματικοί συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη, γνωστή ως Δίκη του Ούλμ, στην οποία κλήθηκε και ως μάρτυρας υπεράσπισης ο Αδόλφος Χίτλερ. Οι εθνικοσοσιαλιστές στρατιωτικοί κατηγορήθηκαν για εσχάτη προδοσία, ενώ ο Χίτλερ, έχοντας ξεκινήσει την αναδίπλωση της στρατηγικής του Κόμματος - από την επαναστατική ανατροπή της βαϊμαρικής δημοκρατίας σε αναγνωρίση των αστικών συνταγματικών θεσμών και υποταγή σε αυτούς - έδωσε όρκο νομιμότητας μπροστά τους δικαστές, αποκηρύσσοντας την επαναστατική πάλη και υιοθετώντας την τακτική της πλήρους νομιμότητας. Το δικαστήριο εν τέλει επέβαλε ποινή φυλάκισης 18 μηνών στους εθνικοεπαναστάτες αξιωματικούς, ενώ το NSDAP απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες. 

Ο Χίτλερ στην Δίκη του Ούλμ

Εδώ ξεκινάει και το ζουμί της υπόθεσης για το πρόσωπο το οποίο εξετάζουμε. Στην φυλακή ο Σέρινγκερ ήρθε σε επαφή με συνκρατουμένους του επαναστάτες κομμουνιστές και στις 18 Μαρτίου 1931 έκανε το αποφασιστικό βήμα της αναγνώρισης των στόχων του KPD και της απομάκρυνσης από τις μέχρι τότε εθνικοσοσιαλιστικές του ιδέες. Είναι όμως όντως έτσι; Απομακρύνθηκε ο Σέρινγκερ πράγματι από τις εθνικοσοσιαλιστικές του απόψεις ή μήπως το NSDAP εγκατέλειψε τον επαναστατικό εθνικό και σοσιαλιστικό αγώνα, σε μία εποχή που το KPD εξέφραζε πολύ περισσότερο τα επαναστατικά εθνικοαπελευθερωτικά και σοσιαλιστικά αιτήματα; Αηδιασμένος από την εγκατάλειψη της επαναστατικής πάλης και τον συμβιβασμό με την γερμανική αστική τάξη ο Σέρινγκερ θα αποκηρύξει το NSDAP και θα συντάξει μία δήλωση συστράτευσης με το Κομμουνιστικό Κόμμα, η οποία διαβάστηκε στο Ράιχσταγκ από τον βουλευτή του KPD, Hans Kippenberg. Η στάση του αυτή θα εντείνει τις διώξεις του από το καθεστώς, με το Δικαστήριο της Λειψίας να τον καταδικάζει εκ νέου για «εσχάτη προδοσία», αυξάνοντας την ποινή του ενώ συγχρόνως θα σχηματιστούν κομμουνιστικές επιτροπές οι οποίες θα αξιώνουν την αποφυλάκιση του. Τελικά στις 22 Φεβρουαρίου 1933 ο Σέρινγκερ θα λάβει χάρη από τον Προέδρο του Ράιχ, Χίντενμπουργκ, ύστερα από πιέσεις των πρώην κομματικού του συντρόφου και νυν αξιωματικού των SA, Hanns Ludin. 

Μετά την αποφυλάκιση του ο Σέρινγκερ θα διάξει ειρηνικό, οικογενειακό βίο μέχρι την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου υπηρέτησε στην Γαλλία, το Ανατολικό Μέτωπο και ξανά στην Γάλλια, όταν και συνελήφθη ξανά, αυτή την φορά ως αιχμάλωτος πολέμου των Αμερικανών. 

Το φθινόπωρο του 1945 έγινε μέλος του KPD και εργάστηκε για το «Πρόγραμμα Εθνικής Επανένωσης της Γερμανίας», για το οποίο και καταδικάστηκε σε στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και δύο έτη φυλάκισης, μετά την απαγόρευση του KPD από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Δυτικής Γερμανίας το 1956. Λόγω ασθένειας δεν εξέτισε την ποινή του, ενώ από το 1972 εώς το 1982 ήταν μέλος του Τοπικού Συμβουλίου του κόμματος DKP (νόμιμη μετέξελιξη του KPD) στο Kösching και  μέρος της Εκτελεστικής Επιτροπής μέχρι τον θάνατο του. Πέθανε στο Αμβούργο στις 9 Μαΐου 1986 κατά την διάρκεια του Συνεδρίου του DKP. 

Ο Σέρινγκερ βρισκόταν σε τακτική επαφή με τον διανοούμενο και συγγραφέα Έρνστ Γιούνγκερ, από τον οποίον ζήτησε ανεπιτυχώς το 1983 να καταδικάσει την «Διπλή Απόφαση» του ΝΑΤΟ. Στην κηδεία του, ο Γιούνγκερ κατέθεσε στεφάνι με την επιγραφή «Στον παλιό φίλο!».