Όττο Έρνστ Ρέμερ για το Ιράν

 

«Η Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν είναι μία θετική εξέλιξη...Μία άλλη, εντελώς νέα κατάσταση, προέκυψε ως συνέπεια της Ισλαμικής Επανάστασης στο Ιράν. Καταστράφηκε η σιωνιστική κυριαρχία στην χώρα και κλονίστηκαν τα θεμέλια της στην Μέση Ανατολή. Η επιστολή του Χομεϊνί προς τον Γκορμπατσόφ με την οποία τον καλεί να ασπαστεί το Ισλάμ, έχει μεγάλη συμβολική δύναμη! Ως νέο δεδομένο, έχουμε επίσης, το κίνημα της ισλαμικής αναγέννησης που οδηγεί σε συνεχή αποσύνθεση της δύναμης των αποικιοκρατών και απειλεί την κυριαρχία του Ισραήλ...

...Το ισλαμικό σύστημα παρέμεινε σταθερό στο Ιράν ακόμη και μετά τον θάνατο του Χομεϊνί και την αλλαγή του ηγέτη...Αντίθετα ο θάνατος του Σάχη σήμαινε παράλληλα και την κατάρρευση του καθεστώτος, της τεχνητής μορφής διακυβέρνησης και του στρατού. Όλα αυτά στάλθηκαν στα σκουπίδια της ιστορίας! Η ίδια τύχη περίμενει και τα υπόλοιπα καθεστώτα του μουσουλμανικού κόσμου. Το Ισραήλ το ξέρει αυτό πολύ καλά! Προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει τον τροχό της ιστορίας να σταματήσει. Ωστόσο κάθε χτύπημα εναντίον του Ιράν ή κατά των αυξανόμενων ισλαμικών κινημάτων θα μεγαλώσει την οργή του μουσουλμανικού κόσμου και θα ανάψει την δάδα της Ισλαμικής Επανάστασης. Κανείς δεν θα μπορέσει να καταστείλει αυτή την Επανάσταση!»

Γιόσεφ Γκέμπελς: Η σωτηρία θα έρθει από την Ρωσία!

 

«Ex oriente lux (εξ΄Ανατολής το φώς): Στο Πνεύμα, στο Κράτος, στην Οικονομία και στην Πολιτική. Οι δυτικές δυνάμεις είναι διεφθαρμένες. Οι κυρίαρχοι κύκλοι, μας οδηγούν στην Δύση επειδή οι δυτικές δυνάμεις είναι τα κλασικά προπύργια του φιλελευθερισμού. Και στον φιλελευθερισμό η ζωή είναι καλή μόνο για όσους έχουν χρήματα (είτε υψηλές διασυνδέσεις, είτε σκληρότητα και έλλειψη συνείδησης). Η νέα κρατική ιδέα της ατομικής δέσμευσης και της υπεύθυνης πειθαρχίας προς το Κράτος προέρχεται από την Ανατολή. Λοιπόν, αυτό δεν αρέσει στους φιλελεύθερους! Εξού και η στροφή προς την Δύση! Οι τράπεζες, τα χρηματιστήρια, η μεγάλη βιομηχανία, ο καπιταλισμός, η γεωργία, όλα κινούνται γύρω από το πως θα βγάζεις περισσότερο χρήμα. 

Οι «Εθνικοφιλελεύθεροι» και οι «Κεντρώοι» έχουν πολλά κοινά στις βαθύτερες συμπεριφορές τους. Οι πρώτοι διαβρώνουν τον πατριωτισμό, οι δεύτεροι τον καθολικισμό. Και οι δύοι είναι εξίσου επικίνδυνοι για την ιδέα της εθνικής κοινότητας. Όποιος αγαπάει την Πατρίδα του εξαναγκάζεται να οδηγηθεί στους πρώτους και όποιος αγαπάει την Καθολική Εκκλησία στους δεύτερους. Όσοι πιστεύουν ότι η Καθολική Εκκλησία βρίσκεται σε καλά χέρια διαπράττουν εγκληματικό λάθος! Και οι δύο τοποθετούν την Οικονομία και το nervus rerum (το Χρήμα) πάνω από τον πατριωτισμό και τον χριστιανισμό. Από εκεί πηγάζει και το ενστικτώδες μίσος των κατώτερων τάξεων κατά του πατριωτισμού και της εκκλησίας (έδω βέβαια υπάρχει ένα μπέρδεμα). 

Εφόσον οι «Εθνικοφιλελεύθεροι» και το «Κέντρο» ισχυρίζονται ότι προστατεύουν την Πατρίδα και την Εκκλησία, ο εργάτης στην πραγματικότητα πρέπει να μισεί μόνο τους εκπροσώπους αυτών των Κομμάτων, και όχι αυτό που υποκριτικά ισχυρίζονται ότι προστατεύουν. Εν ολίγοις: πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ξανά στον εργάτη ότι η αγάπη και ο σεβασμός για την Πατρίδα και την Εκκλησία δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα άθλια κόμματα. Η ιδεά της εθνικής κοινότητας μπορεί να αποτέλεσει πραγματικά και μόνο, μία ιδέα κοινωνικής ισορροπίας...

...Στην Ρωσία παρουσιάζονται τα σημάδια ενός τρομερού λιμού. Πρέπει να έρθει η σωτηρία! Η τρομερή Μοίρα των Εθνών θα οδηγήσει αυτή την φορά στην Γνώση! Ρώσοι, στείλτε την εβραϊκή αγέλη πίσω στην Κόλαση και απλώστε τα χέρια σας στην Γερμανία!...Το κλειδί για το Ευρωπαϊκό Ζήτημα βρίσκεται στην Ρωσία! Πως μπορείτε να βασίζετε τις ελπίδες σας στην Αγγλία και την Αμερική; Τι είναι πιο πολύτιμο οι άνθρωποι ή το χρήμα; Κύριοι διπλωμάτες διαβάστε τον Σπένγκλερ και τον Ντοστογιέφσκι, όχι τον Ράτεναου και τους Γάλλους! 

...Αν γεννιούμουν άνθρωπος δυνατός, ώστε μπορώ να δουλέψω, θα πετούσα από πάνω μου όλες τις ανοησίες και θα γίνομουν ανθρακωρύχος ή κλειδαράς...Αγαπώ όσους μάχονται και όσους υποφέρουν...»

Καταγραφή του Γκέμπελς στο Ημερολόγιο του, 30 Ιουλίου 1924

«...Η ρωσική ψυχολογία είναι τόσο διαφωτιστική γιατί είναι ξεκάθαρη και απλή. Ο Ρώσος δεν αναζητάει άλλα προβλήματα, εκτός από αυτά του ευατού του, γιατί τα κουβαλάει μέσα του. Ρωσία πότε θα ξυπνήσεις; Ο παλιός κόσμος προσμένει την λυτρωτική σου πράξη! Ρωσία, ένας κόσμος που πεθαίνει ελπίζει σε εσένα! Πότε θα φέρεις την Αυγή;»

Καταγραφή του Γκέμπελς στο Ημερολόγιο του, 15 Ιουλίου 1924

«Στο ρωσικό έδαφος βρίσκεται η λύση του μεγάλου αινίγματος της Ευρώπης! Όταν η Ρωσία ξυπνήσει, ο κόσμος θα αντικρύσει ένα εθνικό θαύμα!»

Απόσπασμα από το «Μίχαελ» του Γκέμπελς

«...Δεν θα ήθελα να συμμετάσχω στη χορωδία των αδαών και ψευτών αστών και για αυτό δεν θεωρώ ότι η Ρωσία και ο ρωσικός μπολσεβικισμός βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Αλλά το ρωσικό συμβουλιακό σύστημα δεν διατηρείται επειδή είναι μπολσεβικικό, επειδή είναι μαρξιστικό, επειδή είναι διεθνιστικό αλλά επειδή είναι εθνικό, επειδή είναι ρωσικό. Κανένας τσάρος δεν κατάλαβε ποτέ τον ρωσικό λαό στα βάθη του, στα πάθη του, στα εθνικά του ένστικτα όπως έκανε ο Λένιν. Έδωσε στον ρωσικό λαό αυτό που ο χωρικός πάντα οραματιζόταν: ελευθερία και ιδιοκτησία. Με αυτό τον τρόπο έκανε την πιο παραμελημένη τάξη, τους αγρότες, αληθινούς εκπροσώπους του νέου συστήματος...

...Ο Γερμανός κομμουνιστής...βλέπει στη Ρωσία τον πυρήνα του μαρξιστικού παγκοσμίου κράτους ενώ στην πραγματικότητα είναι μόνο ο πυρήνας μίας νέας εθνικής οργάνωσης των ευρωπαϊκών κρατών...Εν πάσει περιπτώσει, αυτό χαλάει την αρμονία με τους Εβραίους καπιταλιστές της Δύσης εξού και το έντονο μίσος για την Σοβιετική Ρωσία. Το χρηματιστήριο δεν μπορεί να συγχωρέσει ένα εθνικό κράτος και ο διεθνιστής εβραιομπολσεβίκος δεν έχει αρκετή βεβαιότητα σε μία εθνικομπολσεβικική Ρωσία»

Απόσπασμα από το άρθρο του Γκέμπελς: «Εθνικοσοσιαλισμός ή Μπολσεβικισμός»

Διαβάστε επίσης

«Ταξική Πάλη, Σοσιαλισμός και Επανάσταση»

«Η Επαναστατική Γοητεία του Εθνικοσοσιαλισμού»

«Η ταξική πάλη υπό εθνικοσοσιαλιστικό πρίσμα»

Οι Βασικές Αρχές της Εθνικοσοσιαλιστικής Οικονομικής Πολιτικής

 

Το άρθρο του Γκότφριντ Φέντερ που ακολουθεί παρακάτω, εμφανιστήκε για πρώτη φορά στην έκδοση του «Nationalsozialistisches Jahrbuch» του 1932. Το «Nationalsozialistisches Jahrbuch» ήταν μία συλλογή οργανωτικών και ιδεολογικών αρχών που δημοσιευόταν κάθε χρόνο για τα μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος. Ο Φέντερ ήταν πρόεδρος του Οικονομικού Συμβουλίου του NSDAP, ενός οργάνου που ιδρύθηκε το 1931 αποτελώντας το «ανώτατο όργανο του Κόμματος για όλα τα θεμελίωδη ζητήματα της εθνικοσοσιαλιστικής οικονομικής πολιτικής». Το άρθρο του Φέντερ παρέχει μία γενική περιγραφή των θεμελιωδών ιδεολογικών αρχών που πίστευε ότι έπρεπε να κατευθύνουν τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που θα εφάρμοζε το NSDAP. Μετά την τεράστια επιτυχία του στις εθνικές εκλογές του 1930, το NSDAP είχε επικεντρωθεί όλο και περισσότερο στην ανάπτυξη πρακτικών λύσεων στα πολιτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε η γερμανική οικονομία. To «Οικονομικό Συμβούλιο του NSDAP» και άρθρα όπως αυτά του Φέντερ ήταν χαρακτηριστικά της προσπάθειας να καταστούν τα εθνικοσοσιαλιστικά οικονομικά πιο προσιτά στους Γερμανούς ψηφοφόρους και πιο εφαρμόσιμα στους χρηματοοικονομικούς εμπειρογνώμονες της χώρας. Παρόλα αυτά πρέπει να σημειωθεί ότι η θέση του Φέντερ ως οικονομική αρχή του Κόμματος εκείνη τη περίοδο δεν ήταν τόσο έγκυρη όσο θα μπορούσε κανείς να υποθέσει αρχικά. Από το 1930 και μετά ο Φέντερ βρέθηκε σε άμεσο ανταγωνισμό με πρόσωπα όπως ο Όττο Βάγκενερ, επικεφαλής του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του NSDAP, ο οποίος διατηρούσε πολύ πιο άμεση σχέση με τον Χίτλερ και ο οποίος ήταν πολύ πιο ικανός στο να δημιουργήσει μία ισχυρή βάση υποστηρικτών του Κόμματος. Η ιδιότητα που είχε αποδωθεί στον Φέντερ ως «Ιδεολόγο του Κινήματος» ήταν σε μεγάλο βαθμό τιμητική, ένας προπαγανδιστικός τίτλος που του απένειμε ο κομματικός τύπος σε αναγνώριση του ρόλου του στην πρώιμη ανάπτυξη του NSDAP. Επομένως οι απόψεις του Φέντερ σε αυτό το άρθρο παρέχουν μία αρκετά συνοπτική επισκόπηση μίας πολύ σημαντικής προοπτικής για τις εθνικοσοσιαλιστικές οικονομικές αρχές αλλά όχι απαραίτητα εντελώς οριστικής. Δεν θα συμφωνήσουν όλοι μέσα στο Κόμμα με τις θέσεις του Φέντερ για την ατομική ιδιοκτησία και την κορπορατιστική οργάνωση και ιδίως εκείνοι που ανήκουν στις πιο «επαναστατικές» φατρίες.

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

1. Ο Σκοπός και το Πνεύμα της Οικονομίας

«Η εθνική οικονομία στο σύνολο της έχει ως κύριο σκόπο να παρέχει επαρκώς τις τρείς βασικές ανάγκες όλων των εθνοσυντρόφων: την τροφή, την στέγαση και την ένδυση. Πέρα από αυτό αποσκοπεί στην ικανοποίηση κάθε ανάγκης πολιτιστικού χαρακτήρα σύμφωνα με την τρέχουσα κατάσταση της τεχνολογίας και τις εισοδηματικές συνθήκες της εποχής. Η οικονομία στο σύνολο της είναι ένας τομέας που εξυπηρετεί τον συλλογικό οργανισμό του Έθνους. Με μία καλύτερη έννοια εξυπηρετεί το μεγαλείο και την ευημερία του Έθνους. 

Η οικονομία ενός Έθνους δεν είναι αυτοσκοπός, δεν υπάρχει για να πλουτίζουν μεμονωμένοι επιχειρηματίες εις βάρος των εργαζομένων τους και σίγουρα δεν υπάρχει για να χρησιμεύει ως αντικείμενο εκμετάλλευσης του Διεθνούς Κεφαλαίου. 

2. Μορφές Οικονομίας

Υπάρχουν τρείς πιθανές κατευθύνσεις για μία οικονομία:

1. Μία ελεύθερη οικονομία χωρίς δεσμεύσεις (καπιταλιστική - φιλελεύθερη).

2. Μία περιορισμένη, δεσμευμένη, σχεδιασμένη οικονομία (μαρξιστική - κολλεκτιβιστική).

3. Μία κορπορατιστικά δομημένη, γνήσια εθνική οικονομία (καθολική - εθνικοσοσιαλιστική[1]).

Η χωρίς περιορισμούς καπιταλιστική οικονομία οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες ανισότητες μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Δημιουργεί μεθόδους εκμετάλλευσης που οδηγούν στην αποπροσωποποίηση και τον εκφυλισμό ολόκληρης της οικονομίας. Δημιουργεί παρατεταμένους ανταγωνισμούς τους οποίους το ίδιο το κράτος, παθητικό και ανίσχυρο, κάθεται πίσω και παρατηρεί. Η δεσμευμένη και σχεδιασμένη μαρξιστική οικονομία, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, οδηγεί στην εξάλειψη του πιο σημαντικού οικονομικού παράγοντα, της παραγωγικής προσωπικότητας. Κάτω από αυτό το σύστημα η οικονομική δραστηριότητα ατροφεί και παρακμάζει. 

Μόνο η οργανικά δομημένη εθνικοσοσιαλιστική οικονομία, που απελευθερώνει την παραγωγική προσωπικότητα από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και από την μαρξιστική ομογενοποίηση[2] μπορεί να καταστεί, υπό την επιμελή βοήθεια του κράτους, πηγή πραγματικής ευημερίας για ολόκληρο τον πληθυσμό. 

Η ταξική σύγκρουση μεταξύ του εργοδότη και του εργαζόμενου πρέπει να γεφυρωθεί υπό το εξής σύνθημα: 

Πνευματικά εργαζόμενοι και χειρώνακτες εργάτες ενωθείτε!

Μόνο έτσι κάθε άτομο θα είναι σε θέση να κάνει το καλύτερο για τον Λαό του και για τον ευατό του!

3. Κράτος και Οικονομία

Στην φιλελεύθερη εποχή, η οργανική διαχείρηση της οικονομίας διαλύθηκε και ακολούθησε ο άγριος αγώνας μεταξύ Κράτους και Οικονομίας. 

Αυτή η διαμάχη μπορεί να οδηγήσει σε δύο πιθανά αποτελέσματα: είτε τα στυγνά υλιστικά - καπιταλιστικά συμφέροντα να θριαμβεύσουν επί του Κράτους και του Λαού, είτε οι πολιτικοί άρχοντες να αρπάξουν για τον ευατό τους ολόκληρο τον οικονομικό μηχανισμό (μέσω της κοινωνικοποίησης) μετατρέποντας το κράτος σε μία οικονομική μηχανή και υποβαθμίζοντας το στο επίπεδο ενός θεσμού καταναγκαστικής εργασίας, όπως στην Ρωσία. 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός αναθέτει στο Κράτος μία άνευ όρων πρωτοκαθεδρία επί της οικονομίας. Το Κράτος όμως ως εκπρόσωπος του Έθνους, ως θεματοφύλακας της Δύναμης, της Τιμής και του Κύρους του Έθνους, δεν πρέπει να εμπλέκεται στην παραγωγική οικονομία, αφού τότε, πολύ σύντομα, θα παρασυρθεί από τις απαιτήσεις των επιμέρους οικονομικών τομέων και δεν θα είναι πλέον σε θέση να φροντίζει ελεύθερα για το γενικότερο καλό του συνόλου. 

Ως εκτούτου, όσον αφορά την σχέση Κράτους και Οικονομίας, προκύπτει:

1. Το Κράτος έχει το απόλυτο δικαίωμα εποπτείας επί της οικονομίας.

2. Το Κράτος έχει το απόλυτο δικαίωμα παρέμβασης μέσω αστυνομικών, διοικητικών και δημοσιονομικών μέτρων όταν αυτό απαιτούν τα γενικά συμφέροντα του σύνολου. 

4. Οικονομικές Αρχές

Η παραγωγική, δημιουργική εργασία, η πνευματική και χειρωνακτική εργασία είναι το θεμέλιο κάθε οικονομίας. Ως εκ τούτου στην εργασία ανήκει η πρώτη και τιμητικότερη θέση. Ο πλούτος, η περιουσία, η κατοχή αγαθών, τα κέρδη, το χρήμα, το κεφάλαιο, τα σπίτια, τα εργόστασια, τα μέσα παραγωγής, οι μηχανές, τα οικόπεδα και τα χωράφια - όλα αυτά είναι μόνο καρποί της παραγωγικής εργασίας. Το ύψιστο καθήκον του επερχόμενου κράτους θα είναι η προφύλαξη της παραγωγικής προσωπικότητας και η προστασία του εργατικού δυναμικού από την εκμετάλλευση. Κάθε εργασία αξίζει τον μισθό της και κάθε εργασία πρέπει να αποφέρει την οφειλόμενη ανταμοιβή της. Από αυτό προκύπτει ότι τα έσοδα από την επιμελή και επιδέξια εργασία, είτε μέσω της καλλιέργειας γης, είτε μέσω εργαλείων και λοιπών περιουσιακών στοιχείων, περνούν στην ελεύθερη ιδιοκτησία και κατοχή του παραγωγού και πρέπει να προστατεύονται από την δικαιοσύνη και τον νόμο. Το ίδιο ισχύει και με τα δικαίωματα πνευματικής ιδιοκτησίας. 

Ο εθνικοσοσιαλισμός αναγνωρίζει την ατομική ιδιοκτησία ως θέμα αρχής και την θέτει υπό την προστασία του κράτους. 

Αλλά το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, δεσμέυει τον κάτοχο και με ένα ηθικό καθήκον έναντι ολόκληρου του Λαού. 

Ο εθνικοσοσιαλισμός αναγνωρίζει επιπλέον το δικαίωμα στην κληρονομιά, αφού αντιλαμβάνεται την οικογένεια ως το κύτταρο του Έθνους.

Το δικαίωμα στα έσοδα από την εργασία δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως δυνατότητα η αξία πώλησης ενός προϊόντος να βρίσκεται στη βάση του μισθού. Οι τιμές των προϊόντων (η τιμή πώλησης τους) πρέπει να περιλαμβάνουν τα έξοδα για πρώτες υλές, φθορά και αντικατάσταση μηχανημάτων, τα έξοδα για τα κτίρια, τα έξοδα εμπορικής και τεχνικής διαχείρισης, έξοδα για κοινωνικές και υγειονομικές εγκαταστάσεις κάθως και τα έξοδα πρόνοιας ηλικιωμένων και ασθενών, έτσι ώστε να μπορούν οι κρατικοί θεσμοί να διευκολύνουν και να διασφαλίσουν τις δημόσιες δραστηριότητες. 

Παράλληλα με την ευρύτερα διαδεδομένη μορφή της ατομικής ιδιοκτήσιας, η συλλογική ιδιοκτησία είναι φυσικά δυνατή με την μορφή κρατικής, κοινοτικής, συνεταιριστικής ιδιοκτήσιας ή ιδιοκτησίας νομικών προσώπων αστικού δικαίου. Σε αντίθεση με το καπιταλιστικό και το μαρξιστικό σύστημα, το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος θα παραχωρήσει σε κάθε παραγωγικό εργάτη το δικαίωμα να μπορεί να αποκτήσει ιδιοκτησία. 

Στο εθνικοσοσιαλιστικό κράτος, το στερημένο προλεταριάτο, αποκτά ιδιοκτησία μέσω της επιμέλειας και της ικανότητας. Οι εργάτες θα πρέπει να αισθάνονται πλήρεις πολίτες, καθώς και μέτοχοι του συνόλου της εθνικής παραγωγής. 

5. Κεφάλαιο και Εργασία

Ο καπιταλισμός κατάφερε να υποτάξει ολοκληρωτικά την εργασία, να την εκμεταλλευτεί και να την υποτάξει στον τόκο. Στην πορεία ανέτρεψε την φυσική και υγιή σχέση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου. Η σημερινή κατάσταση του Κράτους, των δήμων και της οικονομίας δείχνει τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της ανθυγιεινής και μοιραίας εξέλιξης. Ο εθνικοσοσιαλισμός ορίζει αυτή την κατάσταση ως εξής: δουλεία των τόκων!

Ο δεσποτισμός του δανειακού κεφαλαίου δεν αρκείται απλά στον δανεισμό χρημάτων. Μέσω της ανωνυμοποίησης (μετατροπή των επιχειρήσεων σε ανώνυμες εταιρείες) έχει στερήσει εδώ και πολύ καιρό από τις παραγωγικές προσωπικότητες το μεγαλύτερο μέρος των δυνατοτήτων τους και έχει στρέψει την οικονομία από τον αρχικό της στόχο που είναι η εκπλήρωση των βιοτικών αναγκών σε έναν προσανατολισμό καθαρά προς το κέρδος. Επιπλέον, το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο πέτυχε επίσης να μετατρέψει πλήρως την χρηματοοικονομική διαχείριση του δημοσίου τομέα σε ένα καταστροφικό σύστημα δανείων (δημιουργία χρεών) και σε παγκόσμια κλίμακα να καταστήσει φρικτές τις συνθήκες μεταξύ Γερμανίας και Συμμάχων (Συνθήκη των Βερσαλλιών, Σχέδιο Dawes και Σχέδιο Young) επιτυχγάνοντας έτσι την κυριαρχία του Διεθνούς Κεφαλαίου επί της γερμανικής εργασίας. 

ΤΟ ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΚΟΥ

είναι το μεγαλύτερο και σημαντικότερο πρόβλημα οικονομικής φύσεως που πρέπει να λύσει το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος. Είναι η προϋπόθεση για την οικονομική ανάκαμψη. Συγκεκριμένες λεπτομέρειες σχετικά με τα μέτρα που προτείνει το NSDAP περιγράφονται αναλυτικά στις επίσημες δημοσιεύσεις του Κόμματος. 

Κατά την διάρκεια της ενδιάμεσης περιόδου, το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος, θα κάνει μετρημένη χρήση του δικαιώματος του να τυπώνει χρήμα για να χρηματοδοτήσει μεγάλα δημόσια έργα και την ανέγερση κατοικιών, όπως έχω ήδη προτείνει (Κατασκευαστική και Εμπορική Τράπεζα, κλπ)[3].

6. Η Οργανική Εθνική Οικονομία

Εθνικοσοσιαλιστική Οικονομική Ανάπτυξη: Η οικονομία είναι μία σύνθετα αρθρωμένη δομή. Οι σημερινές επικρατούσες σχέσεις (εργάτες, εργαζόμενοι, αξιωματούχοι, επιχειρηματίες, συνδικάτα) οδηγούν στον κατακερματισμό της οικονομίας σε ανόμοιες ομάδες συμφερόντων που βρίσκονται σε ανοιχτή ή συγκαλυμμένη σύγκρουση μεταξύ τους. 

H πραγματικά γνήσια οικονομία προσπαθεί να διαλύσει αυτές τις συγκρουόμενες σχέσεις επιδιώκοντας την συγχώνευση εργοδοτών και εργαζομένων, στους διάφορους τομείς της οικονομίας, μέσω μίας Συντεχνιακής Δομής[4]. 

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος θεωρεί ως μία από τις σημαντικότερες ευθύνες του να βγάλει την σχέση εργοδότη και εργαζόμενου από την δηλητηριώδη ατμόσφαιρα της ταξικής πάλης και της ταξικής προκατάληψης και να προσανατολίσει όσους εμπλέκονται πιστά και υπεύθυνα στην παραγωγική διαδικασία προς τον κοινό στόχο της εθνικής εργασίας. 

Στο πλαίσιο της παραχώρησης εκταταμένης αυτοδιοίκησης, οι Συντεχνίες, θα πρέπει να προβούν στην ρύθμιση των ωρών εργασίας, του μίσθου και της άδειας. Πάνω από όλα θα πρέπει να εργαστούν για την αναζοπύρωση της Επαγγελματικής Τιμής και τον συντονισμό όλων των σχέσεων μεταξύ των εργαζομένων στις επιχειρήσεις και εκείνων που τις διοικούν. Αυτές οι Συντεχνιές θα καταμεριστούν σε περιφερειακές, δημοτικές και επαρχιακές ενώσεις και σε επίπεδο Ράιχ θα διοικούνται από μία κεντρική αρχή.

Παράλληλα με αυτές τις Συντεχνίες και τα Επαγγελματικά Επιμελητήρια που θα ρυθμίζουν τις προσωπικές σχέσεις, θα ιδρυθούν και Οικονομικά Επιμελητήρια, ως ένα νέο φαινόμενο στην οικονομική ζωή, αποτελούμενα από ανεξάρτητους άνδρες που σε καμία περίπτωση δεν έχουν προσωπικό συμφέρον, ούτε εξαρτώνται από την ίδια την οικονομία. Τα Οικονομικά Επιμελητήρια έχουν ως καθήκον να εξετάζουν τους επιμέρους επαγγελματικούς τομείς και να επιβλέπουν αν αυτοί λειτουργούν σύμφωνα με το πνεύμα της υπηρεσίας των συμφερόντων του συνόλου. 

Ιδιαίτερα σημαντικό έργο των Οικονομικών Επιμελητήριων θα είναι η καλλιέργεια της εγχώριας αγοράς και η προσεκτική εποπτεία του εξωτερικού εμπορίου. 

Τα Οικονομικά Επιμελητήρια θα ολοκληρώνονται στο Οικονομικό Επιμελητήριο του Ράιχ, το οποίο θα προστατεύει τα γενικά συμφέροντα όλοκληρου του Έθνους, έναντι των ειδικών συμφερόντων και επιθυμιών των επιμέρους οικονομικών τομέων. 

Παράδειγμα: Κατά την διάρκεια των ετών 1925 - 1930, η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας της Σαξονίας γνώρισε μία καταπληκτική άνθηση εξαιτίας της μόδας για τις πολύχρωμες γυναικείες κάλτσες που κυκλόφορησαν σε όλο τον κόσμο. Ταυτόχρονα οι Γερμανοί κατασκευαστές πλεκτομηχανών εμπορεύονταν μηχανές πλεξίματος στο εξωτερικό. Για την γερμανική κλωστοϋφαντουργία κάθε μηχανή που πωλούταν στο εξωτερικό σήμαινε ανταγωνισμό για τον Γερμανό εργάτη, ανεργία, πείνα και δυστυχία. Τα Οικονομικά Επιμελητήρια θα φέρουν την ευθύνη να καταστήσουν αδύνατο έναν ανταγωνισμό τέτοιου είδους. Πλεκτομηχανές που στερούν το ψωμί από Γερμανούς εργάτες δεν πρέπει να εξάγονται. Ένα άλλο σύγχρονο παράδειγμα είναι οι παραγγελίες της Σοβιετικής Ρωσίας από την γερμανική βιομηχανία προκείμενου να μπορέσει να ξεκινήσει έναν τεράστιο, ανταγωνιστικό αγώνα ενάντια στην γερμανική οικονομία. 

7. Εμπορική Πολιτική

Το αξίωμα της εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής για το εξωτερικό εμπόριο είναι το εξής: Κάθε προϊόν που μπορεί να κατασκευαστεί ή να καλλιεργηθεί στην Γερμανία δεν πρέπει να αγοράζεται από το εξωτερικό. Αυτό συνεπάγεται την προστασία της γερμανικής οικονομίας από τον ξένο ανταγωνισμό. 

Όταν σήμερα η Γερμανία εισάγει τρόφιμα από το εξωτερικό (σιτάρι, κριθάρι, φρούτα, λαχανικά, βούτυρο, αυγά, τυρί, κρέας, κλπ) για περίπου 4.000.000 ανθρώπους, αυτό σημαίνει καταστροφή της γερμανικής γεωργίας καθώς επίσης ανεργία και διαρκή καταστροφή του εθνικού πλούτου της Γερμανίας. (Παράδειγμα: οι εισαγωγές κατεψυγμένου κρέατος). Εξίσου εξωφρενικό είναι το γεγονός ότι περισσότερα από 2.000.000 τελικά προϊόντα (ρούχα, λευκά είδη, μηχανήματα, αυτοκίνητα, σιδερικά, κλπ) έχουν εισαχθεί στην Γερμανία από το εξωτερικό. Ένας Γερμανός που αγοράζει ένα ακριβό ξένο αυτοκίνητο πληρώνει περίπου 3.000 RM σε μισθούς σε ξένους εργάτες. Έτσι οι Γερμανοί εργαζόμενοι θα μείνουν άνεργοι και ο Γερμανός φορολόγουμενος θα αναγκαστεί να δώσει επιπλέον 2.000 RM σε επιδόματα ανεργίας. Η απαγόρευση εισαγωγής περιττών ξένων αγαθών δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση μία ανόητη και ανέφικτη απομόνωση από τις ξένες χώρες και από την παγκόσμια αγορά, αλλά όπως τα ξένα έθνη θα εξακολουθούν να χρειάζονται γερμανικά προϊόντα υψηλής ποιότητας για τα επόμενα χρόνια έτσι θα εξακολουθούμε και εμείς να χρειαζόμαστε τις πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες για την μεταποιητική μας βιομηχανία: βαμβάκι, μαλλί, δέρματα, γούνες, ορυκτέλαια, μεταλλεύματα, κλπ. 

8. Μεταβατικά Μέτρα

Η Εξάλειψη της Ανεργίας: Με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, ο εθνικοσοσιαλισμός θα βρεί την εθνική οικονομία σε δεινή θέση. Ένας στρατός 5.000.000 ανέργων απαιτεί την επανένταξη του στην διαδικασία παραγωγής. Τα δημόσια οικονομικά έχουν καταρρεύσει. Το κράτος και η οικονομία είναι υπερχρεωμένα. Η αγοραστική δύναμη του πληθυσμού και η ικανότητα του να πληρώνει φόρους έχουν εξαντληθεί. Τα κρατικά ταμεία είναι άδεια. Η γεωργία, η βιομηχανία και το εμπόριο βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Επιπλέον κυριαρχεί ένα σύστημα ανευθυνότητας, διαφθοράς και κομματοκρατίας, ενώ το μυαλό μας έχει μολυνθεί από την ιδεά της ταξικής πάλης. Συνεπώς ως πρώτο μας καθήκον πρέπει να επιτελέσουμε ένα τεράστιο εξαγνιστικό και εκπαιδευτικό έργο. 

Εργασία και Ψωμί: Η εισαγωγή της υποχρεωτικής εργασίας θα απαλλάξει περίπου 1.000.000 εθνοσυντρόφους μας από την κατάρα της ανεργίας. Η αναγκαία κατάργηση της νομοθεσίας για την ενοικίαση θα λάβει αρχικά την μορφή απαλλαγής από το 50% του φόρου όσων υπόκεινται σε φορολογία επί της ενοικίασης μόνο εφόσον προσκομίσουν αποδείξεις για τις εργασίες ανακατασκευής των ακινήτων. Εκατοντάδες χιλίαδες θα εξασφαλίσουν την τροφή τους και άλλοι τόσοι θα επανενταχθούν στην οικονομική διαδικασία. 

Κατόπιν αυτού, ο κατασκευαστικός κλάδος θα βρεί απασχόληση μέσω της προώθησης της διαδικασίας δόμησης οικισμών, μέσω της παραχώρησης φθηνής (άτοκης) πίστωσης σύμφωνα με τις προτάσεις μου και μέσω της ίδρυσης Κοινωνικών Κατασκευαστικών και Εμπορικών Τραπεζών. 

Υπό την πίεση του κράτους θα εφαρμοστεί εκτεταμένος περιορισμός στις εισαγωγές με την ζήτηση να καλύπτεται από την εγχώρια αγορά. Η γεωργία θα τεθεί επειγόντως σε μείωση των επιτοκίων, αναδιάρθρωση χρέους, φορολογικές ελαφρύνσεις και παροχές φθηνών πιστώσεων ώστε να μπορεί να παράγει στο γερμανικό έδαφος τα εισαγόμενα προϊόντα όπως αυγά, φρούτα, λαχανικά, κρέας, βούτυρο, κλπ. Πρέπει να καταφέρουμε, μέσω της εγχώριας παραγωγής, να καταστήσουμε περιττά τουλάχιστον δύο δισεκατομμύρια εισαγόμενα τρόφιμα. Αυτό θα επέτρεπε σε τουλάχιστον 1.000.000 ανέργους να επανενταχθούν στην διαδικασία παραγωγής. Ο ίδιος στόχος, στον τομέα της βιομηχανίας, θα επιτευχθεί με την διακοπή εισαγωγής ξένων βιομηχανικών προϊόντων στην γερμανική αγορά. Με τον ίδιο τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες θα μπορέσουν να βρούν εργασία στην αναζωογονημένη πια γερμανική οικονομία. Στον τομέα της δημοσιονομικής πολιτικής, τα ισχυρότερα κίνητρα ανακούφισης θα προέλθουν από την μείωση των υψηλών επιτοκίων, κατά πρώτο λόγο μέσω της εθνικοποίησης της Reichsbank και των υπόλοιπων εκδοτικών τραπεζών.

Η εθνικοποίηση των δανείων για ακίνητα και η μετατροπή των ενυπόθηκων ομολόγων υψηλού τόκου, θα τονώσουν τρομερά τις αγορές ακινήτων. 

Η εθνικοποίηση των τραπεζών - ή, για την ακρίβεια, η τοποθέτηση τους υπό κυβερνητική διοίκηση - θα ανοίξει τον δρόμο για την χαλάρωση και την απελευθέρωση των ευρύτερων τομέων της οικονομίας από το τοκοφόρο χρέος.

Η εθνικοποίηση της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας θα έχει ως αποτέλεσμα την πολύ σημαντική μείωση του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας, γεγονός που θα έχει αναζωογονητικό αντίκτυπο στην συνολική παραγωγή. 

Εκτός από αυτά τα μέτρα, τα οποία θα εξασφαλίσουν μία σημαντική αναζωογόνηση της εγχώριας αγοράς, υπάρχουν σημαντικά καθήκοντα εξωτερικής πολιτικής που πρέπει να αποσαφηνιστούν εδώ: η κατάργηση του Σχεδίου Γιάνγκ, η επέκταση της οικονομικής μας σφαίρας μέσω δασμολογικών συμφωνιών και μία σθεναρή πολιτική συμμαχιών η οποία θα εγγυηθεί την εδραίωση ενός γερμανικού εργατικού κράτους, που μακριά από ιμπεριαλιστικούς στόχους, θα έχει ως μόνο καθήκον την εξασφάλιση εργασίας και τροφής, ελευθερίας και τιμής στον γερμανικό λαό».

Σημείωσεις

[1]: Η λέξη «καθολική» είναι μία άμεση αναφορά στις θεωρίες του Αυστριακού Οικονομολόγου, Othmar Spann. Το «καθολικό» οικονομικό δόγμα του Spann υποστήριζε ότι τα οικονομικά δεν είναι εγγενώς ατομικιστικά (όπως θεωρούσε ο φιλελευθερισμός) αλλά ότι «όλα τα οικονομικά φαινόμενα, είναι από την ίδια τους την φύση, μία διαρθρωτική δομή επιτευγμάτων». Δηλαδή είναι εγγενώς αλληλένδετα σε μία καθολική δομή που απαιτεί συντονισμό μέσω ενός κορπορατιστικού συστήματος που θέτει την κοινωνική αρμονία και την σταθερότητα ως κεντρικές οικονομικές αρχές και όχι το μέγιστο κέρδος και την αέναη ανάπτυξη. Οι ιδέες του Spann είχαν μεγάλη επιρροή στα αυστριακά και γερμανικά εθνικοεπαναστατικά κινήματα και έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της κρατικής ιδεολογίας του «αυστροφασισμού» από το καθεστώς του Ένγκλμπερτ Ντόλφους. Ο Φέντερ συμπαθούσε τις ιδέες του Σπάν. Είχε παρακολουθήσει προσωπικά μαθήματα οικονομικών που είχε παραδώσει ο Σπάν και από την άλλη ο Σπάν ανέφερε επαινετικά τις θεωρίες του Φέντερ στην αναθεωρημένη έκδοση του «Die Haupttheorien der Volkswirtschaftslehre» το 1929. Παρά την επιρροή που είχε ο Σπαν σε τμήματα του εθνικιστικού κινήματος, οι εθνικοσοσιαλιστές ποτέ δεν αποδέχτηκαν πλήρως τις αρχές του. Οι σχέσεις μεταξύ του «κύκλου του Σπάν» και των εθνικοσοσιαλιστών ήταν περίπλοκες. Κάποιοι μέσα στο NSDAP αγκάλιασαν την ιδεολογία του και κάποιοι άλλοι την απέρριψαν ως ανεπαρκώς σοσιαλιστική (δηλαδή υποστήριξαν πως ο κορπορατισμός του παρείχε μεγάλα περιθώρια αυτονομίας στους επιχειρηματικούς κύκλους). Ο Σπαν θα καταλήξει να διώκεται από τους εθνικοσοσιαλιστές ύστερα από του Anschluss ενώ ο Φέντερ τιμωρήθηκε δημόσια από κομματικές δημοσιεύσεις για τις αναφορές του στην «αλλότρια» ιδεολογία του Σπαν.

[2]: Η λέξη που χρησιμοποιεί εδώ ο Φέντερ στα γερμανικά είναι «Gleichmacherei» η οποία έχει μία υποτιμητική έννοια. Εννοεί την εξίσωση των πραγμάτων μέσω της τεχνητής αφαιρέσης αντικειμενικών, ατομικών χαρακτηριστικών και διαφορών, δηλαδή μία «ισοπέδωση» ή μία «ομογενοποίηση». Μερικές φορές μεταφράζεται ως «εξισωτισμός» αλλά υπάρχει μία ξεχωριστή γερμανική λέξη για αυτή την έννοια με λιγότερο αρνητική χροιά: «Egalitarianismus».

[3]: Η «Κοινωνική Κατασκευαστική και Εμπορική Τράπεζα» ήταν μία ιδέα που ο Φέντερ είχε υποστηρίξει ήδη από το 1921. Διατυπώθηκε με συγκεκριμένες λεπτομέρειες στην 8η έκδοση της σειράς «Nationalsozialistische Bibliotek» (μία συλλογή φυλλαδίων που καλύπτουν διάφορες πτυχές της εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεωρίας). Ο Φέντερ οραματιζόταν την δημιουργία μίας εθνικής τράπεζας με σκοπό την άμβλυνση του προβλήματος της έλλειψης στέγης. Αυτή η τράπεζα θα εκδώσει χρήματα για την δημιουργία οικιστικών αναπτύξεων, τα οποία θα καλυφθούν από τα έσοδα που θα προέλθουν από την πώληση των νεόδμητων σπιτιών. Έτσι η κατασκευή τους θα απαλλαχτεί από το βάρος των τόκων, το οποίο ο Φέντερ θεωρούσε ότι αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο στην κατασκευή προσιτών κατοικιών για τους Γερμανούς όλων των τάξεων. 

[4]: «Συντεχνιακή Δομή»: Οργάνωση των επιχειρήσεων σύμφωνα με το φασιστικό/κορπορατιστικό μοντέλο. 

ΠΗΓΗ

Φέντερ εναντίον Χίτλερ

 

Η ακόλουθη επιστολή γράφτηκε από τον Εθνικοσοσιαλιστή ιδεολόγο, Γκότφριντ Φέντερ, λίγους μήνες πρίν το «Πραξικόπημα της Μπυραρίας». Είναι φανερό το πόσο ανοιχτά επικριτική είναι. Ο Χίτλερ εκείνη την περίοδο ήταν αδιαμφισβήτητος ηγέτης του Κόμματος, ωστόσο οι αρχές του «Fuhrerprinzip» δεν είχαν ακόμη διαποτίσει το Κίνημα και δεν ήταν εντελώς αδιανόητο το να τον επικρίνει ή να τον αντικρούσει κάποιος. Τα παράπονα του Φέντερ αντιπροσωπεύουν τις απόψεις ενός κύκλου ιδρυτών του Κόμματος και ανώτερων στελεχών (συμπεριλαμβανομένου του Άντον Ντρέξλερ) μίας ομάδας που ανησυχούσε βαθιά για τις συνήθειες του Χίτλερ, την έλλειψη αποτελεσματικής οργάνωσης του Κόμματος και τις αυξανόμενες σχέσεις του Φύρερ με την Υψηλή Κοινωνία. Πέρα από αυτά τα ομαδικά παράπονα, ο Φέντερ εξέφρασε και προσωπικά παράπονα: την άρνηση του Χίτλερ να συναντηθεί μαζί του και την έλλειψη ενδιαφέροντος για το νέο του έργο «Το Γερμανικό Κράτος σε Εθνικά και Σοσιαλιστικά Θεμέλια». Ο Χίτλερ, προφανώς, αντέδρασε με μανία στο περιέχομενο της επιστολής αν και εν τέλει χάρισε τον Φέντερ τον πολυπόθητο πρόλογο για το νέο του βιβλίο.

«Αγαπητέ κύριε Χίτλερ,

Κάποιος ποιητής, είπε κάποτε κάποια πολύ σημαντικά λόγια για έναν σπουδαίο και σημαντικό άνθρωπο που ωστόσο «δεν μπορούσε να ελέγξει τον ευατό του και έτσι το έργο του και η ζωή του ξέφυγαν».

Η σοβαρή ανησυχία για το έργο μας – το γερμανικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του Εθνικοσοσιαλισμού – και για εσάς ως ηγέτη του, που όλοι δεχόμαστε πρόθυμα, με κάνει να σας πω με ειλικρινή τρόπο αυτό που σας έχω ήδη εν μέρει πει προσωπικά.

Ξέρετε από μόνος σας ότι το κίνημά μας έχει αναπτυχθεί τόσο γρήγορα και σε τόσο μεγάλο βαθμό που η εσωτερική του Οργάνωση δεν συμβαδίζει με την νέα κατάσταση. Εσείς ο ίδιος μου παραπονεθήκατε για την ολέθρια έλλειψη χώρου  στέγασης των επιμέρους τμημάτων του Κόμματος, κάτι το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να λύσουμε αν θέλουμε να είμαστε εκείνοι που θα ανανεώσουν την  άρρωστη κατάσταση του Κράτους και της Οικονομίας.

Σίγουρα το ζήτημα του χώρου είναι δύσκολο, αλλά είναι πιο εύκολο να ξεπεραστεί από το δεύτερο ζήτημα – το ζήτημα των ανθρώπων. Ένας πραγματικά ικανός κύκλος ανθρώπων για τα επερχόμενα καθήκοντα του Κράτους δεν είναι διαθέσιμος. Μόνο από τον Rosenberg έχουμε μια πρώτης τάξεως δύναμη για την εφημερίδα μας – ο Kapitänleutnant Hoffmann προκαλεί επίσης μία πολύ καλή εντύπωση. (Ο Χόφμαν ήταν πρώην μέλος της Ταξιαρχίας Ehrhardt και ήταν αρχηγός του επιτελείου του Γκέρινγκ, τότε επικεφαλής των SA).

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκληφθεί ότι απαξιώνω το υπόλοιπο προσωπικό μας, το γεγονός ότι δεν αναφέρω άλλα ονόματα, μάλιστα οι περισσότεροι είναι πολύ κατάλληλοι για τις θέσεις τους, από όσο μπορώ να κρίνω. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι τα σημαντικά καθήκοντα του κινήματός μας απαιτούν μία αλλαγή προσώπων εδώ και εκεί. Αυτό δεν οφείλεται στους ανθρώπους αλλά στα ίδια τα καθήκοντα, τα οποία απλώς υπερβαίνουν την καταλληλότητα ορισμένων. Σκέφτομαι ιδιαίτερα τον καλό Κρίστιαν Βέμπερ. (Ο Βέμπερ ήταν ένας εύσωμος έμπορος αλόγων και εκείνη την εποχή μέρος του στενού κύκλου των συνεργατών του Χίτλερ. Θεωρήθηκε ευρέως ως διεφθαρμένος και δεν ήταν δημοφιλής στους παλαιότερους ηγέτες όπως ο Ντρέξλερ, ο Φέντερ κ.λπ).

Γενικά, υπάρχει μεγάλη διαφορά στις ικανότητες ανάμεσα σε εσάς, που έχετε μεγαλώσει τόσο δύσκολα αναλαμβάνοντας μεγάλες ευθύνες, και τους άνδρες του στενού σας κύκλου. Το καταλαβαίνετε και μόνος σας, γι' αυτό θέλετε να σας συστήσει ο κ. Hanfstaengl στην «κοινωνία». Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι δεν βλέπω – όπως πολλοί άλλοι – στον Hanfstaengl έναν «κίνδυνο» ή μια καμαρίλα. Εκτιμώ τον αφοσιωμένο ενθουσιασμό του, την ειλικρίνεια και την ευπρέπειά του. Ωστόσο, δεν μπορώ να διώξω ένα δυσάρεστο συναίσθημα, γιατί σαν να κάνατε λάθος για τα πράγματα. Η «Κοινωνία» είναι ένα πράγμα, ένα τέρας, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την τρέχουσα αποστολή σας. Αυτή η αποστολή δεν περιλαμβάνει κοινωνικές υποχρεώσεις, απλώς μια τρομερή ευθύνη προς το κράτος και τον λαό [Volk]. Σίγουρα μπορείς να βρεις ένα πολύτιμο άτομο εδώ ή εκεί «στην κοινωνία» – αλλά σε γενικές γραμμές αυτά είναι πιθανότατα λίγα. Κατά την διάρκεια της αγχωτικής σας εργασίας ίσως χρειαστεί να χαλαρώσετε παρέα με ομάδες καλλιτεχνών ή όμορφες γυναίκες. Αλλά αυτό που πραγματικά χρειάζεται τώρα είναι η άμεση γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα σε εσάς ως Ηγέτη (Führer) και σε όλους εκείνους που θέλουν να σας ακολουθήσουν στη γερμανική ελευθερία. Αυτό το κενό μπορεί να καλυφθεί επεκτείνοντας τον Οργανισμό και τοποθετώντας επικεφαλής του ένα λεγόμενο «διανοητικό γενικό επιτελείο». Το πώς θα έπρεπε να ονομάζεται στην πραγματικότητα αυτό το σώμα είναι άσχετο. Εν πάση περιπτώσει, ο όρος «διανοητικό γενικό επιτελείο» χρησιμεύει πολύ καλά για να καταστεί σαφές το τι εννοώ με αυτόν. Φυσικά το ζήτημα του προσωπικού δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να λυθεί εδώ, αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί εξαιρετικοί άνδρες που θα τεθούν πρόθυμα στη διάθεσή σας, είτε είναι στο πλαίσιο του ίδιου του Κόμματος είτε εκτός αυτού. (Ο Έρνστ «Πούτζι» Χάνφσταενγκλ ήταν στενός φίλος του Χίτλερ που έκανε πολλά για να του παρέχει συνδέσεις με τους μεγάλους επιχειρηματίες και την υψηλή κοινωνία).

Γνωρίζετε τους κυρίους που μαζί με εμένα συνέταξαν το λεγόμενο προσχέδιο συντάγματος μετά από πολλές μακροχρόνιες και σε βάθος συζητήσεις. Γνωρίζετε τους κυρίους που μαζί με εμένα διατύπωσαν τη διακήρυξη των πατριωτικών μαχόμενων συλλόγων (vaterländischen Kampfverbände), επίσης μετά από πολλές μακρές και λεπτομερείς συζητήσεις. Στον «Λαϊκό Παρατηρητ'ή» υπήρχε μια πρόσφατη αναφορά για μια «Επιτροπή Εθνικής Διατροφής» [Auschuss für Volksernährung] και οι «Ηγετικές Συναντήσεις» των ομιλητών του Κόμματος για την εξωτερική πολιτική συγκεντρώνουν επίσης έναν κύκλο έγκυρων μελών του Κόμματος. Δεν λείπει λοιπόν η θέληση ούτε τα επιτεύγματα – αλλά όλες αυτές είναι ομάδες που τρέχουν δίπλα-δίπλα χωρίς να γνωρίζουν τίποτα η μία για την άλλη (δηλ. δεν καθοδηγούνται ή συντονίζονται αποτελεσματικά).

Μεγάλο μέρος αυτής της ευθύνης (και εδώ έρχεται η σειρά σας) το έχετε εσείς με το να μην παρευρίσκεστε ποτέ σε αυτές τις συναντήσεις και συζητήσεις. Πραγματικά δεν είναι εύκολο για το προσωπικό σας να αναλάβει αυτά τα διάφορα καθήκοντα χωρίς να βλέπει ποτέ τη δουλειά του να εκτιμάται επαρκώς. Δημιουργείται μια τεράστια απώλεια – που δεν αφορά προσωπικές αιτίες, αλλά τον ίδιο τον σκοπό. Πρώτον, με την συμμετοχή σας, οι εργασίες θα διεξαχθούν πολύ πιο γρήγορα και, δεύτερον, ακριβώς μέσω της συμμετοχής σας (τουλάχιστον οι τελικές συναντήσεις) θα μπορούσαν πραγματικά να ολοκληρωθούν και να ενταχθούν σε ένα πλαίσιο συνολικής εργασίας.

Κάποτε σας είπα ότι θεωρώ την αναρχία στην κατανομή του χρόνου σας, μία πραγματικά μεγάλη ατυχία για ολόκληρο το Κίνημα. Θεωρώ πως πρέπει να βρίσκετε χρόνο για όλα τα σημαντικά πράγματα. Η αληθινή τέχνη ενός μεγάλου ανθρώπου είναι ότι βρίσκει χρόνο για όλους και για όλα, και με την εξαιρετική του γνώση για την ανθρώπινη φύση ξέρει αμέσως πώς να διαχωρίζει το σημαντικό από το ασήμαντο (διαβάστε το δοκίμιο που σας έστειλα για τον Χένρι Φόρντ). Πρέπει να είστε πάντα προσβάσιμος και αν δεν είστε σε θέση να είστε παρόν, τότε πρέπει να έχετε εξαιρετική εκπροσώπηση. Σκέφτομαι πως σας χρειάζεται μια προσωπικότητα όπως ο κ. Kapitänleutnant Hoffmann, ένας αξιωματικός του Γενικού Επιτελείου όπως ο Hauptmann Gobsch ή ο διάσημος Oberstleutnant Hasse, κάποιος που να έχει την πιο αυστηρή πειθαρχία και αυστηρό χρονοδιάγραμμα, που θα ορίζει το καθημερινό σας πρόγραμμα και θα σας υπενθυμίζει τα πάντα, κάποιος που θα φροντίζει να φτάνετε παντού εγκαίρως, που να είναι ευπαρουσίαστος από κάθε άποψη, που να γνωρίζει την «κοινωνία» σε όλες τις παγίδες και τους κινδύνους της, που να κρατάει μακριά σας ό,τι είναι ασήμαντο και που να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τα διάφορα τμήματα του Κόμματος. 

Αγαπητέ Χίτλερ! Σας προτρέπω να βεβαιωθείτε ότι αυτές οι οργανωτικές ελλείψεις θα εξαφανιστούν το συντομότερο δυνατό. Τότε και μόνο τότε θα εξαφανιστούν όλα τα πληγωμένα συναισθήματα και τα δυσάρεστα παράπονα, για τα οποία ανησυχούν ακόμη και οι πιο πιστοί σας ακόλουθοί. Δεν πρέπει να αγνοήσετε το γεγονός ότι υπάρχει μια πραγματικά σοβαρή αναταραχή, ότι ακόμη και οι μικρές πράξεις της «Fama» [Fama: η ρωμαϊκή προσωποποίηση της φήμης και του κουτσομπολιού] μεγεθύνονται και μεγαλοποιούνται από τις πάντα δυσαρεστημένες και ανυπόμονες μάζες οδηγώντας μερικές φορές στην απόγνωση ενώ άλλες φορές στην αποκήρυξη.

Ξέρετε πόσο ευμετάβλητες είναι οι μάζες και πόσο άσχημα συμπεριφέρονται σε κάποιον, του οποίου οι πράξεις, ενώ βρίσκονται στην κριτική ματιά του κοινού δημιουργούν φήμες. Γνωρίζετε επίσης πολύ καλά, πως ο ανδρικός στρατός δεν μπορεί να βαδίσει αν δεν υπάρχει γενικό επιτελείο για να ενώνει όλα τα νήματα. 

Η εποχή των «Condottieri» τελείωσε (σ.σ οι Condottieri ήταν Ιταλοί ηγέτες μισθοφορικών σωμάτων). Είμαστε αντιμέτωποι με ένα τόσο γιγαντιαίο έργο, που ακόμη και μία απλή ματιά στην δύναμη και τους πόρους του εχθρού είναι αρκετή για να σας κόψει την ανάσα. Ωστόσο η δύναμη του εχθρού, βασίζεται στο ψέμα και την εξαπάτηση ενώ η δική μας δύναμη σε οτιδήποτε είναι υγιές και λογικό, δημιουργικό και εποικοδομητικό, ισχυρό και αποφασιστικό. 

Όπως μπορείτε να δείτε - μετά από μήνες δουλειάς - ολοκλήρωσα το νέο μου βιβλίο και σας έχω καλέσει αρκετά συχνά να συναντηθούμε για να το συζητήσουμε, ωστόσο δεν έχετε βρεί ακόμη τον χρόνο, αν και θα μπορούσατε κάλλιστα να είχατε πάει στο Murnau αντί για το Berchtesgaden . Ένα βιβλίο που περιγράφει ολόκληρη τη δομή της διακυβέρνησης του επερχόμενου εθνικοσοσιαλιστικού κράτους και που πρέπει να διαβαστεί από εσάς. Άφησα το χειρόγραφο στον κ. Lauböck, ο οποίος θέλει να το διαβάσει. Ο Amann πρότεινε επίσης να γράψετε έναν πρόλογο για το βιβλίο, ο οποίος θα διασφαλίσει ότι αυτό θα θεωρείται ως έγκυρο, επίσημο έγγραφο του Κόμματος. Ο πρόλογος αναμένεται ήδη με μεγάλη ανυπομονήσια από τους ομιλητές του Κόμματος. Διαβάστε λοιπόν το χειρόγραφο και μετά καλέστε με σε μια συνάντηση. Εάν δεν έχετε χρόνο να έρθετε εδώ στο Murnau, τότε μπορούμε να βρεθούμε μαζί ένα βράδυ στο διαμέρισμά μου στη διεύθυνση Sternwatstraße 20 στο Μόναχο. Σε κάθε περίπτωση παρακαλώ να αφήσετε μήνυμα στο τηλέφωνο 25688. Αν δεν λάβω τίποτα, θα ξεκινήσω σίγουρα την εκτύπωση του χειρογράφου κατά τη διάρκεια της επόμενης εβδομάδας. 

Κάτι ακόμη: Απαιτώ επειγόντως μία ουσιαστική, κοινή μας συνάντηση. Το ζητούμενο θα είναι η συμμετοχή μας ή όχι στις επερχόμενες εκλογές. Αυτό δεν έχει να κάνει με την θεμελιώδη άποψη μας για τον κοινοβουλευτισμό, αλλά είναι περισσότερο ζήτημα τακτικής. Μπορείτε να φανταστείτε, ότι θα έχουμε στο Κοινοβούλιο κάθε μέρα την δυνατότητα, να γελοιοποιούμε αυτούς τους ανθρώπους ξανά και ξανά και ότι η περιφρόνηση μας για την ανικανότητα τους θα προβληθεί στον Τύπο ολόκληρου του έθνους. Αυτά είναι τα όσα θέλω να συζητήσω μαζί σας. Αν και με χαρά σας παραχωρούμε την Τιμή να είστε ο Πρώτος, μην ξεχνάτε ότι είστε ο Πρώτος ανάμεσα σε Ίσους και Ελεύθερους, όπως συνέβαινε στο παλιό γερμανικό έθιμο. Αισθάνομαι ότι παραβλέπετε την ανάγκη για στενότερη επαφή με το προσωπικό σας και με τους άνδρες που εργάζονται για τον ίδιο στόχο. Ειδικά με εκείνους τους άνδρες που έχουν κάτι να πούν και που διαθέτουν αξία. Να θυμάστε ότι αν κάποιος σας προσφέρει τον ευατό του σε αυτό το δύσκολο έργο, δεν το κάνει ούτε για τα χρήματα ούτε για τις ανταμοιβές. Όλοι θέλουμε να γίνουμε υπηρέτες ενός Κράτους στο πνεύμα του Μεγάλου Φρειδερίκου και σας παραδίνουμε την Πρώτη Θέση, ωστόσο δεν έχουμε καμία συμπάθεια για τις τυραννικές τάσεις. 

Πιστέψτε με θέλουμε μόνο να σας βοηθήσουμε στο να υπηρετήσετε τον Λαό μας γιατί βλέπουμε πόσο σκληρός είναι αυτός ο Αγώνας και πόσο καταπονείτε τον ευατό σας. Πρέπει να κρατηθείτε μακριά από όλα τα μικρά πράγματα και να συγκεντρωθείτε στις σημαντικές εργασίες.

Με εγκάρδιους χαιρετισμούς και με σταθερή Πίστη, 

ο δικός σας Γκότφριντ Φέντερ!

ΠΗΓΗ

Ο Βράχος και το Κύμα

 

«Μέριασε, βράχε, να διαβώ», το κύμ’ ανδρειωμένο

λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό, μελανιασμένο. 

«Μέριασε! Μες στα στήθη μου, που ’σαν νεκρά και κρύα, 

μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία. 

Αφρούς δεν έχω γι’ άρματα, κούφια βοή γι’ αντάρα, 

έχω ποτάμι αίματα, μ’ εθέριεψε η κατάρα

του κόσμου που βαρέθηκε, του κόσμου που ’πε τώρα, 

βράχε, θα πέσεις, έφτασεν η φοβερή σου ώρα. 

Όταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο, 

και σὄγλειφα και σὄπλενα τα πόδια δουλωμένο, 

περήφανα μ’ εκοίταζες κι εφώναζες του κόσμου

να ιδεί την καταφρόνεση που πάθαινε ο αφρός μου. 

Κι αντίς εγώ κρυφά κρυφά, εκεί που σ’ εφιλούσα, 

μέρα και νύχτα σ’ έσκαφτα, τη σάρκα σου εδαγκούσα, 

και την πληγή που σ’ άνοιγα, το λάκκο που ’θε’ κάμω, 

με φύκη τον επλάκωνα, τον έκρυβα στον άμμο. 

Σκύψε να ιδείς τη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη· 

τα θέμελά σου τα ’φαγα, σ’ έκαμα κουφολίθι. 

Μέριασε, βράχε, να διαβώ! Του δούλου το ποδάρι

θα σε πατήσει στο λαιμό… Εξύπνησα λιοντάρι!…» 

Ο βράχος εκοιμότουνε. Στην καταχνιά κρυμμένος, 

αναίσθητος σου φαίνεται, νεκρός σαβανωμένος. 

Του φώτιζαν το μέτωπο, σχισμένο από ρυτίδες, 

του φεγγαριού, που ’ταν χλωμό, μισόσβηστες αχτίδες. 

Ολόγυρά του ονείρατα, κατάρες ανεμίζουν, 

και στον ανεμοστρόβιλο φαντάσματ’ αρμενίζουν, 

καθώς ανεμοδέρνουνε και φτεροθορυβούνε

τη δυσωδία του νεκρού τα όρνια αν μυριστούνε. 

Το μούγκρισμα του κύματος, την άσπλαχνη φοβέρα

χίλιες φορές την άκουσεν ο βράχος στον αιθέρα

ν’ αντιβοά τρομαχτικά, χωρίς καν να ξυπνήσει 

και σήμερ’ ανατρίχιασε, λες θα λιγοψυχήσει. 

«Κύμα, τί θέλεις από με και τί με φοβερίζεις; 

Ποιός είσαι συ κι ετόλμησες, αντί να με δροσίζεις, 

αντί με το τραγούδι σου τον ύπνο μου να ευφραίνεις

και με τα κρύα σου νερά τη φτέρνα μου να πλένεις, 

εμπρός μου στέκεις φοβερό, μ’ αφρούς στεφανωμένο;… 

Όποιος κι αν είσαι, μάθε το: εύκολα δεν πεθαίνω».

«Βράχε, με λεν Εκδίκηση. Μ’ επότισεν ο χρόνος

χολή και καταφρόνεση. Μ’ ανάθρεψεν ο πόνος. 

Ήμουνα δάκρυ μια φορά, και τώρα, κοίταξέ με, 

έγινα θάλασσα πλατιά. Πέσε, προσκύνησέ με. 

Εδώ, μέσα στα σπλάχνα μου, βλέπεις δεν έχω φύκη, 

σέρνω ένα σύγνεφο ψυχές, ερμιά και καταδίκη. 

Ξύπνησε τώρα, σε ζητούν του Άδη μου τ’ αχνάρια… 

Μ’ έκαμες ξυλοκρέβατο… Με φόρτωσες κουφάρια… 

Σε ξένους μ’ έριξες γιαλούς… Το ψυχομάχημά μου

το περιγέλασαν πολλοί, και τα παθήματά μου

τα φαρμακέψανε κρυφά με την ελεημοσύνη… 

Μέριασε, βράχε, να διαβώ, επέρασε η γαλήνη· 

καταποτήρας είμ’ εγώ, ο άσπονδος εχθρός σου, 

γίγαντας στέκω εμπρός σου!» 

Ο βράχος εβουβάθηκε. Το κύμα στην ορμή του

εκαταπόντισε μεμιάς το κούφιο το κορμί του. 

Χάνεται μες στην άβυσσο, τρίβεται, σβηέται, λιώνει

σα να ’ταν από χιόνι. 

Επάνωθέ του εβόγκηξε, για λίγο αγριωμένη, 

η θάλασσα κι εκλείστηκε. Τώρα δεν απομένει

στον τόπο που ’ταν το στοιχειό κανείς παρά το κύμα

που παίζει γαλανόλευκο επάνω από το μνήμα».

του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη

«Το Κοινωνικό Κράτος» του Γκότφριντ Φέντερ

 

Το παρακάτω άρθρο με τίτλο «Το Κοινωνικό Κράτος» δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από τον Γκότφριντ Φέντερ στις 24 Μαΐου 1919, στην εφημερίδα του Ντήτριχ Έκαρτ «Auf gut Deutsch». Ο χαρακτηρισμός του ως εθνικοσοσιαλιστικό κείμενο θα μπορούσε ενδεχομένως να θεωρηθεί εκτεταμένος, δεδομένου ότι δημοσιεύθηκε περίπου δύο ή τρείς μήνες πριν ο Φέντερ ενταχθεί επίσημα στο «Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (DAP). Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το έργο του Φέντερ «Μανιφέστο για την Κατάργηση της Δουλείας του Τόκου» το οποίο γρήγορα αποτέλεσε βασικό έγγραφο του εθνικοσοσιαλιστικού οικονομικού δόγματος, γράφτηκε πριν καν υπάρξει το DAP. Το ακόλουθο άρθρο είναι από πολλές απόψεις εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό του πρώιμου, προ - χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού, ενώ παρουσιάζει περισσότερες ομοιότητες με τον εθνικοσοσιαλισμό του Ρούντολφ Γιάνγκ και του Αυστρο-σουδετο-πολωνικού DNSAP παρά με την μαχητική, αυταρχική ιδεολογίας που αναπτύχθηκε αργότερα από την επιρροή του Χίτλερ. Ο Φέντερ ζητά ένα εθνικιστικό, αντικαπιταλιστικό κράτος στο οποίο η πολιτική εκπροσώπηση πραγματοποιείται μέσω ενός συντεχνιακού συστήματος, αξιοσημείωτα δημοκρατικού. Ο Φέντερ αφήνει να εννοηθεί ότι εκτός από τις γυναίκες δικαίωμα ψήφου θα έχουν ακόμη και τα παιδιά. Αν και αυτό το σύστημα δεν υιοθετήθηκε από το NSDAP ως πιθανό μοντέλο, το «Κοινωνικό Κράτος» εξακολουθεί να αποτελεί μία συναρπαστική απόδειξη του ότι η δικτατορία και ο εθνικοσοσιαλισμός δεν ήταν απαραίτητα συνυφασμένες έννοιες στα μάτια των συντρόφων του Κινήματος.

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

«Η παλιά μορφή διακυβέρνησης έχει καταρρεύσει. Τι θα πάρει την θέση της; Αυτό είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα του μέλλοντος: το δημοκρατικό - κοινοβουλευτικό τέρας της Βαϊμάρης, άψυχο όπως είναι, τώρα που οι ψευδαισθήσεις έχουν καταπέσει, φαίνεται να έχει φτάσει στο τέλος των ημέρων του. Η συνθήκη ειρήνης που επέβαλε η Αντάντ είναι το φρικτό καμπανάκι κινδύνου που έχει διαλύσει τα σοσιαλιστικά όνειρα. Που είναι η ειρήνη και η κατανόηση που μας υποσχόταν ο κύριος Scheidemann; Που είναι η οικονομική ειρήνη που μας υποσχέθηκε ο κύριος Erzberger; Που είναι η «Κοινωνία των Εθνών», που είναι η παγκόσμια επανάσταση του κύριου Eisner; Που είναι το εργατικό κράτος στο οποίο η παραγωγή θα διπλασιαστεί; Που είναι η ανώτερη ηθική και γενικότερα που μπορούμε να δούμε κάποιου είδους ανασυγκρότηση; 

Επιβάρυνση και έλλειψη, μόνο αυτά χαρακτηρίζουν πλέον τον Λαό μας. Η Ιστορία θα καταριέται ξανά και ξανά τους Γερμανούς επαναστάτες που πρόδωσαν τον Λαό τους, που με την κοντόφθαλμη μεγαλομανία τους πρώτα έκλεψαν από έναν γενναίο λαό την πίστη και την επιθυμία για νίκη και μετά με την δειλή πονηριά του δολοφόνου μαχαίρωσαν πισώπλατα τον στρατό κατά την διάρκεια των κρίσιμων ημέρων, για να αρπάξουν μία εξουσία που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Γιατί είναι πολύ σημαντικό το να γκρεμίσεις έναν ταλαντευόμενο γίγαντα, το να ξεριζώσεις μία δυναστεία που έχει ήδη χάσει την σχέση της με τον Λαό της. Είναι πολύ διαφορετικό το να ανατρέψεις με επανάσταση μία κρατική υπηρεσία που δεν έχει πλέον καμία ζωτικότητα. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το να επιδεικνύεις επαναστατική δύναμη όταν το καθήκον σου επιτάσσει να εμπνεύσεις στους θανάσιμα τραυματισμένους μία νέα ζωτικότητα και να προετοιμάσεις έναν νέο και σθεναρό πολιτικό οργανισμό. 

Που πήγε η επαναστατική δύναμη των Γερμανών επαναστατών; Που είναι η γαλλική, η αγγλική, η ιταλική επανάσταση; Που είναι η παγκόσμια επανάσταση; Οι κύριοι Ebert, Scheidemann, Erzberger, Eisner, Hoffman δεν κράτησαν καμία από τις υποσχέσεις τους, καμία απολύτως. Γιατί; Γιατί δεν τους καθοδηγεί καμία νέα αντίληψη σχετικά με το κράτος, γιατί το μόνο που πιστεύουν είναι ότι η νέα μορφή διακυβέρνησης θα έπρεπε να είναι στην καλύτερη περίπτωση μία μορφή ταξικής κυριαρχίας ή ακόμη χειρότερα ένα σύστημα κοινοβουλευτικού συμβιβασμού. Επειδή απέχουν τόσο από το αληθινό σοσιαλιστικό κράτος που δεν μπορούν να βρούν το θάρρος να χτυπήσουν το καπιταλιστικό σύστημα, γιατί δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι ήταν ο Παγκόσμιος Πόλεμος: η τελική μάχη με τις διεθνείς καπιταλιστικές δυνάμεις στην προσπάθεια τους για παγκόσμια κυριαρχία.

Είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε ποιά από τα ελαττώματα του παλιού κράτους πρέπει να αποφύγουμε. Θα τα απαριθμήσω:

Η ανεύθυνη διεκδίκηση του θεϊκού δικαίωματος επί Γης από το Στέμμα. Το γεγονός ότι ο στρατός και το ναυτικό καθώς και οι ανώτατες δημόσιες υπηρεσίες ελέγχονται από τον κυρίαρχο ηγεμόνα. Η ανεπαρκής εκπροσώπηση του Λαού στο κοινοβούλιο, που εμπλεγμένο σε αποκρουστικές κομματικές διαμάχες έχασε κάθε αίσθηση των συμφερόντων του Λαού. Τέλος, μία Σοσιαλδημοκρατία που αποκτούσε ζωή μονάχα από την υποκίνηση των εργαζομένων εναντίον των εργοδοτών τους. Αυτά ήταν ίσως τα πιο σημαντικά ελαττώματα στην πολιτική ζωή του Λαού μας, πριν από την κατάρρευση. Καθήκον μας είναι να τα αποφύγουμε. Η «Επανάσταση» έχει τελειώσει τις καταχρήσεις της προηγούμενης μορφής διακυβέρνησης - όπως την ανευθυνότητα του θεϊκού δικαιώματος, τον υπερβολικό και εσφαλμένο μιλιταρισμό και την γραφειοκρατία. Το πιο βαθύ όμως ελάττωμα, ο απελπιστικός κοινοβουλευτισμός, αναπτύσσεται δυναμικά και αρχίζει να συνενοείται με τις δυνάμεις του καπιταλισμού. Προφανώς, το αίτημα της «επανάστασης» για χειραφέτηση της εργασίας από την διεθνή οικονομική υποδούλωση που προκαλεί η «Διεθνής του Χρυσού», θα ηττηθεί και η οικονομική υποταγή της δημιουργικής εργασίας στην σκλαβιά των μαμωνιστικών δυνάμεων θα εδραιωθεί σταθερά.  

Το Νέο Κράτος πρέπει επομένως να έρθει σε ριζική ρήξη με όλες τις αρχές της δυτικής δημοκρατίας. Πρέπει, συγκεκριμένα, να έρθει σε ρήξη με τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τις κοινοβουλευτικές κλίκες, και πάνω από όλα, δεν πρέπει να συνδυάζει πολιτικούς και οικονομικούς τύπους λαϊκής εκπροσώπησης σε ένα ενιαίο κοινοβουλίο. Πρέπει να προβαίνει σε αυτόν τον βασικό διαχωρισμό με ένα σύστημα δύο επιμελητηρίων. Μία Βουλή του Λαού η οποία θα εκπροσωπεί τα πολιτικά συμφέροντα ολόκληρου του Λαού, και ένα Κεντρικό Συμβούλιο που θα εκπροσωπεί τα οικονομικά συμφέροντα του εργαζόμενου πληθυσμού.

Το πιο σημαντικό σε αυτή την αναδιοργάνωση είναι η υιοθέτηση ενός εντελώς νέου εκλογικού συστήματος, που θα στηθεί σε νέα θεμέλια τα οποία θα αναλυθούν παρακάτω. 

Η ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Το καλό του Λαού είναι ο ύψιστος νόμος, το μόνο καθοδηγητικό άστρο για τους εκπρόσωπους του Λαού. Δεν μπορεί να τεθεί ζήτημα θέσπισης κατευθυντήριων γραμμών για τους ανώτατους ηγέτες του Κράτους. Οι κατευθυντήριες γραμμές περιλαμβάνονται στην προαναφερθείσα αρχή. 

Πιο σημαντική είναι η μορφή εκλογής των βουλευτών, η οποία πρέπει να βασιστεί σε ευρύτερη βάση, στο μοντέλο της πυραμίδας, για την είσοδο στο επόμενο υψηλότερο στάδιο. 

Στο Νέο Κράτος, κάθε πρόσωπο θα έχει το δικαίωμα να εκπροσωπείται. To όριο στην ψήφο με την ελάχιστη ηλικία των είκοσι χρονών είναι εντελώς αδικαιολόγητο και ως εκ τούτου πρέπει να καταργηθεί. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι κάθε άτομο ικανό να είναι εκλέκτορας, αν και θα έχει δικαίωμα εκπροσώπησης. 

Κατά συνέπεια, εκλέκτορας είναι κάποιος που μπορεί να αποδείξει ότι έχει οριστεί νόμιμα ή εθελουσίως ως εκπρόσωπος από πέντε, συνήθως δέκα άτομα. Αυτή η εκχώρηση είναι εδαφικά περιορισμένη, στον τόπο της κύριας κατοικίας, και ισχύει μόνο μία φορά. Επίσης κάθε πρόσωπο, μπορεί να ορίσει μόνο ένα άλλο πρόσωπο ως αντιπρόσωπο του. Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω ένα πρακτικό παράδειγμα:

Μία μικρή πόλη, περίπου 6.000 κατοίκων, συγκεντρώνει κατάλογο των εκλογέων της. Κάθε μέλος του πληθυσμού είναι τότε ελεύθερο να ενταχθεί, κατά την κρίση του, σε ομάδες των πέντε εώς δέκα ατόμων. Η οικογένεια θα διορίσει τον πατέρα ή την μητέρα, τον ενήλικο γιό ή την ενήλικη κόρη, ως έμπιστο δηλαδή ως εκλέκτορα της. Οι υπηρέτες και οι υπηρέτριες θα συγκεντρώνονται σε ομάδες των δέκα ατόμων και θα επιβεβαιώνουν με υπογραφή εκείνον που τους φαίνεται πιο κατάλληλος. Οι εκλέκτορες (περίπου 600 σε μία πόλη 6.000 κατοίκων) διορισμένοι κατά τον προαναφερθέν τρόπο, θα συγκεντρωθούν συγκεκριμένες ημέρες για να εκλέξουν από τις τάξεις τους, τους Λαϊκούς Συμβούλους. Σε αντίθεση με την τρέχουσα μέθοδο των εκλογών της μίας ημέρας, η νέα εκλογική διαδικασία θα λαμβάνει χώρα σε αρκετά μακρό χρονικό διάστημα, έτσι ώστε εκείνοι που συναντιούνται μηχανικά, να έχουν χρόνο να μιλήσουν και να διαλέξουν από ανάμεσα τους εκείνον που φαίνεται πιο κατάλληλος. Μία τέτοια εκλογική διαδικασία έχει ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα έναντι οποιουδήποτε άλλου συστήματος γενικών εκλογών. Αφενός ανοίγει μία πολύ ευρύτερη βάση για την λαϊκή εκπροσώπηση απ΄ότι προηγουμένως και περιλαμβάνει όλα τα φυσικά πρόσωπα, αφ΄ετέρου μειώνει την ομάδα των πραγματικών εκλογέων αυξάνοντας πολύ σημαντικά την τιμή του να είσαι ψηφοφόρος και αποκλείοντας άτομα που είναι ακατάλληλα λόγω ηλικίας, προσωπικής κλίσης, ενδιαφερόντων ή αναξιοπιστίας. 

Οι Λαϊκοί Σύμβουλοι, που ορίζονται από τους εκλογείς, θα είναι το κατώτερο νόμιμο όργανο διοίκησης. Καθένας από αυτούς αντιπροσωπεύει 100 άτομα που του έδωσαν την εμπιστοσύνη τους, για τα οποία είναι υπεύθυνος και με τα οποία βρίσκεται σε στενή επαφή μέσω των εκλεκτόρων. 

Φαίνεται ξεκάθαρα, ότι με αυτόν τον τρόπο η επιλογή θα είναι πολύ προσεκτική. Ελάχιστος χώρος μένει για τις μηχανορραφίες των φιλόδοξων πολιτικών. Η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των εκλογέων και των εκλεγμένων είναι πολύ στενή. Έτσι το αίσθημα ευθύνης των εκλεγμένων αυξάνεται σημαντικά. 

Οι Λαϊκοί Συμβούλοι, ανά κάθε περίφερεια, συγκεντρώνονται με την σειρά τους σε συνεδριάσεις. Εκεί γνωρίζονται μεταξύ τους, ενώνονται ξανά σε ομάδες των δέκα ατόμων και εκλέγουν τους Περιφερειακούς Συμβούλους. Αντίστοιχα με τον αριθμό των κατοίκων στις περιφέρειες τους, οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι αποτελούν τους τοπικούς πολιτικούς εκπροσώπους του Λαού. Έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν κυβερνητικά όργανα, περιφερειακές αρχές καθώς και το καθήκον να αναφέρουν παράπονα στους Κυβερνητικούς Συμβούλους. Από την άλλη πλευρά, έχουν καθήκον να ανακοινώνουν όλα τα σημαντικά πολιτικά διατάγματα και κυβερνητικά ψηφίσματα στους Λαϊκούς Συμβούλους, προκειμένου να αφυπνίσουν στους εκλογείς τους την πολιτική κατανόηση και να επιτύχουν την συμμετοχή στην πολιτική ζωή ολόκληρου του λαού. Αυτό το Περιφερειακό Συμβούλιο, που αποτελείται ανάλογα με το μέγεθος της περιφέρειας από 60 έως 100 ή περισσότερους Περιφερειακούς Συμβούλους, αντιπροσωπεύει έτσι 1.000 άτομα ανά σύμβουλο, άρα 60 έως 100.000 ή περισσότερους κατοίκους. Σε αυτές τις περιφερειακές συνεδριάσεις οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι γνωρίζονται και πάλι καλύτερα. Και πάλι, πρέπει να σχηματίσουν ομάδες των δέκα, για να αναθέσουν σε καποίον από τις τάξεις του το αξίωμα του Κυβερνητικού Συμβούλου.

Οι Κυβερνητικοί Σύμβουλοι συνεδριάζουν στις πρωτεύουσες κάθε περιφέρειας για μεγάλες χρονικές περιόδους. Πρέπει να εκπροσωπούν τα πολιτικά συμφέροντα της περιοχής τους. Ασκούν ανάλογο έλεγχο στην κυβέρνηση και τις περιφερειακές αρχές. Με ανάλογο τρόπο, οι Κυβερνητικοί Σύμβουλοι, καθένας από τους οποίους λαμβάνει υποστήριξη από 10.000 άτομα, συνέρχονται σε ομάδες των δέκα και εκλέγουν αντιπροσώπους στο Συμβούλιο των Λαϊκών Βουλευτών. Κάθε ένας από αυτούς τους βουλευτές είναι επομένως ο άμεσος ομιλητής και ο υπεύθυνος εκπρόσωπος 100.000 ατόμων. Έτσι το Συμβούλιο των Λαϊκών Βουλευτών στη Βαυαρία θα είχε 67 άτομα, που αντιστοιχεί σε πληθυσμό 6,7 εκατομμυρίων. Αυτό το Συμβούλιο των Λαϊκών Βουλευτών είναι το ανώτατο νόμιμο όργανο διοίκησης. Ψηφίζει τους νόμους και διορίζει από τις τάξεις του, ή αν κρίνει σκόπιμο από έξω, έναν λαϊκό πρόεδρο ή προέδρους, προικισμένους με εξαιρετικές εξουσίες, που εκπροσωπούν τη χώρα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Αυτή η οργανική δομή λαϊκής εκπροσώπησης δεν είναι καθόλου δυσκίνητη. Αντίθετα, επειδή είναι φυσική και γηγενής, είναι η αληθινή έκφραση μίας κοινωνικής κινητικότητας που βασίζεται στην εμπιστοσύνη. Σίγουρα, αυτού του είδους η εκλογική διαδικασία, δεν μπορεί να ολοκληρωθεί σε μία μέρα, όπως συμβάινει με την τωρινή. Η εκλογή και η οικοδόμηση αυτού του νέου πολιτικού σωμάτος μπορεί να γίνει αργά αλλά σταθερά. Θα περάσουν αρκετοί μήνες μέχρι να εκλεγούν όλοι οι Λαϊκοί Σύμβουλοι, Περιφερειακοί Σύμβουλοι και Κυβερνητικοί Σύμβουλοι. Ωστόσο οι διαδικασίες ψηφοφορίας δεν πρέπει να είναι χρονικά περιορισμένες. Παρά την χαρακτηριστική εκκεντρικότητα των Γερμανών, δεκά θα μπορέσουν να ορίσουν από τις τάξεις τους έναν κατάλληλο εκπρόσωπο. 

Πρέπει να αφεθεί στον μεμονωμένο αναγνώστη να αναλογιστεί την πολύ σαφή και απλή δομή αυτής της πρότασης και να συνειδητοποιήσει τα πλεονεκτήματα της. Ειδικά σε σύγκριση με τα σοβαρά μειονεκτήματα του σημερινού εκλογικού συστήματος. Ασφαλώς, δεν υποστηρίζω ότι αυτή η πρόταση θα οδηγήσει στην επιλογή των πιο ικανών πολιτικών ηγετών, αλλά σε κάθε περίπτωση θα οδηγήσει στον αποκλεισμό όλων των άεργων κουτσομπόληδων και πολιτικών τσαρλατάνων.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Όπως υποδηλώνει το όνομα του, το Κεντρικό Συμβούλιο είναι το κεντρικό όργανο που συζητά για τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας. Η εργασία ολόκληρου του εργαζόμενου πληθυσμού, βρίσκει την έκφραση της στο σώμα αυτό. Σε αυτό βρίσκονται οι αρμόδιοι ειδικοί εκπρόσωποι των εργοδοτών και των εργαζομένων όλων των κλάδων των επιχειρήσεων και των επαγγελμάτων. Είναι επομένως ένα κορπορατιστικό σώμα, μία οργάνωση που δεν εκπροσωπεί πολιτικά αλλά οικονομικά συμφέροντα. 

Όλα τα επαγγέλματα πρέπει να εκπροσωπούνται στο Κεντρικό Συμβούλιο και κάθε επάγγελμα πρέπει να έχει έναν εκπρόσωπο των εργοδοτών και των εργαζομένων. Εδώ ο αριθμός των ψήφων δεν είναι το σημαντικό, αλλά ότι κάθε επάγγελμα μπορεί να μιλήσει μέσω των εκπροσώπων του. Ο σφετερισμός της εξουσίας από ορισμένες επαγγελματικές ομάδες θα αποτραπεί δίνοντας το δικαίωμα αρνησικυρίας σε κάθε σύμβουλο. Ούτε θα είναι καθήκον του Κεντρικού Συμβουλίου να εκδίδει αυστηρές αποφάσεις για τις επιμέρους επαγγελματικές ομάδες, ακόμη κι αν του ζητηθεί. Έργο του Κεντρικού Συμβουλίου είναι, πρώτα απ' όλα, να επιβλέπει με ολοκληρωμένο τρόπο ολόκληρη την παραγωγική διαδικασία, να ελέγχει την παραγωγή, να ερευνά τι χρειάζεται και, πέρα ​​από αυτό, να ρυθμίζει την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας. Μαζί με αυτό, πρέπει να υπάρξει μεγάλης κλίμακας ρύθμιση της εργασίας και παροχή απασχόλησης. Οι μισθολογικές συμφωνίες καθώς και όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με τους μισθούς βρίσκονται επίσης στα χέρια του Κεντρικού Συμβουλίου.

Το Κεντρικό Συμβούλιο θα προκύψει από Περιφερειακά Συμβούλια, τα οποία με τη σειρά τους θα έχουν προκύψει από τα συμβούλια των εργαζομένων, των αγροτών, των επιχειρήσεων, των επαγγελμάτων κ.λπ., εντός των επιμέρους επιχειρηματικών και επαγγελματικών ομάδων κάθε περιφέρειας.

Και εδώ, για λόγους απλούστευσης, είναι σκόπιμο εάν όχι κάθε άτομο να λειτουργεί ως εκλέκτορας, τουλάχιστον πέντε μέλη του επαγγέλματος να επιλέγουν έναν μόνο εκλέκτορα. 

Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με περίπου 600.000 εκλέκτορες που θα επιλέξουν τους εργατικούς συμβούλους, τους αγροτικούς συμβούλους, τους συμβούλους των δημοσίων υπαλλήλων, τους βιομηχανικούς συμβούλους, τους εμπορικούς συμβούλους, κλπ για την περιφέρειά τους. Αυτοί, ανά επαρχία, θα συγκεντρώνονται στις μεγαλύτερες πόλεις και κωμοπόλεις, στο βαθμό που αυτές είναι τα οικονομικά κέντρα των αντίστοιχων επαρχιών. Αν πούμε ότι η Βαυαρία έχει περίπου 60 τέτοια οικονομικά κέντρα, τότε πρέπει να εκλεγούν περίπου 6.000 Επαρχιακοί Σύμβουλοι για ολόκληρη τη Περιφέρεια. Αν σε ορισμένες περιοχές (για παράδειγμα σε αγροτικές περιοχές) υπάρχουν λιγότερες επαγγελματικές ομάδες, τότε φυσικά ο αριθμός αυτός μειώνεται. Οι Επαρχιακοί Σύμβουλοι συνεδριάζουν σε αυτές τις πόλεις. Ενώνονται εκεί όχι με αριθμούς αλλά με βάση τα επαγγέλματά τους, και κάθε ομάδα εκλέγει έναν εκπρόσωπο στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι συναντώνται με τη σειρά τους στην πρωτεύουσα της Περιφέρειας για να εκλέξουν το Κεντρικό Συμβούλιο. Πάλι κάθε επαγγελματικός κλάδος ενώνεται και επιλέγει έναν εκπρόσωπο στο Κεντρικό Συμβούλιο. Έτσι το Κεντρικό Συμβούλιο εκλέγεται με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που προτείνεται για το Συμβούλιο των Λαϊκών Βουλευτών.

Πρέπει να τονιστεί ξανά, ότι το Κεντρικό Συμβούλιο, είναι η έκφραση της εργατικής κοινότητας του Λαού. Μόνο οι καλύτεροι θα έχουν θέση και ψήφο σε αυτό. Ωστόσο, κάθε επαγγελματικός κλάδος θα εκπροσωπείται. Η στενότερη συνεργασία θα επιφέρει εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Θα λειτουργεί κοινωνικά εμποδίζοντας την κυριαρχία των ειδικών συμφερόντων των επιμέρους επαγγελματικών ομάδων και θα ενθαρρύνει την καλύτερη ενσωμάτωσή τους στο σύνολο. Αυτές είναι οι γενικές αρχές για τη δόμηση του συστήματος των συμβουλίων και για την ριζοβόληση τους μέσα στο σύνταγμα.

Νομίζω ότι αυτές οι γενικές κατευθυντήριες γραμμές για το νέο σύνταγμα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι το προτεινόμενο νέο σύστημα με τις δύο Βουλές δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη ατυχία μας: τον κοινοβουλευτισμό των δυτικών δημοκρατιών.

Η Βουλή του Λαού είναι η εικόνα της πολιτικής ζωής ολόκληρου του λαού. Το Κεντρικό Συμβούλιο, είναι η δημόσια έκφραση της εργασίας του. Και στις δύο αίθουσες, μόνο οι καλύτεροι από τα διάφορα τμήματα του πληθυσμού, μόνο οι πιο έμπειροι από τις επιμέρους επαγγελματικές ομάδες, θα μπορούν να ακουστούν.

Θα ήθελα να ολοκληρώσω με μια εικόνα που σχεδιάστηκε για να δείξει ότι η δομή του κράτους δεν μπορεί να μοιάζει με κτίριο, αλλά μάλλον με δέντρο, δηλαδή με μια ζωντανή, οργανική δομή. Οι παρομοιώσεις από την οικοδομική βιομηχανία που είναι πολύ συνηθισμένες στις ομιλίες που ασχολούνται με την «ανοικοδόμηση» του κράτους είναι εντελώς παραπλανητικές. Γιατί ακόμα κι αν όλες οι συγκρίσεις είναι τελικά κάπως χαζές, η συνήθης σύγκριση του συντάγματος με ένα κτίριο παραβλέπει πάρα πολύ το πιο ουσιαστικό στοιχείο, δηλαδή ότι ένας λαός είναι ένας ζωντανός οργανισμός και ένα κτίριο είναι μια νεκρή κατασκευή.

Αυτές οι σκέψεις γίνονται πολύ σαφείς αν συγκρίνει κανείς την αγαπημένη εικόνα ενός ερειπωμένου χωραφιού που πρέπει να ανακατασκευαστεί, με ένα κατεδαφισμένο σπίτι που πρέπει να ανακατασκευαστεί. Το σπίτι δεν μπορεί να ξαναχτιστεί από τα κατεδαφισμένα του μέρη. Αντίθετα, ένα δέντρο, όσο κακομεταχειρισμένο κι αν είναι, ακόμα κι αν τα μεγάλα κλαδιά του σχιστούν, ακόμα κι αν κάποιες από τις ρίζες του χαθούν, μπορεί να ξαναζωντανέψει. Αλλά με το δέντρο όπως και με έναν λαό, αυτή η ανανέωση πρέπει να αναπτυχθεί από την εσωτερική ζωτικότητα του οργανισμού. 'Ενας άρρωστος οργανισμός δεν μπορεί να βοηθηθεί ούτε απ΄έξω, ούτε με τεχνητές κατασκευές. Η θεραπεία πρέπει να έρθει από μέσα. Μέλημα της τέχνης της διακυβέρνησης πρέπει να είναι να βρει τις ζωτικές προϋποθέσεις για μια οργανική ανανέωση σε ένα νέο σύνταγμα που να εγγυάται σε κάθε μέλος του λαού την πιο ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του στο πλαίσιο της κοινότητας, με βάση τη σαφή συνειδητοποίηση ότι αυτή η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του (με την αριστοκρατική έννοια) βρίσκει το φυσικό της οργανικό όριο στα ανώτερα συμφέροντα της εθνικής κοινότητας».

ΠΗΓΗ