Ούτε Ουάσινγκτον - Ούτε Μόσχα: Η Δύναμη της Ευρώπης!

 

Σε έναν κόσμο όπου η Ευρώπη κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί όλο και περισσότερο, η έκκληση της CasaPound Italia ακούγεται σαν κραυγή αφύπνισης. Η ήπειρός μας, το λίκνο του πολιτισμού και της ομορφιάς, βρίσκεται σήμερα συντετριμμένη ανάμεσα στη λογική της εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, ανίκανη να διεκδικήσει τη δική της κυριαρχία. Είναι καιρός να αντιστρέψουμε την πορεία: η Ευρώπη πρέπει να διεκδικήσει ξανά το πεπρωμένο της και να επιστρέψει στο να είναι πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Μια Ευρώπη πιασμένη στη ρωσοαμερικανική λαβή

Η σύγκρουση στην Ουκρανία καταδεικνύει, για άλλη μια φορά, πώς η ήπειρός μας αντιμετωπίζεται ως απλό πιόνι στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Από τη μια, η Ουάσιγκτον, με την πολιτική της παρέμβασης και το παγκοσμιοποιητικό της όραμα που πνίγει τις εθνικές ταυτότητες, από την άλλη η Μόσχα, κληρονόμος ενός ιμπεριαλισμού που πάντα κοίταζε την Ευρώπη με επεκτατικές φιλοδοξίες. Και οι δύο δυνάμεις, αν και προφανώς αντιτίθενται, μοιράζονται έναν κοινό στόχο: να αποτρέψουν την Ευρώπη από το να γίνει μια αυτόνομη και ανεξάρτητη δύναμη. «Η Ουάσιγκτον και η Μόσχα, ενωμένες από μια σύγκλιση αντιευρωπαϊκών συμφερόντων και ιδεολογιών που χαρακτηρίζονται εξίσου από τον αντιδραστικό αντιφασισμό – εξηγεί η CasaPound στο σημείωμά της – συμφωνούν να διχάσουν τη βασανισμένη Ουκρανία και να περιθωριοποιήσουν την ήπειρό μας». Είναι επομένως σαφές ότι η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να δεχτεί να είναι θεατής της δικής της ήττας. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η ήπειρός μας διαιρέθηκε και υποτάχθηκε στα συμφέροντα αυτών των δύο υπερδυνάμεων. Σήμερα, αν και με διαφορετικές μορφές, η ιστορία κινδυνεύει να επαναληφθεί. Αλλά σε αντίθεση με το παρελθόν, η Ευρώπη έχει τώρα την ευκαιρία να σπάσει αυτές τις αλυσίδες και να χτίσει τη μοίρα της χωρίς να χρειάζεται να απαντήσει ούτε στην Ουάσιγκτον ούτε στη Μόσχα.

Μία Ευρώπη ισχυρή, κυρίαρχη και ένοπλη

Για να γίνει αυτό, ωστόσο, είναι απαραίτητη μια ριζική αλλαγή. Η Ευρώπη πρέπει να απελευθερωθεί από τις ψευδαισθήσεις του στείρου ειρηνισμού και του τεχνοκρατικού οικονομισμού που την έχουν κάνει αδύναμη και εξαρτημένη: «Χρειαζόμαστε μια ένοπλη και πυρηνική Ευρώπη, περήφανη για την ταυτότητά της, που θα ξεπεράσει τα αυτοευνουχιστικά ιδεολογικά ταμπού της και θα απελευθερωθεί από τα γραφειοκρατικά βάρη που την κρατούν πίσω, διπλωματικά και οικονομικά διστακτική». Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, που βαρύνεται από μια ασφυκτική γραφειοκρατία και υποχωρητικές πολιτικές, δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική πρόκληση. Πρέπει να κοιτάξουμε παραπέρα: χρειαζόμαστε μια Ευρώπη λαών και εθνών που συνεργάζονται για έναν κοινό στόχο, χωρίς να εγκαταλείψουν τις ρίζες τους, ανεβάζοντας τον πήχη της κυριαρχίας τους. Μόνο με σαφές όραμα και θέληση για εξουσία μπορεί η ήπειρός μας να βγει από τη γωνία της και να επιβεβαιωθεί εκ νέου σε γεωπολιτικό και στρατηγικό επίπεδο.

Μόνο οι πατριώτες μπορούν να ηγηθούν αυτής της αναγέννησης

Απλώς για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να εμπιστευθούμε την τύχη της Ευρώπης σε εκείνες τις φιλελεύθερες και παγκοσμιοποιητικές ελίτ που την τρομοκρατούν τις τελευταίες δεκαετίες. «Το φιλοευρωπαϊκό πνεύμα – διευκρινίζει η CasaPound – δεν μπορεί υποστηριχθεί από την γενιά των «πολύχρωμων κιμωλιών» και από τις ΜΚΟ που υπαγορεύουν την ατζέντα σαμποτάζ». Χρειάζεται μία ξεκάθαρη και χωρίς περιστροφές οριοθέτηση από της «ευρωπαϊκής πολυθρόνας». Ορθά. Η Ευρώπη δεν μπορεί να εκπροσωπείται από εκείνους που θέλουν να τη μετατρέψουν σε μια άψυχη αγορά, που θα κυβερνάται από τεχνοκράτες χωρίς όραμα και γραφειοκράτες μακριά από τον λαό. Ούτε μπορεί να αφεθεί στα χέρια όσων εργάζονται, λίγο πολύ κρυφά, για τη διάλυσή της. Μόνο όσοι αγαπούν αληθινά την Ευρώπη, που πιστεύουν στο μεγαλείο και την ιστορική της αποστολή, μπορούν να την οδηγήσουν στη λύτρωση. «Μόνο οι πατριώτες – καταλήγει η CPI – μπορούν να ενσαρκώσουν και να φέρουν εις πέρας την ιδέα μιας Ισχυρής Ευρώπης» . Μια πρόσκληση να μην αιχμαλωτιστεί από τη Fata Morgana της ανόητης και χωρίς ταυτότητα ανεξαρτησίας: όλοι οι πατριώτες πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης, ενώνοντας τις δυνάμεις τους πέρα ​​από τις εθνικές διαιρέσεις για να οικοδομήσουμε μια νέα Ευρώπη. Δυνατή κυρίαρχη και σεβαστή στον κόσμο. Ο χρόνος για ημίμετρα τελείωσε. Εάν η Ευρώπη στο σύνολό της θέλει να επιβιώσει στις προκλήσεις που την περιβάλλουν από όλες τις πλευρές, πρέπει να επιστρέψει ως Δύναμη.

ΠΗΓΗ

Nuclei Armati Rivoluzionari (Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες) ένας ένοπλος αυθορμητισμός

«Στις 7 Ιανουαρίου, ο ευρωπαϊκός Τύπος έκανε λόγο για έως και 10.000 «φασίστες» που βρέθηκαν στους δρόμους της Ρώμης για να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα των δολοφονιών της Acca Larenzia, ωστόσο, λίγοι δημοσιογράφοι, ακόμη και από τους «δικούς μας», υπενθύμισαν ότι αυτό το τραγικό γεγονός του 1978 ήταν το έναυσμα για ένα ένοπλο, αντι-μαρξιστικό κίνημα.

Η δεκαετία του 1970, μία σκοτεινή περιόδος

Η δεκαετία του 1970 ήταν μια σκοτεινή και πολύ ιδιαίτερη περίοδος για την ιταλική εξωκοινοβουλευτική εθνική αντιπολίτευση.

Το 1969, η Ordine Nuovo, η μεγαλύτερη ριζοσπαστική ομάδα, με επικεφαλής τότε τον Pino Rauti, αποφάσισε να διαλυθεί και να ενταχθεί στο Movimento Sociale Italiano, εντός του οποίου διαμόρφωσε μια εθνική-επαναστατική τάση. Στις αρχές του 1972, το MSI συμμάχησε με τη μοναρχική δεξιά και τα αποτελέσματα ήταν θετικά, καθώς διπλασίασε τις ψήφους του. Παρόλο που τα ποσοστά παρέμειναν χαμηλά (8,7% στην Βουλή με 56 βουλευτές, 9,2% στη Γερουσία με 26 γερουσιαστές), και μειώθηκαν απότομα στις επόμενες εκλογές του 1976 και του 1979, οδήγησαν σε αναζωπύρωση του μαχητικού αντιφασισμού από την άκρα αριστερά και ταυτόχρονα σε μεγάλο αριθμό εισροής στις τάξεις των φασιστών μεταξύ 1976 και 1979.

Ταυτόχρονα, δικαστές, οργανωμένοι σε ένα μαρξιστικό σωματείο, τη Magistratura Democratica, και επικαλούμενοι τον νόμο Scelba που αποσκοπούσε στην καταστολή οποιασδήποτε ανασύστασης του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος, ανέλαβαν να διώξουν το Movimento Politico Ordine Nuovo (αποτελούμενο από ακτιβιστές που είχαν αρνηθεί να ακολουθήσουν τους MSI) και την Avanguardia Nazionale. Αυτά τα κινήματα απαγορεύτηκαν το 1973 και το 1976 και οι ηγέτες και τα στελέχη τους έπρεπε να καταφύγουν στην εξορία για να γλιτώσουν από πολλά χρόνια φυλακής.

Παράλληλα με όλα αυτά, επιθέσεις (Piazza Fontana το 1969, Italicus το 1974, Μπρέσια το 1974, Μπολόνια το 1980) κατά πάσα πιθανότητα έργο των δικτύων που συνδέονται με το βαθύ κράτος, αποδίδονταν σε ριζοσπάστες εθνικιστές και οδήγησαν σε μια καταστολή τόσο άγρια ​​όσο και άδικη.

Πάλη ενάντια στο σύστημα ή ενάντια στους μαρξιστές;

Η αδυναμία διεξαγωγής πολιτικής δράσης μέσα σε ένα νόμιμο πλαίσιο, καθώς και, μερικές φορές, η θεμιτή επιθυμία να εκδικηθεί κανείς τους νεκρούς, ώθησε στη συνέχεια μια γενιά ακτιβιστών στον ένοπλο αγώνα.

Το ερώτημα «Ποιος είναι ο εχθρός με βάση προτεραιότητας: το κράτος ή οι μαρξιστές;» αρχικά δίχασε τις μαχόμενες οργανώσεις.

Εκείνοι από το Πολιτικό Κίνημα της «Νέας Τάξης» (Ordine Nuovo), όπως το Fronte Unitario di Lotta al Sistema, το Fronte Nationale Rivoluzionario, το Movimento Rivoluzionario Popolare ή το Gruppi d'Azione Ordinovista, επιτέθηκαν στα υλικά σύμβολα του κράτους, καταστρέφοντας πολλά υπουργεία και διοικητικά γραφεία (ακόμη και ο δικαστής Vittorio Occorsio που διέλυσε το Movimento Politico Ordine Nuovo και δολοφονήθηκε στις 10 Ιουλίου 1976).

Οι Nuclei Armati Rivoluzionari, που αποτελούνταν κυρίως από πρώην μέλη του κινήματος νεολαίας του MSI, αρχικά επέλεξαν τον δρόμο των αντιποίνων και σκότωσαν αρκετούς ακροαριστερούς ακτιβιστές και κρατικούς αξιωματούχους. Έτσι, συμβολικά, η πρώτη τους ένοπλη δράση, η εκτέλεση στο δρόμο αριστερών ακτιβιστών, έγινε στις 28 Φεβρουαρίου 1978, εκδικόμενοι τους θανάτους της Acca Larenzia και σηματοδοτώντας συμβολικά την τρίτη επέτειο της δολοφονίας από τους «Κόκκινους» του εθνικιστή φοιτητή Μίκη Μάντακα.

Οι NAR μόνοι εναντίον όλων

Με τις ένοπλες ομάδες που γεννήθηκαν από το Movimento Politico Ordine Nuovo  να έχουν φιμωθεί, οι Nuclei Armati Rivoluzionari παρέμειναν μόνοι στο μέτωπο και, αναγκασμένοι να οργανώσουν ληστείες για να χρηματοδοτήσουν τον εαυτό τους αλλά και ληστείες οπλοστασίων για να οπλιστούν, αποτέλεσαν αντικείμενο αδυσώπητης καταστολής προκαλώντας πολλούς θανάτους στις τάξεις τους. Αυτό, και ίσως μια πολιτική ωρίμανση των μελών τους, οδήγησε σε αντιστροφή της στρατηγικής και σε νέο ορισμό του εχθρού: του Κράτους και των κολλητών του.

Ως αποτέλεσμα, πολλοί αστυνομικοί σκοτώθηκαν. Η πιο αξιοσημείωτη επιχείρηση ήταν η εκτέλεση του λογαχού Straullu την ώρα που επέβαινε στο τεθωρακισμένο όχημα του, ο οποίος, στο πλαίσιο των ρωμαϊκών αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών, ήταν εξειδικευμένος στον αγώνα κατά της ακροδεξιάς. Αλλά ήταν, φυσικά, ένας άνισος αγώνας με αποτέλεσμα οι ιταλικές υπηρεσίες, το 1981 και το 1982, να συλλάβουν, έναν έναν, τους «μαύρους τρομοκράτες», ενώ οι αρχηγοί τους έπεσαν με τα όπλα στο χέρι, όπως ο Αλεσάντρο Αλιμπράντι την 1η Δεκεμβρίου 1981 και ο Τζόρτζιο Βάλε στις 5 Μαΐου 1982.

Μία μερικές φορές μπερδεμένη ιδεολογία

Η παραλλαγή των NAR στον ορισμό του εχθρού δεν είναι ο μόνος δείκτης μιας μερικές φορές συγκεχυμένης ιδεολογίας. Είδαμε επίσης μερικά από τα μέλη τους, που είχαν καταφύγει για ένα διάστημα στον Λίβανο, να ενθουσιάζονται με την πολύ αντιδραστική Λιβανέζικη Φάλαγγα, να θεωρούν τον Gemayel ως « έναν δικό τους» και να θαυμάζουν τη στρατιωτική αποτελεσματικότητα των Ισραηλινών...

Όλα αυτά μπορούν να εξηγηθούν τόσο από την πολύ νεαρή ηλικία των ακτιβιστών του NAR, οι οποίοι σχεδόν όλοι πήραν τα όπλα όταν δεν ήταν καν 20 ετών, όσο και από την πολιτική τους καταγωγή (το ίδιο το MSI ήταν ένα ιδεολογικά πολύ μπερδεμένο κόμμα).

Αντίθετα, οι σκιώδεις μαχητές από το Movimento Politico Ordine Nuovo, που ήταν κατά μέσο όρο τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτεροι, ήταν ιδεολογικά πολύ πιο ξεκάθαροι και πιο δομημένοι.

Όλα αυτά για το τίποτα...

Οι μαχητές των Nuclei Armati Rivoluzionari, όπως αυτοί του Fronte Unitario di Lotta al Sistema, του Fronte Nationale Rivoluzionario, του Movimento Rivoluzionario Popolare ή του Gruppi d'Azione Ordinovista, αξίζουν τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας. Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να πούμε στον εαυτό μας, «Όλα αυτά για αυτό...;», δηλαδή, τελικά, για το τίποτα! Τίποτα, από άποψη πολιτικού αντίκτυπου, ούτε περισσότερο, αλλά ούτε λιγότερο, από τους εχθρούς τους του Brigate Rosse, Prima Linea ή Proletari armati per il comunismo… Ο ένοπλος αγώνας ήταν ένα όνειρο που δεν υλοποιήθηκε σε μια επανάσταση, είτε εθνικιστική είτε κομμουνιστική.

ΠΗΓΗ

 

5η Δεκεμβρίου 1981: O Alessandro Alibrandi βρίσκει έναν όμορφο θάνατο

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Στις πύλες της Ρώμης, πριν από 42 χρόνια, σε ηλικία 21 ετών, σε μια ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία, βρίσκει τον θάνατο ο Alessandro Alibrandi, ένας από τους πρωταγωνιστές του ένοπλου εθνικιστικού αγώνα στην Ιταλία. Όταν οι νέοι του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος - MSI, και του Μετώπου Νεολαίας, Fronte della Gioventu, άρχισαν να πέφτουν στο πεζοδρόμιο, κάτω από τη φωτιά και τις σφαίρες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, το 1975, στη Ρώμης ιδρύθηκε ο Επαναστατικός Ένοπλος Πυρήνας (NAR) ως ένδειξη πολιτικής ένοπλης αντίδρασης. Αυτά ήταν τα χρόνια κατά τα οποία στην πρωτεύουσα, αλλά και σε άλλες ιταλικές πόλεις, οι συγκρούσεις μεταξύ φασιστών και κομμουνιστών ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Στο Σαλέρνο, τον Ιούλιο του 1973, ο Carlo Falvella, φοιτητής και μαχητής του FUAN, (του εθνικιστικού φοιτητικού κινήματος), μαχαιρώθηκε. Στην Πάντοβα, τον Ιούνιο του 1974, οι Gianluca Giralucci και Giuseppe Mazzola δολοφονήθηκαν μέσα στα τοπικά γραφεία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες». Στη Ρώμη, τον Φεβρουάριο του 1975, ο Μίκης Μάντακας, Έλληνας φοιτητής και ακτιβιστής του FUAN, πυροβολήθηκε θανάσιμα από αριστερό ένοπλης ομάδας. 

Στο Μιλάνο, τον Μάρτιο του 1975, ο Sergio Ramelli, φοιτητής και ακτιβιστής του Μετώπου Νεολαίας, δολοφονείται από φοιτητές της Ιατρικής αριστερούς, με βάναυσα χτυπήματα στο κεφάλι με σιδερένια εργαλεία, ενώ και πάλι στη Ρώμη, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο Μάριο Ζιτσέιρι, φοιτητής και μαχητής του Μετώπου της Νεολαίας, πυροβολείται μπροστά στα γραφεία του κινήματος από αριστερούς.

Ήταν η αρχή του ένοπλου εθνικοεπαναστατικού αγώνα, από νεαρούς 18ρηδες που είδαν ότι πλέον η ζωή τους δεν είχε καμιά αξία και ότι το κόμμα τους είχε σχεδόν εγκαταλείψει και μάλιστα συζητούσε και με το … δημοκρατικό τόξο της εποχής μόνο για πολιτικά θέματα, χωρίς καμιά αντίδραση.

Έτσι ξεκίνησαν να απαντούν και όχι μόνο ενάντια στην αριστερά αλλά και ενάντια στο Σύστημα δολοφονώντας αστυνομικούς, δημοσιογράφους και δικαστές. Ένας από αυτούς τους νεαρούς ακτιβιστές, ο Alessandro Alibrandi, υπηρέτησε για πρώτη φορά στο Μέτωπο της Νεολαίας, στη συνέχεια, στο FUAN, και τελικά, αγκάλιασε τον ένοπλο αγώνα, και ήταν ένας από τους ιδρυτές του Επαναστατικού Ένοπλου Πυρήνα, ΝΑR.

Η πρώτη ένοπλη δράση στην οποία συμμετείχε ήταν ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία στο Borgo Pio στη Ρώμη τον Μάρτιο του 1977. Κατηγορούμενος ότι συμμετείχε στη δολοφονία του ακτιβιστή της Lotta Continua (Συνεχής Πάλη, ένοπλη αριστερή ομάδα) Walter Rossi, το απόγευμα της 30ηςΣεπτεμβρίου 1977, συνελήφθη, μαζί με άλλους του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, αλλά αθωώθηκε από την κατηγορία της δολοφονίας και καταδικάστηκε για σωματικές βλάβες. 

Χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Alibrandi, κατηγορήθηκε για τη δολοφονία ενός άλλου μαθητή της Lotta Continua, του Roberto Scialabba, τον Φεβρουάριο του 1978, και των αστυνομικών, Straullu και Di Roma, τον Οκτώβριο του 1981. Τον κατηγόρησαν ορισμένοι μετανοούντες φυλακισμένοι που συμμετείχαν σε διάφορες εκτελέσεις. Για να αποφύγει τη σύλληψη από τον Ρωμαίο δικαστή, ο Alessandro Alibrandi αποφάσισε να πάρει το δρόμο της φυγοδικίας.

Τον Ιούλιο του 1981, έφυγε στον Λίβανο και εντάχθηκε στο κίνημα Maronite Falange που πολεμούσε εναντίον των Μουσουλμάνων. Εν τω μεταξύ, οι αρχηγοί των NAR στην Ιταλία συνελήφθησαν από την αστυνομία και ο Alessandro αποφάσισε να επιστρέψει για να σχηματίσει το "Nuovi Nar"μαζί με τους λίγους επιζώντες. Αλλά ο χρόνος πλέον έφτανε στο τέλος, αυτής της περιπετειώδους ζωής. Ο Alessandro, ενώ ο κλοιός του καθεστώτος σφίγγει, ψάχνει απεγνωσμένα να βρει και να δολοφονήσει τον αστυνομικό Angelino, ο οποίος τον είχε συλλάβει πριν καιρό ως ύποπτο για μια δολοφονία δικαστή και τον είχε χτυπήσει πολύ άσχημα μέσα στο κελί του.

Το πρωί της 5ης Δεκεμβρίου 1981, με τον αχώριστο Sordi και δύο άλλους βετεράνους της εμπειρίας του Λιβάνου, τον Belsito και τον Ciro Lai, ο "Alì Babà", έτσι τον φώναζαν, αποφασίζει ότι είναι η ιδανική μέρα για την εκτέλεση του αστυνόμου. Αλλά όταν η ομάδα φτάνει στο σπίτι του αστυνομικού, δεν υπάρχει ίχνος από τον Αντζελίνο. Έτσι, οι τέσσερις έφυγαν και άρχισαν να περιπλανιούνται στη Ρώμη. Φτάνουν στο Labaro, ένα χωριουδάκι στη Φλαμίνια. Υπάρχει εκεί ένα κιόσκι με φρούτα και λαχανικά.

Σταματούν και αγοράζουν μερικά μανταρίνια. Λίγο μετά περνά ένα αστυνομικό αμάξι και οι τέσσερις νεαροί αποφασίζουν να πάρουν θέση και να περιμένουν να επιστρέψει για να αφοπλίσουν τους αστυνομικούς (ένας από τους τρόπους να προμηθεύονται όπλα και σφαίρες, ο άλλος ήταν οι ληστείες σε τράπεζες). Αλλά το αυτοκίνητο δεν έρχεται. 

Στις 12.50, ενώ ο Alibrandi κάθεται στην άκρη του πεζοδρομίου και τρώει ένα μανταρίνι, περνά ένα άλλο αστυνομικό αυτοκίνητο, το οποίο ξαφνικά κάνει μια όπισθεν και σταματά μπροστά από τον "Alì Babà", ο οποίος σε δέκατα του δευτερολέπτου αποφασίζει να ενεργήσει, όπως είχε κάνει στο Μιλάνο, τραβώντας το πιστόλι του και έτσι ξεκινά το χάος. Δεκάδες σφαίρες πέφτουν, ο αστυνομικός που καθόταν στο πίσω κάθισμα δέχεται αρκετές, ενώ οι δυο μπροστινοί, μπόρεσαν αν και τραυματισμένοι να βγουν και να καλυφθούν ανταποδίδοντας τα πυρά, που ήδη έριχναν και οι άλλοι τρεις νεαροί.

Ο Sordi τραυματίζεται ενώ ο Allesandro πέφτει στο έδαφος αιμόφυρτος. Τότε οι τρεις καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα ζόρισαν και μπαίνουν μέσα στο περιπολικό με τον ήδη νεκρό αστυνόμο και το σκάνε. Σε μια οδό εγκαταλείπουν το όχημα και κλέβουν με την βία ένα άλλο. Ο Alibrandi, μεταφέρεται στο νοσοκομείο όπου και διαπιστώνεται ο θάνατος του. Πεθαίνει έτσι ένας από τους πιο αγαπητούς νεοφασίστες της Ρώμης. Φίλος των Φαλαγγιτών Χριστιανών, και σούπερ-ενθουσιώδης οπαδός της Λάτσιο, ο «Αλί Μπαμπά» θα παραμείνει ο «απαγορευμένος μύθος» γενεών νεοφασιστικών ακτιβιστών σε όλη την Ιταλία. Όταν πέθανε, φορούσε μια αλυσίδα γύρω από το λαιμό του με μια χρυσή ηλιακή σβάστικα.

Ας μην βιαστούμε να κρίνουμε τις πράξεις και τις επιλογές του νεαρού. Την περίοδο εκείνη, η επιβίωση ενός εθνικοεπαναστάτη ήταν μόνο η ένοπλη άμυνα η οποία, μετατράπηκε σε επίθεση για λόγους που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με εκείνα τα χρόνια. Οι νεαροί εκείνοι συναγωνιστές έδωσαν την ζωή τους στις πλατείες, στους δρόμους, καθημερινά δίνοντας άνισες μάχες ενάντια στα σκυλιά του καθεστώτος, την αριστερή λαίλαπα που κυριαρχούσε παντού, αλλά και ενάντια στο ίδιο το σύστημα, μαχόμενοι για την Ιδέα, για την μεγάλη Ιδέα της επανάστασης των Εθνών. 

Εκείνα τα παιδιά δεν ήταν απλοί πατριώτες του καναπέ που απλά ασχολούταν μόνο για μια βουλευτική καρέκλα, ήταν αληθινοί μαχητές, ήταν αυτοί που έδωσαν την ευκαιρία σε πολλούς νεαρούς εθνικιστές να δημιουργήσουν ένα αντίβαρο ενάντια στην κρατική και αριστερή βία.

«…και να αισθάνεσαι μέσα σου ότι στα είκοσι σου χρόνια προσπαθείς να δώσεις ένα νόημα στην επανάσταση σου…»

«Εθνικόν το Αληθές» του Σταύρου Λιμποβίση

 

Στο προτεκτοράτο που ονομάστηκε Ελλάς με την ευλογία των Αγγλικών στοών και την επικυριαρχία του κατευθυνόμενου από τους Τούρκους Πατριαρχείου, στον τόπο που δολοφονήθηκε πισώπλατα ο Καποδίστριας από τους Μανιάτες και έφτασε στο σημείο ο Αιώνιος Γραικύλος να χειροκροτεί τον Εβραίο Τσώρτσιλ στο κέντρο των Αθηνών το 1944 την ίδια μέρα που βομβαρδίστηκε με φώσφορο η Δρέσδη, αδυνατώ να αισθανθώ την όποια «εθνική υπερηφάνια» και να αναρτήσω το επίσημο κρατικό σύμβολο που καθιέρωσε η αστική δημοκρατία το μακρινό 1978. Κανένα "ζήτω" δεν οφείλω να αποδώσω παρά μόνο στη δική μας Νεολαία και στους εαυτούς μας που έχουμε το θάρρος να διακρίνουμε τον εχθρό ανάμεσα στην εορταστική καθεστωτική ομίχλη των νέγρων σημαιοφόρων. Στη τελική αυτή η σημαία δεν είναι η δική μας, η δική μας είναι του Στρατού Ξηράς που έλαβε μέρος σε όλους τους μεγάλους πολέμους και παρασημοφοφήθηκε στην εσχατιά της Αλμυράς Ερήμου και όχι αυτή που κρατούσε ο Λαλιώτης και ο Τζουμάκας. Αυτή η σημαία δεν είναι δική μας διότι σε αυτή την σημαία σήμερα αποδίδουν τιμές οι διακοσμητικοί Εύζωνες δίπλα στο μητραλοία Τασούλα και πρότερα στην φεμινίστρια Κατίνα. Αυτή η σημαία διακοσμεί τα ΜΑΤ που δέρνουν, τα ΕΚΑΜ που δολοφόνησαν τον Κολτσίδα, την εφορία που μας αρπάζει το βιός, τον στρατό που κρύβει τις αυτοκτονίες και τις οικονομικές λαμογιές. Αυτή η σημαία είναι η σημαία που ακόμη και η εκκλησιαστική εξουσία στα συλλαλητήρια έβαλε δίπλα σε αυτή με τα δώδεκα αστέρια, όσα και οι φυλές του Ισραήλ, της γνωστής ΕΕ. Όχι δεν νιώθω καμία "εθνική υπερηφάνια" για τις ειδικές δυνάμεις που απλά φωνάζουν συνθήματα ενώ δεν απαιτούν δικαιοσύνη για τους νεκρούς συναδέλφους τους στο φιάσκο της Λιβύης. Δεν νιώθω ρίγη συγκίνησης για τα καλογυαλισμένα άρματα μάχης που αγοράστηκαν από τα γερμανικά funds σε υψηλότερες τιμές για να βγάλει κέρδος η εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν μου λέει τίποτε ο επετειακός πανηγυρικός λόγος του πιλότου σε απευθείας σύνδεση όταν δεν παίρνουν εκδίκηση για τους νεκρούς πιλότους που κατέρριψαν οι Τούρκοι. Δεν νιώθω κανένα ρίγος για τους καθιερωμένους εκκλησιαστικούς πανηγυρισμούς όταν οι ίδιοι κερδοσκοπούν μέσω της ιδιοκτησίας στην Εθνική Τράπεζα. Δεν δακρύζω όταν βλέπω τα τελευταία παιδάκια στα νησιά να τα χειροκροτούν οι ελάχιστοι κάτοικοι ενώ όλοι αδιαφορούν για το βιολογικό τέλος εν ονόματι της νομιμότητας απέναντι στο καθεστώς. Για ποιά Ελλάδα λέτε χρόνια πολλά; Των μιζαδόρων, των παπάδων, των βουλευτών και των αντιφασιστών; Για ποιά Ελλάδα μιλάτε όταν οι επήλυδες είναι πλειοψηφία εδώ και εκατοντάδες χρόνια; Δεν έχουμε καμία πατρίδα όσο η Ευρώπη είναι ύπο κατοχή, η μόνη μας Πατρίδα είναι η Ιδέα σε έναν τόπο που σκοτώνει τα παιδιά του σε λεωφορεία, τροχαία, τρένα και κλινικές αμβλώσεων. Σκατά στα μούτρα σας "πατριώτες" που περιμένετε τον Μεσσία της Ισραηλινής πρεσβείας και του Πενταγώνου να σώσει το τομάρι σας. Το κράτος σας παρέχει απλόχερα δύο παρελάσεις τον χρόνο όταν δεν σας πνίγει σε καταπέλτες πλοίων και δεν πετάει τα κόκκαλα των παιδιών σας στην χωματερή του Τριαντόπουλου. Για εμάς τα πάντα τελείωσαν το 45 και ναι δεν έχουμε αρχηγούς, ελπίδες και όνειρα. Το μόνο όνειρο μας είναι η εκδίκηση μας, σίγουρα μία ουτοπία αλλά ποτέ δεν ξέρεις (;) η μόνη υπερηφάνια μας είναι ο πολιτικός εγωισμός μας κατά Στίρνερ...και σίγουρα στην "εθνική ενότητα" που προβάλλει ο Βορίδης, ο Άδωνης και η ακροδεξιά που σιτίζεται από την CIA δηλώνουμε ξεκάθαρα περήφανοι προδότες! 

Να πεθάνουν οι γραικύλοι να ζήσουμε εμείς!

Σκατά στο κράτος σας ρουφιάνοι ελληνέζοι, μόνη Πατρίδα μας η Ιδέα και μοναδικό μας Σύμβολο αυτό που εκφράζει την Αιώνια Πάλη ενάντια στη δημοκρατία!

Δεκαετία 1970, μεταξύ ένοπλης πολιτικής και ποδοσφαίρου

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Ήταν το πρωί της 23ης Ιουνίου 1980 όταν, μεταξύ Viale Jonio και Via Monte Rocchetta, μια μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού με δύο άνδρες πέρασε μέσα από την ξέφρενη κίνηση της πρωτεύουσας. Ο ένας από τους δύο βγήκε από το όχημα, έβγαλε αργά ένα 38αρι από την πλαϊνή τσέπη του μπουφάν του και προχώρησε με ένα σταθερό βήμα προς τη διπλανή στάση του λεωφορείου.

Στόχος ήταν ένας άρχοντας του Καθεστώτος , ο Mario Amato, ένας δικαστής που χειριζόταν μια αμφιλεγόμενη και συγκλονιστική έρευνα για τον ριζοσπαστικό κόσμο της ρωμαϊκής ακροδεξιάς. Ο νεαρός πλησίασε, έβαλε τον δείκτη του στη σκανδάλη και έδειξε το όπλο στο πίσω μέρος του λαιμού του θύματος, με σκοπό να περιμένει να φτάσει το όχημα. Ένα απότομο χτύπημα, μετά πιτσιλιές αίματος και κομμάτια κρανίου και εγκεφάλου, ανάμεσα στις κραυγές των περαστικών.

"Σήμερα ο δικαστής Amato έκλεισε την άθλια ύπαρξή του, γεμισμένος από μολύβι"...αυτό ήταν το μήνυμα που άφησε η ένοπλη εθνικοεπαναστατική οργάνωση NAR ( Επαναστατικοί ένοπλοι πυρήνες). Το αγόρι έτρεξε γρήγορα πάνω στην μηχανή η οποία απομακρύνθηκε με ταχύτητα, με αποτέλεσμα να χαθούν τα ίχνη της. Ο δολοφόνος ονομαζόταν Gilberto Cavallini, φυγάς και πρώην ιδρυτής της σκληροπυρηνικής νεοφασιστικής οπαδικής οργάνωσης «Boys SAN 1969», της ιστορικής ομάδας Inter. Αυτή η ιστορία του Cavallini, γεννημένου το 1952 στο Μιλάνο, είναι η ιστορία μιας τολμηρής και βίαιης γενιάς, που ανήκε σε σύμπαντα και ακρωνύμια διαφορετικών χρωμάτων και πολιτικής φιλοσοφίας, αλλά ενωμένη από τη νεολαία και ένα οπλισμένο και αιματοβαμμένο χέρι.

Η εγκληματική παραβολή του Cavallini, ωστόσο, δεν ξεκίνησε στην πρωτεύουσα, αλλά χρόνια νωρίτερα στο σκληρό περιβάλλον του Μιλάνου. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1970, η ζοφερή πρωτεύουσα της Λομβαρδίας είχε ξεκινήσει μια μακρά διαδικασία αστικοποίησης και εκσυγχρονισμού που επίσης, χάρη στο τεράστιο μεταναστευτικό κύμα από το Νότο, θα την είχε μετατρέψει σε μια τεράστια και βίαιη μητρόπολη. Μια μεγάλη οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη, την οποία θα ακολουθούσαν σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα παραβατικά. Η εγκληματική πραγματικότητα της γειτονιάς, που χαρακτηρίζεται από ένοπλες συμμορίες αφιερωμένες κυρίως σε ληστείες και τυχερά παιχνίδια, σύντομα κυρίευσαν το οργανωμένο έγκλημα, τόσο των ντόπιων όσο και των άλλων Ιταλών από τον Νότο. Ένα παρόμοιο πλαίσιο αποδείχτηκε ιδιαίτερα γόνιμο για την ανάπτυξη του εξωκοινοβουλευτικού πολιτικού ακτιβισμού, που ενσαρκώνεται από πολυάριθμα στοιχεία ανατρεπτικά και άλλα, που προσηλυτίστηκαν στον φοιτητικό και εργατικό νεανικό ιστό. Αυτό το περιβάλλον έκανε την πόλη ένα απεριόριστο εργαστήριο ανυπακοής στην τάξη, τυφλής βίας και νεανικής εξέγερσης, ένα επικίνδυνο μείγμα έτοιμο να πυροδοτήσει, ανάλογα με τις διαθέσεις που αντιλαμβάνονται στην άσφαλτο των δρόμων και των πλατειών.

Το 1969, όταν ο Cavallini και άλλα πολλά αγόρια, ίδρυσαν τις ομάδες χούλιγκανς “Boys” στο πέταλο της Ιnter. Η πολιτικοποίηση των ποδοσφαιρικών γηπέδων εκείνη την εποχή, είχε μια πολύ διαφορετική έννοια από τη σημερινή και η φιλοσοφία της οργανωμένης υποστήριξης αναπτύχθηκε σε θεωρητικό και υλικό

επίπεδο μόλις λίγα χρόνια αργότερα. Εκείνη την εποχή ήταν χαρακτηριστικό φαινόμενο του μητροπολιτικού περιβάλλοντος να συγχωνεύει διαφορετικά ρεύματα, να αναπτύσσει, να διασπά και μετά να ανασυνθέτει τις επιρροές που προέρχονται από το δρόμο και τον ένοπλο αγώνα που μαίνονταν εκείνα τα χρόνια στις γειτονιές. Έτσι, αν η συμβολογία και ο τρόπος λειτουργίας των νέων ομάδων ultras οφείλει πολλά στην πολιτική πρακτική, την ίδια στιγμή οι πρώτες οργανωμένες ομάδες οπαδών αντιπροσώπευαν ένα ανθισμένο έδαφος για εξωκοινοβουλευτικά κινήματα.

Αυτό που απογαλάκτισε τα περισσότερα από τα αγόρια που συνωστίστηκαν στο δεύτερο διάζωμα του Σαν Σίρο, για την ομάδα τυς την Inter, ήταν επομένως η νεανική πραγματικότητα του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος του γνωστού μας νεοφασιστικού MSI, που θα αφήσει ένα σαφές αποτύπωμα στη νοοτροπία της ομάδας και ολόκληρου του πέταλου της Inter. Μια ιδεολογική μαρτυρία ότι θα εκπροσωπείται τα επόμενα χρόνια από τους διαβόητους “Skins”. Ο "Gigi", το ψευδόνυμο του, θα είχε μετακομίσει σε αυτό το περίπλοκο περιβάλλον μέχρι το 1976, χωρίζοντας την ζωή του για μερικά χρόνια μεταξύ γηπέδου και κομματικού τμήματος, πολιτικής και ποδοσφαίρου, ιδεολογίας και οπαδισμού.

Το βράδυ της 27ης Απριλίου, με αφορμή την πρώτη επέτειο του θανάτου το νεαρού ακροδεξιού αγωνιστή Sergio Ramelli, μια χούφτα νεοφασίστες από μια τοπική του MSI, συμπεριλαμβανομένου του Cavallini, επιτέθηκαν και μαχαίρωσαν τρεις ακτιβιστές του μαρξιστικού Λενινιστικού Κόμματος. Ένας από αυτούς, ο Gaetano Amoroso, πέθανε δύο ημέρες αργότερα στο νοσοκομείο. Οι οκτώ υπεύθυνοι συνελήφθησαν και ο Cavallini καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό σε 13 χρόνια φυλάκιση για συνέργεια σε φόνο. Εκείνη τη στιγμή η ζωή του νεαρού άλλαξε ριζικά. Λίγο λιγότερο από ένα χρόνο μεταφέρθηκε από τη φυλακή του Pesaro σε αυτή του Brindisi, μια μεταφορά που ήταν τόσο ξαφνική όσο και τραυματική που αποσταθεροποίησε πολύ την ψυχή του κρατούμενου:

«Εντάξει κ. Διευθυντή, αλλά έχω μόνο τη μητέρα μου, είναι χήρα πολλά χρόνια, προσπάθησε τουλάχιστον, στα όρια που μπορείς, να με κάνεις να πάω στον Βορρά και να μην καταλήξω ακόμα πιο μακριά». Το πρωί έφτασε η αστυνομική συνοδεία και ρώτησα ενστικτωδώς τον αρχηγό της συνοδείας: «Λοιπόν, πού πάμε;» και αυτός απάντησε: «Στο Brindisi!».

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο Cavallini έκανε εμετό πολλές φορές, μέσα στη δίνη της υστερίας, αναγκάζοντας το προσωπικό της φυλακής να σταματήσει αρκετές φορές στην άκρη του αυτοκινητόδρομου. Στην τελευταία στάση, ωστόσο, οι πράκτορες αφαιρέθηκαν λίγο, δίνοντας στον νεαρό την ευκαιρία να πεταχτεί από το δρόμο και να τραπεί σε φυγή στα χωράφια, τα οποία περιέβαλλαν τον αυτοκινητόδρομο κοντά στο Roseto degli Abruzzi. Διέφυγε χωρίς ίχνος και μάταια τα τμήματα με τα σκυλιά έψαξαν την περιοχή τις επόμενες ώρες. Στο μεταξύ είχε φτάσει στη Ρώμη με οτοστόπ και εκμεταλλεύτηκε την προστασία ορισμένων συντρόφων, μεταξύ των οποίων και μέλη των Επαναστατικών Ενόπλων Πυρήνων, NAR.

Ήταν τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, όταν η Milan του Rivera και με το πρώτο αστέρι στο στήθος του ( σήμαινε 10 πρωταθλήματα), ήταν το σύμβολο μιας πόλης σε εξέλιξη, λαμπερή και νικηφόρα, ενώ η Inter ετοιμαζόταν να κάνει μια τυχερή μεταστροφή. Ακριβώς στον πάγκο των Νερατζούρι κάθισε ο Eugenio Bersellini, αυταρχικός αλλά ταυτόχρονα αγαπητός στους παίχτες προπονητής που προπονούσε την τελευταία «γηγενή» Inter για πέντε σεζόν, από το 1977 έως το 1982. Υπό την καθοδήγηση του «Λοχία» του Αγαπημένου, κέρδισαν δύο Κύπελλα Ιταλίας και ένα Σκουντέτο τη σεζόν 1979/80, το δωδέκατο στην ιστορία της. Στο μεταξύ, είχε ξεκινήσει η δεκαετία του ογδόντα, μια χρυσή δεκαετία για την υποκουλτούρα των ultras που αναπτύχθηκε σημαντικά από άποψη συμμετοχής, οργάνωσης και φολκλόρ , αντλώντας ζωή από την οριστική μετάλλαξη του ιταλικού ποδοσφαίρου σε μαζικό φαινόμενο. Στο Μιλάνο αυτά ήταν τα χρόνια βίαιων συγκρούσεων μεταξύ των Ροσονέρι και των Νερατζούρι.

Οι συμπλοκές και το μίσος μεταξύ των δύο φατριών της πόλης, επαναλαμβάνονταν όλο και πιο συχνά και με ολοένα και πιο αιματηρό τρόπο. Από

τα καλοκαιρινά τουρνουά μέχρι τα Mundialito Super Clubs, από τα ντέρμπι του πρωταθλήματος στις ενέδρες στις παμπς και σε άλλα στέκια και στους δρόμους του κέντρου: η κατάσταση είχε ξεφύγει όχι μόνο από την αστυνομία, αλλά και από τους ακτβιστές των δύο πετάλων του San Siro. Η κορύφωση της βίας στη συνέχεια έληξε με ένα «σύμφωνο μη επίθεσης» μεταξύ των δύο εχθρών, κάτι σαν μια αόρατη ειρήνη, που διαρκεί ακόμα, εκτός από κάποια μεμονωμένα επεισόδια. «Ο ανταγωνισμός μεταξύ Interisti και Milanisti δεν χρειάζεται ιδιίτερη περιγραφή,

καθώς, πριν από το ''σύμφωνο'', η αγριότητα των συγκρούσεων είχε λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, σε σημείο που επεισόδια αντιπαλότητας άναβαν ακόμη και κατά τη διάρκεια της εβδομάδας σε κινηματογράφους και ντίσκο με κάθε πρόσχημα και σε βαθμό να έχουμε εκατοντάδες μαχαιρώματα σε καθημερινή βάση», αναφέρει ο αστυνομικός διευθυντής του Μιλάνο.

Με τον Cavallini δραπέτη και πολυάριθμους νέους να ανήκουν σε διάφορες ανατρεπτικές τάσεις της ριζοσπαστικής ακροδεξιάς, που σύχναζαν στο άνω διάζωμα εκείνα τα χρόνια, την Curva Nord, ήταν ένα σταυροδρόμι περίεργων παρουσιών και ανησυχητικών εμφανίσεων. Όπως επιβεβαιώθηκε από μια κουβέντα με τον Franco Caravita, έναν άλλο ιδρυτή και ιστορικό ηγέτη των “Boys SAN”, ακόμη και άνδρες των Μυστικών Υπηρεσιών συχνά έλκονταν γύρω από το San Siro. Μια δραστηριότητα, αυτή των μυστικών πρακτόρων , που δεν εξέπληξε ποτέ κανέναν εκείνα τα χρόνια, από την άλλη, υπήρχε μια ταλάντωση ανάμεσα στον ένοπλο αυθορμητισμό και την οργανωμένη τρομοκρατία, μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και της ενεργού νεολαίας.

Στο μεταξύ, μια νέα και αδίστακτη γενιά εισέβαλε στο ανατρεπτικό και εγκληματικό τζετ σετ στη Ρώμη, μια ένοπλη παρέα στην οποία συμμετείχε νωρίς ο Cavallini, ως πρωταγωνιστής. Η σχέση μεταξύ των Μιλανέζων και του ρωμαϊκού κυττάρου του NAR, με επικεφαλής τους δραστήριους και χαρισματικούς Valerio και Cristiano Fioravanti, Francesca Mambro, Luigi Civardini, Giorgio Vale και Massimo Carminati, ήταν αρχικά χρηστική και ευνοϊκή για την ιδιότητά του ως φυγά, αλλά στη συνέχεια ενισχύθηκε και ωρίμασε σε καθαρά ιδεολογικό και βίαιο επίπεδο.

Έτσι, το 1980 αντιπροσώπευε, για τον Gilberto, τη χρονιά του εγκληματικού και πολιτικού Ιωβηλαίου: από τη δολοφονία του δικαστή Amato μέχρι αυτό που συνέβη περίπου ένα μήνα αργότερα στον σταθμό της Μπολόνια, όταν μια τρομοκρατική επίθεση οργανωμενη πολύ καλά που άφησε πίσω της 85 νεκρούς και 200 τραυματίες. Έτσι φτάσαμε στο χαμηλότερο σημείο στην ιστορία της Πρώτης Δημοκρατίας, το οποίο αποκάλυψε τις δραματικές ελλείψεις στο πολιτικό και κυβερνητικό επίπεδο του ιταλικού κράτους, αυστηρά δεσμευμένο στις υποχρεώσεις που ισχύουν από τις συμφωνίες του ΝΑΤΟ και εσωτερικά υπονομευμένες από παρεκκλίνοντες στρατιωτικούς μηχανισμούς, όπως καθώς και από την παρουσία μυστικών στοών ανατρεπτικού χαρακτήρα, πάντα με την εποπτεία της μασωνικής Στοάς Ρ2.

Για το λόγο αυτό, τα μυστήρια που εξακολουθούν να περιβάλλουν τα αιματηρά γεγονότα της Μπολόνια σήμερα, αντιπροσωπεύουν τα κομμάτια που λείπουν από ένα πολύ μεγαλύτερο μωσαϊκό, μια εικόνα της οποίας η ανάλυση θα επέτρεπε να

ρίξει φως σε ολόκληρη την πλοκή της στρατηγικής της έντασης και τους πρωταγωνιστές της. Παρά τις πολυάριθμες δυσκολίες, η δίκη επιβεβαίωσε με πολλάλάθος στοιχεία, τη συμμετοχή των Επαναστατικών Ενόπλων Πυρήνων στην εκτέλεση του σχεδίου, το οποίο υποτίθεται ότι είχε εκκολαφθεί και χρηματοδοτηθεί από την P2 του Licio Gelli. «Λυπάμαι για όσα έχω κάνει, για όσα δεν έχω κάνει δεν μπορώ να μετανιώσω. Λέω επίσης εκ μέρους των συναδέλφων μου, ότι δεν χρειάζεται να ζητήσουμε τη συγχώρεση από κανέναν για αυτό που συνέβη στις 2 Αυγούστου 1980, διότι δεν καναμε τίποτε». Αυτά είναι τα λόγια του Gilberto Cavallini, στις 9 Ιανουαρίου 2020, όταν οι δικαστές του Εφετείου της Μπολόνια τον καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη, για συνέργεια στη σφαγή στο σταθμό της Μπολόνια. Ο Cavallini, ο οποίος μετά από τριάντα και πλέον χρόνια φυλάκισης βρίσκεται σε ημιελευθερια, τιμωρήθηκε επειδή είχε εγγυημένη βοήθεια και υλικοτεχνική υποστήριξη στους Valerio Fioravanti, Luigi Ciavardini και Francesca Mambro, που είχαν ήδη κριθεί οριστικά ως ουσιαστικοί δράστες της επίθεσης.

Στην ίδια ακρόαση προέκυψε ότι είχε στη διάθεσή του διάφορους αριθμούς τηλεφώνου που συνδέονται με δομές πληροφοριών, καθώς και ένα άντρο των NAR στη Via Gradoli στη Ρώμη, έναν δρόμο που ένωνε διαμερίσματα στα οποία κατοικούσαν κόκκινες ταξιαρχίες, μαύροι τρομοκράτες και εταιρείες του κάλυψη των Μυστικών Υπηρεσιών. Η ιστορία του Gilberto Cavallini είναι η ιστορία μιας γενιάς που μεγάλωσε σε μια δραματική ιστορική και κοινωνική φάση, στην οποία η δύναμη των ιδεολογιών ήταν ακόμα ικανή να επηρεάσει τις συνειδήσεις. Χρόνια κατά τα οποία νεαρές ζωές έπιασαν την άκρη ενός πιστολιού P38 ή ενός αυτόματου όπλου, ενώ άλλοι κατανάλωσαν την επαναστατική ώθηση μεταξύ των τοίχων ενός σωφρονιστικού καταστήματος.

«Ότι έχουμε κάνει, το έχουμε κάνει στο φως του ήλιου, με ακάλυπτα τα πρόσωπά

μας. Το διεκδικήσαμε, πληρώσαμε, καταλάβαμε ότι όλα ήταν άχρηστα και σε κάθε περίπτωση λάθος».