Το άρθρο το οποίο ακολουθεί πρωτοδημοσιεύθηκε στο ιστορικό πρώτο τεύχος του περιοδικού «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» όταν ακόμη ήταν μονάχα ένας μικρός κύκλος περιοδικού και όχι συγκροτημένο πολιτικό κίνημα. Ανεξαρτήτως του αν συμφωνούμε ή όχι με την ακόλουθη πορεία της Χρυσής Αυγής ως πολιτικό κόμμα, το άρθρο έχει ιστορική αξία και αποτελεί τεκμήριο της ριζοσπαστικής, επαναστατικής προσέγγισης της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, που ίσχυε εκείνη την εποχή:
«To να προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει τις θεωρητικές ρίζες του Εθνικοσοσιαλισμού είναι σαν να προσπαθήσει να ανατρέξει την χρονική διάρκεια του ανθρωπίνου είδους, σαν εμβίου όντος, πάνω στη γη.
Εγώ θα περιοριστώ σε μία χρονική τομή, στις αρχές του αιώνα μας, όταν εμφανίστηκαν ορισμένες κινήσεις διανοουμένων που απετέλεσαν, θα μπορούσα να πω, το λίκνο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινηματός. Αν και οι κινήσεις αυτές ήταν αρχικά περιορισμένες μέσα στα εθνικά πλαίσια των τόπων που τις γέννησαν, πολύ σύντομα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε κινήσεις πανευρωπαϊκού επιπέδου. Οι κινήσεις αυτές ήσαν: ο Φουτουρισμός στην Ιταλία, ο Εξπρεσσιονισμός στη Γερμανία και ο Βορτικισμός στη Μεγάλη Βρετανία.
Το κυριώτερο ουσιαστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού, που θα γοήτευε κάθε καλλιτέχνη είναι η μετατροπή της αναρχίας σε τάξη. Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ειδικότερα, ο Εθνικοσοσιαλισμός του ατόμου, έχει σαν αφετηρία του την ανοιχτή ανταρσία, την αναρχική εξέγερση εναντίον της καθεστηκυίας τάξεως.
Οι τρείς κινήσεις που ανεφέρθησαν ξεκινούν από την μία πλευρά σαν εξέγερση εναντίον της κληρονομιάς του ΙΧΧ αιώνος, μίας κληρονομιάς συντηρητισμού που απειλούσε να ισοπεδώσει τις τέχνες και το άτομο και από την άλλη σαν αναζήτηση ενός νέου κόσμου, χτισμένου πάνω στα ερείπια του παλιού. Η δημιουργία του βιομηχανικού δούλου, που κατεβρόχθιζε την μικροαστική τάξη και ακόμη περισσότερο η απειλή της ανωνυμίας μέσα σε μία μάζα που θα μπορούσε «ελεγχόμενα» να συμμετέχει στη κρατική μηχανή, έδειχναν ότι ο ρόλος του ατόμου σαν καθοριστικού παράγοντος είχε λήξει. Επρόκειτο να γίνει δούλος των μηχανών ή να εξαφανισθεί μέσα στις μάζες.
Σε αυτή την απειλή ο Εθνικοσοσιαλισμός έδινε την λύση συμφιλιώνοντας την ιδέα και την θεωρία του ήρωος με το μαζικό κίνημα. Ηρνείτο τον επερχόμενο κοινωνικό μετασχηματισμό με την αποφασιστική προστασία των παραδοσιακών αρχών και παρουσίαζε μία κοινωνική δομή, που παρά την αριστοκρατική της μορφή, βασιζόταν στις ικανότητες του ατόμου αδιαφορώντας για την κοινωνική του προέλευση. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ηρνείτο την αμαρτωλή ισότητα που προσέφεραν οι κομμουνιστές: προσέφερε μία κοινωνία όπου ο καθένας θα είχε συγκεκριμένα καθήκοντα και η μηχανή θα αποτελούσε το μέσον της επαναφοράς του ιπποτισμού και ηρωϊσμού του παρελθόντος. Επιπλέον συνδύαζε την πειθαρχία με μία ιδέα που φαινόταν συναρπαστική σε κάθε άτομο: την προοπτική δημιουργίας ηρωϊκών μορφών, υπερανθρώπων, που θα αποτελούσαν την σπονδυλική στήλη της νέας τάξεως πραγμάτων. Η εικόνα αυτή, του Νέου Ανθρώπου, συνδεόταν άμεσα με την επιθυμία για ανανέωση, αναγένηση και δράση, μία επιθυμία που συνέπιπτε με την εξέγερση κατά του θετικισμού του ΙΧΧ αιώνος.
Θα πρέπει εδώ να αναφέρω την σημαντική επίδραση της «κυκλικής θεωρίας» του Oswald Spengler, που φυσικά δεν ήταν τίποτα καινούργιο, ούτε ήταν άγνωστο πως ο πολιτισμός είχε φτάσει στο κρίσιμο σημείο του, όπως υποστήριζε, αλλά η εμπεριστατώμενη ανάλυσις του θέματος από τον Spengler ενέτεινε την ανησυχία. Ιδιαίτερα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η οικονομική κρίσις, οδήγησαν πολλούς στο να δεχθούν τις λύσεις που προσέφερε ο Εθνικοσοσιαλισμός. Ίσως η πλέον εμφανής δήλωσις, που αντικατοπτρίζει το πνεύμα της εποχής, είναι του Andre Gide, δεδηλωμένου αριστερού, όταν γεμάτος απογοήτευση έγραφε το 1932, στη στήλη του Dorothy Bussy: «...έχω παίξει όλη μου τη ζωή, με αντίκρυσμα ψεύτικες μάρκες, τίποτε για όσα έχω ζήσει δεν έχει πλέον ιδιαίτερη αξία, η τέχνη, η ελεύθερη σκέψη, ακόμη και αυτή η αλήθεια δεν παίζουν κανένα ρόλο και δεν θα έπρεπε να παίζουν κανένα ιδιαίτερο ρόλο στο νέο κόσμο που ανοίγει ο κομμουνισμός. Το ότι θα έπρεπε να συμμαχήσουμε με τους ανθρώπους που έδωσαν το κώνειο στο Σωκράτη, το ότι η τέχνη και οι πνευματικές αξίες μίας «Ανδρομάχης» είναι πια εκτός εποχής και δεν μας αφορούν πλέον...»
Και εδώ ο Εθνικοσοσιαλισμός προσέφερε την λύσι. Διεκήρυσσε τον αντιδιανοουμενισμό του και οι περισσότεροι διανοούμενοι συμφωνούσαν πως μετά την αποκάλυψη δεν θα υπήρχε θέση για αυτούς - αλλά διατηρούσε όλες εκείνες τις πνευματικές αξίες που ο Κομμουνισμός προσπαθούσε να καταστρέψει. Φαινόταν πως έφερνε τον θάνατο του παλαιού κόσμου και την γέννηση του καινούργιου σχετικά ανώδυνα. Και πραγματικά φαινόταν τόσο ανώδυνο, ώστε σε όλους τους συγγραφείς που τον ακολούθησαν διακρίνουμε την τάση της ανώδυνης οδού σε μία προσπάθεια συντηρήσεως και διατηρήσεως των παραδοσιακών αξιών.
Αν τέλος, εξετάσουμε, αυτή καθ΄ευατή την ουσία του Εθνικοσοσιαλισμού θα δούμε πως μέσα σε ένα τεράστιο πλαίσιο, που κινείται συνεχώς, παρουσιάζει ένα σύστημα εικόνων, που αρνούνται κάθε λογικό ορισμό και δεν επιδέχονται συντηρητική ανάλυση. Η μία αντικρούει την άλλη δημιουργώντας συνεχείς αντιθέσεις, η αρμονία των οποίων γεννά μία σχεδόν μυθική μορφή μέσα σε μία κίνηση χωρίς αρχή και τέλος.
Το πως ο Εθνικοσοσιαλισμός εξασκούσε τόσο μεγάλη γοητεία σε άτομα που ανήκαν σε διαφορετικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά επίπεδα θα εξετάσουμε στη συνέχεια».
