Jean Marie Lepen

 

«Ας σκουπίσουμε τον μαυροπίνακα του παρελθόντος, διακηρύσσει η Σοσιαλιστική Διεθνής. Αυτή κέρδισε. Η αποφασιστική της επίθεση έγινε τη δεκαετία του εξήντα. Στον υλισμό αρέσει να επαναλαμβάνει ότι είσαι αυτό που τρως. Εγώ νομίζω ότι μάλλον κάποιος είναι αυτό που τραγουδά, ότι είναι φτιαγμένος από την ποίηση που ακούει το αυτί του και ξέρει η καρδιά του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι για αιώνες οι Εσθονοί εκφράζουν την ταυτότητά τους μέσω του τραγουδιού και στο τραγούδι έχουν ανακτήσει την ανεξαρτησία τους από την ΕΣΣΔ. Οι λαοί μας στην Ευρώπη συνδέονται με γνωστές γλώσσες, μύθους, γνωστά τραγούδια, τραγούδια που μοιάζουν μεταξύ τους, μια ποίηση που προέρχεται από μια κοινή λαϊκή κοινωνία και κείμενα που διατηρούνται από τον λόγιο πολιτισμό, από τον Όμηρο».

Jean Marie Le Pen

«Les Memoires», τόμος 1ος, του Jean Marie Le Pen:

«Συχνά δίνω ένα παράδειγμα: ο πρωταθλητής της πυγμαχίας ξέρει ότι δεν θα κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο να δίνει μπουνιές και ότι θα δέχεται μπουνιές. Είναι μέρος του αθλήματος, του οποίου τους κανόνες έχει αποδεχτεί. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής που μπαίνει στο ρινγκ, ακόμα κι αν ξαναβγεί παγκόσμιος πρωταθλητής, θα εξακολουθεί να σημαδεύεται από τα χτυπήματα που του έχει δώσει ο αντίπαλος του. Ως αποτέλεσμα, αυτός δεν εκπλήσσεται λέγοντας «τι τρέλα, ήμουν στο ρινγκ και ο αντίπαλός μου με χτύπησε στο πρόσωπο, στο σώμα και στο στομάχι». Αυτό είναι μέρος των κανόνων αυτού του αγώνα. Επομένως, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει που μας δαιμονοποιούν, πρέπει να το πάρουμε φιλοσοφικά, να απαντήσουμε χτύπημα για χτύπημα και ακόμη λίγο περισσότερο, όταν είναι δυνατόν,αλλά πάνω απ’ όλα, να μην επιτρέψουμε καμία στιγμή ανακωχή προς τους εχθρούς ή τους αντιπάλους μας, αφού πιστεύουμε ότι η ασφάλεια της χώρας μας και του λαού μας εξαρτάται από αυτό.

Όταν κάθε φορά που άκουσα έναν Krivine, έναν Rocard, έναν Camnbadélis, έναν Besancenot, έναν Arthaud, έναν Hollande(ΣτΜ, Γάλλοι πολιτικοί) ή έναν άλλο – όλοι αυτοί οι αστοί φλύαροι και ψεύτες – να κάνουν τις ομιλίες τους στους εργάτες και για τους εργάτες, βρέθηκα να ονειρεύομαι να τους δίνω ένα φτυάρι, ένα σφυρί, ένα δίχτυ, οποιοδήποτε εργαλείο, έστω και για ένα μήνα, για μια πρακτική, σε μια κάπως δύσκολη χειρωνακτική δουλειά. Ίσως τότε τα λόγια τους να είχαν έναν πιο κατάλληλο ήχο, από τα αιώνια μαρξιστικά ξόρκια τους.

Είχα την τύχη, ξανασκεπτόμενος τώρα την κατάσταση, να με απορρίψουν πολιτικά, ώστε να μπορέσω να εκπροσωπήσω κάποιους άλλους. Μου έβγαλαν το παρατσούκλι «η κερκίδα των ανταρτών». Μπόρεσα έτσι να γίνω η φωνή των άφωνων, των ανθρώπων που υποστηρίζουν τη διακυβέρνηση του λαού από τους απόκληρους για τους απόκληρους, από τους περιθωριοποιημένους και υπέρ των περιθωριοποιημένων ενάντια στην παγκόσμια κάστα. Αν ίδρυσα το Εθνικό Μέτωπο για τη Γαλλική Ενότητα, είναι επειδή η φιλοδοξία μου ήταν πάντα το να είμαι, σε αντίθεση με τον μεγάλο διαχωριστή, ο συμφιλιωτής των Γάλλων. Αυτό είναι το νόημα της μακρόχρονης μάχης μου για την ιστορία. Να γνωρίζουμε τη δύναμή της. Όποιος κατέχει το παρελθόν, κρατά το μέλλον, την ηθική, την πολιτική. Η χθεσινή κρίση διαμορφώνει την κρίση του σήμερα και του αύριο, προδιαγράφει, απαγορεύει...»

«...Στους μουλάδες της ουτοπίας, στον δικό τους κολασμένο tabula rasa, αντιτάσσω το καθήκον της ευσέβειας προς τους πατέρες και την πατρίδα..»

Στη κάτωθι φωτογραφία ο βεβηλωμένος τάφος του Λεπέν 

από τα υπάνθρωπα σκουπίδια που ακούνε και στο όνομα «αντίφα»

Πηγη αποσπασμάτων: Σαμουράι της Δύσης

Hugh Jarse: Η χυδαιότητα ως αρετή

Η Βιομηχανική Επανάσταση και τα αποτελέσματά της είναι φυσικά γνωστά σε εμάς. Αλλά πώς στο καλό καταλήξαμε στην ανάπτυξη όλων αυτών των νοσημάτων; Όλα ξεκίνησαν στη Μεγάλη Βρετανία, όταν οι μεγάλες μηχανές μεταμόρφωσαν την αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα να ανατραπεί η κοινωνική δομή της χώρας. Τα εργοστάσια χτίζονταν μαζικά και το εργατικό δυναμικό εγκατέλειψε τα αγροτικά χωράφια υπέρ των πόλεων χτίζοντας βιαστικά πρόχειρα σπίτια (terraced houses).

Η ζωή σε αυτά τα σπίτια από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης περιλάμβαναν σκληρές συνθήκες. Οι εργάτες και οι οικογένειές τους, στριμωγμένοι ανάμεσα σε (πολύ στραβούς, μπορώ να προσθέσω) τοίχους μερικές φορές με πάχος ενός τούβλου, υπέφεραν από το κρύο και τις κακουχίες. Αν η χολέρα από τα λύματα που κυλούσαν στον στενό δρόμο δεν τους σκότωναν, τους σκότωναν τα χημικά. Τις παρενέργειες της εργασίας αντιμετώπισαν εργαζόμενοι που έβαφαν υλικά με νέες συνθετικές βαφές (τα τοξικά λύματα από εργοστάσια δηλητηρίασαν επίσης ποτάμια) ή γυναίκες που ζωγράφιζαν ρολόγια με ραδιενεργά χρώματα. Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε τα εργαζόμενα παιδιά. Όλα αυτά πρέπει να διδαχθούν ανοιχτά και χωρίς ντροπή στα μαθήματα ιστορίας.

Κανείς δεν θα εκπλαγεί που τέτοιες άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η γενικότερη φτώχεια σκορπίζουν παθολογίες στην «εργατική τάξη». Το να ξεκόψουν τους ανθρώπους από τη γη που γνώριζαν προηγουμένως και να τους σπρώξουν σε ένα παράξενο περιβάλλον είχε σίγουρα σαν αποτέλεσμα τον αλκοολισμό, την πορνεία, τις κλοπές - με όλα αυτά άρχισαν να συνδέονται οι πόλεις. Η νέα αστική τάξη κατέφυγε στα περίχωρα ή στα χωριά, ζώντας σε απομονωμένες, ευλογημένες κοινότητες μικρών πόλεων ή σε πολύ μοδάτα «εξοχικά σπίτια» στη μέση του πουθενά. Αυτές ήταν οι απαρχές της βρετανικής ταξικής δυναμικής που διήρκεσε για περισσότερα από 200 χρόνια.

Η βρετανική αστική τάξη ζεί περήφανη κάτω από το καταφύγιο της. Όταν φανταζόμαστε την Αγγλία, συχνά φανταζόμαστε ήσυχους δρόμους, ευγενικούς ανθρώπους, τσάι και πιθανώς περιποιημένα τεριέ σε ένα κομμένο γκαζόν. Αυτή η εικόνα είναι μία παντομίμα. Η αστική τάξη πιστεύει σε αυτή την παντομίμα γιατί την παίζει καθημερινά στη σκηνή της κλειστής της κοινωνίας. Θα πει "οι άνθρωποι της εργατικής τάξης τείνουν να είναι ρατσιστές, επειδή είναι λιγότερο μορφωμένοι" και θα ανοίξει την τηλεόραση για να παρακολουθήσει τις εθνοτικές μειονότητες από ασφαλή απόσταση. Ένας αξιοπρεπής Άγγλος νοιάζεται για τις κοινωνικές συμβάσεις, την «προσωπική κουλτούρα» και περιφρονεί ανοιχτά τους κατοίκους των πλίνθινων σπιτιών και των πολυκατοικιών από αμίαντο.

Στη δεκαετία του 1960, οι νέοι της πόλης άρχισαν να φτύνουν αυτές τις αξίες. Νιώθοντας την περιφρόνηση που τους κυρίευε, αρνήθηκαν να υποταχτούν σε κοινωνικές ρυθμίσεις. Φώναξαν ανοιχτά την περηφάνια τους που είναι ηλίθιοι. Η ανοιχτή χυδαιότητα ήταν η αντίθεση με κάθε τι «ευγενικό» και «πολυτελές». Δεν ήταν αξιοπρεπείς ή ευγενικοί, και περήφανα φορούσαν την προσβολή «αγενής». Η χυδαιότητα έγινε αρετή γιατί πρότεινε την απελευθέρωση από τις αστικές συμβάσεις και την «πολιτιστική» υποκρισία. Ήταν ένα ασυμβίβαστο μεσαίο δάχτυλο στην παθητική επιθετικότητα των δειλών αστών - ήταν το καμάρι της εργατικής τάξης.

Ο σκινάς ξεκινάει σαν ένα αγενές αγόρι. Στο παρελθόν σκινάς ήταν κάθε νέος που περιφρονούσε ό,τι θεωρούνταν «ευπρεπές». Είτε ήταν γηγενής Άγγλος είτε μέλος του νέου κύματος μεταναστών της Κοινοπολιτείας, ήταν παρίας στα μάτια της αστικής τάξης. Ο όρος «skinhead» είναι παλαιότερος από την επίσημη υποκουλτούρα. Αναφέρεται στο φαλακρό αγόρι, το οποίο, σύμφωνα με το μύθο, εμπόδιζε το τράβηγμα των μαλλιών κατά τη διάρκεια των καβγάδων. Το ξύρισμα του κεφαλιού συμβόλιζε επίσης την απομάκρυνση από την εικόνα ενός τακτοποιημένου, «σωστού» ατόμου. Με τα χρόνια έχει διαμορφωθεί μια υποκουλτούρα, που πήρε περήφανα το όνομά της από αυτή την προσβολή, όπως αποδόθηκε από τους «ευσεβείς» ανθρώπους. 

Ένας σκίνχεντ ορίζεται επίσης από τα παπούτσια εργασίας του, πιο συχνά τα Doc Martens. Τα φορούσε έξω από το χώρο εργασίας γιατί, πρώτον, ήταν η δόξα του εργάτη, και δεύτερον, ήταν χρήσιμα όταν κάποιος χρειαζόταν μια δυνατή κλωτσιά. Παρεμπιπτόντως, μπορεί να ειπωθεί ότι το πανκ προέκυψε σε παρόμοιες συνθήκες, και επίσης υιοθέτησε αυτό το είδος παπουτσιών συνδέοντάς τα με τη χυδαιότητα της εργατικής τάξης. Συχνά, και οι δύο υποκουλτούρες ζούσαν αρμονικά, ενωμένες στη μοίρα τους. Μερικές φορές ανταγωνίζονταν βάναυσα μεταξύ τους, μοιραζόμενες μια κοινή στάση απέναντι σε αυτή τη μοίρα.

Σε αντίθεση με τους πανκ, που έδειχναν την περιφρόνησή τους για την αστική ορθότητα ντυμένοι σαν μαϊμούδες και καυχώμενοι ότι είναι βρώμικοι, οι σκίνχεντ δεν είχαν την τάση να προσβάλλουν τον εαυτό τους με αυτόν τον τρόπο. Αντί να αποδέχονται την ταπείνωση και να συγκρίνονται με τα σκουπίδια, όπως οι punk rockers, οι σκίνχεντ δεν έφτυσαν την αξιοπρέπειά τους. Στις πρώτες μέρες της υποκουλτούρας, ο σκινάς φορούσε σιδερωμένα πουκάμισα κουμπωμένα μέχρι το τελευταίο κουμπί, και εκτός από τα τζιν εργασίας, προτιμούσε τα πρακτικά αλλά προσεγμένα παντελόνια Sta-Prest. Το συγκρότημα Last Resort αναφέρεται νοσταλγικά σε αυτή την ειρωνεία ενός αντικοινωνικού άνδρα με στενό παντελόνι στο τραγούδι "Stormtroopers in Sta-Prest".

Ήταν για την αξιοπρέπεια των περιφρονημένων ανθρώπων, για την υπερηφάνεια της εργατικής τάξης. Αν και πολλοί σκίνχεντ περιφρονούσαν την πολιτική ως απλώς άλλη μια αστική παντομίμα, κάποιοι ενδιαφέρθηκαν για τον μαρξισμό και οι περισσότεροι για τον οικονομικό πατριωτισμό. Πώς να συνδυστεί η υπερηφάνεια της εργατικής τάξης με το εισερχόμενο φτηνό εργατικό δυναμικό; Οι βρετανικές πόλεις ήταν τα κύρια θύματα της μαζικής μετανάστευσης, η οποία τις έκανε επίσης πεδία φυλετικών μαχών. Η ίδια η ζωή δίδαξε στην εργατική τάξη τον ρατσισμό. Η αστική τάξη παρέμεινε στα προπύργια της άγνοιάς της και περήφανα έφτυσε τα δεινά των πόλεων. Ως εκ τούτου, τα φυλετικά ζητήματα ήταν ένα με τη συνολική κατάσταση του εγκλωβισμένου Βρετανού εργάτη.

Στη δεκαετία του 1980, το skinhead ήταν ήδη συνώνυμο με τον πατριώτη, τον ρατσιστή και τον εθνικιστή. Το πολιτικό κίνημα του Εθνικού Μετώπου ήταν θριαμβευτικό και οι σκίνχεντ ήταν η μεγαλύτερη (και η πιο δυνατή) εκλογική του βάση. Οι συναυλίες Rock Against Communism άρχισαν να καθορίζουν το είδος Oi, κάτι που εξασφάλισε ο αείμνηστος Ian Stuart. Οι σκινάδες  ήταν τότε ορατοί στη γενική κοινωνία. Με την πάροδο του χρόνου, η τάση White Power υιοθέτησε πιο μαχητικά ρούχα και αντικατέστησε τα καρό πουκάμισα εργασίας με κουμπιά με άλλα μπλουζάκια ταυτότητας. Το στρατιωτικό ντύσιμο, που φορούσαν συχνά οι εργάτες, πήρε πολιτικό χαρακτήρα. Τα παπούτσια Doc Martens έγιναν αναπόσπαστο, αναγνωρίσιμο κομμάτι της εικόνας κάθε σκίνχεντ (εκτός αν προτιμούσε τα παπούτσια Adidas Samba).

Ήταν το White Power Skinhead που έγινε ο κύριος τύπος σκινά που εξήχθη εκτός Βρετανίας. Οι εξαγωγές απογυμνώθηκαν από το ευρύτερο πλαίσιο του ταξικού πολέμου της Βρετανίας - τώρα επρόκειτο για καθαρό εθνικισμό και μια έννοια που ονομάζεται «λευκή υπερηφάνεια». Σε κάθε εθνικό πλαίσιο αυτό πήρε διαφορετική μορφή, ανάλογα με την κουλτούρα της εν λόγω χώρας. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ, ο εθνοτικός εθνικισμός επικαλύπτεται με τη ρατσιστική κάντρι μουσική και τον ρατσισμό του νότου, όπως φαίνεται σε συγκροτήματα όπως οι Redneck 28.

Η πολωνική σκηνή RAC ήταν όμορφη και διαφορετική. Το παγανιστικό θέμα του Szczery δεν διέφερε καθόλου από τα θέματα των βρετανικών επιτυχιών εκείνης της εποχής, όπως το "See you in Valhalla" ή το "Son of Odin" του συγκροτήματος No Remorse. Σε αντίθεση με τα δυτικά συγκροτήματα που αναφέρονται στη σκανδιναβική μυθολογία, η μουσική του Honor προώθησε τις πεποιθήσεις των Πολωνών προγόνων μας. Η Λεγεώνα, τόσο από μόνη της όσο και στη δημοτικότητά της, δείχνει τον ισχυρό ρόλο του Καθολικισμού στον πολωνικό εθνικισμό.  Αναφορές στην Καθολική ιστορία της Ευρώπης μπορούν επίσης να φανούν στο γαλλικό RAC (π.χ. "Charles Martel" του Brutal Combat ή "Jeanne" του Bunker 84). Οι Skrewdriver, όπως και οι Aborcja που έγιναν Deportacja, ξεκίνησαν την καριέρα τους ως πανκ συγκρότημα. Αντί για βεράντες, οι Πολωνοί σκίνχεντ ζούσαν σε πολυκατοικίες. Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές στο παγκόσμιο φαινόμενο της υποκουλτούρας σκίνχεντ.

Λόγια για τη λευκή υπερηφάνεια ακούστηκαν από ανθρώπους των οποίων η καθημερινότητα περιλάμβανε συγκρούσεις με αγνώστους στους δρόμους, καθώς και από εκείνους που δεν χρειάστηκε να σκεφτούν τέτοια θέματα πριν. Στην Πολωνία, οι σκουρόχρωμοι άνθρωποι μπορούσαν να εμφανιστούν μόνο στην τηλεόραση, ο κομμουνισμός είχε πέσει πριν από λίγο καιρό και η χώρα ανοιγόταν στη δυτική κουλτούρα. Το είδος RAC ήταν συχνά ο πρώτος διαφωτισμός για τους νέους Πολωνούς: προειδοποιούσε για τη μακρινή απειλή της ιδεολογίας της πολυπολιτισμικότητας, πολέμησε τον καπιταλισμό πριν ριζώσει, τους έκανε να συνειδητοποιήσουν τις πηγές του πόνου του έθνους και τους έκανε περήφανους για το ποιοι ήταν και για το τι πολεμούσαν.

Μπορείτε να θεωρήσετε την σκίν κουλτούρα ένα ξεπερασμένο λείψανο ή να ντρέπεστε για τη φήμη των φαλακρών με τις μπότες. Δεν είναι εδώ το μέρος για να συζητήσουμε την "καλή οπτική" γιατί δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Στην αδιάλλακτη απόρριψη της κοινωνίας υπήρχε κάποτε η ευγένεια ενός ανθρώπου που στέκεται ενάντια στον κόσμο - ο Βασιλιάς χωρίς στέμμα, όπως τον αποκαλούσε ο Jerome Reuter.

ΠΗΓΗ

'Ενα άγνωστο άρθρο της Χρυσής Αυγής για την «αναρχική φύση» του Εθνικοσοσιαλισμού

 

Το άρθρο το οποίο ακολουθεί πρωτοδημοσιεύθηκε στο ιστορικό πρώτο τεύχος του περιοδικού «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» όταν ακόμη ήταν μονάχα ένας μικρός κύκλος περιοδικού και όχι συγκροτημένο πολιτικό κίνημα. Ανεξαρτήτως του αν συμφωνούμε ή όχι με την ακόλουθη πορεία της Χρυσής Αυγής ως πολιτικό κόμμα, το άρθρο έχει ιστορική αξία και αποτελεί τεκμήριο της ριζοσπαστικής, επαναστατικής προσέγγισης της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, που ίσχυε εκείνη την εποχή:

«To να προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει τις θεωρητικές ρίζες του Εθνικοσοσιαλισμού είναι σαν να προσπαθήσει να ανατρέξει την χρονική διάρκεια του ανθρωπίνου είδους, σαν εμβίου όντος, πάνω στη γη.

Εγώ θα περιοριστώ σε μία χρονική τομή, στις αρχές του αιώνα μας, όταν εμφανίστηκαν ορισμένες κινήσεις διανοουμένων που απετέλεσαν, θα μπορούσα να πω, το λίκνο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινηματός. Αν και οι κινήσεις αυτές ήταν αρχικά περιορισμένες μέσα στα εθνικά πλαίσια των τόπων που τις γέννησαν, πολύ σύντομα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε κινήσεις πανευρωπαϊκού επιπέδου. Οι κινήσεις αυτές ήσαν: ο Φουτουρισμός στην Ιταλία, ο Εξπρεσσιονισμός στη Γερμανία και ο Βορτικισμός στη Μεγάλη Βρετανία. 

Το κυριώτερο ουσιαστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού, που θα γοήτευε κάθε καλλιτέχνη είναι η μετατροπή της αναρχίας σε τάξη. Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ειδικότερα, ο Εθνικοσοσιαλισμός του ατόμου, έχει σαν αφετηρία του την ανοιχτή ανταρσία, την αναρχική εξέγερση εναντίον της καθεστηκυίας τάξεως. 

Οι τρείς κινήσεις που ανεφέρθησαν ξεκινούν από την μία πλευρά σαν εξέγερση εναντίον της κληρονομιάς του ΙΧΧ αιώνος, μίας κληρονομιάς συντηρητισμού που απειλούσε να ισοπεδώσει τις τέχνες και το άτομο και από την άλλη σαν αναζήτηση ενός νέου κόσμου, χτισμένου πάνω στα ερείπια του παλιού. Η δημιουργία του βιομηχανικού δούλου, που κατεβρόχθιζε την μικροαστική τάξη και ακόμη περισσότερο η απειλή της ανωνυμίας μέσα σε μία μάζα που θα μπορούσε «ελεγχόμενα» να συμμετέχει στη κρατική μηχανή, έδειχναν ότι ο ρόλος του ατόμου σαν καθοριστικού παράγοντος είχε λήξει. Επρόκειτο να γίνει δούλος των μηχανών ή να εξαφανισθεί μέσα στις μάζες. 

Σε αυτή την απειλή ο Εθνικοσοσιαλισμός έδινε την λύση συμφιλιώνοντας την ιδέα και την θεωρία του ήρωος με το μαζικό κίνημα. Ηρνείτο τον επερχόμενο κοινωνικό μετασχηματισμό με την αποφασιστική προστασία των παραδοσιακών αρχών και παρουσίαζε μία κοινωνική δομή, που παρά την αριστοκρατική της μορφή, βασιζόταν στις ικανότητες του ατόμου αδιαφορώντας για την κοινωνική του προέλευση. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ηρνείτο την αμαρτωλή ισότητα που προσέφεραν οι κομμουνιστές: προσέφερε μία κοινωνία όπου ο καθένας θα είχε συγκεκριμένα καθήκοντα και η μηχανή θα αποτελούσε το μέσον της επαναφοράς του ιπποτισμού και ηρωϊσμού του παρελθόντος. Επιπλέον συνδύαζε την πειθαρχία με μία ιδέα που φαινόταν συναρπαστική σε κάθε άτομο: την προοπτική δημιουργίας ηρωϊκών μορφών, υπερανθρώπων, που θα αποτελούσαν την σπονδυλική στήλη της νέας τάξεως πραγμάτων. Η εικόνα αυτή, του Νέου Ανθρώπου, συνδεόταν άμεσα με την επιθυμία για ανανέωση, αναγένηση και δράση, μία επιθυμία που συνέπιπτε με την εξέγερση κατά του θετικισμού του ΙΧΧ αιώνος. 

Θα πρέπει εδώ να αναφέρω την σημαντική επίδραση της «κυκλικής θεωρίας» του Oswald Spengler, που φυσικά δεν ήταν τίποτα καινούργιο, ούτε ήταν άγνωστο πως ο πολιτισμός είχε φτάσει στο κρίσιμο σημείο του, όπως υποστήριζε, αλλά η εμπεριστατώμενη ανάλυσις του θέματος από τον Spengler ενέτεινε την ανησυχία. Ιδιαίτερα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η οικονομική κρίσις, οδήγησαν πολλούς στο να δεχθούν τις λύσεις που προσέφερε ο Εθνικοσοσιαλισμός. Ίσως η πλέον εμφανής δήλωσις, που αντικατοπτρίζει το πνεύμα της εποχής, είναι του Andre Gide, δεδηλωμένου αριστερού, όταν γεμάτος απογοήτευση έγραφε το 1932, στη στήλη του Dorothy Bussy: «...έχω παίξει όλη μου τη ζωή, με αντίκρυσμα ψεύτικες μάρκες, τίποτε για όσα έχω ζήσει δεν έχει πλέον ιδιαίτερη αξία, η τέχνη, η ελεύθερη σκέψη, ακόμη και αυτή η αλήθεια δεν παίζουν κανένα ρόλο και δεν θα έπρεπε να παίζουν κανένα ιδιαίτερο ρόλο στο νέο κόσμο που ανοίγει ο κομμουνισμός. Το ότι θα έπρεπε να συμμαχήσουμε με τους ανθρώπους που έδωσαν το κώνειο στο Σωκράτη, το ότι η τέχνη και οι πνευματικές αξίες μίας «Ανδρομάχης» είναι πια εκτός εποχής και δεν μας αφορούν πλέον...»

Και εδώ ο Εθνικοσοσιαλισμός προσέφερε την λύσι. Διεκήρυσσε τον αντιδιανοουμενισμό του και οι περισσότεροι διανοούμενοι συμφωνούσαν πως μετά την αποκάλυψη δεν θα υπήρχε θέση για αυτούς - αλλά διατηρούσε όλες εκείνες τις πνευματικές αξίες που ο Κομμουνισμός προσπαθούσε να καταστρέψει. Φαινόταν πως έφερνε τον θάνατο του παλαιού κόσμου και την γέννηση του καινούργιου σχετικά ανώδυνα. Και πραγματικά φαινόταν τόσο ανώδυνο, ώστε σε όλους τους συγγραφείς που τον ακολούθησαν διακρίνουμε την τάση της ανώδυνης οδού σε μία προσπάθεια συντηρήσεως και διατηρήσεως των παραδοσιακών αξιών. 

Αν τέλος, εξετάσουμε, αυτή καθ΄ευατή την ουσία του Εθνικοσοσιαλισμού θα δούμε πως μέσα σε ένα τεράστιο πλαίσιο, που κινείται συνεχώς, παρουσιάζει ένα σύστημα εικόνων, που αρνούνται κάθε λογικό ορισμό και δεν επιδέχονται συντηρητική ανάλυση. Η μία αντικρούει την άλλη δημιουργώντας συνεχείς αντιθέσεις, η αρμονία των οποίων γεννά μία σχεδόν μυθική μορφή μέσα σε μία κίνηση χωρίς αρχή και τέλος. 

Το πως ο Εθνικοσοσιαλισμός εξασκούσε τόσο μεγάλη γοητεία σε άτομα που ανήκαν σε διαφορετικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά επίπεδα θα εξετάσουμε στη συνέχεια».

Squit: ένα ιταλικό εθνικιστικό fanzine

 

Οι ξένοι εθνικιστές, ως γνωστόν, βρίσκονται μπροστά σε όλα, απέχοντας έτη φωτός από την μίζερη ελλαδική κινηματική πραγματικότητα. Αξιοποιούν κάθε «όπλο» και κάθε δυνατότητα που τους παρέχει η φάρετρα του σύγχρονου κόσμου, ιδιαίτερα αυτά που έχουν συνδεθεί με μία ιδιαίτερη εθνικιστική κουλτούρα και ένα δικό μας στύλ, από την περίοδο των 60s. Τέτοια είναι η κουλτούρα των casuals, του fanzine, της σκιτσογραφίας Andy Capp, κλπ. Σε παρόμοιο ύφος κινείται και το Squit. 

Το Squit είναι ένα εθνικιστικό fanzine που κυκλοφορεί στην Ιταλία, βασιζόμενο στα ευρύτερα πλαίσια της εθνικιστικής αντικουλτούρας. Αποτελείται από ερασιτέχνες σκιτσογράφους οι οποίοι θέτουν το ταλέντο τους στην υπηρεσία του Ταυτοτισμού και της Παράδοσης. Με μικρά, εύστοχα και καλοσχεδιασμένα σκιτσάκια κινητοποιούν το μάτι του αναγνώστη, περνώντας έτσι με αυθεντικότητα το πολιτικό τους μήνυμα. Το κυρίως θέμα και main character είναι ένα ποντικός, ο Squit, ο οποίος γίνεται σύμβολο του κινηματικού αγώνα, πολιτιστική αντι-πρόταση και εθνικιστικό καρτούν. Η ταγκιά του Squit, οπουδήποτε και αν βρεθεί, παραπέμπει υπόγεια σε έναν άγνωστο εθνικοεπαναστατικό κόσμο ρήξης με το σύστημα.

Περισσότερα μπορείτε να δείτε και να καταλάβετε με μία επίσκεψη στην ιστοσελίδα, το Instagram και το Telegram των Ιταλών συντρόφων:

ΣΕΛΙΔΑ

INSTAGRAM

TELEGRAM

Acca Larentia 2025

 

Κάθε γη της Ευρώπης είναι Πατρίδα μας! Κάθε Ευρωπαίος συναγωνιστής είναι αδελφός μας! 

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΜΑΣ!

Δεν ξεχνάμε ποτέ τους νεκρούς μας συντρόφους. Acca Larentia 2025. 

PRESENTE!

Βιβλιοπαρουσίαση: Εθνικοσυνδικαλισμός του Ramiro Ledesma Ramos

 

Ο Ramiro Ledesma Ramos ήταν ο βαθύς και μάχιμος ακτιβιστής του ισπανικού εθνικοσυνδικαλισμού. Μπόρεσε να δει πέρα από τις συντεταγμένες της εποχής του και να δώσει φως σε μια πολιτική φιλοσοφία και έναν επαναστατικό μυστικισμό, σε αρμονία με τη γέννηση νέων ιδεών. Στην ταραγμένη περίοδο του αιώνα μας, μπόρεσε να σπάσει την εξουθενωτική μονοτονία της ακροδεξιάς και της μοναρχικής θανατηφόρας βλάστησης και άναψε μια σπίθα ελπίδας σε έναν ολόκληρο λαό, του εμφύσησε ιδανικά και έδωσε ελπίδες στις νεανικές καρδιές για την υπέρβαση της ιστορικής τους αποστολής. Η σκέψη του είναι η άρθρωση και ο άξονας, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλες οι επόμενες ριζοσπαστικές συνθέσεις. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να διαλύσουν το μεγαλείο του και όσα είχε θεμελιώσει, αλλά στέκεται, μαζί με τη λαμπρότητα της αυγής, στην πρώτη γραμμή της σκέψης και της δράσης.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

1. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ «ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»

2. ΤΟ ΒΗΜΑ «Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»

3. Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

4. Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ

5. ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΙΑ

Υπεράσπιση του ολοκληρωτικου κράτους, συνδικαλιστική οργάνωση της οικονομίας,υπεροχή του εθνικού πνεύματος ως βάση μιας επαναστατικής σύνθεσης μεταξύ μόνιμων αξιών και κοινωνικής δικαιοσύνης, περιφρόνηση των παλιών φιλελεύθερων τύπων,απόδοση ενός νέου νοήματος στην πολιτική βία.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΙΤΕ ΤΟ ΕΔΩ 

Ο Ραμίρο Λεντέσμα Ράμος υπέρ της αναγνώρισης του Σοβιετικού Κράτους

 

Μετάφραση: Monakasan

«Η Ισπανία πρέπει να αναγνωρίσει την ρωσική κυβέρνηση. Εμείς, οι ριζοσπαστικοί εχθροί του κομμουνιστικού κράτους, μπορούμε να εκφράσουμε αυτή την γνώμη με κάθε σθένος και κύρος. Είναι ανώφελο να εμποδίζουμε ένα θριαμβευτικό γεγονός, όπως το ρωσικό, και δεν καταλαβαίνουμε τι είδους φόβοι εμποδίζουν την Ισπανία να το αναγνωρίσει.

Σήμερα η Σοβιετική Ρωσία είναι μία χώρα όπου διεξάγονται οικονομικά και κοινωνικά πειράματα μεγάλης εμβέλειας. Καλό είναι να το έχετε κατά νού. Από την άλλη πλευρά, έχει γίνει ένα εθνικό κράτος, εστιασμένο στις εσωτερικές του ανησυχίες και κανείς δεν πιστεύει ότι οι Σοβιετικοί σήμερα ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός από την εθνικιστική επιτυχία του έργου τους. Ίσως ένας από τους πιο ένθερμους εθνικισμούς στην Ευρώπη είναι εκείνος των Ρώσων, που έχουν αποτραβηχτεί στον ευατό τους, καλλιεργώντας το αισιόδοξο εγχείρημα της ρωσικής ευημερίας. Όπως όλοι οι άλλοι ανθρώποι. 

Επιπλέον, η τάση στη σημερινή Ρωσία είναι προς ένα είδος κράτους που θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το κομμουνιστικό πρότυπο. Σύντομα, θα πρέπει να περιμένουμε να αναδυθούν οι αριστοκρατίες της επανάστασης, οι ιδιοφυείς και κυρίαρχες μειοψηφίες που, με λίγο κυνισμό και πολύ ιστορικό όραμα, θα καταλάβουν τα μέσα παραγωγής και όλους τους πολιτικούς μοχλούς του κράτους, εκδηλώνοντας τις διατυπώσεις που θέλουν. 

Πρόκειται για την μετάβαση από το αρχικό κομμουνιστικό κράτος, που προέκυψε με την Οκτωβριανή Επανάσταση, στο αποτελεσματικό και ισχυρό εθνικό κράτος, το οποίο αρχίζει να υιοθετεί η μεταφιλελεύθερη Ευρώπη. Βλέπε για παράδειγμα, το φασιστικό κράτος. 

Έτσι, έφτασε η κρίσιμη φάση του σοβιετικού κράτους και η δικτατορία του Στάλιν εγγυήθηκε την πορεία που περιγράψαμε.

Η Ισπανία πρέπει να αναγνωρίσει τους Σοβιετικούς. Διάλογος και εμπορικές σχέσεις. Δεν θα γυρίσουμε με μισή καρδιά την πλάτη στην σφαίρα που ανακαλύψαμε.

Η Ρωσία, επαναλαμβάνουμε, έχει εγκαταλείψει τα πρώιμα όνειρα της για καθολική και μόνιμη επανάσταση. Μπορεί μία μέρα να ξεπεράσει το εθνικιστικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται σήμερα και να μετατρέψει τις φιλοδοξίες της σε φιλοδοξίες αυτοκρατορίας. Αλλά αυτό ανήκει στις ήδη νόμιμες δυνατότητες των λαών. 

Η Ισπανία είναι ισχυρή και έχει βαθιά ριζωμένες ρίζες στα ισπανόφωνα κράτη. Δεν πιστεύουμε ότι η σημερινή της θέση είναι πολύ χαριτωμένη, θεωρούμε ότι είναι αδύναμη και στρέφει το πρόσωπο της μακριά για να αποφύγει να μολυνθεί από τους εισερχόμενους ανέμους. Μεγάλος λαός δεν είναι αυτός που αποφεύγει τις δυσκολίες, αλλά αυτός που τις αντιμετωπίζει και τις ξεπερνά. 

Υποσχόμαστε να επιμείνουμε σε αυτό το σημείο. Επιθυμούμε και ζητούμε εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με τους Σοβιετικούς. Και για αυτό τον σκοπό θα δωσούμε στην αρθρογραφία μας τον χαρακτήρα μίας εκστρατείας.

Μόνο το παλιό αστικό φιλελεύθερο πνεύμα μπορεί να φοβηθεί από την παρουσία μίας σοβιετικής σημαίας στη Μαδρίτη. Ακριβώς όπως φοβάται τα φασιστικά μαύρα πουκάμισα. Ακρίβως όπως φοβάται κάθε τι που παραπέμπει στην αποτελεσματικότητα και την δημιουργική βία.

Αλλά αν κάτι υποκύπτει οριστικά στην Ισπανία, αυτό είναι το παλιό φιλελεύθερο πνεύμα. Όσοι εξακολουθούν να αποκαλούνται φιλελεύθεροι είναι είτε «κούκλοι», που συμπεριφέρονται σαν να μην ήταν, είτε αφελείς άθεοι.

Η πόλωση των δυνάμεων είναι ακριβώς αυτό που επιζητούμε για την Ισπανία, μία πόλωση η οποία βασίζεται σε μία εθνική, ισπανική ιδέα της νόμιμης ισπανικής φιλοδοξίας, με όλες τις συνέπειες ενός ισχυρού και αυθεντικού κράτους ή σε μία κομμουνιστική ιδέα, που εγκαταλείπει το πεπρωμένο της Ισπανίας και βρίσκεται στο περιθώριο των διακεκριμένων αξιών του ανθρώπου. Αυτοί είναι οι δύο πόλοι, όλα τα υπόλοιπα είναι γηρατειά, ερείπια και αστική φιλελεύθερη συνηγορία.

Ζητάμε και θέλουμε διπλωματικές σχέσεις με την Ρωσία!

.......

Επαναλαμβάνουμε σήμερα την άποψη μας, την οποία εκθέσαμε σε προηγούμενο τεύχος. Η Ισπανία πρέπει να αναγνωρίσει την Σοβιετική κυβέρνηση. Μετά από δεκατέσσερα χρόνια καθεστώτος, με κάθε πιθανότητα ήττας να έχει εξαλειφθεί, με τον ρωσικό λαό να έχει αφομοιώσει ένα εθνικό καθήκον που του αναθέτει την αυστηρή λειτουργία της ανασυγκρότησης του ευατού του, δεν υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος που θα καθιστούσε την απομόνωση σκόπιμη. Η Ρωσία σήμερα είναι ένας λαός με τεράστια αναπαραγωγική ικανότητα και είναι παράλογο να διατηρούμε μία εμπορική ρήξη που επιφέρει μόνο απώλειες στην οικονομία μας. 

Σκοπεύουμε να θέσουμε εδώ το ζήτημα της αναγνώρισης της ΕΣΣΔ και να φέρουμε τις απόψεις ανθρώπων όλων των πολιτικών πεποιθήσεων. Επιπλέον, είναι μία παγκόσμια πραγματικότητα το να στρέψουμε το βλέμμα μας προς την Ρωσία και να ξεκινήσουμε εμπορικό διάλογο. Οι παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις συμπίπτουν με την σύνταξη του πενταετούς πλάνου της Ρωσίας και οι ταλαιπωρημένες χώρες αναζητούν τις ευκαιρίες που προσφέρουν αυτές οι αγορές. 

Πριν από λίγες ημέρες διαβάσαμε στο αμερικανικό περιοδικό New Republic ότι μόνο η εγκαθίδρυση κανονικών εμπορικών σχέσεων με τους Σοβιετικούς μπορεί να απαλύνει την κρίση των Αμερικάνων καπιταλιστών και των Αμερικάνων ανέργων. Ήδη πέρυσι το εμπόριο των ΗΠΑ με την Ρωσία αυξήθηκε κατά 78%.

Η εσωτερική ανοικοδόμηση της Ρωσίας έχει αυξήσει σημαντικά την παραγωγή ορισμένων υλικών που εξάγονται και αποτελούν αντίκειμενο εμπορίου. Το ξύλο, το σιτάρι και το πετρέλαιο είναι τα τρία αγαθά που παράγει σήμερα η Ρωσία σε πολύ μεγάλες ποσότητες. Όπως φαίνεται δεν υπάρχουν μεταποιημένα προϊόντα που απαιτούν την ανάπτυξη τεχνολογίας. Τώρα η Ρωσία χρειάζεται ξένες πιστώσεις για να τροφοδοτήσει την ανασυγκρότηση της. Τις χρειάζεται τόσο ζωτικά που θυσιάζει όλες τις υπόλοιπες απαιτήσεις. Η στιγμή για την Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, είναι καθοριστική σε σχέση με την Ρωσία. 

Στη Γερμανία η ανάγκη προσέγγισης με την Ρωσία είναι ίσως πιο εμφανής. Στις 24 Απριλίου λήγει η Συνθήκη Φιλίας που υπογράφτηκε πριν από πέντε χρόνια μεταξύ Ράιχ και ΕΣΣΔ, μία συνθήκη-συμπλήρωση της Συνθήκης του Ραπάλο της 16ης Απριλίου 1922. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία οτί αυτό σύμφωνο φιλίας θα αναθεωρηθεί τώρα.

Αλλά υπάρχουν και άλλα. Η αποστολή στη Ρωσία υψηλόβαθμων Γερμανών βιομηχανικών υπαλληλών  βρίσκεται ήδη στο δρόμο της επιστροφής και οι απόψεις τους είναι ειλικρινά αισιόδοξες. Ήταν, όπως είναι γνωστό, 17 μεγαλοβιομηχάνοι. Ανάμεσα τους ήταν οι διευθυντές του Χαλυβουργικού Τράστ, του Τράστ Kloeckner, των εργοστασίων Krupp, Borsing, Siemens και A.E.C...ο πρόεδρος της αντιπροσωπείας, ο Kloeckner, έχει μεγάλη επιρροή στο κόμμα στο οποίο ανήκει ο Καγκελάριος Brunning και επομένως οι απόψεις του θα είναι καθοριστικές. Όλοι τους επέστρεψαν πολύ εντυπωσιασμένοι από τις προοπτικές που προσφέρει το πενταετές πλάνο. Το ζήτημα τώρα είναι αν η κυβέρνηση του Ράιχ θα συμφωνήσει να εγγυηθεί το 70% των ρωσικών πιστώσεων.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που είναι σαφές είναι η ανάγκη για διάλογο κάθε είδους με την Ρωσία. Η Ισπανία, όπως και κάθε άλλη χώρα, πρέπει να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την συστηματική οικοδόμηση μίας εθνικής οικονομίας, χωρίς να απορρίπτει τις επωφελείς ανταλλαγές στο όνομα μίας παράλογης επιφυλακτικότητας, η οποία θα πρέπει να αγνοηθεί σε αυτούς τους καιρούς. Οι εχθροί δεν πρέπει να απομακρύνονται αλλά να τους αντιμετωπίζουμε και να τους κοιτάμε κατάματα. Και σε ποιό βαθμό η Ρωσία είναι ριζοσπαστικός εχθρός;»

ΠΗΓΗ

Διαβάστε επίσης:

Γιόσεφ Γκέμπελς: Η σωτηρία θα έρθει από την Ρωσία!

Ο Γκέμπελς και η Ρωσία