«Στις 7 Ιανουαρίου, ο ευρωπαϊκός Τύπος έκανε λόγο για έως και 10.000 «φασίστες» που βρέθηκαν στους δρόμους της Ρώμης για να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα των δολοφονιών της Acca Larenzia, ωστόσο, λίγοι δημοσιογράφοι, ακόμη και από τους «δικούς μας», υπενθύμισαν ότι αυτό το τραγικό γεγονός του 1978 ήταν το έναυσμα για ένα ένοπλο, αντι-μαρξιστικό κίνημα.
Η δεκαετία του 1970, μία σκοτεινή περιόδος
Η δεκαετία του 1970 ήταν μια σκοτεινή και πολύ ιδιαίτερη περίοδος για την ιταλική εξωκοινοβουλευτική εθνική αντιπολίτευση.
Το 1969, η Ordine Nuovo, η μεγαλύτερη ριζοσπαστική ομάδα, με επικεφαλής τότε τον Pino Rauti, αποφάσισε να διαλυθεί και να ενταχθεί στο Movimento Sociale Italiano, εντός του οποίου διαμόρφωσε μια εθνική-επαναστατική τάση. Στις αρχές του 1972, το MSI συμμάχησε με τη μοναρχική δεξιά και τα αποτελέσματα ήταν θετικά, καθώς διπλασίασε τις ψήφους του. Παρόλο που τα ποσοστά παρέμειναν χαμηλά (8,7% στην Βουλή με 56 βουλευτές, 9,2% στη Γερουσία με 26 γερουσιαστές), και μειώθηκαν απότομα στις επόμενες εκλογές του 1976 και του 1979, οδήγησαν σε αναζωπύρωση του μαχητικού αντιφασισμού από την άκρα αριστερά και ταυτόχρονα σε μεγάλο αριθμό εισροής στις τάξεις των φασιστών μεταξύ 1976 και 1979.
Ταυτόχρονα, δικαστές, οργανωμένοι σε ένα μαρξιστικό σωματείο, τη Magistratura Democratica, και επικαλούμενοι τον νόμο Scelba που αποσκοπούσε στην καταστολή οποιασδήποτε ανασύστασης του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος, ανέλαβαν να διώξουν το Movimento Politico Ordine Nuovo (αποτελούμενο από ακτιβιστές που είχαν αρνηθεί να ακολουθήσουν τους MSI) και την Avanguardia Nazionale. Αυτά τα κινήματα απαγορεύτηκαν το 1973 και το 1976 και οι ηγέτες και τα στελέχη τους έπρεπε να καταφύγουν στην εξορία για να γλιτώσουν από πολλά χρόνια φυλακής.
Παράλληλα με όλα αυτά, επιθέσεις (Piazza Fontana το 1969, Italicus το 1974, Μπρέσια το 1974, Μπολόνια το 1980) κατά πάσα πιθανότητα έργο των δικτύων που συνδέονται με το βαθύ κράτος, αποδίδονταν σε ριζοσπάστες εθνικιστές και οδήγησαν σε μια καταστολή τόσο άγρια όσο και άδικη.
Πάλη ενάντια στο σύστημα ή ενάντια στους μαρξιστές;
Η αδυναμία διεξαγωγής πολιτικής δράσης μέσα σε ένα νόμιμο πλαίσιο, καθώς και, μερικές φορές, η θεμιτή επιθυμία να εκδικηθεί κανείς τους νεκρούς, ώθησε στη συνέχεια μια γενιά ακτιβιστών στον ένοπλο αγώνα.
Το ερώτημα «Ποιος είναι ο εχθρός με βάση προτεραιότητας: το κράτος ή οι μαρξιστές;» αρχικά δίχασε τις μαχόμενες οργανώσεις.
Εκείνοι από το Πολιτικό Κίνημα της «Νέας Τάξης» (Ordine Nuovo), όπως το Fronte Unitario di Lotta al Sistema, το Fronte Nationale Rivoluzionario, το Movimento Rivoluzionario Popolare ή το Gruppi d'Azione Ordinovista, επιτέθηκαν στα υλικά σύμβολα του κράτους, καταστρέφοντας πολλά υπουργεία και διοικητικά γραφεία (ακόμη και ο δικαστής Vittorio Occorsio που διέλυσε το Movimento Politico Ordine Nuovo και δολοφονήθηκε στις 10 Ιουλίου 1976).
Οι Nuclei Armati Rivoluzionari, που αποτελούνταν κυρίως από πρώην μέλη του κινήματος νεολαίας του MSI, αρχικά επέλεξαν τον δρόμο των αντιποίνων και σκότωσαν αρκετούς ακροαριστερούς ακτιβιστές και κρατικούς αξιωματούχους. Έτσι, συμβολικά, η πρώτη τους ένοπλη δράση, η εκτέλεση στο δρόμο αριστερών ακτιβιστών, έγινε στις 28 Φεβρουαρίου 1978, εκδικόμενοι τους θανάτους της Acca Larenzia και σηματοδοτώντας συμβολικά την τρίτη επέτειο της δολοφονίας από τους «Κόκκινους» του εθνικιστή φοιτητή Μίκη Μάντακα.
Οι NAR μόνοι εναντίον όλων
Με τις ένοπλες ομάδες που γεννήθηκαν από το Movimento Politico Ordine Nuovo να έχουν φιμωθεί, οι Nuclei Armati Rivoluzionari παρέμειναν μόνοι στο μέτωπο και, αναγκασμένοι να οργανώσουν ληστείες για να χρηματοδοτήσουν τον εαυτό τους αλλά και ληστείες οπλοστασίων για να οπλιστούν, αποτέλεσαν αντικείμενο αδυσώπητης καταστολής προκαλώντας πολλούς θανάτους στις τάξεις τους. Αυτό, και ίσως μια πολιτική ωρίμανση των μελών τους, οδήγησε σε αντιστροφή της στρατηγικής και σε νέο ορισμό του εχθρού: του Κράτους και των κολλητών του.
Ως αποτέλεσμα, πολλοί αστυνομικοί σκοτώθηκαν. Η πιο αξιοσημείωτη επιχείρηση ήταν η εκτέλεση του λογαχού Straullu την ώρα που επέβαινε στο τεθωρακισμένο όχημα του, ο οποίος, στο πλαίσιο των ρωμαϊκών αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών, ήταν εξειδικευμένος στον αγώνα κατά της ακροδεξιάς. Αλλά ήταν, φυσικά, ένας άνισος αγώνας με αποτέλεσμα οι ιταλικές υπηρεσίες, το 1981 και το 1982, να συλλάβουν, έναν έναν, τους «μαύρους τρομοκράτες», ενώ οι αρχηγοί τους έπεσαν με τα όπλα στο χέρι, όπως ο Αλεσάντρο Αλιμπράντι την 1η Δεκεμβρίου 1981 και ο Τζόρτζιο Βάλε στις 5 Μαΐου 1982.
Μία μερικές φορές μπερδεμένη ιδεολογία
Η παραλλαγή των NAR στον ορισμό του εχθρού δεν είναι ο μόνος δείκτης μιας μερικές φορές συγκεχυμένης ιδεολογίας. Είδαμε επίσης μερικά από τα μέλη τους, που είχαν καταφύγει για ένα διάστημα στον Λίβανο, να ενθουσιάζονται με την πολύ αντιδραστική Λιβανέζικη Φάλαγγα, να θεωρούν τον Gemayel ως « έναν δικό τους» και να θαυμάζουν τη στρατιωτική αποτελεσματικότητα των Ισραηλινών...
Όλα αυτά μπορούν να εξηγηθούν τόσο από την πολύ νεαρή ηλικία των ακτιβιστών του NAR, οι οποίοι σχεδόν όλοι πήραν τα όπλα όταν δεν ήταν καν 20 ετών, όσο και από την πολιτική τους καταγωγή (το ίδιο το MSI ήταν ένα ιδεολογικά πολύ μπερδεμένο κόμμα).
Αντίθετα, οι σκιώδεις μαχητές από το Movimento Politico Ordine Nuovo, που ήταν κατά μέσο όρο τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτεροι, ήταν ιδεολογικά πολύ πιο ξεκάθαροι και πιο δομημένοι.
Όλα αυτά για το τίποτα...
Οι μαχητές των Nuclei Armati Rivoluzionari, όπως αυτοί του Fronte Unitario di Lotta al Sistema, του Fronte Nationale Rivoluzionario, του Movimento Rivoluzionario Popolare ή του Gruppi d'Azione Ordinovista, αξίζουν τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας. Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να πούμε στον εαυτό μας, «Όλα αυτά για αυτό...;», δηλαδή, τελικά, για το τίποτα! Τίποτα, από άποψη πολιτικού αντίκτυπου, ούτε περισσότερο, αλλά ούτε λιγότερο, από τους εχθρούς τους του Brigate Rosse, Prima Linea ή Proletari armati per il comunismo… Ο ένοπλος αγώνας ήταν ένα όνειρο που δεν υλοποιήθηκε σε μια επανάσταση, είτε εθνικιστική είτε κομμουνιστική.
.jpg)
.png)
.jpg)
