Όταν ο Jean - Marie Le Pen εξέτασε εξονυχιστικά τους αναρχικούς

 

Διαβάστε επίσης

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: ο «εθνικός ελευθεριακός» Ζαν Μαρί Λεπέν

του Philippe Vilgier

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Όσοι έχουν διαβάσει αυτή τη συναρπαστική μαρτυρία που αποτελούν τα “Απομνημονεύματα” του Jean-Marie Le Pen, μπορεί να θυμούνται ότι αυτός ο «γιος του έθνους», αυτό το «βήμα του λαού», ενώ ήταν ήδη προικισμένος με άδεια νομικής που έλαβε το 1953 και το πιστοποιητικό επάρκειας του για το δικηγορικό επάγγελμα, αποφάσισε «να επιστρέψει στη σχολή για να αποκτήσει διδακτορικό δίπλωμα και έτσι να ολοκληρώσει σε δύο γενιές την πλήρη πορεία των ακαδημαϊκών διακρίσεων, ξεκινώντας από τους μεγάλους αναλφάβητους γονείς [του]». Αν και δεν συνέταξε τη διατριβή του, δεδομένου του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου που του άφησαν οι δραστηριότητές του στο πλαίσιο της “SERP”, της εταιρείας έκδοσης ακουστικών εγγράφων που είχε δημιουργήσει, παρόλα αυτά πέρασε λίγο χρόνο με την επιτυχή απόκτηση του διπλώματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (DES), τρίτου κύκλου πολιτικών επιστημών που απονέμεται από τη Νομική και Οικονομική Σχολή του Παρισιού. Πτυχίο που απαιτεί τη συγγραφή διατριβής. Το επιλεγμένο θέμα; Αναρχισμός. Μια επιλογή που υπαγορεύεται, μας λέει, από τα έγγραφα που συγκεντρώθηκαν με αφορμή την κυκλοφορία ενός δίσκου, αφιερωμένου σε αυτή την πολιτική οικογένεια.

Σε άμεση επαφή με την επικαιρότητα

Το να έχει κανείς στα χέρια του τη στυλογραφημένη μελέτη του Jean-Marie Le Pen, τυπωμένη σε λίγα μόνο αντίτυπα, επιτρέπει σε κάποιον να μάθει περισσότερα για αυτό το ακαδημαϊκό έργο και συνεπώς για τον συγγραφέα του. Αυτή είναι μια διατριβή 132 σελίδων, που σχετίζεται με το όνομα ενός άλλου φοιτητή, του Jean-Loup Vincent, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτα. Ο ακριβής τίτλος είναι: “Το αναρχικό ρεύμα στη Γαλλία από το 1945”. Υποστηρίχτηκε στη συνεδρία του Φεβρουαρίου 1971 (εξαρτάται από το ακαδημαϊκό έτος 1969-1970 που ήταν αφιερωμένο σε θεωρητικά μαθήματα) και γράφτηκε λίγο περισσότερο από δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του Μαΐου-Ιουνίου 1968, που βρίσκεται σε άμεση επαφή με την επικαιρότητα. Παραδοσιακά – και υποχρεωτικά – στο εξώφυλλο της διατριβής αναφέρεται: «Το Πανεπιστήμιο δεν προτίθεται να δώσει καμία έγκριση ή αποδοκιμασία στις απόψεις που εκφράζονται στην παρούσα διατριβή. Αυτές οι απόψεις θα πρέπει να θεωρηθούν ως εκείνες των συντακτών τους. ».

Πράγματι, το «άγγιγμα Le Pen» γίνεται αισθητό από την εισαγωγή, όταν σημειώνει τη μονιμότητα των αναφορών στον Proudhon και τον Bakounine, αυτοί οι θεωρητικοί αντιτίθενται στον Marx που «Ανησυχούν τους φρουρούς του φρουρίου στο σταυροδρόμι Kossuth, σε σημείο που ο πατριάρχης Jacques Duclos τους αφιερώνει ένα κατά τα άλλα μη πειστικό φυλλάδιο». (αναφορά στους “Οι αναρχικοί του χθες και του σήμερα”, “Πώς ο αριστερισμός παίζει στα χέρια της αντίδρασης”, Editions sociales, 1968). Ομοίως, φαίνεται καλά ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης ως «τρομερών εφαλτηρίων» στη διάδοση μιας ελευθεριακής ιδεολογίας: «Μη αναρχικοί ίσως, είναι οι προνομιούχοι φορείς των ιδανικών της αναρχίας. Ο αντίκτυπός τους στους νέους προκαλεί μια ανεπαίσθητη, αλλά ακόμη πιο αποτελεσματική διάβρωση των ηθικών αξιών της αστικής κοινωνίας και συμβάλλει στην υπονόμευση των θεμελίων αυτής της κοινωνίας.» Τα τέσσερα κεφάλαια αυτής της ακαδημαϊκής έρευνας σκιαγραφούν ολόκληρο το αναρχικό φαινόμενο από την Απελευθέρωση.

Οι αναρχικές οργανώσεις και ο Τύπος τους ανατέμνονται έτσι, καθώς επίσης και τα θέματα προπαγάνδας και δράσης τους. Αναφέρεται ακόμη και η πολύ βραχύβια οργάνωση “Νεαροί Αναρχικοί Κομμουνιστές” - Jeunesse anarchiste communiste (JAC) - , η οποία διήρκεσε μόνο λίγους μήνες κατά τη διάρκεια του 1968 (έμβλημα η τρίαινα, την οποία θα χρησιμοποιούσαν με παρόμοιο τρόπο οι αλληλέγγυοι το 1970), απόδειξη μιας πραγματικής ανησυχίας για άμεση τεκμηρίωση, «επί τόπου». Ιδιαίτερη θέση δίνεται με σύνεση στον αναρχοσυνδικαλισμό, όπου κυριαρχεί η “Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας” - Confédération nationale du travail (CNT). Ούτε βέβαια ξεχνιέται η πολύχρωμη γκαλερί των «ατομικιστών και των απόγονων τους». Διότι, όπως επισημαίνει ο πρώην πρόεδρος του “Paris Law Corporation”: «Πολύ πριν ανέβουν τα οδοφράγματα, το Quartier latin (ΣτΜ, συνοικία του κέντρου του Παρισιού, γνωστή για τις αριστερές καταβολές), είχε γίνει το κέντρο μιας πολύχρωμης και κοσμοπολίτικης μετανάστευσης. Αυτοί οι μη βίαιοι εισβολείς, μάλλον αγνοούσαν ότι ήταν πνευματικοί κληρονόμοι του Emile Armand. (ΣτΜ, Γάλλος ατομικιστής αναρχικός). Και για να μας διδάξει ότι, για 70 χρόνια, ο τελευταίος ήταν ο θεωρητικός και ασκούμενος της «αγαπημένης κοινότητας», ο πρωτοπόρος της

«σεξουαλικής απελευθέρωσης».

Σε κάθε περίπτωση, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Jean-Marie LePen, του οποίου το γούστο για μπαλάντες και θρήνους είναι γνωστό, τελειώνει την πολύ περιεκτική μελέτη του με μια υπενθύμιση ελευθεριακών τραγουδιών. Ας σημειώσουμε επίσης, ότι πρόεδρος της διατριβής του Jean-Marie LePen ήταν ο καθηγητής Maurice Duverger (1917-2014), μια κορυφαία φυσιογνωμία στον ακαδημαϊκό κόσμο, που προώθησε την πολιτική επιστήμη στην τάξη ενός κλάδου από μόνη της και επίσης ένας από τους σημαντικοί συγγραφείς της εφημερίδος “Le Monde”. Πολιτικά μαρκαρισμένος προς την κεντροαριστερά, η αυστηρότητά του και η πνευματική του ειλικρίνεια του απαγόρευαν να λάβει υπόψη του τις πολιτικές απόψεις των μαθητών του.

ΠΗΓΗ