Η υποταγή της Ελλάδος στο Ισραήλ που βαφτίζεται «συμμαχία»

 

Η Ελληνοισραηλινή φιλία είναι μια νεωτερίζουσα και σαφέστατα κατασκευασμένη πολιτικά συμμαχία η οποία με άρμα την χρεοκοπημένη Ελλάδα προσπαθεί να διατηρήσει την αποικία του χρέους που δημιουργήθηκε στην πατρίδα μας την μνημονιακή περίοδο αφενός και σαφέστατα να εξασφαλίσει γεωοικονομικούς διαδρόμους για τις ΗΠΑ αφετέρου στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Όμως για να αποφύγουμε την μακροσκελή γεωπολιτική ανάλυση(ίσως σε ένα άλλο άρθρο) ας επικεντρωθούμε στα της Ελλάδος και κατά προτίμηση στο κατά πόσο είμαστε πραγματικοί σύμμαχοι ή έστω εταίροι.

Αρχικώς είναι γνωστό πως κατά την περίοδο των μνημονίων και της τροικανής επέλασης αρκετοί Έλληνες έχασαν τις περιουσίες τους ενώ η ελληνική βιοτεχνία που ήταν κομμάτι μιας μακροχρόνιας οικονομικής και όχι μόνο παράδοσης της Ελλάδος καταστράφηκε. Τα διάφορα Funds απαλλοτρίοσαν τα ελληνικά ακίνητα και τα έδωσαν σε επενδυτές αμφιβόλου κοινωνικοοικονομικής εγκυρότητας. Η Γλυφάδα φερειπίν από το 2015 είναι σε χέρια Τούρκων επενδυτών οι οποίοι κινούνται τόσο στον χώρο της εστίασης όσο και στην ξενοδοχειακή βιομηχανία για την οποία επαίρετε ο Μητσοτάκης.

Το κέντρο της Αθήνας είναι πλέον στα χέρια Ισραηλινών οι οποίοι με το πρόσχημα του πολέμου και το ''άλλοθι'' της καταγωγής τους, εποικίζουν την Ελλάδα με την προβιά του πολέμου. Πολλοί από αυτούς έχουν παρουσιαστεί από διάφορους Σιωνιστικούς κύκλους ως επενδυτές που ενισχύουν την Ελληνοισραηλινή φιλία ενώ η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι Εβραίοι εκμεταλλευόμενοι τον πόλεμο επιχειρούν να ανεβάσουν τις τιμές των ενοικίων στην ήδη καθημαγμένη από την ακρίβεια Ελλάδα και συν τοις άλλοις μπορεί να ετοιμάζουν τις δομές για την εγκατάσταση τους στην πατρίδα μας αν υποθέσουμε πως το Ισραήλ δεν καταφέρει να επιβιώσει στην περιοχή όπου ο αραβικός παράγοντας υπερτερεί ασφυκτικά. Ο καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης σε διάλεξη του (πάρα τις αμφιλεγόμενες απόψεις του) είχε αναφέρει πως ''για τους Εβραίους η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερη Ιερουσαλήμ και η Αθήνα το δεύτερο Τελ Αβίβ'' κάτι τέτοιο έρχεται να επιβεβαιωθεί, εν μέρει, καθώς με αφορμή την αραβοισραηλινή σύγκρουση το Ισραήλ εισχωρεί στην Ελλάδα οικονομικά όχι ως οικουμενικός εβραισμός αυτή την φορά αλλά ως επίσημη εθνοκρατική οντότητα.

Το τσίρκο που λέγεται εθνικιστικός χώρος, που ούτε εθνικισμό συνειδητό διαθέτει ούτε και χώρος είναι, σπεύδει να υπερασπιστεί το Ισραήλ ως το ''φράγμα της Δύσης απέναντι στον Σαλαφισμό'' και ας ανέβασε τον Γκολάνι με τους Αμερικανούς και την ανοχή των Ρώσων. Μάλιστα η αγραμματοσύνη αυτού του χώρου είναι τόση πολύ που μυρικάζει το αφήγημα περί αντιτουρκισμού όταν το Ισραήλ στήριξε τον τουρανισμό στην ιστορία του ουκ ολίγες φορές με πρόσφατο παράδειγμα τον πόλεμο στο Αρτσαάχ(έστειλε drones στους Αζέρους) αλλά και μέχρι το 2010 μοιραζόταν κοινές πολεμικές αερογραμμές στο Incirlik. Επίσης το Ισραήλ θέλει δια μέσου του Καυκάσου να λειτουργεί ως πιστωτής του φυσικού αερίου στην ΝΑ Μεσόγειο.

Ο φιλέλληνισμός του Ισραήλ είναι τόσος που αγοράζει κατεχόμενη γη από τους Τούρκους στην Κύπρο δηλαδή περιουσίες Ελλήνων, μάλιστα τους ξεριζωμένους Παλαιστίνιους σκέφτεται να τους φορτώσει στην Κύπρο ως καλή σύμμαχος χώρα με το ελλαδικό κρατίδιο.

Μετά λοιπόν από όλα αυτά, οι  καθ'ημάς ακροδεξιά θα αρχίσει τις κατάρες και τα αναθέματα για τους λαθρομετανάστες ενώ θα αγνοεί για άλλη  μια φορά πως όλη αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα αποσταθεροποίησης της περιοχής από το Ισραήλ που τόσο αγαπούν και ας μην έχει δηλώσει ποτέ αυτό στον ΟΗΕ την θέση του για το Κυπριακό πρόβλημα και την εισβολή πέρα άπο κάποιες άναρθρες κραυγές εναντίον της Τουρκίας την οποία θέλει να επαναφέρει στην αγκαλιά του.

Για άλλη μια φιρα η Ακροδεξιά, ουραγός του συστήματος και των επιλογών του, βρίσκεται στην πλευρά των καπιταλιστών που πουλούν την εθνική αξιοπρέπεια και διαβίωση σε Τούρκους και τους Εβραίους.

Το διαζύγιο με την Ακροδεξιά είναι οριστικό, η αντιφασιστική τους ρητορική δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον πρόσφατο καυγά Κωνσταντοπούλου - Αλεξόπουλου που εντός βουλής προσπαθούσαν να αποδείξουν ποιος από τους δύο είναι ναζί (εδώ γελάμε) όσο και για την παρομοίωση Ρουβίκωνα και Χρυσής Αυγής με αφορμή την πρόσφατη κινητοποίηση υπέρ της Παλαιστίνης (σκοτεινή ιστορία). Οι εθνικοεπαναστάτες αρνούμαστε να ανήκουμε έστω και τυπικά με αυτούς που κάποτε στα επιμελητήρια ήταν συνεργάτες των Εβραίων και τώρα διεκδικούν πίτα από τον χώρο. Περήφανα λοιπόν δηλώνουμε εκτός χώρου όσοι έχουμε αντιληφθεί την υπάρχουσα κατάσταση.

Γιώργος Αλεξίου