Ζαν - Ζιλ Μαλλιαράκης, τρείς μαρτυρίες

 

Ο Ζαν-Ζιλ Μαλλιαράκης μόλις μας άφησε.

Με θλίψη μόλις έμαθα για τον θάνατο του Ζαν-Ζιλ Μαλλιαράκη.

Μια σημαντική φυσιογνωμία του γαλλόφωνου επαναστατικού εθνικισμού.

Για όσους γνωρίζουν την ιστορία του κινήματός μας, αυτή είναι μια τεράστια απώλεια, ένα όνομα που μπορεί να μην σημαίνει τίποτα για το ευρύ κοινό, αλλά που βρίσκει βαθιά απήχηση σε όλους όσους ενδιαφέρονται για την αλληλέγγυα σκέψη, τον τρίτο δρόμο, την ιδέα ενός κοινωνικού, επαναστατικού, οργανικού εθνικισμού.

Δεν είναι ο πρώτος θεωρητικός του επαναστατικού εθνικισμού· άλλοι πριν από αυτόν είχαν θέσει τα θεμέλια του δόγματος.

Αλλά ήταν αναμφίβολα ένας από εκείνους που δόμησαν αυτό το κίνημα στη Γαλλία μετά τη δεκαετία του '70, δίνοντάς του μια μαχητική μορφή, ένα λεξιλόγιο, ένα αναγνωρίσιμο δόγμα και, πάνω απ' όλα, μια αυτόνομη στρατηγική, διακριτή τόσο από την κλασική δεξιά όσο και από τους εκλογικούς σχηματισμούς της παραδοσιακής ακροδεξιάς.

Με αυτόν, το Εθνικό Κίνημα (NR) παύει να είναι απλώς μια περιθωριακή θεωρία και γίνεται ένα συνεκτικό πολιτικό εγχείρημα:

-ούτε καπιταλιστικός φιλελευθερισμός ούτε κολεκτιβιστικός μαρξισμός

-μια κοινωνική πορεία βασισμένη στις ευρωπαϊκές ρίζες

-μια κριτική της παγκοσμιοποίησης και του συγκυριαρχικού πλαισίου ΗΠΑ/ΕΣΣΔ

-υπεράσπιση της ταυτότητας, των λαών, των κοινωνικών σωμάτων

-ένα δυναμικό, όχι οπισθοδρομικό όραμα του Έθνους

Ενέπνευσε, οικοδόμησε και διαμόρφωσε.

Μέσω του MNR και στη συνέχεια του Τρίτου Δρόμου (Troisième Voie), ήταν οργανωτής, ηγέτης, αρχιτέκτονας δόγματος. Επιδίωξε να ξεπεράσει τις εσωτερικές διαμάχες, να συμφιλιώσει την εθνική ιδέα με την κοινωνική δικαιοσύνη, να απομακρύνει τους κύκλους που βασίζονται στην ταυτότητα από τις εκλογικές σκοπιμότητες και να στραφεί προς τη μακροπρόθεσμη σκέψη.

Ο ιστορικός του ρόλος δεν μπορεί να αμφισβητηθεί: χωρίς αυτόν, το γαλλόφωνο εθνικιστικό κίνημα πιθανότατα δεν θα είχε το πρόσωπο που είχε στις δεκαετίες του '80 και του '90, και πολλές ιδέες που μας φαίνονται προφανείς σήμερα θα είχαν παραμείνει ως σημειώσεις στο περιθώριο.

Ο Ζαν-Ζιλ Μιλιαράκης φεύγει.

Το έργο του, ωστόσο, παραμένει.

Τώρα εξαρτάται από εμάς να το μεταδώσουμε, να το εμπλουτίσουμε, να το επεκτείνουμε, όχι με νοσταλγία, αλλά με δράση και ζωντανή σκέψη.

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη.

Μνήμη και τιμή.

Ευρώπη, νεολαία, επανάσταση!

Lucas de Méan

Ο Ζαν-Ζιλ Μαλλιαράκης, μακροχρόνιος ακτιβιστής για τον εθνικιστικό σκοπό, μόλις απεβίωσε.

Με βαθιά θλίψη έμαθα για τον θάνατο του Ζαν-Ζιλ Μαλλιαράκη σε ηλικία 81 ετών.

Εκδότης, ακούραστος ακτιβιστής στον εθνικιστικό αγώνα από τη δεκαετία του 1960, ο Ζαν-Ζιλ ήταν μια ουσιαστική και επιδραστική προσωπικότητα για όποιον έχει ασχοληθεί με την εθνικιστική δεξιά τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Ίδρυσε το Επαναστατικό Εθνικιστικό Κίνημα (Mouvement Νationaliste Révolutionnaire) το 1979, το οποίο αργότερα έγινε ο Τρίτος Δρόμος (Troisième Voie), και την εφημερίδα «Jeune nation solidariste». Αργότερα, ασχολήθηκε με την υπεράσπιση των μικρών γαλλικών επιχειρήσεων. Τα τελευταία χρόνια, διηύθυνε τον ιστότοπο L'Insolent.

Συμμετείχε επανειλημμένα στις δραστηριότητες της Synthèse nationale. Πριν από τρία χρόνια, μίλησε στο Rendez-vous Bleu Blanc Rouge του 2022. Κανείς δεν θα ξεχάσει πόσο εξαιρετικός ομιλητής ήταν.

Θα επιστρέψουμε σε αυτή την οδυνηρή απώλεια πολύ σύντομα.

Στην Ιζαμπέλ, τη σύζυγό του, και στην οικογένειά του εκφράζω τα βαθύτατα συλλυπητήριά μου.

Roland Hélie

Η νιότη μου θυμάται!

Γεμάτος περιέργεια, μπήκα στον κάπως μοναδικό κόσμο του στα μέσα της δεκαετίας του 1980, μια εποχή που όλα έμπαιναν στη θέση τους: η φιλελεύθερη αριστερά και ο πολιτιστικός αριστερισμός, το «καθήκον της μνήμης» και οι «δύσκολες» γειτονιές, ο θορυβώδης Λεπενισμός και ο μοντέρνος αντιρατσισμός. Ο Μαλλιαράκης είχε τη φήμη για τις ριζοσπαστικές εθνικιστικές-επαναστατικές του θέσεις - ή, για τους πιο μοντέρνους την «στήριξη της αλληλεγγύης» - μια συγκεκριμένη πολεμική χροιά, αναμφισβήτητη φυσική παρουσία και μια σταθερή κατανόηση της ιστορίας (και της οικονομίας). Ήταν επίσης ιδιοκτήτης ενός γαλλικού βιβλιοπωλείου σε καλή τοποθεσία, όπου σύχναζαν περισσότεροι από απλούς λάτρεις των αντικών βιβλίων. Και μετά υπήρχε το δικό του κίνημα, του οποίου το όνομα - Τρίτος Δρόμος - μετέφερε σε τρεις συλλαβές την αριστερά και τη δεξιά, τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό, το ΝΑΤΟ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ήταν μια μικρή ομάδα, αν θέλετε, αλλά μια ζωντανή, νεανική και εμπνευσμένη, όπως ο ηγέτης της, και μέρος της παράξενης γοητείας της έγκειται σε μια ισχυρή, ρετρό αισθητική. Και υπήρχε επίσης η εφημερίδα του, η Ευρωπαϊκή Επανάσταση (Révolution Européenne), με την προσεκτικά σχεδιασμένη κόκκινη και μαύρη διάταξη και τα καθόλου αμφιλεγόμενα συνθήματά της. Μπορεί να ειπωθεί ότι η τηλεόραση, σε αυτό το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80, ανταγωνιζόταν για την αγορά της ριζοσπαστικής «δεξιάς» νεολαίας, τους υποστηρικτές του Λεπέν και τους βασιλικούς.

Όλα αυτά οδήγησαν σε μερικές ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις στους δρόμους, όπως η διαδήλωση κοντά στο Σεν Ζερμέν ντε Πρε με το σύνθημα «Δεν θα γίνουμε οι Παλαιστίνιοι της Ευρώπης!» που θα έκανε τη δεξιά πτέρυγα να ανατριχιάσει σήμερα. Υπήρχαν επίσης οι καταθέσεις στεφάνων στον Τείχος των Κομμουνάρων στο Νεκροταφείο Περ Λασέζ. Για να μην αναφέρουμε την παρέλαση της Ιωάννας της Λωραίνης όπου η Ιωάννα ήταν έφιππη αλλά φορούσε ένα γιλέκο αντί για πανοπλία του 15ου αιώνα και κραδαίνει όχι ένα λάβαρο αφιερωμένο στον Χριστό και την Παναγία, αλλά μια μαύρη σημαία με μια λευκή τρίαινα. Αυτός ο ακτιβισμός προσέλκυσε ένα νεανικό πλήθος, φοιτητές νομικής και σκίνχεντ με (μαύρα) γιλέκα. Στο περιθώριο της πολιτικής, και ιδιαίτερα του Λεπενισμού, του οποίου ο ηγέτης Μαλλιαράκης πιθανώς εκτιμούσε περισσότερο από το ίδιο το κόμμα, όντας ο ίδιος καλλιεργημένος ρήτορας, η περιπέτεια διήρκεσε τέσσερα ή πέντε χρόνια. Και στη συνέχεια ο Μαλλιαράκης άλλαξε γνώμη και οι πολιτικοί του συνεργάτες, αναμφίβολα κουρασμένοι από την περιχαράκωση σε «ένα γκέτο». Αυτό είναι κατανοητό από ανθρώπινη άποψη. Συνέχισε να «εξελίσσεται», για να χρησιμοποιήσω μια αποθαρρυντική λέξη, και σε εκείνο το σημείο, ας πούμε απλώς ξεκίνησε να με ενδιαφέρει λιγότερο.

Αλλά τι σημασία έχουν οι διαφωνίες για το ένα ή το άλλο απόψε; Δεν με εμποδίζουν να θυμάμαι ότι ο Ζαν-Ζιλ Μαλλιαράκης ήταν συχνά μια εμπνευσμένη προσωπικότητα, ένας θαρραλέος άνθρωπος, γεμάτος ιδέες και με αίσθηση του χιούμορ (και αυτό είναι πάντα ένα πλεονέκτημα στην πολιτική, ακόμη και στην «ακραία» πολιτική). Και χαίρομαι, εκ των υστέρων, που η τελευταία μας τυχαία συνάντηση, πέντε λεπτά από την Αψίδα του Θριάμβου, πραγματοποιήθηκε σε καλή διάθεση, ακόμη και με μια δόση συντροφικότητας...

Pierre Robin

ΠΗΓΗ

Ernst Jünger: «Επανάσταση και Ιδέα»

 

Τα λόγια του Ernst Jünger, είναι αυτά που ακόμη και σήμερα ορίζουν με ακρίβεια και με σκληρή διορατικότητα το πεπρωμένο της Δύσης και αυτό που ενδιαφέρει πιο πολύ, της Ευρώπης. Είναι πάντα ζωντανός και πολλά μέρη του έργου του αρχίζουν τώρα να επαληθεύονται με απρόβλεπτο σφρίγος και δυναμισμό. Αλλά «όσοι ζουν μπορούν να πληγωθούν, όχι όμως όσοι είναι νεκροί», έλεγε…! Ένα από τα έργα του είναι το «Πολιτικά και πολεμικά κείμενα», σε τρείς τόμους. Πρόκειται για μια συλλογή άρθρων που ξεκινούν από το 1919 και φτάνουν μέχρι το 1933. Άρθρα που είχαν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, από αυτά που άνηκαν στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, “Volkischer Beobachter”, μέχρι και σε διάφορα άλλα σε έντυπα των τάσεων της Συντηρητικής Επανάστασης. Μεταξύ των τελευταίων, εξέχουσα θέση κατέχει το «Die Standarde», το στρατιωτικό εβδομαδιαίο περιοδικό που εκδιδόταν στο Μαγδεμβούργο, με θέματα που ήταν γραμμένα ως ένας οργανικός λόγος για τη φιλοσοφία της πολιτικής. Έρχονται στο φως πολύ καλά διατυπωμένα γραπτά, στα οποία η μάχη αναλύεται ως εξωτερική και εσωτερική εμπειρία, δοκίμια για τον πασιφισμό και τον διεθνισμό και πάνω απ’ όλα, το εντυπωσιακό εγχειρίδιο ιδεών και ορισμών που μπορεί κανείς να διακρίνει, για την επανάσταση, τη μέθοδο της επανάστασης, την αντίδραση, την παράδοση: Ακριβώς τα θέματα που τη δεκαετία του 1970, θα ήταν έγκλημα ακόμη και να θιχτούν κριτικά στη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα, που κυριαρχείται από τους λακέδες των «αντιτιθέμενων» ιδεολογιών της «δεξιάς» και της «αριστεράς». Άρθρα που έχουν να κάνουν και με τους Holderlin, Schopenhauer και Nietzsche.

Βλέπουμε βέβαια και την εξέλιξη του Γερμανού συγγραφέα και μετέπειτα στοχαστή, σε θέματα ιδεολογικά και μεταπολιτικά, ξεκινώντας τα πρώτα χρόνια με έναν επιθετικό ριζοσπαστικό εθνικισμό – εθνικοεπαναστατικό – και προχωρόντας ανάλογα με τις εξελίξεις των καιρών. Είχα κάνει την αρχή με το “Ο στρατιώτης του μετώπου και η εσωτερική πολιτική”, σε προηγούμενη ανάρτηση, καθώς και με το "Η Παράδοση" και θα συνεχίσω να σας προσφέρω αυτό τον πνευματικό πλούτο του τεράστιου αυτού στοχαστή, εκτός φυσικά και από τις μικρές εκδόσεις που υπάρχουν και θα υπάρξουν. Καλή σας ανάγνωση:

Επανάσταση και Ιδέα 

στην εφημερίδα «Volkischer Beobachter», Σεπτεμβρίος 1923

«Για εμάς, τους Γερμανούς νέους με βαθύ και ενθουσιώδες πνεύμα, χάρη σε αυτή την τάση προς την ελεύθερη σκέψη, έμφυτη ή ενσταλαγμένη από την εκπαίδευση, η οποία ήταν δική μας, η λέξη Επανάσταση είχε πριν από τον πόλεμο μια έντονη και ιδιαίτερη απήχηση. Παρόλο που ζούσαμε στο πλαίσιο του νομικού συστήματος ενός κράτους, γνωρίζαμε πολύ καλά, έστω και μόνο από ιστορική άποψη, ότι μια κυβέρνηση, ένα κράτος ή μια νομική μορφή, μπορούσε να γίνει αφόρητη για έναν λαό. Οι μεγαλοπρεπείς στιγμές της εξέγερσης στις οποίες ο καταναγκασμός αντιμετωπίστηκε με βία, στις οποίες μια νεαρή ιδέα είχε εμφανιστεί πίσω από τα οδοφράγματα, εν μέσω του κρότου από τύμπανα και κόκκινες σημαίες, αντιστοιχούσαν στον τρόπο που αισθανόμασταν. Γνωρίζαμε μάλιστα, ότι μετά από στιγμές σαν κι αυτές, όταν λαοί, κόμματα ή η φυσική βία των ατόμων είχαν απελευθερώσει με τη δύναμη, την ισχύ μιας αρχαίας μορφής και είχαν διακηρύξει ένα νέο δίκαιο, ξεπηδούσαν στη χώρα μια ανανεωμένη ζωή και μια νεανική ενέργεια. Αλλά υπήρχε μια προϋπόθεση για όλα αυτά και μας φαινόταν τόσο προφανές, που δεν χρειαζόταν καν να αναφερθεί: το γεγονός ότι έπρεπε να υπάρχει μια ιδέα για την οποία να αγωνιστούμε.

Πάντα στην ιστορία όλων των μεγάλων επαναστάσεων, μπορεί κανείς να παρατηρήσει πώς η ιδέα, που γεννήθηκε αρχικά στα κεφάλια λίγων, υλοποιήθηκε σταδιακά με μια αργή και επίπονη διαδικασία υλοποίησης. Είτε λάβουμε υπόψη τη Μεταρρύθμιση και τα κινήματα που ακολούθησαν, ή την πρώτη Γαλλική Επανάσταση, ή την νεοσύστατη Ρωσική Επανάσταση, ποτέ δεν έλειψαν τα θυελλώδη σημάδια, η σπουδαία λογοτεχνία, οι μάρτυρες και οι προφήτες που υπέφεραν και πέθαναν για μια ιδέα, ακόμα κι αν ήταν μια λανθασμένη ιδέα. Νωρίτερα από ότι μπορούσαμε να φανταστούμε, μας δόθηκε η ευκαιρία να βιώσουμε στη χώρα μας, μια επανάσταση ή ένα κίνημα που θα παρουσιαζόταν ως τέτοιο. Ήταν σε μια εποχή που ο λαός, με τις καλύτερες δυνάμεις του, περικυκλωμένος από έναν ισχυρό εχθρό, έδινε την τελική και πιο πικρή μάχη. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να έχει ένα αποκρουστικό αποτέλεσμα. Σίγουρα, οποιοδήποτε επαναστατικό σώμα θα εκμεταλλευτεί την ακόμη υπάρχουσα κατάσταση της μεγάλης αδυναμίας του καθεστώτος για να το ανατρέψει, επειδή μόνο μέσα από ένα ευνοϊκό σύνολο συνθηκών μπορεί η ιδέα να υλοποιηθεί. Όμως σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν η κυβέρνηση που πολεμούσε, αλλά ολόκληρος ο λαός που επιθυμούσε μια νέα μορφή κόσμου και μια ήττα απειλούσε όχι μόνο το μέλλον της χώρας, αλλά και την ύπαρξη κάθε ατόμου.

Το γεγονός ότι ακόμη και με αυτόν τον τρόπο ο πόλεμος πιθανότατα θα είχε χαθεί, αν και σίγουρα όχι υπό αυτές τις συνθήκες, δεν αλλάζει τίποτα. Έγιναν σοβαρά λάθη πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά το τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί έπρεπε να έρθει μετά τη συνθήκη ειρήνης. Η επανάσταση για παράδειγμα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ανταρσία σε ένα πολεμικό πλοίο. Όσοι, σε μια στιγμή ακραίου κινδύνου, κατέλαβαν το τιμόνι ανέλαβαν ταυτόχρονα μια βαριά ευθύνη. Η ιστορία έχει δείξει ότι δεν ήταν σε θέση να το κάνουν. Και ο λόγος είναι ότι αυτό που τους ώθησε σε μια δράση δεν ήταν μια ιδέα, αλλά μάλλον μια λαχτάρα για λεηλασία, τροφοδοτούμενη από τη δειλία ενός πεινασμένου, τυφλωμένου από συνθήματα όχλου. Εν τω μεταξύ, ακόμη και οι πιο στενόμυαλοι έχουν αναγνωρίσει το πραγματικό νόημα πίσω από τα συνθήματα. Η λεγόμενη επανάσταση του 1918 δεν ήταν το θέαμα μιας αναγέννησης, αλλά μάλλον ένα σμήνος μυγών που κατέβηκε πάνω σε ένα πτώμα για να το καταβροχθίσει. Ποια ήταν, λοιπόν, η ιδέα που υλοποιήθηκε με αυτή την επανάσταση; Η ελευθερία; Η Δημοκρατία; Το κοινοβουλευτικό κράτος; Είναι ένα ερώτημα που θα μπορούσε να φέρει σε αμηχανία τον οποιονδήποτε. Τίποτα καινούργιο δεν έχει παρατηρηθεί ακόμη και από τυπική άποψη. Οι ρωσικοί θεσμοί έχουν αντιγραφεί εν μέρει, η ρητορική του 1789 ή του 1848 έχει αναβιώσει και τα μαρξιστικά συνθήματα που σιγοβράζουν εδώ και καιρό, έχουν αναζωπυρωθεί.

Αλλά εκεί που έπρεπε να δημιουργηθεί κάτι νέο, οι ηγέτες απέτυχαν και είδαν το τίποτα να ανοίγεται μπροστά τους. Θύματα ενός αισθήματος αμηχανίας, στερημένοι από ιδέες, προσκολλήθηκαν στα γεγονότα που σταδιακά βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν. Έτσι με τη βοήθειά τους ο καπιταλισμός έχει γίνει πιο ισχυρός από ποτέ, η πολιτική πίεση έχει ξεπεράσει κάθε όριο, η ελευθερία του τύπου και του λόγου έχει μετατραπεί σε ένα παιδαριώδη εμπαιγμό. Υπάρχει μόνο ένα στοιχείο που δικαιολογεί αυτή την επανάσταση του υλισμού απέναντι στην ιστορία: το γεγονός ότι ήταν επιτυχής. Αυτό πρέπει να ειπωθεί με την ίδια βιαιότητα με την οποία εξελίχθηκαν τα πράγματα. Μια χούφτα ναύτες κατατρόπωσαν την πόλη, λιποτάκτες και νεοσύλλεκτοι γκρέμισαν τα αρχαία διακριτικά της εθνικότητας του κράτους.

Για τέτοια γεγονότα, που θα φαίνονται απίστευτα στις μελλοντικές γενιές, υπάρχει μόνο μία εξήγηση: το παλιό Κράτος είχε χάσει εκείνη την αδίστακτη θέληση για ζωή η οποία, σε τέτοιες συνθήκες, καθίσταται απαραίτητη. Ένας οργανισμός που δεν μπορεί να εξαλείψει το δηλητήριο που εγχύθηκε στο αίμα του, είναι καταδικασμένος και καταδικάζεται ακόμη πιο γρήγορα αν βρίσκεται σε εξασθενημένη κατάσταση. Όλα τα μέσα ήταν εκεί, αλλά έλειπε το χέρι που ήταν ικανό να τα χειριστεί. Έτσι το παλιό κράτος εξέδωσε την ποινή του με την απαγόρευση των πυροβολισμών, των διαπραγματεύσεων και του δισταγμού και η πεντηκονταετής εικόνα μιας παγκόσμιας δύναμης, διαλύθηκε σαν κάστρο στην άμμο. Οι κρίσεις της ιστορίας δεν επιδέχονται αναθεώρηση: ότι έχει υπάρξει είναι αμετάκλητα παρελθόν.

Έτσι από τότε, το Ράιχ δεν έζησε με καμία άλλη ιδέα, παρά μόνο με να ασχολείται με τις μισθολογικές διαφωνίες, κανένα νέο κτίριο δεν ξαναχτίστηκε από τα ερείπια, κανένας σταθερός και μεγαλεπήβολος στόχος δεν τέθηκε. Και οι συνέπειες φάνηκαν: διακυμάνσεις στις τιμές των μετοχών, εσωτερικές αναταραχές και αδυναμία απέναντι στην εξωτερική βία. Πίσω από την πρόσοψη των κυβερνήσεων και των υπουργικών συμβουλίων, η πειρατεία βασιλεύει στην πιο ωμή της μορφή. Υπάρχουν μόνο θηρευτές και θύματα. Επαγγέλματα που υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν και αύξαναν τον πλούτο του λαού, εξαφανίζονται. Αυτοί που πραγματικά κυβερνούν είναι οι εκπρόσωποι του υλισμού σε ολόκληρη την κοινότητά τους: επιχειρηματίες, κερδοσκόποι μετοχών, τοκογλύφοι. Κάθε πράξη και λόγος περιστρέφεται γύρω από τα αγαθά, τα χρήματα και το κέρδος. Όλες οι κρατικές ανακοινώσεις, οι διαταγές, οι εντολές, οι διατάξεις, το κεφάλαιό του και οι διακηρύξεις του, αποπνέουν μια δυσοσμία σήψης. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού η επανάσταση δεν γέννησε τίποτα, δεν είδε καμία νέα ιδέα να αναδύεται, αλλά αντίθετα έφερε μαζί της τους σπόρους μιας υποβάθμισης που έχει καταλάβει ένα ετοιμοθάνατο σώμα. Αυτό το ατυχές θέαμα έχει ήδη διαρκέσει πολύ.

Η πραγματική επανάσταση δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί, προχωρά ασταμάτητα. Δεν είναι μια αντίδραση, αλλά μια πραγματική επανάσταση με όλα τα χαρακτηριστικά και τις αντιθέσεις της, η ιδέα της είναι αυτή του λαού, εκλεπτυσμένη σε σημείο που να αποκτά μια προηγουμένως άγνωστη σαφήνεια, το λάβαρο της είναι η σβάστικα, η μορφή έκφρασής της, η συγκέντρωση της θέλησης σε ένα μόνο σημείο, είναι η δικτατορία! Θα αντικαταστήσει τη λέξη με τη πράξη, το μελάνι με το αίμα, τη ρητορική με τη θυσία, την πένα με το σπαθί. Θα επιδείξει όλα τα σημάδια δίκαιης και δικαιολογημένης αγανάκτησης και θα αποκλείσει κάθε σκοταδιστή, έστω και μόνο επειδή δεν θα υπάρξει κανένα κέρδος από αυτόν. Στην πραγματικότητα, η κινητήρια δύναμή της δεν θα είναι το χρήμα, αλλά μάλλον το αίμα, που σε σκοτεινά ρεύματα σφίγγει τους δεσμούς του έθνους και που προτιμά να ρέει παρά να υποδουλώνεται. Το αίμα πρέπει να γεννήσει τις νέες μας αξίες, πρέπει να γεννήσει την ελευθερία όλων με κόστος τη θυσία του ατόμου, πρέπει να σπρώξει τα κύματά του πέρα ​​από όλα τα όρια που μας περιμένουν, πρέπει να μας καθαρίσει από κάθε επιβλαβή ουσία.

Αυτοί είναι οι στόχοι για τους οποίους θα αγωνιστούμε στα οδοφράγματά μας!»

ΠΗΓΗ

Ezra Pound: Με την τοκογλυφία

 

Καντο XLV

Ενάντια στην Τοκογλυφία

Με την τοκογλυφία κανείς δεν έχει σπίτι πέτρινο

με κάθε πέτρα να σμιλεύεται σωστά και τέλεια να δένει

έτσι ώστε ένα σχέδιο να είναι δυνατό να περαστεί πάνω

στην πρόσοψη του.

Με την τοκογλυφία

κανείς δεν έχει ένα παράδεισο ζωγραφιστό στους

τοίχους του ναού του

άρπες και φλάουτα

ή την παρθένο εκεί που δέχεται το μήνυμα

κι η αλώς να προβάλλεται από την χαραγματιά.

Με την τοκογλυφία 

κανείς δεν βλέπει τον Γκοτσάνγκα με τους διαδόχους

και τις παλλακίδες του

καμία ζωγραφική δεν γίνεται να διαρκέσει ή να ζήσει,

γίνεται μόνο για να πουληθεί και μάλιστα στο άψε-σβήσε.

Με την τοκογλυφία, αμάρτημα κατά της φύσης,

είν΄το ψωμί σου ακόμα πιο μπαγιάτικο

είν΄το ψωμί σου ξερό σαν να ταν χάρτινο,

χωρίς πληθώρα από σιτάρι, χωρίς αλεύρι δυνατό

με την τοκογλυφία γίνεται η γραμμή τραχιά

με την τοκογλυφία δεν υπάρχει σύνορο καθάριο

κανείς δεν βρίσκει μέρος να κατοικήσει.

Ο λιθοξόος κρατιέται μακριά από την πέτρα του

κι ο υφαντής μακριά από τον αργαλειό του

ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ

δεν έρχεται μαλλί στην αγορά

τα πρόβατα δεν φέρνουν κέρδος

είναι πανούκλα η τοκογλυφία

αμβλύνει την βελόνα στης κοπελιάς το χέρι

βάζει φραγμό στου υφάντη την τέχνη.

Ένας Πιέτρο Λομπάρδο δεν μας 

προέκυψε ποτέ από την τοκογλυφία

ούτε Πιέτρο ντελλά Φραντσέσκα

ούτε Μπελλίνι γίνανε ποτέ

από την τοκογλυφία

ούτε και ζωγραφίστηκε ποτέ

«Η Συκοφαντία».

Ένας Αντζέλικο δεν μας προέκυψε από

την τοκογλυφία, ούτε ο Αμπρότζιο ντε Πρέντις

Ούτ΄εκκλησιά με λαξευμένο λίθο με χαραγμένο το:

«Αδάμ εποίει».

Ούτε ο Σαίντ Τροφίμ από τοκογλυφία

Ούτε ο Σαίντ Ιλαίρ από τοκογλυφία.

Διάβρωσε την σμίλη η τοκογλυφία

Διάβρωσε και τέχνη και τεχνίτη

Ροκάνισε το νήμα του αργαλειού

Καμία δεν έμαθε να πλέκει το χρυσόνημα 

με το πατρόν της.

Το γαλανό πιάνει μελίγκρα απ΄την τοκογλυφία

και η πορφύρα μένει ακέντητη

Και το σμαράγδι δεν συναντά κανέναν Μέμλικ

Σκοτώνει το παιδί στην μήτρα η τοκογλυφία

Του νέου το φλερτάρισμα το σταματά.

Έφερε την παραλυσιά στο κρεβάτι, ξαπλώνει

ανάμεσα στη νεαρή νύφη και του άντρα της 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

Φέρανε πόρνες για την Ελευσίνα

Πτώματα στήθηκαν στο δείπνο

Κατ'εντολή της τοκογλυφίας.